Telefonata e kryeministrit izraelit Yair Lapid me Presidentin Joe Biden të mërkurën dhe vizita e papritur e shefit të Mossad-it, David Barnea në Uashington nuk kishin të bënin me një marrëveshje që funksiononte për të gjitha palët. Ato kishin të bënin me atë se çfarë do të bënin pasi negociatat dështuan.

Disa zhvillime të fundit duket se konfirmojnë këtë pikëpamje:

(1) Paralajmërimet nga shefat e Gardës Revolucionare Iraniane (IRGC) se Izraeli dhe të gjitha shtetet që bashkëpunojnë me të do të paguajnë një çmim të rëndë nëse sulmojnë Iranin.

(2) Stërvitja masive ushtarake nga forcat tokësore iraniane në provincën e Isfahanit këtë javë, duke përfshirë raketa, luftë elektronike, dronë, artileri dhe njësi të blinduara përshkruhet si stërvitja më e madhe ndonjëherë.

(3) Deklarata e paprecedentë e Rafael Grossi, Drejtor i Agjencisë Ndërkombëtare të Energjisë Atomike (IAEA), se agjencia nuk mund të jetë e sigurt se programi bërthamor i Iranit është paqësor, sepse Irani refuzon t'u përgjigjet pyetjeve në lidhje me objektet sekrete bërthamore.

(4) Deklarata në të njëjtin Raport Tremujor të IAEA-së se rezervat e Iranit të uraniumit të pasuruar 60% janë rritur nga 12.5 kg në 55.6 kg, duke e sjellë atë më afër prodhimit të një eksplozivi bërthamor.

 (5) Stërvitjet në shkallë të gjerë nga ushtria izraelite në përgjigje të pretendimit të Iranit dhe pretendimi i Lapid se Biden i dha Izraelit dritën jeshile për të bërë gjithçka që është e nevojshme për të parandaluar që Irani të bëhet një shtet bërthamor.

(6) Shqipëria ndërpreu marrëdhëniet diplomatike me Iranin pasi Shtëpia e Bardhë njoftoi se do të merrte të gjitha masat e nevojshme kundër sulmeve kibernetike të Iranit ndaj vendit. Këto ishin me sa duket si përgjigje ndaj pritjes nga qeveria shqiptare të 3,000 anëtarëve të grupit opozitar iranian të mbështetur nga SHBA, Organizata e Muxhahidëve të Popullit, në një bazë pranë portit vendas të Durrësit.

(7) Sulmet e përsëritura me dronë në gusht mbi bazat ushtarake amerikane në Siri, të vendosura në fushën e naftës Omar në verilindje dhe al-Tanaf, pranë kufirit jordanez dhe irakian, për të cilat SHBA fajëson milicitë irakiane të mbështetura nga Irani.

(8) Përshkallëzimi i sulmeve ajrore izraelite në aeroportet civile siriane në Damask dhe Aleppo, me pretekstin se ato po përdoren për transferimin e armëve iraniane në vend. Këto bëhen pothuajse rutinë. Sulmi i fundit në aeroportin e Alepos e bëri atë të pafuqishëm.

Këto ngjarje çojnë në përfundim se periudha e tensionit të përjetuar pas dështimit të negociatave bërthamore tashmë ka filluar. Rajoni është në pritje të shkasit që nisi luftën rajonale të cilën të gjitha palët po përpiqen ta shmangin.

Irani nuk është më një shtet i pragut bërthamor. Shkoi më tej se kaq. Për të arritur këtë status, ai ka zotëruar lojën Time Trial. Shumë vëzhgues janë të bindur se ai tashmë ka një ose më shumë armë bërthamore. Që kur Ibrahim Raisi u bë president, ka qenë e qartë se Irani nuk do të rrezikonte nënshkrimin e një marrëveshjeje me një president të SHBA-së, i cili mund të zhdukej brenda pak vitesh dhe pasardhësi i të cilit mund të kthehej pa një marrëveshje.

Irani ka arritur të përballojë shumë nga efektet negative të sanksioneve amerikane dhe tani falë luftës në Ukrainë, po eksporton dy milionë fuçi në ditë me çmime shumë më të larta se dy vjet më parë.

Mund të ketë probleme serioze në të ardhmen e afërt, por kjo nuk ka gjasa të përfitojë nga Shtetet e Bashkuara, Izraeli dhe aleatët e tyre.