Abdulbari Atvan, Kryeredaktor i Gazetës  Rey al-Youm, shkroi në artikullin e tij se Sekretari i Përgjithshëm i Hezbollahut, Sayyid Hasan Nasrullah deklaroi se duke blerë karburant nga Irani, regjimet amerikane dhe izraelite dhe aleatët e tyre në rajon dhe në Liban pësuan një humbje të rëndë:

Ardhja e anijes së parë iraniane që mbante naftë në portin sirian të Banyas dhe fillimi i procesit të shkarkimit dhe transportimit të ngarkesave në Liban me cisterna ishte një humbje e rëndë për Amerikën, Izraelin dhe aleatët e tyre në Liban, dhe kjo nënkuptonte thyerjen e embargos së vendosur ndaj tre vendeve të Frontit të Rezistencës.

Ndërsa fuqia dhe prestigji i Amerikës në Liban po binte, Dorothy Shea, ambasadorja arrogante e SHBA-së, e cila mendonte se ishte sundimtare e Libanit dhe mendonte se ajo mund të lavdëronte dhe poshtëronte çfarë të donte, ngriti padashur flamurin e dorëzimit dhe u zhduk nga sytë.

Sayyid Hasan Nasrullah, në fjalimin e tij në televizion të hënën në mbrëmje, tha se anija iraniane kishte mbërritur në destinacionin e saj, filloi të shkarkonte ngarkesën e saj dhe të enjten do të shpërndahej si dhuratë për ata në nevojë si spitalet, shtëpitë e pleqve dhe institucionet e mirëqenies së fëmijëve, dhe një buzëqeshje fitoreje iu shfaq në fytyrë.

Një udhëheqës i fortë, i mençur dhe kurajoz është ai që, pas llogaritjes së kujdesshme, merr vendimin e tij dhe e zbaton atë. Kjo është ajo që bëri Sejid Hasan Nasrullah. E them për herë të njëmijtë: Ai është dikush që bën atë që thotë dhe i vë arsyet humanitare mbi të gjitha arsyet e tjera për popullin libanez.

Kur këta njerëz mbeten të uritur, kur furrat e bukës ndalojnë, dyert e spitaleve, ose më saktë, dyert e shumë spitaleve mbyllen për pacientët për shkak të mungesës së karburantit, kur farmacitë varen shenjën "Nuk kemi ilaçe për shkak të bllokadës", këta njerëz, përveç Sejjid Hasan Nasrullahut dhe Hezbollahut, nuk mund të gjejnë askënd që të ndërmarrë hapa për të shmangur problemet e tyre.

Pra, çfarë po bëjnë të tjerët? Ata i kthyen fytyrat, duke shijuar shqetësimet e njerëzve, duke pritur që lufta civile të zhvillohet me urdhër të zotërinjve të tyre.

Kjo është një fitore me tre drejtime mbi Amerikën, udhëheqësit e saj, ambasadorin dhe embargon e saj. Kjo është fitorja e tre vendeve që jetojnë nën embargo. Irani, ku lëvizin anijet që transportojnë ngarkesën "e bekuar" të naftës, Siria, e cila ka hapur portin e saj për këto cisterna në kundërshtim me ligjin e Cezarit, dhe Sayyid Hasan Nasrullah, i cili është i angazhuar për t'i mbrojtur këto anije nga të gjitha llojet e sulmeve të amerikanëve dhe izraelitëve.

Ai paralajmëroi se "në momentin që këto anije nisen, ato do të numërohen në territorin libanez dhe sovraniteti i Libanit do të mbrohet me të gjitha mjetet dhe mundësitë (raketat dhe dronët)".

Kjo anije, që mbante naftë iraniane, ishte e mbrojtur nga raketat e Boshtit të Rezistencës dhe iu dërgua njerëzve të uritur në Liban përmes cisternave. Ky është një parathënie për lëvizjen e anijeve dhe cisternave të tjera që do të shkaktojnë humbje të mëtejshme mbi hegjemoninë amerikane.

Flamujt e Amerikës, e cila po ndiqte alternativat (gaz egjiptian, energji jordaneze) pa humbur kohë, u ulën pasi cisterna e naftës e ngarkuar me naftë "hallall" lëvizi me krenari me nderin dhe bekimet e Sejidit të Rezistencës dhe lutjet e njerëzve të drejtë.

Në momentin kur kryeministri Najib Mikati tha se ardhja e këtyre cisternave ishte e kënaqshme dhe pyeti kundërshtarët e Amerikës dhe aleatët e tyre se cila ishte alternativa e tyre në vend që të mallkonin errësirën, ne ishim pas dy gjërave themelore: Së pari, qeveria libaneze, e cila u formua sapo cisternat të hynin, do të merrnin një votëbesim nga parlamenti; së dyti, ky vend më në fund do të nisë rrugën e gjatë drejt përmirësimit të situatës. Fillimi i kësaj është edhe ardhja e kësaj anijeje dhe cisternave.

As Sejid Hasan Nasrullahu dhe Hezbollahu nuk janë ekspertë të karburantit. Ata nuk e kuptojnë ekonominë dhe burimet e saj; sepse specialiteti i tyre është të qëndrojnë në vijën e rezistencës kundër planeve të pushtuesve dhe Amerikës konspirative.

Por më e rëndësishmja, ai është njeri. Më shumë sesa të ishte udhëheqës, ai qëndron pranë telasheve të popullit libanez - të gjithë popullit libanez. Ai shkon mbi të gjitha konsideratat dhe sëmundjet e urrejtura taifeane dhe thekson se ky naftë i përket të gjithë libanezëve. Ky naftë do të shpërndahet falas për të varfërit, nevojtarët dhe institucionet. Do t'u jepet të tjerëve me më pak se çmimi i kostos. Dëmi do të paguhet nga klasa e pasur, e cila rëndon gjendjen e të varfërve duke hequr subvencionet për mallrat thelbësore për të mbështetur kushtet e Fondit Monetar Ndërkombëtar - siç është rasti me shumicën dërrmuese të popullit libanez.

Sjellja e karburantit për njerëzit libanezë të durueshëm dhe rezistentë dhe heqja e shpatës së urisë të imponuar ndaj këtij populli është një nga format më superiore të xhihadit dhe rezistencës, dhe thelbi i njerëzve zbulohet vetëm në kushte të tilla të vështira.

Armiku Amerikë dhe bishti i saj, Izraeli, kuptojnë vetëm gjuhën e fuqisë. Kjo është arsyeja pse Boshti i Rezistencës dhe ushtarët e tij në Palestinë, Liban, Siri, Jemen, Irak dhe Iran janë fitues.

Nëse ky armik do të kishte ditur se premtimi për të mbrojtur këto anije karburanti ishte një kërcënim i zbrazët, si ai i vendeve në llogoren amerikane dhe i mbështetur nga Shtetet e Bashkuara, ata do t'i kishin bllokuar këto anije në det dhe do ta pengonin atë të arrinte në portin e Banyas.

Urime për popullin libanez që ka rimarrë energjinë elektrike në spitalet, termocentralet dhe furrat e tyre! Faleminderit trimave që mbajtën premtimet dhe përmbushën premtimet e tyre, dhe aleatëve, nga më i larti tek më i ulti, të cilët e plotësuan menjëherë këtë kërkesë pa hezitimin më të vogël.

Së fundi, i uroj ambasadores amerikane Dorothy Shea një shërim të shpejtë nga trauma që ajo ende përjeton. Kjo traumë mund të përkeqësohet pasi cisterna e parë të mbërrijë në Liban dhe rrugët e Bejrutit të dalin përsëri në dritë.