Nuk ka asnjë ditë në mediat izraelite që të mos ketë lajme ose analiza në lidhje me rolin e Sekretarit të Përgjithshëm të Hezbollahut, Sejid Hassan Nasrallah dhe Hezbollahut në luftën e ardhshme, ose një debat televiziv se kë do të sulmoj Irani pas vrasjes së shkencëtarit bërthamor iranian Muhsin Fahrizadeh.

Kjo mani politike, mediatike dhe e inteligjencës ndaj Sayyid Nasrallah pasqyron shkallën e ankthit dhe frikës që lidershipi i tij krijon mbi armikun dhe rolin efektiv që ai mund të luajë në çdo luftë të ardhshme në rajon ku tensioni po përshkallëzohet me shpejtësi në disa fronte.

Kur pyetëm një politikan të vjetër perëndimor në pension, i specializuar në çështjet rajonale, arsyet e fiksimit të Izraelit me Z. Nasrallah dhe Hezbollah, ai u pergjigj: “Ajo që shqetëson më shumë izraelitët dhe zyrtarët e tyre në institucionet politike dhe ushtarake janë udhëheqësit që mund të marrin vendimin për të shkuar në luftë pa hezitim, dhe Z. Nasrallah është një prej tyre. Sayyid Nasrallah dhe partia e tij plotësuan boshllëkun e krijuar nga tërheqja e forcave të Partisë Liberale të Palestinës nga Libani dhe jugu në 1982 duke krijuar një forcë rezistence më të përshtatshme, të disiplinuar dhe ideologjike dhe vendosën të luftonin dy herë kundër Izraelit. Në të parën, detyroi forcat izraelite të tërhiqeshin nga Libani Jugor, ndërsa herën e dytë, rrëmbeu dy ushtarë të ushtrisë izraelite, ndezi fitilin e luftës së 2006 dhe i poshtëroi ata për rreth 32 ditë. Dhe nuk duhet të harrojmë sulmin në 1983 në dy ndërtesa të forcave amerikane dhe franceze në Bejrut, në të cilën u vranë afërsisht 299 ushtarë!”

Disa ditë më parë, Qendra Izraelite e Studimeve të Sigurisë Kombëtare të Universitetit Tel Aviv publikoi një studim 73 faqesh që përmban skenarin e gjuajtjes së mijëra raketave në shtetin pushtues, qytetet dhe infrastrukturën e tij, veçanërisht nëse konflikti i ardhshëm në frontin libanez merr një gjendje lufte totale në rajon. Në këtë skenaru  përfshinë edhe dhjetëra ose qindra raketa dhe qindra dronë të pajisur me raketa të nisura nga Siria, Libani, Iraku Perëndimor dhe Rripi i Gazës. Një skenar tjetër ishte një luftë guerile që përfshinte depërtimin e elementëve të Partisë dhe pushtimin e vendbanimeve dhe qyteteve në Galilenë e Epërme.

Rëndësia e këtij instituti qëndron në faktin se presidenti i tij është Gjenerali në pension Amos Yadlin dhe se shumica e studiuesve të tij zgjidhen nga mesi i kolegëve që kanë punuar me të në Njësinë e Inteligjencës Ushtarake (AMAN), të cilën ai e udhëhoqi më parë. Kjo do të thotë se ata kanë njohuri të gjera se si funksionojnë shërbimet civile dhe ushtarake të sigurisë izraelite.

Informacionet nga Libani dhe nga burime të shumta konfirmojnë që Hezbollah tani është në gatishmëri maksimale për t'u përballur me vrasjen e Sejid Nasrallah ose ndonjë formë të agresionit të papritur, të kufizuar ose të zgjeruar kundër Izraelit. Pranimi i Nasrallah për zyrtarët libanezë ose ata që janë përgjegjës për boshtin e rezistencës, madje edhe fjalimet endrejtpërdrejta në televizion, janë bërë shumë të kufizuara këto ditë, madje pothuajse janë zhdukur, brenda kornizës së masave maksimale të sigurisë.

Përkundër bashkëpunimit të qelive të inteligjencës izraelite, evropiane dhe amerikane dhe faktorëve libanezë që e shpallën Hezbollahun dhe Boshtin e Rezistencës një armik, përpjekjet e shumta për të vrarë Sayyid Nasrallah në vitet e fundit kanë dështuar falë masave të ashpëra të sigurisë. Sipas një burimi afër krahut ushtarak të partisë, në lidhje me këtë, janë duke u zhvilluar plane për hakmarrje të shpejtë.

Media izraelite do të vazhdojë të pasqyrojë fiksimet dhe shqetësimet zyrtare në lidhje me ekzistencën e Nasrallah dhe të publikojë analiza të mundësive të vrasjes. Sayyid Nasrallah dhe mbështetësit e tij do të lexojnë dhe qeshin me raportet që ata panë me agjencitë eksperte të monitorimit të mediave.

Siç tha një nga gazetarët pranë Hezbollahut, "Nëse Nasrallah do ta ngrinte kaq shumë këtë mani dhe ankth pa lëshuar asnjë raketë të vetme, çfarë do të ishte situata nëse do të qëllonte me dhjetëra mijëra raketa?" Dhe shton: “Lërini të shqetësohen. Ky është gëzimi ynë. Ata e dinë se çfarë i pret ... Dhe Zoti e di ... Dhe kjo është fjala jonë e fundit për ta!”