Struktura e Izraelit/regjimit sionist është nxitësi kryesor dhe provokatori thelbësor i luftrave në Siri, Libi dhe Jemen si dhe i situatave të përkeqësuara politike në Irak, Liban dhe Bahrein.

Gjatës javës që lamë pas kemi dëshmuar edhe njëherë një sulm të ri ushtarak të Izraelit nën bllokadën e Gazës. Si në çdo rast tjetër, qeveria e Netanyahut ka justifikuar me pretendimin se ndërhyrja ushtarake ishte e nevojshme dhe kjo gjë nuk është më e habitshme. Ajo që është e realisht e habitshme është reagimi i pandjeshëm i udhëheqësve arabë kundrejt ktij veprimi. Vetëm disa vëzhgues në rajon e dënuan plotëisht sulmin sionist kundrejt Gazës dhe kanë kërkuar që ky sulm ushtarak të marrë fund sa më shpejt të jetë e mundur.

Ndërsa vetë Izraeli e sheh sulmin në Gazza si kundërvënie kundër grupeve palestineze të rezistencës dhe si një mundësi për restaurimin e të kapaciteteve të tij është mëse e qartë se komuniteti ndërkombëtarë duhet të veprojë më shumë për të parandaluar dhunën dhe hequr bllokadën kundër palestinezëve në Gazza. Megjithatë, duke marrë parasysh mbështetjen dhe rritjen e kësaj dhune na izraelitët dhe aleatët e tyre në rajon, kush do ta ndalojë këtë dhunë kur ajo të fillojë të përhahet në vendet e tjera të rajonit?

Për fat të keq, Izraeli ka bërë të mundur që ta shkëpusë çështjen e Palestinës nga prioriteti i gjithë popullsisë myslimane në botë, veçanërisht nga prioritetet e botës arabe. Këtë gjë ka arritur ta bëjë duke mbështetur dhe përhapur terrorizmin në të gjitha vendet e rajonit duke filluar nga Tunizia, Libia, Jemeni, Sudani dhe deri tek Siria, Bahreini, Libani, Iraku dhe vendet e tjera arabe. Struktura sioniste ka bërë të mundur shkatërrimin e shteteve si të tëra, madje në rajonin e Irakut, Sirisë dhe Jemenit – me mbështetjen e plotë të Al Suudit dhe qeverisë së ShBA-së – ka organizuar sulme ushtarake prej të cilave kanë mbetur të vrarë shumë njerëz.

Sot në Jemen ka me miliona njerëz që po vuajnë nga uria, në mesin e të cilëve ka dhe fëmijë dhe sipas OKB-së këta fëmijë do të mbeten për gjithë jetën të gjymtuarë. Sipas fotografive që vijnë nga vendet ku lufta ka qënë më e ashpër shihen të rinjë që vdesin nga uria. Sipas Programit Ushqimor Botëror (WFP), Jemeni është një ndër shtetet me përqindjen më të lartë të kequshqyerjes. Më shumë se 14 milionë njerëz vuajnë nga uria, gjysma e tyre rrezikon të vdesë nga ura. Më shumë se njëzet e një provinca të vendit janë në prag të urisë.

Gjatë 23 muajve që pasuan,e vetmja gjë që populli jemenas bëri ishte të mos i përulej nonarkisë saudite dhe si pasojë, me mbështetjen e ShBA-së, sauditët organizuan sulme ku kanë mbetur të vrarë të paktën 13 mijë civilië. Jemini, i cili ka një histori që shtrihet përpara lindjes së krishtit dhe që përbën një nga burimet më të vjetra të qytetërimeve antike po jeton tashmë në gjendjet më kritike të emergjencës si rezulatat e gjenocidit të vazhdueshëm që po i bëjnë këtij vendi sauditët.

Nëse shkojmë në skajin më verior të botës arabe ku vdekja dhe shaktërrimi shihet ndjeshëm do të shohim Sirinë të shndërruar në veçse një karikaturë e bukurisë së saj të mëparshme.

Siria, që njëherë e një kohë ishte një pasqyruese e qytetërimeve botërore, hebraike, myslimane dhe të krishterë ndërsa po kthehej në një qeveri të rrënuar, terroristët tekfirxhinjë që u sollën aty nga fuqitë botërore dhe rajonale e kthyen vendin në një skelet të pajetë. Kjo dhunë ka qënë shkaktare e largimit të më shumë se gjysmës së popullsisë siriane dhe të një shkatërrimi në rreze të gjerë. Pavarësisht se, Ushtria Arabe e Sirisë dhe aleatët e saj kanë bërë një punë të mrekullueshme për çlirimin e një pjsë të madhe të territoreve të pushtuara nuk shikohet edhe as shenja më e madhe, apo më e vogël e zgjidhjes politike.

Nëse kthehemi pas një histori dhe shikoni ishullin e Bahreinit pranë Gadishullit Persik do të jetë e pamundur të mos ju dalë tym nga koka nga irritimi. Familja mbretërore, El Halife kanë marrë mësime nga tiranët më të mirë dhe gjatë viteve 2016-2017 rritën presionin mbi vetë qytetarët e vendit të tyre. Qeveria vendosi të shpërndante grupin opozitar politik më të madh në vend, vazhdoi të hapte procese gjyqësore kundrejt aktivistëve të të drejtave të njeriut dhe dijetarëve fetarë shiitë dhe në të njëjtën kohë, duke marrë shembullin e vetë udhëheqjes radikale të sauditëve vendosën të ndiqnin proceset gjyqësore, megjithatë pa i marrë parasysh ato vendosën dënimin me vdekje të krimeve politike. Vetëm gjatë vitit 2017 janë vrarë në mënyrë të dhunshme 6 të rinjë, ndërsa bota ka zgjedhur të qëndrojë e heshtur.

Në të njëjtën kohë, udhëheqësit e dhunshëm të Bahreinit kanë penguar largimin nga vendi të shumë aktivistëve dhe më pas ka zgjedhur që t’i heqë kombësinë 6 bahreinasve ndër të cilët ishte dhe avokati i popullit pa dhënë asnjë shpjegim duke pasuar edhe me dëbimin e tyre. Sulmet e planifikuara kundër lirisë së fjalës, organizimit dhe mbedhjes kanë sjellë një shkelje shumë të shqetësuese të të drejtave të njeriut në vend dhe e ka zvogëluar shumë më shumë mundësinë e një kryengritjeje të brendshme dhe të një zgjidhjeje politike.

Le të zhvendosemi më në perëndim, në Libi. Libia tashmë është kthyer në një shtet të shkatërruar të ndarë në pjesë nga grupet e përkundërta milicore. Daesh sa vjen dhe fuqizohet ditë pas dite dhe e vetmja gjë që kanë përballë janë disa grupe milicishë të armatosura në mënyrë shumë të dobët dhe të varfër. Konflikti politik në Libi mes mes grupeve islamike dhe politikanëve anti-islamikë është shndërruar në një gjendje ku po shkatërrohet me dhunë çdogjë dhe gjithkush që gjendet në rrugë. Grupet e milicisë të ndërlidhura me njëra-tjetrën nën udhëheqjen e ShBA-së po përpiqen që të luftojnë për të treguar forcën për të kontrolluar industrinë dhe të ardhurat e naftës, ndërkohë që e kanë shkatërruar në proces të gjithë vendin. Kjo luftë, që ushqehet nga qeveritë perëndimore dhe rajonale, ndërkohë që po shkatërron vendin, po vret shumë njerëz dhe me mijëra të tjerë janë larguar nga shtëpitë e tyre.

I gjithë ky shkatërrim ka filluar katërmbëdhjetë vite përpara, kur në vitin 2003 ShBA-ja sulmi Irakun dhe rrëzoi regjimin e Saddam Hysejnit, dhe më pas mbajti të pushtuar vendin edhe për tetë vite e gjysëm të tjera. Presidenti i asaj kohe i ShBA-së, George W. Bush deklaronte haptazi për publikun e gjërë se Amerika ka ndërhyrë në Irak për ‘të çliruar popullin’, megjithatë në fund të luftës sipas të dhënave kanë gjetur vdekjen 1.4 milionë persona, kanë mbetur të plagosur 4.2 milionë dhe pothuajse 4.5 milionë irakianë janë detyruar të largohen nga vendbanimet e tyre. Në vitin 2011 përfshiu në vetvete edhe Daesh Anbar, të njëjtën gje e përsëriti edhe në vitin 2014 me Musulin, derisa u krijuan Forcat Popullore Vullnetare Irakiane, të cilat filluan një mision shpëtues me qëllim që të risillnin paqen dhe sigurinë në vend. 

Nëse lexoni vetëm pak histori, do të shihni pa dyshimin më të vogël se ky shkatërrim dhe shkatërrimet shumë më të mëdha në shtetet e tjera arabe janë vazhdimi i strukturës së kolonizimit të Lindjes së Mesme nga Britania e Madhe, një pjesë e planit Yinon, e organizaur nga Izraeli dhe e financuar nga ShBA-ja. Plani Yinon është një plan strategjik për të siguruar dominimin e Izraelit në rajon, izraeli mbështet tezën që nevojitet një ristrukturim i gjeo-politikës rajonale duke i coptuar dhe dobësuar vendet arabe që e rrethojnë atë, duke i shndërruar ato në qeveri të ballkanizuara. Të gjitha këto, edhe ndarja e të gjitha qeverive arabe në qeveri edhe më të vogla bëhen për ‘Izraelin e Madh’.

Plani funksionon mbi dy shtylla bzë. Sipas këtij plani, për të mbijetuar Izraeli “1. Duhet të shbdërrohet në një fuqi imperiale në rajone dhe 2. Duhet të shkatërrohen të gjitha qeveritë ekzistuese arabe, duke krijuar qeveri të tjera shumë më të vogla. Vogëlsia e këtyre qeverive duhet të lidhet me përkatësinë etnike dhe përkatësinë sektare që ndodhet në atë vend. Si përfundim, shpresa e sionistëve varet në krijimin e qeverive sektariste rreth e rrotull Izraelit, duke i dhënë në këtë mënyrë atij moralisht një legjitimitet të ekzistencës si shtet.”

A ka nevojë për të parshtuar ndonjë provë tjetër në lidhje me aktorin që fshihet pas shumicës së kaosit të Lindjes së Mesme? Struktura e Izraelit/regjimit sionist është nxitësi kryesor dhe provokatori thelbësor i luftrave në Siri, Libi dhe Jemen si dhe i situatave të përkeqësuara politike në Irak, Liban dhe Bahrein. Gjatë javës që lamë pas është aprovuar një ligj i ri në Izrael sipas të cilit janë legjitimuarë autostradat ebraike të ndërtuara mbi prona private të plaestinezëve për të sjellë vazhdimësinë e zhvillimit të vendbanimeve izraelite dhe edhe një herë tjetër, ndërsa Gazza vazhdon të sulmohet me pretekstin se po ‘luftohet kundër terrorizmit’, ende vazhdon të planifikohet me kujdes ky kaos.