Për pjesën e parë të intervistës klikoni

Për pjesën e dytë të intervistës klikoni

Pjesa e tretë e intervistës

Gazetari: Ju thatë që jeni kthyer në Teheran dhe keni shkuar në Liban të njëjtën natë.

Gjenerali Sylejman: Menjëherë u ktheva në Siri. Por kisha ndjenja shumë të mira dhe po mbartja një mesazh për Sejidin, mbase më i vlefshëm se çdo mundësi tjetër. Imadi erdhi të më merrte përsëri dhe ne shkuam në të njëjtën rrugë edhe në Liban. Kam vizituar Sejjidin dhe ja kam përcjellë fjalët e Udhëheqësit. Asgjë nuk mund ta ngrinte moralin e Sejjidit aq shumë sa këto fjalë.

Së pari, ekziston një tipar i rëndësishëm i Sejjidit që askush prej nesh nuk e ka arritur këtë nivel akoma. Unë mendoj se duhet të shkojmë tek ai dhe të marrim një mësim mbi ndërgjegjësimin e kujdestarisë nga ai. Ai beson fuqimisht në fjalët e Udhëheqësit dhe i sheh ato si zbulesa hyjnore dhe të padukshme. Për këtë arsye, ai i dëgjon me shumë kujdes fjalët e Udhëheqësit dhe i kushton shumë rëndësi atyre.

Ai ishte shumë i lumtur kur ia transmetova këto fjalë Sejidit. Ai pastaj përhapi deklaratën e Udhëheqësit, "Rezultati i kësaj beteje do të jetë si një fitore në Betejën e Hendekut dhe do të arrihet një fitore e madhe edhe nëse ka vështirësi serioze", midis të gjithë luftëtarëve të vijës së frontit dhe të gjithë luftëtarëve në të gjitha radhët e tjera.

Sa i përket pikës së tretë; Jawshan Kabir është bërë shumë e njohur, sepse kjo lutje ka kuptime të thella shpirtërore, fetare dhe të mençura, madje mund të thuhet se është një nga lutjet më të bukura të Mefatih (libri i lutjeve). Kjo lutje u bë e përhapur dhe lexohej vazhdimisht në kanalin televiziv Al-Manar me një zë të bukur dhe magjepës. Aq sa kjo lutje filloi të lexohej edhe nga të krishterët për shkak të kuptimeve të saj hyjnore dhe të mençura dhe thellësisë së saj që nuk mund t'i atribuohej një grupi të vetëm. Mesazhi ishte shumë efektiv dhe ishte fillimi i një lëvizjeje të re. Ai derdhi gjak të freskët në venat e Hezbollahut në mënyrë që ata të hynin në fushën e betejës me armikun me shpresë dhe besim të madh.

Gazetari: Ne patëm një takim me Sejjid Hasan Nasrallah për rreth pesë orë dhe ai na tregoi disa anekdota. Lidhur me anekdotën që ju treguat tani, ai pati thënë: “Haxhi Kasim erdhi me këtë lajm dhe tha që Udhëheqësi tha  ‘Ju nuk do të fitoni vetëm luftën, por edhe do të bëheni një fuqi në rajon.’ E shikova Haxhi Kasimin dhe i thashë ‘Mjafton të mbijetojmë!’ ”

Tani dua t'ju pyes juve, a i keni përcjellë një mesazh tjetër Sejid Hasan Nasrallahut dhe komandantëve të tjerë të Hezbollahut në emër të Imam Hamaneit?

Gjenerali Sylejman: Unë nuk u ktheva deri në fund të luftës dhe qëndrova në Liban për 33 ditë. Pas përfundimit të luftës, u ktheva në Iran dhe mbajtëm një takim në Teheran si në Mashhad. Takimi, u mbajt me pjesëmarrjen e Udhëheqësit, krerëve të tre degëve të shtetit dhe zyrtarëve të tjerë kryesorë. Meqenëse isha në Liban, duke i dërguar raporte Teheranit çdo ditë përmes linjës sonë të sigurt, unë paraqita një raport të ngjarjeve, disa prej të cilave ishin botuar tashmë, ata kishin marrë tashmë informacione të përgjithshme për luftën.

Na iku kjo pyetje: Si ishin pikëpamjet brenda Iranit në lidhje me përgjigjen dhe reagimin e Republikës Islamike? A kishte mosmarrëveshje midis autoriteteve apo ishin të gjithë të pajtimit?

Gjenerali Sylejman: Në atë kohë nuk kishte kundërshtim ose ndryshim mendimesh. Me fjalë të tjera, të gjithë autoritetet kishin të njëjtën pikëpamje dhe shprehën një zë në mbështetjen e Iranit për Hezbollahun në çdo mënyrë, moralisht dhe materialisht (d.m.th. duke siguruar armë, pajisje, ndihmë mediatike), me forcën e Republikës Islamike. Brenda urdhrit të Republikës Islamike, askush nuk hezitoi, të paktën atëherë. Edhe kur isha në Liban, po dëgjoja mendime të brendshme dhe kishte një unitet të plotë në Republikën Islamike për të mbështetur Hezbollahun dhe për të ndihmuar Hezbollahun të fitonte luftën.

Sepse qendra e kësaj mbështetje ishte Udhëheqesi dhe nuk kishte hezitim në Iran në autoritetin e Republikës Islamike për të identifikuar interesat e Islamit dhe botës Islamike dhe për të drejtuar këtë çështje. Sigurisht, mund të ketë dallime mendimesh për disa çështje edhe tani, por për Hezbollahun, ne kemi rënë dakord në të gjitha nivelet.

Aspektet operacionale të Luftës 33-ditore u diskutuan më pak. Në këtë luftë, kryesisht kishte diskutime rreth situatës së regjimit Sionist. Do të ishte mirë nëse do të dëgjonim nga goja juaj detajet e strategjisë operacionale të Hezbollahut, të cilat janë përfshirë aktivisht në këtë konflikt.

Gjenerali Sylejman: Shikoni, ka ende çështje në lidhje me Luftën 33 Ditore që nuk mund të elaborohen. Megjithëse kanë kaluar 13 vjet nga kjo luftë, ka pika në lidhje me këtë luftë dhe aktivitetet e Hezbollahut që duhet të mbeten sekrete për shumë vite të tjera. Sidoqoftë, ka disa pika dhe kujtime të rëndësishme që do t'i përmend këtu midis pjesëve që janë të mundshme dhe të dobishme për t'u folur publikisht.

Hezbollah kishte një dhomë operacionesh në zemër të Dahije (Bejrut i Jugut) dhe ndërtesat përreth tij shpesh bombardoheshin dhe shkatërroheshin. Çdo natë, 2 ose 3 ndërtesa të larta me 12 ose 13 kate (ndonjëherë më shumë) shkatërroheshin plotësisht. Kjo dhomë nuk ishte një dhomë operative nëntokësore, por më tepër një dhomë tipike operacioni ku siguroheshin pajisje, lidhje dhe rrjete të caktuara.

Një natë ishim në këtë sallë operacioni dhe pothuajse të gjithë ata që drejtonin luftën ishin mbledhur së bashku. Rreth orës 23:00, pasi godinat përreth nesh u goditën dhe u shkatërruan, ndjeva se ekzistonte një rrezik serioz që i kanosej Sejjidit. Kështu që vendosa të transportoj Sejjidin. Unë dhe Imad u konsultuam në lidhje me këtë çështje. Sejjidi nuk pranoi lehtë të largohej nga salla e operacionit. As ne nuk donim ta nxirrnim nga Dahiye. Armiku mund të ishte i ndjeshëm ndaj ndërtesës në të cilën ishim, pasi kishte shumë që hynin dhe dilnin, kështu që ai do të zhvendosej në një ndërtesë tjetër. Dronët MK të Izraelit fluturonin vazhdimisht në grupe me 3 persona mbi Dahiye, duke ndjekur nga afër çdo lëvizje, edhe nëse ishte një motor. Në dymbëdhjetë të natës, qendrën e veprimtarive të Hezbollahut, në Dahije, rrugët ishin bosh sikur askush nuk jetonte aty.

Ne vendosëm të largoheshim nga ndërtesa për dikë tjetër dhe e bëmë. Nuk kishte shumë distancë midis ndërtesave. Sapo hymë në ndërtesën tjetër, ndodhi një tjetër bombardim dhe u godit vendi pranë ndërtesës së vjetër. Ne kemi pritur në të njëjtën ndërtesë sepse ekzistonte një linjë e sigurt dhe nuk dëshironim të humbnim komunikimin tonë. Komunikimi i Sejjidit dhe posaçërisht i Imadit nuk duhej të ndërprehej. Pastaj ndodhi edhe një bombardim tjetër dhe u godit një urë afër kësaj ndërtese. Ne parashikuam një lëvizje të tretë për të qëlluar vetë ndërtesën. Ishim vetëm 3 persona në ndërtesë; unë, Sejjid dhe Imad. Ne vendosëm të largoheshim nga ndërtesa dhe të kalonim tek një tjetër. Ishim në këmbë, nuk kishim makinë. Dahije u varros plotësisht në errësirë ​​dhe heshtje. Heshtja prishej vetëm nga zhurma e avionëve të armikut që fluturonin mbi të. Isha i veshur me një kostum ushtarak. Hoqa këmishën ushtarake sepse poshtë saj kisha veshur një këmishë të thjeshtë, por ende kisha të veshur pantallona të ushtrisë.

Imadi i tha Sejjidit dhe mua të presim poshtë një peme për tu mbrojtur nga sytë e armikut. Dronët kanë kamera temperature që mund të dallojnë trupin e njeriut, kështu që ishte e pamundur të fshihesh prej tyre. Ne kemi pritur atje dhe mua mu kujtua aventura e Muslim Akilit. Jo për veten time, por për Sejjidin. Sepse ai ishte udhëheqësi i këtij vendi.

Imadi shkoi të merrte një makinë. Ai u kthye shpejt me makinë. Ndoshta nuk u deshën më shumë se disa minuta për ta bërë këtë. Më pëlqen të flas për Imadin, por kam frikë seanca do të ndërpritet si dje. Ishte veçanërisht unik në planifikim. Para se makina të mbërrinte tek ne, një dronë u përqendrua pikërisht sipër nesh. Kur erdhi makina, ai u përqendrua në veturë. Ju e dini që këto ronë i dërgojnë pamjet e tyre direkt në Tel Aviv dhe i shikojnë në një dhomë operacioni atje. Na u desh pak kohë për të ngatërruar armikun duke lëvizur nga një dhomë nëntokësore në një dhomë tjetër nëntokësore dhe nga ajo makinë në një automjet tjetër që nuk mund ta përshkruaj tani. Rreth orës 2 të mëngjesit u kthyem në dhomën e operacionit.

Çështja është që në luftë, gjërat shpesh duhet të nxitohen. Këtë e kuptova në aktivitetin tim 40 vjeçar në fushën ushtarake dhe të sigurisë. Në luftëra, duhet të ngutemi për të vepruar në rastin më të shpejtë kur ka një mundësi.

Gjatë kësaj lufte, Hezbollah tronditi armikun në çdo fazë me një automjet të ri ose një iniciativë të re. Pra, ai nuk i tregoi të gjitha kartat e tij në të njëjtën kohë. Sejjid gjithashtu përdori disa shprehje që e linin armikun me frikë. Sejjid po përparonte hap pas hapi. Në mënyrë që ta kapnin armikun nga situata, ata vazhduan këto faza në këtë mënyrë dhe në secilën fazë ata futën një armë të re për të provuar forcën e tyre për të goditur më thellë armikun.

Kështu, në 2006, u bë e qartë për armikun se Hezbollah kishte fuqinë për të çuar luftën në fazën tjetër, fazën e alarmit të kuq dhe fazën që nuk është më e rrezikshme se ai. Kështu që Hezbollahu kishte aftësinë për të sjellë luftën në Tel Aviv. Shkurtimisht, veprimet e Hezbollahut përfshinin jo vetëm aspekte ushtarake, por edhe një dimension të fortë psikologjik. Me fjalë të tjera, ndërsa Hezbollahu po kryente operacione ushtarake dhe po sfidonte armikun në një pikë tjetër gjeografike në Palestinën e okupuar çdo herë, kjo gjithashtu po e ngatërronte armikun me goditje të mëdha psikologjike.

Vazhdon…