Ai tha se nuk kishte dhënë intervistë për shtypin për 20 vjet që kur u ul në karrige. Që nga dhënia e komandës së Ushtrisë së Jeruzalemit me një llogaritje të përafërt, e deri më tani… Por tema e bisedës bën që Haxhi Kasim të na japë një përgjigje pozitive kësaj radhe: Lufta 33 Ditore. Kur bëhet fjalë për Haci Ridvan, ngjyra e zërit ndryshon gradualisht dhe thotë se sot përdorën fjalët ‘komandant’ dhe ‘urdhër’, por Shehid Imad Mughniyeh ishte një ‘komandant’ me plotë kuptimin e fjalës. Megjithëse jemi të shqetësuar se disa gjëra nuk janë thënë ende, historia e asaj që ata personalisht panë gjatë Luftës 33-ditore në Liban, në komandën e të cilës ishte deri në ditën e tij të fundit, e bën këtë bisedë dy orëshe shumë tërheqëse:

Unë dua ta filloj çështjen me mjedisin dhe kushtet që çuan në Luftën 33 Ditore. Kjo luftë erdhi rreth pesë vjet pas përfshirjes ushtarake të Amerikës në rajon dhe pushtimeve të Afganistanit dhe Irakut. Ndërkohë, Amerika po ndeshej me shumë probleme në Irak dhe zbatimi i Projektit të Ri të Amerikës për Lindjen e Mesme u përball me shumë probleme. Por papritmas pamë që fusha e lojës ndryshoi, Libani u zgjodh për zbatimin e këtij projekti dhe u zhvillua Lufta 33 Ditore. Cila ishte arsyeja për këtë?

Bismillahirrahmanirrahim. Jemi në ditët e martirizimit të Hysein b. Aliut (a.s.), ju paraqes mirënjohjen time të gjithëve. Lufta 33 Ditore kishte një numër faktorësh të fshehur, këto ishin shkaqet e vërteta të luftës. Kishte edhe arsye të dukshme që shërbyen si justifikime për ato qëllime të fshehura. Sigurisht, ne kishim inteligjencë mbi përgatitjet e regjimit Sionist, por nuk kishim njohuri se armiku donte të fillonte një sulm të papritur të befasishëm. Pasi filloi lufta, ne arritëm në përfundimin se ata donin të shkatërronin Hezbollahun në një luftë të befasishme dhe të shpejtë për dy çështje. Por lufta u zhvillua në kushte të lidhura me dy ngjarje të rëndësishme, njëra kishte të bënte me rajonin dhe tjetra me regjimin Sionist. Në kontekstin rajonal, SHBA e rriti prezencën e saj ushtarake në rajonin tonë tepër për shkak të incidentit të 11 Shtatorit, dhe e njëjta u pa pothuajse vetëm në Luftën e Dytë Botërore në terma sasiorë. Ndërsa, për nga cilësia, as që bëhej fjalë në atë kohë.

Pas sulmit të Sadamit ndaj Kuvajtit në vitin 1991 dhe lëvizjes pasuese të SHBA-së si dhe disfatës së Sadamit, forcat amerikane janë vendosur mirë në rajonin tonë. Pas 11 shtatorit, gati 40% e forcave të armatosura amerikane hynë drejtpërdrejt në rajonin tonë, për shkak të dy sulmeve të rënda amerikane në Afganistan dhe Irak. Më vonë, për shkak të ndryshimeve dhe largimeve të bëra gjatë këtij procesi, ata morën edhe forcat e tyre rezervë dhe rojet kombëtare në vendngjarje. Me fjalë të tjera, afërsisht 40% e ushtrisë amerikane, përfshirë forcat e saj të brendshme dhe të jashtme, ka hyrë në rajonin tonë. Prandaj, ata fituan një prani shumë të madhe në numër dhe kishin më shumë se 150 mijë ushtarë vetëm në Irak. Ndërsa, më shumë se 30 mijë ushtarë amerikanë ishin edhe në Afganistan. Ky numër nuk përfshinte rreth 15,000 ushtarë aleatë në Afganistan.

Me pak fjalë, një fuqi e trajnuar posaçërisht prej 200 mijë personash ishte pozicionuar në rajonin tonë, pranë Palestinës. Kjo prani krijoi natyrshëm disa mundësi për regjimin sionist, domethënë prania e Amerikës në Irak i pengoi sirianët të lëviznin në vendin e tyre. Kjo konsiderohej si një kërcënim për shtetin sirian, po ashtu edhe për Iranin. Prandaj, nëse shikoni gjeografinë e Irakut në Luftën e 2006 (Lufta 33 Ditore), do të shihni se Iraku është një hallkë lidhëse, një vend bosht, vendi kryesor i rezistencës. Me forcën e saj të armatosur prej rreth 200 mijë personash, qindra aeroplanë, helikopterë dhe më shumë, mijëra pajisje të blinduara, Amerika ka formuar një pengesë para nesh.

Kjo prani ushtarake e Amerikës në rajon i dha natyrshëm regjimit sionist mundësinë për të përfituar nga kjo situatë dhe për të marrë një iniciativë. Gjegjësisht, kjo madhështi do të ishte efektive në frikësimin dhe ndalimin e Iranit dhe Sirisë, dhe këto dy qeveri nuk do të ishin në gjendje të reagojnë. Bazuar në këtë vizion, regjimi sionist e pa mundësinë për të filluar një luftë, veçanërisht duke marrë parasysh qeverinë në pushtet në Shtetet e Bashkuara, domethënë qeverinë ekstremiste Bush, e cila merr vendime të shpejta dhe ekipin pro-regjimit sionist që mbizotëron Shtëpinë e Bardhë. Prandaj, arsyeja e vërtetë për këtë luftë është se regjimi Sionist dëshiron të përfitojë nga prania ushtarake e Amerikës në rajon, rënia e Sadamit dhe fitorja fillestare e Amerikës në Afganistan dhe frika e rëndë që krijoi në rajon. Madje, Amerika i ka cilësuar si grupe terroriste një pjesë të madhe të grupeve politike që kundërshtojnë politikat e saj në rajon dhe në botë. Regjimi sionist donte të përfitonte nga kjo situatë dhe e ndjeu se ishte mundësia më e mirë për një luftë rrufe. Për shkak se ky regjim u mund nga Hezbollahu në vitin 2000, u tërhoq nga Libani, ose më saktë, iku nga aty. Ai donte të kthehej përsëri në Liban, por këtë herë ai po synonte të ndryshonte demografinë në Libanin Jugor, jo pushtimin.

Sigurisht, kjo çështje, pra, qëllimi i tyre i vërtet për të ndryshuar plotësisht strukturën demografike në Liban, u bë e qartë gjatë luftës, afërsisht sapo filloi lufta. Me fjalë të tjera, ata donin që forcat ose populli në Libanin e Jugut që kishin marrëdhënie sektare me Hezbollahun të largoheshin nga Libani si refugjatë. Regjimi dëshironte që plani i ngjashëm i bërë për palestinezët pas vitit 1948, të zbatohej edhe ndaj shiitëve në Libanin e Jugut, dhe donin që ata të shpërndaheshin në kampe dhe çadra në Liban, Siri dhe pjesë të tjera të botës Arabe, ashtu siç u ndodhi palestinezëve. Si rezultat i këtij projekti, edhe Yassir Arafat duhej të zhvendoste bazën e tij në Liban në Tunizi, dhe në fakt regjimi sionist e kishte bërë komandën palestineze një refugjat. I njëjti mentalitet ishte i vlefshëm për Shiitët Libanezë. Pasi u njoftuan kushtet e para luftës, unë shkova në luftë në mënyrë që kjo temë të përfundojë.

Amerikanët dhe izraelitët kanë dy deklarata të rëndësishme. Në fillim të luftës, Bush përdori fraza shumë budallaqe dhe nuk kam nevojë të përsëris ato fjalë që ishin të përshtatshme për nivelin e tij. Këtë gjë e tha në një formë më të sjellshme (Condoleezza) Rice. Kur masakrat dhe britmat në Libanin e Jugut arritën kulmin e tyre, dhe bombardimet në dehjen e fundit teknologjike - të tilla që ata qëlluan dhe shkatërruan kudo që dëshironin me përpikmëri teknologjike - Rice përdori këtë frazë pasi kishte tretur masakrën e Kanës. Ajo përshkroi britmat e fëmijëve dhe foshnjave, grave dhe njerëzve të pafajshëm, me këto fjalë: "Kjo është dhimbja e lindjes së Lindjes së Mesme të Re". Britmët e lindjes së një ngjarjeje të madhe… Prandaj, këto shprehje gjithashtu tregojnë ekzistencën e një projekti të madh.

Por kishte edhe një pikë tjetër në lidhje me regjimin sionist. Regjimi planifikoi ndërtimin e një kampi të madh në Palestinë, i shoqëruar nga disa anije. Ai do të merrte sa më shumë njerëz nga Libani dhe së pari i transportonte ata në një kamp prej 30,000 personash në Palestinë dhe më pas fillonte të ndante njerëzit. Njerëzit e zakonshëm do t’i dërgonin në vendet e tjera, ndërsa kriminelët ose ata që kishin lidhje organizative me Hezbollahun, do t’i arrestonin. Ata gjithashtu siguruan një anije për këtë udhëtim. Për këtë arsye, lufta në këtë fazë u zhvillua me vëmendje të madhe teknologjike, ndryshe nga luftërat e mëparshme. Kështu që ata shënjestruan një grup të vetëm, së pari u përpoqën të shënjestronin Hezbollahun, por më pas ata zgjeruan qëllimet e tyre dhe iu drejtuan të gjithë Shiitëve në Libanin e Jugut për të realizuar plotësisht ndryshimin demografik në Jug. Më pas, ata thanë se kjo është ajo që po e synonin. Pra, në fillim e tha Olmerti, e pastaj ministri i mbrojtjes dhe shefat e shtabit thanë: “Ne po synonim ta fillonim këtë luftë në një mënyrë të habitshme dhe nëse kjo do të ndodhte papritur, stafi kryesor i Hezbollah do të shkatërrohej nga një sulm masiv ajror dhe më shumë se 30% e organizatës Hezbollah do të goditej seriozisht në fazën e parë.”

Si përmbledhje, ky sulm i para-planifikuar ishte i ndryshëm nga të gjitha luftërat në të kaluarën, dhe rruga që ndoqi nuk ishte rruga për të luftuar një organizatë si Hezbollah. Qëllimi i tij ishte të çrrënjoste një grup në Liban dhe të internohej në zona të tjera. Me fjalë të tjera, armiku donte të arrinte këtë rezultat me fitore: "Të shpëtojë përgjithmonë nga Hezbollahu!” Kushti për të hequr qafe Hezbollahun ishte që të hiqte qafe një pjesë të konsiderueshme të popullit libanez që jetonte jo vetëm në jug, por edhe në Bekaa dhe Libanin verior.

Një pikë tjetër që duhet t'i kushtojmë vëmendje të madhe është prirja e vendeve arabe për të mbrojtur Izraelin në një luftë të tillë dhe pëlqimi i tyre për largimin e Hezbollahut dhe shiitëve nga Libani i Jugut. Regjimi Sionist në nivelin më të lartë, domethënë presidenti i tyre, Olmert, deklaroi këtë gjë duke thënë: “Vendet arabe na mbështetën për herë të parë në luftën tonë me një organizatë arabe!” Sigurisht, kur ai tha vendet arabe, ai nuk nënkuptonte të gjitha, por kryesisht ato në pellgun e Gjirit Persik dhe kryesisht regjimin Al Saud. Sigurisht, ai natyrshëm përfshinte Egjiptin, por mund të themi se kishte disa përjashtime në atë kohë. Irakut i mungonte qeveria dhe në atë kohë, në krye të vendit ishte një ushtar amerikan. Prandaj, administrata e Irakut ishte në duart e amerikanëve. Qeveria në Siri ishte gjithashtu një qeveri e re për shkak të vdekjes së Hafëz Asadit dhe kishte një punë të re. Në çdo rast, ishte hera e parë që shumica e vendeve arabe kishin mbrojtur Izraelin kundër një organizate arabe, dhe ky ishte një realitet i rëndësishëm dhe serioz i deklaruar nga Olmert.

Kështu, për qëllimet e fshehura të Luftës 33 Ditore, ne duhet të kemi parasysh tre pika: Së pari, mundësia e krijuar nga frika e lindur nga prania dhe dominimi i Amerikës në Irak dhe nga prania e gjerë e Amerikës në rajon. Së dyti, gatishmëria e vendeve arabe për të bashkëpunuar me regjimin sionist në eliminimin e Hezbollahut dhe ndryshimin e demografisë së Libanit të Jugut. Së treti, regjimi sionist dëshiron të përfitojë nga kjo mundësi për të shpëtuar plotësisht nga Hezbollahu.

Ju keni analizuar shumë mirë shkaqet e fshehura të kësaj lufte. Cilat ishin arsyet e dukshme dhe arsyetimet e luftës?

Hezbollah i kishte premtuar popullit libanez për t’i çliruar të rinjët nga kthetrat e regjimit sionist dhe për të liruar të burgosurit libanez. Nuk kishte asnjë fuqi tjetër përveç Hezbollahut që mund ta përmbushte këtë premtim. Sayyid Nasrallah premtoi në një nga deklaratat e tij se Hezbollah do të ndërmarrë veprime për të shpëtuar të burgosurit libanezë, siç ndodhi në të kaluarën. I gjithë populli libanezë, të burgosur muslimanë ose të krishterë, nuk kishin asnjë shpresë ose strehim tjetër përveç Hezbollahut. Nuk kanë as sot, domethënë, në çdo ngjarje, mbështetja kryesore e kombit libanez kundër kësaj qeverie brutale, është Hezbollahu. Edhe atë ditë, nuk kishte ndonjë mbështetje tjetër përveq Hezbollahut dhe këtij të fundit, nuk i mbetej gjë tjetër veçse të përpiqej të shkëmbente të burgosurit. Sepse regjimi sionist nuk e kupton diplomacinë. Gjuha e tij është një gjuhë e dhunës në të gjitha dimensionet e saj dhe nuk i kushton vëmendje askujt tjetër. Ky ishte edhe qëndrimi i tij ndaj arabëve. Prandaj, Hezbollahu nuk mund të bënte asgjë më shumë për t'iu përgjigjur pozitivisht premtimeve të tij ose pritjes së popullit libanez. Në shkëmbimet e mëparshme të të burgosurve, Izraeli hezitonte të lirojë të burgosurit e vërtetë, disa prej të cilëve ishin shumë të rinjë. Ata adoleshentë që kishin qëndruar në burg për shumë vite arritën rininë dhe moshën e mesme. Hezbollah në fakt premtoi të çlironte këta persona të cilët nuk kishin mundur të dilnin në shkëmbimet e para. Hezbollah zhvilloi një operacion për të përmbushur këtë premtim që i bëri popullit libanez dhe ishte i suksesshëm.

U krye një operacion special, i komanduar nga Dëshmori Imad Mughniye . Nuk di si ta emëroj! A duhet t’i them " komandant" siç është e zakonshme në mesin tonë sot? Sot është zakon të përdoren fjalët "komandant" dhe "urdhër" në vendin tonë, por Dëshmori Imad Mughniye ishte përtej kësaj fjale. Ai ishte fjalë për fjalë një "komandant", mbase mund të them se ai ishte personi tiparet e të cilit në skenën e betejës ishin më të ngjashme me Malik Eshter! Në martirizimin e Malikut, Imam Aliu (a.s.) ishte i rrethuar nga një trishtim dhe pikëllim i jashtëzakonshëm, sipas një deklarate, ai qau në minber dhe tha: “Çfarë Maliku ishte! Po të ishte një mal do të ishte një mal i mrekullueshëm dhe i madh; po të ishte një gur do të ishte një gur i fortë, i pathyeshëm! Dije dhe betohu në Allahun se vdekja jote, o Malik, shkatërroi një botë dhe bëri një botë tjetër të lumtur! Ata që qajnë, le të qajnë për dikë si Maliku! A do të shihet më një ndihmës si Maliku? A ka dikush si Maliku?” Është se rëndësishme fjalia e Emirylmymin (a.s.) se: “Situata e Malikut me mua është si situata ime me të Dërguarin e Allahut (s.a.w.s).”

Situata ishte e njëjtë në rastin e Imadit. Marrëdhënia e Imadit me Rezistencën i kishte këto karakteristika. Nëse kalojmë nëpër këto biseda të zakonshme mes nesh, për Imadin duhet të përdorim fjalinë e përdorur nga Emirylmymin (as) për Malik. Imadi kishte një personalitet të tillë.

Imad mori përgjegjësinë për këtë operacion special, si dhe mori drejtimin e shumë skenave të vështira dhe e komandoi atë nga afër. Operacioni i tij ishte i suksesshëm, ai shënjestroi një automjet ushtarak të regjimit Sionist brenda territoreve të okupuara Palestineze dhe arriti të kapte dy ushtarë brenda, të plagosur. Unë nuk kam punë para operacionit, ky operacion nuk ishte një operacion një ditor, faza e përgatitjes zgjati disa muaj dhe regjimi sionist ishte nën vëzhgim. Në operacion, Sejjid i Rezistencës, Hasan Nasrallah, mori një sërë masash paraprake si kryekomandanti i Rezistencës Libaneze. Imad Mughniyeh (r.a.), kreu i xhihadit të Hezbollahut dhe drejtori i kësaj skene, bëri disa përpjekje shumë të rëndësishme për t'u përgatitur për këtë operacion. Meqenëse këto nuk janë objekt i diskutimit tonë, ne nuk kemi pse ta trajtojmë këtë tani. Por ky operacion nuk ishte në të vërtetë një i vetëm, por ishin katër operacione, katër operacione të veçanta. Njëra ishte planifikimi i operacionit, e dyta ishte diagnostikimi i vendit dhe kohës së sulmit dhe e treta ishte arritja e zonës së veprimit duke kaluar telat me gjemba të lartë të regjimit Sionist të shtrirë në një zonë shumë të dendur dhe të gjerë. Meqenëse qëllimi nuk ishte vetëm goditja e objektivit, ishte e nevojshme të kalohej kufiri dhe të silleshin të burgosurit nga ajo anë. Prandaj, të gjitha misionet duhej të kryheshin me shumë kujdes në mënyrë që të mos vriteshin të gjithë ushtarët në automjet. Së katërti, duhet të ishte shumë i shpejtë; Kjo duhet të kishte ndodhur brenda disa minutash dhe sekondash, jo gjysmë ore ose një çerek. Ata duhej të transferonin të burgosurit në një vend të sigurt para se të vinte armiku. Në përgjithësi, duhen disa minuta që armiku të arrijë pikën e veprimit në betejat tokësore, dhe në konfliktet ajrore, armiku është shumë më i shpejtë. Për këtë arsye, kushtet u shqyrtuan me shumë kujdes para operacionit. Një nga karakteristikat e Imad Mughniyeh ishte vëmendja e tij për potencialet dhe detajet. Në përgjithësi, për shkak se ai e menaxhoi operacionin nga afër, ai mori përsipër planifikimin dhe ekzekutimin dhe Imad pati sukses.

Vazhdon…

Për pjesën e dytë të intervistës klikoni