Për pjesën e parë të intervistës klikoni

Për pjesën e dytë të intervistës klikoni

Për pjesën e tretë të intervistës klikoni

Gjenerali Sylejman: Pika e dytë kishte lidhje me përdorimin e pajisjeve ushtarake. Armiku supozonte se me veprimet e tij të gjera ushtarake, kishte zvogëluar ose të paktën minimizuar fuqinë e Hezbollahut. Por, sa herë  që armiku njoftonte se Hezbollahu ka humbur aftësinë e tij për të lëshuar raketa, ky i fundit lëshonte edhe më shumë raketa se më parë. Lëshimi i raketave nuk ishte një detyrë e thjeshtë; pra, kur një zonë kërcënohej vazhdimisht nga artileria e lëvizshme, e rëndë ajrore, ishte një detyrë shumë e vështirë që raketa të dilte nga një bunker, të qëllonte në shënjestër dhe të niste lëshuesin drejtë një vend tjetër të sigurt pa dëmtime.

Gazetari: Sa kohë dhe në cilat faza u arrit ky nivel i përgatitjes?

Gjenerali Sylejman: Përgatitja dhe gatishmëria e luftëtarëve të Hezbollahut buron nga stërvitjet e ndjeshme dhe intensive që filluan në mes të vitit 2000 dhe 2006, domethënë që kur regjimi sionist u arratis nga Libani i Jugut. Këto ushtrime dhe kjo përgatitje vazhduan pa ndërprerje deri në vitin 2006 brenda kornizës së një plani të quajtur "Sayyidy'sh-Shyheda" nga Hezbollahu më parë. Planifikuesi dhe komandanti i tij ishte Imad. Ai kishte përshkruar saktësisht se si duhet pozicionuar dhe sillur në rastet e përballjes me armikun.

Pika e tretë ka të bëjë me taktikat e Hezbollahut. Për dallim nga betejat e tjera me pozicione të fortifikuara në vijën e frontit, kjo betejë nuk kishte asnjë pikë të caktuar në vijën e frontit. Nga pika e kontaktit, e cila është kryqëzimi i kufijve midis Palestinës së okupuar dhe Libanit, çdo kodër, fshat dhe madje çdo shtëpi ishte pika e frontit kryesorë, të paktën në Litani dhe lumin Litani. Por ato nuk ishin pozicionet e fortifikuara tradicionale që ishin të zakonshme në luftërat klasike dhe që ne përdorëm kundër pushtimit të Sadamit. Përkundrazi, ato ishin në formën e pozicioneve të përdorura për taktikat e veçanta.

Ju mund t’i mendoni taktikat e Hezbollahut si një fushë të minuar të gjerë, të zgjuar, pa asnjë vend bosh ose të sigurt brenda kufijve të tij.

Prandaj, kur vëzhgonit lëvizjet e armikut, mund të shihnim se ai nuk mund të hynte as në fshatrat kufitarë. Ata nuk mund të hynin as në qytete. Në fund, ata donin të hynin nga Lugina al-Huxhair dhe të lëviznin drejt Litanit, dhe kjo ishte pika e vërtetë e thyerjes dhe e mposhtjes së armikut.

Kishte një pikë të rëndësishme për Luftën 33 Ditore. Çdo goditje e goditur nga Hezbollahu kishte një ndikim të jashtëzakonshëm, ashtu si goditja e Amir Al Mu’min ndaj Amr b. Abduved në Betejën e Hendekut. Hz.Profeti tha se kjo goditje e gjuajtur nga Amir Al Mu’min është e barabartë me adhurimin e të gjithë xhinëve dhe njerëzve. Pse? Sepse e kishte shpëtuar Islamin.

Ndonjëherë Hezbollah hartoi grushtet e shtetit në mënyrë që, me një goditje të vetme, e gjithë ekzistenca e regjimit Sionist të shkatërrohej menjëherë. Një shembull i kësaj ishte Marina e regjimit. Ju e dini që ka një rrugë lidhëse për të arritur në jug të Libanit. Kjo rrugë kalon përgjatë brigjeve të Mesdheut, duke kaluar nga qyteti Sidon dhe Tyre, dhe më në fund arrin në vijat e para të Jugut.

Në të gjitha luftërat, fregatat e regjimit Sionist morën pozicione në det dhe bllokuan këtë rrugë me topa të ndjeshëm. Gjatë kësaj lufte, ata bënë të njëjtën gjë në javën e parë. Ajo që armiku nuk e paramendoi dhe Hezbollahu i kapi në befasi ishin raketat detare. Këto raketa do të testoheshin për herë të parë atë ditë. Më parë, të gjitha këto raketa ishin të fshehura dhe të pa testuara.

Ky ishte një operacion i vështirë. Raketa duhej të merrej nga një bunker sekret dhe të dërgohej në një vend të hapur lëshimi me një automjet në të cilin ishte ngarkuar, ndërsa 3-4 fregata izraelite po prisnin para tyre. Kjo ishte planifikuar kur Sejjid do të mbante një fjalim. Sepse kishte thashetheme në mesin e njerëzve libanezë se Sejid Hasan ishte plagosur, dhe kjo situatë shkaktoi shqetësim të madh te njerëzit. U arrit një konsensus midis Sejjidit dhe Imadit atëherë kur Sejjidit iu desh të mbante një fjalim.

Deri në atë javë, armiku kishte një avantazh, pasi ne nuk kishim bërë asgjë më shumë sesa të përgjigjeshim me raketa. Kjo duhej bërë. Raketa ishte ngarkuar në lëshuesin e saj dhe ishte bërë gati për të qëlluar disa herë, por çdo herë kishte një problem me lëshimin. Sejjid donte ta shpallte këtë si një operacion të befasishëm gjatë fjalës së tij. Ky fjalim duhej të regjistrohej për t’u publikuar më vonë. Ndërsa Sejjid po fliste në dhomë, ne ishim ulur në një dhomë ngjitur me Imad dhe një vëlla tjetër. Fjalimi i Sejjidit po mbaronte, por raketa ende nuk ishte lëshuar. Lufta ishte shumë e vështirë. Sapo Sejjid ishte gati të thoshte përshëndetjen e tij të fundit lamtumire, kur arriti në këtë pikë, raketa u lëshua pak para se ai të thoshte këto fjalë. Raketa ishte supersonike dhe goditi fregatën menjëherë. Kur Sejjid mbërriti në fund të fjalës së tij, ai tha: "Tani ju shikoni fregatën izraelite që digjet para syve tuaj", sikur ai ishte frymëzuar nga jeta e përtejme dhe ishte duke parë skenën.

Fjalët e Sejjidit përkuan me raketën që goditi objektivin. Pas kësaj është një filozofi që nuk mund të pranohet nga publiku i gjerë, por Allahu e ka sjellë këtë thënie me grushtin e saktë të shtetit dhe kjo është një gjë për t’u menduar. Megjithëse këto anije luftarake kishin një sistem bllokimi dhe mund të devijonin raketat e ardhura ose t'i godisnin ato me sisteme anti-raketore, raketa e nisur ndau fregatën në gjysmë! Kjo nënkuptonte çlirimin nga forcat detare të regjimit Sionist; Nuk u pa përsëri deri në fund të luftës. Me një raketë të vetme, të gjithë forcat detare të regjimit sionist u hodhën nga skena.

Kjo situatë, domethënë dëbimi i forcave detare të një regjimi me një goditje të vetme raketore, natyrisht që mund të analizohet në thellësi. Çështja këtu është fuqia e Regjimit Sionist. Me fjalë të tjera, është e kuptueshme që një regjim në të cilin forcat detare neutralizohen me një raketë të vetme do të neutralizohet plotësisht me dy ose tre raketa herën tjetër, pa marrë parasysh sa fregata ka. Atë herë ajo u hodh nga skena në një distancë prej 100 km, ndërsa herën tjetër hidhet me një raketë me rreze 300 km.

Sidoqoftë, doli të ishte një mrekulli dhe një fitore e madhe. Njerëzit që duhej të braktisnin shtëpitë e tyre dhe u bombarduan në atë kohë filluan të shprehnin gëzimin e tyre me thirrjet "Allahu Ekber". Ky ishte një tjetër veprim i papritur nga Hezbollah që ndryshoi ekuacionin, dhe regjimi sionist u zhvendos drejt Luginës Hiyam dhe në Litani, ku u mposht edhe një herë.

E kemi pasur të vështirë nga dita e 20-të deri në ditët e 27-të dhe 28-të. Unë dhe Imadi jemi të ndarë nga njëri-tjetri. Sejjid ishte në një vend tjetër dhe ne zhvillonim seanca së bashku çdo natë. Ne arrinim te Sejjidi me metodat tona speciale, dhe Imadi jepte raporte të hollësishme mbi konfliktet si dhe merrte udhëzime nga Sejjidi. Periudha nga dita 20 deri në ditën 28 ​​ishte shumë e vështirë. Këto ishin ndoshta më të vështirat nga ato 33 ditë. Tani nuk është koha për të diskutuar disa çështje.

Ndërkohë, Imad zbuloi një risi të rëndësishme dhe ishte shumë efektive. Nëse dua të mat ndikimin e kësaj, duhet ta krahasoj atë me mesazhin dhe premtimet e Udhëheqësit për Sejjidin në lidhje me fitoren në këtë luftë. Ishte shumë e rëndësishme: Unë jam duke folur për letrën që i kanë shkruar Sejjid Hasanit muxhahidët që po luftojnë armikun në frontet e luftës. Ishte një letër e shkëlqyeshme. Ditën që u lexua, Imadi, mendimi i të cilit i përkiste atij, qau me të madhe. Unë kurrë nuk kam parë dikë që ta dëgjojë këtë letër dhe të mos qajë. Edhe më rëndësishme ishte përgjigja e Sejjidit ndaj asaj letre.

Pra, nëse duam të bëjmë një analogji, mund të themi se ishte si poezitë që miqtë e Imam Huseinit lexuan ndërsa e mbronin atë kundër armikut në Qerbela. Dhe përgjigja e muxhahidëve të Sejjidit duke vlerësuar qëndresën e tyre kundër armikut ishte si fjalimi i Imam Huseinit që lavdëronte shokët e tij natën e Ashuras. Letra e Muxhahidëve drejtuar Sejjidit dhe përgjigja e Sejidit ndaj kësaj ishte shumë efektive dhe hyjnore, dhe prodhoi shumë energji. Që nga dita e 28-të, lufta u kthye në një situatë tjetër.

Më duhet të ia kujtoj një pikë të gjithë atyre që po e dëgjojnë këtë. Kishte shumë skena si kjo gjatë Mbrojtjes sonë të Shenjtë në Iran. Unë kam thënë se një nga arsyet pse ne ishim në anën e Zotit gjatë asaj lufte ishte shpirtërorja e luftëtarëve tanë, e cila i ngjante perdeve që hiqeshin dhe kursit drejt Allahut. Ndonjëherë ata flisnin pas perdeve dhe hixhabëve.

Ne ishim në Shelemçe rreth një vit e gjysmë para Operacionit Qerbela 5, po përgatiteshim për një operacion. Natyrisht, forcat tona të inteligjencës më parë kishin identifikuar zonën e operacionit dhe ishin vendosur atje për të parandaluar që armiku të na shihte. Para nesh kishte një masë me ujë. Në atë ditë, dy luftëtarët tanë, "Hysejin Sadiki" dhe "Ekber Musaipur" u larguan për të mbledhur inteligjencë, por nuk u kthyen më. Kishim një vëlla shumë të zgjuar. Ai ishte një student i ri, por shumë i zgjuar. Ndoshta kishte shumë pak njerëz si ai me njohuri të mira. Kishte arritur një nivel që disa shenjtorë dhe dijetarë kishin arritur në 70-80 vjet. Unë isha në Ahvaz, ai më kontaktoi në radio ushtarake dhe dëshironte të takohej. Shkova të takohem me të. Ai më tha se  Ekber Musaipur dhe Sadiki nuk janë kthyer. Më erdhi shumë keq, thashë që armiku na kishte marrë të burgosur para se të fillonte operacioni dhe se i gjithë operacioni na ishte zbuluar. I thashë këto me inat.

Unë qëndrova atje një ditë dhe u ktheva ditën tjetër sepse ishim aktivë në disa fronte. Ai më kontaktoi përsëri dy ditë më vonë dhe donte të takohej. Dhe unë shkova. Emri i tij ishte Hysein dhe Ekbar Musaipur tha që do të kthehej të nesërmen. "Hysein, për çfarë po flet?”, e pyeta. Ai buzëqeshi dhe u përgjigj: "Djali i Gulam Hyseinit, Hyseini tha kështu." Emri i babait të tij ishte Gulam Hussein, një mësues i vlefshëm.  Edhe nëna e tij ishte mësuese. Edhe ai vet ngjante si një mësues. Kur njerëzit thoshin "Hysein Beu", ata nënkuptonin vetëm atë. Kishte ndoshta qindra Hysein, por "Hysein Beu" ishte një. Sidoqoftë, unë e pyeta se për çfarë po fliste. "Ekbar Musaipur do të kthehet nesër dhe pastaj do të kthehet edhe Sadiki," tha ai. Kur e pyeta se si e din këtë, ai u përgjigj "thjesht qëndroni këtu".

Dhe une qendrova. Kishim një dylbi ushtarake, e quanim dylbi lepuri, të vendosur në një lloj fortifikimi të bërë me thasë rëre. Ishte rreth orës 13:00 kur personeli i inteligjencës duke përdorur dylbi, pa diçka në ujë. Shkova ta shikoja vetë dhe pashë një trup në ujë. Vëllezërit e morën atë, po, ishte Ekbar Musaipur!

Të nesërmen, erdhi Hysein Sadiki. Gjëja e habitshme ishte se uji, megjithë turbulencën, i ktheu ata në pikën e tyre të lëvizjes. Të dy ishin martirizuar në ujë dhe i sollën trupat e tyre në të njëjtën pikë. Ishte një situatë shumë e habitshme. "Si e keni ditur atë?" e pyeta Hyseinin. Ai më tha, "Unë pashë Ekber Musaipur në ëndërr natën e kaluar, ai më tha se ata nuk ishin kapur dhe ishin martirizuar". Ai vazhdoi, "Unë do të kthehem nesër në këtë kohë dhe Sadiki do të kthehet pasnesër."

Pastaj Hysein më tha diçka të rëndësishme. “A e dini pse Ekbar Musaipur mund të flasë me mua? Sepse kishte dy virtyte themelore. E para ishte që ai ishte i martuar. E dyta ishte se ai gjithmonë falte namazin e natës edhe kur ishte në ujë. Ishin këto virtyte të tij që e bënë të më vizitojë në ëndërr.”

Më pas edhe Huseini ra dëshmorë.

Unë do të doja të theksoja gjithashtu se një nga vëllezërit shumë fetarë në Hezbollah, i cili gjithashtu kishte përgjegjësi në Jug gjatë atyre ditëve të vështira, përshkroi atë që pa në një gjendje gjumi, kështu: “Unë pashë një zonjë tjetër pranë dy zonjave. Ndjeva se ajo ishte Fatima Zehrâ (selamullahi alejhi). Unë shkova drejt aj dhe u hodha te këmbët e saj dhe i thashë të shikonte situatën tonë. Thashë shiko si jemi. Ajo tha se gjithçka do të ishte mirë. Unë thash jo. Në ëndrrën time kisha ndërmend të shtrihesha në këmbët e saj dhe të merrja diçka nga ajo. Kur unë insistova, ajo tha se gjithçka do të ishte mirë, dhe tundi shaminë që hoqi dhe tha ‘në rregull’, ‘mbaroi’.”

Pas pak, një helikopter izraelit u rrëzua me një raketë dhe më pas, tanket filluan të goditen. Goditjet e tankeve të tyre, shënuan fillimin e humbjes së regjimit në luftë. Kështu doli një ekuacion i ri, raketat Kornet u panë për herë të parë në luftë dhe tanket e Izraelit Merkava u goditën për herë të parë në këtë mënyrë. Rreth 7 tanke u shkatërruan brenda një dite.

Gazetari: Si përfundoi lufta?

Gjeneral Sylejmani: Kryeministri aktual i Katarit, Hamad al-Khalifa, ishte ministri i jashtëm i Katarit në atë kohë. Ai ishte në OKB dhe vinte në Liban për të ndërmjetësuar. Më pas, e kishte treguar kështu:

“Në ato ditë, amerikanët nuk lejuan as që të përmendet një armëpushim. Unë u dëshpërova dhe shkova në shtëpi për të pushuar. Papritmas, Ambasadori i Izraelit në Kombet e Bashkuara më ndoqi. Ai ishte i shqetësuar dhe me nxitim, ai pyeti ku isha unë. ‘Ndodhi diçka e re?’- pyeta unë. Ai tha që duhet të shkojmë në OKB. Kur mbërritëm atje, pashë se John Bolton i lig po ecte me nervozizëm dhe shqetësim. Të dy më thanë se lufta duhet të ndalet menjëherë. ‘Pse?’ – pyeta unë. Ata thanë se nëse lufta nuk përfundon, ushtria izraelite do të shpërthejë dhe do të shpërbëhet.”

Si rezultat, izraelitët duhej të hiqnin dorë nga të gjitha parakushtet e tyre dhe të pranonin kushtet dhe armëpushimin e Hezbollahut. Kjo ishte një fitore e madhe për Hezbollahun. Në fakt, kjo nuk ishte vetëm triumf i asaj lufte, por ishte gjithashtu edhe  një pikë kthese dhe fundi i frikës së agresionit të Izraelit ndaj Libanit. Dhe kjo situatë ka vazhduar deri më sot. Hezbollah jo vetëm që ndikoi në frikën e Izraelit për të sulmuar Libanin, por gjithashtu preku çdo sulm tjetër të mundshëm nga regjimi Sionist. Unë mund të konfirmoj se pas Luftës 33-ditore, strategjia e regjimit sionist, strategjia parandaluese dhe sulmuese e Ben-Gurion ndryshoi dhe gradualisht i dha vendin strategjisë së mbrojtjes.

Disa javë më parë, ju patë Izraelin duke ikur 3 deri në 5 km nga pika zero e kufirit pasi Hezbollah kërcënoi të hakmerrej për 2 dëshmorët e tij. Aq sa reporteri i al-Meyadeen kaloi telat me gjemba dhe tha se po raportonte nga Palestina e okupuar. Ky është rezultati i Luftës 33 Ditore.

Gazetari: Këto ditë ne festojmë Javën e Mbrojtjes së Shenjtë. Si ndikoi kultura dhe letërsia e Mbrojtjes së Shenjtë në Frontin e Rezistencës në rajon dhe si vazhdoi ajo?

Gjeneral Sylejmani: Kur shikoni rrjedhën e ngjarjeve në historinë islamike, do të shihni se Amir Al Mu’min ka pasuar të Dërguarin e Allahut (a.s.). Referenca dhe shembulli kryesor i Amir Al Mu’min kur predikonte, shkruante një letër ose lexonte hutbe,  ishte gjithmonë Hz. Profeti, veprimet dhe sjelljet e tij.

Mbrojtja jonë e Shenjtë është e njëjtë. Kjo do të thotë, ai ka një status amë, qendror dhe të shenjtë në krahasim me të gjitha mbrojtjet e tjera hyjnore. Gjatë Mbrojtjes Hyjnore, çështjet shpirtërore u ngritën në nivelet e tyre më të larta. Mësimi fetar u shfaq në nivelin më të lartë dhe lëndët e besimit dhe adhurimit u shfaqën pa të meta, pa asnjë devijim. Devotshmëria, xhihadi dhe martirizimi u paraqitën në mënyrën më elegante. Marrëdhënia midis eprorit dhe vartësit në Mbrojtjen tonë të Shenjtë mund të krahasohet vetëm me skena unike të ditëve të para të Islamit. Pra, Mbrojtja e Shenjtë ishte në maje në të gjitha aspektet.

Gazetari: Faleminderit shumë.