Për pjesën e parë të intervistës klikoni

Pjesa e dytë e intervistës

Gazetari: Lufta u nis me këtë pretekst dhe pati një sulm intensiv ndaj pozicioneve të Hezbollahut. Si reagoi Hezbollahu Libanez në orët dhe ditët e para të luftës? Kjo normalisht duhet të kishte krijuar një presion psikologjik, veçanërisht duke pasur parasysh që Izraeli përmendi operacionin e kapjes së Hezbollahut si arsyen e këtij sulmi barbar.

Sylejmani : Janë dy pika për të cilat duhet të ketë kujdes. Hizbullah u përball me një armik me të cilin nuk mund të bëhet kompromis. Me fjalë të tjera, sipas mendimit të Hizbullahut, ishte e pamundur të pajtoheshim me armikun, si fetarisht ashtu edhe politikisht. Hezbollahu ishte gjithashtu i papranueshëm për armikun. Prandaj, kjo armiqësi ishte një armiqësi e vazhdueshme, dhe për këtë arsye Hezbollah ishte gjithmonë i gatshëm për të mbrojtur. Kjo është pika e parë.

Nga ana tjetër, Hezbollahu nuk ishte i papërgatitur dhe nuk ishte i befasuar. Përgatitja e Hizbullahut nuk ishte vetëm për këtë operacion. Sigurisht, ky operacion ka rritur gatishmërinë dhe përgatitjen në dimensione të tjera, por përgatitja tashmë është bërë në drejtim të luftëtarëve, objekteve dhe pajisjeve. E njëjta gjë është edhe sot. Pra, Hezbollah është gjithmonë 100 për qind i gatshëm. Gatishmëria e Hizbullahut nuk është si ajo e të tjerëve, ku mund të ketë nivele të ndryshme të gatishmërisë të deklaruara nga një alarm i verdhë ose i kuq; Ose le të themi se jemi në gatishmëri në fillim 30 përqind, pastaj 70 përqind dhe në fund 100 përqind. Jo, Hezbollah ishte 100 për qind i gatshëm në çdo kohë. Hezbollah ishte 100 për qind i gatshëm atë ditë, dhe ësht 100 për qind i gatshëm edhe sot. Sidoqoftë, cilësia e të qenit i gatshëm është e ndryshme në çdo periudhë për shkak të mundësive.

Pika e dytë është që Hezbollah kryen përgatitjet e sigurisë para se të ndërmarrë ndonjë veprim. Kështu që kur Hezbollah vendosi për një operacion për të kapur dy ushtarë sionistë për të siguruar një shkëmbim vendimtar të të burgosurve, së pari bëri përgatitjen e nevojshme. Përgatitja ishte në dy nivele: për përballje dhe për të pakësuar viktimat.

Gjatë luftës 33-ditore, regjimi izraelit sulmoi të gjithë objektivat që kishte përfshirë në një bazë të dhënash të përgatitur më parë, veçanërisht gjatë orëve dhe ditëve të para të operacionit të tij ushtarak. Regjimi Sionist i kishte dhënë forcës ajrore një listë të të gjitha shënjestrave të parapërgatitura, dhe forca ajrore veproi sipas koordinatave të rrepta gjeografike të vendeve të Hezbollahut të renditura në bazën e të dhënave. Sidoqoftë, falë masave që zhvilloi, Hizbullah pësoi dëmin më të vogël në burimet njerëzore dhe objektet e rëndësishme. Në fakt, mund të themi se nuk pësoi ndonjë dëm që nga orët e fillimit.

Dhjetë ditë pasi filloi lufta, armiku njoftoi se baza e njohurive kishte arritur fundin e saj, domethënë të gjithë caqet e lidhura me Hezbollahun ishin goditur. Por, doli që gjithçka që Izraeli bëri ishte në kundërshtim me supozimet e veta, falë masave të marra nga Hezbollah para operacionit, risive të tij dhe parashikimit të reagimit të armikut.

Një pikë tjetër në lidhje me parashikimin e luftës është se: duke pasur parasysh situatat e mëparshme të reagimit, përgjithësisht shihet se ngjarje të tilla kurrë nuk çojnë në luftë. Normalisht, regjimi Sionist do të godiste disa pika dhe rajone me një intensitet të caktuar brenda një dite dhe më pas do të ndalonte. Këtë herë, megjithatë, nga minutat shumë të hershme, i gjithë operacioni i hartuar më parë është zbatuar plotësisht. Me fjalë të tjera, ata filluan të zbatonin planin sekret që donin të zbatonin me një lëvizje.

Sigurisht që tani themi se ekziston një plan sekret. Rreth dy javë pas fillimit të luftës, ne arritëm në këtë pikë me besim sesa me njohuri. Ne morëm njohurinë absolute se armiku kishte një plan paraprakisht dhe dëshironte të na kapte në befasi pothuajse në ditët e fundit të luftës dhe këtë e kuptuam kryesisht sepse vetë armiku lajmëroi. Kështu, një luftë e gjithanshme ndodhi shumë shpejt, pasi një depo e madhe eksplozivi dhe baruti shpërtheu papritur me një shkëndijë të vetme. Dhe ndoodhi ky shpërthim i madh, i quajtur "Lufta e 33- ditore".

Unë u ktheva në Liban ditën e parë të incidentit. Sepse isha atje një ditë më parë. Në të vërtetë, unë shkova i pari në Siri, por të gjitha rrugët ishin nën sulm, veçanërisht pika kufitare Libano-Siriane, e vetmja rrugë zyrtare. Ata bombardoheshin vazhdimisht nga aeroplanët dhe nuk linin rrugën për asnjë sekondë. Kështu që ne kontaktuam një mik në një linjë të sigurt dhe Imad (Mughniyeh) erdhi të më merrte dhe më çoi në Liban përmes një rruge tjetër, gjysma në këmbë dhe gjysma me makinë. Në atë kohë, qendra e gravitetit të luftës përfshinte përqendrimin në ndërtesat administrative të Hezbollahut. Shumica e tyre ishin në jug dhe kishte edhe disa pika në veri dhe në qendër.

Kah fundi i javës së parë, më kërkuan të shkoj në Teheran për të dhënë informacion në lidhje me luftën. Unë u ktheva në një mënyrë dytësore. Në atë kohë, Udhëheqësi i Revolucionit ishte në Mashhad dhe unë arrita të takohem me të në një takim midis krerëve të tre shteteve dhe zyrtarëve të lartë të cilët janë gjithashtu anëtarë të Këshillit të Sigurisë Kombëtare dhe kryesisht punojnë në njësitë e sigurisë dhe inteligjencës.

Unë raportova incidentet. Raporti im ishte i trishtuar dhe i dhimbshëm. Kështu që vëzhgimet e mia nuk pasqyrojnë ndonjë shpresë për fitore. Lufta ishte një luftë shumë e ndryshme, ishte luftë teknologjike. Ndërtesat 12-katëshe u shkatërruan me një bombë të vetme. Synimet u zgjodhën me saktësi. Ndërkohë, kur qëllimi i luftës u zhvendos nga Hezbollah në komunitetin Shiit, situata në një fshat me një popullsi Shiite në përgjithësi ishte bërë krejtësisht e ndryshme nga një fshat ku jetonin vëllezërit tanë të krishterë ose sunitë. Me fjalë të tjera, ndërsa njerëzit po jetonin jetë të sigurt dhe normale dhe po pinin nargjile në një vend, në një vend tjetër po gjuheshin mijëra plumba. I raportova të gjitha këto në atë takim.

Ishte koha e namazit dhe Udhëheqësi u nis për abdes. Edhe unë ashtu bëra. Udhëheqësi mori abdes dhe ndërsa krahët i kishte akoma të lagura, ai më bëri me shenjë dhe më kërkoi të afrohesha. Më tha: "A doni të më tregoni diçka në lidhje me raportin tuaj?" Unë i thash: “Jo, thjesht doja të them të vërtetën.” Udhëheqësi tha: “Unë e kuptova këtë. Por, a nuk donit të shtonit ndonjë gjë tjetër?” “Jo”- u përgjigja unë.

E falëm namazin dhe u kthyem në takim. Raporti im kishte mbaruar. Udhëheqësi filloi të flasë. I përmendi disa pika. Ai tha se faktet që thashë në lidhje me luftën ishin të sakta, se lufta ishte shumë e vështirë dhe shumë e ashpër dhe vazhdoi: "Por unë mendoj se kjo luftë është si Beteja e Hendekut!" Udhëheqësi lexoi vargjet në lidhje me Betejën e Hendekut dhe foli për situatën psikologjike që dominonte tek muslimanët dhe sahabët atë ditë. Ai pastaj tha: " Unë besoj se fitorja e kësaj lufte do të jetë si fitorja në Betejën e Hendekut.” Zemra më kërceu sepse nuk mendoja se një gjë e tillë ishte e mundur nga pikëpamja ushtarake. Sikur Udhëheqësi të mos kishte thënë se kjo luftë do të ishte fituese. Beteja e Hendekut ishte një fitore e madhe e Profetit (s.a.a.).Unë besoj se fitorja e kësaj lufte do të jetë si fitorja në Betejën e Hendekut.”

Udhëheqësi  pastaj përmendi dy pika të tjera shumë të rëndësishme. Udhëheqësi së pari tha, "Më duket se Izraeli kishte përgatitur planin për këtë paraprakisht dhe donte të shkatërronte Hezbollahun duke filluar një sulm të befasishëm. Veprimi i Hezbollahut duke zënë rob dy ushtarë sionistë prishi planin e tyre të befasishëm.” Unë nuk e kisha këtë informacion. Sejid Nasrallah dhe Imad nuk i kishin këto informacione. Askush nga ne nuk e kishte këtë inteligjencë.

Unë gjithmonë e kam pasur këtë besim dhe u kam thënë miqve të mi; Gjatë njëzet viteve të mia në prani të Udhëheqësit, unë kam parë shumë mirë se çfarë lloj mençurie dhe mirëkuptimi i thellë lind në fjalët, zemrën dhe mendjen e tij. Kështu që sot jam i sigurt se sa herë që Udhëheqësi dyshon për diçka, tema përfundimisht do të dështojë disi dhe sa herë të na sigurojë për diçka, ajo do të përfundojë mirë.

Ky njoftim i udhëheqësit ishte shumë shpresëdhënës për mua, sepse do t'i ndihmonte shumë Sejjidit dhe do t'i lehtësonte shqetësimet e tij. Sidomos në fund të luftës, numri i dëshmorëve dhe dëmet u rritën shumë. Edhe disa nga fjalët e Sejjidit po ashtu ndikuan shumë tek unë, nuk dua t'i them këtu. Prandaj, fjalët e Udhëheqësit ishin shumë pozitive për të. Sepse disa mundë të thonë se: “Pse Udhëheqësi rrezikoi të gjithë komunitetin Shiit që të zinte dy Sionistë?" Por, kjo deklaratë ishte shumë premtuese dhe e rëndësishme, sepse duke marrë dy të burgosur Hezbollah shpëtoi jo vetëm veten, por edhe të gjithë kombin libanez nga shkatërrimi i plotë.

Deklarata e tretë e Udhëheqësit kishte një aspekt shpirtërorë. Ai u rekomandoi anëtarëve të Hizbullah-ut të lexonin Lutjen e Jawshan Sagheer. Kjo lutje është më e njohura në mesin e shiitëve. Nuk është shumë popullore, Udhëheqësi deklaroi se nuk duhet të dyshojmë në efektin e kësaj lutjeje. Ai tha se kjo lutje është për njerëzit e dëshpëruar të cilët duan të flasin me Zotin. Në të njëjtën ditë u ktheva në Teheran dhe prej andej në Siri.

Vazhdon…