Ibrahim al-Amin, kryeredaktor i gazetës Al-Akhbar, tregon vështirësitë e përjetuara nga rezistenca në Liban në luftën e fundit dhe qëndrimin e fortë që ka treguar më pas. Duke theksuar se anëtarët e rezistencës e kanë përvetësuar dhimbjen e luftës dhe kanë vepruar me durim dhe vendosmëri kundër pretendimeve të armikut për humbje, al-Amin kujton se udhëheqja e rezistencës e mbështeti ushtrinë duke respektuar marrëveshjen e armëpushimit, i bëri thirrje popullit të saj të bashkohej dhe bëri përpjekje të mëdha për të shëruar plagët.

Fëmijët e jugut dhe luftëtarët e rezistencës nuk e fshehin trishtimin për atë që u ndodhi në luftën e fundit.

Historitë e rezistencës së paprecedentë në fshatrat që i rezistuan përparimit të armikut mbeten të mbyllura në zemrat e shkatërruara nga lufta.

Edhe kur fqinjët talleshin dhe brohoritnin, pjesëtarët e rezistencës nuk iu përgjigjën me zemërim.

Në prag të luftës, ata e mbajtën mbrenda inatin ndaj shumë gjërave që përjetuan gjatë dhe pas luftës dhe vazhdojnë ta mbajnë ende atë.

Por qofshin kundërshtarë apo armiq të rezistencës, ata i shohin gjërat vetëm në mënyrën e tyre.

Përveç "dembelizmit, mungesës së mirëkuptimit dhe mangësive morale", gjatë gjashtëdhjetë ditëve të fundit, ata përvetësuan narrativën e armikut se rezistenca ishte mposhtur, braktisur nga populli i saj dhe se sheshi u ishte lënë fëmijëve që mendonin se nuk ishin në dijeni të të drejtave të njerëzve dhe urrejtjes së tyre.

Për dy muaj, udhëheqja e rezistencës tregoi çdo shenjë durimi. Ai respektoi pjesën e tij të marrëveshjes së armëpushimit.

Ai i tha ushtrisë: "Shkoni, shpërndahuni në tokat tuaja, merrni çdo armë ose person të armatosur që shihni pa diskutim, avanconi dhe rimerrni tokat dhe ne do të qëndrojmë prapa jush. Ne jemi gati për çfarë të doni nga ne ju si popull dhe rezistencë”.

Udhëheqja e rezistencës ushtroi presion të paparë mbi mjedisin e saj të dëmtuar, duke i bërë thirrje popullit të saj që t'i bindet vullnetit të liderit martir për të mos i hequr kurrë sytë nga armiku i vërtetë i strukur në tokë.

Ai punoi me njerëzit për të shëruar plagët, nisi operacionin më të madh të mbështetjes për strehimin dhe riparimin e urgjencës dhe shpenzoi gati gjysmë miliardë dollarë për përfituesit.

Rezistenca siguroi që anëtarët e saj t'i përmbaheshin qëndrimit të përgjithshëm. Ai as provokoi dhe as nuk iu përgjigj provokimit, edhe pse ata që i dolën përballë ishin të mbushur me bashkëpunëtorë nga lart poshtë.

Ai fshehu nga publiku gjithë konspiracionin që ndodhi gjatë ditëve të luftës. E publikoi atë që dinte për kontaktet e forcave dhe personaliteteve politike. Ai nuk përmendi aktet e urryera të kryera nga libanezët, popullin e të cilëve rezistenca e ka mbajtur larg për 25 vjet.

Ai nuk tregoi historitë e punës së pistë të bërë nga shtetet, ambasadat dhe fuqitë e huaja që u ndeshën me armikun në luftën e tij të çmendur.

Ai nuk hyri në një konflikt që do të prishte punët e brendshme dhe pranoi – edhe pse me ngurrim – të gjitha hapat që u ndërmorën.

Ajo hapi derën për një fazë të re bashkëpunimi. Por ai gjithmonë tërhoqi vëmendjen e libanezëve, arabëve dhe të huajve se dështimi i armikut për t'iu përmbajtur marrëveshjes nuk do të mbetej pa përgjigje.

Por ka stimuj që nuk mund të gjenden në fjalime apo shpjegime; Këto janë sakrifica dhe ngjitja e vetëflijimit.

I tillë ishte edhe mjedisi i rezistencës në Liban. Ai shoqëroi fitoren e rezistencës në Gaza, ndau gëzimin e fëmijëve të Gazës në fund të luftës dhe shikonte me habi, admirim dhe vlerësim të jashtëzakonshëm veprimet e grupeve të rezistencës, veçanërisht të Brigadave Kasam.

Ai mendoi se fotot nga Gaza javën e kaluar ishin një nxitje shtesë për njerëzit që të ndërmarrin veprimet e pritura. Kjo u shfaq në një vendim të jashtëzakonshëm që e tejkaloi shumë vendimin që njerëzit dinin në maj të vitit 2000.

Askush nuk mundi t'i pengonte dëshirës së vërtetë të banorëve të fshatrave kufitare dhe mbështetjes së palëkundur të udhëheqjes së rezistencës. Ajo që njerëzit e kësaj toke duhej të bënin ishte të marshonin përpara për të kapur sovranitetin, qoftë duke përdorur edhe grushte, këmbë, zëra dhe gjak.

Ky marshim nuk do të kufizohet vetëm me atë që ndodhi në këtë të diel madhështore, ai do të vazhdojë nga sot deri në përfundimin e misionit në ditët në vijim.

Titulli i qartë i gjithçkaje që ndodhi ishte se populli i dha një mundësi të plotë të gjithë fëmijëve të tjerë të vendit dhe të gjithë arabëve dhe të huajve që pretendonin se ishin miq të Libanit për të provuar aftësinë e tyre për të rifituar të drejtën përmes diplomacisë.

Rezistenca nuk kishte nevojë për plumba dhe zjarr për të arritur atë që duhej arritur. Sepse rezistenca e dinte se njerëzit e saj, të cilët nuk e braktisën tokën dhe penguan armikun të pushtohej dhe të vendosej, ishte gati të bënte më shumë për të arritur fitoren e madhe.

Disa gjëra nuk shpjegohen me asnjë fjalë. Ata që nuk e kuptuan se rezistenca nuk u mposht dhe se njerëzit e saj nuk u shpërndanë, kishin nevojë për pamjet e djeshme.

Pjesëtarët e rezistencës duhej t'u shpjegonin të gjithëve, brenda dhe jashtë, se krimet e armikut nuk mund të mbulonin faktin se rezistenca ishte fati ynë në përballjen me këtë përbindësh.

Rezistenca duhej t'u shpjegonte budallenjve - dhe akoma më budallenjve - se ekuacionet politike nuk vizatohen në tryezën e ambasadorit të shtetit vrasës të SHBA-së.

Populli duhej t'u shpjegonte pjesës tjetër të vendit, të dashurve dhe miqve të tyre, se rezistenca ishte e përhershme. Në të njëjtën mënyrë, Ata duhej të shpjegonin se ky numër i vogël njerëzish, i cili i është nënshtruar luftimeve më të ashpra, të cilit i janë vrarë udhëheqësit më të vlefshëm dhe njerëzit më të dashur, të cilit iu shkatërruan dhjetëra mijëra shtëpi dhe mijëra objekte civile, që humbi rreth pesë mijë dëshmorë dhe njëzet mijë të plagosur, fshatrat dhe varrezat e të cilit u kthyen në rrënoja, agjet e varfra të të cilëve janë bërë një qytet i ndarë nga shkatërrimi mes banorëve të tij, u shfaqën brenda një ore për të thënë një deklaratë të vetme në skenën e parë që do ta shihnin libanezët dhe bota në varrimin e prijësit të Dëshmorit, ju lutemi mos e llogarisni gabimisht!

Problemi për kundërshtarët e rezistencës është se nëse nuk nxjerrin mësimet e së shkuarës, do të kërkojnë qëllime të tjera për ngjarjet që kanë ndodhur dhe po ndodhin.

Do të dëgjojmë zhurmat e tyre për zbatimin e rezolutës 1701 apo si do të krijohet autoriteti i ri në vend.

Disa nga budallenjtë e tij mund të thonë se çlirimi i popullit të tokës së tyre është një akt politik kundër epokës së re dhe qeverisë së pritshme. Në to do të jenë pjesëtarë të medias, politikanë, aktivistë dhe fëmijë të ambasadave dhe do t'i paraqesin rezistencës të gjitha justifikimet për zhgënjimet dhe dështimet e tyre.

Por ata nuk e dinë se duke e bërë këtë, po rikonfirmojnë se i shohin të gjitha hapat e ndërmarra në vend që nga fillimi i armëpushimit si rezultat i asaj që ata e shohin si disfatë të rezistencës nga pushtimi.

Nuk është problem për ta të kuptojnë se ngaqë veprojnë në këtë mënyrë, rezistenca nuk i shmanget angazhimit për zbatimin e vendimit të armëpushimit, por se nuk synojnë t'i binden askujt, aq sa duhet të punojnë ditë e natë për të theksuar se rezistenca është amanet i dëshmorëve dhe se pa këtë rezistencë nuk ka kuptim as vendi, as sovraniteti, as administrata dhe as qeveria...

Dhe kjo është një e vërtetë që ekziston, sado e urrejnë urrejtësit!