Si do të zmbrapsen kryengritjet në Iran?

nga Khadijah Ali | Publikuar në Dhj. 8, 2022, 2:44 a.m.

“Gjithashtu, ndryshimi i formës së qeverisjes në çdo traditë shtetërore nuk është thjesht çështje e vullnetit popullor. Për shembull, në Kanada kriteri kushtetues për shfuqizimin e monarkisë është vendosur aq lart sa që disa ekspertë ligjorë e konsiderojnë praktikisht të pamundur shfuqizimin e këtij institucioni arkaik.”

Mburrja e Perëndimit për kryengritjet e dhunshme në Republikën Islamike të Iranit nuk është vetëm një shenjë dëshpërimi. Në të njëjtën kohë, do të krijojë më shumë pika qorre në politikat e deritanishme të pasuksesshme të Perëndimit ndaj Teheranit. Në fakt, protestat e dhunshme aktuale do të legjitimojnë dhe forcojnë edhe më tej sistemin islamik në Iran. Kjo gjë u pa në pjesëmarrjen masive në funeralin në Isfahan të tre rojeve të sigurisë të vrarë nga rebelët.

Para se të shqyrtojmë se pse situata është kështu, le të bëjmë të qartë se jo çdo kritikë në Iran konsiderohet rebelim, në kundërshtim me atë që propaganda perëndimore po përpiqet të paketojë. Po ashtu, Irani Islamik, si shumë shtete të tjera, ka shumë fusha për përmirësim në politikat publike. Autoritetet e sistemit islamik në Iran e kanë bërë të qartë këtë shumë herë.

Rrëfimet e intelektualëve dembel

Shumë ekspertë dhe politikëbërës perëndimorë e formulojnë kuptimin e tyre për proceset në Iran jo përmes kërkimeve rigoroze shkencore, por përmes të titujve në trend, postimeve të dyshimta në rrjetet sociale dhe elitës me ndikim të komunitetit të mërguar, shumë prej të cilëve u larguan nga Irani vite më parë. Kjo qasje krijon një dhomë jehone dhe çon në fenomenin e "pjekurisë", siç ndodhi me keqkuptimet e regjimeve të George Bush dhe Tony Blair se si do të dukej pushtimi i Irakut pas largimit të Sadam Huseinit.

Burimet e vetë Crescent International në Iran konfirmojnë se raportet në lidhje me trazirat në mediat perëndimore janë ekzagjeruar shumë. Rebelëve u mungon mbështetja masive. Në fakt, sipas burimeve tona, shumë njerëz të zakonshëm në Iran po kërkojnë që qeveria të marrë masa më të rrepta kundër rebelëve për të garantuar siguri më të madhe publike.

Fiksioni perëndimor krijon narrativa deluzive në të cilat politikat anti-iraniane formulohen bazuar në vlerësime joreale të realiteteve në terren. Për shembull, mediat e korporatave perëndimore pretendojnë se masat pro-qeveritare nuk ekzistojnë në Iran ose i injorojnë ato në formën e turmave të presioneve artificiale nga qeveria për të marrë pjesë në mitingje. Kjo valë po kthehet në një bazë të gabuar politikash, mbi të cilën formulohen shumë politika të tjera të gabueshme. Efekti domino i politikave me të meta… Kjo shpjegon pjesërisht pse një aleancë e vendeve të fuqishme nuk ka arritur të përmbysë qeverinë islamike në Iran që nga viti 1979.

Përveç kësaj, për shkak të përvojës negative të Perëndimit me institucionet e veta fetare, tradita intelektuale perëndimore e sheh ndarjen nga feja si "përparim".Elitat perëndimore nuk arrijnë të kuptojnë se lëvizja drejt një sistemi shtetëror të përqendruar te Zoti në shoqëritë e tjera konsiderohet si përparim. Ky qëndrim arrogant buron nga fakti se regjimet perëndimore humbën luftën e ideve në Iran në vitin 1979, se shoqëria iraniane preferoi një sistem qeverisjeje islamike dhe e bëri atë të funksiononte.

Kuptimi intelektualisht i mangët i Iranit, i shoqëruar me një axhendë të qëllimshme imperialiste për të kompensuar humbjen e Iranit si një shtet klient perëndimor në vitin 1979, çon në propagandë vulgare të asaj se çfarë po ndodh brenda vendit sot.

Lidhja e rebelëve me ata që kanë pikëpamje të ndryshme me qeverinë islamike në Iran është thjesht një përmbysje perëndimore.

Kjo është e ngjashme me identifikimin e protestuesve amerikanë kundër aparteidit me protestuesit që sulmuan Capitol Hill, ose portretizimin e protestave që pasuan vrasjen e George Floyd si një lëvizje që do të zhvendoste oligopolin politik dypartiak të Amerikës.

A do të ishte e drejtë sikur të përshkruanim popullsinë kanadeze si kundër vaksinës apo të krahut të djathtë, duke përdorur lëvizjen e konsiderueshme të protestës së kamionistëve në Kanada? A e quajtët qeverinë e Justin Trudeau një shtet policor kur ai miratoi kompetenca emergjente të paprecedentë për të shpërndarë protestat e kamionistëve?

Një rrëfim i tillë do të hidhej menjëherë poshtë si "gabimi i njeriut të kashtës" klasik.

Përveq kësaj, ndryshimi i formës së qeverisjes në çdo traditë shtetërore nuk është thjesht çështje e vullnetit popullor. Për shembull, në Kanada kriteri kushtetues për shfuqizimin e monarkisë është vendosur aq lart saqë disa ekspertë ligjorë e konsiderojnë praktikisht të pamundur shfuqizimin e këtij institucioni arkaik.

Për këtë arsye, çdo sistem shtetëror ka vijat e veta të kuqe. Koncepti i sovranitetit shtetëror thotë se fuqitë e huaja nuk duhet të ndërhyjnë në punët e brendshme të vendeve të tjera. Këto janë punët e tyre të brendshme. Fatkeqësisht, regjimet perëndimore u drejtohen këtyre rregullave vetëm kur interesat e tyre strategjike janë në rrezik.

Konteksti historik

Njerëzit që njohin historinë e Revolucionit Islamik iranian përtej titujve dhe hashtagëve në internet e dinë se Irani Islamik ka qenë i angazhuar në luftë ekonomike, politike dhe ushtarake që kur u bë i vetmi vend në rajon që përmbysi dominimin perëndimor brenda kufijve të tij.

Irani përjetoi trazira të ngjashme të brendshme në vitet 1980, në një kohë kur sistemi islamik ishte shumë më i prekshëm se sa është sot. Në vitet 1980, Irani ishte shumë më i dobët në shumë fronte. Në vitet e fundit, edhe ata që ishin kundër tij kanë pranuar shumë prej arritjeve ekonomike, politike dhe gjeopolitike të sistemit islam. Prandaj, rrëfimi "Irani Islamik në prag të vdekjes" nuk është gjë tjetër veçse një version i modernizuar i një historie të vjetër.

Pikat e verbëra politike

Prandaj, le të lëmë mënjanë propagandën perëndimore dhe të shohim se cilat janë rebelimet aktuale në një shkallë më të gjerë.

Rebelët nuk përfaqësojnë një rrymë politike apo një lëvizje socio-politike. Në rastin më të mirë, ne po flasim për një grup që përbëhet nga grupime të vendosura anti-islamike që nuk kanë as një program konkret lufte, e lëre më qeverisje. Edhe elementët më të organizuar anti-islam që gëzojnë mbështetjen perëndimore janë të ndarë ashpër mes vete. Kështu, ne kuptojmë edhe një herë se i vetmi aktor i vërtetë politik në skenë në peizazhin socio-politik të Iranit është lëvizja islamike. Ajo ka një mbështetje të konsiderueshme popullore, është e bashkuar, ka një elektorat të ndryshëm dhe ka më shumë se 40 vjet përvojë në drejtimin e një sistemi shtetëror. Forcat që e kundërshtojnë këtë nuk kanë plane praktike se si të shkojnë mirë me njëra-tjetrën, e lëre më të menaxhojnë një bashki të vogël rurale, qoftë edhe në konferenca.

Këto grupe të dëshpëruara anti-islamike në Iran kanë filluar një luftë humbëse duke përdorur dhunën kundër sistemit islamik. Duke përdorur dhunën masive, ata kanë humbur epërsinë e tyre morale dhe nuk kanë aftësi për t'iu afruar mundësive të sistemit shtetëror islamik.

Metodat e dhunshme të dokumentuara të rebelëve dhe narrativa politike perëndimore që i mbështet ata, tregojnë se regjimet e NATO-s po përpiqen të krijojnë në Iran një mini-situatë të stilit sirian. Supozojmë se Iranit Islamik do t'i mbarojë fuqia, duke e detyruar atë të përqendrohet në luftën civile në vend që të përballet me neokolonializmin rajonal të regjimeve perëndimore dhe regjimit sionist.

Reagimi i shpejtë i Teheranit ndaj grupeve terroriste kurde të mbështetura nga Perëndimi me bazë në Irak, tregon se kjo është një tjetër llogaritje e gabuar.

Atyre me kujtesë të dobët duhet t'u kujtohet se madje edhe në vitet 1980, kur vetë Irani Islamik u përball me një fushatë të përgjakshme destabilizimi të brendshëm dhe një pushtim të plotë të mbështetur nga perëndimi nga regjimi i Sadam Huseinit, ai ndihmoi afganët të cilët luftonin kundër sovjetikëve dhe për formimin e Hezbollahut libanez. Irani do ta çojë luftën në territorin e armiqve të tij në çdo kohë, dhe pasi të ketë marrë atë vendim, fuqitë e jashtme nuk mund të bëjnë asgjë për ta penguar Iranin ta bëjë këtë.

Duket se me fillimin e rendit botëror multipolar, ndërkohë që hegjemonisë globale të Perëndimit po i vjen fundi, regjimet e NATO-s po bëjnë çmos për të destabilizuar Iranin brenda vendit. Kjo ekspozon strategjitë, metodat dhe përfaqësuesit e Perëndimit brenda Iranit dhe në thelb zbulon atunë e tij të brendshme kundër Iranit.

Është e mundur që armiqtë e jashtëm të Iranit të shkktojnë trazira brenda vendit, por ata nuk mund të përbëjnë një kërcënim strategjik për sistemin islamik, i cili është përballur me prova shumë më të vështira në historinë e revolucionit.

Regjimet perëndimore nuk arritën të përmbysnin qeverinë siriane, e cila gëzonte shumë më pak mbështetje popullore dhe fuqi të kufizuar ekonomike dhe politike.

Është një iluzion të supozohet se atë që Perëndimi ka dështuar të bëjë kundër shteteve shumë më të dobëta si ato në Siri apo Kubë, do ta bëjë në Iran. Gjithashtu, me aftësitë e tij në rritje dhe luftën e vazhdueshme në Ukrainë, Irani sot ka mjetet për të sjellë destabilitet në hapësirën gjeopolitike të Perëndimit, dhe kjo përfshin jo vetëm Ukrainën, por edhe Palestinën e pushtuar.

Ata që mendojnë se disa qindra kryengritës do të arrijnë atë që regjimet perëndimore nuk kanë mundur të bëjnë që nga viti 1979, së shpejti do të zgjohen me një tronditje të madhe.



Burimi : Crescent International