Me ngjarjet pas 7 tetorit, u bë e qartë se Irani dhe aleatët e tij arab kishin adoptuar një strategji të vetëdijshme për të shmangur hyrjen e hapur në luftë me Izraelin, por larg qëndrimit të heshtur përballë veprimeve të Izraelit. Kjo politikë e llogaritur është formuar rreth një përshkallëzimi gradual bazuar në disa çështje themelore.

Së pari, ekziston besimi në rezistencën e Hamasit dhe pritshmërinë që presioni i vazhdueshëm ndërkombëtar do ta detyrojë Izraelin të negociojë dhe përfundimisht të arrijë një marrëveshje me lëvizjen palestineze. Edhe pse zgjati vetëm një javë, armëpushimi i fundit në Gaza ishte dëshmi e suksesit relativ të kësaj qasjeje.

Së dyti, Irani ka mbrojtur prej kohësh një politikë që lejon veprime të pavarura, por të koordinuara midis aleatëve të tij rajonalë. Kjo qasje i lejon çdo aktori të ruajë autonominë e tij, duke siguruar një nivel koordinimi me një autoritet qendror. Në këtë mënyrë, minimizohen rreziqet e mundshme dhe këto grupe mund të veprojnë në mënyrë më aktive dhe më efektive në mjedisin gjeopolitik.

Së treti, Boshti i Rezistencës vepron me përllogaritje të kujdesshme, duke qëndruar larg lëvizjeve impulsive dhe të rrezikshme të nxitura nga emocionet. Edhe pse ka shumë letra strategjike në dorë, ai refuzon t'i luajë të gjitha përnjëherë.

Me pak fjalë, Boshti i Rezistencës ka vendosur një ekuilibër delikat duke përdorur elemente parandaluese dhe luftarake. Me çdo lëvizje, ai llogarit se si të maksimizojë ndikimin e goditjes duke minimizuar rrezikun e një konflikti më të përhapur dhe shkatërrues.