A kishte ndonjë lutje që komandanti ju sugjeroi gjatë luftës 33-ditore?

Në ditët e para të luftës, unë mora një letër nga Komandanti, të cilën ende e mbaj. Në atë kohë unë gjithashtu mora një letër nga vëllai dhe shoku im, Z. Hijazi. Z. Hijazi sugjeroi që të lexonim disa lutje për ne në letrën e tij, por nuk mbaj mend nëse ai i mbështeste këto sugjerime tek Ajatollah Khamenei. Nuk e mbaj mend shumë mirë. Sidoqoftë, me sa mbaj mend tani, Komandanti na rekomandoi lutjen Xhevshen.

Në mesin e lutjeve të rekomanduara ishin ‘Lutja Xhevshen’, 'Thirrja drejtuar Imam Mehdiut' dhe 'Ziyaret-i Ashura'. Sidoqoftë, unë do të doja të flisja për përvojat e mia që më ndihmuan të njoh komandantin pak më shumë në përgjithësi.

Sigurisht, ne u rekomandojmë të njëjtën gjë vëllezërve tanë. Këto janë ndër burimet e fuqisë së Hezbollahut në luftëra. Lutja dhe besimi te Zoti është gjithmonë në axhendë, dhe Komandanti gjithmonë e ka theksuar këtë. Që kur e njihnim komandantin, ai gjithmonë ishte përqendruar në çështjet shpirtërore: "O besimtarë, nëse ndihmoni Zotin, ai do t'ju ndihmojë juve.” (Kurani 47: 7). Ai gjithmonë theksonte se fjalët e Allahut të Madhërishëm nuk janë shaka. Fjalët e Zotit janë të qarta dhe ky është premtimi i Zotit. Zoti patjetër do ta përmbush premtimin e tij. Ai gjithmonë këmbëngulte që premtimet e Zotit duhet të besoheshin. Edhe tani, ai përqendrohet posaçërisht në këtë çështje në komentet e tij herë pas here. Ai veçanërisht i kushton vëmendje leximit të lutjeve, lutjes së Zotit dhe kërkimit të ndihmës së tij.

Më kujtohet kur ishim të rraskapitur sepse po përballeshim me faza shumë të vështira dhe situata ishte e lodhshme. Komandanti Suprem më tha në njërin nga takimet: ‘Kurdoherë që ndiheni të rraskapitur nga kërcënimet dhe vështirësitë, gjeni një vend të qetë, futuni atje dhe mbyllni derën. Pastaj, me fjalët tuaja, flisni me Zotin për një kohë të shkurtër, disa minuta, 15 minuta ose 30 minuta. Nuk ka nevojë të lexosh një lutje. Bisedoni me Zotin në gjuhën që përdorni kur flisni me të tjerët. Tregoji hidhërimin dhe dhimbjen tënde dhe kërko ndihmë prej tij. A nuk besojmë të gjithë se Zoti i Plotfuqishëm është i gjithëpranishëm, sheh gjithçka dhe ka fuqi mbi të gjitha gjërat? Allahu i Madhërishëm e njeh çdo nevojë tonë dhe nuk ka asnjë pengesë midis nesh dhe tij. Ai gjithmonë na përshëndet dhe na dëgjon në të gjitha gjuhët. Nëse e bëni, do të shihni se Allahu i Madhërishëm ju jep forcë, vullnet dhe energji dhe ju hap të gjitha dyert.’ Që atëherë ne kemi vepruar sipas këshillës së Komandantit dhe kemi parë rezultatet e jashtëzakonshme të kësaj.

Ka edhe disa pyetje, por nuk na mbetet shumë kohë. Ekzistojnë dy çështje për të cilat nuk kemi biseduar këtu: përpjekjet e armikut për të nxitur sunitët dhe shiitët dhe çështja e Zgjimit Islamik. Në shtatë apo tetë vitet e fundit, ne gjithashtu kemi qenë dëshmitarë të shfaqjes së një ngjarjeje të rëndësishme në rajon: një ngjarje me efekte shumë strategjike në rajon, ngjarje në Siri dhe krizë. Sipas mendimit tuaj, pse u zgjodh Siria për zbatimin e intrigave në rajon dhe cilat janë dimensionet e krizës? Një pyetje tjetër që do të doja të bëja është pse, pavarësisht nga kostoja e saj e rëndë, Republika Islamike e Iranit dhe Hezbollah u përfshinë në krizën Siriane. Çfarë do të ndodhte nëse ata nuk do të përfshiheshin në këtë çështje? Çfarë rezultatesh llogaritën në thelb Irani dhe Hezbollahu kur ishin të përfshirë në çështjen Siriane?

Kjo ka të bëjë me bisedën tonë për transformimet që ndodhën në rajon midis 2001 dhe 2011. Në fund të kësaj periudhe, ne thamë se SHBA u tërhoq nga Iraku, u mund në Liban, dështoi në Siri, u mund në Palestinë dhe si pasojë planet e saj për rajonin u shembën. Pas vitit 2011, planet e SHBA vazhdojnë të dështojnë. Është një fazë e rëndësishme historike në jetën e këtij rajoni, Republikës Islamike të Iranit dhe Ajatollah Khamenei (Zoti e bekoftë). Komandanti e përmendi këtë si 'Zgjimi Islamik' në fillim të vitit 2011. Kjo ngjarje ishte e njohur në rajon si 'Pranvera Arabe'.

Para se të hyj në debatin për Sirinë, unë dua të flas për zgjimin islamik në rajon. Pranvera Arabe, Zgjimi Islamik, ose kryengritjet masive popullore në rajon u panë së pari në Tunizi, më pas Libi dhe Egjipt dhe më pas Jemen. Këto ngjarje u pasuan nga konfliktet në Siri. Shkurtimisht, ne arritëm në përfundimin se Obama po përpiqej të kompensonte humbjen pas dështimit të planeve dhe sulmeve të SHBA-së, duke parë ngjarjet e asaj periudhe.

Popujt e rajonit u zgjuan dhe morën masa, duke shpresuar për ndryshim. Ishte në këtë situatë që regjimet arabe e gjetën veten në një disavantazh. U krijua një mundësi e madhe për popujt e rajonit për të përmbysur regjimet. Përfundimi që kemi arritur unë dhe shumë të tjerë ishte i njëjtë siç kishte sugjeruar Komandanti që në fillim. Ai tha se 'këto lëvizje janë lëvizje të mirëfillta popullore'. Lëvizja tuniziane përfaqësoi popullin tunizian dhe vullnetin e tyre kombëtar, lëvizja egjiptiane vullnetin e popullit egjiptian dhe lëvizja libiane vullnetin e libianëve. Lëvizja jemenase ishte e njëjtë. Të gjitha parullat që bërtisnin këto lëvizje dhe qëllimet që ata po përpiqeshin të arrinin bazoheshin në pikëpamjet dhe interesat kombëtare të popullit të tyre.

Kështu ne kemi parë ndikimin e vërtetë të Islamit dhe lëvizjeve islamike në këto lëvizje të mëdha dhe zgjimin e popujve. Kjo është arsyeja pse komandanti e quajti atë 'zgjim Islam'. Por cili ishte problemi kryesor me këtë zgjim islamik? Problemi qëndronte në mungesën e lidershipit dhe unitetit. Ju e dini, Revolucioni Islamik Iranian ishte një lëvizje masive popullore, por ishte prania e një udhëheqësi, Imam Khomeini (r.a.), që e bëri atë të suksesshëm dhe të fuqizuar pas fitores së saj. Një faktor tjetër që e çoi këtë revolucion drejt fitores ishte uniteti i njerëzve, zyrtarëve dhe ekspertëve që mbështetën Imam Khomeinin.

Pra, në atë kohë ishte një popull i bashkuar dhe një udhëheqës që hartonte politika dhe strategji për përparimin e qëndrueshëm të biznesit. Me fjalë të tjera, vendet e tjera përveç Sirisë, të cilën unë do ta shpjegoj më vonë, kishin një problem si mungesa e një lidershipi të besueshëm dhe të bashkuar. Kishte shumë udhëheqës dhe parti që nuk ishin të bashkuara. Ata kishin mosmarrëveshje. Mosmarrëveshjet lindën kur ata donin të negocionin me njëri-tjetrin. Kjo situatë preku edhe popujt dhe popujt gjithashtu u ndanë. Në disa rajone, kjo situatë shkoi deri në luftën civile.

Shtetet e Bashkuara dhe qeveritë e tjera hynë në skenë për të kapur dhe shkatërruar lëvizjet kombëtare në vende të ndryshme. Roli i SHBA ishte i rëndësishëm këtu. Franca u përfshi në Afrikën e Veriut. Për më tepër, Arabia Saudite dhe Emiratet e Bashkuara Arabe u bashkuan me këtë grup dhe përdorën forcë për të ndërhyrë në mënyrë që të shmangin Rilindjen Islamike (Pranvera Arabe) dhe frikën e publikut. Ata po përpiqeshin të arrinin qëllimet e tyre duke mobilizuar fuqinë e tyre mediatike dhe duke mbështetur puçet ushtarake në rajon. Të gjithë e dimë se si ndodhën ngjarjet në Tunizi, Libi dhe Egjipt. Sidoqoftë, situata në Jemen është e ndryshme. Ata u përpoqën të kapnin kryengritjen popullore në Jemen për përfitimet e tyre, por një pjesë e madhe e popullit jemenas vazhdoi të mbështeste vëllain tonë të nderuar Sayyid Abdulmalik al-Housi dhe lëvizjen Ansarullah me rezistencë kombëtare dhe politike, dhe rezistoi të huajt në luftën brutale që vazhdon edhe sot e kësaj dite.

Tani mund të shohim situatën në Siri. Ngjarjet që ndodhën në Siri nuk kishin asnjë lidhje me 'Pranverën Arabe' ose 'Zgjimin Islamik'. Ajo që ndodhi në Siri ishte realizimi i një komploti të organizuar nga SHBA, Arabia Saudite dhe disa vende në rajon për të parandaluar lëvizjen e Rezistencës. Sidomos revolucioni popullor në Egjipt e çoi Izraelin të frikësohej për të ardhmen e tij në rajon.

Në atë kohë, izraelitët mbajtën konferenca të mëdha ku diskutohej atmosfera strategjike. Ata madje konsideruan riorganizimin e disa prej trupave dhe dërgimin e tyre në kufirin e Sinait. Kjo tregon se sa kanë frikë nga ndryshimi në Egjipt.

Pasi humbën shpresën për të tërhequr qeverinë siriane në anën e tyre, ata vepruan me dëshirën për të përmbysur qeverinë dhe sistemin në Siri. Shumica e njerëzve nuk e dinë se sa përpjekje u bë për të ndryshuar drejtimin e Sirisë tek Presidenti Bashar Assad përpara se të përmbysnin qeverinë e Damaskut. Sauditët kanë punuar shumë për këtë. Edhe pse ata bojkotuan Sirinë, 'Malik Abdullah bin Abdulaziz' vizitoi personalisht Damaskun. Administrata e Katarit gjithashtu ka punuar shumë për të arritur këtë qëllim. Turqia dhe disa vende arabe zbuluan gjithashtu se midis Hosni Mubarak në administratën e Egjiptit ka luftuar për të siguruar bashkimin me frontin kundër Sirisë. Duke i bërë premtime politike dhe tërheqëse financiare Asadit, SHBA dhe aleatët e saj u përpoqën ta shtynin Sirinë në një drejtim tjetër, drejtimin që ne e quajmë 'moderim Arab' ose atë që ne e quajmë 'dorëzim Arab'.

Sidoqoftë, si Presidenti Bashar Assad dhe udhëheqësit e tjerë Sirianë, të cilët besojnë se konflikti arabo-izraelit vazhdon, kanë theksuar vazhdimisht mbështetjen e tyre të vendosur për Rezistencën. Bashar Assad besoi se pa zgjidhur problemin e okupimit të Golanit dhe pa dhënë të drejtat palestineze, nuk mund të arrihet paqja në rajon.

Përfundimi ishte se amerikanët nuk arritën të nënshtronin Damaskun para tyre. Uashingtoni e dinte mirë që Siria luante një rol qendror në kornizën e Rezistencës. Nëse duam të shpjegojmë rolin e vërtetë të luajtur nga Siria në kontekstin e Rezistencës, ne mund të përdorim përkufizimin e Komandantit për këtë vend. ‘Është shtylla e Rezistencës Siriane' - thoshte ai. Pa Sirinë sot, rezistenca libaneze do të mbetet e vetme. Pa Sirinë, rezistenca palestineze do të mbetet e vetme sepse Siria është një nga përbërësit e rëndësishëm të pranisë së Rezistencës në rajon. Disa besojnë se Siria vepron si një urë për Rezistencën. Por unë mendoj se Siria është më shumë. Siria është trupi, inteligjenca dhe kultura e Rezistencës në rajon. Është mendimi dhe vullneti i saj. Ky fakt është provuar sidomos pas luftës 33 ditore. Situata e Sirisë, mbështetja e Sirisë dhe stabiliteti i Sirisë u kërcënuan në luftën 33 ditore: komploti ishte që ndërsa SHBA ishin në Irak dhe në kufijtë Sirianë, Izraeli do të zgjeronte luftën dhe do të sulmonte Sirinë dhe do të fillonte një luftë e madhe kundër këtij vendi. Sidoqoftë, Bashar Assad nuk u tërhoq dhe vazhdoi mbështetjen e tij për Rezistencën në mënyrë të vendosur dhe të pavarur gjatë gjithë luftës 33-ditore.

Pas luftës 33-ditore, izraelitët bënë disa kërkime dhe arritën në përfundimin se duhej të shkatërronin Sirinë për t'i dhënë fund rezistencës në Liban dhe Palestinë dhe ata planifikuan ta bënin këtë. Kur nuk mundën ta kapnin Sirinë me mjete politike, ata iu drejtuan opsionit ushtarak. Ata donin të infiltronin në ushtrinë siriane dhe të bënin një grusht shteti ushtarak, por nuk arritën. Pas këtij dështimi, amerikanët dhe izraelitët u përpoqën të abuzonin me vakumin politik dhe të zbatonin plane që çuan në kaos dhe konflikte të brendshme në Siri me lirinë e shprehjes në Siri. Që nga fillimi i demonstratave anti-qeveritare në Siri, unë kam qenë dëshmitar që Presidenti Bashar Assad ka organizuar takime të dorës së parë me udhëheqësit e opozitës dhe është përpjekur për të përmbushur kërkesat e tyre.

Por më vonë, ashtu si gjatë pushtimit të Deraa, demonstratat u kthyen në operacione ushtarake. Amerikanët, Sauditët dhe disa vende në rajon u përpoqën të dominonin Sirinë dhe të shkatërronin qeverinë Siriane duke dërguar tekfiristë të al-Kaidës, ISIS dhe Frontit Nusra, të cilët u mblodhën nga e gjithë bota, në Siri. Për t’i shërbyer interesave të kujt? Për t'i shërbyer interesave të SHBA-së dhe Izraelit. Për t’i shërbyer interesave të fuqive që duan të shfuqizojnë çështjen palestineze. Për t’i shërbyer interesave të fuqive që duan të rrethojnë, izolojnë dhe sulmojnë Iranin. Kjo eshte e verteta. Me fjalë të tjera, çështja Siriane nuk është kurrë çështje e një populli që dëshiron një lloj zgjedhjeje dhe reforme. Bashar Assad ishte i gatshëm të diskutonte opsionet që njerëzit dëshironin. Sidoqoftë, ata që ishin në anën tjetër menjëherë ndërmorën veprime për të përmbysur Bashar Assadin me mjete ushtarake duke pushtuar rajonet dhe duke sulmuar ushtrinë Siriane, forcat e sigurisë dhe institucionet shtetërore.

Ata hapën kufijtë dhe shumë anije që mbanin armë mbërritën në Siri. Joe Biden personalisht tha se mijëra tonë armë dhe municion u dërguan në Siri. SHBA-të kanë shpenzuar miliarda dollarë për këtë vend. Per cfare? Për të sjellë demokracinë në Siri? ISIS dhe Fronti Nusra po përpiqen të vendosin demokracinë në Siri? A do të mbajnë zgjedhje në Siri ata që i shohin zgjedhjet si mëkatin më të madh, i perceptojnë votuesit si politeistë dhe e konsiderojnë vrasjen e tyre të ligjshme? Përgjigja është e qartë. Dhe sot është provuar se ajo që po ndodh në Siri nuk ka asnjë lidhje me zgjedhjet, reformat apo çështjet e demokracisë. Sepse Bashar Assad ishte i gatshëm të negocionte këto çështje. Sidoqoftë, Perëndimi menjëherë ndërmori veprime për të përmbysur qeverinë Siriane dhe për të dominuar vendin.

Çfarë e përshpejtoi dështimin e regjimit saudit në aktivitetet e tij zyrtare?

Siç kam thënë në disa media, një vjet e gjysmë pasi filloi kriza Siriane, në 2012 ose 2013, Malik Abdullah bin Abdulaziz dërgoi një përfaqësues të veçantë te Bashar Assad. Në mesazhin dërguar nga Arabia Saudite Asadit, thuhej se nëse ai tërhiqej nga Rezistenca dhe përfundonte marrëdhëniet e tij me Iranin, lufta ndaj Sirisë do të mbaronte, do të gjendej një zgjidhje për grupet takfiri dhe Asadi do të njihej si President përgjithmonë . Sauditët i thanë Asadit se 'ne nuk duam reformë ose ndonjë gjë tjetër dhe ne jemi të gatshëm të shpenzojmë miliarda dollarë për rindërtimin e Sirisë’.  Me fjalë të tjera, qëllimet e tyre ishin krejtësisht të ndryshme nga kërkesat e popujve që jetuan Pranverën Arabe. Qëllimi ishte të shkëputej Siria nga qëndrimi dhe të drejtat e saj historike dhe larg lëvizjes Palestineze. Qëllimi ishte të vendoseshin bazat për shkatërrimin e çështjes Palestineze, stabilizimin e pozitës së SHBA në Irak dhe izolimin dhe rrethimin e Iranit. Në fakt, ne e kuptuam këtë që nga dita e parë e luftës. Shpresoj që vëllezërit tanë në Iran të ndihmojnë në përhapjen e këtij informacioni në lidhje me këto ngjarje. Disa zyrtarë amerikanë dhe kundërshtarë sirianë kishin thënë se ata do të hynin menjëherë në Liban për të hequr qafe Hezbollahun pasi të mbizotëronin në Siri. Të tjerët kanë njoftuar se do të shkojnë në Irak. Pra, nuk kishte të bënte vetëm me Sirinë.

Kur Presidenti i SHBA-së, Donald Trump pranoi që Obama, Clinton dhe CIA kishin krijuar organizatën terroriste ISIS dhe e kishin dërguar atë në Siri, a ishin terroristët që kishin për qëllim vendosjen e demokracisë dhe mbajtjen e zgjedhjeve në Siri apo po përpiqeshin të shkatërronin vendin? Kjo është arsyeja pse që nga dita e parë e luftës në Siri, ne e dimë qartë që objektivi nuk ka të bëjë me çështje të tilla. Qëllimi i kësaj lufte ishte përmbysja e qeverisë siriane, shkatërrimi i ushtrisë siriane dhe zgjerimi i sovranitetit në Siri. Kështu, Siria do të hiqte dorë nga të drejtat e saj dhe do të përgatitej terreni për shkatërrimin e çështjes Palestineze, normalizimin e marrëdhënieve me Izraelin dhe përfundimin e të gjitha dëshirave dhe ëndrrave të popujve të rajonit. Ne kemi arritur konsensus për këtë mendim në Liban, për shembull brenda Hezbollahut. Nuk ka një mendim të vetëm midis anëtarëve të Hezbollahut rreth qëllimeve të luftës në Siri. Edhe Ajatollah Khamenei - Zoti ka demonstruar drejtësinë e tij, posedon një intuitë dhe vigjilencë historike, si dhe një udhëheqje të famshme dhe të jashtëzakonshme - beson se çështja kryesore në çështjen Siriane nuk është demokracia, reforma apo diçka e ngjashme me të.

Unë deklarova në disa takime se njerëzit pretendonin se hyrja jonë në Siri ishte në përputhje me urdhrat e Iranit, por kjo nuk ishte e vërtetë. Ne vendosëm të hynim në Siri sepse menduam se situata në Siri dhe Liban po na kërcënonte seriozisht. Në fund të luftës ekzistonte rreziku për të arritur qytetet dhe fshatrat tona. Ne ishim të gatshëm të shkonim në luftë, por mbi të gjitha ishte e nevojshme leja dhe mbështetja. Dhe çështja e parë, leja, ishte më e rëndësishme.

Unë vizitova komandantin, shpjegova të dhënat dhe konkluzionet e mia rreth Sirisë dhe transformimeve të përjetuara, dhe prezantova mendimet e mia. Mësova se pikëpamjet e tij mbi ngjarjet në Siri janë shumë më të qarta dhe të thella se tonat. Pozicioni i tij ndaj Sirisë dhe ngjarjeve ishte i qartë që nga fillimi. Ai tha se ishte një komplot për të përmbysur qeverinë Siriane dhe synoi Sirinë, marrëdhëniet e Sirisë me Rezistencën dhe çështjen Palestineze, lëvizjen e Rezistencës, si dhe Republikën Islamike të Iranit. Sepse ai deklaroi se kur të përfundojnë me Sirinë, ata do të sulmojnë Libanin, Irakun dhe Iranin. Kjo është ajo që ndodhi në të vërtetë. Ata erdhën në Liban dhe pushtuan një pjesë të Bekaa. Nëse do të kishin mundësi, ata do të pushtonin më shumë territore. Por ne dhe ushtria libaneze qëndruam kundër tyre dhe i rrethuam në zonat malore.

Siç mund ta shihni në Irak, terroristët Takfiri u zhvendosën nga lindja e Eufratit në Siri dhe për një kohë shumë të shkurtër ata dominuan provincën e Anbar. Ky rajon përbënte më shumë se një të katërtën e sipërfaqes totale të Irakut. Ata gjithashtu dominuan një zonë të vendosur 20 kilometra nga Qerbela dhe 40 kilometra nga Bagdadi, e cila përfshin Mosulin, Salahudinin dhe rajone të tjera. Në fakt, ajo që kemi parë vitet e fundit janë vlerësimet e Ajatollah Khamenei në fillim të luftës. Aty u zbuluan arsyet e qëndrimit të vendosur të Komandantit nga ana e Sirisë. Republika Islamike e Iranit e ka miratuar këtë qëndrim. Ne e pranuam këtë qëndrim dhe shkuam në Siri dhe luftuam.  Qeveria Siriane, populli dhe ushtria qëndruan kundër komploteve. Shumica e njerëzve sirianë mbështetën qeverinë dhe rezistuan. Ne gjithmonë kemi thënë se përveq ndihmës së Zotit, arsyeja që e çoi Sirinë drejt fitores është rezistenca dhe durimi i qeverisë Siriane, njerëzve dhe udhëheqësve të saj. Edhe pse Hezbollahu Libanez, Republika Islamike e Iranit, miqtë Irakianë dhe Rusia ndihmuan Sirinë, detyra kryesore u krye nga qeveria Siriane, populli dhe ushtria. Nëse udhëheqësit sirianë do të dorëzoheshin, ushtria siriane do të rrëzohej, ose populli sirian do të ndalonte së mbështeturi qeverinë dhe ushtrinë, ne nuk do të kishim pasur sukses në luftën e madhe në Mesdheun Lindor. Ne vetëm i ndihmuam ata.

Mbi të gjitha, tani jemi këtu. Unë do ta përfundoj këtë kapitull duke përmendur anekdotat nga vizita ime tek Ajatollah Khamenei dhe aftësinë shpirtërore të Sejjidit të çmuar dhe të nderuar. Që nga fillimi i krizës Siriane në 2011, koalicioni i udhëhequr nga SH.B.A. hyri në këtë vend dhe të gjitha vendet në botë besuan se Damasku do të përmbysej brenda dy muajsh. Të gjitha vendet arabe besuan në këtë. Edhe disa nga miqtë tanë e besuan atë. Megjithëse nuk e besojmë vërtet, ne ishim pak të shqetësuar. Shtrirja e çështjes nuk ishte e qartë për ne dhe ne ishim shumë të shqetësuar. Në atë kohë, para krizës më Siri,  vendet me të cilat ne ishim në kontakt, Turqia dhe Katari na dërguan mesazhe. Z. Davutoğlu, i cili në atë kohë ishte në një pozicion politik, erdhi në Liban.

A ishte kjo para apo pas samitit në Astana?

Jo, kjo ishte para fillimit të ngjarjeve dhe takimit të Astana. Takimi i Astana u zhvillua pas vizitës së Davutoğlu. Për momentin, unë jam duke folur për vitet e para dhe të dytë të krizës siriane, por veçanërisht vitin e parë. Udhëheqësit turq na dërguan mesazhin vijues: 'Ne duam t'ju japim një garanci. Qëndroni prapa dhe mos i besoni Sirisë sepse ne mund t'ju sigurojmë që administrata e Damaskut do të bjerë për dy ose tre muaj. ' Shumë nga vëllezërit tanë në Iran u prekën gjithashtu nga kjo atmosferë. Gjatë një takimi që mbajtëm me komandantin dhe disa zyrtarë iranianë, mësuam se disa zyrtarë iranianë ishin gjithashtu të prekur nga atmosfera në rajon. Sidoqoftë, në këtë takim, në kundërshtim me pikëpamjet dhe mendimet e të gjitha vendeve në botë, ekspertët rajonalë dhe madje disa zyrtarë iranianë, Komandanti u kthye drejt meje dhe më tha: "Ne duhet t'i bëjmë Sirinë dhe Bashar Assad të fitojnë dhe ata do të fitojnë në fund.”

Kështu që e gjithë bota tha diçka ndryshe. Rreth dy vjet më vonë, doli se parashikimet e Komandantit Suprem të Revolucionit ishin të sakta. Tani jemi në këtë pikë, kështu që ndoshta jemi dëshmitarë të një fitoreje të madhe dhe historike në Siri. Imagjinoni për një moment që ISIS dhe Fronti Nusra dhe aleatët e tyre amerikanë të triumfojnë në Siri dhe të dominojnë vendin, çfarë do të ndodhte me Libanin, Irakun dhe Iranin? Cili do të ishte fati i popujve të rajonit? Cili do të ishte fati i Palestinës dhe Jeruzalemit? Nëse tekfiristët do të ishin fitues, Kontrata e Shekullit do të ishte bërë shumë më parë dhe do të zbatohej sot. Çfarë do të ndodhte me Jeruzalemin dhe Palestinën nëse Bin Salman u thoshte atyre që të pranonin gjërat e parëndësishme që u janë dhënë palestinezëve sot? Pra, nëse duam të kuptojmë rëndësinë e fitores në Siri, duhet të shtrojmë pyetjen prapa: nëse nuk do të kishim fituar, nëse do të mundeshim në Siri dhe ata do të fitonin, si do të ishte situata në Siri, Liban, Palestinë, Irak, Irani dhe i gjithë rajoni të jetë? Kur t'i përgjigjemi kësaj pyetjeje, do të kuptojmë rëndësinë e asaj që luftëtarët kanë arritur në Siri dhe vlerën e rezistencës së tyre.

Ju keni theksuar në mënyrë të përsëritur se udhëheqësit e vendeve të ndryshme kontaktuan Bashar Asadin dhe i dhanë atij shumë premtime financiare dhe politike dhe madje i garantuan që të qëndronte në pushtet, por ai në fund të fundit nuk pranoi t'i pranonte këto fjalë. Cila ishte arsyeja pas insistimit dhe rezistencës së Bashar Assad ndaj këtyre premtimeve? Çfarë e bëri atë të duronte kaq shumë presion?

Arsyeja kryesore për këtë ishte se Bashar Assad nuk u besonte palëve amerikane dhe arabe. Nga ana tjetër, Asad i dinte përvojat e tyre. Me fjalë të tjera, kundërshtarët po mendonin vetëm të bënin lëshime. Sidoqoftë, ai nuk ishte njeri për të bërë lëshime në këmbim të parimeve themelore dhe kombëtare. Bashar Assad e dinte që një koncesion në këmbim të parimeve kombëtare do të rrezikonte ekzistencën e Sirisë, sovranitetin kombëtar dhe situatën e saj në rajon.