Pafajësia në Thirrje
“Me emrin e Allahut, Gjithëmëshirshmit, Mëshirëplotit”.
Pranimi i ndonjë mangësie, cënimi ose gabimi në ruajtjen dhe përcjelljen hyjnore tek njerëzit, bie ndesh me domosdoshmërinë e argumentit të qartë para Ditës së Kijametit. Për të mos hasur në një problem të tillë, është e domosdoshme që të tëra suret (krerët) e Kur’anit Famëlartë të jenë ruajtura mirë.
Çështja e pafajësisë së të dërguarve të Allahut (xh.sh.) ndahet në shumë kategori.
a. Largimi nga sjelljet e shëmtuara, që bien ndesh me adhurimin e Allahut (xh.xh.). Të tërë të dërguarit e Allahut (s.u.t.) janë të ruajtur nga gabimet dhe veprat e tyre të bëra, si qëllimisht ashtu edhe nga harresa. Tërësiae të dërguarve të Allahut (a.u.xh.) ashtu siç kanë zbatuar me përpikmëri, urdhërat e Allahut (xh.sh.) janë larguar edhe nga të ndaluarat e Allahut (xh.xh.). Duke u mbështetur edhe në artikujt tonë paraaradhës, jemi të mendimit se lexuesit tanë të nderuar e kanë të qartë këtë çështje. (1)
Tani dua t’iftoj lexuesit tanë të nderuar, që të rikujtojnë se ashtu siç kemi sqaruar edhe në artikujt tanë paraardhës, kur kemi paraqitur argumentët tanë në ekuacionët teorikë, kemi pohuar se asnjë nga të dërguarit e Allahut (s.u.t.) nuk ka kryer kurrë asnjë mëkat. Gjithashtu ne kemi theksuar se, të tërë dërguarit e Allahut (a.u.xh.) kanë arritur në shkallën e pafajësisëdhe të sinqeritetit. Më pas kemisqaruar në mënyrë të hollësishme duke e ilustruar shembuj të jetesës së tyre.
b. Pafajësia e të dërguarve të Allahut (xh.sh.) në thirrje. Ne kemi sqaruar se, shpallja hyjnore e përcjellur tek njerëzit, kalon nëpërmjet tri etapash. Shpallja hyjnore, e cila rrjedh nga pasuria e fshehtësisë dhe arrin deri tek njerëzit. Tani nëse do të përdorim termat kuranorë themi se, dukuria e tërësisë së gjërave të dukshme dhe të prekshme në botën tonë, rrjedhin nga pasuria e fshehtësisë hyjnore. Pra, shpallja hyjnore është një nga këta dukuri. Në ajetin 20 të Sures Hixhr thuhet: “Ne ju krijuam në tokë, duke iu dhënëtë tëra mjetet e duhura për jetesë edhe atyre, të cilët ju nuk i furnizoni”. (2)
Shpallja hyjnore, e cila rrjedh nga pasuria e fshehtësisëndahet në ti etapa:
1. “Përcjellja e shpalljes hyjnore nga Allahu (s.u.t.) tek të dërguarit e Tij”.
2. “Qëndrimi i shpalljes hyjnore në trupat e të dërguarve të Allahut (a.u.xh.)”.
3. “Artikulimi në fjalë i të dërguarve të Allahut (xh.sh) dhe përcjella e saj tek njerëzit”.
Ne në artikullin tonë, do të hetojmë çështjen nëse shpallja hyjnore e tëdërguarve të Allahut (xh.xh.). natyshëm shtrohen pyetjet se: “Vallë a ishin të pafajshëm të dërguarit e Allahut (s.u.t.) në këto tri etapa?! Vallë a ka mundësi, që një i dërguar i Allahut (a.u.xh.) të ketë bërë ndonjë miratim ose ndryshim në shpalljen hyjnore me dashje ose pa dashje?!”Tani na shfaqen përpara syve dy dukuri. Dukuria e parëështë pafajësia e kryeengjëllit të shpalljeve Xhibrilit (a.s.). Ndërsa dukuria e dytëështë kuptimi i duhur i kësaj shpallje nga të dërguarit e Allahut (xh.sh.).Për më tepër, të tërë të dërguarit e Allahut (xh.xh.) duhet të jenë të pafajshëm gjatë këtyre tri etapave.
Fillimisht një i dërguar i Allahut (s.u.t.) kupton dhe mëson përmendësh dijet dhe parimet hyjnore. Më pas kjo dije dhe këto parime hyjnore qëndrojnë në trupin, mendjen dhe zemrën e tij, derisa t’ua përcjellë njerëzve. Më pas ky i dërguar, ua përcjell të tërë këtë dije dhe këto parime hyjnore njerëzve.
Kur përdorim termin “pafajësia në thirrje”, si fillim duhet t’u japim përgjigje pyetjeve, që na lindin natyrshëm. Këto pyetje janë: “Vallë të dërguarit a i kanë kuptuar ashtu siç duhet, parimet e shpalljes hyjnore?!”, “Vallë të dërguarit a i kanë ruajtur ashtu siç i kanë kuptuar, në mendjet dhe zemrat e tyre?!” dhe si përfundim: “Vallë të dërguarit a i kanë përcjellur, ashtu siç i kanë kuptuar tek njerëzit pa miratuar ose ndryshuar shpalljen hyjnore me dashje ose pa dashje?!”
Si do që t’i japim përgjigje këtyre pyetjeve, përpara syve tanë nuk na shfaqet një tabllo e lehtë për t'u kuptuar. Si rrjedhojë themi se, një detyrë e tillë kërkon një aftësi të madhe intelektuale, për ta kuptuar, mësuar përmendësh dhe konceptuar shpalljen hyjnore. Duke u mbështetur në faktin se, ashtu siç ka zbritur Sureja En’am kanë zbritur edhe disa sure të tjera, pra vetëm në njeherë të vetme, rëndësia e pafajësisë së të dërguarve bëhet edhe më e madhe. (3)
Të tërë ne si bashkësi muslimane, e dimë shumë mirë faktin se, Allahu (a.u.xh.) ka ngarkuar lajmëtarë dhe të dërguar gjatë historisë njerëzore, për t’u përcjellur njerëzve shpalljet qiellore. Tani hasim në një tjetër pyetje: “Vallë a do të ishte bërë e mundur, përcjellja tek njerëzit e kësaj shpalljeje qiellore, nëse Allahu (xh.sh.) do të kishte ngarkuar njerëz të zakonshëm dhe jo të përzgjedhur?!”
Përballë tërë këtyre dukurive dhe përballë faktit se të tërë të dërguarit, zotërojnë cilësi dhe vlera shumë të larta shtrohet pyetja se: “Vallë a kanë gabuar ndonjëherë të dërguarit?!” Si rrjedhojë, pohojmë se çështja e pafajësisë në thirrje është një çështje e cila duhet hëtuar në mënyrë të hollëishme dhe duhet argumentuar me fakte bindëse. Duke u mbështetur në të vërtetën se, në këtë botë nuk jetojnë vetëm muslimanët, atëherë themi se rëndësia e pafajësisë së të dërguarve bëhet edhe më e madhe.
Themi se rëndësia e pafajësisë së të dërguarve, është pasqyrimi i përzgjedhjes hyjnore të Allahut (xh.xh.). Nëse do të sjellim si shembull intelektin e një njeriu të zakonshëm në kuptimin, mësimin përmendësh dhe përcjelljen tek njerëzit në mënyrë të përkryer dhe të saktë të 114 sureve të Kur’anit Famëlartë, arrijmë në përfundimin se e ka shumë tëvështirë, thuajse të pamundur. Tani nëse do të mbrojmë mendimin se, është Allahu (s.u.t.) Ai i Cili ruan të paprekur kujtesën e tyre të përkryer, atëherë arrijmë në mbrojtjen e dukurisë, e cila përjashton vullnetin e lirë në mënyrë të pavetëdijshme. Ky mendim e ndërlikon më tepër dhënien e përgjigjes. Si do që të jetë themi se, kjo është një dukuri nëpërmjet sëcilës Allahu (a.u.xh.) lajmëtarëve dhe të dërguarveu ka dhënë më tepër aftësi intelektuale se, sa njerëve të zakonshëm.
Shejh Xhafer Subhani thotë se përveçdijetarit musliman Bakilani, të tërë dijetarët muslimanët janë të njëzëri, mbi çështjen e pafajësisë së të dërguarve. Shejh Xhafer Subhani citon se,dijetari musliman Bakilani(viti i vdekjes 463 / viti 1311 sipas kalendarit gregorian) thotë se të dërguarit mund të gabojnë lehtë. (4)
Pafajësia e Thirrjes në Kur’anin Famëlartë
Vallë a i ka përcaktuar Allahu (xh.sh.) ndonjë qëllim njerëzve?!
Ne nuk mendojnë se gjendet ndonjë njeri, që është i mendimit të kundërt. Në të vërtetë kjo çështje ka të bëjë me me Njëshmërinë Hyjnore të Allahut (s.u.t.). Themi se Allahu (a.u.xh.) zotëron dhe emrin Hekim, që do të thotë Ai, i Cili realizon diçka. Njeriu nuk është krijuar pa qëllim, por është krijuar sipas një qëllimi të caktuar dhe dije hyjnore.
Allahu (xh.sh.) mbi qëllimin e krijimit të njeriut, në ajetin 15 të Sures Hixhr të Kur’anit Famëlartë thotë:
“Ne kemi krijuar në qiell yjësi, ndërsa qiellin e kemi zbukuruar për ata, që e shohin me vëmendje”.
Në ajetin 16 të sures Enbija thuhet: “Ne nuk e kemi krijuar qiellin, tokën dhe gjithçka që ka ndërmjet tyre pa një qëllim të caktuar”.
Ndërsa në ajetin 115 të Sures thuhet: “Vallë a mos mendoni se Ne ju kemi krijuar pa asnjë qëllim? Vallë a mos mendoni se do të ktheheni tek Ne?!”
Cili është qëllimi i krijimit të njeriut?
Qëllimi i krijimit të njeriut, nuk është qëndrimi i tij në këtë botë. Në fillim i dërguari i Allahut (xh.xh.) Muhammedi (s.a.u.s.) dhe imamët e shkollës së Ehli Bejtit kanë theksuar se, qëllimi i krijimit të njeriut, nuk është qëndrimi i këtij në këtë botë, por është qëndrimi i tij në botën tjetër.
Muhammedi (s.a.u.s.) ka thënë:
“Ju nuk jeni krijuar për të qëndruar në këtë botë, por për të qëndruar në botën tjetër. Ju do të kaloni nga kjo botë në botën tjetër”. (5)
Imam Aliu (a.s.) ka thënë:“Ju nuk jeni krijuar për të qëndruar përkohësisht në këtë botë, por për të qëndruar përjetëssht në botën tjetër”. (6)
Nëse këta ajete kuranore do t’i shohim në këtë këndvështrim, atëherë arrijmë në përfundimin se prania e botës tjetër, e bën të domosdoshme qëllimin e caktuar të krijimit të njeriut. Në Ditën e Gjykimit mbarë njerëzimi, do të ringjallet për të dhënë llogari përpara Allahut (xh.xh.). Pohojmë se nëse Allahu (s.u.t.) nuk do të kishte krijuar botën tjetër, atëherë Ai do të ishte një Krijues, i Cili do të krijonte krijesa pa ndonjë qëllim të caktuar, veçanërisht nëse bëhet fjalë për njerëzit. Në ajetin e 7 të Sures Ali Imran, në Kur’ani Famëlartë, Dita e Gjykimit cilësohet si “Xhamiu’n-Nasi” (Dita e Mbledhjes së Njerëzve) dhe thekson faktin se, kjo ditë do të ndodhë me siguri.
Pak më lart cituam se prania e botës tjetër, e bën të domosdoshme qëllimin e caktuar, të krijimit të njeriut dhe thamë se ky i fundit është krijuar për të jetuar në botën tjetër.
Duke u mbështetur në këta fakte, natyrshëm shtrohet pyetja: “Vallë a do të zotërojë njeriu vullnetin e duhur,për të bërë dallimin mes dijeve të dobishme dhe dijeve të dëmshme në botën tjetër?! A do të zotërojë njeriu vullnetin e duhur, për të bërë dallimin mes dijeve të dobishme dhe dijeve të dëmshme, duke umbështetur në dijet që i kamësuar Allahu (a.u.xh)?!”
Kjo pyetje ka të bëjë me filozofinë e profetësisë dhe me domosdoshërinë e shpalljes hyjnore. “Vallë përse ka nevojë njeriu për profetësinë, shpalljen dhe mesazhin hyjnor?” është njëra nga përgjigjet e kësaj pyetje. Ligjet hyjnorë në bazë të tëcilave, është ndërtuar bota janë të ndryshme nga ligjet hyjnore mbi të cilat, është ndërtuar bota tjetër. Njeriu mund të përftojë disa dije nga dobitë dhe dëmet e përvojave të jetesës. Për shembull: “Njeriu mund të përftojë dije mbi dobitë dhe dëmet e vetive të zjarrit dhe të ujit, mes provave në jetën reale. Në të njëjtën mënyrënjeriu, mund të mësojë disa dije mes provave të ngjashme mekëta”.
Natyrshëm shtrohet petja se: “Vallë amund të përftojë njeriu, dije të ngjashme në botën jetër?! Vallë a mund të përftojë njeriu, dije mes provave në botën tjetër, pra a mund të përftojë dije mbi dobitë dhe dëmet në atë botë?!”
Në ajetin e dhjetë të Sures Nisa thuhet:“Ata të cilët e hanë pa të drejtë pasurinë e jetimëve, në të vërtetë ata hanë atë që mbush barkun e tyre me zjarr dhe ata do të futen në zjarrin e Xhehennemit”.
Ndërsa në ajetin e dymbëdhjetë të Sures Huxhurat thuhet: “O besimtarë largohuni nga dyshimet e shumta, meqë sepse disa dyhime janë mëkat dhe mos hulumtoni për zbulimin e të metave të njëri-tjetrit dhe as mos e përgojoni njëri-tjetrin. A dëshiron ndonjë nga ju që të hajë mishin e vëllait të tij të vdekur?! Ja pra ju e urryet këtë gjë. Frikësohuni nga ndëshkimi i Allahut, sepse Allahu është mëshirues dhe pranon shumë pendimin”.
Njeriu mund ta dijë shumë mirë se, ngrënia e pasurisë së jetimit dhe përgojimi është i barabartë me mbushjen e stomakut me zjarrin e Xhehennemit dhe ngrënia e mishit të vdekur, mund t’i mësojë vetëm nën udhëhqjen e shpalljes hyjnore. Këta dije nuk mund të përftohen as mes përvojave dhe as mes provave.
Njeriu ka nevojë për shpalljen hyjnore, ose më saktë për një lajmëtar ose të dërguar që t’i mësojë ati për t’i mësuar atij adhurimet islame dhe vlerat e larta njerëzore, siç janë falja e namazit, kryerja e agjërimit, marrëdhëniet farefisnore, bujaria, gënjeshtra, përgojimi, mëshira, dhuna, thashethemet, dashuria etj.
Një njeri mund të shtrojë pyetjen: “Vallë a është e mundur që mendja njerëzore, të zotërojë aftësinë e duhur intelektuale për t’i zbuluar vetë këta vlera, pa praninë e ndriçimit të udhës ose mësimit të këtyre adhurimeve dhe vlerave, nga të dërguarit e Allahut?!”
Kësaj pyetjeje i jepet vetëm një përgjigje e prerë: “Jo!” Sepse mendja njerëzore ka nevojë për një lajmëtar osë të dërguar që t’i mësojë këta vlera.
Në ajetin 239 të Sures Bekare thuhet: “Nëse frikësoheni (nga armiku) atëherë falni namazin duke ecur, ose duke shaluar kuajt. Kur të arrini në një vend të sigurtë, përkujtojeni Allahun (falni namaz) ashtu si Ai u mësoi kur ju nuk e dinit”. (Kema alemekum ma lem lem tekunu te’alemun).
Në fund të ajetit ka një nuancë ineresante. Në fund të ajetit bëhete qartë se, nëse do të lëmë mënjanë shpalljen hyjnore, atëherë do të arrijmë në përfudimin se, dije të tilla ne nuk mund t’i zbulojmë me mendjet tona.
Komentuesi i njohur i Kur’anit Famëlartë, Fahruddin Raziu sqaron: “Urdhëri i Allahut: “ashtu siç Ai u mësoi kur ju nuk e dinit”na bën të ditur se Allahu (xh.sh.) na ka bërë një mirësi të madhe, kur na i kamësuar dhe lajmëruar dijet e kësaj bote. Si rrjedhojë, kjo është një mirësi hyjnore, nga e cila kuptojmë se nëse Allahu (xh.xh.) nuk do të na udhëzonte, atëherë ne nuk do t’i kishim mësuar këto dije”. (7)
Duke u mbështetur në këtë ajet, arrijmë në kuptimin e urdhërit të Allahut: “ma lem tekunu te’alemun” (kur ju nuk e dinit). Nëse fjalëzat e përdorur në këtë ajete, do të ishin në vend të fjalëzës “lem” do të ishte fjalëzat “ ma la tekun”, atëherë do të merrte kutpimin se, ndonëse njeriu nuk ka arritur që t’i zbulojë tani këto dije, atëherë do t’i zbulojë në të ardhem. Megjithatë ajeti e shfaq hapur se, dhe nëse kalojnë vite dhe shekuj më radhë, njeriu nëse nuk e kërkon këtë dije, nuk ka për ta gjetur kurrë adhurimin e faljes së namazit.
Edhe Muhammedi (s.a.u.s.) është shprehur në të njëjtën mënyrë.
Në ajetin 113 të Sures Nisa, thuhet: “Allahu të zbriti ty (o Muhammed) Librin, (Kur’anin Famëlartë) dhe të mësoi atë që nuk e dije. Me të vërtetë Allahu, të ka lartësuar shumë”. (ue enzele Allahu alejke’l-Kitabe ue’l-hikmete ue alemeke ma lem tekun te’alemu ue kane fadlullahi alejke adhima).
Dijet fetare të botës tjetër, nuk krahasohen me dijet e kësaj bote. Njeriu mund t’i mësojë dijet e kësaj bote, mes përvojave dhe provave, siç mund të mësojë shenjat e qarkullimit rrugor.
Si rrjedhojë, themi se mendja pranon domosdoshmërinë e shpalljes hyjnore, për t’i mësuar njeriut dijet mbi dobitë dhe dëmet e kësaj bote.
Si përfundim pohojmë se, njeriu është krijuar me një qëllim të caktuar dhe njeriu nuk zotëron aftësitë e duhura intelektuale, që ta zbulojë vetë qëllimin e krijimit të tij.
Shpallja Hyjnore në Këndvështrimin e Urtësisë Hyjnore
Në sunnetin e Muhammedit (s.a.u.s.) është shumë i qartë fakti se Fuqia Hyjnore (Allahu xh.xh.) ka krijuar gjithçka që i duhet njeriut. Për shembull njeriu kur nuk pi ujë, ndihet i etur. Kjo është arsyeja kryesore që Allahu (s.u.t.) ka krijuar ujin, për të shuar etjen e njeriut. Njeriu kur nuk ha bukë, ndihet i uritur. Kjo është arsyeja kryesore që Allahu (a.u.xh.) ka krijuar lloje të ndryshme ushqimesh, për të shuar etjen e njeriut. Duke u mbështetur në tërësinë e nevojave të njeriut, citojmë se nëse Allahu (xh.sh.) nuk do të përmbushte nevojat e njeriut, atëherë kjo dukuri do të binte ndesh me urtësinë hyjnore. Gjithashtu edhe krijimi i shërimit për sëmundjet e ndryshme të njeriut, është një domosdoshmëri e urtësisë hyjnore.
Për arsye se dijet mbi botën tjetër, janë të një niveli të paarritshëm nga mendja e njeriut, pohojmë se për t'i përftuar këto dije është e domosdoshme zbritja e shpalljes hyjnore. Me fjalë të tjera dërgimi i lajmëtarëve dhe itë dërguarve është njëdomosdoshmëri hyjnore, sepse kjo dukuri është një nevojë e natyrës njerëzore. Mospërmbushja e nevojave natyrore njerëzore, është në kundërshtim me urtësinë hyjnore. Mendja njerëzore ka arritur në përfundimin se, njeriu i cili është me të meta, nuk dënohet nga ana ligjore. (8)
Çelësi i lumturisë së njeriut në botën tjetër, është i lidhur ngushtë me moralin besim-veprim në këtë botë. Duke u nisur nga fakti se, për mendjen njerëzore përftimi i këtyre dijeve, është i një niveli të paarritshëm, atëherë pranojmë se dërgimi i lajmëtarëve dhe i të dërguarve, është njëdomosdoshmëri hyjnore. Kjo dukuri shfaqet shumë qartë në ajetet kuranorë. Këta të fundit sqarojnë se, dërgimi i të dërguarve ka një qëllim të caktuar, atë tëndalimit të arsyetimit të njerëzve në Ditën e Gjykimit, duke e paraqitur dukurinë e padijes si një arsyetim të natyrshëm. Nëse Allahu (xh.xh.) nuk do të dërgonte lajmëtarë dhe të dërguar, atëherë njerëzit në Ditën e Gjykimit do të kishin të drejtë të arsyetoheshin duke paraqitur dukurinë e padijes.
Allahu (s.u.t.) në ajetet 163-165 të Sures Nisa, në Kur’anin Famëlartë thotë: “Ne të shpallim ty (o Muhammed) ajete ashtu siç i shpallëm edhe Nuhut dhe të dërguarve të tjerë pas tij. Kështu pra ne i shpallëm ajete edhe Ibrahimit, Ismailit, Ishakut, Jakubit dhe nipërve të tij. Ne i shpallëm ajete edhe Isait, Ejjubit, Junusit, Harunit dhe Sulejmanit, ndërsa Daudit i dhamë Zeburin. Ne të treguam ty për disa të dërguar, të cilët jetuan para teje, ndërsa për disa të tjerë nuk të treguam. Me të vërtetë Musai foli me Allahun. Të dërguarit ishin përgëzues dhe kërcënues, në mënyrë që pas shtegtimit të tyre nga kjo botë, njerëzit të mos kenë asnjë arsyetim para Allahut. Me të vërtetë Allahu është i Lartësuar dhe i Urtë”.
Ndërsa në ajetin 15 të Sures Isra thuhet: “Ka shpëtuar ai që u udhëzua (që u bë musliman) dhe ka humbur ai që është shmangur nga udha e drejtë (është bërë i pafe) dhe se asnjë nuk do ta barttë barrën e tjetrit. Ne nuk kemi shkatërruar asnjë popull, para se t’u kishim dërguar atyre, të dërguarin (në mesin e tyre)”.
Pra Allahu (a.u.xh.) në Ditëne Gjykimit, pasi t’ua paraqisë të tëra argumentët robit të Titj, do ta dënojë nëzjarrin e Xhehennemit. Ndonëse Allahu (xh.sh.) është Sunduesi dhe Krijuesi i mbarë krijesave, Ai nuk zotëron aftësinë e të qënit i padrejtë me krijesat e Tij. Pjesa e fundit e ajetit të fundit të Sures Nisa të sipërcituar, ka të bëjë me madhështinë dhe urtësinë hyjnore të Allahut (xh.xh.).
Pra ashtu siç urtësia hyjnore ka dhënë argumentë të fortë në këtë çështje, ka kryer dhe dërgimin e lajmëtarëve dhe të dërguarve për përftimin e dijeve hyjnore njerëzimit. Imam Xhafer Ibn Muhammedi (a.s) pyetjes se: “Si rrjedhojë, a zotëron Allahu argumentin më të fortë”, iu është përgjigjur kështu: “Allahu, në Ditën e Gjykimit do ta pyesë robin e Tij: “O robi im a e njihje Islamin?!” Nëse robi përgjigjet: “Po!” atëherë Allahu do t’i thotë: “Atëherë përse nuk veprove sipas Islamit?!” Nëse robi përgjigjet: “Jo!” atëherë Allahu do t’i thotë: “Përse nuk mësove rreth tij?!” Kështu që Allahu shfaq epërsinë ndaj robit të Tij, duke e lënë këtë të fundit pa asnjë shteg shpëtimi. Ja pra ky është kuptimi i argumentit të fortë”.(9)
Themi se Allahu (s.u.t.) zotëron dhe emrin Hadi, që do të thotë Ai, i Cili udhëzon njerëzit në udhë të drejtë. Ndonëse Allahu (a.u.xh.) i ka krijuar të tëra mundësitë dhe i ka hapur rrugët njeriut që të gjejë udhën e drejtë dhe të udhëzohet, nëse njeriu nuk udhëzohet para shtegtimit të tij nga kjo botë, ai do të dënohet në botën tjetër. Ky pra do të jetë fundi i dhimshëm i atij njeriu, i cili anashkalon dhe shmang pranimin e udhës së drejtë të Allahut (xh.sh.).
Argumenti i Ruajtjes së Librit Hyjnor (Kur’ani i hpa
Në ajetin 213 të Sures Bekare thuhet: “Njerëzit ishin një popull (i fesë së natyrshme islame). (Por kur u përçanë) Allahu dërgoi të dërguarit si përgëzues dhe qortues, dhe atyre Ai u zbriti edhe librin me fakte të sakta, për të gjykuar mbi ato çështje që kundërshtonin. Përveç atyre që kishin libër (ndjekësit e librit) dhe u kishin ardhur argumente të qarta, nuk kundërshtoi kush në të (në librin), përveç atyre që kundërshtuan, nga zilia e tyre. mirëpo Allahu me mëshirën e Tij i udhëzoi ata që besuan te e vërteta, e atyre çësthjeve që ata kundërshutan. Allahu udhëzon në udhën e drejtë atë që dëshiron”.
Më lart e sqaruam domosdoshmërinë e përcjelljes së shpalljes hyjnore tek njerëzit. Pranimi i ndonjë mangësie, cënimi ose gabimi në ruajtjen dhe përcjelljen hyjnore tek njerëzit, bie ndesh me domosdoshmërinë e argumentit të qartë para Ditës së Kijametit. Për të mos hasur në një problem të tillë, është e domosdoshme që të tëra suret (krerët) e Kur’anit Famëlartë të jenë ruajtura mirë, sepse nëse ndodh e kundërta të tërë përgjegjësitë e njeriut nënkupton se ruajtja e të tëra sureve (krerëve) të Kur’anit Famëlartë nuk është bërë si duhet. Qoftë edhe një problem i vogël rrëzon dukruinë e “Ruajtjes Absolute) të Kur’ant Famëlartë. Kjo është arsyeja kryesore se përse njeriu i cili ua përcjell shpalljen hyjnore njerëzve duhet të jetë i pafajshëm në të tria atapat. Në të njëjtën kohë ky është edhe argumenti i ruajtjes së Librit Hyjnor.
Për vullnetin hyjnor është e domosdoshme mundësimi dhe plotësimi i arsyetimit njerëzor . Plotësimi i arsyetimit njerëzor bën pjesë në kategorinë e dijeve, të cilat janë të domosdoshme që të ndodhin dhe dijet të cilat, janë të domosdoshme që të ndodhin në univers.
Në ajetin 3 të Sures Talak thuhet: “Allahu e furnizon atë që do, nga ku ai nuk e mendon. Kush i mbështete Allahut, Allahu i mjafton atij. Me të vërtetë Allahuzbaton urdhërin e Tij dhe çdo gjëje ia ka caktuar kohën”.
Ndërsa në ajetin 21 të Sures Jusuf thuhet: “Egjiptiani që e bleu i tha gruas së tij: “Silluni mirë se kemi shpresë se do të bëhet një njeri i mirë, ose do ta birësojmë si fëmijë. Ja pra (ashtu siçe shpëtuam nga pusi) e vendosëm Jusufin në Egjipt, për t’i mësuar atij shpjegimin e ëndrrave. Me të vërtetë Allahu zbaton urdhërin e Tij, por shumica e njerëzve nuk e dinë”.
Vullneti njerëzor nuk mund ta kundërshtojë vullnetin hyjnor në çështjet e dijes dhe urtësisë. Ndonëse Allahu (xh.xh.) i ka dhënë njeriut të drejtën e arsyetimit dhe vullnetit njerëzor çështja e arsyetimit është një çështje që bir ndesh me çështjen e parë.
Po i japim fund çështjes sonë, duke u mbështetur në këndvështrimin kuranor,të ruajtjes së shpalljes hyjnore:
1. Përcjellja e shpalljes hyjnore nga Allahu (s.u.t.) tek të dërguarit e Tij.Kryeengjëlli Xhibril (a.s.) i ka përcjellur shpalljet hyjnore,të tërë të dërguarve Allahut. Në ajetet 193-194 të Sures Shuara thuhet: “Shpirti besnik (Xhibrili) është ai që ta përcolli shpalljen (ty o Muhammed). (Xhibrili) e përcolli shpalljen në zemrën tënde që të jesh qortues për njerëzit (i dërguar)”. Allahu (a.u.xh.) përdor termin “besnik” për kryenengjëllin Xhbril (a.s.) përcjellësin e shpalljeve dhe si rrjedhojë në shpalljet hyjnore nuk ka asnjë gabim.
2. “Qëndrimi i shpalljes hyjnore në trupat e të dërguarve të Allahut (xh.sh.)”. në ajetin 6 të Sures E’ala thuhet: “Ne do ta mësojmë ty Kur’anin, në atë mënyrë që të mos e harrosh kurrë”.
3. “Artikulimi në fjalë i të dërguarve të Allahut (xh.sh) dhe përcjella e saj tek njerëzit”. Kur’ani Famëlartë na sqaron shumë bukur se të tërë të dërguarit e Allahut (xh.sh.) nuk kanë shmangur nga udha e drejtë dhe nuk kanë gabuar aspak. Në ajetet 3-4 të Sures Nexhm thuhet: “(Muhammedi) nuk flet i nisur nga epshet e tij, por ai përcjell vetëm shpalljen hyjnore që i shpallet”. Si përfundim themi se pafajësia e tërë të dërguarve të Allahut (xh.xh.) është një dukuri e miratur si nga Kur’ani Famëlartë edhe nga mendja njerëzore.
Burimet e Referuara:
1. http://intizar.web.tr/inanc-ve-dusunce/haber/1926/peygamberlerin/ornekligi-ve-masumiyeti
http://intizar.web.tr/inanc-ve-dusunce/haber/1015/yusuf-un-as-mulhasligi-ve-masumiyet
http://intizar.web.tr/inanc-ve-dusunce/haber/924/muhlas-kavrami-baglaminda-masumiyet#.VYaUpfntmko
2. “Vallë a mund të përdoret njëkohësisht si argument, ky ajet dhe për formën e besimit dhe pranimit të filozofëve muslimanë, kur thonë “Lejse fi’l-Mekani Ebdeu Mimma Kane” (Nuk Ka Asnjë Mundësi që të Krijohet një Univers Tjetër më i Përkryer se Ky)?! Pra, vallë a mund të krijojë Allahu (s.u.t.) edhe krijesa të tjera përveç krijesave, që tanimë ka krijuar në këtë botë?! E thënë ndryshe nëse pranojmë dukurinë se, ndonëse Allahu (a.u.x.h) zotëron fuqinë e duhur si dhe emrat “Kerim” (Bujari) dhe “Mexhid”(i Lavdëruari) por nuk krijon, atëherë a bien ndesh këta emra me moskrijimin e Allahut (xh.sh.)?!” por atëherë si do t’ia bëjmë që të pajtojmë fuqinë absolute të krijimit të Allahut (xh.xh.) me ndarjen e mendimit të njerëzvë në këtë çështje?! A mos vallë Allahu (s.u.t.) u ka dhuruar dijet robërve të Tij, por këta të fundit nuk zotërojnë intelektin e duhur për të përftuar dijet mbi dobitë dhe dëmet?! Të tëra këta pyetje bëjnë pjesë në kategorinë e filozofifisë ekzistencialste. Në dashtë Allahu (a.u.xh.) në artikujt tanë pasardhës do të flasim për çështjen e Njëshmërinë e Allahut (xh.sh.)”
3. Dijetari Musliman Imam Muhammed Fahruddin Razi Ibnu’l-Allame Dijauddin Umeri, (viti i vdekjes 604 / viti 1207 sipas kalendarit gregorian), “Mefatifu’l-Gajbi” (Çelësat e Fshehtësisë), vëll. 1, fq. 150, Shtëpia Botuese “Mendimi”, Bejrut, Liban, (viti i botimit 1417 hixhri / viti 1996 sipas kalendarit gregorian).
4. Dijetari Musliman Shejh Xhafer Subhani, “Ismetu’l-Enbijai fi’l-Kur’ani’l-Kerimi” (Pafajësia e të Dërguarve në Kur’anin Kerim), vëll. 1, fq. 44, Shtëpia Botuese “Institucioni i Imam Sadikut”.
5. Dijetari Musliman Alame Huxhet Fahru’l-Ummeti Meula Shejh Muhammed bakir Mexhlisiu, “Biharu’l-Enuari’-Xhamiati li Dureri’l-Ahbari’l-Eimmeti’Ethari” (Përgëzimet e Dritës në Bashkimin e Kategorive të Lajmeve të Rëndësisë së Transmetimeve), vëll. 6, fq. 249, Shtëpia Botuese “Institucioni i Flijimit”, Bejrut, Liban, (viti i botimit 1403 hixhri / viti 1982 sipas kalendarit gregorian), Botimi i Dytë i Korrektuar.
ما خلقتم للفناء، بل خلقتم للبقاء، وإنما تنقلون من دار إلى دار
6. Gjykatës Nasihuddin Ebu’l-Fethi Abduluahid Ibn Muhammed Temimi Amidiu, “Guraru’l-Hikemi ue Dureru’l-Kilem” (Krenaritë e Urtësisë Hyjnore dhe Kategoritë e Apologjetikës), fq. 149, Artikulli “Innema”, Hadithi Nr: 29, Analiza dhe Vërtetimi nga Abdulhamid Duhajniu, Shtëpia Botuese “Udhëzesi”, Bejrut, Liban, (viti i botimit 1413 hixhri / viti 1992 sipas kalendarit gregorian), Botimi i Parë.
7. Dijetari Musliman Imam Muhammed Fahruddin Razi Ibnu’l-Allame Dijauddin Umeri, “Mefatifu’l-Gajbi” (Çelësat e Fshehtësisë), vëll. 6, fq. 169, Shtëpia Botuese “Mendimi”, Bejrut, Liban, (viti i botimit 1417 hixhri / viti 1996 sipas kalendarit gregorian).
8. Dijetari Musliman Shejh Xhafer Subhani, “Insafu fi’l-Mesaili Dame fiha’l-Ihtilafi” (Zgjidhja e Çështjeve të Vazhdueshme të Kontestueshme), vëll. 3, fq. 40,Shtëpia Botuese “Imam Sadiku”, Kum, Republika Islame Iraniane, (viti i botimit 1424 / viti 2003 sipas kalendarit gregorian), Botimi i Parë.
9. Dijetari Musliman Fejzi Kashani (viti i vdekjes 1091 / viti 1680 sipas kalendarit gregorian), “Tefsiru’s-Safi” (Komentimi i Pastër i Kur’anit Famëlartë), Analiza, Vërtetimi dhe paraqitja për Lexuaesin nga Alame Shejh Husejn Alemiu, vëll. 2, fq. 169, Shtëpia Botuese “Libraria e Gjoksëve”, Teheran, Republika Islame Iraniane Botimi i Dytë.
Burimi : www.intizar.web.tr
