Në këtë artikull paraqitet skena nga Lufta e Korrikut dhe betejat e saj për të nxjerrë në pah suksesin legjendar të rezistencës libaneze dhe humbjen ushtarake të Izraelit.

Fillimi – Ayta; Legjenda

Në ditën e parë të Luftës së Korrikut 2006, Ministri i Sigurisë "izraelite" Amir Peretz, së bashku me komandantin e Divizionit 91 Gal Hirsch, panë drejtpërdrejt teksa një tank Merkava MK4 u lëshua 136 metra nga trupi i frëngjisë së tij teksa përpiqej të ngjitej në një kodër me pamje nga fshati libanez Ayta al-Shaab. Rezistenca libaneze kishte kapur më parë dy ushtarë izraelitë në këmbim të të burgosurve libanezë.

Ofer Shelah dhe Yoav Limor, në librin e tyre Të burgosurit në Liban (Prisoners in Libanon), thonë se goditja prodhoi një efekt tronditës të ngjashëm me goditjen e Zidane-s me kokë në gjoksin e Materazzi-t gjatë Kupës së Botës para luftës. Incidenti i Merkava-s shënoi veprimet ushtarake të Izraelit në luftë, të cilat u karakterizuan me hezitim dhe kujdes ekstrem. Operacionet ushtarake nuk filluan deri në dy javë të luftës në rajonin Ayta al-Shaab, dhe në rajonet lindore kjo periudhë zgjati për 3 javë.

Në libër po ashtu thuhet se Gal Hirsch nuk pushoi kurrë së pyeturi ata që i kërkuan të ndërmerrte një pushtim tokësor: "A e dini se çfarë do të thotë një ton eksploziv?" Në mënyrë ironike, ushtria që donte të zbatonte doktrinën Tronditje and Frikë vuajti prej saj deri në fund të luftës.

Do të ishte e padrejtë që kjo tronditje të llogaritet si arsyeja kryesore pse ushtria izraelite hoqi dorë nga operacionet tokësore dhe ndërsa ky artikull përparon, fotografia do të bëhet më e qartë. Humbja; Kjo ndodhi për shkak të një kombinimi të disa faktorëve, duke përfshirë politikën e brendshme, arsyet ushtarake dhe operacionale dhe faktorët njohës.

Shefi i Shtabit të Izraelit Dan Halutz ishte, siç e quanin miqtë e tij të ngushtë, një oficer arrogant, një person i cili besonte në teorinë e fitores përmes dominimit ajror. Kjo ndodhi jo vetëm për faktin se Halutz ishte një ish-pilot dhe oficer i Forcave Ajrore, por edhe për besimin e përgjithshëm që mbizotëronte në ushtrinë izraelite: është e mundur të fitosh luftën pa u përballur me çanta trupore, përkatësisht me doktrinën Tronditje and Frikë e cila aplikohet me teknologji moderne dhe sasi të mëdha eksplozivi.

Ndoshta kjo ishte një nga arsyet që e shtyu Halutz-in të deklaronte me nxitim se pjesa më e madhe e arsenalit të raketave të Rezistencës ishte shkatërruar në atë që ai e quajti "Operacioni i itensitetit"; pavërtetësia e këtij pretendimi u vërtetua qartë nga raketat që vazhduan të binin mbi objektet izraelite deri në ditën e fundit.

Në Ayta al-Shaab, u dëshmuan operacione të kufizuara ushtarake nga "Izraeli" gjatë dy javëve pas fillimit të luftës më 12 korrik. Forcat izraelite u mjaftuan me zbulim, duke hapur zjarr rreth këtij qyteti relativisht të madh. Rezistenca gjatë  kësaj kohe nuk u ndal dhe nisi një bombardim intensiv dhe të saktë duke synuar qendrën komanduese të Divizionit 91 në kampin "Biranit" në fshatin e shkatërruar Mansura. Një nga këto raketa goditi gjeneratorin elektrik të qendrës komanduese, duke bërë kështu që armiku të humbasë ndriçimin dhe ajrosjen për një kohë. Më 31 korrik, forcat izraelite filluan të avancojnë në atë që ata e quajtën "Operacioni i Ndryshimit të Drejtimit 8" dhe Brigada e Parashutistëve izraelitë rrethoi në mënyrë efektive qytetin nga të gjitha drejtimet.

Në shumicën e rasteve, një manovër e tillë nënkuptonte fundin e forcave mbrojtëse, por ky ishte vetëm fillimi.

Rrethimi u pasua shpejt nga një përpjekje për të sulmuar qytetin nga lindja, por ishte e pasuksesshme. Pastaj u godit edhe një përpjekje tjetër e Batalionit 890 të Parashutistëve që ata kryen nga veriu. Siç deklaroi njëri prej tyre pas luftës, ushtarët mbetën të shtangur nga dhuna dhe tmerri i shkaktuar nga të shtënat e armëve dhe sapo viktimat filluan të grumbulloheshin, ata i përfshiu një valë e madhe frike dhe histerie. Kjo gjendje u përkeqësua veçanërisht kur një nga ushtarët, një rreshter, u plagos për vdekje në kokë, kështu që ata "e ndërprenë operacionin" dhe nuk vazhduan t'i përgjigjen drejtpërdrejt zjarrit atë ditë.

Sipas të dhënave izraelite, pas konfliktit, i cili rezultoi me vdekjen e 3 ushtarëve izraelitë dhe plagosjen e 25 prej tyre, parashutistët i bartën të plagosurit e tyre drejt kufirit me barela dhe u tërhoqën në periferi të qytetit. Përpjekjet për të hyrë në qytet vazhduan pa ndonjë përparim në ditët në vijim, dhe oficerët e lartë të "ushtrisë" vazhduan përpjekjet e tyre pa pasur qëllim për t'u tërhequr, pavarësisht nga zhgënjimi në rritje nga paaftësia e tyre për të përparuar.

Më 5 gusht, Brigada Carmeli (masa paraprake) mori atë që ata e quajtën "tërheqje taktike" e vetme, pasi shkaktoi një të vdekur dhe 19 të plagosur. Ky hap që ata ndërmorën u kritikua ashpër nga udhëheqja ushtarake pas luftës. Kështu, "ushtria" izraelite dërgoi një ekip më 7 gusht për të diskutuar rreth evakuimit të qytetit dhe ishte e pamundur të shprehej me fjalë dështimi i ushtarëve të tyre, veçanërisht pas këmbënguljes së dy lidershipeve për të pushtuar qytetin, që sipas fjalëve të disa oficerëve izraelitë ishte "simboli i vendosmërisë" së rezistencës.

Në ditët e fundit të luftës, një tank u shkatërrua nga një raketë RPG-29 pranë fshatit Ayta Al-Shaab. Ekuipazhi prej 4 personash i tankut vdiq dhe frëngjia e tij u largua, siç ndodhi me tankën Merkava, e cila u shkatërrua në ditën e parë të luftës. Po ashtu, u shkatërrua një automjet i blinduar Puma dhe disa buldozerë, njëri prej të cilëve po tentonte të prishte disa shtëpi. Këtu, ne vetëm mund të imagjinojmë se si izraelitët, të mësuar të shfaqin fotografi të shtëpive të shkatërruara që përshkojnë vetëdijen e arabëve në përgjithësi dhe palestinezëve në veçanti, ishin në gjendje të thithin këto goditje të njëpasnjëshme.

Në ditën e fundit të luftimeve, si pasojë e sulmit të raketave antitank, u vranë 4 ushtarë në Tel Abu Tawil, në veri të Ayta Al-Shaab, ndërsa 20 të tjerë u plagosën.

Për të përmbledhur betejën në Ayta al-Shaab, nuk mjafton të përdoret fjala heroizëm. Sipas raportit të UNHCR-së (Komisioneri i Lartë i Kombeve të Bashkuara për Refugjatët), izraelitët, të cilët kishin rreth 5 brigada këmbësorie me mijëra ushtarë brenda dhe përreth fshatit, nuk kishin mundur të mposhtin një njësi të rrethuar prej rreth 80 luftëtarësh të rezistencës, siç e pranuan vetë izraelitët, pasi shkatërruan më shumë se 90% të ndërtesave në qytet.

Besoj se fjala legjendë është predikuar në histori për ngjarje të tilla që ndodhin rrallë në kuptimin konkret dhe material, e jo emocionalisht dhe poetikisht.

Bint Jubayl dhe Marun Al-Ras

Në frontet Marun Al-Ras dhe Bint Xhubejl, situata ishte krejtësisht ndryshe; një njësi Maglan (një forcë elite zbulimi) u ndesh në pritën e Rezistencës në zonën Jal Al-Deyr dhe brenda sekondave u vranë dhe u plagosën më shumë se gjysma.Pjesa tjetër e njësisë u trondit keq. Kjo bëri që komanda të dërgonte dy divizione Egoz (një njësi tjetër elitare) për të mbështetur njësinë Maglan të rrethuar. Këto divizione u vunë gjithashtu nën zjarr nga raketat e drejtuara Malyutka nga kufiri i poshtëm i Bint Jubayl dhe pesë ushtarë, duke përfshirë edhe kolonelin Benjamin Hillman, u spastruan. Ishte dita më e përgjakshme në historinë e Egozit.

Pas betejës, një nga ushtarët e njësisë Maglan, u shpreh se: “Ne prisnim të gjenim një tendë dhe 3 kallashnikovë, por hasëm në një derë hidraulike prej çeliku që të çonte në një seri tunelesh të fortifikuara!”. Fortifikime të tilla më vonë u quajtën "Rezervat Natyrore" si fortifikime që ndërtojnë një mur kundër agresionit ushtarak izraelit. Pas këtij incidenti, Odi Adam, komandanti i qarkut ushtarak verior, tha: "Një rezervë natyrore mund të gëlltisë një brigadë të tërë", duke parandaluar sulmet këtu nga frika e shkaktimit të viktimave.

Në Bint Jubayl, disa ditë pas betejës së lartpërmendur të Marun Al-Ras, e gjithë kjo vigjilencë ekstreme nuk e pengoi Brigadën Golani të binte viktimë e një prite që përfshiu njërën kompani të Batalionit 51 njëra pas tjetrës, duke rezultuar në vdekjen e njërit prej komandantëve të kompanisë dhe zëvendësit të tij, si dhe plagosjen e një komandanti një kompanie tjetër dhe vdekjen e zëvendësit të tij.

Batalioni ishte në prag të shpërbërjes ushtarake dhe misioni i tij kryesor u kthye në mision shpëtimi. Siç tregoi më vonë njëri nga ushtarët që mori pjesë në betejë, ai dëgjoi gjeneral brigade Gil Hirsch, i ngarkuar me operacionin, të thoshte përmes radios se "misioni është afër përfundimit dhe terroristët kanë ikur", ndërsa raketat Malyutka goditeshin nga të gjitha drejtimet. Ushtari komentoi së në situata të tilla "e kupton se diçka nuk shkon".

Sipas një artikulli të 26 korrikut 2006 nga Yaakov Katz në Jerusalem Post, qëndrimi i qeverisë izraelite ndaj çështjes Bint Jubayl ndryshoi ndërsa lufta vazhdonte. Dihej se një fitore vendimtare në Bint Jubail do të ishte një pikë kthese në konflikt për popullin izraelit, por pavarësisht të gjitha premtimeve për përparim, për ta treguar atë, nuk kishte "asgjë konkrete për të shfaqur". Mendohej se dorëzimi i Hezbollahut këtu do të krijonte një "efekt valëzues" në bastionet e tjera të Rezistencës në Libanin jugor.

Njëra nga arsyet që e shtyu ushtrinë izraelite të sulmonte Bint Jubayl dhe bëri që i gjithë operacioni të quhej "Rrjeta çeliku" ishte fjalimi i fitores i Sekretarit të Përgjithshëm të Hezbollahut i bërë këtu në vitin 2000. Gjatë këtij fjalimi, Sayyid Nasrallah kishte thënë se "Izraeli" ishte më i dobët se rrjeta e merimangës, dhe kjo sipas gazetarit izraelit Amir Rapaport, kishte lindur një "kompleks rrjetë merimangash" brenda komandës së lartë izraelite.

Sipas shkrimtarit të Jerusalem Post, Yaakov Katz, Bint Jubeil u cilësua si një "simbol" i rëndësishëm nga oficerë të lartë izraelitë siq janë Shefi i Shtabit Dan Halutz dhe Shefi i Operacioneve Gadi Eisenkot. Ata donin të pushtonin këtë vend ku Sejid Nasrallah mbajti fjalim në vitin 2000 dhe të sillnin atje një udhëheqës izraelit për të mbajtur fjalim fitoreje. Rapaport pretendoi se Bint Jubayl do të bëhej një simbol i "kolapsit të Libanit".

Nëse duhet përbledhur luftën, taktikisht, izraelitët nuk ishin në gjendje të arrinin ndonjë fitore të rëndësishme, e as nuk arritën një sukses simbolik apo të vogël. Më pas izraelitët ngritën flamurin në një ndërtesë ku ndodheshin, por nuk e publikuan më vonë foton, pasi nuk arritën të arrinin objektivin kryesor dhe u tërhoqën.

Ushtria e "Fëmijëve që qajnë"

Gazetari i famshëm izraelit Ron Ben-Yishai nuk ishte i pari i cili pas humbjes së ushtrisë së tij në luftë, shumicën e fajit ia ngarkoi faktorëve kulturorë dhe psikologjikë, që është një zakon i vjetër i përjetësuar nga shumë njerëz.Gjenerali italian Luigi Cadorno, i cili dërgoi mijëra ushtarë të tij në vdekje përballë mitralozëve austriakë në Luftën e Parë Botërore, fajësoi "frikën dhe poshtërsinë e ushtarëve italianë" për humbjen e tij dërrmuese në Caporetto.Kjo është një rrugë e rrezikshme për këdo, veçanërisht nëse duhet të mobilizoheni për një luftë kombëtare. Dhe ne, arabët, e morëm këtë rrugë pas humbjes së vitit 1967.

Edhe pse ka njëfarë të vërtetë në atë që gazetari izraelit përshkroi atë që ai e quan "mentaliteti i fëmijëve që qajnë" në një artikull të vjetër të titulluar "Fëmijët që qajnë nuk mund të fitojnë një luftë", arsyet për këtë mentalitet nuk janë asgjë më shumë se një kombinim faktorësh, duke përfshirë këtu edhe besimet. Këta faktorë përfshijnë vetë ushtrinë, strukturën unike dhe zhvillimin e shoqërisë dhe mbështetjen e tepërt në epërsinë teknike.

Ndërsa në disa raste ky mentalitet është i dukshëm, në raste të tjera të Luftës së korrikut 2006, disfata vlerësohej me mjete materiale ushtarake konvencionale. Megjithatë, struktura ushtarake izraelite ka vuajtur nga ajo që duket të jetë si traumë psikologjike pas vitit 2006.

Mbi këtë traumë mund të hedhin dritë dy ngjarje gjatë luftës në korrik 2006.Në incidentin e parë, tanket që i përkisnin Divizionit të Blinduar 366 izraelit lanë tankën e komandantit të një batalioni të vetëm në zonën Kiyam, duke e mbështetur atë vetëm me një transportues të blinduar të personelit. Më pas, brigada nën komandantin e batalionit u tërhoq në Palestinën e pushtuar pasi u godit nga raketat antitank të drejtuara me lazer Kornet dhe pësoi humbje. Një tjetër komandant batalioni refuzoi të përparonte me tanket e tij dhe më pas dha dorëheqje.

Një incident tjetër është Brigada Carmeli që lufton rreth Ayta Al-Shaab; Brigadës Nahhal dhe parashutistëve iu desh të tërhiqnin një nga batalionet e tyre, në atë që e quajti "tërheqje taktike", pasi humbën një ushtar dhe u plagosën të tjerë, pavarësisht se burimet izraelite pretendonin se rreth 80 kryengritës kërkuan mbështetjen e tyre për të sulmuar fshatin që ai mbronte.

Në të dyja rastet, komandantët e divizioneve 91 dhe 366 të ushtrisë sioniste morën një goditje të rëndë pas përfundimit të luftës dhe komandantët e tyre ose dhanë dorëheqjen ose u përjashtuan nga ushtria.

Përfundimi

Pas përfundimit të luftës më 14 gusht 2006, izraelitët ranë në një spirale mosbesimi të plotë, gënjeshtrash patologjike dhe iu drejtuan të gjitha llojeve të mekanizmave përballues. Ajo që ndodhi nuk ishte një humbje e thjeshtë ushtarake, por një traumë e plotë ndaj arrogancës dhe egos ushtarake izraelite.

Arabët kanë qenë prej kohësh subjekt i paragjykimeve dhe fyerjeve racore; u karakterizuan si të paaftë për të formuar një forcë ushtarake të organizuar dhe të motivuar mirë. Megjithatë, kësaj radhe e mposhtën “Izraelin”. Ndërrimi i drejtimit të ngjarjeve pas luftës dhe frenimi që rezultoi, do të thoshte që ngacmuesi i Azisë Perëndimore u vendos në vendin e tij dhe një vend tjetër ku brutaliteti izraelit u bë rregullisht një kështjellë shumë e rrezikshme për t'u sulmuar.

17 vitet që Izraeli kaloi pa bërë luftë kundër Libanit, kanë qenë një kohë rekord, për të mos thënë më së paku, në historinë e këtij tirani të Perëndimit, ose "aeroplanmbajtësit të pathyeshëm" siç disa duan ta përshkruajnë regjimin e pushtimit kolonial.

Aftësitë e parandalimit dhe projeksionit të fuqisë së Izraelit kanë qenë në një rënie të vazhdueshme që nga kjo luftë, të cilën ata e humbën duke mos arritur asnjë nga qëllimet e tyre të cilat i kishin deklaruar më parë. Themeluesit fillestarë të "Izraelit" kishin thënë se nuk mund të përballonin të humbnin as edhe një konflikt të vetëm të madh.Megjithëse Lufta e Korrikut 2006 nuk shkaktoi rënien e regjimit sionist apo çlirimin e Palestinës, nuk ka dyshim se ajo ishte një pikë kthese në luftën arabe për liri dhe dinjitet.