Këmbëngulja e Rusisë për të mbrojtur interesat e saj strategjike ka ekspozuar fytyrën e shëmtuar pas maskës së qeshur të fuqisë amerikane. Ky nuk është vetëm fundi i një viti, por fundi i një shekulli të prirjes së supozuar perandorake amerikane. Pretendimet e fuqisë arrogante amerikane kanë dal në pah. Kërkesa e Uashingtonit për pjesën tjetër të botës është që ata të nënshtrohen, Ka qenë gjithmonë kështu, por në mënyrë të fshehtë.

Lufta në Ukrainë la gjurmë në vitin e kaluar. Kriza të tjera globale të rritjes së kostove të energjisë dhe ushqimit janë dëme dytësore nga konflikti në Ukrainë.

Konflikti nuk është një konflikt lokal që përfshin një regjim reaksionar anti-rus në Kiev, në prag të Rusisë, në qendër të Evropës. Konflikti përfaqëson një përballje historike midis Shteteve të Bashkuara dhe aleatëve të saj në aleancën ushtarake të NATO-s që ajo drejton, si dhe Rusisë. Llogaritja është një llogaritje që ka vazhduar një kohë të gjatë.

Ajo nuk duhej të ishte kaq e dhunshme, e neveritshme.

Rusia ka paralajmëruar prej kohësh partnerët e SHBA-së dhe NATO-s se zgjerimi i aleancës në kufijtë e Rusisë është një kërcënim i papranueshëm strategjik i sigurisë. Paralajmërimet e Moskës nuk u morën parasysh për vitet në vijim.

Pothuajse një vit më parë, Rusia ofroi një rrugë diplomatike përfundimtare për të shmangur konfliktin duke iu drejtuar një marrëveshjeje gjithëpërfshirëse të sigurisë bazuar në parimin e pranuar më parë të "sigurisë së pandashme". Kjo përpjekje diplomatike u injorua nga Uashingtoni dhe aleatët e tij evropianë.

Moska ka paralajmëruar në mënyrë të përsëritur se nuk do të pranojë asnjë militarizim të mëtejshëm të regjimit pro-Neonazist të Kievit. Lufta tetë vjeqare me intensitet të ulët kundër njerëzve rusishtfolës në ish Ukrainën juglindore duhej të ndalej. Militarizimi i Ukrainës nga NATO dhe anëtarësimi i saj në aleancë ishte vija e kuqe e Rusisë. Ata që zgjodhën të kalonin këtë vijë ishin Shtetet e Bashkuara dhe partnerët e saj në NATO. Në këtë situatë, presidenti rus Vladimir Putin vendosi të marrë masa ushtarako-teknike. Rezultati ishte likuidimi ushtarak i regjimit të Kievit, i cili filloi më 24 shkurt.

Ajo që pason është një gjysëm-luftë mes NATO-s dhe Rusisë. Ukraina është e mbushur me arsenale të NATO-s. Sulmet kryhen në thellësi të Rusisë dhe përdorin fjalë të pamatura dhe të pista nga politikanët dhe ekspertët perëndimorë për vrasjen e udhëheqjes ruse dhe presionin për ndryshimin e regjimit në Moskë.

Është e qartë se Ukraina është një mundësi për të vënë në praktikë planet e gjata perandorake të Shteteve të Bashkuara për të sulmuar Rusinë. Pasuria natyrore e Rusisë është shpërblimi i lakmuar për ambiciet e Uashingtonit për hegjemoninë globale. Lufta në Ukrainë i dha Uashingtonit përfitime të pjesërishme. Evropa i është nënshtruar tutelës amerikane më shumë se kurrë. Shitja e gazit dhe e armëve në Evropë i dha dobi dobësimit të ekonomisë kapitaliste të Amerikës.Siç e parashikuan themeluesit e NATO-s menjëherë pas Luftës së Dytë Botërore, rusët u mbajtën jashtë, amerikanët brenda dhe gjermanët (evropianët) poshtë.

Siç thotë akademiku tashmë i ndjerë Stephen F. Cohen, në librin e tij të fundit War With Russia, marrëdhëniet gjeopolitike midis SHBA/Perëndimit dhe Bashkimit Sovjetik/Rusisë janë ndërprerë me periudhat e zbutjes së tensioneve për një kohë të gjatë.

Në vitet 1930, pati një ulje të tensionit pasi Shtetet e Bashkuara më në fund ranë dakord të njihnin sovranitetin e Bashkimit Sovjetik. Kjo zbutje formoi një aleancë të qëndrueshme për të mposhtur Gjermaninë naziste. Por sapo Rajhu i Tretë u mund, Shtetet e Bashkuara dhe aleati i saj Britania hynë menjëherë në një epokë të re armiqësie të njohur si Lufta e Ftohtë.

Gjatë presidencës së John F. Kennedy në vitet 1960, nga frika e shkatërrimit të siguruar reciprokisht nga lufta bërthamore, filloi përsëri zbutja e tensioneve. Gjatë dekadave në vijim, u negociuan disa marrëveshje të rëndësishme të kontrollit të armëve.

Megjithatë, pas shpërbërjes së Bashkimit Sovjetik në vitin 1991, Shtetet e Bashkuara përvetësuan shpejt një ajër të ri perandorak dhe përçmuan Federatën Ruse. Mbizotëronte nocioni arrogant i një superfuqie dhe dominimi me spektër të plotë.

Pavarësisht premtimeve të mëparshme, NATO që është një mjet për Shtetet e Bashkuara dhe fuqinë e saj ushtarake amerikane, ka shkelur në mënyrë të përsëritur kufijtë e Rusisë dhe ka shtuar antarësimin e saj më shumë se dyfish, në një periudhë 30-vjeçare. Stërvitjet e luftës që synonin Rusinë dhe instalimet e reja të raketave anembanë Evropës, prishja e traktateve të kontrollit të armëve dhe ripozicionimi i qëllimshëm i ish-republikave sovjetike për qëllime ushtarake ishin të gjitha shenja të një gjëje: Rusia do të pushtohej në një mënyrë që Gjermania naziste nuk kishte arritur në dekadat e mëparshme.

Modeli i zbutjes ‘hapur-mbyllur’ të Shteteve të Bashkuara kundër Moskës ka qenë gjithmonë një lojë cinike interesi. Pas përfundimit të supozuar të Luftës së Ftohtë, Uashingtoni mbajti pikëpamjen sistematike se Rusia nuk ishte më një forcë për t'u respektuar. Ishte një objektiv që duhej nënshtruar.

Por kishte një problem. Rusia ka refuzuar të përmbyset. Moska parashtroi interesat e saj strategjike të sigurisë dhe refuzoi të përkulet para ambicieve të Amerikës. Ndërhyrja ushtarake e Rusisë në fund të vitit 2015 për të mbrojtur aleatin e saj në Siri nga një luftë e udhëhequr nga SHBA për ndryshimin e regjimit duke përdorur përfaqësues terroristë, ishte një shfaqje e guximshme.

Ishte një kohë kur Moska kërkonte në mënyrë serioze diplomacinë për të zgjidhur armiqësitë. Por ajo që po kuptohet tani është se ambiciet e Uashingtonit për dominim global me shumën zero janë të pamëshirshme dhe të pangopura. Uashingtoni dhe media e vetëkënaqur amerikane janë të mira në narcisizmin dhe pretendimin e virtytit. Kur ata flasin për një "rend global të bazuar në rregulla", ata në të vërtetë nënkuptojnë dominimin total nën hegjemoninë e SHBA-së, e cila gjithmonë me arrogancë është supozuar si e mirë.

Si rezultat, ju jeni ose një vasal që u shërben interesave perandorake amerikane ose një armik që duhet të vihet në shënjestër të agresionit dhe përfundimisht të shkatërrimit.

Këmbëngulja e Rusisë për të mbrojtur interesat e saj strategjike ka ekspozuar fytyrën e shëmtuar pas maskës së qeshur të fuqisë amerikane. Ky nuk është vetëm fundi i një viti, por fundi i një shekulli të prirjes së supozuar perandorake amerikane. Pretendimet e fuqisë arrogante amerikane kanë dal në pah. Kërkesa e Uashingtonit për pjesën tjetër të botës është që ata të nënshtrohen, Ka qenë gjithmonë kështu, por në mënyrë të fshehtë.

Natyra tradhtare e fuqisë amerikane shihet tashmë dukshëm në brutalitetin e saj të zhveshur që rrjedh nga marrëdhëniet gjithnjë e më maniake me Rusinë dhe Kinën.

Linja e guximshme e Rusisë mbi Ukrainën ekspozoi dhunën që mbështet fuqinë amerikane. Kjo fuqi është e paqëndrueshme dhe e papranueshme në një botë të bazuar në të ashtuquajturën Kartë të Kombeve të Bashkuara. Konflikti në Ukrainë është një pikë kthese. Ose një botë shumëpolare e bazuar në të drejtën ndërkombëtare dhe marrëdhëniet e bazuara në barazi, siç parashikohet nga Kombet e Bashkuara, shfaqet mes hirit të Luftës së Dytë Botërore ose bota dënohet të pushtojë për shkak të hegjemonisë imperialiste me shumë zero të Uashingtonit.

Rusia, Kina dhe një numër në rritje vendesh po bëjnë thirrje për një botë multipolare të barazisë në marrëdhëniet e bazuara në ligjin ndërkombëtar. Më shumë se kurrë, Shtetet e Bashkuara po shfaqen si një fuqi e supozuar supremaciste që ushqen ide iluzore për privilegje të jashtëzakonshme. Shtetet e Bashkuara, në kushtet e tyre mbizotëruese politike, janë ngurruese dhe të paafta për t'u angazhuar në një botë shumëpolare. Një botë e tillë marrëdhëniesh paqësore është në thelb e dënuar për Uashingtonin. Si i tillë, rekordi i tij luftarak ka ardhur në vetvete kur krahasohet me çdo komb tjetër në histori.

Qëndrimi i Rusisë në Ukrainë ekspozoi luftënxitësin e botës. Dhe ky qëndrim sfidues shënon fundin e hegjemonisë së supozuar të SHBA-së.