Drejt Tubasit dhe Fushave të Veriut

Natën e datës 20 dhjetor e kaluam në Ramallah në hotelin Carmel. Nga hoteli luksoz ne shihnim pallatet e Ramallahut ku palestinezët vendosin depozita masive të zeza ku mbanin ujin, dhe matanë murit i cili ndante Ramallahun nga Izraeli shikonim Tel Avivin dhe Jafën. Palestinezët e mjerë ujin e depozitonin me depozita të mëdha pasi autoritetet okupatore izraelite u sillnin ujë vetëm 3 herë në javë ndërsa izraelitët kanë 24 orë në ditë. Ata që nuk kishin lidhje me rrjetin izraelit dhe hapnin puse i lejonin të gërmonin pusin deri në 400 metra të thella dhe pasi hapnin puset u vendosnin sahate dhe i lejonin të konsumonin për familje deri në 60 litra ujë në ditë. Dmth një familje me 4 a 5 persona nuk mund të bëj dush përditë pasi Izraeli nuk i lejonte arabët të përdorin edhe vetë ujin që e sjell Allahu nga qielli. Ndërsa ky aparteid i ndalon palestinezët nga përdorimi i ujit, në Izrael çifutët e kanë ujin pa limit dhe për më tepër e përdorin pa limit për pishina, vaditje etj.

 

Të lodhur, torturuar dhe tronditur nga rruga e lodhshme nëpër Izrael dhe ato që pamë rrugës, fjetëm si të vdekur për të pritur ditën tjetër. Gjatë natës zona ku qendronim ishte rrethuar nga autoblindat izraelite. Ushtarët zionistë kishin sulmuar një pallat afër nesh dhe kishin arrestuar apo vrarë një palestinez. Këtë gjë na e tha shoqëruesi ynë, Amjadi kur u takuam në mëngjesin e datës 21 dhjetor. Fatmirësisht ne ishim aq të lodhur sa që nuk kishim parë asgjë.

Në datë 21 në mëngjes, pas Sabahut pasi hëngrëm mëngjesin arab i cili shoqërohej me falafel, zatari, ullinjë dhe turshi fantastike, shoqëruesit na çuan në provincën e Tubasit. Zona e Tubasit e cila shtrihet në verilindje të Nablusit është një zonë ku palestinezët indigjenë, beduinët dhe çifutët samaritanë jetojnë që përpara krijimit të Izraelit.

Në zonën e Tubasit ndodhet mali Gerizim ku jetojnë çifutët samaritanë të cilët besojnë se Zoti i zbriti revelatën profetit Musa dhe në këtë mal, Ibrahimi i ofroi Zotit për kurban djalin e tij. Samaritanët janë një nga komunitetet më të hershme monoteistike të botës dhe në teologjinë e krishterë janë simbol i mëshirës kristjane. Ata janë më të lashtë sesa judejtë dhe historikisht kanë vuajtur persekutime nga çifutët të cilët i konsiderojnë heretikë. Samaritanët besojnë në profetin Musa, apo Moisiun dhe refuzojnë të besojnë në mësimet e më vona të judaizmit. Në Bibël, në librin e Lukës, kapitulli 10 Jezusi i mëson ndjekësit e tij që të ndjekin shembullin e mëshirës së samaritanëve dhe të mos bëhen të pashpirt sikur çifutët e kohës së tij. Historia që Jezusi tregon në Bibël rrëfen sesi priftërijtë çifutë ishin të pashpirt me hallexhiun por samaritanët kishin mëshirë. Ja citati biblik për këtë punë:

Rastësisht, në atë rrugë po zbriste një prift, i cili kur e pa, vazhdoi në anën tjetër. 32  Në atë vend kaloi edhe një levit, i cili e pa dhe vazhdoi në anën tjetër. 33  Nëpër atë rrugë po udhëtonte edhe një samaritan. Kur kaloi pranë tij, ai e pa dhe, i shtyrë nga keqardhja, 34  iu afrua, ia lidhi plagët dhe derdhi mbi to vaj dhe verë. Pastaj e hipi në kafshën e vet dhe e çoi në një han, ku u kujdes për të. 35  Të nesërmen nxori dy denarë, ia dha hanxhiut dhe i tha: ‘Kujdesu për të dhe ç’të shpenzosh më tepër, do të ta paguaj kur të kthehem.’ 36  Cili nga këta të tre të duket se u bë i afërm i njeriut që ra në duart e kusarëve?» 37  Ai u përgjigj: «Ai që veproi me mëshirë me të.» Atëherë Jezui i tha: «Shko e bëj njëlloj edhe ti.»

 

Në kushtetuta vendesh të krishtera, si psh. në Kanada dhe Australi ekzistojnë ligje që njihen si “Akti i Samaritanit të Mirë”. Këto ligje kanë inspiruar krijimin e organizatave humanitare që mbështesin të varfërit dhe të dobëtit pa dallim të fesë dhe origjinës së tyre.

Samaritanët janë arabë. Ata flasin arabisht dhe jetojnë nën pushtimin izraelit në zonat e Tubasit dhe Nablusit së bashku me vëllezërit e tyre palestinezë. Në fakt edhe shumë palestinezë janë me origjinë samaritanë, të cilët pas ardhjes së Islamit pranuan fenë e profetit Muhamed. Samaritanët kanë një deputet në parlamentin e Palestinës dhe kanë refuzuar përpjekjet izraelite për ti judaizuar.

Gjatë vizitës sonë në Tubas ne pamë vendbanimet e samaritanëve, por koha nuk na premtoi që ti vizitojmë.

Përndryshe, në ditën e parë të vizitës shkuam në komunitetet e beduinëve. Vizituam ngujime me beduinë të cilët jetonin nën terrorin e ushtrisë izraelite dhe kolonëve zionistë të cilët u zaptonin tokat dhe kullotat, i dëbonin nga kodrat e tyre, u prishnin kasollet dhe kur këta rezistonin i vrisnin apo i burgosnin.

Beduinët janë popull nomad. Ata preferojnë të jetojnë në natyrë me bagëti. Ata rrisin dhi, dele, pula e deve, dhe kanë jetuar kështu që nga koha kur Allahu mbolli farën njerëzore në tokë. Beduinët e refuzojnë qytetërimin. Ata janë njerëz të lidhur me natyrën.

Mes beduinëve ne na dukej vetja sikur të ishim në kohën e Moisiut apo Jezu Krishtit. Beduinët kanë jetuar në kodrat e Palestinës kohë përpara se të ekzistonin perandoritë e mëdha sikur Roma, Persia, osmanët, britanikët dhe tani këta të çmendurit, izraelitët. Beduinët jetojnë si barinj. Ushqehen me grurin që e mbjellin vetë, me djathin, qumështin, gjalpin dhe mishin që prodhojnë po vetë.

Gjatë vizitës në Tubas pamë një komunitet beduinësh të cilët jetonin në një Karavan Sarai të vjetër osman. Miqtë tanë palestinezë nuk dinin sesi ta quanin godinën osmane, por vetëm dinin që ajo vinte që nga koha e gjyshërve tanë osmanë. Beduinët që takuam në Karavan Sarain, sidomos gratë nuk kishin qejf të fotografoheshin. Ata flisnin një arabishte të vështirë, të cilën vetëm palestinezët arrinin ta kuptonin.

Gjatë ndalesës sonë në një ngujim tjetër beduinësh, burrat e familjes na ofruan bukë të pjekur në saç, djathë të sapo bërë dhie dhe qumësht deleje. Ishte ushqimi më i mirë që mund të kem ngrënë në jetën time.

 

Në stanin e beduinëve ku qëndruam në fund, u mahnitëm duke parë fëmitë e tyre. Edhe pse të vegjël dhe shumë të varfër, beduinët nuk i trembeshin pushtuesëve izraelitë. Fëmitë e tyre hecnin këmbëzbathur, flinin me bagëtitë dhe ashtu sikur fëmitë e arrixhinjëve në Shqipëri ishin goxha të fortë dhe shëndetshëm. Kolonët dhe ushtria izraelite të cilët kanë një superioritet teknologjik ndaj beduinëve sikur dikush që vjen nga shekulli i XXI me dikë nga shekulli i XIX, beduinëve që jetonin në paqe me natyrën u kishin zaptuar disa kodra ku kishin ndërtuar një koloni dhe bazë ushtarake. Ushtria izraelite kërkonte ti dëbonte nga vendi ku ata jetonin dhe për këtë herë pas here i shkatërronin tendat apo i prishnin të mbjellurat me tanke e tyre.

Lufta e beduinëve për të ruajtur kullotat e tyre ishte një luftë që haset në të gjithë Bregun Perëndimor. Kolonët çifutë që emigrojnë për vit në Izrael, shumica nga Rusia dhe Ukraina, ishin në një revansh të frikshëm ndaj tokava të arabëve. Duke mos dashur të jetojnë në Izrael, ata ndërtonin koloni në mes të vendbanimeve arabe. Këto koloni që ndërtoheshin në toka të vjedhura paguhen nga taksapaguesit amerikanë dhe perëndimorë, dhe oligarkën çifutë të Perëndimit të cilët hedhin lekët lumë në Izrael për të ndërtuar “Tokën e Premtuar” që predikojnë debilat protestantë dhe zionistë. Duke qenë dembelë, kolonët preferonin të jetonin qyl me ndihma nga Perëndimi, Kishat dhe organizatat çifute të Diasporës. Shtëpitë e tyre të ndërtuara me fonde amerikane, tokat e vjedhura, ruajtja 24 orë në ditë më ushtarë izraelitë për kolonët janë në njëfarë mënyre një dalje në pension para kohe.

Ndërsa shikoja beduinët që jetonin të lirë dhe në harmoni me natyrën, dhe kolonët izraelitë të armatosur deri në dhëmbë dhe mbrojtur nga ushtria izraelite, më krijohej ideja sikur edhe gjetkë në Izrael dhe Palestinë po shikoja ndonjë film fantastiko shkencor, me alienë. Kolonët izraelitë që ishin superiorë teknologjikisht, të bardhë, të dobët por që mbroheshin nga një armatë e frikshme kullash ushtarake, tankesh, telash dhe muresh – ndërsa arabët beduinë që ishin të pa-armatosur, që jetonin me bagëti dhe me çadra, të jepnin përshtypjen sikur jetoje në një vend i cili është pushtuar nga alienët. Izraelitët dukeshin si alienë. Si UFO. Ata jetonin nëpër maja malesh. Monitoronin arabët me drone, balona dhe helikopterë dhe kur donin i vrisnin me snajpera apo me autoblinda.

Megjithatë, kur i shikoja beduinët arabë që jetonin të lumtur me bagëtitë e tyre, ndërsa kolonët izraelitë rrinin të fshehur pas makinave, mureve, postblloqeve dhe tankeve e kuptoja që arabët ishin shumë më të lumtur. Izraelitët dukeshin shumë të trembur. Ata rrinin gjithë kohën me armë në dorë. Ndërsa arabët qe ishin ne token e tyre dhe nuk i kishin vjedhur kujt gje, jetonin në paqe me këdo dhe në veçanti natyrën.

Drejt Xherikos

Pas vizitës së disa kampeve me beduinë, shoqëruesit tanë na çuan për në Xheriko. Xheriko apo Jeriko sikur shkruhet ky emër në Bibël apo Ariha sikur e quajnë arabët është qyteti ku Jezu Krishti predikoi lajmin e mirë, dhe bëri të verbërit të shohin. Ariha në arabisht do të thotë Erë e Mirë. Në Bibël në Ungjillin sipas Markut, Lukës etj ka disa tregime mbi mrekullitë që Jezu Krishti bëri në Xheriko. Bibla na tregon ndër të tjera sesi në këtë qytet Jezusi me lejen e Allahut arriti ti kthej shikimin Bartimeut të birit të Timoteut.

Gjatë rrugës sonë nga Tubasi për në Xheriko ne pamë sesi kolonët izraelitë kishin zaptuar fusha të tëra nga palestinezët arabë. Në tokat e zaptuara ata kishin ndërtuar Kibutze. Rrugës shikonim sesi Izraeli që kontrollonte rrugët e Palestinës i kishte ndarë komunitetet e arabëve nga izraelitët me tela, gardhe dhe me mure. Në qytetet apo fshatrat ku jetonin arabë, Izraeli vendoste tabela të mëdha të kuqe ku qytetarët izraelitë paralajmëroheshin që të mos hynin në vendbanimët arabe, pasi kjo ishte e rrezikshme; thua se arabët hanin njerëz.

 

Qyteti i Xherikos ku predikoi Jezu Krishti, ashtu sikur të gjithë vendbanimet e tjera arabe ishte i rrethuar nga ushtria izraelite dhe tabela ku çifutët paralajmëroheshin që të mos hynin. Xheriko i ngjante pak a shumë Kavajës. Pra ishte një qytet i ndërtuar në një fushë. Por ndryshe nga Kavaja e cila është qytet i lire dhe tokat përreth kavajës i përkasin shqiptarëve, tokat përreth Xherikos ishin të gjitha të rrëmbyera me dhunë nga izraelitët. Në ato izraelitët kishin ndërtuar ferma, plantacione dhe sera gjigande në të cilat punonin si skllevër emigrantë nga filipinet dhe Afrika. Edhe pse arabët jetonin shumë pranë me çifutët, këta të fundit nuk i pranon arabët që të punonin në tokat e tyre.

Në mesin e këtyre fushave, tamam sikur gjendet e shtrirë Kavaja, ndodhej Xheriko. Në hyrje të Xherikos ishte një postbllok me ushtarë izraelitë të cilët kontrollonin arabët që hynin e dilnin në qytetin e tyre. Vetëm pasi kaloje postbllokun e tyre dhe hyje nëpër qytet mund të shihje arabët muslimanë dhe të krishterë, me kishat dhe xhamitë e tyre. Edhe pse Xheriko ishte një qytet shumë i lumtur me arabë, të krishterët dhe muslimanët e tij jetonin të rrethuar nga ushtarët e Izraelit.

Sikur Jezu Krishti të zbresi përsëri në tokë – mendova – ushtarët çifutë nuk do e lënë të shkoj në qytetin ku ai predikoi.

Në Xheriko shumica e popullatës ishin muslimanë. Çfarë të bënte përshtypje në Palestinë, është se si muslimanët, si të krishterët ashtu edhe çifutët nuk janë të një rrace. Në Xheriko psh. kishte muslimanë me origjinë nga Etiopia sikur kishte edhe të bardhë që ndoshta ishin sirianë, osmanë apo shqiptarë, kishte zeshkanë etj. Të krishterët përveç arabëve kishte edhe shumë rusë dhe armenë, dhe normalisht ushtarët izraelitë ishin nga të gjitha rracat.

Xheriko si një qytet historik i Krishtërimit kishte një prezencë të madhe kishash, sidomos Kisha Orthodhokse të Patriarkanës së Moskës. Në qendër të qytetit ishte një pemë ku thuhej se është ulur Jezu Krishti kur kishte predikuar Lajmin e Mirë. Kjo pemë ishte në kompleksin e Kishës Ruse dhe pedonalja që shoqëronte atë ishte konstruktuar nga presidenti i Rusisë, Dmitry Medveved. Në qendër të qytetit kishte edhe xhami të mëdha dhe në murin e bashkisë qendronte i varur posteri i Jaser Arafatit.

Në Xheriko, ku para 2000 vitesh predikoi Jezu Krishti, tanimë armiqtë e tij, judejtë e kishin vendosur qytetin nën shtetrrethim. Me posterin e varur në qendër të qytetit të krishterët dhe muslimanët e Xherikos duket sikur shpresat e tyre për shpëtim nuk i kishin më te Jezu Krishti por te Jaser Arafati, Fatahu dhe Lëvizja për Çlirimin e Palestinës.

 

Pasi përfunduam vizitën tonë në Xheriko, natën vonë u kthyem sërisht për Ramallah. Gjatë kthimit, rruga që na fuste për në qytet ishte bllokuar nga një komando izraelite. Miqtë tanë u mërzitën pse me rrugën e bllokuar do të na duhej të futeshim në Ramallah nga një qytet tjetër dhe kjo do na merrte 1 orë rrugë. I habitur me ushtarët izraelitë që kishin bllokuar rrugën për asnjë arsye, unë i kërkova miqve të mi të më lejonin që të dilja nga makina dhe të arsyetoja me ushtarët izraelitë pasi ne ishim të huaj dhe nuk kishin pse të na ndalonin.

Miqtë palestinezë më ndaluan që ta bëja këtë.

Ata më thanë: nëse del nga makina je i vdekur.

U thashë: më lejoni tu flas izraelitëve nga makina të paktën.

Ata më thanë: provoje!

Hapa xhaminë dhe u fola ushtarëve izraelitë: Hello. We are foreigners. Can you let us pass please? [Tungjatjeta. Ne jemi te huaj. A mund te na lini te kalojme ju lutem?]

Por ushtarja izraelite që ishte pranë nesh, një vajzë rreth 18 vjeç, në vend që të na fliste si njeri, na u afrua duke na drejtuar automatikun në kokë. Miqtë palestinezë që menduan se do na vrisnin, i dhanë gaz makinës dhe ikëm nga sytë këmbët.

Ne shqiptarët që ishim në makinë ngelëm të shtangur! Për punë minutash ushtarët izraelitë do na kishin vrarë, vetëm pse donim ti pyesnim si njerëz nëse mund te kalonim rrugën.

Ky është realiteti i Palestinës. Ushtarët izraelitë të vrasin për një fjalë goje. Por falë Allahut, ne Allahu na ruajti dhe jemi ende gjallë!

Burimi : Gazeta İmpakt