A po i vjen fundi i luftës në Siri? Ndoshta përgjigjja më e mirë është inshallah. Lajmi i mirë është se operacioni i madh dhe i planifikuar gjatë për ndryshimin e regjimit në Damask me sa shihet ka dështuar. Gjatë vitit 2018 qeveria siriane ka rimarr kontrollin në pjesën më të  madhe të territorit të saj. Procesi paqësor në krye me Iranin, Turqinë dhe Rusinë, në partneritet me Sirinë, ka arritur, edhe pse i ngadalshëm, një përparim të dukshëm  drejt pranimin të zgjidhjes përfundimtare, gjersa tri autsajdera destabilizues të cilët kanë krijuar këtë rrëmujë, SHBA-ja, Arabia Saudite dhe Izraeli janë larguar nga skena.

Presidenti amerikan Donald Trumpi me 19 dhjetor ka deklaruar” tërheqjen e shpejtë dhe të plotë” të 2000 ushtarëve amerikan nga Siria. Dalja e SHBA-ve nga procesi paqësor dhe vet lufta në thelb ia hjek drejtën e superfuqisë së vetëshpallur të vetme si polic i botës unipolare mundësin se mund të mbajë çfarëdo ndikim në ardhmërinë e Sirisë. Zhvillimi i tillë i ngjarjeve do të ishte i pamenduar para disa vitesh. Është e qartë se perandoria amerikane  po zhytet më shpejtë para  se çdo njeri do të kishte pritur këtë.

Arabia Saudite, e cila ishte burimi i shumicës së parave dhe pajisjeve për “kryengritës” selefit, është përjashtuar më parë nga Siria në mënyrë më poshtëruese, ISIS-i saudit Proxy është shkatërruar në mënyrë  sistematike (ironikisht, Trumpi i cili është i varur në aspektin financiar nga sauditët, shfrytëzon disfatën e lojtarit saudit, ISIS-in, si pretekst për t’u tërhequr).

Palaçoja, princi bin Selman është zhytur  në aq fronte sa është e çuditshme se akoma ka për të bërë punë. Mbështetja saudite ISIS-it dhe palaçove të tij ka krijuar disa vite shkatërrim dhe tmerr rajonal, sikur projekt i keq për Islamin në përgjithësi, e projekti kalifatik në veçanti. Por kjo nuk ka sjell përparësi strategjike të përhershme sponsorëve saudit. Përkundër, ai ka fuqizuar opozitën rajonale kundrejt familjes mbretërore saudite të paaftë dhe arrogante, posaçërisht në shtete sikurse që është Iraku, ku tmerret e ISIS-it janë vështruar nga sytë e krejt botës, Libanit, ku kidnapimi i kryeministrit Saad Hariri dhe infiltrimi i terroristëve të mbështetura nga ane e princit bin Selman ka ilustruar anën negative të pranimit të parasë dhe ndikimit saudit, Katarit, ku bllokada dhe plani i dështuar i palaços prej princit e ka bërë Dohën armik të saj. Në ndërkohë, në Jemen, në të cilin “gjenocidi” sa më shumë po thellohet në tmerr dhe mossukses, budallakia katastrofale e udhëheqjes saudite po bëhet e qartë krejt botës, duke theksuar me shembullin  e vrasjes së  gazetarit saudit Kashogit, si  dhe tërheqja e mendimit global kundër të çmendurve nga Riadi.

Edhe pse Izraeli sionist nuk ka pësuar disfatë të dukshme, sikurse që kanë pësuar SHBA-të dhe sauditët, shikuar në kohën afatgjatë, Tel Avivi mund të konsiderohet si humbës më i madh, pasi që lufta siriane para se gjithash ishte, operacioni për përmbysjen e regjimit nën ombrellën e sionistëve, qëllimi i të cilit është përgatitja për përmbysjen e regjimit të Republikës Islame të Iranit. Ish anëtari i Këshillit për sigurinë kombëtare, Gwebyth Todd i cili ka këshilluar neo- konservatorët e parë udhëheqësë sikurse që ishin Richard Perle dhe Paul Wolfowitz, më kanë  thënë në intervistën të bërë me 14 dhjetor se invadimi në Irak është bërë me të vetmin qëllim, të mbush Irakun me forcat dhe bazat ushtarake amerikane me qëllim të përmbysjes së regjimit në Iran. Shtetit të cilit do t’i konvenoj kjo është Izraeli, e jo Shteteve të Bashkuara të Amerikës.

Poashtu, lufta në Siri është orkestruar nga ana e neo-konservatorëve të njëjtë me arsye të njëjtë. Vepruesi udhëheqës neo-konservator Jeffrey Feltman, ka udhëhequr planin neo-sionist për krijimin e “luftës qytetare” të rrejshme në Siri. Qëllimi ishte të përmbyset aleati iranian Bashar al Asadi, me një regjim anti-iranian i cili do të kishte ndihmuar sionistëve në realizimin planit të gjatë të ëndërruar të përmbysjes së Republikës Islame të Iranit.

Feltmani ka rekrutuar ish ambasadorin amerikan saudit në SHBA-të Bandar bin Sulltanin, që të ndihmojë në financim dhe logjistikë. Duke filluar nga viti 2008 Bandari ka grumbulluar më shumë se 2 miliard dollar që është shfrytëzuar në strategjinë e cila është zhvilluar në dy drejtime: në dukje, lëvizjet jo të dhunshme të “shoqërisë civile” janë organizuar për t’u kundërvënë Asadit, gjersa njëkohësisht kriminelët profesional janë ushtruar në taktikën  terrorit: bombardimet, sulmet, veprimi snajperik, atentatet.... dhe natyrisht armët kimike dhe flamujt e rrejshëm.

Pranvera araba e vitit 2011 ka ofruar justifikim të kryer për nisjen e aksionit paralel. Vrasësit me parat e Feltmanit dhe Bandarit njëkohësisht kanë shkrepur me armë edhe kundër policisë dhe demonstruesve duke siguruar çdo palë se  palë tjetër ka gjuajtur. Vala e terrorizmit nga ana e pëllumbave të Feltmanit ka shkaktuar reagimin e tepruar të forcave të Asadit kundër civilëve. Rezultati ishte shkatërrimtar. Atëherë në skenë hynë Bandar bin Sulltani me dërgimin e tekfiristëve “legjionarëve arab” në Siri dhe ashtu u krijuar kaosi total.

Por plani sionist për ndërrimin e regjimit në Siri ka dështuar për dy arsye. E para, shumica e popullit sirian, duke ndier diç të keqe në propagandën ”pro demokratike” të Feltmanit ka mbetur lojal Bashar al Asadit dhe qeverisë legjitime siriane. E dyta, Irani, Rusia dhe Hezbollahu janë kyçur në luftë. Të tri aktorët e  kyçur kanë ditur se në rast se Siria bie, popujt  e tyre do të jenë në rendin e ditës për ndërrimin e regjimeve të tyre legjitime.

Disfata totale e Izraelit në Siri ishte e qartë me 17 shtator 2018, kur sionistët kanë joshur avionin rus  në zonën e mbrojtjes siriane antiajrore. Rusia ka  fajësuar Izraelin sionist për vrasjen e 18 ushtarëve të ekuipazhit të avionit, dhe ka paralajmëruar se Sirisë do të jep sistemin antiraketor S-300( me të cilën Izraelit do të parandalohet qasja në qiellin sirian) dhe do të zvogëlojë kërcënimin e tij kundër Iranit dhe Hezbollahut, të cilët në Siri janë ftuar në mënyrë legjitime nga ana e qeverisë siriane.

Për dallim nga SHBA-të dhe Arabia Saudite, të cilët të dyja kanë pësuar humbje të rënda, por jo edhe vdekjeprurëse  në Siri, Izraeli sionist po përballet me krizën potenciale ekzistenciale e cila shfaqet nga plani i pasuksesshëm për ndërrimin e regjimit në Siri. I zënë në kthetrat e lëvizjes së madhe globale BDS-së (bojkotit, lirimit dhe sanksioneve) në njërën anë dhe rezistencës këmbëngulëse të armatosur në krye me Hezbollahun dhe Hamasin në anën tjetër, sionistët kanë vënë të gjitha shpresat e tij në shkatërrimin e Republikës Islame të Iranit, të vetmin shtet i cili i mbështet palestinezët. Mirëpo, edhe pse sionistët janë tërhequr me flamurin e rrejshëm të 9/11, dhe kanë arritur të venë në lëvizje ushtrinë amerikane që të luftojë me”shtatë shtete brenda pesë viteve”, ata kanë humbur nga ana e rezistencës së kombinuar të popujve të Afganistanit, Irakut, Sirisë.... si dhe me rezistencë më të vogël të drejtpërdrejtë në Palestinë, Iran, Liban, Jemen dhe  vende tjera.

As Afganistani, as Iraku as Siria nuk janë në gjendje të shërbejnë më  si bazë për lansimin e invadimit të kolosit ushtarak amerikan kundër Iranit. Përkundër përpjekjeve të shumtë të John Boltonit dhe të tjerëve të blerë dhe të paguar të anëtarëve të administratës amerikane, dukej shumë pak e mundshme se Irani i shtati dhe më i rëndësishmi”nga shtatë shtetet në pesë vitet”, i cili është i sulmuar me flamurin e rrejshëm të 11 shtatorit, do të jetë i përballur me çfarëdo ofensivë.

Por, kurrë nuk i dihet, mos nënçmimi,  dyfytyrësia  dhe dinakëria e sionistëve, veçanërisht kur janë të mbështetur për mur. Duke menduar për humbjen e zëvendësve të tyre në Siri, sionistët qartë kanë treguar dëshirën që të hakmerren për humbjen e tyre nga ana e Hezbollahut në vitin 2006. Benjamin Netanjahu duke kukatur ka fol për tunelet e Hezbollahut dhe fillimin e operacionit të tij Mburoja veriore(të cilët izraelitët e kanë quajtur”Operacioni Netanyahu Shield”) të cilën e shohin si veprim politik që të kundërvihet procesit të afruar të korrupsionit, gjë që mund të sinjalizonte  edhe një invadim izraelit në Liban. E në rast se ekstremistët sionist vendosin për jo sukses,  do të mund të ndërhyjnë në invadimin libanez me një flamur të dytë të madh të rrejshëm e cila do të kishte për qëllim përfshirjen e SHBA-së në luftë kundër Iranit. Nuk duhet të përjashtojnë skenarët e tilla sikurse që është sulmi sajberik kundër Iranit, incidenti në”Gjirin persik Tonkin”, apo bile edhe atentati kundër Trumpit i cili ka refuzuar luftërat, duke vënë në Shtëpinë e Bardhë fanatikun krishterë-sionist Mike Pencin.

Pra, edhe pse lufta në Siri ndoshta po zvogëlohet, kjo  gjithnjë është  vetëm një front i luftës më të madhe rajonale, luftës sioniste në zemër të islamit. Ajo luftë po shkreton. Kjo nuk do të përfundojë gjersa entiteti sionist nuk do të pësojë disfatë të vendosur, ndërsa ideologjia raciste sioniste e lënë në histori pa udhë.