Një nga gazetat kryesore evropiane thotë se "ajo që po e drejton politikën evropiane tani është frika". Shqetësimi që mbizotëron në kryetituj: "Derisa Putini sulmon Ukrainën, elitat gjermane ikin nga frika." Kryeministri britanik po mban një konferencë urgjente për shtyp për të paralajmëruar në lidhje me 'demokracinë në rrezik' nga 'radikalizmi', në prag të fitores së zgjedhjeve të parakohshme nga George Galloway, një 'pjesë' e hapur që është disi në kundërshtim me politikën konvencionale, por vështirë se mund të konsiderohet një 'ekstremiste'.

Në SHBA, qarqet liberale tronditen edhe nga botimi i një libri të ri: Në librin White Rural Rage: The Threat To American Democracy (Mllefi Rural i të Bardhëve: Një Kërcënim për Demokracinë Amerikane), "të bardhët që jetojnë në vendet rurale përshkruhen si demografitë më racistë, ksenofobikë, anti emigrantë dhe anti homoseksual, me mendje konspirative, antidemokratike" në Amerikë. Ata "nuk besojnë në një shtyp të pavarur apo lirinë e shprehjes" dhe "gjasat që ata të pranojnë ose të justifikojnë dhunën janë shumë të mëdha".

Natyrisht, frika fillimisht drejtohet drejt pretendimit se në një farë mënyre kjo është 'punë' e Rusisë. Ky kërcënim ushqehet më tej nga pretendimet se presidenti Putin ka 'ambicie perandorake' shumë përtej Ukrainës. Por, nuk është e mundur të vërtetohet asgjë që Putini ka thënë gjatë viteve të fundit për këto pretendime.

Ajo që e frikëson më shumë Perëndimin janë disfatat e njëpasnjëshme që pësuan forcat ukrainase pas disfatës në Avdiivka. Komandanti i ri ukrainas, gjenerali Syrski njoftoi se ata do të tërhiqen në linjat e reja të mbrojtjes pas arratisjes së tyre, por, siç kishin parashikuar disa, doli se 'linjat më të përshtatshme' të pretenduara nga Syrski në të vërtetë nuk ekzistonin.

Fotografët ukrainas Konstantin dhe Vlada Liberov, të cilët dokumentuan luftën nga toka, i'a drejtuan Syrski-t këtë pyetje: "Cila është "fortetsia" e ardhshme - Pokrovsk? Apo vetëm Konstantinovka?"

Pas udhëtimit të tij në këtë rajon - Yuri Butusov, kryeredaktor i Censor - pyet: "Ku është kjo linjë e dytë e mbrojtjes?" "Nuk ka asgjë për të thënë. Censura ushtarake: këtu në Kiev komandanti i përgjithshëm thotë diqka, por në front po ndodhin gjëra krejtësisht të ndryshme. Dua të them se deri më tani nuk është ndërtuar asnjë linjë fortifikuese përtej Avdiyivka. Pashë dronët rusë të sulmonin ushtarët tanë në folenë e tyre - në mes të një fushe."

Nuk ka asnjë linjë mbrojtëse të ndërtuar, por vetëm pozicione të nxituara momentale. Nga ana tjetër, Ukraina po vendos rezervat e saj për të mbështetur tërheqjen graduale. A nuk e vunë re liderët e NATO-s këtë boshllëk në linjën e mbrojtjes? Mesa duket jo...

Në fakt, një pjesë e panikut aktual është se BE-ja investoi tepër në projektin ukrainas dhe tani e sheh këtë projekt që shembet me shpejtësi. Kjo është arsyeja pse Presidenti Macron thirri me nxitim vendet e BE-së (24 orë përpara) në Pallatin Elysee dhe paralajmëroi se situata në Ukrainë është shumë kritike dhe rreziqet për Evropën janë shumë të larta: “Ne jemi në një pikë kritike të konfliktit ku duhet të marrim iniciativën: Jemi të vendosur të bëjmë gjithçka që duhet, pavarësisht se sa kohë zgjat.”

Por ajo që Macron propozoi në të vërtetë tronditi liderët që ishin mbledhur. Macron ka mbrojtur dërgimin e togave të forcave speciale evropiane në Ukrainë, jo për të luftuar drejtpërdrejt me forcat ruse, por për të vepruar si pengesë strategjike kundër Rusisë - që nëse këto forca do të sulmoheshin, hakmarrja e NATO-s do të binte mbi Rusinë.

Sipas pretendimit të Macron, këto forca do të jenë parandaluese strategjike për zonën e manovrimit ushtarak të Moskës, oaza të 'paprekshme' të NATO-s të shpërndara në të gjithë Ukrainën. Kolegët e tij të cilët ishin të tmerruar, e kundërshtuan këtë; ata i panë telat e instaluar si një rrip transportieri për në Luftën e Tretë Botërore dhe thanë 'Jo faleminderit' për këtë çmenduri.

"Këmba tjetër" e dëshpërimit të Evropës u zbulua atëherë kur kryeministri Sunak nxitoi në mikrofon pas rezultateve të zgjedhjeve të parakohshme në Rochdale për të paralajmëruar se demokracia ishte në rrezik nga ekstremizmi.

Një komentues thotë kështu: Rishi Sunak kishte të drejtë: “Kjo nuk është politikë, madje as e llojit radikal… Ky është një zemërim i paqartë, jokoherent, i gatshëm për të bërë kauzë të përbashkët me këdo që është i zemëruar, edhe për arsye kontradiktore."

Nëse reagimi i tillë vetëm për shkak se George Galloway fitoi me shumicë dërrmuese në Rochdale ju duket pak i ekzagjeruar, le t'i lidhim pikat për ju:

I njëjti komentues (Janet Daley nga Telegrafi) thotë: "Nëse duhet të përditësohet tema, ekziston një entitet i quajtur Partia e Punëtorëve - një emër që ngjall përkushtimin tradicional të krahut të majtë ndaj interesave të klasës punëtore - dhe fitoi një zgjedhje të pjesshme në Rochdale duke kombinuar disi kauzën palestineze në Gaza me nevojat e klasës punëtore lokale."

Ah! Kjo është ajo që dhemb! Këtu janë jehonat e zgjedhjeve paraprake në Michigan, ku një koalicion i grupeve pro-palestineze në SHBA vendosi një objektiv modest prej 10,000 votash 'të paangazhuara' për t'i dërguar mesazhin Presidentit Biden se zhgënjimi i votuesve për luftën në Gaza mund t'i kushtojë shtrenjtë në zgjedhjet e nëntorit. Për më tepër, mbështetja pro-palestineze tejkaloi objektivin prej 10,000, duke arritur rreth 101,400 vota. Pra, mesazhi është dërguar dhe siç tregon dëshpërimi elektoral në çarqet demokratike, ‘mesazhi është marrë’.

Për të qenë të hapur: ngjarjet në Gaza dhe Ukrainë po zbërthejnë strukturat e kontrollit të pushtetit politik në BE, Evropë dhe SHBA. Prandaj këtu mbizotëron paniku dhe ulja e kokës.