Kreu 4: Qendërzimi Intelektual I Familjes Së Të Dërguarit (p.q.m.t.)

Nëse hadithi i “menziles” (shtëpisë), hadithi i Gadir Humit dhe hadithi i “Bidajetu’d-Dauetit” (Fillimi i Thirrjes) bëjnë me shenjë tek qendërzimi politik i familjes së të dërguarit (p.q.m.t.), gjenden dhe hadithe të tjera të cilat tregojnë qendërzimin e tyre në mendimin islam dhe pas të dërguarit (p.q.m.t.). Në fakt Aliu (p.m.t.) dhe disa nga pasardhësit e tij (të cilët përbëjnë shumicën dërrmuese të familjes së të dërguarit (p.q.m.t.)) gëzuan të njëjtin lloj qendërzimi si vetë i dërguari gëzoi, përveç marrjes së shpalljes dhe themelimit të fesë. Ajo që vijon ka për qëllim mbështetjen e qendërzimit të familjes së të dërguarit (p.q.m.t.) në Islam.

Hadithi Thekalejn

Hadithi i parë mbështetës është hadithi thekalejn (i dy gjërave të rënda) i cili përmban disa nga fjalët e rëndësishme të të dërguarit (p.q.m.t.) në ditët e fundit të jetës së tij:

“O ju njerëz! Unë jam thirrur dhe unë duhet të përgjigjem. Unë kam lënë në mesin tuaj dy gjëra të rënda, njëra nga të cilat është më e madhe se tjetra: Ato janë Libri i Allahut dhe farefisi im, kështu që tregohuni të kujdesshëm si do të silleni me ta pas meje. Ata nuk do të ndahen nga njëri-tjetri derisa të më kthehen mua tek bazeni”. (Nisaburiu, “Mustedrek” (Perceptimi), vëll. 3, fq. 103)

Vërtetësia e këtij hadithi është mbështetur jashtëzakonisht shumë deri në atë pikë sa Mir Hamid Husejni ka përpiluar një libër me gjashtë vëllime me titullin: “Akabetu’l-Enuari” (Përfundimet e Dritave), i cili përmban adresimet mbështetëse.

Hadithi i “Sefines” (Anijes)

Hadithi i dytë mbështetës është bërë i njohur si hadithi i “sefines” (anijes). Në këtë hadith i dërguari (p.q.m.t.) e ka krahasuar familjen e tij, në kushtet e qendërzimit të tyre intelektual, me anijen e Nuhut dhe ka shtuar se ai i cili udhëton mbi bordin e saj do të shpëtohet dhe ai i cili nuk udhëton do të zhduket: “Vini re! Me të vërtetë ngjashmëria e familjes sime në mesin tuaj është si anija e Nuhut; ai i cili hipën në të do të shpëtohet dhe ai i cili e hedh poshtë atë do të mbytet”. (Nisaburiu, “Mustedrek” (Perceptimi), vëll. 3, fq. 151) Duke u mbështetur në këtë hadith Ibn Haxher Hejthemi në veprën e tij me titull: “Sauaik” (Rrufetë) debaton se ai i cili e do familjen e të dërguarit si një shenjë e lavdërimit të Allahut për dërgimin e të dërguarit (p.q.m.t.) tek njerëzit dhe ndjek mësimet e tyre do të shpëtohet nga errësira dhe ai i cili nuk i ndjek ato do të mbytet në detin e mosmirënjohjes dhe dështimit.

Hadithi i Dymbëdhjetë “Emirëve” (Prijësve)

Përmbledhjet e hadithit të Buhariut dhe Muslimit, të cilat janë përmbledhjet e hadithit më të mira dhe më të besueshme në mesin e muslimanëve sunnitë, përfshijnë një hadith i cili iu drejtohet prijësisë së dymbëdhjetë “emirëve” (prijësve). Buhariu shkruan se Xhabir Ibn Semra ka thënë: “Unë e dëgjova të dërguarin duke thënë: “Do të jenë dymbëdhjetë prijës”. Më pas ai tha një gjë që nuk e dëgjova. Unë e pyeta tim atë se çfarë tha dhe ai më rrëfeu: “Të tërë ata do të jenë kurejshë”. (Buhariu, “Sahihu’l-Buhari” (Përmbledhja e Haditheve të Vërteta të Buhariut) vëll. 9, fq. 101, hadithi nr: 7222 dhe 7223).

Ndërkohë Muslimi iu drejtohet këtij hadithi nga i dërguari (p.q.m.t.): “(Ky (Islami) nuk do të marrë fund derisa dymbëdhjetë pasardhës do të vijnë dhe të shkojnë pas meje... Të tërë ata do të jenë kurejshë”. (Muslimi, “Sahihu’l-Muslimi” (Përmbledhja e Haditheve të Vërteta të Muslimit) vëll. 6, fq. 3).

Ahmed Ibn Hanbeli tregon se Mesruku, një pasardhës ka cituar: “Unë isha i ulur pranë Abdullah Ibn Mesudit ndërsa ai ishte duke lexuar Kur’an kur një njeri e pyeti atë: “A e ke pyetur të dërguarin (p.q.m.t.) për numrin e pasardhësve të tij?” Abdullahu iu përgjigj: “Askush nuk më ka pyetur për këtë që kur kam hyrë në Irak. Po, unë kam pyetur të dërguarin dhe ai më ka kthyer përgjigjen: “Do të jenë dymbëdhjetë prijës pas meje, ashtu siç ishin prijësit e izraelitëve”.

Ndërsa hadithe të tjera na bëjnë të ditur se i dërguari (p.q.m.t.) e ka përkufizuar përshkrimin e tij të dymbëdhjetë pasardhësve me njërën nga shenjat e mëposhtme: “Islami do të jetë gjithmonë i madhëruar për aq kohë që...”, “Islami do të jetë gjithmonë fitimtar për sa kohë që...”, “Islami do të jetë gjithmonë i fuqishëm për sa kohë që...”. Në këtë mënyrë i dërguari (p.q.m.t.) e ka lidhur madhështinë, fitoren, fuqinë dhe të vërtetën e Islamit me prijësinë e dymbëdhjetë “imamëve” (prijësve) dhe i ka krahasuar këta të fundit me të dërguarit e izraelitëve”. Këto përshkrime i vënë në zbatim dymbëdhjetë imamët duke filluar me Imam Aliun (p.m.t.) i cili ka bërë aq shumë përpjekje për të përhapur mësimet e Islamit dhe në mënyrën e tij ka garantuar madhështinë e Islamit. Për më tepër të tërë muslimanët - qofshin ata shiitë apo sunnitë - janë në pajtim mbi faktin se këta imamë ishin në mesin e njerëzve më të ditur dhe më të përkushtuar të kohës së tyre.

Le ta marrim si të mirëqenë çështjen nga një tjetër këndvështrim dhe le ta zëmë se katër prijësit (të cilët janë Ebu Bekri, Umeri, Uthmani dhe Aliu) ishin ata të cilët garantuan madhështinë dhe fitoren e Islamit. Problemi qëndron se epoka e prijësisë tyre ishte shumë e shkurtër dhe ata ishin vetëm katër. Udhëheqësit emeuitë ishin tiranë dhe ishin më shumë se sa dymbëdhjetë. Udhëheqësit abbasitë ishin tiranë në një mënyrë të ngjashme, fajtorë për gjakderdhje dhe persekutime dhe rishtas ata ishin më shumë se sa dymbëdhjetë.

Deri më tani nga sa kemi kuptuar nga fjalët e të dërguarit (p.q.m.t.) ne duhet të hulumtojmë për dymbëdhjetë prijës të njëpasnjëshëm personalitetet e të cilëve duhet të pasqyrojnë përshkrimet e shpalosura nga i dërguari (p.q.m.t.). Me të vërtetë është shumë e çuditshme se disa shkrimtarë sunnitë janë munduar që të provojnë se i dërguari (p.q.m.t.) në fakt ishte duke iu drejtuar katër prijësve së bashku me disa udhëheqës emeuitë siç ishin Muauije, Jezidi, Abdulmelik Meruani dhe Uelidi, disa nga të cilët ishin famëkeqë si pasojë e vrasjes së bashkëkohësve të të dërguarit (p.q.m.t) dhe pirjes së alkoolit në Kabe. (Sujuti, “Tarih” (Historia) fq. 250)

Ajeti i “Uilajetit” (Kujdestarisë)

Ajeti i “uilajetit” (kujdestarisë) është një ajet i Kur’anit për të cilin shumica e interpretuesve pajtohen se është shpallur rreth Imam Aliut (p.m.t.). Ajeti citon: ““Ueliu” (kujdestari) juaj është vetëm Allahu, i dërguari i Tij dhe ata që kanë besuar, të cilët falin namazin dhe japin zekatin kur janë në “ruku’” (kur përkulen). Ai i cili merr për kujdestarë Allahun, të dërguarin e Tij dhe ata që kanë besuar (duhet ta dijë se) me të vërtetë pala e Allahut është fitimtare”. (Sure Maide, Ajeti: 55, 56).

Imam Aliu (p.m.t.), Ibn Abbasi, Ammar Ibn Jasiri, Xhabir Ibn Abdullahu, Ebu Rafiu, Enes Ibn Maliku dhe Abdullah Ibn Selami i drejtohen të njëjtës rrëfenjë në lidhje me përmbajtjen e ajetit 55 të sures së lartpërmendur. (Hindi, Hadithi nr: 6137; Fahruddin Raziu vëll. 12, fq. 26 dhe Nisaburiu “Tefsir” (Komentimi) vëll. 6, fq. 154): Për të qenë më të saktë në atë rast erdhi një lypës në xhami dhe i kërkoi njerëzve ndihmë, por askush nuk i dha asgjë atij. Ishte pikërisht në atë çast kur Imam Aliu (p.m.t.) i cili ishte në “ruku” (kur përkulej) në namaz, i bëri me shenjë lypësit që të merrte unazën nga gishti i tij. Burri mori unazën dhe u largua. Kur i dërguari (p.q.m.t.) dëgjoi për këtë ai i kërkoi Allahut: “Cakto një ndihmës për mua nga familla ime, pikërisht ashtu siç bëre për Musain” Më pas Xhibrili i shpalli këtë ajet citon: ““Ueliu” (kujdestari) juaj është vetëm Allahu, i dërguari i Tij dhe ata që kanë besuar, të cilët falin namazin dhe japin zekatin kur janë në “ruku’” (kur përkulen). (Sure Maide, Ajeti: 55) si një përgjigje ndaj kërkesës së tij.

Poeti i mirënjohur i epokës së të dërguarit (p.q.m.t.) Hasan Ibn Thabiti ka thurur vargjet e mëposhtme për lavdërimin e Imam Aliut (p.m.t.) (p.m.t.):

“Ai i cili ka dhënë unazën e tij për bamirësi kur përkulej / dhe shpirti i cilit është i mbushur me të fshehta?

Ai i cili fjeti në shtratin e Muhammedit teksa ai udhëtoi natën në Ditën e Shpellës?

Ai i cili është emërtuar si besnik në nëntë ajete të shpeshta?” (Ibn Xheuzi, fq. 18)

Fjala “ueli” në ajetin e sipërcituar nënkupton “kujdestarin” ose “dikë me autoritet” më tepër se sa fjala “mik”, sepse përshkrimi i Imam Aliut (p.m.t.) si mik i muslimanëve nuk do ta veçonte nga përmendja. Kur’ani Famëlartë i quan të tërë muslimanët miq të njëri-tjetrit: “Besimtarët, burrat dhe gratë, janë “eulija” (miq) të njëri-tjetrit”. (Sure 9, Ajeti: 71). Kështu që kuptimi i vetëm i arsyeshëm i fjalës “ueli” në këtë përmbajtje do të ishte “kujdestar”, “udhëheqës” ose “autoritet”. Termi “ueli” në arabisht nënkupton “kujdestarin” ashtu siç nënkuptohet në hadithin e të dërguarit (p.q.m.t.): “Nëse një grua martohet pa pëlqimin e “ueliut” (kujdestarit të saj), martesa e saj do të ishte e pavlefshme”. (Ibn Hanbeli, vëll.6, fq. 66)

Ky është edhe kuptimi i synuar nga ajeti, i cili përmend tre kujdestarë për muslimanët: “Allahun, të dërguarin e Tij dhe “besimtarët”. Ky term i fundit është përcaktuar më tej si “Ueliu” (kujdestari) juaj është vetëm Allahu, i dërguari i Tij dhe ata që kanë besuar, të cilët falin namazin dhe japin zekatin kur janë në “ruku’” (kur përkulen). (Sure Maide, Ajeti: 55) Ashtu siç mund ta shohim, kujdestari i tretë nuk është tjetër përveç se Imam Aliu (p.m.t.), i cili e dha zekatin ndërsa ishte i përkulur në namaz. Për më tepër, nëse fjala “ueli” do të kishte kuptimin e “mikut” ose e një fjalë tjetër të ngjashme, ajo do të kishte qenë e pakuptimtë që të kufizohej kuptimi i saj, duke folur për faljen e namazeve dhe pagimin e zekatit, sepse të tërë muslimanët janë miq me njëri-tjetrin. Ja pra ashtu siç mund ta shohim, ajeti i mësipërm shton gjendjen e pagimit të zekatit duke u përkulur në namaz për gjendjen e besimit në Allah dhe duke falur namazin. Duke vepruar kështu, ai kufizon të drejtuarit e mundshëm të ajetit deri në pikën që, për sa larg përket historia mund të tregojë, do të ketë vetëm një kujdestar që mund të cilësohet si i drejtuari i ajetit dhe ai është Imam Aliu (p.m.t.).

Një Pyetje E Përgjigjur

Tani një njeri mund të pyesë përse ajeti thotë: “besimtarët” (në shumës) dhe jo “besimtari” (në njëjës) nëse i drejtohet vetëm Aliut (p.m.t.)? Përgjigjja është e thjeshtë sepse në arabisht ndonjëherë numri shumës përdoret në vend të numrit njëjës, për t’i kushtuar një respekt të veçantë dikujt ose diçkaje, siç thotë Allahu: “Me të vërtetë Ne e kemi dërguar atë në Natën e “Kadrit” (Fuqisë). (Sure 97, Ajeti: 1) Zemahsheriu argumenton në veprën e tij me titull: “Keshshaf” (Zbuluesi) e tij se numri shumës është përdorur këtu për t’i dhënë shtysë njerëzve që të veprojnë në mënyrë të ngjashme, ose më saktë që të njohin vlerën e veprave të tilla të mira dhe të jenë aq bujarë sa të paguajnë zekatin e të varfërve madje përpara se namazet e tyre të kenë përfunduar”.  (Zemahsheriu, “Keshshaf” (Zbuluesi), vëll. 1, fq.468).

Përgjigjje Kundërshtimeve Të Raziut

Fahruddin Razi, i cili njihet edhe si “Udhëheqësi i Skeptikëve”, ka ngritur dyshime se “uilajeti” (kujdestaria) e përmendur në ajetin në fjalë i drejtohet Aliut (p.m.t.). Për fat të mirë, ai ka shkruar testamentin e tij në vitin 606 të mërgimit ose në atë 1209 gregorian, dy vite para vdekjes së tij, duke sqaruar dyshimet e tij: “Dijeni se unë e dua diturinë dhe kam shkruar në lidhje me shumë çështje, ndërkohë që nuk isha plotësisht i vetëdijshëm për natyrën e tyre dhe nuk tregova shumë kujdes nëse shkrimet e mia ishin të sakta apo të gabuara, të vlefshme ose të pavlefshme). Ferid Uexhdiu, vëll. 4, fq. 148)

Tani ne do të shqyrtojmë disa nga komentet e Raziut që kanë të bëjnë me ajetin e “uilajetit” (kujdestarisë) dhe lidhjen e saj me Imam Aliun (p.m.t.). Një nga argumentet e Raziut është se fjala “ueli” në arabisht do të thotë “mik”, si është përdorur tek ajeti: “Besimtarët janë “eulija” (miq) të njëri-tjetrit”. (Sure Teube, Ajeti:  71)Numri shumës i fjalës “eulija” përdoret gjithashtu dhe në ajetin:“O ju që keni besuar! Mos i merrni çifutët dhe të krishterët për miq: ata janë miq të njëri-tjetrit. Ai i cili nga ju i bashkohet me ta është me të vërtetë një prej tyre. Me të vërtetë Allahu nuk e udhëzon popullin mëkatar”. (Sure Maide, Ajeti: 51). Poshtë këtij ajeti Allahu thotë: “O ju që keni besuar! Mos merrni ata që e marrin fenë tuaj duke u tallur dhe duke luajtur, prej atyre që u janë dhënë Libri para jush dhe të pafeve si miqdhe tregohuni të kujdesshëm ndaj Allahut, nëse jeni besimtarë”. (Sure Maide, Ajeti: 57). Nëse ne do ta pranonim kuptimin e fjalës “miq” për fjalën “eulija” si në ajetin 51 dhe në ajetin e 57 të Sures Maide, ne do të duhej të pranonim të njëjtin kuptim për fjalën “uilajet” (kujdestari) tek aejti sqaron Raziu.

Me sa duket si pasojë e paragjykimeve të tij teologjike Raziu duke u mbështetur në një mostër të kufizuar ajetesh (ajeti 51 dhe 57 i sures Maide) ka arritur në përfundimin se fjala “eulija” dhe “ueli” nënkuptojnë “miqësi” dhe “dashuri” dhe kështu që ajeti i “uilajetit” (kujdestarisë) flet për dashurinë për Allahun, të dërguarin e Tij dhe besimtarët e tjerë. Por çështja është se miqësia ndërmjet Allahut, të dërguarit të Tij dhe besimtarëve ishte e dukshme dhe nuk kishte nevojë që të theksohej në këtë ajet. Si rrjedhojë fjala “ueli” duhet të nënkuptojë diçka të ndryshme këtu; diçka që zbatohet për tre subjekte të dallueshme në ajet. Një vështrim të shpejtë në ajetet e tjera të sures Maide (më saktësisht ajetet 42-70) shpalos se fjala “ueli” nënkupton njerëzit që mund të sundojnë dhe të kenë autoritet mbi shoqërinë e muslimanëve:

“E si kërkojnë ata gjykimin tënd, kur ata kanë Teuratin, në të cilin gjendet vendimi i Allahut? Por pavarësisht kësaj ata i kthejnë shpinën (Atij)? Ata nuk janë besimtarë!” (Sure Maide, Ajeti: 43)

“(Ne e zbritëm) që ndjekësit e Inxhilit të gjykojnë sipas asaj që Allahu ka zbritur në të. E ata ata të cilët nuk gjykojnë sipas asaj që Allahu ka zbritur të tillë janë mëkatarët”. (Sure Maide, Ajeti: 47)

“(Ne ta zbritëm) që edhe ti të gjykosh me atë që Allahu ka zbritur kështu që mos ndiq dëshirat e tyre dhe ruaju rrezikut të tyre që të mos t’iu shmangin nga një pjesë e asaj që Allahu ta ka zbritur. Nëse ata e hedhin poshtë (gjykimin tënd), ti dije se Allahu ka për qëllim që t’i ndëshkojë për disa nga mëkatet e tyre. Me të vërtetë shumica e njerëzve janë mëkatarë”. (Sure Maide, Ajeti: 49)

“Vallë a thua se mos po kërkojnë gjykimin e kohës së paditurisë (idhujtarisë)? Por kush është më i mirë për gjykim për një popull i cili beson bindshëm?” (Sure Maide, Ajeti: 50).

Pas të tëra këtyre ajeteve, që kanë të bëjnë me çështjet e udhëheqjes së besimtarëve dhe gjykimit në mesin e tyre, Kur’ani Famëlartë paraqit ajetin të cilit i drejtohet Raziu: “O ju që keni besuar! Mos i merrni çifutët dhe të krishterët për miq: ata janë miq të njëri-tjetrit. Ai i cili nga ju i bashkohet me ta është me të vërtetë një prej tyre. Me të vërtetë Allahu nuk e udhëzon popullin mëkatar”. (Sure Maide, Ajeti: 51).

Duke marrë parasysh ajetet e mësipërme, është e qartë se ajeti 51 i Sures Maide, nuk mund të flasë thjesht për miqësinë me çifutët dhe të krishterët, por për të hedhur poshtë autoritetin e këtyre njerëzve mbi muslimanët, një autoritet i cili mund të jetë burimi i të tërë ligësisë në shoqërinë muslimane. Gjithashtu bëhet e qartë se ajeti 57 i sures Maide nuk po flet as për lidhjet miqësore me çifutët dhe të krishterët, por paralajmëron kundër pranimit të vendimeve të tyre dhe autoritetit të tyre në nxjerrjen e dekreteve ose miratimeve fetare.

Duke patur parasysh pikat e mësipërme, përmbajtja e ajetit të “uilajetit” (kujdestarisë) mund të kuptohet edhe më qartë. Allahu identifikon tre të drejtuar për fjalën “ueli” sepse palët e përmendura më parë nuk e kishin pranuar autoritetin e Allahut dhe nuk kishin zbatuar urdhrat e Tij. Kjo është arsyeja që Allahu i paralajmëron këto palë në ajetet e lartpërmendura.

Në Kur’an ka ajete të tjera që tregojnë më tej se fjala “ueli” (ose “eulija”) nuk mund të lexohet në kuptimin e “mik” (ose “miqve”), por si “autoritet” ose “kujdestar”. Ajeti 51 i sures Maide, i cili krijon themelet e argumentit të Raziut i cili është shumë i ngjashëm me ajetin 23 të sures Teube i cili thotë: “O ju që keni besuar! Mos i shfaqni miqësi as prindërve tuaj dhe as vëllezërve tuaj, nëse ata parapëlqejnë mohimin ndaj besimit. Dhe kush nga ju bëhet mik i tyre ata janë mëkatarë”. Cili mund të jetë kuptimi i këtij ajeti i cili i paralajmëron besimtarët për të marrë prindërit dhe vëllezërit e tyre si “eulijatë” (miqtë) e tyre nëse ata parapëlqejnë mohimin ndaj besimit? A i drejtohet kjo lidhjes së dashurisë midis prindërve dhe fëmijëve të tyre? Pohoj se ështëe qartë që jo! Ky është një lloj shumë i natyrshëm dashurie që nuk mund të ndalet lehtësisht. Përkundrazi, ajeti i referohet një lloj marrëdhënieje në të cilën jeta e një njeriu kontrollohet dhe drejtohet nga një njeri tjetër.

Ajeti 51 i Sures Maide pëmban gjykimin hyjnor si vijon: “O ju që keni besuar! Mos i merrni çifutët dhe të krishterët për miq: ata janë miq të njëri-tjetrit. Ai i cili nga ju i bashkohet me ta është me të vërtetë një prej tyre. Me të vërtetë Allahu nuk e udhëzon popullin mëkatar”.Rishtas ju shikoni se fjala “ueli” i drejtohet pranimit të aurotitetit të një njeriu. Ashtu siç diskutimi i lartpërmendur mund të tregojë është e pamundur që të pretendojë se fjala “ueli” ose “eulija” ka të bëjë me miqësinë!

Për më tepër Raziu ka një kundërshtim të mëtejshëm të interpretimit shiit të ajetit të “uilajetit” (kujdestarisë). Duke marrë si të mirëqenë se ajeti 55 i sures Maide iu drejtuaka Imam Aliut (p.m.t.) argumenton Raziu, ne gjithashtu duhet të besojmë se udhëheqja e Imam Aliut (p.m.t.) nuk kufizohet vetëm në epokën pas të dërguarit (p.q.m.t.), por gjithashtu është e zbatueshme edhe gjatë jetës së të dërguarit (p.q.m.t.). (Raziu, “Tefsir” (Komentimi), vëll. 12, fq. 28)

Megjithatë Raziu nuk i ka kushtuar vëmendjen e duhur faktit që ndërsa udhëheqja e Aliut (p.m.t.) mund të zbatohet edhe gjatë jetës së të dërguarit (p.q.m.t.), zbatimi i një udhëheqjeje të tillë normalisht duhej të ndodhte në mungesë të të dërguarit (p.q.m.t.) - domethënë pas vdekjes së tij. Politikanët zakonisht caktojnë një zëvendës ushtrues, i cili nuk është përgjegjës për çështjet, vetëm nëse politikanët largohen dhe ka lind nevoja që dikush të kryejë detyrat e tij ose të saj.

Duke studiuar ajetet për Imam Aliun (p.m.t.) ne mund të shohim se Allahu në mënyrë aktive i drejtohet bashkësisë muslimane për familjen e të dërguarit (p.q.m.t.). Për shembull Ai e bën dashurinë për familjen e të dërguarit (p.q.m.t.) shpërblimin për detyrën e të dërguarit (p.q.m.t.): “Thuaj: “Unë nuk kërkoj nga ju ndonjë shpërblim për thirrjen time vetëm respektin e dashurinë për hir të farefisnisë. Kush bën ndonjë të mirë Ne ia shumëfishojmë të mirat; me të vërtetë, Allahu fal mëkatet, është mirënjohës”. (Sure Shura, Ajeti: 23); Ai i drejtohet Aliut (p.m.t.) si “nefsi” (vetja) e të dërguarit (p.q.m.t.) dhe bijve të tij si bijtë e vetë të dërguarit (p.q.m.t.): “Thuaj: “Ejani t’i thërrasim bijtë tanë dhe bijtë tuaj, gratë tona dhe gratë tuaja, vetë ne dhe vetë ju, pastaj sinqerisht le të lutemi për mallkim dhe mallkimin nga ana e Allahut ta hedhim kundër gënjeshtarëve”. (Sure Ali Imran Ajeti 61); Ai thotë se shtëpitë e familjes së të dërguarit (p.q.m.t.) (duke përfshirë atë të Fatimesë) janë “ngritur për t’u nderuar”: “Ajo dritë është në shtëpitë që Allahu i lejoi të ngriten dhe që në to të përmendet emri i Tij, t’i bëhet lutje Atij në mëngjes dhe në mbrëmje”. (Sure Nur, Ajeti 36). Sipas Sujutit, kur ky ajet i ka zbritur të dërguarit (p.q.m.t.), Ebu Bekri e ka pyetur atë duke i treguar shtëpinë e Aliut dhe Fatimesë (p.m.t.): “A është kjo njëra nga ato shtëpitë?” I dërguari (p.q.m.t.) iu përgjigj: “Po, ajo është njëra nga shtëpitë më të mira”. (Sujuti, “Durru’l-Menthuri” (Perlat e Shpërndara) vëll. 5, fq. 50). Nëse marrim parasysh këto ajete, mund ta shohim lehtësisht se i dërguari (p.q.m.t.) ka marrë një vendim për pasardhësin e tij dhe e ka caktuar atë para vdekjes së tij.

Burimi : en.shafaqna.com