Izraeli vrau Sejid Hassan Nasrallah për shkak se Sejid refuzoi të ndalonte sulmet në veri të Izraelit derisa izraelitët t'i jepnin fund gjenocidit kundër palestinezëve. Organizata e Nasrallahut, Hezbollahu, ndaloi sulmet e saj gjatë armëpushimit afatshkurtër të Izraelit. Kur izraelitët rifilluan luftën, Hezbollahu vazhdoi sulmet e tij.

Nasrallah u vra sepse ishte i pakompromis sa i përket mbështetjes së tij për Palestinën. Ndryshe nga të gjithë liderët e tjerë arabë, Nasrallah zhvilloi luftë kundër Izraelit dhe e mundi atë dy herë: herën e parë kur Izraeli u detyrua të tërhiqej nga Libani në vitin 2000 dhe herën e dytë në vitin 2006 kur Izraeli nuk arriti të shkatërronte Hezbollahun. Njeriu që mundi Izraelin u vra më në fund së bashku me mijëra shokët e tij libanezë më 27 shtator 2024.

Në vitin 2013, ndërsa lufta në Siri po përshkallëzohej, unë dhe një mik hymë në një zonë të mbushur me njerëz në Dahiye, një lagje e Bejrutit, kryeqyteti i Libanit. Kishim ardhur për të dëgjuar një fjalim të Nasrallahut. Mësova se Nasrallah do të shpjegojë se pse Hezbollahu, një parti politike dhe grup ushtarak libanez i krijuar për të mbrojtur Libanin kundër sulmeve të rregullta izraelite, vendosi të përfshihej në Siri. Një ekran i madh televiziv u vendos në zonën e hapur dhe Nasrallah u shfaq përfundimisht në ekran. Ai u prit me brohoritje të forta. Skena të ngjashme do të ndodhnin në pjesë të tjera të Libanit dhe Nasrallah do të shfaqej në ekranet televizive dhe do t'i drejtohej publikut në lidhje me këtë vendim të rëndësishëm.

Nasrallah nuk ishte aty personalisht sepse Izraeli kishte synuar ta vriste që kur u emërua lider i Hezbollahut në vitin 1992, në moshën 32-vjeçare. Do të ishte vetëvrasje nëse ai do të merrte pjesë personalisht. Pra, ishte e paqartë se ku ndodhej ai saktësisht, por ishte e qartë se ku do të mblidheshin njerëzit për ta dëgjuar atë.

Fjalimi filloi ngadalë, ku Nasrallah e shpjegoi situatën komplekse të luftës në Siri dhe kërcënimet e bëra për popullin libanez nga Fronti al - Nusra i Al - Kaedës pranë kufirit. Nasrallah paralajmëroi se nëse al - Nusra hyn në Liban, ai do të sulmojë jo vetëm komunitetin shiit, por edhe të krishterët dhe të tjerët. Ai deklaroi se luftëtarët e Hezbollahut duhej të kalonin kufirin dhe të përfshiheshin në luftime në malet Qalamoun të Sirisë për të mbrojtur Libanin.

Më vonë, mora një gazetar tjetër me vete dhe shkova në ato male për të vëzhguar përleshjet në mes të luftëtarëve të Hezbollahut dhe luftëtarëve të Frontit al - Nusra. Nderimi që luftëtarët e Hezbollahut treguan për Nasrallahun ishte mbresëlënës, siç ishte besimi i tyre i fortë në misionin e tyre për të mbrojtur Libanin nga al - Nusra. Nëse Sejidi do të thoshte se duhej bërë diqka, ata do ta bënin atë. Të motivuar nga martirizimi dhe jo nevoja për të fituar territor, ata ishin aty, të përfshirë në beteja të ashpra me luftëtarët e al - Nusra larg nga shtëpitë e tyre. Nëse do të kryhej një sondazh në mes të anëtarëve të Hezbollahut dhe familjeve të tyre, Nasrallah do të kishte vlerësimin më të lartë të miratimit universal.

Në fjalimin e tij, Nasrallah theksoi se është jetike për Hezbollahun të mbrojë xhaminë Sejida Zeynab, e cila ndodhet afër Damaskut. Thuhet se kjo xhami është vendprehja e Zejneb bint Aliut, e bija e Hz. Aliut dhe Hz. Fatimes dhe rrjedhimisht mbesa e Hz. Muhamedit. Shqetësimet e Nasrallah rezonuan me mbështetësit e tij sepse faltorja nderohet nga komuniteti shiit dhe kërcënimet nga grupet e al - Kaedës që terrorizojnë shiitët dhe faltoret e tyre në Siri.

Është shumë e rëndësishme të kuptohet fakti se Nasrallah ka dhënë intervistë pas interviste, duke thënë se ndarjet sektare janë të ndaluara dhe se bashkëjetesa është thelbësore. Hyrja e Hezbollahut në Siri ishte pjesërisht për të mbajtur al - Nusra larg Libanit dhe pjesërisht për të mbrojtur komunitetin shiit dhe faltoret shiite në Siri. Këtu qëndron Hezbollahu në Liban si një forcë kombëtare libaneze dhe si rezistencë islamike (jo shiite). Nasrallah ka lëvizur me mjeshtëri mes këtyre dy aspekteve të organizatës gjatë gjithë udhëheqjes së tij të Hezbollahut.

Duke kaluar nëpër qytetet jugore të Libanit, thellësia dhe forca e palëkundur e mbështetjes për Hezbollahun është qartësisht e dukshme. Kjo për shkak se ishte aftësia ushtarake e Hezbollahut ajo e cila i dha fund pushtimit izraelit që filloi me pushtimin e Izraelit në Liban në vitin 1982 dhe pushtoi pjesë të mëdha të vendit me forcë në vitin 2000. Hezbollahu lindi gjatë këtij konflikti dhe tregoi aftësi ushtarake, mendjemprehtësi politike dhe guxim përballë shtypjes. Nasrallah ishte në Iran nga viti 1989 deri në vitin 1991 dhe studioi në seminarin shiit në Kum. Kur u kthye në Liban në vitin 1991, ai iu përkushtua Hezbollahut dhe vitin e ardhshëm, pas vrasjes së liderit të Hezbollahut Abbas al - Musavi nga SHBA, Nasrallah u bë udhëheqësi i organizatës.

Nasrallah filloi menjëherë një politik e cila do të mbetej në fuqi derisa ai të vritej: Hezbollahu do të godiste vetëm objektivat ushtarake izraelite, por nëse Izraeli do të godiste civilët libanezë, Hezbollahu do të hakmerrej kundër civilëve izraelitë. Kur Izraeli u tërhoq me humbje në vitin 2000, Hezbollahu deklaroi publikisht se nuk do të synonte askënd në Liban që bashkëpunonte me pushtimin izraelit. Libanezët duhej të shëroheshin dhe të bëheshin një komb…

Pavarësisht nga të gjitha tregimet për Nasrallahun dhe antisemitizmin, ia vlen të merret parasysh se Hezbollahu nën qeverisjen e Nasrallahut ishte ai i cili ndihmoi në rindërtimin e Sinagogës Maghen Abraham në Bejrut. Arab News citoi Nasrallah të ketë thënë, "Sinagoga është një vend i adhurimit fetar" dhe "Restaurimi i saj është i mirëpritur". Nasrallah i tha Julian Assange gjatë një diskutimi për Palestinën në vitin 2012:

“E vetmja zgjidhje është krijimi i një shteti të vetëm në tokën palestineze ku myslimanët, hebrenjtë dhe të krishterët do të jetojnë në paqe në një shtet demokratik. Çdo zgjidhje tjetër do të ishte e pazbatueshme dhe e paqëndrueshme.”

Kur Izraeli, me mbështetjen e SHBA-së, filloi të bombardonte Libanin në vitin 2006, dukej e sigurt se Hezbollahu do të shkatërrohej. Megjithatë, Hezbollahu i rezistoi sulmit dhe nisi një sulm kundër Izraelit. Vite më parë, miqtë e mi në vendet arabe më pyetën: "Pse nuk mund të prodhojmë një Hugo Chavez?" dhe pse nuk mund të zgjidhnin një lider i cili do të qëndronte kundër ndërhyrjes perëndimore dhe pushtimit të palestinezëve nga Izraeli. Gjatë Luftës së 2006, të njëjtët njerëz filluan të thonë se Nasrallah ishte Chavez i arabëve, mishërimi i Gamal Abdel Nasser. Fakti që Hezbollahu nuk u shkatërrua dhe ishte në gjendje të qëndronte në këmbët e veta, u dëshmoi pjesëve të mëdha të botës arabe se Izraeli e humbi këtë luftë.

Kjo fitore i atribuohet pjesërisht aftësisë së Nasrallah për të transformuar Hezbollahun nga një forcë ushtarake në një pjesë integrale të "shoqërisë së rezistencës" (mujtama' al-muqawama) në pjesën më të madhe të Libanit. Është kjo shoqëri e rezistencës që formon botëkuptimin e njerëzve në Libanin Jugor dhe Luginën Bekaa. Këta njerëz janë të përkushtuar ndaj luftës së vazhdueshme kundër pushtimit të Palestinës nga Izraeli dhe veprimeve të Izraelit në Libanin Jugor. Kuptimi i qëndrueshmërisë së Hezbollahut është ky komunitet i rezistencës, jo mijëra raketa që fsheh në tunele në rajonin jugor të Libanit.

Izraelitët u përpoqën të vrisnin Nasrallah shumë herë gjatë dhe pas vitit 2006, por ata nuk kishin sukses. Nasrallah shpesh thoshte se fjalimet e tij mund të ishin të fundit, sepse nuk ishte e qartë se kur izraelitët do të kishin sukses. Vrasja e Nasrallahut pati një ndikim të madh në Liban, sepse kishte filluar të krijohej një mendim se Nasrallah nuk mund të vritej. Por Nasrallah ishte gjithashtu një qenie njerëzore dhe njerëzit vdesin në një mënyrë ose në një tjetër.

Në një artikull të vitit 2001, Robert Fisk i kërkoi Nasrallahut të shpjegonte se çfarë do të thotë të përgatitesh për martirizim, të cilit Sejid iu përgjigj: “Imagjinoni se jeni në një sauna. Aty është shumë nxehtë, por ju e dini se ka ajër të kondicionuar, një kolltuk, muzikë klasike dhe një koktej në dhomën tjetër.”

Ky ishte ndoshta qëndrimi i Nasrallahut kur ranë bombat izraelite.

Në vitin 1997, djali i tij i madh Mohammed Hadi u vra në një pritë izraelite në Mlikh. Kjo ishte një humbje personale për Nasrallahun. Një ditë pas vdekjes së Nasrallahut, djali i tij Javad Nasrallah shkoi në vendin ku u formua krateri i tmerrshëm si rezultat i 85 bombave 2500 paund të hedhura nga avionët izraelitë dhe bërtiti nga dhimbja duke parë kufomat e shkatërruara. Bombardimet e vazhdueshme të Izraelit deri më tani kanë marrë jetën e më shumë se një mijë njerëzve në Liban dhe kanë zhvendosur më shumë se gjysmë milioni njerëz. Një shoqëri që jetoi në pritje të luftës tani po lufton me pamëshirshmërinë e dhuruar nga një udhëheqje e dëshpëruar në Izrael që dëshiron ta kthejë gjenocidin e saj ndaj palestinezëve në një luftë kundër Libanit dhe përfundimisht Iranit.

Me këto veprime, Izraeli ka hapur dyert e ferrit.

Ndërkohë, në faltoren e Imam Rezait në Mashhad, Iran dhe në faltoren Sejida Zainab jashtë kryeqytetit sirian Damask, po valëviten flamuj të zinj.

Ky është një nder i cili u jepet shumë pak njerëzve; madje as Ajatollah Ruhollah Khomeini (1902-1989) nuk e mori këtë nder.

Tronditja që ka mbërthyer aktualisht botën arabe do të zhduket së shpejti. Hezbollahu do të përpiqet të rikuperohet. Megjithatë, Sejid Hassan Nasrallah, i vetmi lider arab që mundi në mënyrë legjitime Izraelin, nuk do të zëvendësohet lehtë.

Vijay Prashad është një shkrimtar, gazetar dhe akademik indian. Ai është profesor në Trinity College (SHBA). Ai është gjithashtu kryeredaktor i Left Word, një shtëpi botuese marksiste që vepron në Indi. Librat e tij botuar nga Yordam Kitap: Pranvera Arabe, Dimri i Libisë (përkth. Şükrü Alpagut, 2012), Vdekja e Kombit dhe e ardhmja e Revolucionit Arab (përkth. Senem Erdoğan, 2017), Ylli i Kuq në Botën e Tretë (përkth. Deniz Tuna, 2019), Kombet e Zeza: Historia e Popullit e Botës së Tretë (përkth. Senem Erdoğan-Çağdaş Sümer, 2019).