Dikush mund të kundërshtojë kategorikisht njohjen e legjitimitetit të "Izraelit" si çështje parimore! Por, njeriu nuk mund të jetë aq mendjengushtë sa të mos mund të dallojë situatat e ndryshme politike.

Jo të gjitha situatat politike janë të barabarta.  Për shembull, është e nevojshme të kuptohet se rezolutat 242 dhe 338 të Kombeve të Bashkuara u ofruan arabëve shumë më tepër se sa ata arritën nga Camp David, Oslo dhe Wadi Arabe[i] së bashku. Rezoluta 242 e OKB - së kërkonte që "Izraeli" të tërhiqej nga territoret që pushtoi në vitin 1967 (Sinai, Bregu Perëndimor, Gaza dhe Lartësitë e Golanit). Vendimi garantonte gjithashtu të drejtën për paqe dhe siguri të të gjitha shteteve në rajon.

Megjithatë, në vend që të kthejë tokat që pushtoi në vitin 1967, "Izraeli" përdor DISA nga këto toka për të negociuar për normalizim të plotë me të gjitha shtetet arabe. Ndërsa shteti sionist përdor territorin tonë si një mjet pazaresh për tregje të hapura, lidhje diplomatike dhe bashkëpunim të sigurisë, ai në të njëjtën kohë po vendoset më shumë në pjesë të tjera të atdheut tonë, si Jeruzalemi Lindor, Bregu Perëndimor dhe Golani. Mos harroni se normalizimi me "Izraelin" brenda fushës së Oslos apo Wadi Arabe është shumë më tepër se "Paqja" dhe "Siguria" e garantuar nga rezoluta 242 dhe se kjo nuk duhet të interpretohet vetëm në një kuptim ushtarak.

Pas luftës së vitit 1967, të gjitha regjimet arabe (përfshirë edhe Abdel Nasserin) miratuan rezolutën 242 kur ajo u miratua në OKB. Ndaj, për moszbatimin e rezolutës 242 nuk mund të fajësojmë “kundërshtuesit”! Në vitin 1974, udhëheqja e atëhershme revolucionare e Organizatës për Çlirimin e Palestinës e zbuti kundërshtimin e saj ndaj 242 dhe deklaroi se kundërshtonte 242 për shkak se ajo i referohej palestinezëve si refugjatë dhe jo si një popull me identitet. Ky qëndrim i palestinezëve në dukje patriotë la të nënkuptonte se Organizata për Çlirimin e Palestinës nuk ishte kundër që të gjitha shtetet në rajon, përfshirë edhe "Izraelin", të jetojnë në paqe dhe siguri.

Nëse është kështu, pse nuk u kthyen Bregu Perëndimor dhe Gaza dhe pse sot e kemi ulur shiritin për kërkesat tona të pavarura, patriotike, palestineze, por "realiste" vetëm në 10-13% të Bregut Perëndimor?

Përgjigja e kësaj mund të qëndrojë në dëshirën tonë mendjengushtë për të vepruar sikur të jemi lojtarë mendjemprehtë në lojën politike. Por problemi këtu është se vetë loja dhe rregullat e saj u krijuan nga armiqtë tanë.

Vetë rezoluta 242 e Kombeve të Bashkuara na dha më pak tokë sesa rezoluta 181 e OKB-së, e cila ndante Palestinën midis arabëve dhe hebrenjve. 

Megjithatë, në vitin 1948, "Izraeli" sekuestroi 40-50% më shumë tokë sesa i ishte dhënë sipas rezolutës së padrejtë 181. Për fat të keq, kërkesa për zbatimin e plotë të 242 nga arabët e nguliti 181 në histori. Në mënyrë të ngjashme, kërkesa që Netanyahu të përmbushte detyrimet e tij në Oslo, e dërgoi në raftet e pluhurosura të historisë 242 që është relativisht më e përshtatshme! Tani kemi nënshkruar një marrëveshje për të zbatuar Wye[ii]. Kjo do të vazhdojë kështu derisa të gjendemi plotësisht në gropën e humbjes.

Me pak fjalë, gatishmëria jonë për të pranuar kaq pak sepse "diçka është më mirë se asgjë" e nxitë armikun të nxjerrë më shumë kompromise se sa ne. Në këtë botë sioniste, nuk tregohet mëshirë as edhe ndaj një personi të dobët, e lëre më ndaj një të dobëti budalla. Kombet që duan të arrijnë fitore së pari duhet të shpëtojnë nga liderët e tyre disfatist.

Nën flamurin krenar të vendimmarrjes së pavarur palestineze, SA MË SHUMË KUSHTËZOHEMI PËR TË SHPËTUAR DËSHIRAT TONA PËRMES DORËZIMIT, NE JEMI TË SHTYRË TË BESOJMË SE ÇDO KOMPROMIS I VOGËL QË MARRIM NGA ARMIKU YNË ËSHTË NËNA E TË GJITHA FITOREVE, SEPSE GJITHMONË THHET 'DIÇKA ËSHTË MË MIRË SE ASGJE'! Në fakt, kur ne kënaqemi me disa nga të drejtat tona, nuk arrijmë pothuajse asgjë! Për të marrë diçka, duhet të kërkoni gjithçka. Me siguri.

Kjo tregon se zgjidhja për këtë moçal qëndron në refuzimin e varësisë tonë ndaj humbjes. Për ta bërë këtë, ne duhet të përqafojmë zgjedhjen e vështirë për të mobilizuar, organizuar dhe punuar për të arritur çdo aftësi dhe aleancë të mundshme politike, ekonomike, shkencore dhe ushtarake.

Vetëm atëherë, nëse zgjedhim të negociojmë, ne mund të negociojmë nga pozicioni i forcës dhe kur të vijë koha, të luftojmë si dema të tërbuar.

Kombet që duan të arrijnë fitore së pari duhet të shpëtojnë nga liderët e tyre disfatist.

Dikush mund të kundërshtojë kategorikisht njohjen e legjitimitetit të "Izraelit" si çështje parimore! Por, njeriu nuk mund të jetë aq mendjengushtë sa të mos mund të dallojë situatat e ndryshme politike.

Jo të gjitha situatat politike janë të barabarta.  Për shembull, është e nevojshme të kuptohet se rezolutat 242 dhe 338 të Kombeve të Bashkuara u ofruan arabëve shumë më tepër se sa ata arritën nga Camp David, Oslo dhe Wadi Arabe[i] së bashku. Rezoluta 242 e OKB - së kërkonte që "Izraeli" të tërhiqej nga territoret që pushtoi në vitin 1967 (Sinai, Bregu Perëndimor, Gaza dhe Lartësitë e Golanit). Vendimi garantonte gjithashtu të drejtën për paqe dhe siguri të të gjitha shteteve në rajon.

Megjithatë, në vend që të kthejë tokat që pushtoi në vitin 1967, "Izraeli" përdor DISA nga këto toka për të negociuar për normalizim të plotë me të gjitha shtetet arabe. Ndërsa shteti sionist përdor territorin tonë si një mjet pazaresh për tregje të hapura, lidhje diplomatike dhe bashkëpunim të sigurisë, ai në të njëjtën kohë po vendoset më shumë në pjesë të tjera të atdheut tonë, si Jeruzalemi Lindor, Bregu Perëndimor dhe Golani. Mos harroni se normalizimi me "Izraelin" brenda fushës së Oslos apo Wadi Arabe është shumë më tepër se "Paqja" dhe "Siguria" e garantuar nga rezoluta 242 dhe se kjo nuk duhet të interpretohet vetëm në një kuptim ushtarak.

Pas luftës së vitit 1967, të gjitha regjimet arabe (përfshirë edhe Abdel Nasserin) miratuan rezolutën 242 kur ajo u miratua në OKB. Ndaj, për moszbatimin e rezolutës 242 nuk mund të fajësojmë “kundërshtuesit”! Në vitin 1974, udhëheqja e atëhershme revolucionare e Organizatës për Çlirimin e Palestinës e zbuti kundërshtimin e saj ndaj 242 dhe deklaroi se kundërshtonte 242 për shkak se ajo i referohej palestinezëve si refugjatë dhe jo si një popull me identitet. Ky qëndrim i palestinezëve në dukje patriotë la të nënkuptonte se Organizata për Çlirimin e Palestinës nuk ishte kundër që të gjitha shtetet në rajon, përfshirë edhe "Izraelin", të jetojnë në paqe dhe siguri.

Nëse është kështu, pse nuk u kthyen Bregu Perëndimor dhe Gaza dhe pse sot e kemi ulur shiritin për kërkesat tona të pavarura, patriotike, palestineze, por "realiste" vetëm në 10-13% të Bregut Perëndimor?

Përgjigja e kësaj mund të qëndrojë në dëshirën tonë mendjengushtë për të vepruar sikur të jemi lojtarë mendjemprehtë në lojën politike. Por problemi këtu është se vetë loja dhe rregullat e saj u krijuan nga armiqtë tanë.

Vetë rezoluta 242 e Kombeve të Bashkuara na dha më pak tokë sesa rezoluta 181 e OKB-së, e cila ndante Palestinën midis arabëve dhe hebrenjve. 

Megjithatë, në vitin 1948, "Izraeli" sekuestroi 40-50% më shumë tokë sesa i ishte dhënë sipas rezolutës së padrejtë 181. Për fat të keq, kërkesa për zbatimin e plotë të 242 nga arabët e nguliti 181 në histori. Në mënyrë të ngjashme, kërkesa që Netanyahu të përmbushte detyrimet e tij në Oslo, e dërgoi në raftet e pluhurosura të historisë 242 që është relativisht më e përshtatshme! Tani kemi nënshkruar një marrëveshje për të zbatuar Wye[ii]. Kjo do të vazhdojë kështu derisa të gjendemi plotësisht në gropën e humbjes.

Me pak fjalë, gatishmëria jonë për të pranuar kaq pak sepse "diçka është më mirë se asgjë" e nxitë armikun të nxjerrë më shumë kompromise se sa ne. Në këtë botë sioniste, nuk tregohet mëshirë as edhe ndaj një personi të dobët, e lëre më ndaj një të dobëti budalla. Kombet që duan të arrijnë fitore së pari duhet të shpëtojnë nga liderët e tyre disfatist.

Nën flamurin krenar të vendimmarrjes së pavarur palestineze, SA MË SHUMË KUSHTËZOHEMI PËR TË SHPËTUAR DËSHIRAT TONA PËRMES DORËZIMIT, NE JEMI TË SHTYRË TË BESOJMË SE ÇDO KOMPROMIS I VOGËL QË MARRIM NGA ARMIKU YNË ËSHTË NËNA E TË GJITHA FITOREVE, SEPSE GJITHMONË THHET 'DIÇKA ËSHTË MË MIRË SE ASGJE'! Në fakt, kur ne kënaqemi me disa nga të drejtat tona, nuk arrijmë pothuajse asgjë! Për të marrë diçka, duhet të kërkoni gjithçka. Me siguri.

Kjo tregon se zgjidhja për këtë moçal qëndron në refuzimin e varësisë tonë ndaj humbjes. Për ta bërë këtë, ne duhet të përqafojmë zgjedhjen e vështirë për të mobilizuar, organizuar dhe punuar për të arritur çdo aftësi dhe aleancë të mundshme politike, ekonomike, shkencore dhe ushtarake.

Vetëm atëherë, nëse zgjedhim të negociojmë, ne mund të negociojmë nga pozicioni i forcës dhe kur të vijë koha, të luftojmë si dema të tërbuar.

Kombet që duan të arrijnë fitore së pari duhet të shpëtojnë nga liderët e tyre disfatist.

Vazhdon