Ai thotë:

E habitshme me disa njerëz, të cilët thonë se e duan Profetin dhe në të njëjtën kohë lavdërojnë persona të cilët gjatë gjithë jetës së tyre e luftuan të Dërguarin e Allahut dhe Ehli Bejtin dhe shokët e tij përgjatë 80 viteve!

Muaviu ka lindur pesë vjet para ardhjes së Profecisë profetit Muhamed (s.a.v.a.s). Që në vogëli ai u ushqye me urrejtjen ndaj Profetit. Babai i tij është Ebu Sufjani. Nëna e tij është Hindi, ngrënësia e mëlçisë së Hamzait. Halla e tij ishte Hammaletul hatab (mbartësja e druve). 

Në kohën që profeti ishte në Mekë Muaviu ka qenë prej atyre të rinjve të cilët kurejshitët i nxitnin që ta lëndonin të Derguarin e Allahut. Ai ka marrë pjesë me babanë e tij në luftërat kundër Profetit. Në luftën e Bedrit u vra vëllai i tij Handhalah, të cilin e vrau Aliu. Po ashtu u vranë dy gjyshërit e tij, Utbetu dhe Shejbetu si dhe daja i tij Uelijd. 

Më pas, në ditën e çlirimit të Mekës ai e pranoi islamin me hipokrizi. 

Mori pjesë si hipokrit në betejën e Hunejnit. Së bashku me babanë e tij u veçuan në majë të kodrës dhe thoshin: Sot u prish magjia! 

Në ditën e Hunejnit ai dhe babai i tij i vodhën devenë një të moshuare muslimane. Ajo iu ankua Profetit për ata të dy. Ata e mohuan vjedhjen dhe u betuan. Por, Allahu e lajmëroi Profetin për vendin se ku e kishin fshehur devenë. Profeti i qortoi ata të dy, ia ktheu devenë të moshuarës.

Në Tebuk, Muaviu dhe babai i tij u përpoqën të vrasin Profetin (s.a.v.a.s) në Akabetin e Tebukut. Por Allahu e mbrojti. Historinë e planit të vrasjes e ka përmendur Allahu në Librin e Tij: “…dhe synuan të bënin gjëra të paarritshme.) Me Muaviun dhe Ebu Sufjanin kishte edhe burra të tjerë numri i të cilëve ishte katërmbëdhjetë burra. Ai i mallkoi ata. 

Pas kthimit të Profetit nga Tebuku, ai i nxorri nga xhamia ata që donin ta vrisnin dhe prej tyre ishte Ebu Sufjani dhe dy djemtë e tij Muaviu dhe Atebetu! Senedi (zinxhiri i transmetimit) të kësaj historie është i rregullt (sahijhun). 

Në kohën e Osmanit, Muaviu bëri ixhtihad në grumbullimin e pasurive dhe në shtypjen e punëmirëve duke përdorur kamatën (err rribau).

Në kohën e Aliut ai vrau 25 persona që morën pjesë në betejën e Bedrit dhe rreth 200 prej as'habëve që morën pjesë në Besëlidhjen e Ridvanit (Bej'atu err Rriduan) në Siffijn.

Po në kohën e Aliut, Muaviu e ka mallkuar atë (Aliun) nëpër minbere, shtypi përkrahësit, hapi varrin e Hamzait dhe urdhëroi një nga punonjësit e tij që të godadë këmbën e Hamzait, i cili vrau gjyshin e tij Atabetu. 

Ai (Muaviu) donte të shkatërronte minberin e Profetit. Këtë e bëri dy herë. Por qielli u errësua kur deshi ta bënte dhe ai e la këtë veprim. 

Ai (Muaviu) shkoi ne Ebva dhe deshi të bapte varrin e nënës së Profetit dhe ta hidhte në pus. Allahu e goditi me sëmundjen e deformimit të fytyrës dhe nuk e bëri. 

Fundi i tij ishte sepse për atë (Muaviun) u vërtetua thënia e Profetit, i cili ka thënë: "Muaviu do të vdesë jo prej ummetit tim.". Hadithi është i rregullt sipas kushtit të Muslimit. Këtë hadith e ka quajtur të rregullt Xhamiatul Ummul Kurra. 

Për atë (Muaviun) u vërtetua edhe një hadith tjetër që është hadithi i Ed Dubejletu (lungës), e cila iu shfaq atij në shpinë dhe kaloi te kraharori i tij. Ai qëndroi me këtë torturë plot një vit. 

Në Sahijhun Muslim, në hadithin e Kajs ibn Imad nga Ammar thuhet: “Tetë persona do të goditen me lungën (ed dubejletu) që është sëmundje e cila shfaqet në shpinat e tyre dhe depërton në kraharorët e tyre.” 

Muaviu nuk vishte çdo lloj rrobeje. Atij i punuan një veshje prej gushëve të zogjve. Edhe kjo i dukej e rëndë dhe e lëndonte. Kur sëmundja dhe rënkimet e tij zgjatën dhe nuk po shërohej, doktorri e këshilloi të vendoste kryqin dhe të hiqte dorë nga feja e Muhamedit. Ai (Muaviu) e bëri këtë dhe vdiq.

Ky është Muaviu që keni mbushur dynjanë me gënjeshtra e trrillime ndaj Allahut dhe Profetit duke e lavdëruar atë. I keni vendosur cilësi të kota që nuk i pëlqen Allahu. Madje e keni quajtur daja i besimtarëve!!!

Mjafton vetëm një hadith për ta fajësuar atë. Ai hadith është: "Muaviu nuk do të vdesë në fenë time."

Ky hadith i largon të gjitha debatet. Transmetuesit e këtij hadithi janë të besueshëm (thukatë) dhe e kanë dëgjuar nga njēri-tjetri. Këtë hadith e kanë quajtur të rregullt një grup hadithologësh sipas kushtit të Muslimit. Prej tyre hadithologu Muhamed ibn Azuuz El Mekkij dhe ibn Akijl.