Sidoqoftë, koha jonë është shumë e kufizuar. Tani le ta lëmë atë periudhë mënjanë dhe të flasim për vitin 1989, kur Imam Khomeini arriti mëshirën e Allahut dhe populli jonë dhe të gjithë ithtarët e Revolucionit Islamik vajtonin. Kohë të tilla janë kohë kritike si për vendin tonë ashtu edhe për adhuruesit e Revolucionit Islamik. A mund ta përshkruani shkurtimisht gjendjen e punëve tuaja në kohën kur Ajatollah Khamenei u zgjodh si pasardhës i Imam Khomeinit? Gjithashtu, a mund të flisni për ngjarjet që keni hasur në arenën rajonale dhe ndërkombëtare pas vdekjes së Imam Khomeini?

Në atë kohë, kishim një periudhë shumë kritike, sepse shembja e Bashkimit Sovjetik, fillimi i rendit në të cilin Shtetet e Bashkuara ishin unipolare dhe përfundimi i Luftës së Ftohtë përkuan në të njëjtën periudhë. Në të njëjtën kohë, ne ishim dëshmitarë kur regjimi sionist filloi bisedimet e paqes. Nga ana tjetër, Revolucioni Islamik ishte në një situatë të veçantë. Padyshim që amerikanët kishin plane për periudhën e pas - Imam Khomeinit. Ne dëshirojmë t'i diskutojmë këto kushte me ju. A mund të na tregoni për këto kushte? A mund të na tregoni edhe për qëndrimin e Komandantit ndaj ngjarjeve që ndodhën në nivelin rajonal dhe ndërkombëtar?

Siç e dini, gjatë gjithë jetës së Imam Khomeini, anëtarët e Hezbollahut dhe mbështetësit e rezistencës në Liban kishin marrëdhënie të ngushta intelektuale dhe kulturore. Kështu, anëtarët e Hezbollahut kishin një përkushtim emocional dhe pasionant ndaj Imam Khomeini. Ashtu si shumë iranianë që luftuan kundër Sadamit në luftën kundër Iranit, ata e donin me të vërtet Imam Khomeinin (r.a.). Anëtarët e Hezbollahut libanez e donin atë si një imam, një komandant, një udhëzues, një autoritet dhe një baba. Unë kurrë nuk kam parë që libanezët të duan kaq shumë dikë. Si rezultat, vdekja e Imam Khomeini në atë kohë solli një mal trishtimi dhe zije për libanezët. Pikëllimi dhe vajtimi që ata ndien nuk ishin sigurisht më pak se tek iranianët. Kjo ishte marrëdhënia emocionale midis libanezëve dhe Imam Khomeinit (r.a.).

Nga ana tjetër, në atë kohë kishte një shqetësim serioz. Mediat perëndimore diskutonin vazhdimisht për periudhën pas Imam Khomeinit dhe pohonin se problemi kryesor ishte ky njeri, atëherë ai nuk ishte dikush që ta zëvendësonte atë me udhëheqjen e vendit dhe se administrata iraniane do të binte dhe do të shpërthente një luftë civile. Në këtë kontekst, në vitin e fundit të jetës së lartësuar të Imam Khomeinit, dhe veçanërisht në dritën e ngjarjeve të tilla si vdekja e të ndjerit Ajatollah Muntezeri, kishte filluar një luftë shumë e ashpër psikologjike në atë kohë. Për këtë arsye, kishte shqetësime. Në atë kohë, na u tha që burimi i mbështetjes për Revolucionin Islamik Iranian, të cilit ne i besojmë, do të shembet dhe do të përfundojë me vdekjen e Imam Khomeini. Kjo ishte edhe çështja e dytë.

Çështja e tretë është se përveç luftës psikologjike, ne kishim një mungesë informacioni se si do të ishte situata pas vdekjes së Imam Khomeini (r.a.). Ne nuk e dinim se çfarë do të ndodhte më pas. Ne nuk e dinim se çfarë do të përjetohej dhe ishim të shqetësuar. Ne po shikonim ngjarjet pas vdekjes së Imam Khomeini (r.a.) në TV. Sidoqoftë, kur pamë pjesëmarrjen madhështore të njerëzve në funeralin në Iran dhe nga ana tjetër, sigurinë dhe qetësinë kombëtare, ne rifituam besimin dhe paqen e brendshme.

Ne u siguruam se Irani nuk do të shtyhej në një luftë civile ose të shkatërrohet, dhe se iranianët në fund të fundit do të zgjidhnin një Udhëheqës të përshtatshëm në një atmosferë të ndjeshme dhe miqësore. Ne, si iranianët, po prisnim vendimin e Asamblesë së Ekspertëve për këtë çështje. Në fakt, libanezët nuk prisnin që Ajatollah Khamenei të zgjidhet Komandant i Republikës Islamike të Iranit nga Asambleja e Ekspertëve. Sepse ne nuk i njihnim shumë mirë figurat në Iran. Ne nuk e dinim nëse kishte dikë më të mirë, më të ditur dhe më të aftë për të marrë pozicionin e udhëheqjes. Ne i njihnim vetëm zyrtarët iranianë me të cilët ishim në kontakt. Ishte e habitshme dhe e jashtëzakonshme që Ajatollah Khamenei u zgjodh për këtë përgjegjësi. Ndiheshim të lumtur, me fat dhe të sigurt.

Në çdo rast, ne e kaluam këtë fazë. Marrëdhëniet tona filluan dhe zgjatën. Pas një kohe të shkurtër, ne shkuam në Iran dhe i shprehëm ngushëllimet tona për vdekjen e Imam Khomeinit (r.a.) dhe u takuam me Komandantin. Ai ishte akoma në Pallatin Presidencial dhe i mirëpriti njerëzit këtu. Ne ia paraqitëm besnikërinë tonë personalisht dhe drejtpërdrejt. Vëllezërit tanë i thanë atij: 'Gjatë kohës së Imam Khomeinit (r.a.), ju ishit presidenca e Iranit, si dhe përfaqësuesi i tij i caktuar për Libanin, Palestinën dhe çështjet rajonale dhe kishit kohë të na kurseni. Por, tani ju jeni udhëheqësi i Republikës Islamike dhe i të gjithë muslimanëve, kështu që mbase nuk do të jeni në gjendje të kurseni kohë të mjaftueshme për ne si më parë. Kjo është arsyeja pse ne ju kërkojmë të na caktoni një përfaqësues që të mos ju mbajmë të zënë.’ Në atë moment, Komandanti buzëqeshi dhe tha: 'Unë jam akoma i ri dhe, me lejen e Allahut, kam kohë. Unë i kushtoj vëmendje të veçantë çështjeve rajonale dhe rezistencës dhe ne do të vazhdojmë të jemi në kontakt të drejtpërdrejtë me njëri-tjetrin.'

Që atëherë, Komandanti nuk ka caktuar një përfaqësues për punët tona, ndryshe nga Imam Khomeini (r.a.). Sigurisht, as ne nuk donim ta mbanim të zënë dhe nuk i kërkuam të ndante shumë kohë. Sidomos vitet e para, pra vitet e para të lëvizjes, ai ishte përfshirë në gjithçka. Ai kishte zgjidhje për çdo problem, siç janë parimet, qëllimet, bazat, kriteret dhe udhëzimet tona. E gjithë kjo ishte një hir hyjnor. Hiri i tij i udhëzimit ishte i qartë dhe nuk kishim pse ta pyesnim vazhdimisht. Kështu që ne vazhduam të bënim siç thoshte Komandanti. Kjo duhet t'i jetë përgjigjur pyetjes tuaj se si ishin marrëdhëniet tona me zgjedhjen e Ajatollah Khameneit si Komandant dhe autoritet për myslimanët (veli amr al-muslim) pas vdekjes së Imam Khomeinit (r.a.).

Sidoqoftë, nëse ngjarjet që ndodhën merren parasysh, nuk duhet të mbetet pa u vënë re që ajo që ndodhi pas vdekjes së Imam Khomeini-t është natyrshëm shumë e rëndësishme dhe e rrezikshme. Çështja e rëndësishme për ne në atë kohë ishte vazhdimi i rezistencës në Liban. Kjo ishte një çështje që Komandanti e theksoi që në fillim. Komandanti dha shumë udhëzime dhe rekomandime për zyrtarët e Republikës Islamike që të bashkohen me rezistencën në Liban dhe në rajon. Komandanti përdori deklaratat e mëposhtme: 'Unë jam duke ecur në këtë rrugë me vendosmëri sot ndërsa kemi vazhduar në këtë rrugë në kohën e Imam Khomeini (ra) me mendimet, metodat, parimet dhe kulturën e tij në axhendën tonë, dhe unë këmbëngul që kjo rruga duhet të vazhdohet.’

Kështu, me hirin e Allahut të Madhërishëm, nuk kishte asnjë ndryshim të pozitës në mbështetjen e Republikës Islamike për rezistencën në rajon dhe veçanërisht në Liban. Megjithëse ka pasur ndryshime në disa nga politikat, ministritë dhe institucionet zyrtare të Iranit, pozicioni kundër rezistencës nuk ka ndryshuar. Kështu, nuk kishte asnjë ndryshim dhe gjërat u përmirësuan. Sepse me çdo president dhe qeveri të re, ky qëndrim është forcuar. Ky ishte një rezultat i drejtpërdrejtë i Komandantit që i kushtoi theks të veçantë Hezbollahut Liban dhe rezistencës në rajon.

Tani mund të fillojmë të flasim për ngjarjet që kanë ndodhur. Ku do të dëshironit të filloja? Jam gati. Pra, ne biseduam në detaje për marrëdhëniet tona me Komandantin dhe si vazhduam të punojmë me të pas vdekjes së Imam Khomeinit (r.a.), dhe tani mund të trajtojmë çështje politike.

Në atë kohë, nën udhëheqjen e Ajatollah Khamenei, problemi më i rëndësishëm për ne ishin problemet e brendshme në Liban. Siç e dini mirë, kishte disa probleme midis Hezbollahut dhe lëvizjes Amal në atë fazë, dhe Komandanti i kushtoi vëmendje të veçantë kësaj çështje. Kështu, incidenti më i rëndësishëm që përjetuam në vitet e para të udhëheqjes së Ajatollah Khamenei ishte gjetja e një zgjidhjeje për ndryshimin e mendimit midis Hezbollahut dhe Lëvizjes Amal. Kjo zgjidhje e bekuar u arrit përmes takimeve me zyrtarët e Republikës Islamike të Iranit, administratën e Hezbollahut, drejtuesit e Lëvizjes Amal, përfshirë kryetarin aktual të parlamentit libanez, z. Nebih Berri. Si rezultat, grupet e rezistencës në Liban u bashkuan dhe kjo u arrit me theksin e fortë të Komandantit në lidhje me unitetin.

Komandanti ishte kundër çdo konflikti dhe mosmarrëveshjeje midis fraksioneve libaneze dhe ai vazhdimisht theksoi marrëdhëniet e forta midis tyre dhe paqen midis tyre përmes mjeteve të nevojshme. Që këto përpjekje të jepnin fryt, u deshën vite. Me fjalë të tjera, na u deshën 2-3 vjet për të kaluar këtë fazë. Falë udhëzimit të komandantit, baza e marrëdhënieve të ngushta që shohim midis Hezbollahut dhe Amal sot nuk është strategjike, është përtej të qenit strategjike. Falë zgjidhjes së problemeve midis Hezbollahut dhe Lëvizjes Amal dhe bashkëpunimit midis tyre, ne ishim në gjendje të vazhdonim rezistencën dhe të mbronim Libanin dhe Libanin e Jugut. Suksesi dhe fitorja e madhe kundër regjimit Sionist në vitin 2000 ishte rezultat i këtij bashkimi. Ky bashkim na ndihmoi përsëri në 2006 dhe në luftën 33-ditore kundër regjimit Sionist. Ne rezistuam në Luftën e Korrikut dhe e bëmë armikun të provonte një humbje tjetër. Sot, vazhdojnë fitoret politike në Liban dhe në rajon. Një nga faktorët kryesorë të fuqisë politike, kombëtare dhe ushtarake të Hizbullahut është kjo harmoni, unitet dhe marrëdhënie miqësore.

Më kujtohet se atëherë Sejid Abbas al-Musavvi (r.a.) u vra dhe vëllezërit më zgjodhën mua si sekretar të përgjithshëm. Pastaj u takuam me Komandantin. Ai foli rreth disa çështjeve dhe tha: 'Nëse doni të kënaqni zemrat e Imam Mahdiut dhe të gjithë Besimtarëve, ju duhet të punoni shumë për të ruajtur paqen në vendin tuaj. Ju duhet të punoni me njëri-tjetrin, veçanërisht Hizbullahu, Amal, Allama Fadlallah dhe Shejh Shemseddin. Si Shejh Fadlallah ashtu edhe Shejh Shamsaddin ishin gjallë në atë kohë, dhe Komandanti theksoi forcimin e unitetit brenda Libanit. Ai gjithashtu theksoi vazhdimin e unitetit, si midis shiitëve ashtu edhe midis shiitëve, sunitëve dhe myslimanëve të tjerë. Ai gjithashtu theksoi nevojën për unitet midis myslimanëve dhe të krishterëve dhe e theksoi këtë në takime. Kjo ishte 'politika e dyerve të hapura për të gjithë libanezët' që ai mbështeti. Kjo ishte çështja e dytë. Problemi kryesor ishte marrëdhënia midis Hizbullah dhe Amal dhe situata e brendshme e Shiitëve. Një çështje tjetër e rëndësishme që u theksua ishte strategjia e derës së hapur të Hezbollahut kundër grupeve të tjera, pavarësisht nga dallimet fetare, politike dhe ideologjike. Realizimi i këtij projekti të rëndësishëm ishte falë udhëheqjes së tij të virtytshme.'

Theksi u vu në vazhdimin e rezistencës, kundërshtimin e grindjeve të brendshme dhe vendosmërinë për të çliruar Libanin e Jugut. Kjo është arsyeja pse komandanti u përqendrua në rezistencën dhe çështjen e përparimit të rezistencës. Ai gjithmonë ka insistuar që rezistenca të shkojë përpara, të zhvillohet dhe përfundimisht të rimarrë tokat e okupuara. Kjo është, ai e mbështeti me durim përparimin e rezistencës. Ju e dini që në atë kohë kishte një problem që disa grupe rezistence përveç Hezbollahut po merreshin me çështje të brendshme politike dhe gradualisht largoheshin nga misioni i rezistencës. Kjo bëri që rezistenca të kufizohej në Hizbullah dhe Amal, por kryesisht në Hizbullah. Edhe brenda Hezbollahut disa nga vëllezërit tanë ishin të prirur të merren me çështje të brendshme politike. Sidoqoftë, Komandanti gjithmonë theksoi se përparësi duhet t'i kushtohet misionit të rezistencës dhe Xhihadit.

Parashikimi i Imam Khamenei në lidhje me marrëveshjen e Oslos dhe gabimi i Netanyahut

Një nga ngjarjet më të rëndësishme në rajon në atë kohë ishte formësimi i një procesi pajtimi përmes negociatave arabo-izraelite, i cili u quajt 'procesi i paqes'. Kjo prirje mori formë si rezultat i negociatave arabo-izraelite. Kujtojmë që në 1993 u arrit një marrëveshje midis Z. Yasser Arafat dhe Izraelitëve të përfaqësuar nga Yitzhak Rabin dhe Shimon Peres. Kjo marrëveshje është bërë nën mbikëqyrjen e SHBA. Kjo marrëveshje më vonë u quajt 'Marrëveshja e Oslos'. Kjo ishte, sigurisht, një çështje e rrezikshme dhe kishte një ndikim negativ në konfliktin arabo-izraelit. Rreziku ishte që, sipas marrëveshjes, Organizata Çlirimtare e Palestinës njohu Izraelin, dhe kështu grupi palestinez i Enver Sadat po largohej në mënyrë efektive nga territori i vitit 1948, domethënë territoret e pushtuara nga regjimi Sionist gjatë luftës arabo-izraelite 1948. Përsëri, sipas marrëveshjes, një gabim tjetër i madh ishte deklarata se kapitujt e negociatave në Lindjen e Jeruzalemit, Bregut Perëndimor dhe Rripit të Gazës dhe rajoneve të tjera të Palestinës ishin përfunduar.

Nga ana tjetër, kjo marrëveshje hapi rrugën për shumë vende të tjera arabe të negociojnë dhe të merren me Izraelin dhe përfundimisht të normalizojnë marrëdhëniet e tyre me Tel Aviv. Kjo ishte një çështje shumë e rrezikshme. Në atë kohë, Komandanti, grupet e rezistencës Palestineze, përfshirë Hamasin, Xhihadin Islamik dhe Frontin Çlirimtar të Popullit Palestinez, kundërshtuan Marrëveshjen e Oslos. Komandanti i Përgjithshëm dhe disa grupe palestineze ishin kundër marrëveshjes. Po ashtu edhe grupet e Hezbollahut dhe Libanit. Ne organizuam një demonstratë kundër kësaj marrëveshje në rrethin Dahiye Jugore të Bejrut, por pati sulme dhe të vrarë.

Sidoqoftë, kjo ishte një pikë kthese dhe një proces shumë i rrezikshëm. Ne po mendonim se si do të reagonim ndaj Marrëveshjes së Oslos. A duhet ta kundërshtojmë politikisht dhe përmes mediave dhe t'i ftojmë grupet palestineze të rezistojnë dhe të insistojnë në të drejtat e tyre? Zhvillimet që pasuan me Marrëveshjen e Oslos zgjeruan dhe konsoliduan marrëdhëniet midis Hezbollahut dhe Hamasit dhe Xhihadit Islamik, ndërsa forcuan gjithashtu rezistencën në territoret e okupuara Palestineze. Le të kujtojmë operacionin masiv të martirizimit të kryer nga anëtarët e Hamasit dhe Xhihadit Islamik në zemër të Tel Avivit dhe Jeruzalemit në atë kohë, i cili tronditi thellë autoritetet sioniste. Pas këtij operacioni, u mbajt një takim i jashtëzakonshëm në qytetin Sharm al-Sheikh, Egjipt, ku morën pjesë Presidenti i SHBA-së, Bill Klinton dhe Presidenti rus Boris Yeltsin, si dhe zyrtarë të shumë vendeve. Nga ana tjetër, Presidenti Sirian Hafez Assad refuzoi të marrë pjesë në takim.

Si rezultat i takimit, lufta u zhvillua kundër tre grupeve: e para është Hezbollahu, e dyta, Xhihadi Islamik me Hamasin, dhe e treta, Republika Islamike e Iranit për mbështetjen e saj për rezistencën në rajon. Pavarësisht nga pjesëmarrja e gjerë, takimi nuk arriti të shkaktojë një frikë në radhët e Hezbollahut dhe grupeve të tjera të rezistencës në rajon. Sidomos që nga ajo kohë, qëndrimi i Komandantit ndaj rezistencës, pra vazhdimi i rezistencës dhe këmbëngulja në rrugën e rezistencës, ka qenë absolutisht i qartë dhe i vendosur. Si rezultat, ndodhën ngjarje shumë të rëndësishme dhe të rrezikshme për këtë proces pas Marrëveshjes së Oslos.

Është edhe Konferenca e Madridit.

Konferenca e Madridit ishte para Marrëveshjes së Oslos. Negociatat kishin filluar. Pika e rëndësishme këtu ishte se Komandanti kishte një pasqyrë të thellë dhe kuptim të plotë të së ardhmes. Unë besoj se perceptimi i Komandantit për të ardhmen e duhur është një nga talentet e tij unike që formohen si rezultat i besimit të tij të thellë tek Allahu, frikës dhe marrëdhënies së tij me Të. Kjo është më shumë sesa thjesht një këndvështrim logjik.

Në atë kohë kishin filluar disa bisedime, të quajtura negociata Izrael-Siri. Në atë kohë, ishin edhe Presidenti i atëhershëm sirian Hafez Assad dhe kryeministri izraelit Yitzhak Rabin. Bisedat mes tyre fillimisht ishin konfidenciale, por më vonë u bënë të hapura. Ata u takuan në Shtetet e Bashkuara dhe nën mbikqyrjen e Klintonit. Përfaqësuesit e Asadit dhe ministrat e Rabin u takuan me njëri-tjetrin në Shtetet e Bashkuara dhe ishin gati për të arritur një marrëveshje. Në atë kohë u tha që Yitzhak Rabin kishte rënë dakord të kthente Golanin e okupuar te Hafëz Asad.

Prandaj, u supozua se Izraeli dhe Siria po shkonin drejt një marrëveshjeje në rajon. Një atmosferë e tillë ekzistonte në Siri, Liban dhe Palestinë dhe të gjithë rajonin. Mbajë mend se disa prej tyre na pyesnin, 'Nëse nënshkruhet marrëveshja Izrael-Siri, çfarë do të bëj Hezbollahu? Cili do të jetë pozicioni i Hezbollahut nëse Siria dhe Izraeli arrijnë një marrëveshje? Cili do të jetë fati i grupeve të Hezbollahut dhe Rezistencës Islamike nëse bëhet një marrëveshje e tillë?’ Ne kemi organizuar disa takime për të diskutuar këtë çështje dhe për të planifikuar për të ardhmen. Në atë kohë, ne pranuam se kishte një marrëveshje midis Assadit dhe Rabin. Jo vetëm Hezbollahu por i gjithë Libani, Siria dhe Palestinezët ranë dakord. Ne mbajtëm takime brenda nesh për të diskutuar të ardhmen. Ne diskutuam çështje politike dhe ushtarake dhe çështje të tilla si armët e rënda dhe madje edhe emrin e grupit. Disa kanë ngritur pyetjen nëse duhet të vazhdojnë të përdorin emrin 'Hizbullah'. A duhet të zgjedhim një emër të ri dhe të veprojmë në përputhje me fazën e re? Disa nga vëllezërit tanë ishin në listën e zezë të SHBA-së dhe u diskutua nëse do t'i mbanin në Liban apo t'i nxirrnin nga Libani. Për shembull, Shehid Haxhi Imad Mugniyye ishte njëri prej tyre. Kështu, ne kemi bashkuar sugjerime të ndryshme.

A nuk kishte Hezbollah një kanal komunikimi me Hafëz Assadin për të marrë informacion në lidhje me këtë vendim?

Në fakt, bazuar në të gjitha të dhënat dhe informacionet që kishim, ne ishim të sigurt se negociatat Izrael-Siri do të rezultonin në një marrëveshje. Në atë kohë, kërkesa kryesore e Hafëz Asadit ishte të kërkonte tërheqjen e Golan dhe Izraelit nga kufijtë më 4 qershor 1967, kur Rabin pranoi të përmbushte të dy kërkesat. Pastaj shkuam për të parë Komandantin. Gjatë vizitës, ne shpjeguam të gjitha problemet dhe sugjerimet e shprehura nga njerëz të ndryshëm, dhe ai dëgjoi me durim. Komandanti dëgjoi të gjitha fjalët tona në takimin, ku morën pjesë disa zyrtarë iranianë. Të gjithë këta zyrtarë iranianë, pa përjashtim, besuan se bisedimet siriano-izraelite kishin mbaruar. Sidoqoftë, Komandanti Suprem tha: 'Është mirë të mendosh për skenarin dhe mundësitë më të keqia dhe të planifikosh kundër tyre. Sidoqoftë, unë po ju them se kjo nuk do të ndodhë. Nuk do të ketë marrëveshje paqeje midis Sirisë dhe Izraelit. Prandaj hidhni gjithçka që keni shkruar dhe përgatitur. Ju duhet të vazhdoni rezistencën dhe të dyfishoni përpjekjet tuaja për të rritur armët, pajisjet dhe burimet tuaja njerëzore. Mos u shqetëso sepse nuk do të ketë marrëveshje paqeje midis Sirisë dhe Izraelit.’ Të gjithë iranianët dhe libanezët që ishin të pranishëm në takim u habitën nga këto deklarata të Ajatollah Khamenei. Komandanti i nderuar nuk tha 'Unë nuk e shoh të mundur' ose 'mund të ketë mundësi të tjera'. Ai nuk tha asnjë. Ai vendosmërisht tha se marrëveshja nuk do të realizohej. 'Harroje dhe hidhe tutje. Vazhdoni të bëni atë që bëni më mirë dhe më të fortë se më parë.'- tha ai.

Sidoqoftë, u habitëm. Duke u kthyer në Liban, ne vazhduam punën tonë sipas këndvështrimit të Komandantit. Dy javë pas vizitës sonë te Udhëheqësi, u mbajt një ceremoni e madhe në Tel Aviv me pjesëmarrjen e më shumë se 100 mijë njerëzve. Yitzhak Rabin u vra në një fjalim nga të shtënat e një hebreu ekstremist. Pas Rabin, Shimon Peres u zgjodh kryeministër i regjimit sionist. Ai kishte një personalitet të dobët. As ai nuk u barazua me Rabin nga izraelitët për sa i përket besueshmërisë dhe as prejardhjes së tij historike dhe ushtarake.

Më vonë, u kryen operacione të mëdha në territoret e okupuara, përkatësisht në Tel Aviv dhe Jeruzalem, të cilat rrënuan fuqimisht pushtetin e regjimit Sionist. Pastaj u mbajt samiti i Sharm El Sheikh që përmenda. Më vonë, në vitin 1996, Izraeli sulmoi Libanin në një operacion të quajtur Operacioni Rrushi i Zemërimit dhe kreu një gjenocid unik në Kana. Kjo ngjarje do të njihej më vonë si Masakra e Kana-s. Si përgjigje, edhe ne i rezistuam Izraelit dhe u bëmë fitimtarë. Menjëherë pas kësaj, 2-3 javë më vonë, në Regjimin Sionist u mbajten zgjedhje dhe Shimon Peres dhe Partia e tij e Punës humbën, ndërsa Partia Likud e udhëhequr nga Binyamin Netanyahu fitoi. Kryeministri Netanyahu, Yitzhak Rabin dhe Shimon Peres i dhanë premtime Sirisë, duke deklaruar se negociatat e tyre me Hafez Assad nuk e lidhin atë. Kështu, negociatat Izrael-Siri morën fund. Ne po flasim për 1996, por tani jemi në 2019. Ku është procesi i paqes? Në situatën më të keqe.

Në atë atmosferë, siç e keni deklaruar, kishte një ndjenjë se një marrëveshje ishte e afërt, dhe nga ana tjetër, masakrat në shënjestër të popullit Palestinez po vazhdonin. A ju kanë kontaktuar vendet e tjera për të inkurajuar Hezbollahun që të vazhdojë me rrjedhën? A kanë biseduar me ju vendet në mbështetje të kësaj marrëveshjeje në këtë kontekst? A ju dërguan ata një mesazh për të inkurajuar marrëveshjen tuaj me Izraelin?

Nuk kishte asnjë kontakt të drejtpërdrejtë me Hezbollahun. Ata nuk kishin asnjë shpresë nga ne. Sepse ata i dinin virtytet tona, siç janë vullneti, besimi dhe vendosmëria. Sidoqoftë, disa vende arabe i bëjnë presion Libanit në përgjithësi. Ata i bënë presion qeverisë libaneze dhe njerëzve për të bërë lëshime ndaj Izraelit. Ata kërcënuan se nëse nuk e pranonte marrëveshjen, Izraeli do të shkatërronte Libanin dhe bota Arabe do të largohej nga Bejrut. Kishte presione të tilla, por asnjë kontakt serioz. Sepse ata e dinin qëndrimin tonë dhe ne pamë se ata nuk kishin asnjë shpresë nga ne. Ky ishte një bekim nga Zoti për ne.

Disa po pyesin pse Republika Islamike e Iranit dhe Hezbollahu Libanez nga Oslo në Marrëveshjen e Shekullit nuk mund të pranojnë ndonjë nga projektet e propozuara nga SH.B.A. dhe regjimi Sionist për një marrëveshje. Ai pyet pse Irani dhe Hezbollahu nuk japin parakushtet për t'i dhënë fund këtyre konflikteve. Një çështje tjetër me Palestinën është se disa nënkuptojnë se vetë palestinezët janë të interesuar për një lloj marrëveshjeje. Cili është mendimi juaj për këto mendime? Nga ana tjetër, disa udhëheqës të vendeve arabe po tregojnë gjithashtu mbështetjen e tyre për çështjen palestineze dhe aspiratat e palestinezëve. Cilët tregues do të përdorim për të dalluar përfaqësuesit e vërtetë të kësaj lëvizjeje dhe mendimi?

Nëse fillojmë me pjesën e parë të problemit, do të doja të them se të gjitha projektet e propozuara për kauzën palestineze shkelin të drejtat dhe interesat e palestinezëve. Ata thonë se tokat e kapura në 1948 nuk u përfshinë në negociata, sipas Marrëveshjes së Oslos. Prandaj, dy të tretat e Palestinës konsiderohen jashtë negociatave. Në fakt, ky është një persekutim i madh. Me fjalë të tjera, ajo është një formë themelore dhe themelore e persekutimit. Sepse ata nuk japin pjesën e tretë të Palestinës. Ata madje nuk thonë që ata do t'i japin Bregut Perëndimor palestinezëve dhe do të negociojnë vetëm në lindje të Jeruzalemit. Në atë kohë, sionistët ishin pasivë edhe për Rripin e Gazës. Shimon Peres tha :'Unë ëndërroj të zgjohem një mëngjes dhe të dëgjoj se Gaza është përmbytur.'. Kjo ishte pikëpamja e tyre për rajonin.

Për sa i përket Jeruzalemit, amerikanët dhe izraelitët refuzuan t'u japin Jeruzalemin Lindor palestinezëve në çdo propozim. Edhe në bisedimet e fundit në Camp David midis Yasser Arafat dhe Ehud Barak, kur u ngrit çështja e Jeruzalemit, izraelitët thanë: Sa i përket 'Jeruzalemit', gjithçka mbi tokë është e juaja. Por gjithçka nën Jeruzalem është e jona. ' Izraelitët e kanë bërë të qartë se nuk do të lejojnë palestinezët e dëbuar nga shtëpitë e tyre të kthehen në atdheun e tyre. Kjo po ndodh kur miliona palestinezë të dëbuar po jetojnë të shpërndarë në Liban, Siri, Jordan dhe vende të tjera. A do ta pranojë këtë një person i zgjuar?

Edhe nëse i pranojmë propozimet e sipërpërmendura bazuar në dy shtete, lind një pyetje: Cili shtet palestinez? A është një shtet pa sovranitet kombëtar, kufij, hapësirë ​​ajrore, plazh, aeroport, etj? Çfarë lloj shteti është ky? Pra, nga negociatat e Madridit te bisedimet bilaterale dhe Marrëveshja e Shekullit, propozimet kundër problemit Palestinez tregojnë se situata po përkeqësohet dita ditës. Le të flasim për Marrëveshjen e Shekullit. Jared Kushner foli për Marrëveshjen e Shekullit pak kohë më parë dhe e bëri të qartë se sipas këtij plani, Jeruzalemi i përket Izraelit. Ai njoftoi se vendbanimet e mëdha sioniste në Bregun Perëndimor u përkisnin territoreve të okupuara. Ta themi thjesht, nuk ka diskutim për një zgjidhje me dy shtete që përfshin një shtet të mirëfilltë Palestinez. Edhe palestinezët nuk i pranojnë plane të tilla.

Prandaj, gradualisht arrijmë në përfundimin vijues. Së pari, nëse shihni se Republika Islamike e Iranit, Hezbollahu Libanez ose grupe të tjera të rezistencës nuk i pranojnë propozimet për problemin Palestinez, kjo është për shkak se të gjitha këto propozime janë kaq mizore si ndaj popullit Palestinez ashtu edhe ndaj gjithë Umetit Islamik. Së dyti, shumica dërrmuese e popullit palestinez nuk i pranon këto plane. Isshtë e qartë sot se ekziston një konsensus i plotë kundër Marrëveshjes së Shekullit midis grupeve dhe partive të ndryshme Palestineze. Disa prej tyre pranojnë dhe disa nuk refuzojnë. Pavarësisht nga mosmarrëveshjet e tyre, Fatah dhe Hamas, midis lëvizjeve të tjera, nuk kanë dyshime në lidhje me refuzimin e Kontratës së Shekullit dhe janë në të njëjtën krah. Populli palestinez, brenda dhe jashtë vendit, e kundërshton Marrëveshjen e Shekullit. Me fjalë të tjera, kundërshtimi ndaj këtij plani nuk është i kufizuar në Iran dhe grupet e rezistencës në rajon. Në realitet, vetë palestinezët janë kundër Marrëveshjes së Shekullit.

Nga ana tjetër, ne duhet të kuptojmë thellësisht qëndrimin e Imam Khomeinit (r.a.), udhëheqësit të Republikës Islamike të Iranit, Hezbollahut Libanez dhe grupeve të rezistencës kundër regjimit Sionist. Në të vërtetë, Izraeli nuk është vetëm një problem për palestinezët. Vazhdimi i sovranitetit të Izraelit nuk përbën vetëm një kërcënim për Palestinën. Ky kërcënim më tepër i drejtohet të gjitha vendeve arabe dhe islamike. Vazhdimi i këtij regjimi është një kërcënim i madh për Sirinë, Libanin, Irakun, Jordaninë dhe madje edhe Republikën Islamike të Iranit. Izraeli ka armë bërthamore dhe më shumë se 200 koka bërthamore. Regjimi gjithnjë ka kërkuar të zgjerojë dominimin e tij mbi të gjithë rajonin. Një pikë tjetër e rëndësishme që mësuam nga Imam Khomeini (r.a.) dhe Ajatollah Khamenei është se regjimi izraelit nuk është i pavarur nga Shtetet e Bashkuara. Izraeli konsiderohet kryesisht si arma e SHBA në rajon. Kush është krijuesi i luftës në rajon? Kush është autori i pushtimit dhe sulmeve? Kush është i përfshirë në punët e vendeve të tjera? Kështu, ekzistenca e Izraelit, për të jetuar, nëse doni një vend të qetë ju doni pushtet dhe mbështetje nga Irani në Pakistan dhe mënyra paqësore që nuk përfshijnë as vendet e Azisë Qendrore dhe Turqia është një kërcënim i madh i sigurisë për të gjitha vendet në rajon.

Sipas kësaj, kushdo që i reziston Izraelit në të vërtetë mbron popullin Palestinez dhe të drejtat e tij, të cilëve iu privuan. Ajo gjithashtu mbron veten dhe të shenjtën e saj. Ajo mbron Libanin, Sirinë, Jordaninë, Egjiptin, Irakun dhe vendet e tjera. Izraeli nuk do ta braktisë qëllimin e tij "Nga Nili deri në Eufrat" dhe ky qëllim paraqitet si një ëndërr e Tevratit që Izraeli po përpiqet të arrijë. Izraeli u shërben interesave të SHBA-së si një bazë ushtarake në rajon. Ne të gjithë e dimë që SH.B.A. dëshiron që Irani të kthehet në ditët e tij para-revolucionare të shahut si Arabia Saudite në mënyrë që të mund të japë naftë sa herë që dëshiron dhe kur dëshiron që çmimet e naftës të bien. Vetë Trump deklaroi hapur se ai mori 450 miliardë dollarë nga Riadi. Trump e ka bërë të qartë se është shumë më e lehtë të marrësh 450 miliardë dollarë sesa që është nga çdo shitje e paligjshme në New York për të marrë 100 dollarë. Ai dëshiron që Irani të jetë si Arabia Saudite. Në fakt, ai dëshiron që i gjithë rajoni të jetë si Arabia Saudite. Kujt i beson Arabia Saudite? Mbretërive të rajonit dhe Izraelit, i cili ka armë bërthamore dhe kërcënon vendet në rajon.

Si rezultat, nëse duam të kemi një zonë të sigurt, të jetojmë në paqe të përhershme, të mbrojmë pavarësinë tonë kombëtare dhe integritetin territorial dhe nëse duam që të gjitha vendet në rajon të gëzojnë sovranitetin kombëtar dhe lirinë e vërtetë, ekziston Izraeli, si Imam Khomeini (r.a.) gjithashtu theksoi si një strategji të rëndësishme. Asnjë nga këto nuk do të ndodhë për sa kohë që ndodh. Ata po përpiqen të konsolidojnë ekzistencën e Izraelit përmes marrëveshjeve të paqes.