Heshtja për Gazën është artificiale. Pas kësaj heshtjeje artificiale qëndron një regjim në shkatërrim i mbështetur nga Perëndimi, një iluzion që Rezistenca e shkatërron vazhdimisht. Gjashtëdhjetë ditë pas armëpushimit të rremë në Gaza dhe duke ndjekur planet e SHBA-së dhe aleatëve të saj kundër palestinezëve, forcat themelore strukturore në Palestinë dhe rajon vazhdojnë ta "shtyjnë Izraelin drejt kolapsit".

Pas dy vitesh gjenocidi, i cili arriti kulmin, zemërimi global që shpërtheu me kapjen e flotiljes së fundit të organizuar nga "Izraeli" për të ndihmuar banorët e Gazës papritmas u shndërrua në zhgënjim për shumë njerëz. Kjo u pasua nga zbatimi i një të ashtuquajturi armëpushim, pastaj demonstrata groteske e Trump në Kajro e rrethuar nga udhëheqës ndërkombëtarë dhe së fundmi miratimi i Rezolutës 2803 të Këshillit të Sigurimit të OKB-së, e cila forcoi presionin palestinez. Kjo seri manovrash, për momentin, ka arritur të parandalojë protestat globale që të rezultojnë në sanksione dhe ndëshkime për gjenocidin dhe ka shkaktuar një ftohje të mobilizimit dhe moralit përballë bashkëpunimit politik dhe mediatik dhe heshtjes për çështjen palestineze.

Qëllimi është që t’i lejohet kryeministrit spanjoll Pedro Sánchez të thotë “Izraeli po kryen gjenocid”, ndërkohë që njëkohësisht pohon se “ekziston një proces paqeje”. Imponimi i disonancës njohëse, i ilustruar nga deklarata, është sikur e para të mund të fshihej ose të plotësohej nga e dyta. Sikur sfondi aktual prej kartoni të mund të rivendoste “normalitetin izraelit” që ekzistonte para 7 tetorit, duke fshehur grumbujt e rrënojave dhe kufomave në Gaza, Bregun Perëndimor dhe Liban, si dhe krimet e përditshme sioniste.

Pa rënë pre e këtij akti me dinakëri, një gjykatë avokatësh dhe akademikësh akuzoi shtetin spanjoll se ishte plotësisht i vetëdijshëm për gjenocidin, por nuk mori masa për të pezulluar marrëdhëniet ose për të vendosur sanksionet e nevojshme; kjo është e vërtetë pavarësisht gjestit të bojkotimit të Eurovisionit, i cili është në kundërshtim me bashkëpunimet dhe marrëdhëniet e tjera të tij me “Izraelin”.

Sidoqoftë, kjo periudhë heshtjeje në lidhje me luftën që kolonia izraelite po zhvillon në frontin e saj të brendshëm kundër palestinezëve indigjenë dhe në frontin rajonal kundër grupeve indigjene të aleatëve me rendin e vjetër së shpejti do të marrë fund. Forcat themelore po vënë në punë një motor të pamëshirshëm, dhe Netanyahu e la këtë të kuptohej në një intervistë që dha në SHBA disa javë më parë.

“Izraeli do t’i japë fund varësisë së tij ushtarake nga SHBA-ja dhe do të bëhet i vetë-mjaftueshëm. Ne kurrë nuk i kemi kërkuar SHBA-së që t’i zhvillojë luftërat tona dhe shumë shpejt do të them diçka për këtë çështje.”

Netanyahu, teksa propozon diçka të pamundur si pavarësia nga SHBA-ja dhe vetë-mjaftueshmëria, nuk është ëndërrimtar. Përkundrazi, ajo që ai kërkon është që SHBA-ja t’u bindet plotësisht vendimeve të Izraelit, por e formuluar në një mënyrë të përmbysur. Ai është i vetëdijshëm se shteti kolonial është një zgjatim organik i SHBA-së dhe Evropës dhe se pa mbështetjen kolektive të metropolit perëndimor nuk mund të mbijetojë as ushtarakisht dhe as ekonomikisht. Fjalia e fundit e tij, që shpreh një shqetësim të caktuar, ka rëndësi të madhe sepse përmbledh kontekstin aktual dhe ngjarjet e ardhshme.

Në fakt, Netanyahu i bëri këto deklarata për të përgënjeshtruar me nxitim lajmet që nxirrnin në pah kërkesën e tij për ndihmë ushtarake 20-vjeçare nga SHBA-ja; kjo përputhet shumë më tepër me realitetin e vendit kolonial të pambrojtur. Fakti që “Izraeli”, nga njëra anë, lyp ndihmë dhe, nga ana tjetër, shfaq fuqinë e tij në publik, ka qenë një ekuacion që vazhdon të paktën prej dhjetë vitesh.

 Operacionet për shpëtimin e Izraelit

Izraeli, për ta rrafshuar Gazën, përdori rreth 200.000 ton, pra një sasi TNT-je ekuivalente me 13 bomba Hiroshime, të siguruara nga SHBA-ja nga arsenalet e ndryshme të vendeve, dhe kjo ka çuar në një mungesë serioze të TNT-së në SHBA dhe NATO. Mediat këtë krizë të lëndëve shpërthyese e lidhin me luftën në Ukrainë, por e vërteta është se faktori përcaktues i mungesës në rezervat e TNT-së është masakra në Gazë, e realizuar gjatë dy viteve të fundit në kurriz të ndërprerjes së furnizimeve për Kievin. Me rritjen e vlerës së lëndëve shpërthyese, “Izraeli” predhat dhe bombat që i kishte marrë falas gjatë periudhës së Bidenit, në periudhën e Trumpit është detyruar t’i blejë nga SHBA-ja, ndërsa tani ka filluar të blejë lëndë shpërthyese nga vende të treta me premtimin e pagesës në të ardhmen, pra me kredi.

Përtej shkatërrimit dhe gjenocidit në Gazë, lufta ka sjellë pasoja shumë të këqija për formacionin sionist. Në qershor pamë se si SHBA-ja u detyrua ta shpëtonte “Izraelin” në luftën 12-ditore kundër Iranit; në këtë luftë, çdo ditë që kalonte, mungesa e mbrojtjes ajrore për koloninë sioniste ishte një katastrofë.

Më pas SHBA-ja u detyrua ta shpetonte “Izraelin” nga Gaza përmes mashtrimit aktual të armëpushimit; në këtë mashtrim, pavarësisht kalimit të gjashtëdhjetë ditëve, Izraeli vazhdon të vrasë qindra palestinezë. Megjithatë, kjo skenë ishte jetike, duke pasur parasysh se në shtator, nën ndikimin e pamjeve tronditëse të turmave të zemëruara në rrugët e mbarë botës dhe veçanërisht të masave spontane që sabotuan garën çiklistike Vuelta në rrugët e Spanjës, kanë filluar të shfaqen sanksione kundër “Izraelit”.

Megjithatë, Izraeli kishte kryer edhe më parë një operacion shpëtimi me forcat e veta. Më 27 nëntor 2024, regjimi shpalli një armëpushim të njëanshëm në Liban pas një përpjekjeje dy-mujore të dështuar për pushtim të vendit. Arsyeja ishte jo vetëm kostoja e lartë ushtarake dhe humane e luftës tokësore, por edhe dëmet e rënda që Hezbollahu u shkaktoi qendrave operative dhe vendbanimeve izraelite, veçanërisht përmes bombardimit intensiv të kryer dy ditë më parë, ndaj të cilit Izraeli nuk ishte në gjendje të mbrohej me sistemet e tij kundërajrore. Menjëherë pas armëpushimit, të cilit iu përmbajt edhe shteti libanez, SHBA-ja dhe Izraeli i dhanë urdhër El-Gulanit të sulmonte Sirinë; qëllimi kryesor i këtij sulmi ishte bllokimi i zinxhirëve të furnizimit nga Siria drejt Libanit, por operacioni i Al-Kaidës përfundoi me një sukses të papritur, atë të marrjes së pushtetit në Damask.

Situata e ushtrisë izraelite u përkeqësua edhe më shumë për shkak të mungesës së personelit; regjimi sionist po përballet me tensione të brendshme si pasojë e mobilizimit të detyruar të kolonëve ortodoksë dhe refuzimit të rezervistëve për t’u paraqitur në detyrë, pavarësisht pagave astronomike që ofron regjimi.

Gjendja ekonomike është veçanërisht kritike për një komunitet të vogël me më pak se 7 milionë kolonë, ku kostot direkte dhe indirekte të luftës arrijnë në 300 milionë dollarë në ditë. Kjo shifër përbën gjysmën e buxhetit të tij vjetor të fryrë prej 200 miliardë dollarësh. Përveç krijimit të një grope të zezë në borxhin qeveritar ose shtypjes së pakufizuar të parasë, si mund të qëndrojë në këmbë për dy vjet në këtë mënyrë?

“Izraeli” po mbahet gjallë në kujdes intensiv përmes injeksioneve të pandërprera dhe të fshehta financiare nga Evropa dhe SHBA-ja. Kjo pasqyrohet qartë në flluskën e bursës së Tel Avivit, e cila ka shënuar një rritje historike të ekzagjeruar që nga fillimi i operacionit të shpëtimit në fillim të vitit 2024, në një kohë kur një pjesë e madhe e aktivitetit ekonomik është paralizuar. Le të kujtojmë se në vitin 2024, SHBA-ja, si një nga mënyrat për t’i siguruar likuiditet regjimit gjenocidal, ua imponoi të gjithë vartësve të saj, përfshirë edhe Spanjën, blerjen e armëve nga “Izraeli” në nivele rekord. Një tjetër mekanizëm i “ventilimit mbështetës” është emetimi i obligacioneve të luftës në bursat e SHBA-së dhe BE-së, përmes të cilave “Izraeli” ka siguruar dhjetëra miliarda euro, pavarësisht se këto obligacione klasifikohen si “junk bonds”, falë mbështetjes ideologjike që u mundëson përkrahësve t’i blejnë ato.

Megjithë këto përpjekje, perspektiva për “Izraelin” është realisht shumë e zymtë dhe nuk ka asnjë mundësi qëndrueshmërie në afat të gjatë.

Perandoria po fillon ta braktisë koloninë

Në këtë mënyrë, Netanyahu mori reagimin e parë nga krahu ekstrem i djathtë në SHBA që mbron parullën “America First” dhe që kundërshton ata që “e vendosin Izraelin në vend të parë”. Ky segment oligarkik në SHBA argumenton se “Izraeli” duhet të synojë vetë-mjaftueshmërinë në të ardhmen. Kjo fraksion, dikur pjesë e një kampi të bashkuar rreth Trumpit, e di shumë mirë se “Izraeli” nuk ka asnjë mundësi reale për të arritur vetë-mjaftueshmëri në çfarëdo forme; për këtë arsye, në praktikë propozon braktisjen e regjimit në të ardhmen dhe zëvendësimin e funksioneve të tij në rajon me regjime arabe të Gjirit, jashtëzakonisht të pasura, të qëndrueshme dhe reaksionare pa skrupuj.

Së fundi, edhe raporti i fundit i Shtëpisë së Bardhë mbi “Strategjinë e Sigurisë Kombëtare” përbën një goditje për koloninë; pasi raporti pranon se SHBA-ja nuk mund ta ruajë më ekzistencën e saj si një perandori globale dhe se në të ardhmen do të fokusohet në nënshtrimin dhe plaçkitjen e Amerikës Latine, ndërsa “Izraelin” do ta shtyjë në plan të dytë, pas regjimeve arabe që shumëfishojnë pasurinë e Trumpit dhe rrethit të tij të afërt.

Prandaj, Rezistenca Palestineze, në mënyrë që nuk mund të fshihet nga korniza aktuale e ngrirë në Gazë, po arrin të shkaktojë çarje brenda kampit agresor. Këto simptoma janë fshehur me kujdes gjatë procesit të ristrukturimit strategjik, ndërkohë që drejtuesit në Uashington kryenin eksperimente të inxhinierisë demografike në Palestinë.

Megjithatë, fshehja e shenjave që zbulojnë brishtësinë e kolonisë dhe nevojën e saj për ndihmë nuk do të thotë trajtim i faktorëve të shumtë të kalbëzimit të brendshëm. Këta faktorë themelorë po shtohen si brenda SHBA-së ashtu edhe brenda “Izraelit”, por një analizë e plotë e tyre i tejkalon kufijtë e këtij teksti. Pikërisht këta faktorë të veçantë të kalbëzimit shpjegojnë pse SHBA-ja dhe “Izraeli” ndajnë objektiva të përbashkëta, por në shumë raste ndjekin strategji të ndryshme.

Në rastin e “Izraelit”, do të përmend vetëm tre faktorë. Para së gjithash, pamjaftueshmëria e strukturës demografike të kolonëve: përballë mbi 8 milionë palestinezëve që jetojnë në tokat palestineze, gjenden rreth 6,5 milionë izraelitë, një numër që po zvogëlohet gjithnjë e më shumë pas largimeve nga Palestina. Përmbysja e këtyre shifrave në mënyrë të madhe dhe të shpejtë, duke bërë që miliona palestinezë të zhduken nga Palestina, është kushti themelor i ekzistencës së kolonisë.

Së dyti, zhdukja e mitit të pathyeshmërisë së ushtrisë izraelite dhe fakti që territori kolonial është bërë i hapur ndaj sulmeve që mund të vijnë nga palestinezët, Libani, Irani ose Jemeni, e përkeqëson edhe më shumë faktorin e parë të krizës demografike, duke rritur dëshirën e izraelitëve për t’u larguar, pasi ata nuk ndihen më të sigurt. Sipas një raporti të brendshëm të parlamentit kolonial, numri i izraelitëve që duan të largohen nga regjimi rritet çdo vit me 50%, me një rritje gjeometrike.

Gjatë luftës dymbëdhjetëditore kundër Iranit, për të parandaluar një emigrim masiv, Netanyahu e futi regjimin në bllokadë duke mbyllur kufijtë për të penguar përpjekjet e kolonëve për t’u larguar; kjo në praktikë nënkuptonte ndalimin masiv të popullsisë.

Prandaj, dështimet e ushtrisë izraelite në fushën e betejës e bëjnë edhe më të dukshme dinamikën gjithnjë e në rritje të arratisjes dhe, për këtë arsye, SHBA dhe “Izraeli”, edhe pse nuk bien dakord se si duhet vepruar, janë të detyruar të neutralizojnë forcat e rezistencës në rajon.

Së fundi, humbja e rolit të përhershëm të viktimës nga ana e “Izraelit” është zëvendësuar me rolin universalisht të pakthyeshëm të autorit të gjenocidit; kjo vlen edhe më shumë po të merren parasysh mbetjet tashmë prej vitesh në shuarje të Gazë-Hiroshimë-Aushvicit gjigant, ku ende mbahen dy milionë palestinezë në një kamp shfarosjeje. SHBA dhe “Izraeli” kanë nevojë për këtë koloni për të rindërtuar rolin e viktimës dhe imazhin e “demokracisë së gjallë”, ashtu siç shumë liderë e kanë pastruar gjithmonë regjimin kriminal. Sigurimi i shndërrimit nga xhelat në viktimë është një çështje prioritare, për të shmangur që sanksionet të fillojnë të krijojnë një efekt orteku dhe, përtej përpjekjeve të Netanyahut për të manipuluar informacionin në rrjetet sociale dhe në media, ekziston një kartë tjetër që do të shpjegohet më vonë.

Përveç faktorëve të tjerë strukturorë, këta tre faktorë ndikojnë edhe mbi faktorët rrethanorë, si gjendja juridike e Netanyahut, aleancat politike dhe zgjedhjet e ardhshme, dhe të gjitha këto do të përcaktojnë rrjedhën e vendimeve brenda regjimit izraelit.

 

Edhe një herë, kthehemi te kuptimi i fjalisë së fundit të Mileikowskyt; kjo fjali, gjoja, është lokalizuar te mbiemri Netanyahu.

 

Ajo që Netanyahu shpreh në deklaratat e tij nuk është arritja e vetë-mjaftueshmërisë ekonomike ose ushtarake. Ai e di se kjo është e pamundur në marrëdhëniet jashtëzakonisht të varura dhe ciklike midis kolonisë dhe metropolit.

Netanyahu shpreh shqetësimin e tij për strategjitë amerikane të muajve të fundit, të cilave është i detyruar t’u bindet dhe që kërkojnë shumë kohë për t’u zbatuar, kohë që as regjimi izraelit dhe as ai vetë nuk e kanë; gjithashtu ai e di saktë se disa nga këto strategji janë të destinuara për dështim.

Netanyahu parashikon që në të ardhmen të çlirohet nga varësia ndaj strategjive amerikane dhe propozon përmbysjen e ekuacionit: në një moment të caktuar, ai do të imponojë strategjitë e veta në disa fronte dhe SHBA do të detyrohet t’i japë atij mbështetje të pakushtëzuar.

Në historinë e një kolonie, kur situata shkon drejt kolapsit, kolonistët gjithmonë kanë tentuar ta ndryshojnë gjendjen duke iu drejtuar metodave ekstreme.

Gazze

Miratimi nga Trump në Këshillin e Sigurimit të OKB-së i administrimit kolonial me mandat amerikan në Gazë nuk përbën një fitore reale drejt synimit për ta zbrazur Palestinën nga palestinezët, por më tepër ka karakter demonstrativ.

Strategjia amerikane synon krijimin e vendbanimeve me banesa të parafabrikuara në 60% të Gazës që aktualisht është e pushtuar nga Izraeli, e ashtuquajtura “zona e gjelbër”; në këto vendbanime mund të dislokohen trupa amerikane dhe një forcë e supozuar ndërkombëtare ose mercenarë. Ideja që Tony Blair të bëhej guvernator kolonial tashmë ka dështuar, pasi u refuzua nga vendet arabe.

Plani parashikon që palestinezëve t’u lejohet hyrja në këto “komunitete” vetëm pasi t’i nënshtrohen marrjes në pyetje, regjistrimit biometrik, ndjekjes dhe mbikëqyrjes së vazhdueshme. Këto do të jenë qytete-burgje të ndara nga njëra-tjetra, ku ushqimi, strehimi dhe disa shërbime do të varen nga sjellja e palestinezëve, ndërsa ata do të nxiten ose do të detyrohen çdo ditë që ta braktisin Palestinën.

Palestinezët që refuzojnë të ndalohen në zonën e gjelbër do të mbeten në “zonën e kuqe”, pra në 40% e mbetur të Gazës, një zonë pa toka bujqësore, e përbërë kryesisht nga plazhe në mes të një deti rrënojash, me furnizime minimale, të braktisur në fatin e tyre dhe të ekspozuar ndaj masakrave periodike izraelite, në rajonin më të thatë dhe më të pashpresë. Dhe kjo është ajo që po ndodh sot.

Netanyahu e di se eksperimenti për të zhvendosur “palestinezët e nënshtruar” nga një zonë në tjetrën do të jetë jashtëzakonisht i ngadalshëm, me rezultat të pasigurt dhe, mbi të gjitha, do të dështojë në arritjen e objektivit për çarmatosjen e palestinezëve dhe detyrimin e tyre për t’u larguar nga Gaza, si në aspekt të “nevojave urgjente të Izraelit”, ashtu edhe të interesave të tij personale.

Forca ndërkombëtare nuk do të vijë sipas kushteve të përcaktuara në vendimin e OKB-së. Në histori, “Izraeli” nuk ka lejuar kurrë bereta blu apo ndonjë mekanizëm tjetër me funksion të ngjashëm. “Izraeli” do të pranojë ushtarë që vrasin palestinezë në vend të ushtrisë izraelite, qofshin ata nga vende pak të mundshme që janë bashkëfajtorë në gjenocid, apo, më me gjasë, nga kompani mercenarësh që kanë vrarë më shumë se 2.000 palestinezë në Gaza.

Megjithatë, Netanyahu e sheh si të dobishme bazën ushtarake që SHBA thotë se do të ndërtojë pranë Gazës, sepse kjo bazë mund të shërbejë që ushtarët amerikanë të përdoren si mburojë njerëzore dhe, në rast se ekspozohen ndaj sulmeve me raketa, kjo mund të sjellë pasoja pozitive për “Izraelin”.

Por historia tregon një rrëfim tjetër. Në vitin 1983, kur 240 marinsa amerikanë dhe 60 ushtarë francezë u vranë në Bejrut nga rezistenca libaneze, ndodhi e kundërta: SHBA dhe Franca u larguan nga Libani. Prandaj, shpresa e Netanyahut është vetëm një hipotezë. SHBA u tërhoq gjithashtu nga Somalia në vitin 1993, pasi dhjetëra marinsa u vranë atje.

Sidoqoftë, për regjimin, në këtë moment Gaza është fronti që paraqet kërcënimin më të vogël dhe “Izraeli” do t’i japë SHBA-së hapësirë veprimi për të zbatuar planet e saj, edhe nëse këto janë të ngadalta, të mërzitshme dhe të pasigurta, derisa pamundësia e këtij plani monstruoz të quajtur plan paqeje të bëhet plotësisht e qartë. Ndërkohë, regjimi do të vazhdojë të ushqejë grupe gangsterësh për të luftuar rezistencën dhe t’u aplikojë palestinezëve, përfshirë edhe në Bregun Perëndimor, një nivel maksimal torture kolektive, por brenda kufijve që heshtja aktuale e mediave të mëdha ndërkombëtare mund ta tolerojë.

Në këtë mënyrë, Netanyahu do të mund ta mbajë qeverinë e tij dhe ta rinovojë atë në zgjedhjet e vitit 2026, por kontradikta themelore do të vazhdojë: palestinezët nuk do të largohen, nuk do t’i dorëzojnë armët, do të vazhdojnë të luftojnë edhe nëse shpallet një “armëpushim”, dhe kolonët do të vazhdojnë të dëshirojnë ta braktisin koloninë.

Libani

Libani, në këtë fazë të dekolonizimit rajonal, përbën frontin më të rëndësishëm për formacionin sionist. Rezistenca libaneze ka treguar se është e aftë të zbrazë plotësisht vendbanimet izraelite që sot janë në masë të madhe të braktisura dhe të godasë objektiva jetike, duke e përkeqësuar edhe më shumë gjendjen ekonomike dhe sociale të regjimit, pasi qindra mijëra kolonë janë strehuar në hotele të financuara nga qeveria e tyre.

Në atë pikë, lufta u ngrirë një vit më parë për dy qëllime: së pari, të krijohej një skenar i rremë “armëpushimi”, në të cilin “Izraeli” mund të përfitonte nga pasiviteti i forcave paqeruajtëse të OKB-së për të vazhduar pa u ndëshkuar shkatërrimin e vendit, kryerjen e qindra vrasjeve dhe bombardimeve, si dhe për të pushtuar një pjesë të Libanit Jugor. Në afat të shkurtër, “Izraeli” synon ta shndërrojë territorin në jug të lumit Litani deri në kufirin palestinez në një tokë të djerrë përmes spastrimit etnik, ndërsa në të ardhmen ushqen ëndrra për kolonizim dhe “aneksim”.

Megjithatë, shkatërrimi shoqëror në Izrael vazhdon vetëm nga frika që kolonët kanë ndaj aftësive ushtarake të Hezbollahut, madje thjesht ndaj ekzistencës së tij; sepse prania e një force vendase krijon një hije të gjatë që mund të zbulojë cenueshmërinë e territorit kolonial. Kjo situatë vazhdon edhe në Sirinë e sotme, shteti i së cilës është pothuajse inekzistent.

“Vija e kuqe” aktuale e Hezbollahut ndaj “Izraelit” nuk është humbja e figurave të rëndësishme nga partia, por kërcënimi që populli libanez t’i nënshtrohet shkatërrimit masiv dhe gjenocidit.

Për këtë arsye, qëllimi i dytë dhe më i rëndësishëm i SHBA-së dhe “Izraelit” gjatë këtij viti të “armëpushimit” në Liban ka qenë përpjekja për çarmatosjen e Hezbollahut. Për këtë qëllim, ata kanë vendosur figura besnike ndaj tyre në pozita të pushtetit politik, me synimin që, përmes ushtrisë libaneze, të detyrojnë këtë çarmatosje; kryeministri Navaf Selam ka luajtur një rol veçanërisht të rëndësishëm në këtë proces. Si pasojë e urdhrit të Selamit ndaj ushtrisë për ta çarmatosur rezistencën deri në fund të vitit 2025, këtë vit në Liban janë shfaqur tensione të mëdha institucionale; kjo, duke pasur parasysh presionin e SHBA-së për ta detyruar Libanin të përdorë forcën, ka rritur ndjeshëm mundësinë reale të një lufte civile libaneze.

Qëllimi i vërtetë i Izraelit është të nxisë një luftë civile në Liban për t’i konsumuar forcat e rezistencës; në këtë luftë, Izraeli mund të ripërdorë forcat e Al-Kaidës që sundojnë Sirinë për të pushtuar Libanin dhe për të sulmuar Hezbollahun.

Së fundi, Presidenti Joseph Aoun, duke refuzuar urdhrin e SHBA-së dhe “Izraelit”, shpalli se çarmatosja e Hezbollahut është e pamundur, duke i zemëruar të dyja palët; madje ai njoftoi se Ushtria Libaneze mund të fillojë t’u përgjigjet sulmeve të vazhdueshme izraelite, gjë që në praktikë do të thotë vendosja e Ushtrisë në të njëjtin krah me Rezistencën Libaneze.

Pamundësia për ta çarmatosur Hezbollahun po e shtyn regjimin izraelit që, në javët në vijim, t’i shpallë luftë Libanit, të vendosë sanksione ekstreme për të ndëshkuar popullin libanez për mbështetjen që i ka dhënë rezistencës dhe të kryejë shkatërrim dhe asgjësim në Liban, ashtu siç ka bërë në Gaza. Në këtë pikë, “Izraeli” do të përpiqet të vërë në zbatim planin për të armatosur disa grupe libaneze të paguara nga regjime arabe, duke ia atribuar bombardimet Hezbollahut dhe duke nxitur kështu një luftë civile në Liban.

Në çdo rast, sapo të fillojë sulmi ndaj Libanit, do të hyjmë në një terren të paqartë ku është e vështirë të parashikohet se si do të zhvillohet agresioni i “Izraelit”. Nga njëra anë janë strategjitë e ndryshme të SHBA-së dhe “Izraelit”; nga ana tjetër, kapacitetet materiale të SHBA-së për t’i furnizuar Tel Avivin me bomba të mjaftueshme; dhe, së fundi, jehonat e një reagimi të mundshëm nga aleatët e Rezistencës Libaneze, si Jemeni, grupet irakiane dhe mbi të gjitha Irani.

Komuniteti ndërkombëtar vazhdon të tronditet nga gjenocidi në Gaza. Konteksti historik nuk është i njëjtë me pushtimin izraelit të Libanit në vitin 1982 dhe regjimi izraelit ndodhet në prag të humnerës. Pa ngjarjet e 7 tetorit, që i siguruan përkohësisht “Izraelit” një mbulesë për gjenocidin palestinez, në çfarë kushtesh mund të kryejë “Izraeli” shkatërrim dhe asgjësim në Liban dhe cilat do të ishin pasojat ndërkombëtare? A do ta përmbysë SHBA-ja riorientimin e saj drejt Amerikës Latine, të dëshmuar nga agresiviteti aktual ndaj Venezuelës, për t’i ofruar sërish “Izraelit” mbështetje dhe furnizime ushtarake, siç ka bërë gjatë dy viteve të fundit? Dhe, e lidhur me këtë, çfarë do të ndodhë nëse jemenasit, irakianët dhe iranianët fillojnë të sulmojnë “Izraelin” për të mbrojtur Libanin dhe, me raketat e tyre, të çaktivizojnë funksionalitetin dhe kapacitetin operacional të regjimit izraelit?

Skenari i luftës rajonale

Rifitimi i mitit të pathyeshmërisë ushtarake të sionizmit është thelbësor për të penguar që kolonët të vazhdojnë ta braktisin “Izraelin”. Megjithatë, në pjesën tjetër të skenarit rajonal, edhe aleatët e mbetur të “Izraelit” kanë përjetuar më shumë dështime sesa suksese.

Siria ishte i vetmi vend ku sionizmi arriti fitore në këtë periudhë; duke sjellë në pushtet agjentin e tij El-Xhulani dhe forcat e tij, ai i hapi rrugë vazhdimit të pushtimit izraelit të vendit dhe ndërtimit të bazave ushtarake vetëm 20 km larg Damaskut. Nën petkun e një fitoreje të qartë për perandorinë, deklarata drejtuar liderit të Al-Kaedës “suksesi juaj është suksesi ynë” mbolli farat e problemeve të ardhshme. Synimi i SHBA-së që Siria të mbetej një shtet i bashkuar, funksional dhe i dobishëm në shërbimin e saj doli nga shinat për shkak të shpërbërjes së strukturave shtetërore, masakrave masive të grupeve të ndryshme shoqërore siriane nga forcat e El-Xhulani dhe copëtimit gjithnjë e më të madh të vendit, të shtyrë nga “Izraeli”. Në këtë kaos, u shfaqën grupe rezistence që u përballën me ushtrinë izraelite dhe furnizimi me armë drejt Libanit vazhdoi.

SHBA-ja u mposht në luftën e saj në Detin e Kuq kundër Jemenit; për t’iu shmangur raketave jemenase, ajo e bombardoi vendin nga një mijë kilometra larg dhe, në fund, sipas Marinës Amerikane, u detyrua të tërhiqte disa nga aeroplanmbajtëset e saj të pambrojtura për riparime afatgjata për shkak të “dëmtimeve aksidentale”.

Në Jemen, planet e sionistëve për të përmbysur qeverinë në Sana'a në një operacion të ngjashëm me atë në Siri, duke armatosur një ushtri mercenare në Adenin e pushtuar në jug të vendit, vazhdojnë të dështojnë. Emiratet e Bashkuara Arabe kanë braktisur qëllimin e tyre për të mbështetur "Izraelin" për shkak të fuqisë penguese të ushtrisë dhe raketave të qeverisë Ansarullah, të cilat kërcënojnë infrastrukturën jetësore të Emirateve të Bashkuara Arabe ose Arabisë Saudite. Ndërkohë, në Abu Dhabi, ata janë përqendruar në vazhdimin e gjenocidit dhe plaçkitjes në Sudan, dhe tani në kapjen e burimeve të territoreve të Jemenit të kontrolluara nga Arabia Saudite, duke dërguar papritur forca në këto zona. Kjo situatë ka çuar në një rivalitet të brendshëm sionist midis Arabisë Saudite dhe Emirateve të Bashkuara Arabe për tokën dhe naftën e Jemenit, ndërsa qeveria Ansarullah po forcohet dhe po deklaron gatishmërinë e saj për të sulmuar përsëri Izraelin sa herë që rrethanat e kërkojnë.

Në Irak, shantazhi politik i SHBA-së për të çarmatosur grupet pro-palestineze që kanë arritur të nisin sulme në Haifa dhe Lartësitë e Golanit në muajt e fundit ka dështuar gjithashtu, dhe kryeministri irakian Sudani, duke i bërë jehonë deklaratave të presidentit libanez, tha se çarmatosja e grupeve të rezistencës është e pamundur. Humbja e Sudanit vjen pas një skandali tjetër në ditët e fundit, ku SHBA-të, nën presion, përfshinë Hezbollahun dhe Ansarullah në listën e saj të "organizatave terroriste", vetëm për ta tërhequr më vonë listën për shkak të presionit publik.

Në Iran, përpjekja e SHBA-ve për të bindur vendin të braktisë raketat dhe dronët e tij nën pretekstin e negociatave të marrëveshjes bërthamore ka dështuar gjithashtu, dhe rivendosja e sanksioneve nuk e prek më vendin siç bëri një dekadë më parë. Pas dështimit të përpjekjes për ndryshimin e regjimit në luftën 12-ditore në qershor dhe përballjes së Iranit me Izraelin... Pasi kërcënoi të shkatërronte regjimin, prodhimi i raketave në vend u rrit në mënyrë eksponenciale në përgatitje për atë që mund të ndodhte në të ardhmen.

Këtu hyn në lojë deklarata e Netanyahut se do të marrë vendimet e veta; sepse në errësirën absolute aktuale, e vetmja dritë që ai sheh për regjimin është të përfshijë SHBA-në dhe regjimet arabe në luftën e tij rajonale me pjesëmarrje të plotë dhe të gjitha burimet e nevojshme ushtarake dhe ekonomike. Sigurisht, SHBA-të nuk e mbështesin një konflikt të madh me Iranin sepse bazat e saj ushtarake në rajon mund të shkatërrohen, Ngushtica e Hormuzit mund të mbyllet për trafikun e naftës dhe çmimet e naftës mund të rriten në mbarë botën. Pasojat për hegjemoninë në rënie të SHBA-së dhe vetë dollarin mund të jenë katastrofike. Në një shkallë më të vogël, është gjithashtu e dyshimtë që SHBA-të do të marrin pjesë hapur në shkatërrimin e Libanit.

Megjithatë, për "Izraelin", nisja e një fushate bombardimi në shkallë të gjerë kundër Libanit është hapi i parë drejt arritjes së qëllimeve të tij të lartpërmendura dhe sigurimit të fitores ushtarake sioniste në rajon, gjë që mund të çojë në ngjarje të paparashikueshme. Nëse e gjithë Azia Perëndimore do të ndizej në një mënyrë katastrofike, duke përfshirë një luftë të madhe kundër Iranit, "Izraeli" do të përpiqej të luante kartën e një 7 tetori të ri dhe masiv, duke rezultuar në vdekjen e izraelitëve të panumërt, me kolonët që përsëri do të ndalohen nga qeveritë e tyre si në qershor. Një Direktivë e madhe e Hanibalit do t'i lejonte asaj të rimerrte papritur rolin e viktimës së rreme, të kërkonte ndihmë të pakushtëzuar nga SHBA-ja, Evropa dhe regjime të ndryshme në rajon, dhe të drejtohej në një gjenocid të ri hebre, si në vitin 1948, për të siguruar mbështetje të qëndrueshme që përfshin zbrazjen e Palestinës nga miliona palestinezë si e vetmja mënyrë për të "qetësuar rajonin".

Edhe një herë, duhet të kujtojmë historikisht se kur kolonët përballen me faktorë kompleksë që çojnë në shembjen e kolonive të tyre, ata do të përdorin ekstremizmin maksimal për të ndryshuar papritur situatën, por kjo do të jetë një përpjekje e kotë sepse nëse nuk i adresojnë të gjithë faktorët përkatës, ata vetëm sa do ta përshpejtojnë horizontin e shembjes.

Me regjimin izraelit që po izolohet gjithnjë e më shumë ndërsa shkon drejt shkatërrimit katastrofik, e panjohura më e madhe është nëse butoni për armët bërthamore të "Izraelit" është i rezervuar në Uashington apo vetëm për përdorim nga Tel Avivi.

Burimi : Al Mayadeen