Ibrahim al-Amin, kryeredaktor i gazetës Al-Akhbar, shpjegon se Izraeli e ka vendosur ndërprerjen e financimit të Hezbollahut si një objektiv kryesor në luftën e vazhdueshme. Në këtë kontekst, ai pohon se Izraeli ka vrarë këmbyes parash, ka ushtruar presion mbi sistemin bankar libanez dhe në veçanti ka synuar Shoqatën Qard al-Hasan, një grup të besuar nga publiku. Ndërsa El-Emin thekson se këto hapa u ndërmorën nën drejtimin e SHBA-së dhe me bashkëpunimin e aktorëve vendas në Liban, ai thekson se këto presione bënë që rezistenca të merrte armët edhe më shumë.

Gjatë luftës së tij në shkallë të gjerë në Liban vjeshtën e kaluar, Izraeli shënjestroi vende të shumta në Dahiya, të cilat pretendonte se ishin qendrat e ruajtjes së parave të Hezbollahut.

Për më tepër, me mbështetjen e gazetarëve libanezë, ai nisi një operacion kërkimi për një dhomë të fortifikuar nën ndërtesën e Spitalit Bregdetar, ku dyshohet se ndodheshin kasafortat e parave të organizatës.

Gjatë luftës, Izraeli vrau qëllimisht disa zyrtarë të rezistencës, të cilët, sipas armikut, shërbenin si një "linjë transferimi" për rezistencën.

Në prill të vitit 2024,  një ekip inteligjence armike e vuri në kurth këmbyesin e parave Mohammed Ibrahim Surur të shkonte në një vilë në Beit Miri, Liban, ku e ekzekutuan. Armiku pretendoi se Surur po transferonte para nga Irani dhe Hezbollahu te grupet e rezistencës në Palestinë.

Në ditën e fundit të sulmeve të fundit, më 27 nëntor, disa orë para se armëpushimi të hynte në fuqi, dronët e armikut bombarduan disa pika këmbimi valutor në qendër të Bejrutit, duke pretenduar se ato po përdoreshin për të transferuar para te Hezbollahu.

Rreth dy javë më parë, armiku nisi një sulm ajror ndaj një automjeti në jug, duke vrarë një ndërrues valutor dhe dy djemtë e tij për dyshimin se kishin transferuar para te rezistenca.

Gjatë gjashtë muajve të fundit, Aeroporti i Bejrutit është mbingarkuar me ekipe që kryejnë kontrolle parandaluese të bagazheve të pasagjerëve që vijnë nga Irani, Iraku, Afrika dhe vende të tjera. U kërkuan paratë e gatshme që armiku pretendoi se i përkisnin Hezbollahut, duke ia thënë këtë amerikanëve dhe përmes tyre, autoriteteve libaneze.

Vite para luftës, amerikanët akuzonin këdo që vendosnin në listën e tyre të sanksioneve për korrupsion ose bashkëpunim financiar me Hezbollahun ose biznesmenët e lidhur me të.

Arkivat zyrtare të sigurisë zbuluan se armiku rekrutonte individë që mund të hynin në të dhëna nga zyrat e regjistrimit të tokës për të verifikuar pronësinë e pronave të caktuara.

Bankat libaneze kanë përdorur më parë një metodë të ngjashme, duke hetuar çdo mbajtës llogarie për ndonjë lidhje me Hezbollahun nën maskën e "auditimit", me ose pa një kërkesë të SHBA-së.

Këto aktivitete i shtynë bankat, të mëdha dhe të vogla, të mbyllnin llogaritë e nëpunësve civilë, profesorëve të universitetit dhe figurave të shquara për shkak të përkatësisë së tyre me Hezbollahun, pavarësisht se nuk ishte bërë një kërkesë e tillë.

Gjatë gjithë kësaj periudhe, rasti Qard al-Hasan ishte një temë e vazhdueshme diskutimi midis zyrtarëve amerikanë dhe evropianë, si dhe autoriteteve financiare dhe monetare libaneze.

Justifikimi ndonjëherë jepej për lidhjen e Shoqatës Qard al-Hasan me Hezbollahun, e cila klasifikohet si një "organizatë terroriste". Shoqata më pas etiketohej si një "degë e cila financon aktivitete terroriste".

Ndonjëherë, preteksti ishte të prishej ekonomia e parave të gatshme. Një justifikim i tretë ishte se institucioni po tërhiqte para të pista dhe po përdorej për pastrim parash.

Ndërsa, amerikanët e dinin se shoqata nuk kishte lidhje me sistemin bankar libanez, nuk ishte një bankë dhe nuk kishte rregullore bankare që rregullonin aktivitetet e saj. Përkundrazi, ishte një shoqatë e zakonshme që kishte zgjeruar aktivitetet e saj gjatë dy dekadave të fundit, duke u bërë një qendër për dhjetëra mijëra qytetarë të lidhur me Hezbollahun, dhe madje edhe vetë Hezbollahun.

Hezbollahu nuk e ka mohuar kurrë përfshirjen e tij në mbështetjen e kësaj shoqate. Në fakt, në një nga fjalimet e tij, dëshmori Sejjid Hassan Nasrallah i bëri thirrje rezistencës të forconte fondet e tyre duke investuar në shoqatë.

Faktori më i rëndësishëm që i bënte paratë tërheqëse ishte se askush nuk kishte frikë për asnjë moment se paratë e tyre do të humbisnin; shoqata kishte provuar se dinte si të mbronte si pasuritë e veta ashtu edhe ato të publikut.

Gjatë ditëve më intensive të luftës së fundit, armiku bombardoi selinë e saj në pjesën më të madhe të Libanit dhe më pas ndoqi punonjësit e saj.

Shqetësimi i tij kryesor ishte shndërrimi i marrëdhënies me shoqatën në një burim rreziku. Pavarësisht se nuk kishte kritika nga kushdo që punonte me Qarz al-Hasan dhe asnjë ankesë kundër shoqatës, menaxhmenti i shoqatës kontaktoi shumicën dërrmuese të klientëve të saj gjatë luftës, duke u ofruar atyre pagesa në para të gatshme.

Në të vërtetë, shoqata i ktheu dhjetëra miliona dollarë publikut dhe një pjesë e konsiderueshme e publikut i ri-depozitoi fondet e tyre pasi mbaroi lufta.

Për më tepër, u shfaq një rritje e solidaritetit me shoqatën, me shumë individë që këmbëngulnin të mos tërhiqnin fondet e tyre. Për më tepër, këta individë e dinin se fondet e tyre nuk do të përdoreshin në asnjë transaksion pa kërkesën ose miratimin paraprak të depozituesit.

Çdo person që punon në sektorin financiar dhe monetar në Liban e di këtë të vërtetë dhe që lëshimi i çeqeve që do të tërhiqen nga shoqata nga njësia e Hezbollahut përgjegjëse për rindërtim është vetëm për të lehtësuar procesin e pagesës së afërsisht një miliard dollarëve amerikanë që Hizbullahu i shpenzoi nën tituj si ndihmë gjatë shpërnguljes për ata që u prekën nga lufta, strehim për ata që humbën shtëpitë, kosto për riparimin e dëmeve të pjesshme dhe qira për banesat e reja.

Kjo është një shumë që qeveria libaneze nuk do të mund ta menaxhonte në procesin e shpenzimit në një mënyrë që do të arrinte përfituesit me më pak ankesa se çfarë është parë ndonjëherë në historinë e Libanit në një dosje të kësaj madhësie.

Historia është e thjeshtë: Ata që duan ta çarmatosin rezistencën, përpiqen t’ia shtrëngojnë burimet financiare ose të bëjnë jofunksionale mjetet me të cilat ajo ndërvepron me popullin. Banka Qendrore e Libanit, e cila i nënshtrohet kërkesave të SHBA-së, ka një histori të mbushur me qëndrime të tilla politike, gjithmonë nën justifikimin e përmbushjes së kushteve për pjesëmarrje në sistemin financiar global.

Ajo që bëri Karim Said dje nuk ishte personalisht e habitshme, pasi ai është një avokat kryesor për eliminimin e rezistencës dhe Hezbollahut, jo vetëm ndërprerjen e burimeve të tyre financiare. Kjo ishte gjithashtu një bindje operative ndaj kërkesave të përsëritura të Shteteve të Bashkuara, të cilat luajtën një rol të madh në emërimin e tij në këtë pozicion.

Kjo klauzolë ishte një nga klauzolat në dokumentin e Morgan Ortagus, i cili ende mbetet i mbyllur në sirtarët e tre presidentëve.

Dihet që paragrafët e dokumentit u janë shpërndarë partive të kërkojnë që Amerika të ndërmarrë veprime kundër Hezbollahut, njëra prej të cilave është Banka Qendrore e Libanit.

Ngjarjet nuk do të shkaktojnë tragjedi për askënd, siç besojnë armiqtë e rezistencës. Megjithatë, kjo tregon më tej se dorëzimi i armëve duhet të përjashtohet nga çdo diskutim që rezistenca mund të ketë me çdo krijesë në këtë vend të çuditshëm.

Armiku dhe zgjerimet e tij të brendshme na japin arsye të reja çdo ditë për të konfirmuar se armët nuk janë më të pandashme nga ideja e rezistencës kundër armikut, por nga vetë ideja e ekzistencës.