Kombi i shtypur i Palestinës ishte vetëm një nga shumë kombe muslimane dhe jomuslimane të frymëzuara nga Revolucioni Islamik në Iran. Fitorja e Revolucionit Islamik ishte një faktor shumë i rëndësishëm, vendimtar dhe shpresëdhënës për të ardhmen e luftës palestineze.

Fitorja e Revolucionit Islamik krijoi gëzim të madh, veçanërisht te palestinezët muslimanë në territoret e pushtuara dhe te populli libanez. Për të shprehur gëzimin e tyre për fitoren e Revolucionit Islamik, luftëtarët palestinez dolën nëpër rrugët e qyteteve dhe lëshuan zjarr festiv në qiell në kampet e refugjatëve.

Gjashtë ditë pas fitores së Revolucionit Islamik, më 18 shkurt 1979, kryetari i FKÖ (Organizata për Çlirimin e Palestinës) , Jaser Arafat, një aleat i ngushtë i regjimit okupator izraelit sionist dhe i urryer nga regjimi i rrëzuar i Mohammad Reza Shah, mbërriti në Teheran për një vizitë të papritur dhe të paparalajmëruar. Ai u tha gazetarëve kur mbërriti në aeroportin Mehrabad në Teheran nga Damasku: "Irani dhe Imam Khomeini treguan se umeti ynë (muslimanët) nuk do të dorëzohet kurrë. Iranianët thyen zinxhirët rreth palestinezëve. Ky revolucion juaj i madh është garancia e fitores sonë!"

Kryetari i FKÖ tha gjithashtu në një intervistë në aeroportin Mehrabad: "Revolucioni juaj ishte si një tërmet që dërgoi valë tronditëse në të gjithë botën dhe bëri Izraelin dhe imperializmin të dridheshin."

Kur Arafati u pyet nëse lëvizja palestineze u ndje më e fortë pas Revolucionit Iranian, ai u përgjigj: "Natyrisht. Ajo ndryshoi plotësisht të gjithë strategjinë dhe politikën në këtë fushë. Gjithçka u kthye përmbys!"

Vizita ishte një shenjë e kthesës së mprehtë të Iranit

Vizita ishte një shenjë e habitshme e kthesës në politikën e jashtme të Iranit ndaj çështjes palestineze. New York Times kishte raportuar në atë kohë në lidhje me vizitën. "Shahu mbajti marrëdhënie me Izraelin dhe siguronte rreth 60% të nevojave të regjimit për naftë" - shkruante gazeta.

Regjimi Pahlavi fillimisht refuzoi të njihte Izraelin, por pasi Shahu forcoi kontrollin e tij në pushtet, ai vendosi lidhje të hapura dhe të fshehta me regjimin pushtues. Për të mbrojtur interesat e sionistëve, në Teheran operoi një ambasadë jozyrtare izraelite për vite me radhë.

Në të njëjtën kohë me vizitën e delegacionit palestinez në Teheran, mbi portën e ndërtesës jozyrtare të ambasadës sioniste në qendër të kryeqytetit, në prani të Arafatit, u vendos një tabelë ku shkruhej "Ambasada Palestineze".

Dhe më të vërtetë, ambasada ishte si një qendër spiunazhi. Ekspertët izraelitë të sigurisë ndihmuan në krijimin e policisë sekrete të regjimit famëkeq Pahlavi, SAVAK, dhe kontribuan shumë në trajnimin e personelit të agjencisë. Shërbimet e inteligjencës izraelite dhe SAVAK ishin në kontakt të ngushtë për të shtypur lëvizjen e lirisë në Iran para Revolucionit.

Pavarësisht nga zemërim i shkaktuar ndaj popullatës muslimane, zyrtarë të lartë të regjimit izraelit vizituan disa herë Iranin për të zhvilluar takime me zyrtarë të regjimit të Shahut.

Megjithatë, pas Revolucionit Islamik të vitit 1979 të udhëhequr nga Imam Khomeini, Irani ndryshoi kurs në përputhje me kërkesat e popullsisë muslimane dhe vendi ndërpreu të gjitha lidhjet diplomatike dhe tregtare me regjimin uzurpues izraelit. Edhe para revolucionit, shumë iranian kishin shkuar në Liban për të ndihmuar komunitetin e shtypur shiit në Libanin jugor, i cili ishte nën sulmin e regjimit sionist, dhe për të ndihmuar refugjatët palestinezë atje.

Takimi i Imam Khomeinit me delegacionin palestinez

Gjatë takimit, Imam Khomeini i theksoi Arafatit se nacionalizmi i majtë arab dhe mbështetja në fuqitë e huaja nuk mund ta çojnë luftën palestineze drejt fitores. Në vend të kësaj, Imami u tha palestinezëve se vetëm besimi në Allahun e Plotfuqishëm, mbështetja në Kuranin e Shenjtë dhe mësimet islame do të hapnin rrugën për çlirimin e territoreve të pushtuara palestineze.

Imam Khomeini tha: "Shahu gjithashtu i vendosi shpresat e tij në mbështetjen nga Amerika, Mbretëria e Bashkuar, Kina, Izraeli, etj. Por mbështetja e tyre nuk ishte shumë e fortë. Vetëm ndihma e dhënë nga Allahu është e besueshme."

Imam Khomeini vuri në dukje po ashtu se çështja palestineze është çështje e të gjithë botës islame dhe tha se mbështetja e kryengritjes palestineze është një detyrë fetare që duhet të ndërmerret nga të gjitha kombet muslimane, jo vetëm në luftën e tyre politike, por edhe në fushën e betejës dhe luftën e armatosur kundër uzurpatorëve të Jeruzalemit të shenjtë dhe përkrahësve të tyre.

Rezistenca është e vetmja zgjidhje për problemin palestinez

Përballë pandjeshmërisë së sundimtarëve arabë ndaj vuajtjeve të palestinezëve, në vitin 1988, rreth një dekadë pas takimit me Imam Khomeinin, Arafati u tundua nga propozimi jopraktik i zgjidhjes me dy shtete. Ai u përkul para presionit dhe filloi negociatat me regjimin izraelit, duke nënshkruar më pas Marrëveshjen e Oslos, në të cilën FKÖ njohu regjimin izraelit dhe u zotua të hiqte dorë nga lufta e armatosur. Kjo marrëveshje pati një ndikim shkatërrues në luftën palestineze.