Pas sulmeve të përditshme nga grupet e rezistencës në Al Anbar të Irakut, Erbil, Bagdad dhe madje edhe bazat amerikane në Siri, të premtën, ka pasur një zhvillim të ri që tregon përfshirjen më të gjerë të grupeve të rezistencës irakiane në luftën e Gazës dhe është bërë e ditur se është hedhur një raketë balistike nga 500 kilometra në perëndim të Irakut drejt portit të Eilat në jug të regjimit izraelit.

Rezistenca Islamike irakiane, e cila mori përgjegjësinë për sulmin, deklaroi se "të premten në mëngjes, ata morrën në shënjestër Um Al-Rashesh", duke përdorur emrin arab Eylat.

Lëvizja theksoi se sulmi u krye në mbështetje të popullit të Gazës dhe në përgjigje të masakrave të Izraelit që synonin palestinezët, duke përfshirë fëmijë, gra dhe të moshuar.

Në deklaratë thuhej se Rezistenca Islamike është këmbëngulëse që të vazhdojë të sulmojë armikun.

Padyshim që ky sulm duhet marrë parasysh të gjitha efektet dhe pasojat strategjike që do të ketë në të ardhmen si nga lufta aktuale, ashtu edhe nga zhvillimet rajonale.

Para së gjithash, ky sulm është një pikë kthese në historinë e veprimtarive të grupeve të rezistencës irakiane që mbështesin luftën kundër pushtimit të popullit palestinez.

Makthi disa vjeçar i Amerikës dhe Izraelit po bëhet realitet

Edhe pse në vitet e fundit qeveri të ndryshme irakiane kanë marrë pjesë në organizata ndërkombëtare dhe rajonale si Organizata e Bashkëpunimit Islamik dhe Liga Arabe, me qëllim të dënimit të Izraelit, sulmi i Forcave të Mobilizimit Popullor (Hashd al-Shaabi), e cila është pjesë e Forcave të Armatosura zyrtare të Irakut, në territoret e pushtuara, është një zhvillim që pak njerëz mund ta kishin parashikuar. Veçanërisht, duke pasur parasysh përpjekjet intensive perëndimore dhe arabe në vitet e fundit për të ndarë Irakun nga Boshti i Rezistencës i udhëhequr nga Irani, duke përdorur mjete të tilla si presionet ekonomike, nxitja e nacionalizmit laik dhe shtimi i kaosit dhe trazirave në të gjithë vendin.

Ndarja nga Kataib Hezbollah e lëvizjes Al-Nujaba, e udhëhequr nga Sheikh Akram al-Kaabi, dhe marrja pjesë e saj në beteja të rëndësishme si Beteja e Aleppos dhe Beteja e periferive të Damaskut, sidomos gjatë konflikteve civile në Siri, ka qenë një makth për amerikanët dhe izraelitët për vite.

Me sulmin e së premtes, makthi i Amerikës dhe Izraelit duket se është bërë realitet dhe kundër Tel Avivit është hapur një front i katërt, tre të parët prej të cilëve janë Gaza, Libani dhe Jemeni.

Pas këtij sulmi befasues dhe historik, lëvizja Al-Nujaba njoftoi se ishte e gatshme për çdo konflikt kundër forcave amerikane dhe regjimit pushtues izraelit nëse këtë gjë e kërkon Sekretari i Përgjithshëm i Hezbollahut libanez, Sayyed Hassan Nasrallah. Al-Kaabi gjithashtu deklaroi se grupet irakiane të rezistencës janë të gatshme të marrin pjesë në operacionet tokësore në territoret e pushtuara për çlirimin e Palestinës.

Në gusht të vitit 2021, në një raport të Institutit Ndërkombëtar Kundër Terrorizmit Herzliya, u tha se botimi i një libri nga Al-Nujaba me titull "Rëndësia strategjike e rajonit të Golanit për sigurinë dhe mbijetesën e Izraelit" ishte një shenjë e vendosmërisë së lëvizjes për të marrë pjesë në luftën e ardhshme anti-izraelite.

Për më tepër, në vitin 2017, Instituti Amerikan Wilson Center, duke cituar forcën prej 9,000 personash të lëvizjes Al Nujaba, njoftoi se organizata themeloi Brigadën Çlirimtare të Golanit në vitin 2017.

Sipas Ultra Iraq, pas sulmit raketor të premten, Al Kaabi u shpreh se: "Rezistenca irakiane, e cila përfshin forcat speciale tokësore që mundën ISIS-in dhe grupet e tjera terroriste në Siri, është gati për luftë dhe do të qëndrojë krah për krah me vëllezërit tanë në Palestinë dhe Liban derisa sionistët të mposhten plotësisht dhe derisa të lutemi të gjithë së bashku në xhaminë e shenjtë al-Aksa."

Duke iu drejtuar Hezbollahut, aleatit të fortë të Libanit, Al Kaabi tha: "Ne presim vlerësimet dhe vendimet tuaja dhe lufta e nisur me pushtuesit amerikanë në Irak nuk duhet të përfundojë pa rezultuar në liri të plotë."

Duke kërcënuar forcat amerikane me një "disfatë të re", Al Kaabi deklaroi se Rezistenca ishte shumë më e fortë se më parë, ndërsa amerikanët më të dobët dhe u shpreh se: "Kjo luftë do të jetë padyshim një lëvizje e mirë për muxhahidët heroikë."

Përveç konfirmimit të sulmeve me raketa kundër pozicioneve në territorin e pushtuar, masa kërcënoi të zgjerojë bankën e saj të synuar për të përfshirë aleatët e SHBA në rajon.

Faras al-Yasser, një anëtar politik i Al-Nujaba, tha në një deklaratë televizive se sulmet e fundit arritën deri në Detin e Vdekur dhe Eilat, duke u shprehur se: "Kjo paralajmëron një fazë të re në sulmet ndaj vendeve brenda regjimit uzurpator."

Goditja të cilën rezistenca irakiane i dha zemrës së ekonomisë izraelite

Kjo goditje e rëndësishme kundër Izraelit nuk bart në vete vetëm cilësi simbolike dhe paralajmëruese, por në të njëjtën kohë, tregon se  Hashd al-Shaabi, pikërisht shumë afër pranisë ushtarake amerikane në Irak, ka fituar aftësi të larta armatimi dhe mund të nis raketa me precizitet të lartë dhe ndoshta kamikazët e famshëm që janë aktualisht në duart e të gjitha grupeve të rezistencës në rajon, në një nga portet kryesore të Izraelit në bregun e Detit të Kuq, vetëm 500 kilometra nga Iraku.

Eilat është pjesa më jugore e territorit të pushtuar dhe ndodhet në bregun e Gjirit të Akaba në Detin e Kuq, midis qytetit jordanez Akaba në lindje dhe qytetit egjiptian Taba në perëndim.

Porti i Eilat u hap në vitin 1957 dhe sot përdoret kryesisht për tregti me vendet e Lindjes së Largët, pasi lejon anijet izraelite të arrijnë në Oqeanin Indian pa pasur nevojë të kalojnë përmes Kanalit të Suezit. Përveç portit tregtar, ky qytet ka edhe dy aeroporte dhe një portë kufitare që hapet në Akaba të Jordanisë.

Në fakt, Eilat, i vetmi port sionist në Detin e Kuq, ka një rëndësi të lartë strategjike dhe ekonomike pasi i siguron regjimit një hapësirë ​​frymëmarrjeje gjeopolitike dhe parandalon bllokimin territorial.

Për shkak të statusit të "ekonomisë ishullore" të regjimit izraelit që rezulton nga izolimi i tij gjeopolitik rajonal, tregtia e tij e jashtme bazohet në përdorimin e porteve dhe rrugëve detare për të siguruar rritje të vazhdueshme ekonomike. 99 për qind e tregtisë izraelite kryhet përmes porteve, ndërsa 1 për qind e mbetur përmes kufijve ajrore ose lindore.

Përveç kësaj, duke qenë se tubacioni Ashkelon transporton 12-16 për qind të naftës së papërpunuar të transferuar nga Deti i Kuq në Mesdhe pa kaluar përmes Kanalit të Suezit, Eilat është një terminal nafte dhe Tel Avivi, i cili dëshiron të përfitojë nga marrëveshjet e naftës me Vendet Arabe të Gjirit, i kushtojnë rëndësi të madhe këtij vendi.

Regjimi izraelit është shumë i varur nga importet, veçanërisht nga importet e energjisë, dhe ka frikë të madhe nga kërcënimet e mundshme ndaj flukseve të energjisë. Lufta e vitit 1967 shpërtheu pasi Kajro pushtoi ngushticën e Titanit midis Egjiptit dhe Arabisë Saudite dhe bllokoi rrugën tregtare të portit të Eilat.

Në planifikimin ekonomik të Izraelit, Eilat konsiderohet si një unazë që lidh territoret e pushtuara me korridoret ndërkombëtare si Iniciativa Kineze "Belt and Road Initiative (BRI)" (Një brez, një rrugë) ose një rival tranzit me Kanalin e Suezit të Egjiptit.

Prandaj, në ditët në vijim, në axhendën e grupeve të Rezistencës mund të jenë sulmet me raketa me rreze më të gjatë dhe me dronë që synojnë t'i japin një goditje shkatërruese ekonomisë izraelite dhe të prishin funksionimin e portit.