Gjuajtja me raketa nga Libani, Gaza dhe Siria, e kryer gjatë fundjavës nga grupet e rezistencës dhe që zgjati për orë të tëra, hapi portat e ferrit për izraelitët dhe u tregoi udhëheqësve izraelitë se ajo që kishin më shumë frikë prej vitesh ishte realizuar dhe se tani ata ishin nën rrethimin e rezistencës.

Ajo që ndodhi një javë më parë ishte një shfaqje madhështore sinergjie, koordinimi dhe bashkëpunimi mes grupeve të rezistencës. Rezistenca ka dëshmuar se është koalicioni më i fortë rajonal, qëllimi kryesor i të cilit është çlirimi i Palestinës dhe largimi i regjimit izraelit nga harta e rajonit.

Çështja e re dhe e rëndësishme në sulmet e fundit nuk është sasia e humbjeve që do t'i shkaktohen regjimit, i cili në fakt as nuk është në shënjestër, por mesazhet simbolike shumë të rëndësishme që ai i përcjell armikut. Këtu janë tre prej tyre:

1. Çadra mbështetëse dhe mbrojtëse

Pamja e realitetit të ri dhe vendimtar që lëshimet me raketa me shumë fronte i dërguan regjimit izraelit ishte frika e Izraelit për t'u përfshirë në një konflikt të drejtpërdrejtë ushtarak me Hezbollahun dhe paaftësia e tij për të nisur një sulm të ri të madh në Gaza.  Kohët e fundit, zyrtarët izraelitë kanë kërcënuar vazhdimisht se do të prishin marrëveshjen e gazit me Libanin dhe do të sulmojnë vendin. Megjithatë, gjuajtja me raketa nga Libani jugor, i cili me sa duket mori dritën jeshile nga Hezbollahu, jo vetëm që pasqyron mungesën e Tel Avivit të një fuqie të re luftarake në shkallë të gjerë, por tregon gjithashtu se ekuacionet e parandalimit tani kanë ndryshuar, me ombrellën e mbrojtjes së Hezbollahut që siguron një garanci sigurie për grupet e tjera të rezistencës. Aq sa për shkak të mundësisë së një konflikti me Hezbollahun, izraelitët e patën të pamundur të kryenin sulme masive ndaj pozicioneve të grupeve palestineze me bazë libaneze.

Kjo situatë në tokat e pushtuara është përjetuar ndryshe më parë. Në sulmet e Izraelit në lagjen Sheikh Jarrah të Jerusalemit në maj 2021, sulme që çuan në shkatërrimin e shtëpive të njerëzve, brenda fushëveprimit të Operacionit Jerusalem Sword, grupet e rezistencës së Gazës lëshuan raketa thellë në qytetet izraelite. Humbja në këtë luftë dha këmbanat e alarmit për izraelitët, duke i bërë ata të vënë në dyshim forcën e tyre. Për shembull, ish-ministri izraelit i Mbrojtjes, Avigdor Lieberman kishte pyetur se çfarë do të bënte Tel Avivi kur do të përballej me Hezbollahun dhe Iranin, të cilët janë shumë më të fortë se lëvizja palestineze, duke pasur parasysh pozicionin e Tel Avivit kundër Hamasit. Kjo nuk ishte në të vërtetë një pyetje, ishte një profeci dhe paralajmërim i bërë nga zyrtari izraelit, dhe aftësia e kufizuar e reagimit të Izraelit në sulmin e fundit me raketa ishte përmbushja e kësaj profecie.

2. Rezistenca e ka gishtin në butonin e sulmit gjithëpërfshirës

Një realitet tjetër simbolik i demonstruar nga sulmet e fundit ndaj regjimit izraelit nga tre fronte është përfundimi i punës për opsionin e një sulmi të gjithanshëm në territoret e pushtuara. Në të vërtetë, historia e konflikteve midis grupeve të rezistencës dhe regjimit izraelit ka shënuar një pikë kthese të re dhe kjo është përfundimi operacional i krijimit të një fronti të përbashkët, i cili është një synim strategjik i përjetshëm për grupet e rezistencës. Edhe pse izraelitët ishin përplasur me frontin e përbashkët arab në luftërat e viteve 1967 dhe 1973, të cilat përfshinin Sirinë, Egjiptin dhe Jordaninë, ata kurrë nuk përjetuan një luftë të plotë me rezistencë. Grupet e rezistencës rrethojnë Izraelin nga Libani jugor deri në Siri, Gaza, Jemen dhe Irak si një ushtri, secila e fuqishme dhe me përvojë, e pajisur me raketa dhe drone, siç dëshmohet nga disfatat e njëpasnjëshme të forcave izraelite në luftëra të veçanta. Sulmet e fundit me raketa kanë dërguar mesazhin se një opsion i tillë është tani në tryezë dhe se për këtë rezistenca e ka dorën në buton.

3. Shpëtimtari fle në varr

Një tjetër çështje e rëndësishme dhe simbolike që ra në sy në sulmet e fundit në territoret e pushtuara ishte vetmia e Izraelit dhe mosveprimi i të ashtuquajturve aleatë rajonalë dhe ndërkombëtarë të regjimit izraelit, veçanërisht të SHBA-së. Monarkitë e Gjirit, të cilat kanë ëndërruar një koalicion kundër Boshtit të Rezistencës në vitet e fundit, jo vetëm që nuk e kanë mbështetur Tel Avivin, por edhe e kanë kritikuar atë. Duke luftuar me shumë sfida, nga protestat e brendshme publike deri te lufta në Ukrainë dhe thellimi i humnerës brenda BE-së, vendet evropiane janë praktikisht të parëndësishme për krizat e sigurisë të Izraelit. SHBA-ja, pozicionet dhe bazat e të cilave në Irak dhe Siri janë bërë shënjestër e grupeve të rezistencës këto ditë, ka humbur fuqinë e saj për të ndikuar në zhvillimet rajonale dhe dëshiron të shmangë tensionet me grupet e rezistencës.

Regjimi izraelit tani e sheh veten më të prekshëm se kurrë më parë ndaj kërcënim

eve të sigurisë për shkak të kushteve ndërkombëtare dhe shmang çdo lloj lufte nga frika e "mallkimit të dekadës së tetë".