Përgjigje ndaj kritikave nga Hezbollahu

Publikuar në Shk. 15, 2023, 10:01 p.m.

Në programin Dispatches të Rania Khalek nga BreakThrough News, Sheik Naim Kasim iu përgjigj pyetjeve në lidhje me Hezbollahun, Libanin, Azinë Perëndimore dhe Botën, si dhe kritikave ndaj Hezbollahut nga qarqe të ndryshme.

Përshëndetje të gjithëve, unë jam Rania Khalek. Jeni duke ndjekur programin Dispatches që ju drejtohet nga Bejrut-Liban. Sot, i ftuari ynë është Sheik Naim Kasim, Zëvendës Sekretari i Përgjithshëm i Hezbollahut, një nga forcat politike më me ndikim në Liban, e cila u shfaq si një lëvizje rezistence kundër pushtimit "izraelit" në Libanin e Jugut dhe u bë një nga lojtarët më të mëdhenj në Azinë Perëndimore kundër fuqive imperialiste ndër vite.

Mirë se vini në programin tonë, Sheik Naim Kasim.

-Mirë se ju gjejë.

Po, le të fillojmë me këtë... E dini, Hezbollahu filloi si një lëvizje e vogël që i rezistonte okupimit "izraelit" në Libanin Jugor; megjithatë, siç sapo e përmenda, me kalimin e viteve, është kthyer në një ushtri që është zgjeruar në Liban, Siri dhe Irak dhe madje ushtri që mbështet Ansarullahun. Më parë, armiqtë tuaj ishin të kufizuar në pushtuesit e huaj, por që nga viti 2013 atyre u janë shtuar Al-Kaeda dhe ISIS. Në këtë pikë, pyetja ime për ju është: Si ka ndryshuar lëvizja juaj me kalimin e kohës dhe cili është synimi juaj sot, si brenda Libanit ashtu edhe në rajon?

- Kur Hezbollahu u themelua në vitin 1982, qëllimi i tij kryesor ishte të çlironte tokat e tij duke iu kundërvënë armikut pushtues "izraelit". Themelimi i Hezbollahut bazohet në parimin e xhihadit në rrugën e Allahut brenda një baze islame, dhe çlirimin e tokave të tij duke luftuar pushtimin "izraelit". Megjithatë, ndërsa ngjarjet  zhvilloheshin, ne kuptuam se ka duar "izraelite" që përpiqen të na arrijnë nga ato vende ku "Izraeli" nuk është drejtpërdrejt i pranishëm.

Për shembull, ISIS është në mesin e tyre; Tekfirët, të cilët u sollën në Siri dhe Irak dhe u porositën nga Perëndimi, SHBA-të dhe shtetet e Gjirit për të shkatërruar Sirinë, e cila është pjesë e Boshtit të Rezistencës, janë në mesin e tyre.

Në këtë pikë, ne kuptuam se ISIS dhe tekfirët që hynë në Liban nga rajonet lindore kishin për qëllim të na sabotonin në Liban. Ata donin të luftonin me ne, me Sirinë dhe Irakun. Kuptuam se rezistimi ndaj tyre do t'i shërbente luftës sonë me "Izraelin". Ne rezistuam për t'i parandaluar ata të fitonin kontroll dhe ndikim në rajon; Nëse ata do të kishin një kontroll dhe ndikim të tillë, kjo në të vërtet do të ishte në dobi të "Izraelit".

Kjo është arsyeja pse ne nuk e kemi luftuar ISIS-in në fillim, beteja jonë kryesore është me "Izraelin". Megjithatë, duke pasur parasysh se ISIS kryen një funksion që i shërben “Izraelit” nën kujdesin e Perëndimit, ne hymë në këtë luftë, të cilën e pamë si pjesë e mbrojtjes së Boshtit tonë të Rezistencës.

Në të njëjtën kohë, ndër synimet tona është edhe mbrojtja e Libanin dhe aftësisë tonë për t'i rezistuar "Izraelit". Ne qëndrojmë ende pas idesë sonë origjinale, objektivi ynë kryesor për të çliruar tokat është "Izraeli". Ky është objektivi kryesor. Përveç kësaj, ne bëjmë dhe do të bëjmë gjithçka nëse kjo kontribuon në qëllimin tonë kryesor, dhe kjo është ajo që kemi bërë deri tani.

Shumë komentues nga jashtë, madje edhe disa nga armiqtë tuaj brenda Libanit dhe zyrtarë amerikanë këmbëngulin se Hezbollahu po sundon Libanin. Si i përgjigjeni këtij pretendimi?

- Hezbollahu ka fuqi dhe mbështetje të konsiderueshme popullore. Kjo i lejon Hezbollahut të ketë një prani efektive politike. Në zgjedhje morëm 15 nga 128 deputetë. Përveç kësaj, në rezistencën tonë kundër armikut "Izrael", ne arritëm suksese që vendet tjera nuk mund t'i arrinin.

Ne arritëm të dëbonim nga Libani “Izraelin”, i cili kishte arritur në Bejrut. Dhe ne dolëm ballë për ballë me luftën e madhe kundër “Izraelit” në korrik 2006 dhe e fituam këtë luftë. Gjithashtu, në vitin 2017, ne ishim në gjendje të parandalonim emiratin tekfirist që përpiqej të hynte në rajonin Bekaa. Kjo na dha forcë dhe dëshmoi guximin dhe këmbënguljen tonë.

Nëpërmjet fuqisë sonë në nivelet ushtarake dhe politike dhe fuqisë sonë popullore, ne kemi një ndikim në Liban, në vendimet e Libanit, në të ardhmen e Libanit dhe në aleancat tona brenda Libanit. Prandaj thonë se ne e mbajmë Libanin në duar.

Kjo nuk është e vërteta; Libani është i larmishëm nga aspekti fetar dhe sektar dhe prania jonë në parlament përbën afërsisht 13-14% të numrit të përgjithshëm të deputetëve; ka edhe emërtime të tjera që janë gjithashtu me ndikim.

Megjithatë, ne jemi një parti e organizuar, e përpiktë që mban premtimet dhe punon për të mirën e njerëzve. Kjo është arsyeja pse ne shquhemi si një grup i veçantë dhe me ndikim. Po, mund të themi se Hezbollahu ka një ndikim të rëndësishëm në Liban; por ne nuk jemi sundimtarët e Libanit dhe nuk kemi fuqi për ta bërë këtë. Ka parti të tjera me të cilat bashkëpunojmë.

Dhe ju e dini... Përveç kësaj, shpesh ka kritika nga të njëjtët njerëz, nga amerikanët dhe nga kundërshtarët tuaj në Liban: "Hezbollahu është një organ përfaqësues i Iranit, Irani është përgjegjës për Hezbollahun". Si i përgjigjeni kësaj kritike? A është Hezbollahu një strukturë përfaqësuese e Iranit? A janë Hezbollahu dhe Irani të ndara? Cila është marrëdhënia këtu?

- Marrëdhëniet tona me Iranin janë të mira. Besimi ynë në Velayet-i Fakih dhe Imam Khamenei është një besim fetar, një lidhje fetare. Ashtu si të krishterët pranojnë autoritetin e Papës si autoritet, ne besojmë në Imam Khamenei si autoritetin tonë fetar, ashtu si çdo strukturë fetare në botë beson në një autoritet të veçantë në një rajon të caktuar.

Ky është dimensioni kulturor dhe intelektual i çështjes dhe është krejtësisht normale. Ajo që ka rëndësi është se çfarë bëjmë në fushë. Dua të pyes: Çfarë ka bërë Hezbollahu në fushë deri tani që mund të tregohet se është bërë për Iranin?

Nëse po flasim për kundërvënien ndaj "Izraelit", kjo është ideja jonë sepse toka jonë është nën okupim. Nëse po flasim për kundërvënien ndaj tekfiristëve dhe ISIS-it, kjo është ideja jonë sepse ata donin të dominonin zonat tona.

Nëse nuk e pranojmë nënshtrimin e administratës politike të Libanit ndaj Shteteve të Bashkuara, kjo ndodh sepse ne si libanezë duam pavarësinë. Të gjithë dëshmorët që dhamë në luftërat tona me armikun "izraelit" janë dëshmorë libanezë. Partia jonë është parti libaneze. Suksesi ynë në Liban është për ne, për Libanin.

E gjithë kjo është për të mirën tonë. Kur flasim për çlirimin e tokave, përfitimet ndaj popullit, ndërtimin e aleancave politike për pavarësinë e Libanit, e gjithë kjo është në shërbim të Libanit. Po, Irani është i kënaqur me atë që ne po bëjmë. Dhe kjo është e drejta e Iranit.

Sigurisht, jo vetëm Irani, por të gjithë në mbarë botën që kanë ide të ngjashme do të jenë të lumtur me atë që kemi arritur; sepse ne punojmë në mënyrë patriotike. Ne nuk veprojmë në emër të askujt. Ne veprojmë si libanezë dhe kemi të drejtë të shprehim atë që bëjmë.

Epo, nëse vijmë në një dimension më global... E dini, Hezbollahu u themelua gjatë Luftës së Ftohtë dhe arriti disa nga fitoret e tij më të mëdha në një periudhë të hegjemonisë unipolare dhe amerikane dhe supremacisë amerikane. Por bota ka ndryshuar që atëherë. Amerika u mund në Irak dhe Afganistan, dhe këto disfata prodhonin më pak thirrje të drejtpërdrejta për hegjemoninë. Ka gjithashtu fuqi në zhvillim si Kina dhe fuqi më të vogla, disi të mesme si Irani, si Turqia; Ata mund të dërgojnë forca përtej kufijve të tyre dhe të ushtrojnë ndikim ekonomik. A mendoni se rendi i vjetër botëror i udhëhequr nga Amerika është shembur dhe është shfaqur një botë e re multipolare? Nëse po, çfarë do të thotë një botë multipolare për Hezbollahun?

- Para vitit 1989, bota ishte e ndarë në Lindje dhe Perëndim. Kontrolli ishte midis Amerikës dhe Bashkimit Sovjetik. Pas rënies së Bashkimit Sovjetik në vitin 1989, Amerika u bë një hegjemoni e njëanshme.

Ajo u përpoq ta përdorte këtë hegjemoni për të dominuar popujt dhe vendet. Ajo ka pushtuar çdo rajon të mundshëm të botës, Irakun, Afganistanin dhe rajone të tjera për të uzurpuar burimet dhe për të kontrolluar popujt. Dhe u bë e qartë se popujt e botës nuk e pranuan një hegjemoni të tillë.

Të gjithë njerëzit duan të jenë të pavarur, të kenë zgjedhjet e tyre, fuqinë e tyre dhe një të ardhme për fëmijët e tyre. Kjo është arsyeja pse gjërat filluan të ndryshojnë. Sot jemi në një fazë ku pushtimi amerikan u mund dhe nuk pati sukses.

Ashtu si Irani dhe Turqia, sot ka shumë vende që nuk e pranojnë hegjemoninë amerikane, ashtu siq do të bënte çdo vend normal. Rusia, Kina, madje edhe India e Pakistani dhe vendet e tjera të mëdha nuk e tolerojnë hegjemoninë amerikane, ku Amerika vendos çfarë të dojë dhe mohon të drejtat e njerëzve.

Prandaj, tani jemi përballur me një fazë të re në botë. Kjo skenë hedh poshtë hegjemoninë amerikane. Bota do të jetë një vend multipolar. Për ne si Hezbollah, kjo është perfekte. Kjo është në përputhje me të drejtën e të gjithë popujve për të mos u dominuar nga një popull tjetër ose nga udhëheqësi politik i një populli tjetër.

Kjo është arsyeja pse ne jemi të kënaqur me këtë rezultat. Dhe kjo është krejtësisht normale. Askush nuk mund ta dënojë njerëzimin me padrejtësinë, tiraninë dhe kolonializmin e vet. Dhe të gjitha hegjemonitë e shekujve të kaluar janë shembur.

Ku janë perandoritë? Ku është Perandoria Romake? Ku është Perandoria Bizantine? Ku është Perandoria Persiane? Gjatë historisë, të gjitha perandoritë janë shembur. Do të ndodhë përsëri, dhe kjo është ajo që po ndodh tani. Jemi të lumtur për kolapsin e unipolaritetit.

Si i shikoni efektet e luftës Rusi-Ukrainë në rendin politik dhe ekonomik global?

-Sipas meje, lufta Rusi-Ukrainë është një tablo në të cilën janë të dukshme kalimi në multipolaritet dhe dështimi i teorisë amerikane të unipolaritetit. Sepse kjo luftë shpërtheu në dy kampe: kampin amerikan dhe atë rus. Prandaj, në mes të pasojave të luftës do të ketë më shumë përçarje globale. Nuk ka kthim prapa; Amerika dhe Perëndimi nuk kanë fuqi të kthehen në unipolaritetin e së kaluarës.

Tani le t'i drejtohemi çështjeve më lokale - ose të them rajonale -. E dini, shpesh thuhet: “Problemet e Libanit nuk mund të zgjidhen pa vendosur sauditët të luajnë një rol më pozitiv në Liban”. Cili është roli saudit në Liban dhe a mendoni se një rol i tillë do të mund të jetë ndonjëherë pozitiv?

- Për të zgjidhur problemet e Libanit, kërkohet një pajtim i brendshëm. Dhe madje edhe vendet e huaja duhet të ndalojnë ndërhyrjen dhe presionin e tyre ndaj Libanit. Një nga problemet tona kryesore është ndërhyrja e SHBA-së përmes sanksioneve dhe bllokadës, duke e penguar botën të lidhin marrëdhënie me Libanin. Libani do të jetë mirë nëse vendet e huaja largojnë duart nga Libani.

Është e dobishme për Arabinë Saudite që të ketë marrëdhënie të mira me Libanin. Por nuk është Arabia Saudite ajo që do të krijojë stabilitetin apo të ardhmen e Libanit; ata që do ta bëjnë këtë janë libanezët.

Nëse Arabia Saudite vazhdon të tërhiqet, kjo është çështje e saj. Ndërtimi i Libanit nuk do të presë që dikush të vijë në ndihmë. Prandaj, dua të theksoj se të gjitha problemet tona në Liban janë për shkak të ndërhyrjes së huaj. Si libanez, është më mirë të qëndrojmë së bashku në mënyrë që të mund të marrim të drejtat tona pa presion nga jashtë.

E dini... Le të përqendrohemi te sauditët edhe për disa çaste. Derisa të arrihet një zgjidhje në Jemen, ata po bllokojnë edhe përparimin në Liban. A mendoni se ka një lidhje midis krizës së vazhdueshme në Jemen dhe krizës së vazhdueshme në Liban?

Nuk ka asnjë lidhje në mes të krizës në Liban dhe krizës në Jemen. Por është e qartë se ajo që ndodhi në Jemen e befasoi Arabinë Saudite. Ata nuk prisnin që jemenasit të mbronin vendin e tyre në këtë mënyrë dhe të parandalonin dominimin saudit në vendin e tyre.

Prandaj sot po luftojnë me ta, me jemenasit, dhe nuk duan t'u japin të drejtat e tyre; ky është një persekutim i madh i Jemenit nga Arabia Saudite; por kjo është krejtësisht e ndarë nga çështja libaneze.

Ata akuzojnë Hezbollahun për mbështetjen e Jemenit; Kjo është një nga arsyet e qëndrimit të Arabisë Saudite në Liban. Ne mbështesim Jemenin në një shkallë shumë të vogël. Sipas mendimit tonë, janë jemenasit ata që vazhdojnë luftën dhe konfliktin për të rifituar të drejtat e tyre. Çështja e Jemenit është një pretekst për Arabinë Saudite.

Prandaj, ne deklarojmë se nuk ka asnjë lidhje mes Jemenit dhe Libanit. Ajo që po ndodh në Jemen është specifike për Jemenin; Ajo që po ndodh në Liban është specifike për Libanin. Arabia Saudite është tronditur kur një nga zyrtarët e saj thotë se kanë dërguar më shumë se 20 miliardë dollarë ndihmë në Liban në 20 vjet dhe nuk kanë marrë asgjë në këmbim.

Pyetja është: çfarë duan ata nga Libani? A duan që Libani t'i përmbahet politikave të tyre? Kjo është krejtësisht e papranueshme për ne. Libanezët janë të pavarur dhe i marrin vendimet e tyre në mënyrë të pavarur nga të tjerët. Kushdo që dëshiron të ketë një marrëdhënie të tillë me Libanin është i mirëseardhur. Kushdo që nuk dëshiron të lidh marrëdhënie me Libanin duke respektuar zgjedhjet e popullit të tij, ky është problemi i tij. Megjithatë, ajo që po ndodh në Jemen nuk ka të bëjë fare me Libanin.

Në dy vitet e fundit, sauditët dhe iranianët kanë zhvilluar bisedime në Bagdad dhe gjetkë. A e dini se ku po çojnë këto bisedime dhe pse është kjo e rëndësishme?

- Siç dihet, bisedimet mes Iranit dhe Arabisë Saudite u zhvilluan në formën e pesë takimeve në Bagdad. Diskutimet gjatë pesë takimeve kryesisht kishin për qëllim përmirësimin e marrëdhënieve mes dy vendeve dhe ende nuk janë përcaktuar hapat praktik për këtë.

Në takimin e parë, pala saudite kishte një kërkesë për të diskutuar çështjet e Iranit në vend të çështjeve që lidhen me marrëdhëniet dypalëshe midis dy vendeve; Jemeni dhe çështje të tjera. Por, Irani refuzoi çdo diskutim për çështjet rajonale dhe e kufizoi diskutimin në marrëdhëniet dypalëshe.

Kjo gjithashtu mund të ndihmojë në çështjet rajonale; me kusht që të mos jenë objekt diskutimesh dhe angazhimesh. Mendoj se ajo që shkaktoi shtyerjen dhe vonesën e takimeve ishte shpresa e Arabisë Saudite se do të diskutoheshin si marrëdhëniet dypalëshe ashtu edhe çështjet rajonale. Por tani Arabia Saudite e ka kuptuar që ose do të diskutohet për marrëdhëniet dypalëshe ose nuk do të ketë fare diskutim apo takim.

Mendoj se në të ardhmen e afërt do të ketë një takim mes dy palëve; megjithatë, diskutimet do të jenë vetëm për marrëdhëniet saudio-iraniane; Në këtë takim nuk do të përfshihen çështjet rajonale dhe ato botërore.

Dua t'ju pyes për rolin e Amerikës në Liban; efektet e sanksioneve, shumë premtime të paplotësuara, ndërhyrje në punët e brendshme të Libanit si vendet e tjera të rajonit... Sigurisht që sanksionet kanë efekte edhe në Siri. Si po ndikojnë politikat amerikane në Liban tani? Sepse shpesh dëgjojmë amerikanët të thonë: "Jo, ne nuk vendosim sanksione ndaj Libanit. Ne vendosim sanksione vetëm ndaj individëve të caktuar." Por është e qartë se ajo që bën Amerika në rajon ka pasoja edhe për Libanin. Cili është qëndrimi juaj për politikat e SHBA-së për Libanin dhe Sirinë në përgjithësi?

Amerika ka objektiva në rajon. Këto janë dy objektiva të dukshme:

1. Të ketë kontroll mbi politikat e të gjitha vendeve të rajonit në një mënyrë që do t'u shërbejë interesave të tyre ekonomike, politike dhe sociale në çdo kuptim.

2. Të vendosë "Izraelin" në një pozicion për të sunduar rajonin, për të pasur një prani të fortë, për të shfrytëzuar realitetin e të gjithë rajonit brenda dhe jashtë Libanit dhe veçanërisht në Palestinë. Rezistenca në Liban u krijua për të parandaluar këto dy objektiva të SHBA-së.

Nga njëra anë ka mundur “Izraelin”, nga ana tjetër kjo Rezistencë nuk pranon politikat e Amerikës që duan t’ia nënshtrojnë Libanin vetes dhe “Izraelit”. Prandaj, Amerika vendosi t'i shpallte luftë Libanit.

Për momentin, Amerika është në luftë me Libanin në çdo kuptim, ekonomik, social dhe politik. Sa për të thënë se ata janë vetëm duke sanksionuar njerëz të caktuar. Ndërsa të gjithë njerëzit shohin se si këto sanksione prekin fëmijët, të moshuarit, gratë dhe të gjithë qytetarët, situatën ekonomike dhe financiare në të gjithë vendin, këto janë fjalë teorike që nuk kanë asnjë vlerë.

Një nga arsyet më të rëndësishme për kolapsin që shohim në Liban është se SHBA ka provokuar trazira dhe kaos, si nëpërmjet sanksioneve, ashtu edhe nëpërmjet organizatave joqeveritare ose jofitimprurëse që punojnë për të bllokuar rrugët, sabotuar njerëzit dhe i shtyjnë ata në konfuzion.

Prandaj, nuk është e drejtë të thuhet se Amerika synon vetëm individë. Amerika po synon një shoqëri të tërë, të gjithë vendin. Sigurisht që synimi i tyre është të na mbajnë nën presion. Madje ajo i tha popullit: “Nuk e përballojmë dot më këtë situatë”, për t'i bërë njerëzit të thonë dhe t'i bëjnë presion Hezbollahut që të ndryshojë politikat e tij.

Jo, nuk do të ndodhë, dhe ata e dinë se nuk do të ndodhë. Dëshmia më e madhe janë zgjedhjet parlamentare. Ne morëm mbështetje nga njerëzit më shumë se në vitin 2018.

Në zgjedhjet e 2022 kemi nxjerr edhe dy deputetë; kemi pasur 13 deputetë, tani kemi 15. Kemi arritur të mbetemi një forcë e fuqishme në vend. Kjo është një shenjë se Amerika nuk ka arritur të ndajë njerëzit nga ne.

Në përmbledhje, mund të them: Amerika po sulmon të gjithë Libanin pa përjashtim përmes presionit ekonomik, politik dhe financiar; Po lufton fëmijët dhe gratë për hir të "Izraelit" dhe interesave të tij, por nuk do t'ia dalë.

Duke folur për "Izraelin", siç dihet, "Izraeli" është në proces të formimit të qeverisë së re, e cila përfshin disa nga partitë më ekstremiste në historinë "izraelite". Dhe sigurisht, brenda "Izraelit", të ashtuquajturit liberalë apo të majtë apo kushdo që është në krye të punës në "Izrael" janë gjithashtu racistë kundër palestinezëve dhe johebrenjve, të përfshirë në praktika të masakrës etnike dhe luftëra agresive kundër vendeve fqinje. Por duket se ka një dallim në mes të partive tradicionale dhe partive të ekstremit të djathtë që hyjnë në parlament në zgjedhje dhe krahasohen me partitë neonaziste në Evropë apo me një lloj ISIS-i hebre. Çfarë nënkuptojnë këto parti ekstremiste që vijnë në pushtet në “Izrael” për palestinezët, Libanin dhe rajonin?

– Qeveria e “Izraelit” është rezultat i zgjedhjes së popullit të “Izraelit”. Kjo do të thotë se ekstremizmi është rrënjosur thellë në shoqërinë “izraelite”. Në këndvështrimin tonë, në çdo rast, nuk ka ndonjë dallim të madh mes kësaj qeverie dhe asaj të mëparshme; sepse të gjitha qeveritë e "Izraelit" janë qeveri pushtuese. Pra, këta njerëz dhe këto qeveri janë pushtues.

Pushtimi nuk mund të zbutet duke thënë: “Ky është një ekstremist dhe tjetri është një pushtues më i butë.” Në fund të fundit, okupimit duhet t'i vijë fundi dhe "Izraeli" duhet të zhduket. Palestinezët duhet të rifitojnë të drejtat e tyre.

Ajo që po ndodh sot në “Izrael” në qeverinë ekstremiste është një barrë për Perëndimin; Është një barrë për ata që mbështesin ekzistencën e "Izraelit". Ju e vendosët këtë përbindësh në këtë zonë dhe ky përbindësh, dita ditës, po bëhet gjithnjë e më i egër.

Ky përbindësh zhvendos burra dhe gra, vret fëmijë, kryen masakra, kryen krime të tmerrshme, vjedh tokat palestineze dhe zgjeron pushtimin.

Çfarë mund të themi për ekzistencën e "Izraelit"? Një subjekt të cilit Kombet e Bashkuara vendosën t'i japin shtatë të nëntat e tokës palestineze menjëherë pas themelimit të saj në 1948.

Sipërfaqja e Palestinës është 27,000 kilometra katrorë dhe para se gjithçka të kishte filluar, ata i dhanë "izraelitëve" 21,000 kilometra katrorë. Palestinezëve u kanë mbetur 6,000 kilometra katrorë tokë dhe pjesë të saj po u vidhen vazhdimisht në emër të “banimit”.

Pushtimi "izraelit" nuk dëshiron t'u japë palestinezëve as një pjesë të të drejtave të tyre. Unë nuk e shoh si problem ekzistencën e 'ekstremistëve' dhe 'të moderuarve' brenda “Izraelit”. I gjithë entiteti "Izrael" është një pushtues ekstremist. E gjithë ekzistenca e "Izraelit" është një gabim dhe një mëkat brenda rajonit. Ne duhet ta shohim “Izraelin” si pushtues dhe ta trajtojmë si të tillë.

Libani, Siria, Iraku janë shtete që aktualisht mezi funksionojnë. Njerëzit po përballen me vështirësi të mëdha për shkak të sanksioneve, papunësisë masive, mungesës së energjisë elektrike dhe shërbimeve të tjera – natyrisht, shumica e të cilave janë të lidhura me sanksionet – dhe sot, me ndryshimet klimatike, janë të dukshme edhe kërcënime të reja për stabilitetin në rajon. Duke pasur parasysh të gjitha këto vështirësi, a ka mbaruar kërcënimi i lëvizjeve ekstremiste sunite si ISIS apo ka kërcënime të reja që po përshkallëzohen në rajon si rezultat i gjithë këtij destabiliteti?

- Janë Amerika dhe Perëndimi që krijuan krizën në rajon. Janë Amerika dhe Perëndimi që sollën ISIS-in në rajon për të shkatërruar rajonin. Janë Amerika dhe Perëndimi që pushtuan Irakun dhe Afganistanin dhe shkatërruan gjeografinë arabe me demonstrata dhe aksione në emër të të drejtave të njeriut.

Sot Amerika dhe Perëndimi janë shkaku i vështirësive dhe telasheve në Siri, Liban, Irak, Palestinë dhe në mbarë rajonin. Kjo do të thotë se ISIS dhe kërcënimet e ngjashme do të vazhdojnë për aq kohë sa Amerika dhe Perëndimi duan të vazhdojnë këtë politikë me sanksione dhe presione dhe të përpiqen të pushtojnë dhe nënshtrojnë popujt.

Sepse ISIS u krijua dhe u mbështet financiarisht nga Amerika; Këtë e ka pranuar edhe Amerika. E ka pranuar (Hillary) Klinton. Prandaj, sot ISIS është goditur si një projekt madhor; Është goditur në kontekstin e krijimit të shteteve që mbajnë emrin e ISIS; megjithatë, thelbi i tij ende ekziston dhe është i përhapur në rajon.

Edhe pse vetëm në formën e bombave, atentateve dhe të ngjashme, ne presim akte sabotimi në disa vende të rajonit, Ndoshta Amerika do të krijojë gjëra të reja, sepse ata e kanë kuptuar deri më tani që sanksionet dhe ISIS-i nuk kanë dhënë rezultatet që ata dëshironin. Ndoshta diçka e re do të na befasojë. Nuk e di.

Tani le t'i drejtohemi konkretisht Libanit. Libani ka arritur së fundmi këtë marrëveshje mjaft historike për kufirin detar me “Izraelin”. Sa të rëndësishme ishin armët e Rezistencës në sigurimin e të drejtave të Libanit?

- A mund të dyshojë dikush në botë se ky demarkacion i kufirit detar ka ndodhur para së gjithash për shkak të Rezistencës dhe kërcënimeve të saj, pastaj solidaritetit ndërmjet Rezistencës dhe shtetit libanez dhe mirëmenaxhimit të këtij rasti nga shteti libanez? Kjo është e sigurt:

Është Rezistenca ajo që e përshpejtoi këtë sukses në rrethana të favorshme, kur “Izraeli” i frikësohej luftës dhe Amerika i frikësohej një tensioni të mundshëm në rajon, ndër çështjet e tjera kryesore shqetësuese në Rusi, Ukrainë, Kinë dhe rajone të ndryshme të botës.

Kjo është arsyeja pse unë e shoh përfundimin e demarkacionit të kufirit detar si një nga arritjet kryesore të Rezistencës, së bashku me çlirimin në vitin 2000, çlirimin nga ISIS-i në vitin 2017 dhe përballjen tonë kundër “Lindjes së Re të Mesme”,  në korrik të vitit 2006. Të gjitha këto janë arritje të Rezistencës.

Ata që ju kritikojnë juve në këtë drejtim janë në dy pozicione të ndryshme. Disa nga kritikët tuaj thonë: “Libani duhet të kishte marrë më shumë, duhet të kishte marrë edhe aq sa 29-ta”, ndërsa të tjerët thonë se meqenëse është bërë me “Izraelin”, kjo marrëveshje nënkupton në mënyrë implicite njohjen e “Izraelit”. A mund të shpjegoni se si kjo marrëveshje është thelbësisht e rëndësishme për Libanin? Dhe si u përgjigjeni ju këtyre kritikave?

Ekzistojnë mekanizma kushtetues për vendosjen e kufijve në Liban: Presidenti, parlamenti, kabineti dhe ministritë e autorizuara që vendosin se ku janë kufijtë. Në përcaktimin e kufijve detarë nuk është e mundur të mbështetemi në ide politike, në idetë teorike të disa intelektualëve, historianëve apo atyre që punojnë për çështje gjeografike.

Ajo që nevojitet është të vendoset se ku janë kufijtë detarë. Shteti libanez vendosi se ku ishte kufiri detar dhe ne si Hezbollah nuk ndërhymë. Për sa kohë që qeveria thotë “ky është kufiri detar”, ne e konsiderojmë kufi detar dhe nuk na interesojnë diskutimet e tjera.

Por të thuash se kjo është një formë normalizimi me “Izraelin”… Si mund të jetë ky normalizim me “Izraelin” kur marrëveshja e kufirit detar u nënshkrua në dy letra të veçanta dhe në dy vende të ndryshme?

Prandaj, as formalisht nuk pranuam asnjë shprehje normalizimi. Ata që përpiqen të ngrenë këtë çështje po përpiqen të krijojnë një kulturë normalizimi për të lejuar idetë e tyre.

Edhe “Izraeli” tha se kjo nuk do të thotë normalizim dhe se për shkak të qëndrimit të tyre, ata janë ende në grindje me Libanin dhe Hezbollahun. Të gjitha këto premtime për normalizim janë përpjekje për të lënë në hije suksesin; por suksesi është në shesh si dielli dhe dielli nuk është i mbuluar me baltë.

Kufiri detar ka përfunduar. A mund ta imagjinoni Libanin të fillojë negociatat për kufirin e tij tokësor? Cili do të ishte qëndrimi i partisë suaj për atë që duhet të kërkojë Libani në një situatë të tillë?

Nuk mund të ketë gjë të tillë si "luftë për përcaktimin e kufirit tokësor", sepse kufijtë tokësorë janë të përcaktuar dhe të ditur. Por situata aktuale është kjo: “Izraeli” ka pushtuar territorin libanez. Ajo që duhet bërë është çlirimi i tokave libaneze. Kjo nuk kërkon marrëveshje me “Izraelin”. Ata duhet të largohen nga toka jonë. Rrethanat në këtë kohë mund të mos jenë të pjekura për një tërheqje të tillë; por më e rëndësishmja është se ata nuk do të qëndrojnë në tokën tonë.

A duhet që Libani ta braktisë këtë sistem sektar dhe të kalojë në një rend politik më egalitar dhe çfarë lloj qeverie do të dëshironit të shihnit në të ardhmen?

Kushtetuta e rendit aktual bazohet në Marrëveshjen e Taifit. Marrëveshja e Taifit u bë pas një periudhe lufte 15-vjeçare dhe për të arritur këtë, kërkohej ndërhyrja ndërkombëtare e libanezëve, Amerikës, Arabisë Saudite dhe Sirisë. Një përmirësim rrënjësor apo një ndryshim rrënjësor i kësaj kushtetute nuk mund të ndodhë lehtë.

Mund të shkaktojë luftëra, probleme, komplikime, nuk e di. Nga këndvështrimi ynë si Hezbollah, ne nuk kemi plane për të ndryshuar rendin, ne gjithmonë themi se Kushtetuta e Taifit duhet të zbatohet. Nëse dikush ka nevojë për përmirësime të vogla, në vend ka mekanizma për këtë.

Ndryshimet e duhura mund të bëhen me miratimin me dy të tretat e shumicës së një propozimi të paraqitur në Parlament. Problemi ynë është zbatimi jo i plotë i Marrëveshjes Taif; sepse një pjesë e madhe e marrëveshjes nuk zbatohet. Po të zbatohej, do të nënkuptonte se administrata nuk do të bazohej në sekt. Gjyqësori dhe të gjitha institucionet duhet të punojnë për Libanin; por zbatimi i tij në praktikë është problem, ashtu siç është edhe korrupsioni i përhapur dhe dështimi për të zbatuar Taif-in plotësisht.

Epo, pyetja e fundit që dua t'ju bëj është për çështjen e korrupsionit. Sigurisht, amerikanët gjithmonë e akuzojnë Hezbollahun për korrupsion. Por, në të njëjtën kohë, ka edhe njerëz që thonë se “Hezbollahu toleron shumë korrupsionin, Hezbollahu është shumë afër njerëzve të korruptuar, Hezbollahu nuk po lufton mjaftueshëm kundër Neo-Liberalizmit dhe sistemit ekonomik që mbështet kolapsin e Libanit.”

Si u përgjigjeni këtyre kritikave se Hezbollahu inkurajon apo toleron korrupsionin dhe nuk ka një axhendë ekonomike?

- Hezbollahu është pjesë e përbërjes që përbën Libanin. Brenda qeverisë ka 2 ministra nga 24 ministra. Ka ndikim të kufizuar në menaxhim dhe udhëheqje. Prandaj, kur ka korrupsion në vend, më së shumti është gjyqësori ai që ndërhyn dhe i kërkon llogari. Kemi bërë shumë padi që organet e drejtësisë të gjykojnë për të; por këto dosje u hodhën në sirtarë. Nëse gjyqësori është i pamjaftueshëm dhe me të meta, cili është faji ynë? Si mund ta luftojmë korrupsionin përveç përdorimit të mjeteve ligjore?

Po na kërkojnë të bëjmë presion të drejtpërdrejtë për të ndaluar korrupsionin? Si? Me gjykatat revolucionare? Apo me mjete të parregullta? Askush nuk e pranon këtë gjë, nuk e pranojmë as ne. Pra, ata që na akuzojnë për mbështetje të korrupsionit, në fakt po na kërkojnë diçka përtej përgjegjësisë sonë.

Ai që nuk e përmbush detyrën e tij, është sistemi gjyqësor. Disa e thonë këtë për të hedhur poshtë akuzat, edhe pse nuk kanë bërë asgjë vetë; mënyra më e mirë është t'ua hedhësh fajin të tjerëve; por ne nuk gabuam për këtë çështje, bëmë gjithçka që mundëm. Sa i përket projektit ekonomik, nuk ka asnjë projekt të veçantë ekonomik për një parti politike nga përbërja e shtetit.

Nëse përbërja e shtetit ka punuar që nga viti 1992, pas Taifit, për të shfuqizuar bujqësinë dhe industrinë dhe mbështetet vetëm në sektorin e shërbimeve, bankave dhe turizmit, kjo do të thotë se nuk mund të flasim për një strukturë reale ekonomike për Libanin. Ne kemi ofruar vazhdimisht mbështetje dhe investime njerëzore për bujqësinë dhe industrinë; sepse ka talente të rëndësishme shkencore në Liban. Por qeveritë e njëpasnjëshme nuk kanë punuar në këtë drejtim. Prandaj, politikat ekonomike mund të jenë efektive vetëm përmes strukturës shtetërore. Ne bëmë gjithçka që mundëm. Pjesa tjetër është përgjegjësi e të gjithëve.

Sheik Naim Kasim, faleminderit shumë për pjesëmarrjen.

- Ska përse.



Burimi : Yakın Doğu Haber