Dua ta filloj intervistën duke pyetur se si ishte gjendja në rajon kur triumfoi Revolucioni Islamik. Cila ishte situata në Azinë Perëndimore? Duke marrë parasysh që një nga dimensionet e rëndësishme të Revolucionit Islamik ishin efektet e tij rajonalë dhe ndërkombëtarë, çfarë ndryshimesh ndodhën në ekuacionet rajonale pas revolucionit dhe cilat ngjarje i kemi parë? Çfarë ndodhi në rajon në përgjithësi dhe në Liban në veçanti, me fitoren e Revolucionit Islamik?

Me emrin e Allahut, Mëshiruesit dhe Mëshirëbërësit. Së pari, dua të ju uroj mirëseardhje. Nëse shkojmë në të kaluarën dhe vëzhgojmë zhvillimet, do të shohim se në rajon ndodhi një zhvillim shumë i rëndësishëm pak para Revolucionit Islamik në Iran. Kjo ngjarje është tërheqja e Republikës Arabe të Egjiptit nga konflikti arabo-izraelit duke nënshkruar Marrëveshjen Camp David. Për shkak të rolit të rëndësishëm dhe me ndikim të Egjiptit në konfliktin e përmendur, ky incident pati pasoja të tmerrshme për rajonin, si dhe për konfliktin arabo-izraelit, çështjen palestineze dhe të ardhmen e Palestinës.

Pas këtij incidenti, fillimisht u pa që konflikti ishte kryesisht në favor të Izraelit. Arsyeja për këtë ishte se në atë kohë, vendet e tjera arabe dhe grupet e rezistencës palestineze nuk kishin fuqinë të qëndronin kundër fuqive të mëdha pa ndihmën e Egjiptit. Me fjalë të tjera, efekti i parë i incidentit ishte se ai shkaktoi një ndarje të thellë midis vendeve arabe.

Së dyti, nëse e mbani mend atë periudhë, ekzistonte një bllok perëndimor i udhëhequr nga SHBA kundër BRSS-së. Në përputhje me rrethanat, ekzistonte një ndarje në rajonin tonë: vendet që qëndronin pranë Bashkimit Sovjetik, pra bllokut Lindor dhe ato të lidhura me SHBA-në, pra bllokun Perëndimor. Si rezultat, kishte një ndarje të thellë midis vendeve arabe në rajon, e cila kishte pasoja shkatërruese për popujt e rajonit dhe natyrisht gjithashtu kishte një ndikim në konfliktin arabo-izraelit. Në atë kohë, Lufta e Ftohtë midis Bashkimit Sovjetik dhe Shteteve të Bashkuara ndikoi rrënjësisht në rajonin tonë dhe zhvillimet e tij.

Sa i përket çështjes së Libanit, duhet thënë se Libani, si pjesë e këtij rajoni, është prekur seriozisht nga zhvillime të tilla si veprimet e Izraelit, konflikti arabo-izraelit dhe ndarjet në rajon. Në atë kohë Libani po përballej me probleme të brendshme dhe po zhvillohej një luftë civile. Izraeli armik pushtoi disa pjesë të Libanit jugor në 1978, pra një vit para Revolucionit Islamik, dhe krijoi një zonë të sigurt në kufirin Liban - Palestinë, të cilin ata e quajtën 'rrip kufiri'. Izraeli armik vazhdoi të sulmonte Libanin, qytetet, fshatrat dhe njerëzit e tij çdo ditë falë kësaj zone të sigurt. Ne ishim përballur me një problem vërtet serioz: pushtimi izraelit në Libanin Jugor dhe sulmet e tij në baza ditore. Avionët luftarakë dhe artileria izraelite bombarduan Libanin e Jugut, regjimi Sionist kreu rrëmbime dhe bombardime të rënda dhe njerëzit u larguan nga shtëpitë e tyre pas këtyre ngjarjeve brutale. Këto ngjarje ndodhën pak para Revolucionit Islamik, midis viteve 1977 dhe 1979.

A i përdorën ata palestinezët në Liban si një justifikim?

Po, izraelitët kishin për qëllim praninë palestineze dhe operacionet që ata kryen. Sidoqoftë, ky ishte vetëm një justifikim sepse Izraeli filloi të sulmonte Libanin e Jugut në 1948, kur Palestinezët nuk ishin ende të pranishëm në Libanin e Jugut. Palestinezët e kthyen Libanin e Jugut në një bazë rezistence në fund të viteve 1960 dhe në fillim të viteve 1970, veçanërisht pas ngjarjeve në Jordani dhe me largimin e grupeve Palestineze nga Jordania në Liban.

Pra, në këto kushte triumfoi revolucioni Islamik në Iran. Kjo fitore erdhi në një kohë kur në botën arabe dhe myslimane mbizotëronte një atmosferë dëshpërimi dhe kishte shqetësime për të ardhmen. Tërheqja e Egjiptit nga konflikti arabo-izraelit dhe nënshkrimi i marrëveshjes Camp David nga ai , imponimi i një procesi poshtërues politik mbi palestinezët dhe nga ana tjetër, pamjaftueshmëria e sundimtarëve në vendet arabe në atë kohë ishin faktorë që forcuan pikëllimin, hidhërimin, dëshpërimin, zhgënjimin dhe ankthin për të ardhmen. Prandaj, Revolucioni Islamik që ndodhi në Iran në një mjedis të tillë ringjalli shpresat e rajonit dhe të popujve, veçanërisht të popullit të Palestinës dhe Libanit.

Kjo fitore e Revolucionit Islamik po ashtu ringjalli edhe shpresat e një kombi që ishte strukur nga prania e Izraelit. Pozicioni i Imam Khomeinit ndaj projektit sionist dhe çlirimit të Palestinës ishte i qartë që nga fillimi. Ai qëndronte hapur krah për krah me grupet palestineze të rezistencës. Imam Khomeini besonte se populli palestinez duhet të mbështetet, çdo pëllëmbë tokë duhet të çlirohet dhe Izraeli si një regjim i padobishëm në rajon duhet të eliminohet. Kjo është arsyeja pse fitorja e Revolucionit Islamik krijoi një shpresë në rritje për të ardhmen dhe rriti moralin dhe motivimin e atyre që mbështesin rezistencën aq sa grupet e rezistencës në rajon.

Fitorja e Revolucionit Islamik në të njejtën kohë krijoi edhe një ekuilibër fuqish në rajon. Egjipti kishte shmangur luftën me Izraelin, por Republika Islamike e Iranit ndërhyri. Kështu, në konfliktin arabo-izraelit u rivendos ekuilibri i fuqisë dhe për këtë arsye rezistenca në rajon hyri në një fazë të re historike. Kjo ishte pika fillestare e lëvizjes islamike dhe xhihadit midis shiitëve dhe sunitëve ashtu si në botën arabe dhe myslimane.

Imam Khomeini parashtroi disa rregulla për çështje të ndryshme të tilla si çështja Palestineze, uniteti Islam, rezistenca, përballja dhe luftimi i Shteteve të Bashkuara, stabiliteti dhe vazhdimësia, besimi i kombeve tek vetja dhe tek Allahu, besimi në fuqinë personale gjatë luftës kundër forcave arrogante dhe arritja e fitores. Këto rregulla patjetër që patën një ndikim shumë pozitiv dhe të drejtpërdrejtë në gjendjen e rajonit në atë kohë.

Përveç atmosferës së përgjithshme të krijuar nga Revolucioni Islamik dhe ringjalljes së rezistencës duke frymëzuar një frymë të re në zemrat e popujve të rajonit nga Imam Khomeini,  a keni një kujtim të veçantë për Imam Khomeinin dhe pozicionin e tij përballë rezistencës dhe Hezbollahut në Liban?

Po, ishte viti 1982. Nëse duam të flasim për këtë, duhet të kemi parasysh çlirimin e provincës Hyrremshehir në Iran. Izraelitët ishin thellësisht të shqetësuar për luftën midis Iranit dhe Irakut, ose luftën që Saddami i imponoi Iranit. Kjo është arsyeja pse, pas çlirimit të Hyrremshehirit, Izraeli vendosi të sulmonte Libanin. Sigurisht që ekzistonte një lidhje e thellë në mes të shkaqeve rrënjësore të këtij veprimi dhe fitoreve në frontin iranian si dhe sulmit izraelit ndaj Libanit. Kjo është mënyra se si Izraeli hyri në periferi të Libanit, rrethin Bekaa, provincën libaneze të Gjibraltarit dhe Bejrut. Në atë kohë, menjëherë pas okupimit Izraelit, një grup  i përbërë prej ulemash, vëllezërish dhe luftëtarësh vendosën të formonin Rezistencën Islamike dhe të vendosnin themelin Islam-Xhihad të lëvizjes së Rezistencës.

Më vonë, Izraeli pushtoi jo të gjithë Libanin, por gati gjysmën, domethënë 40 përqind të zonës së Libanit. 100 mijë ushtarë izraelitë hynë në Liban. Ata sollën forca shumëkombëshe amerikane, franceze, britanike dhe italiane me pretekstin e ruajtjes së paqes. Kishte gjithashtu milici libaneze që punonte dhe bashkëpunonte me izraelitët. Duke treguar këto fakte, unë dua të tregoj se sa e keqe ishte situata atëherë.

Më vonë, një grup ulemash, besimtarësh dhe vëllezërve tanë Muxhahedinë vendosën të fillojnë një lëvizje të re nën emrin e rezistencës islamike. Emri i kësaj lëvizje më vonë do të ndryshohet në 'Hizbullah'. Krijimi i këtij fronti përkoi me vendimin e Imam Khomeinit për të qëndruar dhe luftuar kundër sulmeve izraelite duke dërguar Gardat e Revolucionit Islamik në Siri dhe Liban. Qëllimi fillestar i Trupave të Gardës Revolucionare Islamike ishte të luftonte së bashku me grupet e rezistencës libaneze dhe palestineze dhe forcat siriane. Sidoqoftë, pas një kohe, madhësia e sulmeve izraelite ishte e kufizuar dhe nuk kishte më luftë klasike. Dhe operacionet e rezistencës së forcave popullore ishin të nevojshme më shumë se kurrë.

Pra, atëherë Imam Khomeini ndryshoi rolin e Gardave Revolucionare dhe forcave iraniane në Siri dhe Liban nga konflikti i drejtpërdrejtë në sigurimin e ndihmës dhe trajnimit ushtarak për të rinjtë në Liban. Kështu që të rinjtë libanezë mund të merren me pushtuesit vetë dhe të kryejnë operacione rezistence. Ky ishte pozicioni i parë i Imam Khomeinit.

Kështu, detyra e Korpusit të Gardës së Revolucionit Islamik në Siri dhe në rajonin Bekaa të Libanit - Baalbek, Hermek dhe Janta, ku janë vendosur qendrat e trajnimit - ndryshoi për të siguruar trajnim ushtarak për të rinjtë libanezë. Ata u mësuan të rinjve libanezë metodat e luftës dhe ofruan mbështetje logjistike. Prania e thjeshtë e Trupave të Gardës së Revolucionit Islamik në Liban në atë kohë u dha të rinjve libanezë dhe grupeve të Rezistencës një qëllim dhe një frymë të lartë për t'u ngritur kundër Izraelit.

Siç thashë më parë, u vendos që të formohej një grup i madh për të ndjekur këtë qëllim të rëndësishëm dhe për të caktuar nëntë përfaqësues në emër të vëllezërve pro-rezistencës. Ndër këta përfaqësues ishte edhe Dëshmori Abbas Musavvi. Natyrisht, unë nuk isha në mesin e këtyre nëntë njerëzve pasi isha një i ri 22 ose 23 vjeç në atë kohë. Këta nëntë persona udhëtuan në Iran dhe u takuan me përfaqësuesit e Republikës Islamike.Po ashtu, u mbajt edhe një takim me Imam Khomeinin. Gjatë takimit të tyre me Imam Khomeinin (r.a.), ata propozuan krijimin e një fronti të rezistencës islamike ndërsa paraqitën një raport mbi zhvillimet e fundit në Liban dhe në rajon. Ata i thanë Imam Khomeini (r.a.): 'Ne besojmë në udhëheqjen, autoritetin dhe drejtimin tuaj. Na tregoni çfarë të bëjmë.’

Imam Khomeini (r.a.) insistoi që detyra e tyre ishte t'i rezistonin armikut me të gjitha forcat, edhe nëse ata kishin mjete të kufizuara dhe një numër të vogël. Hezbollahu kishte pak anëtarë në atë kohë. Imami tha: 'Filloni nga e para dhe mbështetuni tek Allahu i Madhërishëm dhe mos prisni ndihmën e njerëzve të tjerë në botë. Besojini vetes dhe dijeni se Zoti do të ju ndihmojë. Unë ju shoh si fitimtar.’ Kjo ishte një gjë e mahnitshme. Imam Khomeini (r.a.) e pa këtë si një rrugë të bekuar dhe kështu vuri gurët e themelit të frontit islamik të rezistencës nën emrin e shenjtë 'Hezbollah' në Liban gjatë takimit të vëllezërve tanë me të.

Pastaj, vëllezërit tanë i thanë Imamit: 'Ne besojmë në udhëheqjen, autoritetin dhe drejtimin tuaj. Por në çdo rast, ju jeni shumë i zënë dhe në një moshë të shtyer dhe ne nuk mund t'ju mbajmë të zënë me çështje dhe probleme të ndryshme. Kjo është arsyeja pse ne ju kërkojmë të caktoni një përfaqësues me të cilin mund të këshillohemi për çështje të ndryshme.' Pastaj, Imami sugjeroi Imam Khamenein (Allahu e ruajt) dhe tha: ‘Zotëria Khamenei është përfaqësuesi im.’ Si rezultat, marrëdhënia midis Hezbollahut dhe Ajatollah Khamenei (Zoti e bekoftë) filloi pothuajse në të njëjtën kohë me krijimin e këtij grupi. Ne kemi qenë në kontakt të vazhdueshëm me të në kohë të ndryshme, duke u takuar shpesh dhe duke raportuar për zhvillimet e fundit. Ai po ashtu gjithmonë e vlerësoi rezistencën.

Më kujtohet rasti i disa anëtarëve të Hezbollahut që dëshironin martirizimin. Ju e dini që përvoja e parë e veprimit ‘Istishhad’ u krye në Liban dhe nga vëllezërit tanë. Vëllezërit tanë i dërguan videot e tyre të testamentit Imamit, përpara se të botoheshin në shtyp, të luftëtarëve që dëshironin të kryenin aksion ‘Istishhad’, të cilët kryen një martirizim masiv në Liban dhe tronditën thellë pushtuesit. Kjo video iu shfaq Imamit dhe ai shikoi dhe dha pikëpamjet e tij. Testamentet ishin shumë të bukura. Ishte plot entuziazëm, sufizëm dhe dashuri. Duke parë testamentet, Imam Khomeini (r.a.) tha: 'Këta janë të rinj dhe trima. Ata janë të gjithë shumë të rinj. ' Pastaj ai vazhdoi: 'Këta janë sufitë e vërtetë'. Imami u impresionua vërtet nga këto testamente.

Bashkëpunimi, mbështetja dhe kujdesi i Imam Khomeini për rezistencën dhe Hezbollahun Libanez vazhdoi deri në ditën e fundit të jetës së tij të bekuar. Më kujtohet një ose dy muaj para se Imam Khomeini të vdiste, kur ai ishte shumë i sëmurë dhe pranonte më pak vizitorë vendas dhe më pak vizitorë të huaj. Shkova në Iran si anëtar dhe zyrtar administrativ i këshillit të Hezbollahut. Unë u takova me Ajatollah Khamenein, me të ndjerin Ajatollah Rafsanjanin dhe zyrtarë të tjerë iranianë. Unë kërkova të takohem edhe me Imam Khomeinin. Më thanë se ai ishte i sëmurë dhe nuk donte të takohej me askënd. I kërkova që të provonin dhe ata thanë se do të bënin më të mirën. Më vonë, shkova në zyrën e Imam Khomeinit dhe kërkova një takim. Në atë kohë, Shejh Rahimiyan (Zoti e bekoftë) nga shtëpia e Imam Khomeini, i cili i kushtoi vëmendje të veçantë Libanit, ndau çështjen me Ahmad Khomeini (r.a.) dhe nga unë u kërkua të isha gati për një takim të nesërmen. Natyrisht, të gjithë u habitëm. Shkova te Imam Khomeini (r.a.) dhe nuk ishte askush tjetër. As Seyid Ahmedi. Nuk kishte madje asnjë zyrtar i Ministrisë së Jashtme ose Garda Revolucionare që merrnin pjesë në takime. Shejh Rahimiyan më shoqëroi në dhomën e Imamit, por më pas më la vetëm me Imamin. Unë respektova praninë e tij të mrekullueshme.

Imam Khomeini ishte ulur në një karrige të lartë dhe unë isha ulur në dysheme. Isha i shtangur nga madhështia e tij dhe nuk mund të thoja asnjë fjalë. Imami më kërkoi të afrohesha. Iu afrova dhe u ula pranë tij. Ne biseduam dhe unë i dhashë atij një letër që solla me vete. Ai u përgjigj në pyetjet që ndava për zhvillimet në Liban në atë kohë dhe buzëqeshi dhe tha: 'Thuaju të gjithë vëllezërve tanë të mos mërziten. Unë dhe vëllezërit e mi në Republikën Islamike të Iranit jemi të gjithë me ju. Ne gjithmonë do të jemi me ju.' Ky ishte takimi im i fundit me Imam Khomeinin (r.a.).

Do të doja të kishim kohë të flisnim më gjerë për ju për atë periudhë. Faleminderit përsëri që na dhatë mundësinë. Ju thatë që Hezbollah u krijua në një kohë shumë të vështirë dhe filloi veprimet e saj. Ju përmendët gjithashtu faktin që Irani po merret me okupim në kufijtë e tij. Regjimi sionist periodikisht sulmonte, vriste dhe plaçkiste njerëz në Liban. Hezbollah filloi operacionet e tij në një situatë kaq të vështirë. Ju gjithashtu thatë që Imam Khomeini e caktoi Ajatollah Khamenein të qëndronte në kontakt me ju. Unë do të doja t'ju pyes në lidhje me këshillat më të rëndësishme që ju dha Ajatollah Khamenei (Allahu e ruajt) pas vdekjes së Imam Khomeinit. Gjithashtu, a mund të më tregoni se si ju udhëzoi ai gjatë presidencës? Nëse shkojmë te udhëheqja e Imam Khamenei, ajo që po përpiqemi të sqarojmë është pse Hezbollah ishte shumë i kënaqur me zgjedhjen e tij si Komandant i Republikës Islamike. Cila ishte ngjarja që ju bëri të ndiheni në këtë mënyrë?

Që nga momenti i parë i marrëdhënies sonë me Ajatollah Seyyid Ali Khamenein, unë iu drejtova atij si 'Komandant'. Tani më lër të përdor të njëjtat fjalë kur flas për të. Vëllezërit dhe motrat e mia kanë pasur një Këshill të Hezbollahut të përbër prej 7 deri në 10 vetë në numër të ndryshëm në secilën fazë. Anëtarët e këtij këshilli u takuan me Komandantin vazhdimisht gjatë presidencës së tij. Ajo që dua të them në lidhje me atë periudhë është presidenca e Ajatollah Khameneit për gati shtatë vjet para vdekjes së Imam Khomeinit...

A kishte ndonjë person privat që siguronte kontakte midis Hezbollahut dhe Ajatollah Khameneit?

Më lejoni të kthehem në këtë temë. Në të vërtetë, komandanti vlerësoi grupet libaneze dhe u kushtoi mjaft kohë atyre. Mbaj mend që intervistat morën 2, 3, ndonjëherë edhe 4 orë. Ai dëgjoi me kujdes atë që thamë. Miqtë dhe vëllezërit tanë i tregonin detajet. Siç e dini, jo të gjithë ranë dakord. Ai kishte mendime të ndryshme. Komandanti do të dëgjonte të gjitha komentet, mendimet dhe pikëpamjet. Natyrisht, nuk kishte asnjë problem me gjuhën arabe. Sepse ai fliste arabisht rrjedhshëm. Ai fliste bukur arabisht.

Prapëseprapë, ai do të preferonte një shoqërues që fliste arabisht. Ai zakonisht fliste persisht, por kur libanezët flisnin arabisht, ai nuk kishte nevojë për përkthim. Zotërimi i tij i plotë i gjuhës arabe kontribuoi shumë në kuptimin e vëllezërve tanë libanezë për problemet dhe pikëpamjet e tyre. Pika e rëndësishme është se, pavarësisht marrjes së autoritetit të plotë nga Imam Khomeini, Komandanti u përpoq të luante një rol udhëheqës dhe na ndihmoi të merrnim vendimet tona. Mbaj mend që si atëherë, ashtu edhe pas emërimit të tij si Komandant, sa herë që donte të shprehte mendimin e tij në çdo takim ai thoshte 'këshilla ime është kjo'. Për shembull, edhe nëse do të vinte në një përfundim, ai do të na thoshte 'uluni, këshillohuni me njëri-tjetrin dhe merrni vendimin e duhur'.

Në fakt, në atë fazë, Komandanti arriti të luante një rol kritik duke udhëhequr grupin për trajnimin intelektual, shkencor dhe mendor të udhëheqësve dhe komandantëve të Hezbollahut. Aq sa vëllezërit tanë ishin të sigurt për veten e tyre edhe në situatat më të vështira dhe mund të merrnin vendime duke u mbështetur në aftësitë e tyre. Ndërsa komentonte, ai kujtoi një thënie Persiane: Interesat e një vendi vendosen nga pronarët e tij. Imami i nderuar thoshte: 'Ju jeni Libanez dhe keni më shumë kontroll mbi punët tuaja. Ne bëjmë vetëm disa komente që mund të zbatoni. Sidoqoftë, ju jeni ata që do të merrni vendimin përfundimtar. Mos prisni që njerëzit e tjerë të vendosin për ju.’ Prandaj, roli i Komandantit në trajnimin, rritjen dhe zhvillimin e shpejtë të Hezbollahut ka qenë shumë i rëndësishëm.

Vëllezërit tanë shkonin në Iran dy ose tre herë në vit në vitet e para. Me fjalë të tjera, për shkak të zhvillimeve të shpejta rajonale në atë kohë, ata po shkonin në Iran rreth çdo gjashtë muaj për të mësuar pikëpamjet e zyrtarëve iranianë mbi këto zhvillime. Sigurisht, ishte gjithashtu një luftë që iu imponua Iranit për tetë vjet dhe pati efekte rajonale. Kështu, vëllezërve tanë u duhej shkëmbimi i rregullt i informacionit, konsultimit dhe mbështetjes nga Irani. Në atë kohë, vëllezërit tanë po më dërgonin në Iran kur përballeshin me një problem urgjent. Meqenëse isha më i ri se të tjerët, nuk më është dhënë ndonjë mbrojtje sistematike apo diçka e tillë. Isha vetëm dhe kisha vetëm një çantë. Pra, pasi që nuk isha i njohur, vizitat e mia në Iran nuk ishin të komplikuara dhe nuk kishte siguri rreth meje.

Nga ana tjetër, ai më zgjodhi mua ta dërgoja në Iran, pasi unë jam më i njohur me persishten sesa vëllezërit e mi në Hezbollah. Që në fillim, kishte një pëlqim dhe lidhje midis meje dhe vëllezërve të mi iranianë. Vëllezërit e mi brenda Hezbollahut më thonin: Ti i don iranianët dhe iranianët të duan ty. Prandaj, ti duhet të shkosh të Iran.’ Unë po flisja me Komandantin për një ose dy orë në emër të vëllezërve të mi në Liban. Ndërsa bëhesha gati të shkoj, pasi i kishim diskutuar të gjitha çështjet, ai më thoshte: ‘Çfarë po nxiton? Rri dhe të bisedojmë nëse ka diçka për të cilën nuk kemi diskutuar.’ Kjo fazë ishte shumë e rëndësishme për Hezbollahun, pasi Hizbullah kishte çështje themelore, qasje themelore dhe qëllime themelore. Më në fund kemi arritur të mbledhim pikëpamje të ndryshme nën një libër të vetëm. Tani mund të them se ka një konsensus brenda Hezbollahut. Me ngjarjet që jetuam dhe përvojat që patëm, u bashkuan dhe u kombinuan perspektiva të ndryshme falë udhëzimeve, këshillave dhe udhëheqjes së Imam Khomeinit në periudhën e tij si dhe Komandantit pas vdekjes së tij.

Sikur të kishim kohë të mjaftueshme për të dëgjuar kujtimet tuaja ...

Diku do të thoni ‘Sikur’... [të qeshura]

 

Sidoqoftë, koha jonë është shumë e kufizuar. Tani le ta lëmë atë periudhë mënjanë dhe të flasim për vitin 1989, kur Imam Khomeini arriti mëshirën e Allahut dhe populli jonë dhe të gjithë ithtarët e Revolucionit Islamik vajtonin. Kohë të tilla janë kohë kritike si për vendin tonë ashtu edhe për adhuruesit e Revolucionit Islamik. A mund ta përshkruani shkurtimisht gjendjen e punëve tuaja në kohën kur Ajatollah Khamenei u zgjodh si pasardhës i Imam Khomeinit? Gjithashtu, a mund të flisni për ngjarjet që keni hasur në arenën rajonale dhe ndërkombëtare pas vdekjes së Imam Khomeini?

Në atë kohë, kishim një periudhë shumë kritike, sepse shembja e Bashkimit Sovjetik, fillimi i rendit në të cilin Shtetet e Bashkuara ishin unipolare dhe përfundimi i Luftës së Ftohtë përkuan në të njëjtën periudhë. Në të njëjtën kohë, ne ishim dëshmitarë kur regjimi sionist filloi bisedimet e paqes. Nga ana tjetër, Revolucioni Islamik ishte në një situatë të veçantë. Padyshim që amerikanët kishin plane për periudhën e pas - Imam Khomeinit. Ne dëshirojmë t'i diskutojmë këto kushte me ju. A mund të na tregoni për këto kushte? A mund të na tregoni edhe për qëndrimin e Komandantit ndaj ngjarjeve që ndodhën në nivelin rajonal dhe ndërkombëtar?

Siç e dini, gjatë gjithë jetës së Imam Khomeini, anëtarët e Hezbollahut dhe mbështetësit e rezistencës në Liban kishin marrëdhënie të ngushta intelektuale dhe kulturore. Kështu, anëtarët e Hezbollahut kishin një përkushtim emocional dhe pasionant ndaj Imam Khomeini. Ashtu si shumë iranianë që luftuan kundër Sadamit në luftën kundër Iranit, ata e donin me të vërtet Imam Khomeinin (r.a.). Anëtarët e Hezbollahut libanez e donin atë si një imam, një komandant, një udhëzues, një autoritet dhe një baba. Unë kurrë nuk kam parë që libanezët të duan kaq shumë dikë. Si rezultat, vdekja e Imam Khomeini në atë kohë solli një mal trishtimi dhe zije për libanezët. Pikëllimi dhe vajtimi që ata ndien nuk ishin sigurisht më pak se tek iranianët. Kjo ishte marrëdhënia emocionale midis libanezëve dhe Imam Khomeinit (r.a.).

Nga ana tjetër, në atë kohë kishte një shqetësim serioz. Mediat perëndimore diskutonin vazhdimisht për periudhën pas Imam Khomeinit dhe pohonin se problemi kryesor ishte ky njeri, atëherë ai nuk ishte dikush që ta zëvendësonte atë me udhëheqjen e vendit dhe se administrata iraniane do të binte dhe do të shpërthente një luftë civile. Në këtë kontekst, në vitin e fundit të jetës së lartësuar të Imam Khomeinit, dhe veçanërisht në dritën e ngjarjeve të tilla si vdekja e të ndjerit Ajatollah Muntezeri, kishte filluar një luftë shumë e ashpër psikologjike në atë kohë. Për këtë arsye, kishte shqetësime. Në atë kohë, na u tha që burimi i mbështetjes për Revolucionin Islamik Iranian, të cilit ne i besojmë, do të shembet dhe do të përfundojë me vdekjen e Imam Khomeini. Kjo ishte edhe çështja e dytë.

Çështja e tretë është se përveç luftës psikologjike, ne kishim një mungesë informacioni se si do të ishte situata pas vdekjes së Imam Khomeini (r.a.). Ne nuk e dinim se çfarë do të ndodhte më pas. Ne nuk e dinim se çfarë do të përjetohej dhe ishim të shqetësuar. Ne po shikonim ngjarjet pas vdekjes së Imam Khomeini (r.a.) në TV. Sidoqoftë, kur pamë pjesëmarrjen madhështore të njerëzve në funeralin në Iran dhe nga ana tjetër, sigurinë dhe qetësinë kombëtare, ne rifituam besimin dhe paqen e brendshme.

Ne u siguruam se Irani nuk do të shtyhej në një luftë civile ose të shkatërrohet, dhe se iranianët në fund të fundit do të zgjidhnin një Udhëheqës të përshtatshëm në një atmosferë të ndjeshme dhe miqësore. Ne, si iranianët, po prisnim vendimin e Asamblesë së Ekspertëve për këtë çështje. Në fakt, libanezët nuk prisnin që Ajatollah Khamenei të zgjidhet Komandant i Republikës Islamike të Iranit nga Asambleja e Ekspertëve. Sepse ne nuk i njihnim shumë mirë figurat në Iran. Ne nuk e dinim nëse kishte dikë më të mirë, më të ditur dhe më të aftë për të marrë pozicionin e udhëheqjes. Ne i njihnim vetëm zyrtarët iranianë me të cilët ishim në kontakt. Ishte e habitshme dhe e jashtëzakonshme që Ajatollah Khamenei u zgjodh për këtë përgjegjësi. Ndiheshim të lumtur, me fat dhe të sigurt.

Në çdo rast, ne e kaluam këtë fazë. Marrëdhëniet tona filluan dhe zgjatën. Pas një kohe të shkurtër, ne shkuam në Iran dhe i shprehëm ngushëllimet tona për vdekjen e Imam Khomeinit (r.a.) dhe u takuam me Komandantin. Ai ishte akoma në Pallatin Presidencial dhe i mirëpriti njerëzit këtu. Ne ia paraqitëm besnikërinë tonë personalisht dhe drejtpërdrejt. Vëllezërit tanë i thanë atij: 'Gjatë kohës së Imam Khomeinit (r.a.), ju ishit presidenca e Iranit, si dhe përfaqësuesi i tij i caktuar për Libanin, Palestinën dhe çështjet rajonale dhe kishit kohë të na kurseni. Por, tani ju jeni udhëheqësi i Republikës Islamike dhe i të gjithë muslimanëve, kështu që mbase nuk do të jeni në gjendje të kurseni kohë të mjaftueshme për ne si më parë. Kjo është arsyeja pse ne ju kërkojmë të na caktoni një përfaqësues që të mos ju mbajmë të zënë.’ Në atë moment, Komandanti buzëqeshi dhe tha: 'Unë jam akoma i ri dhe, me lejen e Allahut, kam kohë. Unë i kushtoj vëmendje të veçantë çështjeve rajonale dhe rezistencës dhe ne do të vazhdojmë të jemi në kontakt të drejtpërdrejtë me njëri-tjetrin.'

Që atëherë, Komandanti nuk ka caktuar një përfaqësues për punët tona, ndryshe nga Imam Khomeini (r.a.). Sigurisht, as ne nuk donim ta mbanim të zënë dhe nuk i kërkuam të ndante shumë kohë. Sidomos vitet e para, pra vitet e para të lëvizjes, ai ishte përfshirë në gjithçka. Ai kishte zgjidhje për çdo problem, siç janë parimet, qëllimet, bazat, kriteret dhe udhëzimet tona. E gjithë kjo ishte një hir hyjnor. Hiri i tij i udhëzimit ishte i qartë dhe nuk kishim pse ta pyesnim vazhdimisht. Kështu që ne vazhduam të bënim siç thoshte Komandanti. Kjo duhet t'i jetë përgjigjur pyetjes tuaj se si ishin marrëdhëniet tona me zgjedhjen e Ajatollah Khameneit si Komandant dhe autoritet për myslimanët (veli amr al-muslim) pas vdekjes së Imam Khomeinit (r.a.).

Sidoqoftë, nëse ngjarjet që ndodhën merren parasysh, nuk duhet të mbetet pa u vënë re që ajo që ndodhi pas vdekjes së Imam Khomeini-t është natyrshëm shumë e rëndësishme dhe e rrezikshme. Çështja e rëndësishme për ne në atë kohë ishte vazhdimi i rezistencës në Liban. Kjo ishte një çështje që Komandanti e theksoi që në fillim. Komandanti dha shumë udhëzime dhe rekomandime për zyrtarët e Republikës Islamike që të bashkohen me rezistencën në Liban dhe në rajon. Komandanti përdori deklaratat e mëposhtme: 'Unë jam duke ecur në këtë rrugë me vendosmëri sot ndërsa kemi vazhduar në këtë rrugë në kohën e Imam Khomeini (ra) me mendimet, metodat, parimet dhe kulturën e tij në axhendën tonë, dhe unë këmbëngul që kjo rruga duhet të vazhdohet.’

Kështu, me hirin e Allahut të Madhërishëm, nuk kishte asnjë ndryshim të pozitës në mbështetjen e Republikës Islamike për rezistencën në rajon dhe veçanërisht në Liban. Megjithëse ka pasur ndryshime në disa nga politikat, ministritë dhe institucionet zyrtare të Iranit, pozicioni kundër rezistencës nuk ka ndryshuar. Kështu, nuk kishte asnjë ndryshim dhe gjërat u përmirësuan. Sepse me çdo president dhe qeveri të re, ky qëndrim është forcuar. Ky ishte një rezultat i drejtpërdrejtë i Komandantit që i kushtoi theks të veçantë Hezbollahut Liban dhe rezistencës në rajon.

Tani mund të fillojmë të flasim për ngjarjet që kanë ndodhur. Ku do të dëshironit të filloja? Jam gati. Pra, ne biseduam në detaje për marrëdhëniet tona me Komandantin dhe si vazhduam të punojmë me të pas vdekjes së Imam Khomeinit (r.a.), dhe tani mund të trajtojmë çështje politike.

Në atë kohë, nën udhëheqjen e Ajatollah Khamenei, problemi më i rëndësishëm për ne ishin problemet e brendshme në Liban. Siç e dini mirë, kishte disa probleme midis Hezbollahut dhe lëvizjes Amal në atë fazë, dhe Komandanti i kushtoi vëmendje të veçantë kësaj çështje. Kështu, incidenti më i rëndësishëm që përjetuam në vitet e para të udhëheqjes së Ajatollah Khamenei ishte gjetja e një zgjidhjeje për ndryshimin e mendimit midis Hezbollahut dhe Lëvizjes Amal. Kjo zgjidhje e bekuar u arrit përmes takimeve me zyrtarët e Republikës Islamike të Iranit, administratën e Hezbollahut, drejtuesit e Lëvizjes Amal, përfshirë kryetarin aktual të parlamentit libanez, z. Nebih Berri. Si rezultat, grupet e rezistencës në Liban u bashkuan dhe kjo u arrit me theksin e fortë të Komandantit në lidhje me unitetin.

Komandanti ishte kundër çdo konflikti dhe mosmarrëveshjeje midis fraksioneve libaneze dhe ai vazhdimisht theksoi marrëdhëniet e forta midis tyre dhe paqen midis tyre përmes mjeteve të nevojshme. Që këto përpjekje të jepnin fryt, u deshën vite. Me fjalë të tjera, na u deshën 2-3 vjet për të kaluar këtë fazë. Falë udhëzimit të komandantit, baza e marrëdhënieve të ngushta që shohim midis Hezbollahut dhe Amal sot nuk është strategjike, është përtej të qenit strategjike. Falë zgjidhjes së problemeve midis Hezbollahut dhe Lëvizjes Amal dhe bashkëpunimit midis tyre, ne ishim në gjendje të vazhdonim rezistencën dhe të mbronim Libanin dhe Libanin e Jugut. Suksesi dhe fitorja e madhe kundër regjimit Sionist në vitin 2000 ishte rezultat i këtij bashkimi. Ky bashkim na ndihmoi përsëri në 2006 dhe në luftën 33-ditore kundër regjimit Sionist. Ne rezistuam në Luftën e Korrikut dhe e bëmë armikun të provonte një humbje tjetër. Sot, vazhdojnë fitoret politike në Liban dhe në rajon. Një nga faktorët kryesorë të fuqisë politike, kombëtare dhe ushtarake të Hizbullahut është kjo harmoni, unitet dhe marrëdhënie miqësore.

Më kujtohet se atëherë Sejid Abbas al-Musavvi (r.a.) u vra dhe vëllezërit më zgjodhën mua si sekretar të përgjithshëm. Pastaj u takuam me Komandantin. Ai foli rreth disa çështjeve dhe tha: 'Nëse doni të kënaqni zemrat e Imam Mahdiut dhe të gjithë Besimtarëve, ju duhet të punoni shumë për të ruajtur paqen në vendin tuaj. Ju duhet të punoni me njëri-tjetrin, veçanërisht Hizbullahu, Amal, Allama Fadlallah dhe Shejh Shemseddin. Si Shejh Fadlallah ashtu edhe Shejh Shamsaddin ishin gjallë në atë kohë, dhe Komandanti theksoi forcimin e unitetit brenda Libanit. Ai gjithashtu theksoi vazhdimin e unitetit, si midis shiitëve ashtu edhe midis shiitëve, sunitëve dhe myslimanëve të tjerë. Ai gjithashtu theksoi nevojën për unitet midis myslimanëve dhe të krishterëve dhe e theksoi këtë në takime. Kjo ishte 'politika e dyerve të hapura për të gjithë libanezët' që ai mbështeti. Kjo ishte çështja e dytë. Problemi kryesor ishte marrëdhënia midis Hizbullah dhe Amal dhe situata e brendshme e Shiitëve. Një çështje tjetër e rëndësishme që u theksua ishte strategjia e derës së hapur të Hezbollahut kundër grupeve të tjera, pavarësisht nga dallimet fetare, politike dhe ideologjike. Realizimi i këtij projekti të rëndësishëm ishte falë udhëheqjes së tij të virtytshme.'

Theksi u vu në vazhdimin e rezistencës, kundërshtimin e grindjeve të brendshme dhe vendosmërinë për të çliruar Libanin e Jugut. Kjo është arsyeja pse komandanti u përqendrua në rezistencën dhe çështjen e përparimit të rezistencës. Ai gjithmonë ka insistuar që rezistenca të shkojë përpara, të zhvillohet dhe përfundimisht të rimarrë tokat e okupuara. Kjo është, ai e mbështeti me durim përparimin e rezistencës. Ju e dini që në atë kohë kishte një problem që disa grupe rezistence përveç Hezbollahut po merreshin me çështje të brendshme politike dhe gradualisht largoheshin nga misioni i rezistencës. Kjo bëri që rezistenca të kufizohej në Hizbullah dhe Amal, por kryesisht në Hizbullah. Edhe brenda Hezbollahut disa nga vëllezërit tanë ishin të prirur të merren me çështje të brendshme politike. Sidoqoftë, Komandanti gjithmonë theksoi se përparësi duhet t'i kushtohet misionit të rezistencës dhe Xhihadit.

Parashikimi i Imam Khamenei në lidhje me marrëveshjen e Oslos dhe gabimi i Netanyahut

Një nga ngjarjet më të rëndësishme në rajon në atë kohë ishte formësimi i një procesi pajtimi përmes negociatave arabo-izraelite, i cili u quajt 'procesi i paqes'. Kjo prirje mori formë si rezultat i negociatave arabo-izraelite. Kujtojmë që në 1993 u arrit një marrëveshje midis Z. Yasser Arafat dhe Izraelitëve të përfaqësuar nga Yitzhak Rabin dhe Shimon Peres. Kjo marrëveshje është bërë nën mbikëqyrjen e SHBA. Kjo marrëveshje më vonë u quajt 'Marrëveshja e Oslos'. Kjo ishte, sigurisht, një çështje e rrezikshme dhe kishte një ndikim negativ në konfliktin arabo-izraelit. Rreziku ishte që, sipas marrëveshjes, Organizata Çlirimtare e Palestinës njohu Izraelin, dhe kështu grupi palestinez i Enver Sadat po largohej në mënyrë efektive nga territori i vitit 1948, domethënë territoret e pushtuara nga regjimi Sionist gjatë luftës arabo-izraelite 1948. Përsëri, sipas marrëveshjes, një gabim tjetër i madh ishte deklarata se kapitujt e negociatave në Lindjen e Jeruzalemit, Bregut Perëndimor dhe Rripit të Gazës dhe rajoneve të tjera të Palestinës ishin përfunduar.

Nga ana tjetër, kjo marrëveshje hapi rrugën për shumë vende të tjera arabe të negociojnë dhe të merren me Izraelin dhe përfundimisht të normalizojnë marrëdhëniet e tyre me Tel Aviv. Kjo ishte një çështje shumë e rrezikshme. Në atë kohë, Komandanti, grupet e rezistencës Palestineze, përfshirë Hamasin, Xhihadin Islamik dhe Frontin Çlirimtar të Popullit Palestinez, kundërshtuan Marrëveshjen e Oslos. Komandanti i Përgjithshëm dhe disa grupe palestineze ishin kundër marrëveshjes. Po ashtu edhe grupet e Hezbollahut dhe Libanit. Ne organizuam një demonstratë kundër kësaj marrëveshje në rrethin Dahiye Jugore të Bejrut, por pati sulme dhe të vrarë.

Sidoqoftë, kjo ishte një pikë kthese dhe një proces shumë i rrezikshëm. Ne po mendonim se si do të reagonim ndaj Marrëveshjes së Oslos. A duhet ta kundërshtojmë politikisht dhe përmes mediave dhe t'i ftojmë grupet palestineze të rezistojnë dhe të insistojnë në të drejtat e tyre? Zhvillimet që pasuan me Marrëveshjen e Oslos zgjeruan dhe konsoliduan marrëdhëniet midis Hezbollahut dhe Hamasit dhe Xhihadit Islamik, ndërsa forcuan gjithashtu rezistencën në territoret e okupuara Palestineze. Le të kujtojmë operacionin masiv të martirizimit të kryer nga anëtarët e Hamasit dhe Xhihadit Islamik në zemër të Tel Avivit dhe Jeruzalemit në atë kohë, i cili tronditi thellë autoritetet sioniste. Pas këtij operacioni, u mbajt një takim i jashtëzakonshëm në qytetin Sharm al-Sheikh, Egjipt, ku morën pjesë Presidenti i SHBA-së, Bill Klinton dhe Presidenti rus Boris Yeltsin, si dhe zyrtarë të shumë vendeve. Nga ana tjetër, Presidenti Sirian Hafez Assad refuzoi të marrë pjesë në takim.

Si rezultat i takimit, lufta u zhvillua kundër tre grupeve: e para është Hezbollahu, e dyta, Xhihadi Islamik me Hamasin, dhe e treta, Republika Islamike e Iranit për mbështetjen e saj për rezistencën në rajon. Pavarësisht nga pjesëmarrja e gjerë, takimi nuk arriti të shkaktojë një frikë në radhët e Hezbollahut dhe grupeve të tjera të rezistencës në rajon. Sidomos që nga ajo kohë, qëndrimi i Komandantit ndaj rezistencës, pra vazhdimi i rezistencës dhe këmbëngulja në rrugën e rezistencës, ka qenë absolutisht i qartë dhe i vendosur. Si rezultat, ndodhën ngjarje shumë të rëndësishme dhe të rrezikshme për këtë proces pas Marrëveshjes së Oslos.

Është edhe Konferenca e Madridit.

Konferenca e Madridit ishte para Marrëveshjes së Oslos. Negociatat kishin filluar. Pika e rëndësishme këtu ishte se Komandanti kishte një pasqyrë të thellë dhe kuptim të plotë të së ardhmes. Unë besoj se perceptimi i Komandantit për të ardhmen e duhur është një nga talentet e tij unike që formohen si rezultat i besimit të tij të thellë tek Allahu, frikës dhe marrëdhënies së tij me Të. Kjo është më shumë sesa thjesht një këndvështrim logjik.

Në atë kohë kishin filluar disa bisedime, të quajtura negociata Izrael-Siri. Në atë kohë, ishin edhe Presidenti i atëhershëm sirian Hafez Assad dhe kryeministri izraelit Yitzhak Rabin. Bisedat mes tyre fillimisht ishin konfidenciale, por më vonë u bënë të hapura. Ata u takuan në Shtetet e Bashkuara dhe nën mbikqyrjen e Klintonit. Përfaqësuesit e Asadit dhe ministrat e Rabin u takuan me njëri-tjetrin në Shtetet e Bashkuara dhe ishin gati për të arritur një marrëveshje. Në atë kohë u tha që Yitzhak Rabin kishte rënë dakord të kthente Golanin e okupuar te Hafëz Asad.

Prandaj, u supozua se Izraeli dhe Siria po shkonin drejt një marrëveshjeje në rajon. Një atmosferë e tillë ekzistonte në Siri, Liban dhe Palestinë dhe të gjithë rajonin. Mbajë mend se disa prej tyre na pyesnin, 'Nëse nënshkruhet marrëveshja Izrael-Siri, çfarë do të bëj Hezbollahu? Cili do të jetë pozicioni i Hezbollahut nëse Siria dhe Izraeli arrijnë një marrëveshje? Cili do të jetë fati i grupeve të Hezbollahut dhe Rezistencës Islamike nëse bëhet një marrëveshje e tillë?’ Ne kemi organizuar disa takime për të diskutuar këtë çështje dhe për të planifikuar për të ardhmen. Në atë kohë, ne pranuam se kishte një marrëveshje midis Assadit dhe Rabin. Jo vetëm Hezbollahu por i gjithë Libani, Siria dhe Palestinezët ranë dakord. Ne mbajtëm takime brenda nesh për të diskutuar të ardhmen. Ne diskutuam çështje politike dhe ushtarake dhe çështje të tilla si armët e rënda dhe madje edhe emrin e grupit. Disa kanë ngritur pyetjen nëse duhet të vazhdojnë të përdorin emrin 'Hizbullah'. A duhet të zgjedhim një emër të ri dhe të veprojmë në përputhje me fazën e re? Disa nga vëllezërit tanë ishin në listën e zezë të SHBA-së dhe u diskutua nëse do t'i mbanin në Liban apo t'i nxirrnin nga Libani. Për shembull, Shehid Haxhi Imad Mugniyye ishte njëri prej tyre. Kështu, ne kemi bashkuar sugjerime të ndryshme.

A nuk kishte Hezbollah një kanal komunikimi me Hafëz Assadin për të marrë informacion në lidhje me këtë vendim?

Në fakt, bazuar në të gjitha të dhënat dhe informacionet që kishim, ne ishim të sigurt se negociatat Izrael-Siri do të rezultonin në një marrëveshje. Në atë kohë, kërkesa kryesore e Hafëz Asadit ishte të kërkonte tërheqjen e Golan dhe Izraelit nga kufijtë më 4 qershor 1967, kur Rabin pranoi të përmbushte të dy kërkesat. Pastaj shkuam për të parë Komandantin. Gjatë vizitës, ne shpjeguam të gjitha problemet dhe sugjerimet e shprehura nga njerëz të ndryshëm, dhe ai dëgjoi me durim. Komandanti dëgjoi të gjitha fjalët tona në takimin, ku morën pjesë disa zyrtarë iranianë. Të gjithë këta zyrtarë iranianë, pa përjashtim, besuan se bisedimet siriano-izraelite kishin mbaruar. Sidoqoftë, Komandanti Suprem tha: 'Është mirë të mendosh për skenarin dhe mundësitë më të keqia dhe të planifikosh kundër tyre. Sidoqoftë, unë po ju them se kjo nuk do të ndodhë. Nuk do të ketë marrëveshje paqeje midis Sirisë dhe Izraelit. Prandaj hidhni gjithçka që keni shkruar dhe përgatitur. Ju duhet të vazhdoni rezistencën dhe të dyfishoni përpjekjet tuaja për të rritur armët, pajisjet dhe burimet tuaja njerëzore. Mos u shqetëso sepse nuk do të ketë marrëveshje paqeje midis Sirisë dhe Izraelit.’ Të gjithë iranianët dhe libanezët që ishin të pranishëm në takim u habitën nga këto deklarata të Ajatollah Khamenei. Komandanti i nderuar nuk tha 'Unë nuk e shoh të mundur' ose 'mund të ketë mundësi të tjera'. Ai nuk tha asnjë. Ai vendosmërisht tha se marrëveshja nuk do të realizohej. 'Harroje dhe hidhe tutje. Vazhdoni të bëni atë që bëni më mirë dhe më të fortë se më parë.'- tha ai.

Sidoqoftë, u habitëm. Duke u kthyer në Liban, ne vazhduam punën tonë sipas këndvështrimit të Komandantit. Dy javë pas vizitës sonë te Udhëheqësi, u mbajt një ceremoni e madhe në Tel Aviv me pjesëmarrjen e më shumë se 100 mijë njerëzve. Yitzhak Rabin u vra në një fjalim nga të shtënat e një hebreu ekstremist. Pas Rabin, Shimon Peres u zgjodh kryeministër i regjimit sionist. Ai kishte një personalitet të dobët. As ai nuk u barazua me Rabin nga izraelitët për sa i përket besueshmërisë dhe as prejardhjes së tij historike dhe ushtarake.

Më vonë, u kryen operacione të mëdha në territoret e okupuara, përkatësisht në Tel Aviv dhe Jeruzalem, të cilat rrënuan fuqimisht pushtetin e regjimit Sionist. Pastaj u mbajt samiti i Sharm El Sheikh që përmenda. Më vonë, në vitin 1996, Izraeli sulmoi Libanin në një operacion të quajtur Operacioni Rrushi i Zemërimit dhe kreu një gjenocid unik në Kana. Kjo ngjarje do të njihej më vonë si Masakra e Kana-s. Si përgjigje, edhe ne i rezistuam Izraelit dhe u bëmë fitimtarë. Menjëherë pas kësaj, 2-3 javë më vonë, në Regjimin Sionist u mbajten zgjedhje dhe Shimon Peres dhe Partia e tij e Punës humbën, ndërsa Partia Likud e udhëhequr nga Binyamin Netanyahu fitoi. Kryeministri Netanyahu, Yitzhak Rabin dhe Shimon Peres i dhanë premtime Sirisë, duke deklaruar se negociatat e tyre me Hafez Assad nuk e lidhin atë. Kështu, negociatat Izrael-Siri morën fund. Ne po flasim për 1996, por tani jemi në 2019. Ku është procesi i paqes? Në situatën më të keqe.

Në atë atmosferë, siç e keni deklaruar, kishte një ndjenjë se një marrëveshje ishte e afërt, dhe nga ana tjetër, masakrat në shënjestër të popullit Palestinez po vazhdonin. A ju kanë kontaktuar vendet e tjera për të inkurajuar Hezbollahun që të vazhdojë me rrjedhën? A kanë biseduar me ju vendet në mbështetje të kësaj marrëveshjeje në këtë kontekst? A ju dërguan ata një mesazh për të inkurajuar marrëveshjen tuaj me Izraelin?

Nuk kishte asnjë kontakt të drejtpërdrejtë me Hezbollahun. Ata nuk kishin asnjë shpresë nga ne. Sepse ata i dinin virtytet tona, siç janë vullneti, besimi dhe vendosmëria. Sidoqoftë, disa vende arabe i bëjnë presion Libanit në përgjithësi. Ata i bënë presion qeverisë libaneze dhe njerëzve për të bërë lëshime ndaj Izraelit. Ata kërcënuan se nëse nuk e pranonte marrëveshjen, Izraeli do të shkatërronte Libanin dhe bota Arabe do të largohej nga Bejrut. Kishte presione të tilla, por asnjë kontakt serioz. Sepse ata e dinin qëndrimin tonë dhe ne pamë se ata nuk kishin asnjë shpresë nga ne. Ky ishte një bekim nga Zoti për ne.

Disa po pyesin pse Republika Islamike e Iranit dhe Hezbollahu Libanez nga Oslo në Marrëveshjen e Shekullit nuk mund të pranojnë ndonjë nga projektet e propozuara nga SH.B.A. dhe regjimi Sionist për një marrëveshje. Ai pyet pse Irani dhe Hezbollahu nuk japin parakushtet për t'i dhënë fund këtyre konflikteve. Një çështje tjetër me Palestinën është se disa nënkuptojnë se vetë palestinezët janë të interesuar për një lloj marrëveshjeje. Cili është mendimi juaj për këto mendime? Nga ana tjetër, disa udhëheqës të vendeve arabe po tregojnë gjithashtu mbështetjen e tyre për çështjen palestineze dhe aspiratat e palestinezëve. Cilët tregues do të përdorim për të dalluar përfaqësuesit e vërtetë të kësaj lëvizjeje dhe mendimi?

Nëse fillojmë me pjesën e parë të problemit, do të doja të them se të gjitha projektet e propozuara për kauzën palestineze shkelin të drejtat dhe interesat e palestinezëve. Ata thonë se tokat e kapura në 1948 nuk u përfshinë në negociata, sipas Marrëveshjes së Oslos. Prandaj, dy të tretat e Palestinës konsiderohen jashtë negociatave. Në fakt, ky është një persekutim i madh. Me fjalë të tjera, ajo është një formë themelore dhe themelore e persekutimit. Sepse ata nuk japin pjesën e tretë të Palestinës. Ata madje nuk thonë që ata do t'i japin Bregut Perëndimor palestinezëve dhe do të negociojnë vetëm në lindje të Jeruzalemit. Në atë kohë, sionistët ishin pasivë edhe për Rripin e Gazës. Shimon Peres tha :'Unë ëndërroj të zgjohem një mëngjes dhe të dëgjoj se Gaza është përmbytur.'. Kjo ishte pikëpamja e tyre për rajonin.

Për sa i përket Jeruzalemit, amerikanët dhe izraelitët refuzuan t'u japin Jeruzalemin Lindor palestinezëve në çdo propozim. Edhe në bisedimet e fundit në Camp David midis Yasser Arafat dhe Ehud Barak, kur u ngrit çështja e Jeruzalemit, izraelitët thanë: Sa i përket 'Jeruzalemit', gjithçka mbi tokë është e juaja. Por gjithçka nën Jeruzalem është e jona. ' Izraelitët e kanë bërë të qartë se nuk do të lejojnë palestinezët e dëbuar nga shtëpitë e tyre të kthehen në atdheun e tyre. Kjo po ndodh kur miliona palestinezë të dëbuar po jetojnë të shpërndarë në Liban, Siri, Jordan dhe vende të tjera. A do ta pranojë këtë një person i zgjuar?

Edhe nëse i pranojmë propozimet e sipërpërmendura bazuar në dy shtete, lind një pyetje: Cili shtet palestinez? A është një shtet pa sovranitet kombëtar, kufij, hapësirë ​​ajrore, plazh, aeroport, etj? Çfarë lloj shteti është ky? Pra, nga negociatat e Madridit te bisedimet bilaterale dhe Marrëveshja e Shekullit, propozimet kundër problemit Palestinez tregojnë se situata po përkeqësohet dita ditës. Le të flasim për Marrëveshjen e Shekullit. Jared Kushner foli për Marrëveshjen e Shekullit pak kohë më parë dhe e bëri të qartë se sipas këtij plani, Jeruzalemi i përket Izraelit. Ai njoftoi se vendbanimet e mëdha sioniste në Bregun Perëndimor u përkisnin territoreve të okupuara. Ta themi thjesht, nuk ka diskutim për një zgjidhje me dy shtete që përfshin një shtet të mirëfilltë Palestinez. Edhe palestinezët nuk i pranojnë plane të tilla.

Prandaj, gradualisht arrijmë në përfundimin vijues. Së pari, nëse shihni se Republika Islamike e Iranit, Hezbollahu Libanez ose grupe të tjera të rezistencës nuk i pranojnë propozimet për problemin Palestinez, kjo është për shkak se të gjitha këto propozime janë kaq mizore si ndaj popullit Palestinez ashtu edhe ndaj gjithë Umetit Islamik. Së dyti, shumica dërrmuese e popullit palestinez nuk i pranon këto plane. Isshtë e qartë sot se ekziston një konsensus i plotë kundër Marrëveshjes së Shekullit midis grupeve dhe partive të ndryshme Palestineze. Disa prej tyre pranojnë dhe disa nuk refuzojnë. Pavarësisht nga mosmarrëveshjet e tyre, Fatah dhe Hamas, midis lëvizjeve të tjera, nuk kanë dyshime në lidhje me refuzimin e Kontratës së Shekullit dhe janë në të njëjtën krah. Populli palestinez, brenda dhe jashtë vendit, e kundërshton Marrëveshjen e Shekullit. Me fjalë të tjera, kundërshtimi ndaj këtij plani nuk është i kufizuar në Iran dhe grupet e rezistencës në rajon. Në realitet, vetë palestinezët janë kundër Marrëveshjes së Shekullit.

Nga ana tjetër, ne duhet të kuptojmë thellësisht qëndrimin e Imam Khomeinit (r.a.), udhëheqësit të Republikës Islamike të Iranit, Hezbollahut Libanez dhe grupeve të rezistencës kundër regjimit Sionist. Në të vërtetë, Izraeli nuk është vetëm një problem për palestinezët. Vazhdimi i sovranitetit të Izraelit nuk përbën vetëm një kërcënim për Palestinën. Ky kërcënim më tepër i drejtohet të gjitha vendeve arabe dhe islamike. Vazhdimi i këtij regjimi është një kërcënim i madh për Sirinë, Libanin, Irakun, Jordaninë dhe madje edhe Republikën Islamike të Iranit. Izraeli ka armë bërthamore dhe më shumë se 200 koka bërthamore. Regjimi gjithnjë ka kërkuar të zgjerojë dominimin e tij mbi të gjithë rajonin. Një pikë tjetër e rëndësishme që mësuam nga Imam Khomeini (r.a.) dhe Ajatollah Khamenei është se regjimi izraelit nuk është i pavarur nga Shtetet e Bashkuara. Izraeli konsiderohet kryesisht si arma e SHBA në rajon. Kush është krijuesi i luftës në rajon? Kush është autori i pushtimit dhe sulmeve? Kush është i përfshirë në punët e vendeve të tjera? Kështu, ekzistenca e Izraelit, për të jetuar, nëse doni një vend të qetë ju doni pushtet dhe mbështetje nga Irani në Pakistan dhe mënyra paqësore që nuk përfshijnë as vendet e Azisë Qendrore dhe Turqia është një kërcënim i madh i sigurisë për të gjitha vendet në rajon.

Sipas kësaj, kushdo që i reziston Izraelit në të vërtetë mbron popullin Palestinez dhe të drejtat e tij, të cilëve iu privuan. Ajo gjithashtu mbron veten dhe të shenjtën e saj. Ajo mbron Libanin, Sirinë, Jordaninë, Egjiptin, Irakun dhe vendet e tjera. Izraeli nuk do ta braktisë qëllimin e tij "Nga Nili deri në Eufrat" dhe ky qëllim paraqitet si një ëndërr e Tevratit që Izraeli po përpiqet të arrijë. Izraeli u shërben interesave të SHBA-së si një bazë ushtarake në rajon. Ne të gjithë e dimë që SH.B.A. dëshiron që Irani të kthehet në ditët e tij para-revolucionare të shahut si Arabia Saudite në mënyrë që të mund të japë naftë sa herë që dëshiron dhe kur dëshiron që çmimet e naftës të bien. Vetë Trump deklaroi hapur se ai mori 450 miliardë dollarë nga Riadi. Trump e ka bërë të qartë se është shumë më e lehtë të marrësh 450 miliardë dollarë sesa që është nga çdo shitje e paligjshme në New York për të marrë 100 dollarë. Ai dëshiron që Irani të jetë si Arabia Saudite. Në fakt, ai dëshiron që i gjithë rajoni të jetë si Arabia Saudite. Kujt i beson Arabia Saudite? Mbretërive të rajonit dhe Izraelit, i cili ka armë bërthamore dhe kërcënon vendet në rajon.

Si rezultat, nëse duam të kemi një zonë të sigurt, të jetojmë në paqe të përhershme, të mbrojmë pavarësinë tonë kombëtare dhe integritetin territorial dhe nëse duam që të gjitha vendet në rajon të gëzojnë sovranitetin kombëtar dhe lirinë e vërtetë, ekziston Izraeli, si Imam Khomeini (r.a.) gjithashtu theksoi si një strategji të rëndësishme. Asnjë nga këto nuk do të ndodhë për sa kohë që ndodh. Ata po përpiqen të konsolidojnë ekzistencën e Izraelit përmes marrëveshjeve të paqes.

Kush po udhëheq sot në mbështetjen e aspiratës për një shtet palestinez?

Sot nuk ka dyshim se Ajatollah Khamenei (Zoti e bekoftë) është flamurtari i çështjes Palestineze. Nuk ka dyshim se Republika Islamike e Iranit sot është pionieri, bërthama dhe boshti kryesor i lëvizjes së rezistencës me vendosmëri, vullnet dhe fuqi.

Zyrtarët izraelitë njoftuan tërheqjen e tyre nga Libani i Jugut në vitin 2000 dhe u përpoqën të pretendonin se ky ishte një veprim vullnetar. A u larguan ata nga Libani i Jugut vullnetarisht apo u detyruan ta bënin këtë?

Izraelitët donin të largoheshin nga Libani i Jugut për shkak të humbjeve të mëdha financiare dhe njerëzore që u ishin shkaktuar atyre nga Rezistenca. Nuk ka dyshim se rezistenca dhe operacionet e saj e detyruan Izraelin të largohej nga Libani i Jugut. Në Liban, askush nuk dyshon në këtë, pra që të gjithë bien dakord. Pa operacionet e përditshme të rezistencës, Izraeli do të qëndronte në jug të Libanit dhe askush nuk ka dyshim për këtë. Izraelitët, natyrisht, donin të bënin lëshime nga armiqtë e tyre dhe të impononin parakushtet e tyre në Siri dhe Liban, madje edhe nën presionin më të rëndë të Rezistencës. Në atë kohë, si Libani ashtu edhe Siria nën udhëheqjen e Hafëz Asadit nuk dëshironin të bënin asnjë lëshim ndaj Izraelit. Kjo e ndihmoi shumë qeverinë libaneze, pasi Siria kishte një ndikim të fortë mbi qeverinë libaneze, gjë që e bëri më të lehtë për qeverinë të hidhte poshtë kushtet e Izraelit. Këtu, do të doja të tregoja edhe një pikë në lidhje me bisedimet midis Yitzhak Rabin dhe Hafez Assad: Një nga faktorët që kontribuoi në përfundimin e negociatave izraelito-siriane ishte pozicioni i marrë nga Hafëz Asad në atë kohë. Sepse kur izraelitët sollën kufijtë e 4 qershorit në rendin e ditës, Hafëz Asad këmbënguli për të marrë përsëri Liqenin Taberiye. Kjo ishte një nga arsyet pse negociatat siriano-izraelite nuk vazhduan nën Shimon Peres pas vdekjes së Yitzhak Rabin.

Tani kthehemi te çështja e Libanit të Jugut. Ne kemi thënë që izraelitët po përpiqen të bëjnë lëshime nga Siria dhe Libani dhe t'u imponojnë parakushtet e tyre atyre. Qeveritë e Sirisë dhe Libanit kundërshtuan edhe këtë. Hizbullah dhe Rezistenca gjithashtu e mohuan këtë. Nga ana tjetër, Rezistenca e Hezbollahut, vazhdoi operacionet e saj derisa Izraeli e kuptoi se qëndrimi në Liban ishte i kushtueshëm për të dhe nuk mund të bënte lëshime nga Libani. Më në fund ata vendosën të largoheshin nga Libani i Jugut pa ndonjë parakusht. Gjithashtu në atë kohë kishte një presion tjetër të brendshëm për të cilin doja të tërhiqja vëmendjen tuaj. Izraelitët që jetonin në vendbanimet e okupuara po bënin presion që regjimi izraelit të tërhiqej nga Siria. Familjet e ushtarëve dhe civilëve të vdekur izraelitë kërkuan që Izraeli të largohej nga Libani. Ajo që është edhe më interesante është se megjithëse ata vendosën korrikun 2000 si datën e tërheqjes së tyre nga Libani, operacionet intensive të Rezistencës e detyruan Tel Avivin të tërhiqej nga Libani dhe trupat e regjimit u larguan nga Libani i Jugut me një turp dhe rënie të plotë. Ky ishte hiri i Zotit.

Dua ta përfundoj këtë diskutim duke bërë edhe një pyetje. Ajatollah Khamenei kishte thënë disa vjet më parë se Izraeli do të jetonte më së shumti edhe 25 vjet më shumë.

Para se të arrij në atë pikë, dua të përfundoj atë që kam për të thënë në lidhje me fitoren e vitit 2000. Kam një kujtim të rëndësishëm për Ajatollah Khamenei. Ju kujtohet kur thashë në 1996 se nuk do të kishte një marrëveshje paqeje midis Sirisë dhe Izraelit. Në vitin 2000, disa muaj para tërheqjes së Izraelit nga Libani Jugor, në përputhje me planet tona, ne shkuam në Teheran për t'u takuar me Ajatollah Khamenei dhe zyrtarë iranianë. Ne, këshilli i Hezbollahut, ishim në Iran. Për herë të parë në këtë udhëtim, komandantët e Hezbollahut po na shoqëronin gjithashtu, dhe rreth 50 komandantë të Rezistencës ishin me ne.

Në atë kohë, ne menduam se në vitin 2000, Izraeli nuk do të tërhiqej nga Libani i Jugut. Ne nuk ishim të sigurt, por e konsideruam këtë të pamundur sepse besuam se Izraeli nuk do të pranonte të tërhiqej pa vendosur disa parakushte. Ne i thamë komandantit: 'Izraeli nuk mund të tërhiqet nga Libani i Jugut. Duket se Izraeli do të qëndrojë në Liban për një kohë të gjatë dhe na duhet më shumë kohë dhe operacione për të siguruar tërheqjen e Izraelit pa parakushte.' Ai pyeti: 'Pse mendoni se është e pamundur?' Ne u përgjigjëm: 'Sepse ky hap do të përbëjë një kërcënim të madh për Izraelin. Tërheqja e pakushtëzuar e Izraelit nga Libani Jugor do të ishte një fitore e qartë dhe do të konsiderohet fitorja e parë e madhe e Rezistencës. Natyrisht do të ndikojë në Palestinën dhe axhendën e brendshme të popullit Palestinez. Kjo do të paraqesë një kërcënim strategjik për Izraelin dhe do t'u dërgojë mesazh palestinezëve se rruga kryesore është rezistenca, jo negocimi. Ky mesazh do të jetë "negociatat ju morën tokën dhe të shenjtën, por rezistenca çliroi Libanin dhe Libanin e Jugut". Në atë kohë, Komandanti tha: 'Unë ju sugjeroj të mendoni seriozisht se Izraeli do të mposhtë Libanin dhe ju do të jeni fitimtar. Bëni veprimet dhe planet tuaja për të ardhmen bazuar në këtë supozim. Planifikoni se si do të takoni tërheqjen izraelite nga Libani në aspektin ushtarak, punën në terren, media dhe politika. ' Këto fjalë na shtangën sepse të gjithë besonim se Erhud Barak i sapozgjedhur nuk do ta përmbushte premtimin e tij për t'u tërhequr. Për shkak se parakushtet që ai vendosi nuk u plotësuan, dhe posaçërisht marrëveshja e sigurisë nuk u arrit. Me fjalë të tjera, as qeveria libaneze, as qeveria siriane dhe as Hezbollah libanez nuk i kanë dhënë asnjë premtim Izraelit në lidhje me sigurinë. Se si do të ishte e mundur tërheqja e Izraelit ishte një mister. Kjo dukej irracionale dhe e palogjikshme.

Më e rëndësishmja, në mbrëmje pas takimit, ne shkuam në shtëpinë e Komandantit me vëllezërit nga Rezistenca, duke përfshirë edhe të ndjerin Haj Imad Mughniyya. Vëllezërit tanë në rezistencë po luftonin në vijën e parë të frontit dhe ishin gati të martirizoheshin në çdo moment. Kur hymë në shtëpinë e komandantit, ne dhe vëllezërit tanë shkuam në një sallë të madhe të përdorur për adhurim. Vëllezërit tanë mbanin uniforma ushtarake. Ata ishin shumë të ngjashëm me forcat Basixh në Iran. Ne menduam se do të bënim lutjet e xhematit me komandantin dhe do të bënim përshëndetjet tona në fund të ceremonisë. Pas faljes së namazit të Jacisë, Komandanti u ngrit për të përshëndetur vëllezërit e tij Libanezë.

Pastaj komandanti u tha miqve të tij të largoheshin. Pastaj, më tha mua: "Unë jam këtu për të ju dëgjuar juve.” Në atë moment erdhi një nga vëllezërit tanë dhe i puthi dorën Komandantit. Disa nga vëllezërit tanë filluan të qajnë. Disa ishin aq të impresionuar sa nuk mund të qëndronin në këmbë. Ata u afruan ngadalë përpara. Njëri nga vëllezërit puthi dorën e Komandantit dhe kur tjetri u përkul për të puthur këmbën e tij, ai nuk e la atë. Ai u kthye nga unë dhe më tha: "Thuaju atyre të ulen dhe të qëndrojnë të qetë, në mënyrë që të flasim.” Nuk ishte planifikuar ndonjë fjalim për ceremoninë. Duke u thënë vëllezërve të mi që të rrinin të qetë, fillova të përktheja fjalimin e Komandantit për ta. Një nga çështjet që ai preku ishte, sipas meje ishte jo vetëm një analizë e thjeshtë politike, por diçka më e thellë që buron nga pikëpamja e tij shpirtërore. Ai tha: 'Me hirin e Zotit, ju do të jeni fitimtar. Fitorja juaj është shumë më afër sesa mendojnë disa.' Bënte me shenjë nga unë, sepse ne kishim thënë që ishte e pamundur që Izraeli të tërhiqej në këtë mënyrë. Duke bërë me shenjë me dorën e majtë, ai tha: "Secili prej jush do të shohë me sytë e tij se jeni fitimtar.”

Më vonë u kthyem në Liban. Ne kemi kryer operacione të mëdha në atë kohë dhe natyrisht shumë anëtarë të Rezistencës u martirizuan. Më 25 maj, Izraeli filloi të tërhiqej nga Libani i Jugut në një mënyrë befasuese, të papritur dhe të pandershme. Ne gjithashtu dhamë disa dëshmorë ndërsa ishim duke lëvizur përgjatë kufirit. Ishte këtu që të dy parashikimet e Udhëheqësit të Revolucionit u bënë të vërteta. Së pari, fitorja e Rezistencës ishte e pashmangshme, vetëm disa muaj pas atij takimi. Së dyti, të gjithë ata që morën pjesë në takimin me Komandantin dhe morën pjesë në operacionet e vijës së frontit dëshmuan fitoren e madhe me sytë e tyre.

Pyetja që ju bëra më parë ishte për fjalët e Ajatollah Khamenei, që Izraeli nuk do t'i shohë 25 vitet e ardhshme. Kjo do të thotë, regjimi sionist do të zhduket brenda 25 vjetësh. Kjo fjali është interpretuar në mënyra të ndryshme. Disa e morën atë si një premtim të vendosur dhe filluan të numëronin ditët derisa të ndodhte. Nga ana tjetër, fronti i arrogancës gjithashtu filloi të tallet me komentet e deklaratës. Ju keni qëndruar kundër regjimit Sionist në kohë të ndryshme dhe keni shumë përvoja të luftës kundër këtij regjimi. Kur dëgjuat këtë thënie të Ajatollah Khamenei, duke marrë parasysh përvojat tuaja, si ishin perceptimi dhe ndjenjat tuaja?

Së pari, nuk jam i befasuar nga deklaratat e Ajatollah Khamenei personalisht. Sepse kemi dëgjuar deklarata të ngjashme në vitet e mëparshme, veçanërisht në vitin 2000, në takime private që kemi mbajtur pas fitores sonë kundër regjimit Sionist. Ne vizituam Ajatollah Khamenei disa muaj pas fitores. Ai ishte shumë i lumtur për fitoren. Ne folëm për të ardhmen. Ai më pas tha: "Nëse populli palestinez, rezistenca në Liban dhe popujt e rajonit i kryejnë detyrat e tyre siç duhet dhe vazhdojnë në këtë mënyrë, prania e Izraelit në rajon nuk do të zgjasë për shumë kohë". Ai kishte thënë më pak se 25 vjet në atë kohë.

Kështu që kur dëgjova deklaratën ‘25-vjeç’ të Komandantit, arrita në përfundimin se ai i dha Izraelit kohë shtesë. Kështu që nuk habitem. Nga ana tjetër, këto deklarata të Komandantit për Izraelin duhet patjetër të merren seriozisht. Sipas përvojave tona, disa prej të cilave i kam përshkruar më parë, ne besojmë se disa nga deklaratat e tij erdhën nga burime të tjera, ashtu si në luftën 33-ditore. Duhet gjithashtu të theksohet se të gjitha të dhënat, hulumtimet dhe informacionet tregojnë se Izraeli do të zhduket. Sidoqoftë, kjo nuk do të ndodhë pa kushte. Do të zhvillohet në rrethana të caktuara. Me fjalë të tjera, nëse ne rezistojmë dhe vazhdojmë rrugën tonë, kushtet aktuale dhe kushtet në terren tregojnë se Izraeli nuk mund të qëndrojë në rajon për më shumë se 25 vjet.

Ne kemi bërë shumë hulumtime dhe studime mbi regjimin izraelit. Ne u përpoqëm të gjenim përgjigje për pyetjet vijuese: Cilat janë bazat e këtij regjimi? Cilët janë faktorët e fshehur që e bëjnë këtë regjim të ekzistojë? Cilat janë pikat e forta dhe të dobëta të këtij regjimi? Pra, Rezistenca gjithmonë ka përfituar nga kërkimet dhe fuqia e arsyes. Ai zgjodhi të mendojë sipas fakteve të disponueshme.

Megjithëse ekziston një frymë revolucionare në luftën kundër sionizmit, kjo nuk do të thotë që luftës i mungojnë kërkimet dhe racionaliteti. Unë nuk i di dimensionet e fshehura të fjalëve të komandantit. Bazuar në studime në terren dhe kërkime reale, ne mund të themi qartë se prania e Izraelit në rajon nuk është një entitet natyror dhe për këtë arsye nuk mund të mbijetojë. Ekzistenca e tij nuk përputhet me natyrën e rajonit. Ky entitet i imponohet zonës dhe për këtë arsye nuk mund të normalizohet. Nuk mund të shndërrohet në një qenie normale.

Për më tepër, të gjitha kombet në rajon e kundërshtojnë ekzistencën e Izraelit, edhe nëse mbretërit arabë, emirët dhe sundimtarët e tyre e dëshirojnë këtë dhe e mohojnë ekzistencën e tij të paligjshme pavarësisht vullnetit të sundimtarëve të tyre. Ka mjaft dobësi në ekzistencën e Izraelit dhe regjimi ka shumë të ngjarë të shembet. Më lejoni të jap dy shembuj të dobësisë së dukshme të Izraelit: E para, forca aktuale e Izraelit varet shumë nga Shtetet e Bashkuara. Si rezultat, ju do të shihni se izraelitët mbledhin sendet e tyre dhe largohen nga rajoni sa më shpejt të jetë e mundur si rezultat i kolapsit ekonomik, problemeve të brendshme dhe papajtueshmërive dhe katastrofave natyrore, të cilat do të bënin që SHBA të ulnin ndikimin e tyre në rajon duke pushtuar problemet e veta, siç bëri në BRSS. Pra, për zhdukjen e tyre, nuk është kusht lufta.

Prania e Izraelit në Palestinë varet nga mbështetja morale, psikologjike, ushtarake dhe ekonomike e Shteteve të Bashkuara. Nëse Shtetet e Bashkuara janë të shqetësuara për problemet e tyre, Izraeli nuk do të ketë një shans për të mbijetuar dhe nuk do të ketë asnjë arsye për të luftuar këtë regjim. Ky është vetëm një shembull që mund të parashikohet me të vërtetë.

Të gjithë e dinë që SHBA-të ndajnë 3 miliard dollarë në vit për Izraelin. Nga ana tjetër, të ardhurat vjetore të Izraelit nga aktivitetet bankare në SHBA janë 10 miliardë dollarë. Një pjesë e pagesave të taksapaguesve në SHBA shpenzohen për Izraelin. Për më tepër, teknologjitë më të përparuara transferohen në Izrael. Mbështetja e Uashingtonit për Izraelin është shumë e qartë. Një nga arsyet më të rëndësishme për qëndrimin e turpshëm të regjimeve arabe ndaj Izraelit është frika e tyre nga SHBA, jo nga Izraeli. Nëse vjen një ditë kur disa regjime dhe ushtri arabe janë të lira nga presioni i SHBA-së, qëndrimi i tyre ndaj Izraelit do të jetë i ndryshëm. Edhe vetë ushtria dhe regjimet do të mbajnë një qëndrim tjetër.

Më lejoni të jap një shembull tjetër: qeveritë e botës zakonisht krijojnë ushtri për vete, por thuhet se Izraeli është një ushtri e krijuar për regjimin. Ushtria e një vendi në botë mund të shembet, por vendi vazhdon të ekzistojë. Për shembull, pas luftës së SHBA ndaj Irakut, amerikanët shpërndanë ushtrinë Irakiane, por Iraku vazhdoi të ekzistonte dhe nuk u zhduk. Ka vende në botë që nuk kanë një ushtri ose kanë ushtri të dobëta, por regjimi izraelit nuk mund të mbijetojë pa një ushtri të fortë. Nëse ai mund ta mposhtë Orfusin, ose nëse kolonët e kuptojnë faktin se ushtria izraelite është e papërshtatshme, e dobët dhe e paqëndrueshme për t'i mbrojtur ata, ju do t'i shihni ata të mbledhin sendet e tyre dhe të ikin.

Vëllezërit e mi të dashur! Izraeli ka shumë dobësi jetësore. Prandaj, unë besoj se ngjarjet rajonale dhe ndërkombëtare do të zhvillohen nën hijen e fuqisë së vullnetit kombëtar kundër këtij regjimi. Besoj se brezi i ri, me vullnetin e Allahut, do të hyjë në Palestinë dhe do të fal namaz në Jeruzalem. Besoj se Izraeli do të zhduket.

Letër e fshehtë dërguar nga Imam Khamenei në Hezbollah përmes gjeneral Sylejmanit

Lufta 33-ditore ishte një provë e mirë se sa të fortë janë Izraeli dhe Hezbollahu dhe Boshti i Rezistencës. Ushtria izraelite kishte luftuar kundër disa vendeve arabe në të kaluarën dhe i mundi ata në një luftë 6-ditore. Gjatë luftës 33-ditore, ushtria sioniste kishte sulme brutale ndaj vendeve të Hezbollahut dhe njerëzve të pafajshëm në Libanin e Jugut, por këto sulme u mohuan përfundimisht. Me këtë luftë, u pa që fitorja në fund ishte një nga pikat kthyese në histori. Cilat janë analizat tuaja për këtë luftë dhe humbjen e Izraelit përpara se ajo të arrijë qëllimet e saj? Me fjalë të tjera, cilin drejtim e mori Tel Avivi këtë humbje?

Ndërsa diskutojmë gjerësisht këtë çështje, mund t'i referohemi periudhës pas 11 shtatorit. Në atë kohë, në periudhën e George Bush, në SHBA u shfaqën Konservatorët e Ri dhe lufta e Libanit ishte pjesë e të njëjtit projekt dhe një plan i madh. Ishte atëherë që rëndësia e rolit udhëheqës të Ajatollah Ahamaney në rajon u bë gjithnjë e më e dukshme. George Bush dhe ekipi i tij përdorën incidentin e 11 shtatorit si një justifikim për të sulmuar vendet në rajon. Ata po konsideronin t'i bënin këto sulme edhe para ngjarjes së 11 shtatorit. Ata zgjodhën Irakun si shënjestër për shkak të armëve të tij të shkatërrimit në masë. Por pas 11 shtatorit, ata u detyruan të shkonin së pari në Afganistan dhe pastaj në Irak.

Më vonë, në vitet 2000 dhe 2001 filloi një projekt amerikan. Washington besonte se procesi i paqes midis arabëve dhe Izraelit në rajon po dobësohej. Rezistenca fitoi një fitore të madhe në Liban, dhe si rezultat Izraeli u tërhoq nga Libani i Jugut. Irani gjithashtu u forcua si brenda ashtu edhe në të gjithë rajonin. Kjo ishte një fitore e madhe për Libanin, Sirinë, Iranin dhe madje edhe për grupet palestineze të rezistencës. Irani ishte duke rritur fuqinë e tij si në vend ashtu edhe në rajon. Duke parë këto zhvillime, SHBA vendosi të ruajë një prani të fortë ushtarake në rajon. Kështu, së pari, ajo do të mbronte interesat e vendeve në rajon duke fituar kontroll mbi naftën dhe burimet natyrore dhe së dyti, do të forconte ekzistencën e saj duke imponuar një zgjidhje që do të funksiononte për Izraelin në rajon.

Për të arritur këtë qëllim, ata duhej të kapërcenin të gjitha pengesat. Këto pengesa ishin Rezistenca Palestineze, Rezistenca Libaneze, qeveria Siriane dhe Irani. Ky ishte projekti që ata ndoqën. Të gjitha dokumentet dhe provat e konfirmojnë këtë. Pas 11 shtatorit, atyre iu desh të hynin në Afganistan sepse neokonet dhe pjesa e vendimit e projektit të George Bush përfshinte rrethimin dhe izolimin e Iranit. Forcat amerikane në Pakistan, shtetet e Gjirit Persik dhe ujërat e Gjirit, si dhe në Siri dhe disa vende fqinje, u vendosën në Afganistan dhe më pas në Irak për të përfunduar rrethimin e Iranit.

Sigurisht, amerikanët duhej të arrinin një dominim të plotë në Irak, të shkatërronin Rezistencën në Palestinë dhe Liban dhe të shkatërronin qeverinë e Damaskut përpara se të izolonin Iranin dhe ta sulmonin atë. Pra, miqtë e Iranit dhe vendet që Shtetet e Bashkuara i perceptojnë si aleatë dhe degë të forta të Iranit në rajon. Amerikanët gjithashtu donin të shkatërronin ata që rezistuan në nënshkrimin e një paqe poshtëruese me Izraelin. Sepse paqja me Izraelin ishte një nga kushtet për të izoluar dhe sulmuar Iranin. Me fjalë të tjera, qëllimi i parë është të zgjerojnë drejtpërdrejt praninë ushtarake dhe më pas të përmbysin qeveritë, të eliminojnë grupet e rezistencës, të realizojnë paqen arabo-izraelite dhe të krijojnë një front të vetëm arabo-izraelit nën udhëheqjen e Uashingtonit, të shkatërrojnë Republiken Islamike duke e sulmuar Iranin, si dhe të okupojnë vendin. Ky ishte projekti i SHBA-së.

Kështu, hapi i parë ishte lufta e nisur në Afganistan dhe e dyta në Irak. Unë do t'ju tregoj se cila është faza e tretë. Siç mund ta mbani mend, pas luftës në Irak, Colin Powell, Sekretari i Shtetit i atëhershëm i Shteteve të Bashkuara, shkoi në Damask me një listë të gjatë kushtesh dhe u takua me Bashar Assad. Ai donte të impononte kushtet e tij mbi çështje të tilla si Lartësitë Golan, Palestina, Rezistenca Palestineze dhe Hezbollah Libanez duke përfituar nga atmosfera e frikës e krijuar pas sulmeve të SHBA në rajon. Pra, ekzistonte një listë e gjatë. Por, përkundër kërcënimeve të SHBA-së, Bashar Assad nuk pranoi të dorëzohej.

Pra, amerikanët dështuan dhe kaluan në fazën tjetër. Në atë kohë, do të mbaheshin zgjedhjet e Asamblesë Legjislative në Palestinë. Shtetet e Bashkuara menduan se Autoriteti Palestinez, i udhëhequr nga Mahmut Abbas, do të fitonte zgjedhjet dhe Hamasi dhe grupet e tjera të rezistencës do të humbnin. Uashingtoni kishte llogaritur që Autoriteti Palestinez do të fitonte dhe do të niste procesin e paqes me Izraelin duke çarmatosur grupet e rezistencës. Por çfarë ndodhi? Një surprizë e madhe. Hamas mori shumicën dërrmuese të votave dhe mori Asamblenë Legjislative. Pas kësaj, SHBA ndërmori hapin e saj të radhës. Pra, sulmoi Libanin. Në këtë pikë filloi lufta 33-ditore dhe Rezistenca e Hezbollahut u ngjit në skenë.

Qëllimi i SHBA-së ishte të neutralizonte Hamasin dhe Xhihadin Islam në Palestinë dhe të sulmonte Hezbollahun Libanez. Pas arritjes së këtyre qëllimeve, ata do të vinin në Siri dhe do të rrëzonin qeverinë e Damaskut, sipas planeve të tyre. Pastaj, do të fillonte procesi i paqes me Izraelin dhe normalizimi midis arabëve dhe Izraelit. Pastaj, Irani do të rrethohej dhe të izolohej. Sigurisht, në atë kohë, fitorja mbi Rezistencën Palestineze, fitorja e Izraelit mbi Hezbollahun në Liban dhe rrëzimi i qeverisë së Bashar Assadit do të ishte një sukses i madh për George W. Bush. Kështu Bush mund të arrinte fitore në Kongres dhe në zgjedhjet presidenciale.

Në fund të vitit 2006, ndërsa zgjedhjet afatmesme të Kongresit po afroheshin dhe George Bush duhej të kishte fituar dy të tretat e vendeve, një shkrimtar amerikan më tha dhe më pas edhe i shkroi këto fjalë: “George W. Bush ka nevojë urgjente për të hyrë në fushatën elektorale si një kauboj, me tre koka të përgjakshme në dorë, për të fituar zgjedhjet e Kongresit dhe më pas zgjedhjet presidenciale: me kokën e Rezistencës Palestineze, kokën e Rezistencës së Hezbollahut dhe kokën e Bashar Assadit. Nëse Bush merr këto tre koka, ai mund të marrë dy të tretat e votave për partinë e tij në zgjedhjet e Kongresit, ndërsa në të njëjtën kohë mund të garantoj luftën kundër Iranit.” Ajo që duhej të bëhej ishte t'i jepte fund problemit palestinez dhe të përgatitej për një luftë kundër Iranit. Unë do ta shpjegoj këtë çështje në detaje dhe shpresoj të kem mundësinë për t'ia shpjeguar këtë çështje popullit iranian. Kështu, iranianët do të jenë në gjendje të kuptojnë saktë se qëllimi përfundimtar i konflikteve dhe mosmarrëveshjeve në rajon nuk është vetëm Palestina, por edhe rivendosja e dominimit të SHBA-së mbi Iranin dhe aftësia për t'u kthyer në epokën e Shahut dhe për të menaxhuar Burimet dhe objektet e Iranit.

Me zhvillimet në rajon në atë fazë të historisë, qëndrimi i Iranit dhe Komandantit ishte shumë i rëndësishëm moralisht. SHBA kishte hyrë në rajon. Ishte e qartë se nuk kishte më Bashkim Sovjetik apo front socialist. Në vend të kësaj, ishte vetëm një forcë në botë e quajtur Shtetet e Bashkuara, tiranike, arrogante dhe të pamëshirshme. Kjo forcë vendosi të fillojë një luftë në rajon dhe erdhi në rajon me ushtritë e tyre dhe pajisjet ushtarake. Shumica ishin të frikësuar dhe të befasuar. Këtu kujtojmë qëndrimin e Komandantit kundër pushtimit të SHBA-së në Afganistan dhe më vonë në Irak. Ajatollah Khamenei shkoi në rajone të ndryshme të Iranit dhe siguroi popullin iranian, popujt e rajonit dhe grupet e rezistencës. Ai mbajti fjalime që forcuan frymën e rezistencës dhe këshilluan që të mos dorëzoheshin kurrë kundër sulmeve brutale të SHBA të papara në histori. Kjo në të vërtetë ishte një detyrë shumë e vështirë. Pas pushtimit të Afganistanit dhe para pushtimit të Irakut, unë shkova në Iran dhe u takova me Komandantin.

Unë i tregova atij për shqetësimet në rritje në rajon. Tani kushtojini vëmendje këndvështrimit të tij. Ai u kthye drejt meje dhe më tha: 'Thuaju të gjithë vëllezërve tanë të mos kenë frikë. Sepse, ardhja e amerikanëve është një shenjë që rajoni do të bëhet i pavarur në të ardhmen.' U habita kur dëgjova këto fjalë. Ai theksoi duke bërë me gisht: “Amerikanët arritën kulmin e fuqisë së tyre, por rënia e tyre filloi me pushtimin e Afganistanit. Nëse amerikanët do të besonin se Izraeli dhe regjimet e tjera arabe dhe mercenarët në rajon mund të mbështesnin interesat e Uashingtonit, ata kurrë nuk do të kishin vendosur ushtritë dhe flotat e tyre në rajon. Kjo është, veprimi i tyre ushtarak është një shenjë e disfatës së tyre dhe dështimit të politikave të tyre në rajon. Nëse nuk do të kishin dështuar, ata nuk do të kishin përdorur një rrugë të tillë. Nëse amerikanët kanë arritur në përfundimin se duhet të veprojnë drejtpërdrejt për të mbrojtur interesat e tyre në rajon, kjo është një shenjë e dobësisë, jo e fuqisë. Pavarësisht sa e madhe dhe e fuqishme është një ushtri, nëse lëviz mijëra milje dhe vjen në një zonë ku jetojnë popujt, me siguri do të humbasë. Me fjalë të tjera, ardhja e SHBA-së në rajon nuk është një shenjë e një epoke të re, por rënia dhe humbja e tyre.”

Ajatollah Khamenei e përsëriti këtë pikë në raste të ndryshme dhe me fjalë të ndryshme. Sidoqoftë, këto fjalë që citova ishin mjaft të qarta për mua dhe diskutuam së bashku për këtë temë. Sidoqoftë, ishte viti 2006 kur ishim në rrugën e rezistencës. Nëse ju kujtohet, në ditën e parë të luftës, Komandanti mbajti një fjalim duke mbështetur rezistencën dhe duke theksuar domosdoshmërinë e rezistencës dhe luftës kundër pushtuesve. Ky hap që ai bëri në emër të tij ishte shumë i rëndësishëm për ne, njerëzit dhe luftëtarët tanë. Sepse ishte një luftë brutale në të cilën ne ishim dëshmitarë të gjakut, dëshmorëve dhe plagëve.

Gardianët tanë, udhëheqësi ynë, pararoja jonë dhe selia jonë e panë Komandantin që na inkurajonte të rezistonim, dhe shpirtërorja dhe motivimi ynë u rritën disa herë, dhe ne hymë në luftë fuqimisht kundër pushtuesve. Për një kohë të shkurtër, brenda 4 deri në 5 ditë kur Izraeli bombardoi kudo ku dinte, Amerikanët menduan se ishim në një pozitë të dobët, kishim frikë dhe ishte koha të dorëzoheshim. Amerikanët pastaj, u takuan me Kryeministrin aktual të Libanit, Saad Hariri. Hariri nuk ishte kryeministër në atë kohë. Ai ishte në krye të një grupi parlamentar pranë kryeministrit të atëhershëm Fuad Sinyora. Hariri na kontaktoi dhe tha se Amerikanët ishin të gatshëm të ndalnin luftën në Libanin e Jugut nëse plotësoheshin tre kushtet që ata dëshironin.

Kushti i parë ishte që Hezbollah të lirojë dy të burgosurit izraelitë. Kushti i dytë ishte që Hezbollah të çarmatosej plotësisht dhe të shndërrohej vetëm në një parti politike. Kushti i tretë ishte që Hezbollah të jepte pëlqimin për vendosjen e forcave shumëkombëshe në Libanin e Jugut. Këto nuk ishin forca ndërkombëtare që janë organizata ndërkombëtare të Kombeve të Bashkuara. Në atë kohë, kishte tashmë forca shumëkombëshe në Irak. Këta nuk ishin të Këshillit të Sigurimit të Kombeve të Bashkuara. Ishin forcat e SHBA-së.

Qëllimi ishte të na bënte të pranonim vendosjen e forcave shumëkombëshe në Liban, kufirin Liban - Palestinë, kufirin Liban - Siri, aeroporte, plazhe dhe pikat hyrëse dhe dalëse të Libanit. Ishte një okupim ndërkombëtar, një okupim Amerikan. Sigurisht, ne i hodhëm poshtë këto tre kushte dhe vazhduam të luftonim. Condoleezza Rice kishte vizituar Libanin në atë kohë. Çfarë u tha ajo libanezëve? Ajo u tha se lufta ishte vendimtare dhe se Hezbollah patjetër do të mposhtet dhe shkatërrohet. Dhe përdori këto shprehje të famshme: "Rajoni po përjeton dhimbjet e lindjes në një Lindje të Mesme të re.” Kjo është 'Lindja e Mesme e Re' për të cilën po flisnim.

Përkundër gjithë kësaj, rezistenca ishte fituese. Kështu që raundi i parë i projektit amerikan përfundoi me disfatë në dritën e zgjedhjeve palestineze. Ata gjithashtu humbën raundin e dytë në Liban, kështu që përpjekja për të shkatërruar Hezbollahun gjithashtu dështoi. Si rezultat, ata humbën raundin e tretë. Me fjalë të tjera, ata do t'i shpallnin luftë Sirisë pasi të eleminonin Hezbollahun dhe Izraeli dhe SHBA kishin planifikuar të përmbysnin qeverinë aktuale Siriane. As kjo nuk ndodhi. Kështu që SHBA humbi raundin e parë, të dytë dhe të tretë.

Komandanti kishte një qëndrim absolutisht të qartë ndaj Irakut. Ai këmbënguli që SHBA të pranohet si pushtuese në Irak. Qëndrimi i të gjithë zyrtarëve të Republikës Islamike të Iranit vuri në dukje se Iraku ishte pushtuar nga SHBA. Pas një kohe, rezistenca popullore filloi në Irak. Ndërsa SHBA supozohej të qëndronte, të mbizotëronte dhe të kontrollonte vendin, Uashingtoni nuk kishte zgjidhje tjetër veçse të tërhiqej përballë një rezistence të armatosur dhe të ashpër në këtë vend - jo si Fronti Nusra, al-Kaeda, apo rezistenca e tekfiristëve. Qëndrimi i fortë politik i Irakut dhe vullneti i njerëzve ishin gjithashtu shumë të efektshëm në këtë. Pas kësaj, SHBA u tërhoq nga Iraku, megjithëse me një marrëveshje. Kur SHBA u tërhoq nga Iraku, unë e kisha bërë të qartë se ky ishte një sukses i madh dhe fitore e rezistencës Irakiene, por fatkeqësisht askush nuk e festoi këtë sukses të popullit Irakian. Detyrimi i SHBA-së për të lënë Irakun në 2011 ishte një fitore e madhe për t'u festuar.

Në fund të fundit, të gjitha projektet e SHBA në rajon në këtë fazë u shembën: të gjitha projektet Amerikane midis 2001 dhe 2011, ose projekti 'Lindja e Mesme e Re', dështuan. Projekti amerikan për të kontrolluar rajonin për të bërë një paqe poshtëruese me Izraelin, për të normalizuar marrëdhëniet arabo-izraelite për t'i dhënë fund problemit palestinez, për të shkatërruar lëvizjet e rezistencës, për të dominuar vendet dhe për të kontrolluar rajonin për të izoluar dhe pushtuar Iranin dështuan. Si ndodhi kjo? Këtu shohim rolin e Komandantit, Republikës Islamike të Iranit dhe aleatëve dhe miqve të saj në rajon. Këto ishin ato që i bënë komplotet në fjalë të paefektshme.

Al Saud dhe shumica e sundimtarëve të vendeve arabe dhe të Gjirit Persik ishin natyrshëm pjesë integrale e planeve të SHBA-së në rajon dhe ishin aparati që zbatoi politikën amerikane. Izraeli ishte mjeti më i rëndësishëm për të realizuar planet e SHBA-së në rajon. Por ata që qëndruan kundër intrigave dhe komploteve të SHBA ishin Republika Islamike e Iranit nën udhëheqjen e Ajatollah Khamenei, Siria, rezistenca libaneze dhe aleatët e udhëhequr nga Presidenti Asad, rezistenca Palestineze dhe aleatët e saj, udhëheqësit e ndershëm politik dhe kombëtar të udhëhequr nga udhëheqësit fetarë të qytetit të shenjtë Najaf në Irak dhe grupet islamike dhe kombëtare në rajon.

Por çfarë luajti rolin më të rëndësishëm dhe përkrahu dhe fuqizoi të tjerët? Ishte pozicioni, qëndrimi dhe vendosmëria e Republikës Islamike të Iranit dhe Ajatollah Khamenei. Për dhjetë vjet midis 2001 dhe 2011, ne ishim në qendër të zhvillimeve dhe rezultateve të qarta që rezultuan në disfatën e Shteteve të Bashkuara.

Unë do ta mbyll këtë pjesë të fjalës sime duke i treguar një kujtim për Ajatollah Khamenei (Zoti e bekoftë). Në fillim të luftës 33-ditore - e cila në të vërtetë zgjati 34 ditë, por referohet si lufta 33 ditore - populli libanez natyrshëm kishte frikë se çfarë do të ndodhte. Cfare ndodhi? Madje edhe disa zyrtarë libanezë u takuan me zyrtarë sauditë, duke kërkuar që Riadi të jetë një ndërmjetës për administratën dhe t'i japë fund luftës në Libanin e Jugut. Sauditët iu përgjigjën autoriteteve libaneze si më poshtë: “Askush nuk do të përzihet. Ekziston një konsensus midis SHBA-së, bashkësisë ndërkombëtare dhe rajonit mbi humbjen dhe shkatërrimin e Hezbollahut. Hezbollahut nuk i mbetet tjetër veçse të dorëzohet ose të zhduket.” Vendimi ynë ishte qartë për të kundërshtuar duke luftuar, dhe ekzistonte një shpirt Qerbela që dominonte plotësisht Hezbollahun me vullnetin për të luftuar. Fjalët e mëposhtme të Imam Huseinit (a.s.) ishin gjithmonë para nesh: 'Shikojeni këtë njeri të poshtëruar, ai më ka vendosur në mes të dy gjërave. Ose shpata, ose poshtërimi. Por, poshtërimi është larg prej nesh!”

Na duhej të zgjidhnim midis luftimit apo dorëzimit me turp dhe ne zgjodhëm të luftonim. Në ditët e para të luftës, shoku dhe vëllai ynë i dashur Haxhi Kasim Sylejmani na kontaktoi. Ai erdhi në Damask, vuri kontakt me Bejrutin dhe tha që duhet të takoheni me ne. Ne e pyetëm atë: 'Si dëshiron që të ndodhë?' Ne i thamë Haxhi Kasim Sylejmanit se izraelitët bombarduan të gjitha urat, rrugët dhe makinat dhe se nuk mund të takoheshin me ne. 

Ky mik i dashur na tha që ai duhet të vinte tek ne sepse mbartte një mesazh të rëndësishëm nga Ajatollah Khamenei për të na e dërguar. Ne bëmë aranzhimet e nevojshme dhe më në fund Haxhi Kasim arriti në periferi në jug të Bejrutit në ditët e para të luftës. Komandanti (Zoti e bekoftë) na tregoi se ndërsa ishte në Mashhad ai kishte një takim ku kishte ftuar të gjithë zyrtarët e Republikës Islamike, duke përfshirë presidentët e mëparshëm dhe aktualë, ish-ministrat e tanishëm dhe të tanishëm, ministrat e mbrojtjes ish dhe aktual, ish dhe aktual Komandantët e Gardës Revolucionare dhe zyrtarë të tjerë.

Haxhi Kasim më tha se gjatë takimit, u diskutua çështja se çfarë drejtimi do të merrte lufta, si dhe lufta kundër Libanit dhe qëllimet e saj. Republika Islamike e Iranit e ka parë luftën e Libanit që nga fillimi si një pjesë të planit të SHBA-së në rajon dhe një çështje të pandashme nga komploti i SHBA-së. Haxhi Kasim na tha që të gjithë të pranishmit në takim, pa përjashtim, ranë dakord që Republika Islamike e Iranit duhet të qëndrojë pranë Rezistencës Libaneze, qeverisë dhe popullit Libanez dhe Sirisë.

Për shkak se ekzistonte një mundësi që lufta të përhapej në Siri dhe për këtë arsye, Iranit iu desh të përdorte të gjitha aftësitë e tij politike, financiare dhe ushtarake që fronti i rezistencës të fitonte. Haxhi Kasim gjithashtu shtoi se pasi mbaroi takimi dhe u kryen lutjet e mbrëmjes dhe të natës, komandanti donte që ata të qëndronin edhe pak ndërsa audienca po bëhej gati të shkonte dhe tha: "Ka diçka tjetër për të cilën dua të flas me ju.” Kjo ishte pas takimit të parë, pas takimit zyrtar.

Më pas, Ayetulah Khamenei u kthye te Haxhi Kasimi dhe i tha: 'Shkruaj atë që thashë dhe shko në Bejrut dhe jepja atij personalisht. Nëse e merr parasyshë, ai do ta diskutojë çështjen me miqtë dhe vëllezërit e tij.’ Haxhi Kasim filloi të më lexonte fjalët e Komandantit pasi më tregoi për situatën. Deklaratat në mesazh ishin si më poshtë:

Ushtarët izraelitë të zënë rob nga Rezistenca Libaneze janë një bekim i fshehtë i Zotit. Sepse, ky operacion i detyroi forcat izraelite të hyjnë në Liban si përgjigje e veprimit tuaj. Izraelitët dhe amerikanët po planifikonin të sulmonin Libanin dhe Hezbollahun në fund të verës ose në fillim të vjeshtës, por ju i befasuat kur ata nuk ishin gati për luftë. Kështu që rrëmbimi i forcave ushtarake izraelite ishte një bekim hyjnor që ju mundësoi t'i shmangni ato. Kështu, lufta nuk filloi në një kohë të planifikuar nga SHBA dhe Izraeli. Lufta filloi në një kohë kur ata po përgatiteshin, por nuk ishin ende gati, por kur ishit ju gati. Ushtarët nuk pritej që të ziheshin rob në befasi.

Këto deklarata të komandantit u konfirmuan dhe vërtetuan më vonë nga individë të rëndësishëm. Për shembull, kur i ndava në media, profesori i famshëm Muhammed Hasaneyn Heykel e konfirmoi këtë në programe të ndryshme në kanalin Al Jazeera në atë kohë. Seymour Hersh, një nga shkrimtarët e shquar amerikanë, gjithashtu konfirmoi çështjen. Duhet gjithashtu të them se nuk e përmenda emrin e Komandantit kur e ngrita çështjen në shtyp.

Një çështje tjetër që Ajetullah Khamenei përmendi në mesazhin e tij ishte kjo: ‘Kjo luftë është shumë e ngjashme me Betejën e Hendekut që u zhvillua gjatë jetës së të Dërguarit të Allahut (s.a.w.s). Kjo luftë është shumë e vështirë dhe dëshpëruese dhe kërcënon ekzistencën tuaj. Duhet të jesh i durueshëm në këtë luftë.’ Komandanti citoi ajetet e Kuranit në këtë pjesë të mesazhit: '... dhe zemrat erdhën në gojë nga frika dhe ju kishit mendime të ndryshme rreth Allahut. (Kuran 33:10)’ Komandanti gjithashtu tha si vijon: ‘Ju duhet të keni besim vetëm te Zoti’. Pjesa e tretë e mesazhit ishte: 'Ju do të triumfoni në këtë betejë.' Nuk e mbaj mend saktësisht nëse ishte para apo pas, por dëgjova se Ajatollah Behçet tha fjalë të ngjashme: ‘Ji i sigurt dhe beso që do ta fitosh luftën me lejen e Allahut.’

Por pika interesante dhe e rëndësishme në mesazhin e Komandantit ishte se 'ju do të fitoni luftën dhe pastaj do të bëheni një fuqi rajonale me të cilën askush nuk mund të përballet'. Në atë moment unë qesha me Haxhi Kasimin dhe i thashë: 'A do të jemi një fuqi rajonale? Nëse i mbijetojmë kësaj lufte dhe mbrojmë ekzistencën tonë, ne do të kemi arritur një sukses të madh.' Pastaj bëra një shaka: 'Vëllai im i dashur. Ne nuk duam të jemi një fuqi rajonale.' Sidoqoftë, letra e Ajatollah Khameneit krijoi një lloj besimi tek unë atë ditë. Prej asaj dite, unë isha i sigurt se ne do ta fitonim luftën dhe më pas do të bëheshim një fuqi rajonale, dhe kjo me të vërtetë u bë.

 

A kishte ndonjë lutje që komandanti ju sugjeroi gjatë luftës 33-ditore?

Në ditët e para të luftës, unë mora një letër nga Komandanti, të cilën ende e mbaj. Në atë kohë unë gjithashtu mora një letër nga vëllai dhe shoku im, Z. Hijazi. Z. Hijazi sugjeroi që të lexonim disa lutje për ne në letrën e tij, por nuk mbaj mend nëse ai i mbështeste këto sugjerime tek Ajatollah Khamenei. Nuk e mbaj mend shumë mirë. Sidoqoftë, me sa mbaj mend tani, Komandanti na rekomandoi lutjen Xhevshen.

Në mesin e lutjeve të rekomanduara ishin ‘Lutja Xhevshen’, 'Thirrja drejtuar Imam Mehdiut' dhe 'Ziyaret-i Ashura'. Sidoqoftë, unë do të doja të flisja për përvojat e mia që më ndihmuan të njoh komandantin pak më shumë në përgjithësi.

Sigurisht, ne u rekomandojmë të njëjtën gjë vëllezërve tanë. Këto janë ndër burimet e fuqisë së Hezbollahut në luftëra. Lutja dhe besimi te Zoti është gjithmonë në axhendë, dhe Komandanti gjithmonë e ka theksuar këtë. Që kur e njihnim komandantin, ai gjithmonë ishte përqendruar në çështjet shpirtërore: "O besimtarë, nëse ndihmoni Zotin, ai do t'ju ndihmojë juve.” (Kurani 47: 7). Ai gjithmonë theksonte se fjalët e Allahut të Madhërishëm nuk janë shaka. Fjalët e Zotit janë të qarta dhe ky është premtimi i Zotit. Zoti patjetër do ta përmbush premtimin e tij. Ai gjithmonë këmbëngulte që premtimet e Zotit duhet të besoheshin. Edhe tani, ai përqendrohet posaçërisht në këtë çështje në komentet e tij herë pas here. Ai veçanërisht i kushton vëmendje leximit të lutjeve, lutjes së Zotit dhe kërkimit të ndihmës së tij.

Më kujtohet kur ishim të rraskapitur sepse po përballeshim me faza shumë të vështira dhe situata ishte e lodhshme. Komandanti Suprem më tha në njërin nga takimet: ‘Kurdoherë që ndiheni të rraskapitur nga kërcënimet dhe vështirësitë, gjeni një vend të qetë, futuni atje dhe mbyllni derën. Pastaj, me fjalët tuaja, flisni me Zotin për një kohë të shkurtër, disa minuta, 15 minuta ose 30 minuta. Nuk ka nevojë të lexosh një lutje. Bisedoni me Zotin në gjuhën që përdorni kur flisni me të tjerët. Tregoji hidhërimin dhe dhimbjen tënde dhe kërko ndihmë prej tij. A nuk besojmë të gjithë se Zoti i Plotfuqishëm është i gjithëpranishëm, sheh gjithçka dhe ka fuqi mbi të gjitha gjërat? Allahu i Madhërishëm e njeh çdo nevojë tonë dhe nuk ka asnjë pengesë midis nesh dhe tij. Ai gjithmonë na përshëndet dhe na dëgjon në të gjitha gjuhët. Nëse e bëni, do të shihni se Allahu i Madhërishëm ju jep forcë, vullnet dhe energji dhe ju hap të gjitha dyert.’ Që atëherë ne kemi vepruar sipas këshillës së Komandantit dhe kemi parë rezultatet e jashtëzakonshme të kësaj.

Ka edhe disa pyetje, por nuk na mbetet shumë kohë. Ekzistojnë dy çështje për të cilat nuk kemi biseduar këtu: përpjekjet e armikut për të nxitur sunitët dhe shiitët dhe çështja e Zgjimit Islamik. Në shtatë apo tetë vitet e fundit, ne gjithashtu kemi qenë dëshmitarë të shfaqjes së një ngjarjeje të rëndësishme në rajon: një ngjarje me efekte shumë strategjike në rajon, ngjarje në Siri dhe krizë. Sipas mendimit tuaj, pse u zgjodh Siria për zbatimin e intrigave në rajon dhe cilat janë dimensionet e krizës? Një pyetje tjetër që do të doja të bëja është pse, pavarësisht nga kostoja e saj e rëndë, Republika Islamike e Iranit dhe Hezbollah u përfshinë në krizën Siriane. Çfarë do të ndodhte nëse ata nuk do të përfshiheshin në këtë çështje? Çfarë rezultatesh llogaritën në thelb Irani dhe Hezbollahu kur ishin të përfshirë në çështjen Siriane?

Kjo ka të bëjë me bisedën tonë për transformimet që ndodhën në rajon midis 2001 dhe 2011. Në fund të kësaj periudhe, ne thamë se SHBA u tërhoq nga Iraku, u mund në Liban, dështoi në Siri, u mund në Palestinë dhe si pasojë planet e saj për rajonin u shembën. Pas vitit 2011, planet e SHBA vazhdojnë të dështojnë. Është një fazë e rëndësishme historike në jetën e këtij rajoni, Republikës Islamike të Iranit dhe Ajatollah Khamenei (Zoti e bekoftë). Komandanti e përmendi këtë si 'Zgjimi Islamik' në fillim të vitit 2011. Kjo ngjarje ishte e njohur në rajon si 'Pranvera Arabe'.

Para se të hyj në debatin për Sirinë, unë dua të flas për zgjimin islamik në rajon. Pranvera Arabe, Zgjimi Islamik, ose kryengritjet masive popullore në rajon u panë së pari në Tunizi, më pas Libi dhe Egjipt dhe më pas Jemen. Këto ngjarje u pasuan nga konfliktet në Siri. Shkurtimisht, ne arritëm në përfundimin se Obama po përpiqej të kompensonte humbjen pas dështimit të planeve dhe sulmeve të SHBA-së, duke parë ngjarjet e asaj periudhe.

Popujt e rajonit u zgjuan dhe morën masa, duke shpresuar për ndryshim. Ishte në këtë situatë që regjimet arabe e gjetën veten në një disavantazh. U krijua një mundësi e madhe për popujt e rajonit për të përmbysur regjimet. Përfundimi që kemi arritur unë dhe shumë të tjerë ishte i njëjtë siç kishte sugjeruar Komandanti që në fillim. Ai tha se 'këto lëvizje janë lëvizje të mirëfillta popullore'. Lëvizja tuniziane përfaqësoi popullin tunizian dhe vullnetin e tyre kombëtar, lëvizja egjiptiane vullnetin e popullit egjiptian dhe lëvizja libiane vullnetin e libianëve. Lëvizja jemenase ishte e njëjtë. Të gjitha parullat që bërtisnin këto lëvizje dhe qëllimet që ata po përpiqeshin të arrinin bazoheshin në pikëpamjet dhe interesat kombëtare të popullit të tyre.

Kështu ne kemi parë ndikimin e vërtetë të Islamit dhe lëvizjeve islamike në këto lëvizje të mëdha dhe zgjimin e popujve. Kjo është arsyeja pse komandanti e quajti atë 'zgjim Islam'. Por cili ishte problemi kryesor me këtë zgjim islamik? Problemi qëndronte në mungesën e lidershipit dhe unitetit. Ju e dini, Revolucioni Islamik Iranian ishte një lëvizje masive popullore, por ishte prania e një udhëheqësi, Imam Khomeini (r.a.), që e bëri atë të suksesshëm dhe të fuqizuar pas fitores së saj. Një faktor tjetër që e çoi këtë revolucion drejt fitores ishte uniteti i njerëzve, zyrtarëve dhe ekspertëve që mbështetën Imam Khomeinin.

Pra, në atë kohë ishte një popull i bashkuar dhe një udhëheqës që hartonte politika dhe strategji për përparimin e qëndrueshëm të biznesit. Me fjalë të tjera, vendet e tjera përveç Sirisë, të cilën unë do ta shpjegoj më vonë, kishin një problem si mungesa e një lidershipi të besueshëm dhe të bashkuar. Kishte shumë udhëheqës dhe parti që nuk ishin të bashkuara. Ata kishin mosmarrëveshje. Mosmarrëveshjet lindën kur ata donin të negocionin me njëri-tjetrin. Kjo situatë preku edhe popujt dhe popujt gjithashtu u ndanë. Në disa rajone, kjo situatë shkoi deri në luftën civile.

 

Shtetet e Bashkuara dhe qeveritë e tjera hynë në skenë për të kapur dhe shkatërruar lëvizjet kombëtare në vende të ndryshme. Roli i SHBA ishte i rëndësishëm këtu. Franca u përfshi në Afrikën e Veriut. Për më tepër, Arabia Saudite dhe Emiratet e Bashkuara Arabe u bashkuan me këtë grup dhe përdorën forcë për të ndërhyrë në mënyrë që të shmangin Rilindjen Islamike (Pranvera Arabe) dhe frikën e publikut. Ata po përpiqeshin të arrinin qëllimet e tyre duke mobilizuar fuqinë e tyre mediatike dhe duke mbështetur puçet ushtarake në rajon. Të gjithë e dimë se si ndodhën ngjarjet në Tunizi, Libi dhe Egjipt. Sidoqoftë, situata në Jemen është e ndryshme. Ata u përpoqën të kapnin kryengritjen popullore në Jemen për përfitimet e tyre, por një pjesë e madhe e popullit jemenas vazhdoi të mbështeste vëllain tonë të nderuar Sayyid Abdulmalik al-Housi dhe lëvizjen Ansarullah me rezistencë kombëtare dhe politike, dhe rezistoi të huajt në luftën brutale që vazhdon edhe sot e kësaj dite.

Tani mund të shohim situatën në Siri. Ngjarjet që ndodhën në Siri nuk kishin asnjë lidhje me 'Pranverën Arabe' ose 'Zgjimin Islamik'. Ajo që ndodhi në Siri ishte realizimi i një komploti të organizuar nga SHBA, Arabia Saudite dhe disa vende në rajon për të parandaluar lëvizjen e Rezistencës. Sidomos revolucioni popullor në Egjipt e çoi Izraelin të frikësohej për të ardhmen e tij në rajon.

Në atë kohë, izraelitët mbajtën konferenca të mëdha ku diskutohej atmosfera strategjike. Ata madje konsideruan riorganizimin e disa prej trupave dhe dërgimin e tyre në kufirin e Sinait. Kjo tregon se sa kanë frikë nga ndryshimi në Egjipt.

Pasi humbën shpresën për të tërhequr qeverinë siriane në anën e tyre, ata vepruan me dëshirën për të përmbysur qeverinë dhe sistemin në Siri. Shumica e njerëzve nuk e dinë se sa përpjekje u bë për të ndryshuar drejtimin e Sirisë tek Presidenti Bashar Assad përpara se të përmbysnin qeverinë e Damaskut. Sauditët kanë punuar shumë për këtë. Edhe pse ata bojkotuan Sirinë, 'Malik Abdullah bin Abdulaziz' vizitoi personalisht Damaskun. Administrata e Katarit gjithashtu ka punuar shumë për të arritur këtë qëllim. Turqia dhe disa vende arabe zbuluan gjithashtu se midis Hosni Mubarak në administratën e Egjiptit ka luftuar për të siguruar bashkimin me frontin kundër Sirisë. Duke i bërë premtime politike dhe tërheqëse financiare Asadit, SHBA dhe aleatët e saj u përpoqën ta shtynin Sirinë në një drejtim tjetër, drejtimin që ne e quajmë 'moderim Arab' ose atë që ne e quajmë 'dorëzim Arab'.

Sidoqoftë, si Presidenti Bashar Assad dhe udhëheqësit e tjerë Sirianë, të cilët besojnë se konflikti arabo-izraelit vazhdon, kanë theksuar vazhdimisht mbështetjen e tyre të vendosur për Rezistencën. Bashar Assad besoi se pa zgjidhur problemin e okupimit të Golanit dhe pa dhënë të drejtat palestineze, nuk mund të arrihet paqja në rajon.

Përfundimi ishte se amerikanët nuk arritën të nënshtronin Damaskun para tyre. Uashingtoni e dinte mirë që Siria luante një rol qendror në kornizën e Rezistencës. Nëse duam të shpjegojmë rolin e vërtetë të luajtur nga Siria në kontekstin e Rezistencës, ne mund të përdorim përkufizimin e Komandantit për këtë vend. ‘Është shtylla e Rezistencës Siriane' - thoshte ai. Pa Sirinë sot, rezistenca libaneze do të mbetet e vetme. Pa Sirinë, rezistenca palestineze do të mbetet e vetme sepse Siria është një nga përbërësit e rëndësishëm të pranisë së Rezistencës në rajon. Disa besojnë se Siria vepron si një urë për Rezistencën. Por unë mendoj se Siria është më shumë. Siria është trupi, inteligjenca dhe kultura e Rezistencës në rajon. Është mendimi dhe vullneti i saj. Ky fakt është provuar sidomos pas luftës 33 ditore. Situata e Sirisë, mbështetja e Sirisë dhe stabiliteti i Sirisë u kërcënuan në luftën 33 ditore: komploti ishte që ndërsa SHBA ishin në Irak dhe në kufijtë Sirianë, Izraeli do të zgjeronte luftën dhe do të sulmonte Sirinë dhe do të fillonte një luftë e madhe kundër këtij vendi. Sidoqoftë, Bashar Assad nuk u tërhoq dhe vazhdoi mbështetjen e tij për Rezistencën në mënyrë të vendosur dhe të pavarur gjatë gjithë luftës 33-ditore.

Pas luftës 33-ditore, izraelitët bënë disa kërkime dhe arritën në përfundimin se duhej të shkatërronin Sirinë për t'i dhënë fund rezistencës në Liban dhe Palestinë dhe ata planifikuan ta bënin këtë. Kur nuk mundën ta kapnin Sirinë me mjete politike, ata iu drejtuan opsionit ushtarak. Ata donin të infiltronin në ushtrinë siriane dhe të bënin një grusht shteti ushtarak, por nuk arritën. Pas këtij dështimi, amerikanët dhe izraelitët u përpoqën të abuzonin me vakumin politik dhe të zbatonin plane që çuan në kaos dhe konflikte të brendshme në Siri me lirinë e shprehjes në Siri. Që nga fillimi i demonstratave anti-qeveritare në Siri, unë kam qenë dëshmitar që Presidenti Bashar Assad ka organizuar takime të dorës së parë me udhëheqësit e opozitës dhe është përpjekur për të përmbushur kërkesat e tyre.

Por më vonë, ashtu si gjatë pushtimit të Deraa, demonstratat u kthyen në operacione ushtarake. Amerikanët, Sauditët dhe disa vende në rajon u përpoqën të dominonin Sirinë dhe të shkatërronin qeverinë Siriane duke dërguar tekfiristë të al-Kaidës, ISIS dhe Frontit Nusra, të cilët u mblodhën nga e gjithë bota, në Siri. Për t’i shërbyer interesave të kujt? Për t'i shërbyer interesave të SHBA-së dhe Izraelit. Për t’i shërbyer interesave të fuqive që duan të shfuqizojnë çështjen palestineze. Për t’i shërbyer interesave të fuqive që duan të rrethojnë, izolojnë dhe sulmojnë Iranin. Kjo eshte e verteta. Me fjalë të tjera, çështja Siriane nuk është kurrë çështje e një populli që dëshiron një lloj zgjedhjeje dhe reforme. Bashar Assad ishte i gatshëm të diskutonte opsionet që njerëzit dëshironin. Sidoqoftë, ata që ishin në anën tjetër menjëherë ndërmorën veprime për të përmbysur Bashar Assadin me mjete ushtarake duke pushtuar rajonet dhe duke sulmuar ushtrinë Siriane, forcat e sigurisë dhe institucionet shtetërore.

Ata hapën kufijtë dhe shumë anije që mbanin armë mbërritën në Siri. Joe Biden personalisht tha se mijëra tonë armë dhe municion u dërguan në Siri. SHBA-të kanë shpenzuar miliarda dollarë për këtë vend. Per cfare? Për të sjellë demokracinë në Siri? ISIS dhe Fronti Nusra po përpiqen të vendosin demokracinë në Siri? A do të mbajnë zgjedhje në Siri ata që i shohin zgjedhjet si mëkatin më të madh, i perceptojnë votuesit si politeistë dhe e konsiderojnë vrasjen e tyre të ligjshme? Përgjigja është e qartë. Dhe sot është provuar se ajo që po ndodh në Siri nuk ka asnjë lidhje me zgjedhjet, reformat apo çështjet e demokracisë. Sepse Bashar Assad ishte i gatshëm të negocionte këto çështje. Sidoqoftë, Perëndimi menjëherë ndërmori veprime për të përmbysur qeverinë Siriane dhe për të dominuar vendin.

Çfarë e përshpejtoi dështimin e regjimit saudit në aktivitetet e tij zyrtare?

Siç kam thënë në disa media, një vjet e gjysmë pasi filloi kriza Siriane, në 2012 ose 2013, Malik Abdullah bin Abdulaziz dërgoi një përfaqësues të veçantë te Bashar Assad. Në mesazhin dërguar nga Arabia Saudite Asadit, thuhej se nëse ai tërhiqej nga Rezistenca dhe përfundonte marrëdhëniet e tij me Iranin, lufta ndaj Sirisë do të mbaronte, do të gjendej një zgjidhje për grupet takfiri dhe Asadi do të njihej si President përgjithmonë . Sauditët i thanë Asadit se 'ne nuk duam reformë ose ndonjë gjë tjetër dhe ne jemi të gatshëm të shpenzojmë miliarda dollarë për rindërtimin e Sirisë’.  Me fjalë të tjera, qëllimet e tyre ishin krejtësisht të ndryshme nga kërkesat e popujve që jetuan Pranverën Arabe. Qëllimi ishte të shkëputej Siria nga qëndrimi dhe të drejtat e saj historike dhe larg lëvizjes Palestineze. Qëllimi ishte të vendoseshin bazat për shkatërrimin e çështjes Palestineze, stabilizimin e pozitës së SHBA në Irak dhe izolimin dhe rrethimin e Iranit. Në fakt, ne e kuptuam këtë që nga dita e parë e luftës. Shpresoj që vëllezërit tanë në Iran të ndihmojnë në përhapjen e këtij informacioni në lidhje me këto ngjarje. Disa zyrtarë amerikanë dhe kundërshtarë sirianë kishin thënë se ata do të hynin menjëherë në Liban për të hequr qafe Hezbollahun pasi të mbizotëronin në Siri. Të tjerët kanë njoftuar se do të shkojnë në Irak. Pra, nuk kishte të bënte vetëm me Sirinë.

Kur Presidenti i SHBA-së, Donald Trump pranoi që Obama, Clinton dhe CIA kishin krijuar organizatën terroriste ISIS dhe e kishin dërguar atë në Siri, a ishin terroristët që kishin për qëllim vendosjen e demokracisë dhe mbajtjen e zgjedhjeve në Siri apo po përpiqeshin të shkatërronin vendin? Kjo është arsyeja pse që nga dita e parë e luftës në Siri, ne e dimë qartë që objektivi nuk ka të bëjë me çështje të tilla. Qëllimi i kësaj lufte ishte përmbysja e qeverisë siriane, shkatërrimi i ushtrisë siriane dhe zgjerimi i sovranitetit në Siri. Kështu, Siria do të hiqte dorë nga të drejtat e saj dhe do të përgatitej terreni për shkatërrimin e çështjes Palestineze, normalizimin e marrëdhënieve me Izraelin dhe përfundimin e të gjitha dëshirave dhe ëndrrave të popujve të rajonit. Ne kemi arritur konsensus për këtë mendim në Liban, për shembull brenda Hezbollahut. Nuk ka një mendim të vetëm midis anëtarëve të Hezbollahut rreth qëllimeve të luftës në Siri. Edhe Ajatollah Khamenei - Zoti ka demonstruar drejtësinë e tij, posedon një intuitë dhe vigjilencë historike, si dhe një udhëheqje të famshme dhe të jashtëzakonshme - beson se çështja kryesore në çështjen Siriane nuk është demokracia, reforma apo diçka e ngjashme me të.

Unë deklarova në disa takime se njerëzit pretendonin se hyrja jonë në Siri ishte në përputhje me urdhrat e Iranit, por kjo nuk ishte e vërtetë. Ne vendosëm të hynim në Siri sepse menduam se situata në Siri dhe Liban po na kërcënonte seriozisht. Në fund të luftës ekzistonte rreziku për të arritur qytetet dhe fshatrat tona. Ne ishim të gatshëm të shkonim në luftë, por mbi të gjitha ishte e nevojshme leja dhe mbështetja. Dhe çështja e parë, leja, ishte më e rëndësishme.

Unë vizitova komandantin, shpjegova të dhënat dhe konkluzionet e mia rreth Sirisë dhe transformimeve të përjetuara, dhe prezantova mendimet e mia. Mësova se pikëpamjet e tij mbi ngjarjet në Siri janë shumë më të qarta dhe të thella se tonat. Pozicioni i tij ndaj Sirisë dhe ngjarjeve ishte i qartë që nga fillimi. Ai tha se ishte një komplot për të përmbysur qeverinë Siriane dhe synoi Sirinë, marrëdhëniet e Sirisë me Rezistencën dhe çështjen Palestineze, lëvizjen e Rezistencës, si dhe Republikën Islamike të Iranit. Sepse ai deklaroi se kur të përfundojnë me Sirinë, ata do të sulmojnë Libanin, Irakun dhe Iranin. Kjo është ajo që ndodhi në të vërtetë. Ata erdhën në Liban dhe pushtuan një pjesë të Bekaa. Nëse do të kishin mundësi, ata do të pushtonin më shumë territore. Por ne dhe ushtria libaneze qëndruam kundër tyre dhe i rrethuam në zonat malore.

Siç mund ta shihni në Irak, terroristët Takfiri u zhvendosën nga lindja e Eufratit në Siri dhe për një kohë shumë të shkurtër ata dominuan provincën e Anbar. Ky rajon përbënte më shumë se një të katërtën e sipërfaqes totale të Irakut. Ata gjithashtu dominuan një zonë të vendosur 20 kilometra nga Qerbela dhe 40 kilometra nga Bagdadi, e cila përfshin Mosulin, Salahudinin dhe rajone të tjera. Në fakt, ajo që kemi parë vitet e fundit janë vlerësimet e Ajatollah Khamenei në fillim të luftës. Aty u zbuluan arsyet e qëndrimit të vendosur të Komandantit nga ana e Sirisë. Republika Islamike e Iranit e ka miratuar këtë qëndrim. Ne e pranuam këtë qëndrim dhe shkuam në Siri dhe luftuam.  Qeveria Siriane, populli dhe ushtria qëndruan kundër komploteve. Shumica e njerëzve sirianë mbështetën qeverinë dhe rezistuan. Ne gjithmonë kemi thënë se përveq ndihmës së Zotit, arsyeja që e çoi Sirinë drejt fitores është rezistenca dhe durimi i qeverisë Siriane, njerëzve dhe udhëheqësve të saj. Edhe pse Hezbollahu Libanez, Republika Islamike e Iranit, miqtë Irakianë dhe Rusia ndihmuan Sirinë, detyra kryesore u krye nga qeveria Siriane, populli dhe ushtria. Nëse udhëheqësit sirianë do të dorëzoheshin, ushtria siriane do të rrëzohej, ose populli sirian do të ndalonte së mbështeturi qeverinë dhe ushtrinë, ne nuk do të kishim pasur sukses në luftën e madhe në Mesdheun Lindor. Ne vetëm i ndihmuam ata.

Mbi të gjitha, tani jemi këtu. Unë do ta përfundoj këtë kapitull duke përmendur anekdotat nga vizita ime tek Ajatollah Khamenei dhe aftësinë shpirtërore të Sejjidit të çmuar dhe të nderuar. Që nga fillimi i krizës Siriane në 2011, koalicioni i udhëhequr nga SH.B.A. hyri në këtë vend dhe të gjitha vendet në botë besuan se Damasku do të përmbysej brenda dy muajsh. Të gjitha vendet arabe besuan në këtë. Edhe disa nga miqtë tanë e besuan atë. Megjithëse nuk e besojmë vërtet, ne ishim pak të shqetësuar. Shtrirja e çështjes nuk ishte e qartë për ne dhe ne ishim shumë të shqetësuar. Në atë kohë, para krizës më Siri,  vendet me të cilat ne ishim në kontakt, Turqia dhe Katari na dërguan mesazhe. Z. Davutoğlu, i cili në atë kohë ishte në një pozicion politik, erdhi në Liban.

A ishte kjo para apo pas samitit në Astana?

Jo, kjo ishte para fillimit të ngjarjeve dhe takimit të Astana. Takimi i Astana u zhvillua pas vizitës së Davutoğlu. Për momentin, unë jam duke folur për vitet e para dhe të dytë të krizës siriane, por veçanërisht vitin e parë. Udhëheqësit turq na dërguan mesazhin vijues: 'Ne duam t'ju japim një garanci. Qëndroni prapa dhe mos i besoni Sirisë sepse ne mund t'ju sigurojmë që administrata e Damaskut do të bjerë për dy ose tre muaj. ' Shumë nga vëllezërit tanë në Iran u prekën gjithashtu nga kjo atmosferë. Gjatë një takimi që mbajtëm me komandantin dhe disa zyrtarë iranianë, mësuam se disa zyrtarë iranianë ishin gjithashtu të prekur nga atmosfera në rajon. Sidoqoftë, në këtë takim, në kundërshtim me pikëpamjet dhe mendimet e të gjitha vendeve në botë, ekspertët rajonalë dhe madje disa zyrtarë iranianë, Komandanti u kthye drejt meje dhe më tha: "Ne duhet t'i bëjmë Sirinë dhe Bashar Assad të fitojnë dhe ata do të fitojnë në fund.”

Kështu që e gjithë bota tha diçka ndryshe. Rreth dy vjet më vonë, doli se parashikimet e Komandantit Suprem të Revolucionit ishin të sakta. Tani jemi në këtë pikë, kështu që ndoshta jemi dëshmitarë të një fitoreje të madhe dhe historike në Siri. Imagjinoni për një moment që ISIS dhe Fronti Nusra dhe aleatët e tyre amerikanë të triumfojnë në Siri dhe të dominojnë vendin, çfarë do të ndodhte me Libanin, Irakun dhe Iranin? Cili do të ishte fati i popujve të rajonit? Cili do të ishte fati i Palestinës dhe Jeruzalemit? Nëse tekfiristët do të ishin fitues, Kontrata e Shekullit do të ishte bërë shumë më parë dhe do të zbatohej sot. Çfarë do të ndodhte me Jeruzalemin dhe Palestinën nëse Bin Salman u thoshte atyre që të pranonin gjërat e parëndësishme që u janë dhënë palestinezëve sot? Pra, nëse duam të kuptojmë rëndësinë e fitores në Siri, duhet të shtrojmë pyetjen prapa: nëse nuk do të kishim fituar, nëse do të mundeshim në Siri dhe ata do të fitonin, si do të ishte situata në Siri, Liban, Palestinë, Irak, Irani dhe i gjithë rajoni të jetë? Kur t'i përgjigjemi kësaj pyetjeje, do të kuptojmë rëndësinë e asaj që luftëtarët kanë arritur në Siri dhe vlerën e rezistencës së tyre.

Ju keni theksuar në mënyrë të përsëritur se udhëheqësit e vendeve të ndryshme kontaktuan Bashar Asadin dhe i dhanë atij shumë premtime financiare dhe politike dhe madje i garantuan që të qëndronte në pushtet, por ai në fund të fundit nuk pranoi t'i pranonte këto fjalë. Cila ishte arsyeja pas insistimit dhe rezistencës së Bashar Assad ndaj këtyre premtimeve? Çfarë e bëri atë të duronte kaq shumë presion?

Arsyeja kryesore për këtë ishte se Bashar Assad nuk u besonte palëve amerikane dhe arabe. Nga ana tjetër, Asad i dinte përvojat e tyre. Me fjalë të tjera, kundërshtarët po mendonin vetëm të bënin lëshime. Sidoqoftë, ai nuk ishte njeri për të bërë lëshime në këmbim të parimeve themelore dhe kombëtare. Bashar Assad e dinte që një koncesion në këmbim të parimeve kombëtare do të rrezikonte ekzistencën e Sirisë, sovranitetin kombëtar dhe situatën e saj në rajon.

Para se Siria të përballet me këtë situatë dhe para se para se Bashar Assad ta bëjë këtë zgjedhje së bashku me Iranin, Hezbollahun dhe Sirinë, a është shikuar nëse ka ndonjë opcion tjetër më të përshtatshëm? Apo nuk kishte rrugë tjetër që nga fillimi?

Opsioni ynë i parë ishte negocimi, dhe një zgjidhje politike ishte përparësia jonë. Ne nga qeveria Siriane, vëllezërit tanë në Iran dhe Hezbollah kemi kontaktuar me opozitën Siriane shumë herë dhe i kemi ftuar ata të negociojnë për të arritur një zgjidhje politike. Sidoqoftë, ata absolutisht refuzuan negociatat politike dhe debatet. Ata besuan se qeveria Siriane do të rrëzohej për dy ose tre muaj. Mbaj mend që disa njerëz me ndikim në opozitën Siriane thanë se ne po përpiqeshim të ringjallnim të vdekurit! Ata thanë se qeveria e Damaskut ka mbaruar dhe nuk do të pranonte negociata me një qeveri të tillë. Ky ishte llogaritje e gabuar e tyre sepse ata refuzuan prerazi të negociojnë një zgjidhje politike. Llogaritjet e gabuara më të mëdha ishin se ata filluan shumë herët në veprim ushtarak, qëllimi i tyre kryesor në Siri. Siç thashë më parë, qëllimi i tyre nuk ishte të bënin demokraci  apo reformë në Siri. Qëllimi i tyre kryesor ishte të përmbysnin qeverinë e Damaskut, të sulmonin ushtrinë siriane dhe të ndryshonin ekuacionet në vend. Po e vertete. Kur qeveria Siriane dhe aleatët e saj vendosën për rezistencë të armatosur, nuk kishte asnjë mundësi tjetër.

Një nga çështjet e rëndësishme që Ajatollah Khamenei gjithmonë theksonte ishte konvergjenca e sekteve islamike dhe bashkëjetesa paqësore e anëtarëve të sekteve të ndryshme islamike me njëri-tjetrin. Ne shohim se disa lëvizje, të cilat janë armiq të shiitëve dhe sunitëve, u thelluan në debate fetare me ndikimin e propagandës dhe politikave të të huajve. Cili është mendimi juaj mbi politikën e konvergjencës së sekteve islamike, të mbështetur nga Ajatollah Khamenei dhe e theksuar nga Imam Khomeini? Çfarë ka arritur kjo politikë? Dhe cilat çështje mendoni se e kërcënojnë këtë politikë tani?

Së pari, ky është një nga parimet themelore të ngritura nga Ajatollah Khomeini nën titullin e unitetit islamik, solidaritetit midis myslimanëve, afërsisë së sekteve islamike dhe përhapjes së frymës së unitetit, bashkëpunimit dhe koordinimit midis muslimanëve. Republika Islamike e Iranit gjithmonë e ka mbështetur këtë politikë. Ajatollah Khamenei ndoqi me forcë këtë politikë pasi mori pozicionin drejtues. Ai qëndronte gjithmonë mbi të. E vërteta është se kjo është politika Hz. Muhamedit (a.s.) dhe e Islamit në Kuran. Politika e unitetit midis muslimanëve dhe konvergjenca e sekteve islamike është një logjikë islamike që të gjithë muslimanët duhet të ndjekin.

Është bërë shumë përpjekje në këtë drejtim. Pas fitores së Revolucionit Islamik në Iran, u zhvilluan marrëdhënie gjithëpërfshirëse midis grupeve islamike dhe dijetarëve myslimanë në rajon dhe madje në të gjithë botën. Për më tepër, gjatë viteve janë mbajtur kongrese dhe konferenca të shumta për të mbështetur politikën e konvertimit të sekteve islamike. Padyshim, qëndrimi i Imam Khomeinit (r.a.) dhe Ajatollah Khameneit ndaj çështjes palestineze luajti një rol të rëndësishëm në tubimin e muslimanëve nën një flamur të vetëm, pra rreth çështjes palestineze.

Është bërë shumë përpjekje në këtë drejtim. Nëse kërkojmë rezultate dhe suksese të mira të politikës së konvergjencës së sekteve islamike, duhet të shohim vitet e fundit. Për shkak se që nga viti 2011, incidenti më i rrezikshëm ishte projekti i SHBA-së dhe Sudisë, i cili synonte të krijonte grindje dhe ndarje midis Shiitëve dhe Sunitëve në bazë të besimit dhe fisit në rajon. Kjo është më e rrezikshme se ajo që ndodhi në Siri, Irak, Jemen dhe Bahrein. Ju kujtoj katër vjet më parë. Tani jemi në vitin e pestë. Kur koalicioni SHBA - Saudi nisi aksionin ushtarak kundër Jemenit, Imami i Mesxhid al-Haram njoftoi luftën në Jemen gjatë Namazit të Xhumasë si një luftë Suni-Shia. Sauditët gjithashtu u përpoqën ta paraqesin luftën Siriane si një luftë etnike dhe fetare. Është bërë shumë përpjekje në media dhe është derdhur një shumë e madhe parash për të portretizuar luftërat e ndryshme në rajon si konflikte sektare dhe fisnore. Të gjitha këto përpjekje dështuan. Shiitët e hodhën poshtë këtë logjikë. Shumë studiues dhe figura sunite e refuzuan këtë logjikë. Ky ishte një nga rezultatet e politikës së ndjekur për 30 vjet.

Marrëdhëniet midis Shiitëve dhe Sunitëve, përpjekjet e Republikës Islamike të Iranit, si dhe qëndrimet e Imam Khomeinit (ra) dhe Ajatollah Khameneit, kanë krijuar marrëdhënie të forta midis muslimanëve të botës, dhe kështu Bota Islame ka pasur sukses në duke eleminuar korrupsionin më të madh midis Shiitëve dhe Sunitëve që synojnë shkaktimin e një lufte civile. Sigurisht, ne duhet ta mbajmë këtë politikë, edhe pse e kemi kaluar me sukses këtë fazë dhe kemi kapërcyer shumë rreziqe.

Unë besoj se SHBA dhe Arabia Saudite kanë pësuar një humbje të rëndë në përpjekjet e tyre për të shkaktuar grindje në rajon dhe kanë dështuar të portretizojnë ngjarjet në Irak si një luftë Suni-Shiite. Ne kemi parë që sunitët, shiitët, irakianët shiitë dhe endacakët sunitë të gjithë qëndrojnë kundër ISIS-it dhe para kësaj ata i rezistojnë pushtimit të SHBA-së. Në Siri, gjithashtu, shumica e njerëzve që luftuan kundër ushtrisë siriane, forcave popullore ose forcave aleate, përkatësisht ISIS-it, Frontit Nusra dhe grupeve të tjera terroriste, ishin sunitë. Me fjalë të tjera, shumica e atyre që luftuan së bashku me shiitët dhe anëtarët e sekteve të tjera islamike në Siri ishin sunitë.

Si rezultat, unë besoj se projektet që promovojnë ndarjen bazuar në atë që ka ndodhur deri më tani në Jemen ose vende të tjera kanë dështuar. Kjo do të thotë se Umeti Islam kryesisht shmang rrezikun e prekjes nga konfliktet sektare. Ne duhet ta vazhdojmë këtë strategji për ta konsoliduar këtë sukses. Zhvillimi i marrëdhënieve, bashkëpunimi, mbështetja për çështjen Palestineze, rezistenca ndaj SHBA-së dhe mbrojtja e popujve të rajonit mund të forcojnë unitetin dhe solidaritetin midis muslimanëve.

Armiqtë e popullit palestinez, Revolucioni Islamik dhe lëvizja e Rezistencës kohë pas kohe bëjnë propagandë për natyrën sunite të popullit palestinez. Janë përmendur edhe tipare të tjera të popullit palestinez, dhe si rezultat, populli iranian ka një pamje skeptike ndaj palestinezëve. Ata vazhdojnë të pyeson se 'Pse Irani do të mbështeste një komb Suni?'. Sidoqoftë, ne kemi parë që Ajatollah Khamenei gjithmonë ka theksuar se çështja palestineze përfaqëson problemin më të rëndësishëm të botës myslimane dhe kurrë nuk e përvetëson një perspektivë sunite-shiite mbi Palestinën.

Ky pozicion i komandantit është fiksuar që nga pushtimi sionist i Palestinës. Të njëjtin qëndrim tregojnë edhe dijetarët, fuqia dhe të gjithë Najafit dhe qyteti i shenjtë Kum dhe Shiitët e botës. Për më tepër, nëse është e përshtatshme të thuhet kështu, ulematë e mëdhenj dhe lentet tona, për të cilët thuhet se nuk janë tradicional dhe jo revolucionare, gjithashtu mbështesin çështjen Palestineze dhe akuzojnë Izraelin dhe i japin ndihmë Palestinës. Ata të gjithë dhanë pëlqimin me shkrim për bamirësi dhe që një pjesë të pasurisë së Imamit të shpenzuar për Rezistencën Palestineze. Ju e dini që Merxhe zakonisht është i kujdesshëm për të shpenzuar pjesën e Imamit, por ata kanë lejuar që të gjithë ose një pjesë të saj të shpenzohen në rezistencën palestineze. Tani, cilët janë anëtarët e rezistencës palestineze? Anëtarët e rezistencës palestineze janë sunitë, jo shiitë. Shumica e tyre nuk janë madje islamikë dhe kanë prirje nacionaliste ose majtiste. Mëshira jonë nuk vendosi ndonjë parakusht për ndihmë dhe dha pëlqimin për pjesën e Imamit në Rezistencën Palestineze në mënyrë që Palestina të çlirohej. Kjo ka një depërtim dhe vetëdije të madhe.

Nëse po flasim për çështjen palestineze, siç ka theksuar me shumë mundësi Ajatollah Khamenei, nëse kërkojmë në të gjithë botën për një problem që është i paprekur dhe i ligjshëm për sa i përket parimeve ligjore, fetare, morale dhe humanitare, ai është problemi palestinez . Armiku po përpiqet të na distancojë nga çështja Palestineze me të gjitha mjetet dhe armët që ka. Për shembull, në vitet e kaluara, atentatorët palestinezë u dërguan në zonat Shiite për të kryer veprime terroriste. Kjo është arsyeja pse unë thashë ditën e Jeruzalemit disa vjet më parë: 'Pse po dërgoni palestinezë? Pse po i punësoni ata të vrasin gratë dhe fëmijët tanë? Nëse doni të na distanconi nga çështja Palestineze, na vrisni kudo: në çdo derë, çdo xhami dhe çdo Huseyniye. Ne jemi Shia i Emir Al Mu'minin dhe Imam Aliut (a.s.) dhe nuk do të lejojmë që Palestina, populli palestinez dhe institucionet e shenjta të Umetit Islamik në Palestinë të na merren.’ Këto përpjekje janë të njohura në teori dhe praktikë. Padyshim, kjo është një çështje e së Vërtetës dhe Islamit, dhe Republika Islamike e Iranit, ne dhe të gjithë muslimanët duhet të marrim masa për këtë kauzë si një detyrë fetare dhe e shenjtë.

Duke pasur parasysh rëndësinë e kësaj teme, unë do të doja të bëja dy pyetje. Së pari, mendimi i përgjithshëm i Ajatullah Khamenei mbi politikën e afrimit të sekteve islamike ishte i qartë dhe ai nisi një lëvizje më të ngushtë që nga fillimi i kalimit të tij në pozicionin e udhëheqjes. A mund të jepni shembuj më konkretë të veprimeve dhe pikëpamjeve të tij mbi unitetin e Shia dhe Sunitëve dhe një dialog më të ngushtë? Për shembull, fetva e tij që thotë se është e ndaluar të mos respektohet shenjtëria e Sunitëve etj. Së dyti, disa argumentojnë se çështjet që kanë lindur në vendet islamike si Libani, Iraku, Jemeni dhe Bahreini në vitet e fundit burojnë nga konfliktet midis Iranit dhe Arabisë Saudite, dhe se të tjerët janë në konflikt në emër të tyre. Sa është e vërtetë kjo?

Përgjigja e pyetjes së parë mund të jetë formimi i Kongresit të Konvergjencës së sekteve, organizimi i shumë konferencave në Iran, vëmendja e veçantë dhe insistimi i Komandantit për pjesëmarrje në këto takime dhe veprimet e tij që inkurajojnë afrimin, siç janë fjalimet e tij për të audienca dhe myslimanët e botës. Ne kemi parë në mënyrë të përsëritur në konferencat e unitetit islamik në Iran që Udhëheqësi qëndron midis dijetarëve Shia dhe Sunit dhe flet me ta, duke injoruar të gjitha masat e sigurisë dhe masat e tjera. Arsyeja kryesore e sjelljes së tij ishte theksimi i tij në nevojën për të përhapur kulturën e unitetit midis bashkësive islamike dhe dijetarëve myslimanë. Ai mbështeti takimet që do të siguronin unitetin midis studiuesve.

Ne gjithashtu mbajmë ‘takime të studiuesve muslimanë' në Liban, dhe këto janë shembuj të mirë dhe të suksesshëm të bashkimit të sekteve islamike. Shumë studiues shiit dhe sunitë marrin pjesë në këto takime. Kurdoherë që vëllezërit tanë që organizojnë këto takime shkojnë në Iran për një takim të dijetarëve myslimanë dhe takohen me Komandantin, ai jep vlerësimin e tij për organizimin e takimeve të tilla, dhe Komandanti thekson domosdoshmërinë e mbështetjes së takimeve të tilla në vendet e tjera Islamike. Komandanti ka mbajtur disa qëndrime të guximshme në vitet e fundit. Gjatë këtyre viteve, kemi hasur në shumë përpjekje që synojnë ndarjen e Shiitëve dhe Sunitëve, dhe për fat të keq, ne pamë se përveç lëvizjeve Vehabiste dhe Takfiriste, kanalet satelitore të tilla si Safa dhe Vesal, të cilat i atribuohen Sunizmit, thonin gënjeshtra rreth Shiizmit. Ata pretendonin se ka disa besime që mungonin në Shiizëm.

Në anën tjetër, ka disa kanale satelitore që në të vërtetë nuk kanë asnjë lidhje me Shiizmin, por i atribuohen komunitetit Shiit, figurave dhe grupeve dhe injorojnë ndonjë nga idetë ekzistuese të tilla si 'Umeti Islamik', 'Liria 'dhe' Mbrojtja e së shenjtës’. Detyra e vetme e këtyre kanaleve satelitore është të ndajnë shiitët dhe sunitët duke i fyer ata për të kritikuar anën tjetër. Këto janë grupi që komandanti i quan 'Shiizëm me bazë në Londër'.

Aktivitetet e këtyre kanaleve satelitore, të cilat i atribuohen secilit komunitet, qoftë Shiit apo Sunit, tregojnë se ata të dy drejtohen nga një fuqi e vetme. Për shembull, disa nga kanalet që i atribuohen Shiizmit , ne shohim se Muhamedi (S.A.W.S) fyeu disa nga gratë e tij dhe shokët e tij. Pastaj kanalet vehabiste i transmetojnë ato. Kjo do të thotë që secili kanal luan një rol integral në stimulimin e fitneve dhe konflikteve sektare midis Shiitëve dhe Sunitëve. Sigurisht, kjo ka pasoja të rrezikshme për myslimanët. E diskutova çështjen me studiues të shquar sunitë që jetojnë në Liban dhe vende të tjera si Siria dhe Egjipti, të cilët gjithashtu besojnë se kjo është shumë e rrezikshme. Ne besojmë se vetëm një person mund ta zgjidhë këtë problem dhe të qëndrojë kundër kësaj vale. Sepse kjo kërkon guxim dhe një pozicion të nivelit të lartë në mënyrë që të mbahet një qëndrim i pavarur për të kapërcyer plotësisht fitnen.

Unë fola për këtë temë dhe këta emra në një takim që pata me Komandantin disa vjet më parë. Ai tha: ‘Është e vërtetë që ngjarjet janë shumë të rrezikshme. Fyerja e figurave të rëndësishme të sekteve është një nga gjërat më të këqija dhe ne duhet të marrim një qëndrim të fortë për këtë çështje.”

Disa vjet më parë, Komandanti shkoi në rajonin e Kurdistanit dhe bëri një fjalim në qytetin e Senendec. Në atë takim, ai theksoi faktin se fyerja e figurave sunite është e ndaluar. Jo shumë kohë pas këtij fjalimi, të ashtuquajturit kanale satelitore Shiite filluan të bënin transmetime poshtërues për Sayyide Aisha dhe ta akuzonin atë për deklarata që Shiitët nuk i kishin përdorur më parë. Kjo ngjarje mund të kishte shkaktuar përqarje të madhe mes muslimanëve.

Më vonë, disa ekspertë fetarë i shkruan një letër Udhëheqësit të Revolucionit, duke kërkuar një hetim dhe zbatim të ligjeve përkatëse për fyerje të figurave të rëndësishme të sekteve islamike. Përgjigja e komandantit ishte shumë e fortë dhe e qartë. Kjo përgjigje kishte një ndikim të rëndësishëm në vendet arabe dhe islamike. Unë ju siguroj se fjalimi i komandantit në Senendec dhe përgjigjja e qartë e studiuesve në hetimet rreth kanaleve që i atribuohen Shiizmit dhe Sunnizmit parandaluan përqarjen dhe u dhanë qëllimet atyre që donin të rigjallëronin konfliktet kot. Për më tepër, në Kum dhe Najaf u lëshuan deklarata të veçanta në atë kohë, duke njoftuar se pozicioni i vërtetë i komunitetit Shiizmit ishte shpjeguar nga Ajatollah Khamenei.

Në përgjigje të pjesës së dytë të pyetjes, duhet të them se është gabim të interpretojmë zhvillimet në rajon si një konflikt saudito-iranian. Konfliktet në rajon ekzistonin para krijimit të Republikës Islamike, kur Bashkimi Sovjetik dhe Shtetet e Bashkuara ishin në anët e kundërta të konfliktit. Përveç kësaj, para krijimit të Republikës Islamike të Iranit, kishte një konflikt arabo-izraelit në rajon. Konflikti arabo-izraelit ekzistonte para fitores së Revolucionit Islamik, në 1948. Me fjalë të tjera, problemi i Arabisë Saudite me shumicën e vendeve në rajon dhe shumicën e grupeve të rezistencës kthehet para fitores së Revolucionit Islamik të Iranit. Ky është një fakt i njohur mirë. Më vonë, kur Revolucioni Islamik i Iranit ishte fitimtar dhe regjimi Pahlavi, një nga miqtë më të mirë të Shteteve të Bashkuara, u shemb, në Iran Republika Islamike u krijua dhe filloi të mbështeste kauzën Palestineze, organizatat e rezistencës dhe të shtypurit. Arabia Saudite deklaroi armiqësinë e saj ndaj Republikës Islamike që nga momenti i parë. Sigurisht, Imam Khomeini (r.a.) u dha një dorë miqësore të gjitha vendeve arabe dhe islamike që nga ditët e para të Revolucionit. Përkundër kësaj, al-Saud e pa ekzistencën e Republikës Islamike të Iranit si një kërcënim për interesat e Shteteve të Bashkuara, Izraelit, tiranëve dhe autokratëve, si dhe mercenarëve të Uashingtonit dhe Tel Aviv në rajon. Kjo është arsyeja pse Arabia Saudite u kthye në armiqësi me Republikën Islamike.

Ata thonë se ishin me Sadamin në luftën Iran-Irak dhe paguan 200 miliardë dollarë për të mbështetur Sadamin. Por atëherë, nafta ishte e lirë. Mbaj mend që një nga princat sauditë, Nayef, tha disa vjet më parë se Arabia Saudite do ta kishte bërë këtë nëse do të ishte në gjendje t'i paguante Sadamit më shumë. Me fjalë të tjera, Arabia Saudite është pararojë e armiqësisë, luftës dhe komplotit kundër Republikës Islamike të Iranit. Nga ana tjetër, ishte Irani ai që i zgjati dorën e miqësisë Arabisë Saudite. Problemi i Arabisë Saudite me Iranin lidhet kryesisht me arsyet që ndikojnë negativisht në marrëdhëniet e regjimit Saudit me Palestinën dhe vendet që mbështesin rezistencën në rajon. Ky është një fakt. Nuk ka asnjë luftë midis Iranit dhe Arabisë Saudite.

Arabia Saudite ka qenë gjithmonë kundër grupeve të rezistencës, pavarësisht nga pozicioni i Republikës Islamike të Iranit në Liban, madje edhe para fitores së Revolucionit Islamik. Pra, problemi ynë me Arabinë Saudite nuk lidhet me qëndrimin e Iranit. Qëndrimi i Arabisë Saudite kundër rezistencës palestineze gjatë gjithë historisë nuk ka asnjë lidhje me Iranin. Për shembull, në kohën e armiqësisë së madhe midis Arabisë Saudite dhe Gamal Abdunnasir në Egjipt, në Iran ende nuk kishte ndodhur Revolucioni Islamik. Me fjalë të tjera, konfliktet që ndodhën në periudhën para krijimit të Republikës Islamike kishin arsyet e tyre të qarta. Kur Revolucioni Islamik në Iran triumfoi dhe Republika Islamike filloi të merret me problemet e Islamit dhe Umetit Arab, Arabia Saudite gjithashtu u bë armiqësore me Iranin. Kjo eshte e verteta.

Në fund të fjalimit për Arabinë Saudite do të doja t'i referohesha një fjalimi të fundit të Komandantit. Duke iu referuar aftësisë së komandantit për të pajisur Arabinë Saudite me raketa dhe armë bërthamore, ai kishte thënë: ‘Nuk na vjen keq sepse kjo pajisje së shpejti do të jetë në duart e luftëtarëve islamikë.’ Si e vlerësoni deklaratën e këtij komandanti?

Regjimi që qeveris Arabinë Saudite është i vjetër. Ai është shumë i vjetër dhe i moshuar. Ndoshta ky regjim ka arritur fazën e tij të fundit për arsye natyrore. Familja Al Saud ka kryer të gjitha llojet e mizorisë ndaj të tjerëve për njëqind vitet e fundit dhe ka plaçkitur pasuritë e njerëzve të tyre. Korrupsioni ka përfshirë regjimin dhe presionet për liritë në këtë vend kanë arritur kulmin e tyre. Përveç kësaj, monopoli i pushtetit midis anëtarëve të familjes Saudite ka arritur kulmin në shekullin e kaluar.

Sidoqoftë, ajo që do të sjellë fundin e këtij regjimi do të jetë performanca e autoriteteve aktuale. Kjo performancë është krejtësisht e ndryshme nga zyrtarët e mëparshëm të Arabisë Saudite si në dukje ashtu edhe në mënyrën e veprimit. Për shembull, Princi i Kurorës Mohammed bin Salman i shpalli luftë Jemenit dhe tani jemi dëshmitarë të tij duke kryer krime të tmerrshme në këtë vend.

Një vendim i tillë, përkatësisht lufta kundër Jemenit dhe krimet kundër civilëve, pa dyshim që do të ketë një ndikim negativ në të ardhmen e regjimit saudit. Nga ana tjetër, ndërhyrja e hapur e Arabisë Saudite në punët e vendeve të tjera do të ndikojë në të ardhmen e këtij regjimi, së bashku me faktorë të tjerë. Për shembull, në botën arabe, ne shohim zyrtarë sauditë që ndërhyjnë në çdo vend dhe përpiqen të tregojnë veten e tyre në favor të njerëzve.

Në 40 vitet e fundit, ne shohim Arabinë Saudite që përpiqet të paraqitet si një mik i të gjitha vendeve dhe duke luajtur rolin e një shteti të mirë duke ndihmuar të tjerët. Sidoqoftë, ishte hera e parë që dëgjonim nga shumë vende arabe se u ngrit slogani 'Poshtë Saudia'. Për herë të parë kemi parë grupe politike dhe kombëtare, si dhe qeveri që kundërshtojnë hapur krimet e Arabisë Saudite dhe ndërhyrjen e saj në vendet arabe. Mund të shihen ndërhyrjet e Arabisë Saudite në Bahrein, Jemen, Irak, Afganistan dhe Pakistan. Edhe në Libi, ku aktualisht po zhvillohet një konflikt ushtarak, njëra nga palët thotë se Arabia Saudite dhe Emiratet e Bashkuara Arabe janë intriguese për të shkatërruar Tripolin dhe Libinë.

Sot, shumë vende arabe dhe islamike, shumë njerëz, parti, lëvizje, studiues dhe qeveri e neverijnë dhe kundërshtojnë qëndrimin e Arabisë Saudite. Qëndrimi saudit ndaj problemit palestinez dhe veçanërisht e ashtuquajtura marrëveshja e shekullit, ka ndikuar gjithashtu në këtë. Poshtërimi, çnderimi dhe turpi i Arabisë Saudite dëmton nderin dhe fuqinë e sundimtarëve Sauditë. Sauditët gjithmonë e kanë paraqitur veten e tyre si të pavarur, të nderuar dhe shërbëtorë të Vendeve të Shenjta. Vizita e fundit e Trump në Arabinë Saudite dhe deklaratat e tij në festimet atje kërkojnë vëmendje. Shikoni deklaratat e fundit të Trump për Arabinë Saudite. 'Unë thirra mbretin e Arabisë Saudite dhe thashë se e dua atë.' Ai citon se ai i tha mbretit të Arabisë Saudite: 'Ju keni shumë para dhe ne paguam shumë për t'ju mbështetur. Ju duhet të paguani për këtë.’ Trump tha se ai bleu shuma të mëdha nga Riadi shumë më lehtë sesa të fitoi 100 dollarë në një dyqan në New York. Shikoni Arabinë Saudite, mediat e saj, autoritetet e saj. Mbizotëron heshtja absolute. As miqtë dhe mediat e tyre nuk thanë asnjë fjalë. Ky është poshtërimi i fundit. Trump bën deklarata të ngjashme duke tallur dhe poshtëruar Arabinë Saudite. Amerikanët qeshin dhe tallen me sauditët.

Nëse dikush nga bota islamike do të bënte deklarata të ngjashme për sauditët, ata do të zemëroheshin shumë.

Pa dyshim. Ata madje ndërprenë marrëdhëniet diplomatike me udhëheqësit e atij vendi, i shkarkonin dhe i dënonin ata me vdekje. Arabia Saudite nuk ka përjetuar kurrë një poshtërim, pa vlerësim, dobësi dhe skandal të tillë në historinë e saj. Kjo është arsyeja pse unë mendoj se sundimtarët e tanishëm Sauditë nuk do të jenë në gjendje të qëndrojnë në pushtet shumë gjatë. Sunetet hyjnore dhe historike dhe ligjet natyrore tregojnë se ato nuk mund të zgjasin shumë.

Si i mundëm SHBA-së në projektin ISIS?

Në vitet e fundit, ne kemi qenë dëshmitarë të kryengritjeve popullore në disa vende islamike. Në Jemen, njerëzit u rebeluan. Ne gjithashtu dëshmuam një kryengritje popullore në Bahrein, por në të gjitha këto, Arabia Saudite u përpoq të ndërhynte për të shtypur kryengritjet popullore që synonin krijimin e administratave islamike dhe anti-sioniste në rajon. Siç e dini, Ajatollah Khamenei gjithmonë ka theksuar rolin e popullit ndërsa ka krijuar një lëvizje të përgjithshme për të luftuar sionizmin. Me fjalë të tjera, edhe në disa nga hapat e ndërmarrë nga lëvizja e rezistencës, ai u përqendrua te popujt e rajonit dhe mbajti shpresat se njerëzit do të revoltoheshin. Disa udhëheqës palestinezë madje thanë se edhe kur nënshkruan marrëveshje kundër çështjes, populli palestinez e kundërshtoi atë. Si rezultat, cili është vlerësimi dhe analiza juaj për rolin e njerëzve në zhvillimet në botën islamike, bazuar në perspektivën e Ajatollah Khamenei dhe bisedat që keni me të, duke marrë parasysh se ai thekson rolin e popullit?

Ajo që dëgjuam nga komandanti (Allahu e ruajt) në fjalimet publike, takimet publike ose takimet private ishte theksimi i tij mbi rolin e lëvizjeve masive popullore në çdo çështje. Ai gjithmonë theksoi se nëse keni një organizatë, ajo duhet të ketë një vend në zemrat e mbështetësve të saj dhe të njerëzve dhe se asnjë organizatë ose parti nuk mund të ndahet nga njerëzit e përfshirë në lëvizje. Fuqia e vërtetë është fuqia e dhënë nga ekzistenca e njerëzve. Sigurisht, ne e pamë këtë në fitoren e Revolucionit Islamik Iranian. Ne kemi përvojë të tillë me Hezbollahun libanez. Si Hezbollah, burimi i vetëm i forcës sonë në Liban nuk janë vetëm aftësitë ushtarake por edhe mbështetja që kjo organizatë merr nga baza e grupeve të ndryshme.

Në Palestinë, është populli palestinez ai që lufton kundër agresionit dhe komploteve izraelite siç është Marrëveshja e Shekullit. Falë mbështetjes së popullit palestinez, lëvizjet palestineze të rezistencës janë në gjendje të rezistojnë, të luftojnë dhe të forcojnë pozicionet e tyre. A mund të vazhdonte rezistenca në luftën që është tani në vitin e pestë, po të mos kishte qenë prania e popullit në Jemen dhe mbështetja për Ansarullahun të udhëhequr nga e vëllai jonë i dashur Sejjid Abdulmalik al-Houthi? Përkundër shumë problemeve të tilla si lufta, epidemitë e tilla si kolera dhe rrethimi në shumë qytete të Jemenit si Sadaa dhe Sana, ne shohim një mbështetje të madhe publike. Përkundër gjithçkaje, populli i Jemenit, burra dhe gra, të moshuar dhe të rinj, derdhen në rrugë në çdo mundësi dhe kjo mbështetje e popullit i jep ushtrisë dhe forcave popullore të Jemenit forcën për t'i rezistuar okupimit Saudito-Amerikan.

Një shembull tjetër është Iraku. Kush po qëndron kundër ISIS? Njerëzit në Irak qëndruan kundër terroristëve të ISIS. Pas fetvës së Merxhe në Irak dhe mbështetjes së Ajatollah Khameneit dhe Republikës Islamike të Iranit, ata që arritën t'i rezistojnë ISIS-it janë populli irakian dhe Forcat Popullore. Nëse populli irakian nuk do të kishte mbështetur Forcat Popullore, ushtrinë dhe Merxhen, nuk do të kishte qenë e mundur t'i rezistojmë dhe pushtojmë terroristët tekfirist. Situata është e njëjtë kudo. Kështu që reagimi i publikut është një çështje thelbësore.

Pavarësisht dekadave të konspiracionit dhe mashtrimit që dhjetë vjet, ajo që e mban të gjallë çështjen palestineze sot dhe faktori kryesor që mposht planet dhe intrigat e SHBA-së që ka në shënjestër palestinezët njëri pas tjetrit në rajon, nuk është qëndrimi i qeverive, por mbështetja popullore. Burimi i fitores ka qenë gjithmonë qëndrimi i njerëzve, kryengritja e kombeve, vëmendja që ata tregojnë për çështjet, ndërhyrjet e tyre, sakrificat dhe rezistenca. Në letërsinë libaneze ekziston një thënie: "Njerëzit dhe rezistenca janë si deti, pra si uji dhe peshku.” Peshqit nuk mund të jetojnë jashtë ujit. Kjo do të thotë se asnjë lëvizje rezistence nuk mund të rezistojë dhe të fitojë pa mbështetjen e gjerë të publikut.

Ju përmendët Irakun. Ne kemi qenë dëshmitarë të ngjarjeve shumë të rëndësishme në Irak në vitet e fundit. Mund të themi se gjatë kësaj periudhe kanë ndodhur dy ngjarje të rëndësishme. E para është pushtimi i Irakut nga forcat e huaja pas përmbysjes së Sadamit, dhe e dyta është krijimi i organizatës terroriste ISIS. Pas themelimit të kësaj organizate terroriste, Iraku pësoi një pushtim serioz dhe një pjesë e konsiderueshme e vendit u pushtua nga kjo organizatë. Sidoqoftë, si pushtuesit amerikanë ashtu edhe ata ISIS u detyruan përfundimisht të largoheshin nga Iraku. Çfarë roli luajti Republika Islamike e Iranit në ndryshimet në Irak? Në kontekstin e këtyre ngjarjeve dhe në përmbushjen e rolit të mbrojtjes së unitetit dhe integritetit të Irakut, cilat politika u ndoqën në nivelin makro? Ne do të dëshironim që ju të flisnit për ngjarjet që ndodhën në rajonin e Kurdistanit të Irakut në vitet e kaluara.

Së pari, që nga pushtimi i parë i SHBA-së në Irak, pozicionet e Republikës Islamike të Iranit dhe Komandantit (Allahu e ruajttë) kundër pushtimit ishin jashtëzakonisht të qarta. Republika Islamike e Iranit refuzoi pushtimin e SHBA-së në Irak. Para pushtimit amerikan të Irakut, pozicioni i Iranit ishte i qartë. Pas pushtimit të Shteteve të Bashkuara në Irak, Republika Islamike e Iranit u bëri thirrje haptazi Shteteve të Bashkuara të tërhiqen nga Iraku dhe të lejojnë që irakianët të sundojë vendin e tyre. Ky ishte një qëndrim i rëndësishëm politik.

Së dyti, pas okupimit të Irakut nga SHBA, Republika Islamike e Iranit bëri shumë përpjekje për të bashkuar partitë, lëvizjet dhe grupe të ndryshme në Irak për të marrë një qëndrim të vetëm kundër pushtuesve. Në të njëjtën kohë, amerikanët u përpoqën të përfitonin nga konfliktet e brendshme në Irak për të konsoliduar okupimin. Hapi i dytë i Republikës Islamike të Iranit në përputhje me rrethanat ishte koordinimi i pozicioneve të Komandantit Irakian, grupeve dhe partive, të cilat kanë dallime intelektuale, politike, fetare, fisnore dhe rajonale midis tyre. Republika Islamike e Iranit vendosi marrëdhënie të mira me arabët, kurdët, turkmenët, shiitët dhe sunitët, pra me të gjithë irakianët, në mënyrë që të arrihet qëllimi për të bashkuar palë të ndryshme në Irak.

Së treti, Republika Islamike e Iranit mbështeti pozicionin e autoritetit fetar në Najaf, Ajatollah Sistani, një nga Shiitët më të rëndësishëm. Sepse, pozicioni i autoritetit në Najaf kishte një ndikim shumë të rëndësishëm dhe të madh në formësimin e ngjarjeve themelore dhe të rëndësishme. Për shembull, pas pushtimit të SHBA-së në Irak, ai donte të vendoste një rend të ri kushtetues në vend, por Merxhe e kundërshtoi këtë dhe deklaroi se Irakianët duhet të vendosnin vet për kushtetutën. Kjo është vetëm një nga ngjarjet në të cilat ka ndërhyrë Merxhe.

Një nga faktorët e rëndësishëm që forcoi dhe frymëzoi grupet që i rezistuan okupimit Amerikan në Irak ishte mbështetja e Republikës Islamike të Iranit. Pozicioni i Republikës Islamike të Iranit ishte i qartë. Ata e panë rezistencën në Irak si të drejtën legjitime dhe natyrore të popullit Irakian. Ata menduan se ishte e drejta e tyre që irakianët të përfshiheshin në rezistencë të armatosur kundër atyre që pushtuan vendin e tyre. Si rezultat, SHBA nuk mund të arrinte qëllimet e saj në Irak.

Një nga rolet e rëndësishme që Republika Islamike e Iranit ka luajtur në një skenë tjetër ne Merxhe në Irak ka qenë se ka punuar shumë për të parandaluar konfliktet në mes të anëtarëve të sekteve të ndryshme. Në atë kohë, tekfiristët kishin hyrë në Irak dhe po përpiqeshin të shkaktonin përplasje midis shiitëve dhe sunitëve duke kryer sulme vetëvrasëse në vendet që i përkisnin komunitetit shiit, të tilla si xhamia, faltoret e hoxhallarëve të pafajshëm, siq janë Huseyniye, Imam Hussein ( as), dhe Imam Asgar (as) në Samara. Shumica e bombarduesve vetëvrasës ishin nga Arabia Saudite dhe mjetet bombarduese që ata përdorën u dërguan nga shërbimi inteligjent i Arabisë Saudite. Si rezultat, megjithëse administrata e Riadit luftoi për të krijuar fraksionizmin fetar në Irak, përpjekjet e ulemave në Najaf dhe Republikën Islamike të Iranit parandaluan konfliktet fisnore dhe një luftë civile pavarësishtë të gjitha vështirësive.

Si rezultat i rezistencës politike dhe përpjekjes politike nga njëra anë dhe rezistencës së armatosur nga ana tjetër, SHBA e kishte të pamundur të qëndronte në Irak. Gjatë kryeministrisë së Nuri al-Maliki, ata donin të bënin një marrëveshje për t'u tërhequr nga Iraku dhe si rezultat, një marrëveshje u nënshkrua midis administratave të Bagdadit dhe Uashingtonit që çoi në vendimin për tërheqjen e trupave amerikane nga Iraku. Sigurisht, SHBA donte të qëndronin në Irak më gjatë. Ndërsa negociatat e marrëveshjes po vazhdonin, ata u përpoqën të mbanin 50 mijë nga 150 mijë ushtarë në Irak, por irakenët refuzuan. Amerikanët filluan negociatat për numrin e ushtarëve. Ata ranë në 30 mijë, 25 mijë, 20 mijë dhe më në fund në 10 mijë. Sidoqoftë, irakianët nuk e pranuan as këtë. Por është e qartë se kjo nuk ishte pikëpamja e të gjithë irakianëve pa përjashtim, por e publikut të gjerë. Qeveria irakiane refuzoi t'u japë imunitet diplomatik trupave amerikane dhe forcave ushtarake. Si rezultat, Uashingtoni, nën Presidentin Barak Obama, nuk kishte zgjidhje tjetër përveç se të largohej nga Iraku.

Po, amerikanët mbajtën një numër të madh ushtarësh që ruanin ambasadat dhe ambasadat e tyre përkrah konsullatave të tyre në Irak. Sidoqoftë, prania e tyre e hapur ushtarake në Irak mori fund. Bazat ushtarake amerikane u mbyllën dhe u njoftua që trupat amerikane do të tërhiqeshin nga Iraku. Kjo ishte një fitore e madhe për Irakun dhe popullin Irakian. Shkakimi i telasheve dhe vuajtjeve të popullit Irakian nga ISIS ishte një tjetër incident. Të gjithë e njohin ISIS-in. ISIS shfrytëzoi praninë e saj në Siri, në lindje të Eufratit dhe në shkretëtirën e Badia. Ju mbani mend se kjo organizatë pushtoi 40 deri në 45 për qind të territorit sirian. Në fakt, udhëheqësit e ISIS dhe udhëheqësi i tyre kryesor ishin iraken, dhe ata i kushtuan vëmendje të veçantë dhe u mbështetën në Irak. Shtetet e Bashkuara dhe disa vende në rajon, por më së shumti Arabia Saudite, ishin prapa skenave prapa asaj që ISIS po bënte në Irak. Të gjithë e kujtojmë se kur ISIS arriti në Mosul, Diyala, Anbar dhe Saladin, kanalet satelitore nga Arabia Saudite dhe disa vende të Gjirit e paraqitën këtë si një fitore të madhe. ISIS mori disa rajone dhe struktura të Irakut në një kohë të shkurtër. Forcat e sigurimit Irakian u shembën, dhe ISIS u mbështet pranë Qerbelas dhe madje edhe Bagdad. Situata ishte shumë e rrezikshme. ISIS erdhi brenda disa qindra metrave nga Samara dhe paraqiti një kërcënim të madh për varrin e Imam Asgar.

Republika Islamike e Iranit dërgoi menjëherë ndihma në Irak në ditët e para. Merxhe në Irak mori vendime të caktuara dhe Ajatollah Sistani lëshoi ​​një fetva të Xhihad-i kifaje. Irakianët ishin të përgatitur për rezistencë, por ata kishin nevojë për administrim, komandë, armë dhe pajisje. Në atë kohë, shumica e pajisjeve të luftës në Irak u morën nga ISIS. Irakianët thanë se shumica e arsenaleve të tyre ishin zbrazur. Në ato ditë të hershme, vëllai ynë i nderuar Haxhi Kasim Sylejmani dhe vëllezërit tanë nga Kundërshtarët e Revolucionit Islamik shkuan në Bagdad për të organizuar grupet e rezistencës në Irak dhe për të koordinuar me forcat qeveritare Irakene. Z. Nuri El Maliki gjithashtu bashkëpunoi shumë mirë. Rezistenca kundër ISIS fillOI. Disa ditë më vonë, Haxhi Kasim erdhi në Liban dhe u takua me mua. Ai më kërkoi të dërgoja 120 anëtarë të Hezbollahut në Irak për të komanduar operacionet. Ai tha se meqenëse ka shumë luftëtarë në Irak, nuk ka nevojë për luftëtarë, por nevojiten komandant për operacione në rajone të ndryshme. Më vonë, ne dërguam shumë nga vëllezërit tanë në Irak. Kufiri midis Iranit dhe Irakut u hap, duke lejuar që armët të merreshin lehtësisht përmes zonave kufitare pa pasur nevojë të dërgoheshin në zona larg Teheranit. Pajisjet u dërguan. Armët u furnizuan për ushtrinë dhe forcat popullore Irakiane dhe filloi lufta.

Të gjithë irakianët e dinë të vërtetën. Ne thamë që Republika Islamike e Iranit po dërgon urgjentisht ndihma në Irak dhe nga ana tjetër, ajo ka marrë një pozicion të vendosur. Republika Islamike, e cila kundërshtoi sundimin e ISIS-it, filloi të ndihmojë Irakun dhe të luftojë kundër tekfiristëve hapur dhe pa hezitim. Komandantët më të mirë të Gardave Revolucionare shkuan në Irak për të ndihmuar Irakinët. Popullit Irakian iu afruan të gjitha mundësitë e Iranit. Të gjithë e dinë qëndrimin e komandantit për të ndihmuar popullin irakian dhe forcat irakene për të mposhtur ISIS-in. Nuk kishte asnjë vijë të kuqe për të parandaluar Republikën Islamike të Iranit që të ndihmoj Irakun.

Falë Zotit, brenda disa vitesh u arrit një fitore e madhe, në sajë të Merxhes në Irak, fetvave të Xhihad kifaje, qëndrimit pa kompromis të Komandantit, ndihmës së çmuar të Republikës Islamike të Iranit, ndërhyrjes së drejtpërdrejtë të vëllezërve tanë në Gardat Revolucionare dhe veçanërisht në Forcat e Jeruzalemit, masave të marra nga Forcat Popullore dhe forcat Irakiane, dhe nga ana tjetër, në sajë të unitetit kombëtar dhe solidaritetit midis sunitëve ,shiitëve dhe kurdëve të bashkuar kundër ISIS-it. Ky sukses nuk do të ishte i mundur pa historinë dhe pozicionin e shkëlqyeshëm të Republikës Islamike të Iranit dhe Komandantit, Merxhes fetare, Forcave Popullore, qeverisë Irakiane dhe forcave të sigurisë Irakiane.

Kohët e fundit keni paralajmëruar që ISIS do të ringjallet dhe do të filloj të funksionojë.

Unë theksova dy çështje që përmendi edhe Kryeministri i Irakut Adil Abdulmehdi. Rreziku i ISIS, i njohur si Shteti Kalifat, vazhdon të ekzistojë në Irak. Sigurisht, aktualisht nuk ka administratë me këtë emër. ISIS krijoi një qeveri në Siri dhe Irak që dikur kishte më shumë territor sesa kishin qeveritë e të dy vendeve. Kjo administratë ka mbaruar. Ushtria e ISIS, infrastruktura më e madhe ushtarake e ISIS është shkatërruar. Sidoqoftë, lideri më i rëndësishëm i grupit është ende gjallë, dhe fati i tij natyrshëm shkakton pikëpyetje, aq sa roli i Shteteve të Bashkuara në këtë drejtim.

Sipas informacionit që kemi, amerikanët bartën disa nga luftëtarët e ISIS-it në Afganistan. Tani shtrohet pyetja nëse anëtarët e kësaj organizate do të ndërmarrin veprime në Afganistan kundër Talibanëve ose kundër vendeve në Azinë Qendrore. Situata është e qartë. Disa anëtarë të ISIS u dërguan në Afrikën e Veriut. Nuk do të jetë për t'u habitur nëse ISIS përdoret në të ardhmen kundër Kinës, Rusisë dhe vendeve të tjera. Sepse SHBA përdor metoda të tilla. Një pikë tjetër për të cilën kam tërhequr vëmendjen ka të bëjë me Trump, SHBA-në dhe Irakun. Trump këmbëngul që forcat amerikane të qëndrojnë në Irak. Unë kisha paralajmëruar që Trump po përpiqej të përmbushte premtimet e tij zgjedhore dhe se disa patën sukses, por të tjerët jo.

Ai mund të mos jetë i suksesshëm, por po përpiqet të mbajë premtimet e tij. Për shembull, në fushatën e tij zgjedhore presidenciale, ai tha se do ta zhvendoste ambasadën e SHBA nga Tel Aviv në Jeruzalem, dhe e bëri. Ai tha se do ta njihte Jeruzalemin si kryeqytetin e përjetshëm të Izraelit dhe e bëri. Ai tha se do të tërhiqej nga marrëveshja bërthamore dhe e bëri. Ai tha se do të rriste sanksionet kundër Iranit dhe e bëri atë gjithashtu. Sidoqoftë, ka disa premtime që ai nuk arriti t'i përmbushë. Për shembull, ai nuk mund ta përmbushte premtimin e tij për të ndërtuar një mur midis SHBA dhe Meksikës sepse nuk mund të merrte miratimin dhe financimin nga Kongresi. Akoma, ai përpiqet ta mbajë premtimin e tij.

Si rezultat, ky njeri po përpiqet të mbajë premtimet e tij. Siç thekson ai shpesh, ai mendon se tërheqja e SHBA-së nga Iraku gjatë administratës së Obamës është një gabim dhe një nga premtimet e tij është se SHBA do të vazhdojë të qëndrojë në Irak. Me fjalë të tjera, ai nuk dëshiron të largohet nga Iraku, përkundër kundërshtimit të irakianëve. Çështja e dytë është deklarata e tij se  "Nafta e Irakut i përket SHBA-së, sepse kemi shpenzuar 7 trilion dollarë për të shpëtuar Irakun nga Saddam Hussein dhe kjo duhet të na paguhet.”

Ai tha: "Ne duhet të përfitojmë nga nafta e Irakut dhe t'i marrim paratë tona duke i shitur ato.” Ai thot se kur të pyetemi se si do të jetë, 'ne do të dërgojmë ushtrinë e SHBA-së për të dominuar fushat e naftës, ne do të rrethojmë këto zona dhe do të parandalojmë që Irakianët të përfitojnë. Ne do ta përdorim vajin e tyre për vite me radhë dhe pastaj do t'ua dorëzojmë atyre.’ A mund ta bëjë Trump këtë? Ndoshta nuk mundet por po punon për të. Prandaj, unë paralajmërova popullin Irakian që të jetë vigjilent ndaj intrigave dhe rreziqeve të këtij njeriu që përqendrohet në naftën e tyre. Ai po mendon seriozisht të grabisë naftën e Irakut, ashtu si u përqendrua në kapitalin saudit dhe plaçkitjen e tij. Vigjilenca, vullneti dhe zelli irakian janë ato që do të pengojnë Trumpin.

Duket se vizita e Trump në Irak në mesnatë e ka zemëruar atë.

Sigurisht.  Ai tha: "Ne dërguam ushtarët tanë, vuajtëm, shpenzuam shumë para, por tani na duhet të shkojmë në Irak në mesnatë.” Kjo eshte e vërtetë.

Në ditët e para pas fitores së Revolucionit Islamik, zyrtarët amerikanë ishin shumë të zemëruar me Iranin. Regjimi i Shahut u zhduk nga bota, që do të thotë se ata humbën një regjim të varur dhe bazat e tyre më të mëdha në rajon. Për dyzet vjet, SHBA është përballur me rezistencë nga udhëheqësi i Revolucionit, populli i Iranit dhe vendet myslimane që mbështesin lëvizjen e Rezistencës kundër Frontit të Arrogancës. Kjo është arsyeja pse amerikanët janë shumë të zemëruar me Iranin.

Ju ndoshta i mbani mend fjalët e famshme të Dëshmorit Beheshti: 'O SHBA, na urre dhe vdiq me mllef! Ajatollah Khamenei tha se SHBA po dobësohet dhe po humbet fuqinë e saj në Azinë Perëndimore dhe vendet islamike dhe se popujt e rajonit do të jenë fitimtarë. Ne do të dëshironim të mësonim mendimin tuaj mbi këtë analizë të Ajatollah Khamenei dhe mbi provat që e mbështesin atë.

Së pari, kur Ajatollah Khamenei foli për këtë temë, ai u mbështet në përvojën, njohuritë dhe faktet precize të rajonit. Një nga treguesit e kësaj është që SHBA, e cila hyri në Irak për të qëndruar përgjithmonë dhe nuk u largua kurrë, po tërhiqet nga ky vend. SHBA nuk mund të qëndronte në Irak dhe mund të kthehej vetëm në këtë vend duke përdorur ISIS-in si arsyetim. Sidoqoftë, SHBA nuk do të jetë në gjendje të qëndrojë në Irak. Nëse zyrtarët dhe populli irakianë janë të vendosur të largojnë forcat amerikane, ata do të mund ta bëjnë këtë brendadisa ditësh. Përkundër vullnetit të popullit irakian, SHBA nuk është aq e fort sa të qëndrojë në Irak. Pra, kjo është shenja dhe shembulli i parë.

SHBA u mund edhe në Siri. Tetë muaj më parë, Trump njoftoi se ishte planifikuar tërheqja e trupave amerikane të vendosura në lindje të Eufratit. Sidoqoftë, zyrtarë të tjerë e bindën atë se forcat duhet të qëndronin për gjashtë muaj të tjerë. Pak kohë më parë ai tha përsëri se donte që forcat amerikane të largoheshin nga Siria, por ata e paralajmëruan atë se ai nuk duhet ta bënte këtë sepse largimi i SHBA do të konsiderohej një humbje e rëndësishme dhe do të zhgënjente miqtë e Uashingtonit në rajon. Ai gjithashtu vendosi që forcat e SHBA-së duhet të qëndrojnë. Sidoqoftë, është vetëm çështje kohe para se të largohen nga Siria. Në një bisedë telefonike me z. Erdogan, ai tha: "Shtetet e Bashkuara po largohen nga Siria. Siria është e juaja tani dhe bëni çfarë të doni.” Kjo zemëroi Arabinë Saudite dhe Emiratet e Bashkuara Arabe. Emiratet e Bashkuara Arabe u përpoqën të rihapnin menjëherë ambasadën në Damask kundër kësaj lëvizje. Kjo është situata me Sirinë.

Nuk është vetëm Arabia Saudite që mposhtet edhe në Jemen. Edhe SHBA ka pësuar një disfatë. SHBA u zhgënjye dhe u dëshpërua në Jemen. SHBA nuk mund të imponojë atë që dëshiron sot në vendet e rajonit. Sidoqoftë, përkashtim bëjnë marrëdhëniet e tij me regjime frikacake si Saudi. Shtetet e Bashkuara nuk mund të imponojnë kërkesat e tyre në shumicën e vendeve në rajon. Uashingtoni nuk mund të mbrojë interesat e veta. Mos harroni 20 vjet më parë, Shtetet e Bashkuara hynë në Somali, por nuk mund të qëndronin në atë vend edhe për një vit, dhe përfundimisht u larguan me poshtërim. SHBA janë bërë shumë të dobëta për të qëndruar dhe dominuar rajonin. Forca e saj po zvogëlohet dita ditës. Kjo ndodhi falë vetëdijes dhe vetëbesimit të kombeve. Është një manifestim i qartë i kësaj disfate se përpjekjet e Shteteve të Bashkuara gjatë dyzet viteve të fundit për të rrethuar Iranin dhe përmbysjen e sistemit Islamik kanë dështuar gjithmonë. Ata u mposhtën edhe nëse thonë se "Ne nuk po kërkojmë të përmbysim Republikën Islamike, ne thjesht duam që Irani të ndryshojë sjelljen dhe metodën e tij."

Republika Islamike mban respektimin e saj të rreptë të vlerave, parimeve dhe qëndrimeve të saj pavarësisht dyzet viteve të kaluara, dhe kjo politikë ka qenë jashtëzakonisht e qartë që nga Imam Khomeini (r.a.).

Pompeo erdhi në Liban dhe u takua me zyrtarë libanezë. Pastaj ai iu drejtua njerëzve libanezë në konferencën për shtyp, "Ju duhet të jeni trima dhe të luftoni kundër Hezbollahut." Përkundër gjithçkaje, ai nuk mori një përgjigje të vetme pozitive. Kur Pomepo vjen në Liban, edhe armiqtë tanë i thonë: "Ne nuk mund të përballemi me Hezbollahun dhe është e papranueshme që të shkaktojmë një luftë civile në Liban." Me fjalë të tjera, kërkesat dhe vendimet e SHBA-së nuk pranohen as nga miqtë e tyre. Ata janë armiqtë tanë, jo miqtë tanë. Arsyeja e parë për këtë është forca jonë, dhe e dyta është se armiqtë tanë që marrin Libanin në një luftë civile do të ndikojnë negativisht në vend në përgjithësi. Kjo është arsyeja pse ata nuk pranuan të bien ndesh me Hezbollahun.

Megjithëse Trump dhe dhëndri i tij, Jared Kushner, aktualisht po kërkojnë mënyra për të imponuar Marrëveshjen e Shekullit në Palestinë, ne shohim të gjithë popullin Palestinez që e hedh poshtë këtë plan. Të gjithë, nga Hamas dhe Xhihadi Islamik në Fatah, Organizata Çlirimtare dhe Mahmud Abbas janë kundër Marrëveshjes së Shekullit. Z. Abbas pranon të negociojë dhe të bëjë lëshime, por gjithashtu thotë: Marrëveshja dhe koncesione të tilla janë të papranueshme edhe për mua. Sepse është aq mosrespektuese dhe fyese sa asnjë palestinez nuk do të pranonte një plan të tillë.' Edhe në takimin e fundit të ministrave të jashtëm të Lidhjes Arabe, megjithëse shumica e pjesëmarrësve nuk ishin të drejtë, u lëshua një deklaratë: "Ne nuk mund të pranojmë një zgjidhje politike që është kundër marrëveshjes ndërkombëtare dhe ligjit" . Pra, ata janë gjithashtu kundër Marrëveshjes së Shekullit. Ata e kanë deklaruar qartë këtë, por pse? Sepse ata e dinë që edhe nëse dikush si Trump e mbështet këtë plan, populli I tyre nuk do ta pranojë atë.

Si rezultat, ka shumë shenja që tregojnë humbjen e SHBA-së. Për më tepër, ne shohim që emra të tillë si Trump, Bolton dhe Pompeo në administratën aktuale të SHBA nuk e respektojnë njëri-tjetrin. Ata nuk kujdesen për diplomacinë. Ata janë lakmitarë, arrogantë dhe krenarë. Si rezultat, ata poshtërojnë miqtë dhe aleatët e tyre dhe dëmtojnë marrëdhëniet e tyre. Qëndrimi i tyre ndaj evropianëve dhe tensionet në marrëdhëniet e tyre me Rusinë dhe Kinën janë shembuj të kësaj sjelljeje. Askush nuk e di se ku e çuan botën. Nëse bëni një sondazh opinioni duke pyetur nëse SHBA kanë një administratë të besueshme në këto vende, do të merrni një përgjigje negative. SHBA tani po tërhiqet nga të gjitha marrëveshjet dhe po përpiqet t'i imponojë kërkesat e saj bashkësisë ndërkombëtare. Kjo lloj sjellje ndikon negativisht dhe dobëson imazhin e Amerikës. Si rezultat, shenjat e humbjes së SHBA-së në shumë vende janë mjaft të qarta.

Unë mendoj se një nga shenjat e kësaj disfate të madhe të SHBA në rajon është situata aktuale e Hezbollahut dhe Libanit. Dy ditë më parë udhëtova për në Libanin e Jugut dhe vizitova zonën duke shkuar deri në kufirin e okupuar Palestinez. Njëherë e një kohë forcat sioniste hynin në territorin libanez sa herë që dëshironin. Ata kishin ardhur në Bejrut në vitin 1982. Ata kishin kryer shumë krime dhe kishin vrarë njerëz, përfshirë palestinezë në Liban. Me pak fjalë, ata bënë gjithçka që donin dhe kryen krime që mbetën pa u ndëshkuar. Gjatë luftës 33-ditore, ata sulmuan nga ajri dhe toka. Dy ditë më parë pashë që libanezët jetonin në paqe dhe siguri në rajon dhe nuk kishin frikë nga sulmet e Izraelit armik. Ajo që unë shoh atje tani është sionistët që ndërtojnë mure për të mbrojtur veten e tyre. E gjithë kjo tregon se Hezbollahu është rritur dhe zhvilluar në 35 ose 40 vjet dhe është një fuqi e madhe pavarësisht dëshirave të Sionistëve dhe SHBA. Aq sa kjo situatë i jep një besueshmëri të veçantë Libanit. Kjo është një krenari dhe forcë kombëtare për Libanin. Këto skena tregojnë se plani i SHBA për të shkatërruar plotësisht lëvizjen e rezistencës në vitet e fundit ka qenë plotësisht i pasuksesshëm dhe izraelitët pranojnë humbjen në rajon.

Kjo eshte e sakte. Të paktën që nga viti 1982, kur agresorët sionistë pushtuan Libanin, kjo ishte pjesë e një projekti që Shtetet e Bashkuara kishin përgatitur për Libanin dhe të gjithë rajonin. Që atëherë, të gjitha planet dhe projektet e SHBA në Liban kanë dështuar. Ata kanë pasur dështime në 1982 dhe 1985, pastaj 2000, 2005 dhe 2006, dhe së fundmi në kornizën aktuale kohore. Sot, me dëshirën e Zotit, SH.B.A. nuk mund t'i imponojë dëshirat e tij popullit libanez dhe përpjekjet e tyre për të imponuar kanë dështuar. E njëjta gjë vlen edhe për izraelitët. Siç e keni parë dhe thënë, paqja dhe siguria libaneze kanë mbizotëruar në Libanin jugor në 70 vitet e fundit, në një mënyrë që nuk është parë që nga vendosja e regjimit të uzurpuar të kancerit izraelit. Ju e dini që kufiri midis Libanit Jugor dhe kufirit të okupuar Palestinez ka qenë gjithmonë pa një kuvertë. Izraelitët e pushtuan dhe bombarduan atë ushtarakisht. Ata kaluan kufirin dhe rrëmbyen njerëz të armatosur, forcat e sigurisë dhe madje edhe njerëz të zakonshëm.

Ata u tallën me libanezët. Për shembull, kur Izraeli dërgoi trupa të ndara në Sinai, Bregun Perëndimor, Rripin e Gazës dhe Golan në 1967, ministri izraelit i luftës u pyet nëse do të dërgonte trupa në Liban. Përgjigja e tij ishte: 'Jo, nuk ka nevojë për këtë. Për të pushtuar Libanin, mjafton të dërgosh një bandë muzikore.

Deri këtu kishe arritur mosrespektimi i tyre për Libanin. Kjo periudhë përfundoi me ndihmën e Allahut të Madhërishëm. Sot,  ata nuk kanë guxim të bombardojnë, rrëmbejnë, vrasin, apo edhe të kalojnë kufirin në jug të Libanit. Ata janë shumë të vëmendshëm dhe kanë frikë të vazhdueshme. Për shkak se ata janë të vetëdijshëm se në rast sulmi, rezistenca do t'u japë atyre një përgjigje vendimtare. Kjo do të thotë se ata ndjekin rregullat e lojës dhe konfliktin.

Libani Jugor ka qenë gjithmonë një burim frike për Izraelin, dhe sot e njëjta gjë vlen edhe për Palestinën Veriore. Kolonistët dhe izraelitët në Palestinën veriore kanë frikë, dhe jo njerëzit e qyteteve dhe fshatrave tona. Izraelitët, të cilët ishin në një pozicion sulmi më parë, tani po ndërtojnë mure dhe po krijojnë linja mbrojtëse. Gjithmonë kemi qenë në pozicion mbrojtës, por sot jemi në pozicion sulmues. Ne jemi ata që i kërcënojmë ata sot. Me ndihmën e Allahut, një ditë do të hyjmë në Palestinën e okupuar. Falë Zotit, më në fund ndryshoi ekuacioni, dhe kjo u arrit falë udhëheqjes, mbështetjes së palëkundur të Imam Khomeini dhe Komandantit (Allahu e ruajt) pas Revolucionit Islamik, dhe qëndrimit të palëkundur të Republikës Islamike të Iranit, së bashku me Hezbollahun dhe grupet e rezistencës në rajon.

Imazhi i Hezbollahut Libanez dhe Rezistencës Islamike si një organizatë e armatosur është në mendjet e njerëzve që nuk janë shumë të njohur me këtë temë. Sipas tyre, Hezbollah është vetëm një organizatë e armatosur. Cilat janë shërbimet e tjera të Hezbollahut për popullin libanez, përveç dimensioneve të tij mbrojtëse dhe ushtarake, në përputhje me përcaktimin e përgjegjësisë së tij për të mbrojtur Libanin dhe në këtë kontekst? Ne dëgjojmë se Hezbollah ka bërë shumë përparim në çështjet shkencore. Përveç kësaj, ka pasur një përmirësim në shkallën e arsimimit dhe shkrim-leximit, veçanërisht në krahasim me periudhën para themelimit të Hizbullah. Këto fakte nuk janë të njohura mirë për publikun. Ju lutem mund të jepni më shumë informacion? Duke marrë parasysh rëndësinë e dhënë nga Komandanti i Revolucionit Islamik për përparimin dhe investimet në fushat shkencore, a e konsideroni veten aderues të këtyre deklaratave?

Sigurisht, ne e shohim veten si marrës të këtyre fjalëve dhe besojmë se kjo është një pjesë e detyrës sonë. Ne jemi duke punuar drejt këtij qëllimi. Duke marrë parasysh Hezbollahun, kjo çështje ishte në axhendën tonë që nga fillimi, por sot ajo është bërë më e rëndësishme dhe ne po i kushtojmë më shumë vëmendje. Hezbollah nuk është vetëm një organizatë ushtarake, është një lëvizje popullore. Ky grup është një lëvizje popullore më shumë sesa një parti politike, por quhet Partia e Zotit. Hezbollah vepron si një lëvizje kombëtare dhe popullore. Përveç rezistencës së armatosur dhe aktiviteteve ushtarake, Hezbollah ka një numër të madh të aktiviteteve. Hizbullah ka veprimtari fetare. Dijetarët dhe lajmëtarët tanë në shkollat ​​fetare kryejnë veprimtari islamike në rajone të ndryshme. Ky është një ndryshim i madh. Nëse krahasoni numrin e studentëve që marrin arsim fetar në Liban sot me atë në të kaluarën, do të shihni se një pjesë e konsiderueshme e popullsisë libaneze janë studentë që marrin arsim fetar. Nëse shtojmë vëllezërit dhe motrat tona në qytete të shenjta si Qom dhe Najaf, do të del një numër i jashtëzakonshëm. Kjo është e pashembullt në historinë libaneze. Duke marrë parasysh aktivitetet fetare, shumë qytete dhe fshatra libanezë më parë nuk kishin xhami. Ndërsa, sot nuk ka fshatra pa xhami. Ka xhami në pjesë të ndryshme të qyteteve. Për shembull, kishte vetëm 3 ose 4 xhami në jug të Dahiyes, ku jetojnë qindra mijëra njerëz. Ndërsa, fal Zotit, sot ka xhami në shumicën e lagjeve në rajon.

Sot ka shkolla në rajone të ndryshme. Përveç institucioneve të studimit kulturor, shkencor dhe fetar për gratë, mund të ketë edhe shkolla të grave në rajone të ndryshme. Akte të tjera fetare të Hezbollahut përfshijnë organizimin e ceremonive fetare gjatë muajve të Muharremit dhe Ramazanit të shenjtë, organizimin e takimeve të recitimit të Kuranit dhe ceremonitë Muharrem, ku pjesëmarrja rritet çdo vit. Njerëzit janë më të etur për të marrë pjesë në aktivitete fetare gjatë muajit të Ramazanit dhe netëve të shenjta.

Hezbollah ka aktivitete akademike dhe arsimore, si dhe aktivitete fetare. Ne kemi organizatat më të forta studentore në universitete. Organizatat më të forta studentore në universitete përfshijnë ato të lidhura me Hezbollah dhe studentë meshkuj dhe femra. Ata kanë një prani të rëndësishme në universitete. Ata kanë një prani të fortë dhe aktive midis profesorëve në universitete dhe mësuesve në shkollat ​​e mesme dhe të mesme. Një nga grupet më të forta studentore dhe arsimore në shkollat ​​libaneze është Grupi Hezbollah. Ata përfshihen në aktivitete të ngjashme me aktivitetet e organizatave studentore të Hezbollahut në universitete.

Pra, ka aktivitete kulturore, intelektuale, mediatike, politike dhe shkencore. Në provimet zyrtare, ne shohim se djemtë dhe vajzat që janë anëtarë të Hizbullahut janë gjithmonë të suksesshëm dhe në krye. Ne kemi një larmi aktivitetesh kulturore dhe sociale për grupe të ndryshme. Për shembull, ekziston një organizatë e madhe brenda Hizbullahut e quajtur 'Këshilli i Grave'. Ka komunitete të grave në të gjitha fshatrat. Ata komunikojnë me të gjitha gratë dhe organizojnë leksione dhe ceremoni kulturore në raste fetare dhe politike. Ato ofrojnë shtrirje dhe drejtojnë veprimet e grave në fusha të ndryshme. Përsëri, ne kemi një organizatë tjetër të quajtur ‘Skautët Imam Mahdi’ për të rinjtë. Kjo organizatë, së bashku me anëtarët e saj meshkuj dhe femra, është organizata më e madhe e skautëve në Liban. Ky është një tjetër aktivitet kulturor, intelektual, fetar, shoqëror dhe natyrisht argëtues.

Ne kemi shkolla nga kopshti në arsimin e mesëm, të quajtur Imam Mahdi (a.s.), në rajone të ndryshme duke përfshirë Bekaa dhe Bejrut, si dhe në jug. Disa vjet më parë ne krijuam një universitet të arsimit fetar. Ky universitet ka disa fakultete. Ne gjithashtu kemi një stacion radio. Radio Al Nur është një nga radio stacionet më të fuqishme në Liban. Kanali televiziv El Menar gjithashtu na përket neve dhe aktivitetet tona në këtë fushë janë përtej televizionit. Në Liban, ka edhe institucione që janë në pronësi të Iranit dhe drejtohen nga vëllezërit tanë në Hezbollah, ku kryhen aktivitete të punës sociale. Për shembull, Fondacioni Martyr, Komiteti i Ndihmës Imam Khomeini dhe të tjerët. Këto institucione u shërbejnë familjeve të dëshmorëve, veteranëve të luftës me aftësi të kufizuara dhe familjeve pa pajisje themelore. Ne kujdesemi për shumë familje të varfra dhe jetimë në nevojë.

Një fushë tjetër e rëndësishme e veprimtarisë është kujdesi mjekësor. Ne kemi spitale, klinika kirurgjikale dhe të trajtimit. Përveç kësaj, organizata më e madhe e mbrojtjes civile që ndërhyn në pacientët e urgjencës na përket neve. E gjithë kjo drejtohet nga Hezbollah, jo nga qeveria Libaneze. Të gjitha këto institucione ofrojnë shërbime shëndetësore, mjekësore, sociale dhe financiare për publikun.Ne kemi një institucion tjetër i njohur nga muslimanët si Beytülmali dhe me emrin Imam Kazım (a.s.), Instituti Islamik i Financave Karz Al Hasan. Ky institucion ka degë në shumë rrethe dhe deri më tani i ka dhënë publikut hua pa interes prej dhjetëra mijëra lira. Kjo është një nga çështjet e rëndësishme dhe të famshme të Libanit.

Përveç të gjitha këtyre qendrave të shërbimit, Hezbollah ka institucione të tjera. Njëri prej tyre është institucioni i quajtur ‘Xhihadi Konstruktiv’, i cili ofron ndihmë bujqësore me pak fjalë. Në këtë kontekst, ne i kemi ndihmuar shumë njerëzit. Mund të kem harruar gjëra të tjera. Pjesëmarrja e Hezbollahut në zgjedhjet komunale është midis çështjeve të tjera të rëndësishme. Sot Hezbollah ekziston në shumicën e komunave dhe një numër i konsiderueshëm i kryetarëve të komunave janë vëllezërit tanë. Këto komuna i shërbejnë posaçërisht publikut. Si rezultat, nëse shkoni në qytete të ndryshme të Libanit sot, do të shihni se situata ka ndryshuar ndjeshëm nga 10, 20 ose 30 vjet më parë.

Ne gjithashtu mundësuam që Hizbullah të hyjë në zgjedhjet parlamentare. Ne kemi anëtarë në asamblenë libaneze. Sigurisht, numri i anëtarëve të Hezbollahut në asamblenë libaneze nuk pasqyron forcën reale të këtij grupi. Me fjalë të tjera, madhësia e Hezbollahut nuk është proporcionale me përfaqësimin e tij në parlament. Sepse ne zgjodhëm të formonim një koalicion dhe u dhamë disa vende aleatëve tanë që të përfaqësoheshin fuqimisht në parlament. Përfaqësuesit tanë në parlament u shërbejnë njerëzve të rajoneve të tyre. Ne morëm pjesë në qeveri dhe kemi ministra. Ne kemi ministri të tilla si Ministria e Shëndetësisë që i shërbejnë publikut. Ministri aktual i shëndetësisë është ndër ministrat më aktivë në qeveri. Pra, përveç dimensionit ushtarak, Hezbollah ka aktivitete politike, shoqërore dhe kulturore. Kemi gjithashtu institucione që veprojnë në fushat e komunikimit dhe poezisë, letërsisë, pikturës dhe muzikës.

Sidoqoftë, media shpesh përqendrohet në dimensionin ushtarak. Sepse veprimi më i rëndësishëm i Hezbollahut që nga viti 1982 është të mposhtë pushtuesit izraelitë dhe të fitojë fitoren e parë të qartë të arabëve. Ky ishte një veprim i madh dhe i rëndësishëm. Kjo është arsyeja se pse shpesh paraqitet dimensioni ushtarak i Hezbollahut. Hezbollah gjithashtu shkoi në Siri për të luftuar tekfiristët dhe projektin e dominimit të huaj në të gjithë rajonin. Si rezultat, madhësia e saj ushtarake është e madhe dhe e rëndësishme. Sidoqoftë, aktivitetet e tjera të Hezbollahut gjithashtu vazhdojnë me forcë, megjithëse nganjëherë nuk përshkruhen mjaftueshëm në media.

Po dëgjoja fjalimin që ju mbajtët me rastin e 40 vjetorit të Revolucionit Islamik. Më tërhoqi vëmendjen që ju theksuat problemet me të cilat përballet populli libanez, siç është energjia elektrike. Kur vijmë në Liban, ne shohim që problemi i energjisë elektrike është shumë serioz dhe në fakt është një shkak shqetësimi për libanezët. Kam dëgjuar se një nga pengesat në këtë çështje është Arabia Saudite. A mund të na thoni se çfarë nevojitet për të zgjidhur problemet në Liban, që qeveria nuk po ndërmerr veprime serioze për të zgjidhur problemet dhe çfarë mendon Hezbollahu për këtë?

Ne po i ndjekim këto çështje. Në të vërtetë, problemi nuk është vetëm Arabia Saudite. Problemi kryesor është SHBA. Për shembull, çfarë ka çuar në përkeqësimin e bashkëpunimit midis qeverisë libaneze dhe Republikës Islamike të Iranit? Kërcënimet e SHBA-së. Disa njerëz në qeverinë libaneze kanë frikë nga SHBA dhe sanksionet kundër Libanit. Në fakt, disa vjet më parë, një delegacion iranian erdhi në Liban dhe ofroi ndihmë dhe borxhe. Sidoqoftë, libanezët kishin frikë nga kërcënimet dhe sanksionet amerikane. Shtetet e Bashkuara kanë vënë një gur në bashkëpunimin midis Iranit dhe Libanit. SHBA e parandalon Libanin të bashkëpunojë jo vetëm me Iranin, por edhe me Rusinë dhe madje edhe Kinën. Për shembull, qeveria libaneze mund të blejë dhe përdorë pajisje ushtarake dhe armë nga Rusia, por nuk e bënë këtë sepse SHBA ka kërcënuar me fjalët: "Nëse bleni armë nga Rusia, ne do të heqim të gjitha ndihmat tona për ushtrinë Libaneze.” Nga ana tjetër, Kina i ofron shumë mundësi Libanit dhe është e gatshme të bashkëpunojë. Por pse nuk janë të hapura dyert e Libanit për Kinën? Arsyeja kryesore është kërcënimi i sanksioneve të SHBA-së. SHBA aktualisht nuk është në gjendje të kërcënojë Libanin me pushtim dhe të dërgojë forca ushtarake. Sepse ata e dinë që nëse hyjnë në Liban, ata nuk mund të pushtojnë dhe të dominojnë. SHBA është e vetëdijshme për situatën dhe përvoja në Irak nuk do të përsëritet në Liban. Ajo kishte pasur një përvojë të ngjashme në Liban në të kaluarën. Sidoqoftë, SHBA tani po kërkon sanksione. Kur kërcënon një vend me sanksione bankare, valutore dhe tregtare, pala tjetër është e frikësuar dhe bën një hap prapa.

Sidoqoftë, ne jemi, në çdo rast, ndjekës i problemeve të Libanit dhe popullit të Libanit, së bashku me zyrtarë të tjerë në qeveri dhe sa më shumë që të mundemi. Deri më tani Shtetet e Bashkuara kanë mbështetur Izraelin në jug, duke mos lejuar që Libani të nxjerrë naftë dhe gaz në jug të vendit. Sepse Izraeli po kërcënon. Sigurisht, ne gjithashtu i kërcënojmë ata. Kompanitë që vijnë këtu kërkojnë siguri dhe SHBA dënon kompanitë që vijnë në rajon për të nxjerrë naftë dhe gaz. Sigurisht, nëse ka prej atyre që guxojnë të vijnë. Problemi kryesor është SHBA. Sigurisht, Arabia Saudite po përpiqet gjithashtu të parandalojë qeverinë libaneze nga bashkëpunimi serioz me vendet e tjera. Për shembull, në këtë moment Libani ka nevojë të komunikojë me Sirinë dhe të punojë së bashku, por disa njerëz brenda qeverisë libaneze, veçanërisht duke marrë parasysh marrëdhëniet e tij me Shtetet e Bashkuara dhe Arabinë Saudite, e shmangin atë, edhe nëse e kërkojnë interesat e Libanit.

Libani është një shembull interesant për ata që mendojnë se marrëdhëniet me SH.B.A. do të zgjidhin problemet e tyre dhe të cilët ndonjëherë pyesin dhe ankohen pse Republika Islamike nuk i ka zgjidhur problemet e tyre me SHBA, në mënyrë që të zgjidhë problemet e tyre. Në fakt, Libani aktualisht nuk ka probleme me SHBA-në dhe ka marrëdhënie të mira politike. Sidoqoftë, pengesa kryesore për zhvillimin e Libanit është përsëri SHBA. Në një vend e lexova se ju keni thënë se “Ne jemi mbi Sionistët në tri fusha”. Një nga tre fushat që përmendët ishte inteligjenca dhe informacioni. Por, sistemi i inteligjencës i regjimit sionist thuhet se është një nga më të përparuarit në botë.

Edhe në regjimin e vjetër të Iranit, kur ata donin të organizonin trajnime të nivelit shumë të lartë të inteligjencës, ata ose dërgonin agjentë të SAVAK-ut në territoret e okupuara ose sillnin trajnerë nga Izraeli në Iran dhe forconin inteligjencën e Iranit. Tani ju thoni se jeni superior ndaj Izraelit për sa i përket sistemit të inteligjencës. Çfarë do të donit të thonit në këtë kontekst, duke marrë parasysh pikat që përmenda këtu dhe ata që nuk pajtohen me deklaratat tuaja?

Nuk mbaj mend të kem thenë se jemi superior, se jemi superior ndaj tyre. Unë kam thënë që kemi disa informacione rreth situatës së Izraelit që do të na ndihmojnë t'i mposhtim ata. Ne nuk mund të pretendojmë se jemi superiorë ndaj Izraelit për sa i përket inteligjencës. Kjo nuk është e vërtetë. Ata kanë disa aftësi teknike dhe të shërbimit. Në Liban, shërbimet e SHBA-së, Evropës dhe vendeve Arabe aktualisht janë në duart e Izraelit. Teknikisht ata janë të fortë dhe dronët e tyre gjithmonë fluturojnë mbi hapësirën tonë ajrore. Sidoqoftë, ne nuk kemi një avantazh të tillë. Ajo që po them është se ne kishim pak ose aspak informacion në lidhje me Izraelin në të kaluarën. Sidoqoftë, ne dimë shumë për Izraelin tani. Ne i njohim bazat dhe kazermat e tyre. Ne i dimë pikat e forta, të dobëta dhe aftësitë e ushtrisë suaj. Kjo përbën forcën tonë. Ne mund ta mbledhim këtë informacion në mënyra të ndryshme. Ajo që na duhet për të qëlluar armikun është informacioni që kemi sot, por nuk do të ishte e drejtë të thuhet se jemi më superior se ata.

Atëherë dua të bëj një pyetje në lidhje me temën për të cilën po flisni, pastaj ju vazhdoni të flisni.

Suksesi ynë në zhvillimin e një lufte psikologjike kundër armikut dhe ndikimin në shoqërinë e tyre ka treguar se informacioni, lajmet dhe temat për të cilat kam biseduar janë të vërteta dhe të drejta. Izraelitët thanë: "Uau ... sa shumë inteligjencë kanë.”

Një nga pikat vitale në kontekstin e konfliktit ushtarak me regjimin Sionist janë zbulimet e inteligjencës në lidhje me armikun dhe aftësia për të përdorur këtë inteligjencë në zona të ndryshme si për vetëmbrojtje ashtu edhe për planifikimin e një sulmi ndaj armikut. Sa inteligjencë zbulimi ka tashmë Hezbollah?

Ne kemi inteligjencë të shkëlqyeshme dhe unike. Hezbollah siguron inteligjencën e nevojshme në mënyra të ndryshme. Inteligjenca jonë më e rëndësishme është ajo që na duhet për një luftë ose konflikt në të ardhmen, ose për të përmbushur një kërcënim të mundshëm nga Izraeli. Ne kemi një sistem të shkëlqyeshëm zbulimi të inteligjencës dhe mund të monitorojmë çdo zhvillim të vetëm në anën e armikut. Ne mbledhim informacion në lidhje me zhvillimet e armikut me mjete të qarta ose të fshehta dhe mbledhim informacione për zhvillimet e armikut. Sidoqoftë, çështja kryesore është të jesh në gjendje të analizosh këtë inteligjencë. Pra, në mënyrë që të arrihet në një përfundim, duhet vlerësuar dhe hetuar, edhe nëse kjo inteligjencë është marrë përmes metodave të hapura. Kjo eshte e rendesishme.

Ajo që e bën Hezbollahun të fortë është se ai shqyrton zhvillimet në lidhje me Izraelin, si dhe ideologjinë, kulturën, traditat, zakonet, dobësitë dhe vështirësitë. Kjo siguron që Hezbollah gjithmonë e di se çfarë po ndodh në regjimin sionist. Pra, ne e dimë se si ata mendojnë, çfarë u pëlqen dhe nuk ju pëlqen, çfarë i prek ata, dhe problemet me të cilat përballen. Ne gjithashtu e dimë se çfarë ndarje dhe mosmarrëveshje politike, fetare dhe partiake ekzistojnë në regjimin aktual, dhe cilat probleme ekzistojnë midis individëve. Ne gjithashtu vlerësojmë udhëheqësit politikë dhe ushtarakë të armikut dhe kemi informacion rreth tyre. Kjo rrit ndjeshëm forcën tonë dhe na ndihmon të zhvillojmë strategji të ndryshme dhe të ballafaqohemi dhe të përballemi me armikun.

Gjatë fjalës suaj, ju keni bërë deklarata në lidhje me Ajatollah Khamenei në raste të ndryshme. Duke marrë parasysh që keni qenë në kontakt me Ajatollah Khamenei për gati dyzet vjet, unë dua të pyes diçka më specifike. Cilat janë tiparet e tij më të rëndësishme të personalitetit për mendimin tuaj? Çfarë e bën atë unike në krahasim me të tjerët, veçanërisht nëse mendojmë se njihni personalitete të tjera të rëndësishme?

Së pari, pavarësisht se si i përgjigjem kësaj pyetjeje, unë mund të akuzohem se kam paragjykuar për shkak të dashurisë që ndiej ndaj tij. Prandaj, mund të thuhet se kam folur kështu për shkak të dashurisë që ndiej për Komandantin. Sidoqoftë, nëse flas realisht dhe jo emocionalisht, duhet të them se pas kësaj eksperience të madhe zbulova se Komandanti ka tipare të jashtëzakonshme të personalitetit. Ndonjëherë kur flisni për dikë thoni se ata kanë tipare të mira dhe disa nga ato tipare janë të shkëlqyera dhe të pazakonta. Sidoqoftë, duke marrë parasysh Komandantin, duhet të them se ai ka shumë tipare të jashtëzakonshme. Për shembull, është një sakrificë madhështore dhe joshëse të kesh një sinqeritet të fortë ndaj Allahut, Islamit, muslimanëve, të drejtave të tyre dhe të shtypurve. Ndoshta kjo është një nga shenjat se ai është një person i pranueshëm në sytë e Allahut. Kjo intimitet është shumë e thellë dhe unike. Kur flas për sinqeritetin, nuk flas vetëm për personalitetin e tij. Ka shumë prova për këtë. Sinqeriteti i tij është në personalitetin, udhëheqjen dhe autoritetin e tij të qenësishëm, dhe ai nuk ka ndonjë kufi të caktuar. Gjithmonë vendos interesat e Islamit, myslimanëve dhe publikut mbi gjithçka tjetër.

Për shembull, dy nga cilësitë më të rëndësishme të Komandantit janë devotshmëria dhe ndershmëria e tij. Kjo është një temë e njohur mirë. Personaliteti i Komandantit kohët e fundit është shënjestruar në ambasadat e SHBA në Bagdad dhe gjetkë. Por këta budallenj përdorën shprehje që askush nuk do t'i besonte, duke pasur parasysh personalitetin e tij. Për shembull, ata bënë propagandën se pasuria e tij personale arriti në 200 miliardë dollarë.

Karakteri moral dhe karakteristikat personale të komandantit janë tiparet e tij dalluese. Kurdoherë që bashkohemi shohim përulësi në fytyrën e tij. Të gjithë libanezët që udhëtuan në Iran dhe patën biseda të fshehta ose të hapura me komandantin janë të mahnitur nga modestia dhe përulësia e tij. Sot, edhe në kryetarin e një qyteti të vogël në Liban, ne nuk e shohim përulësinë e Komandantit ndaj publikut dhe vizitorëve.

Të tjerët mund të mendojnë se jeni duke u takuar me një baba të dashur, sesa me një Imam, një Komandant dhe një sundimtar. Unë ju thashë më parë për sjelljen e tij të përulur dhe atërore, ku sa herë që ne japim mendimin tonë, ai e matë dhe e peshon atë dhe përgjigjet 'këshillat e mia...', dhe na kërkonte të vlerësonim. Kjo është një nga shenjat e sjelljes modeste, të butë dhe atërore të Komandantit. Kjo është atërore sepse na mëson si të jemi të pjekur dhe të marrim vendime dhe është e sjellshme sepse nuk dëshiron të na vendosë në një situatë të vështirë për të marrë vendime.

Një tipar tjetër i tij është njohuria e tij e gjerë për politikën dhe historinë. Pavarësisht rajonit dhe zhvillimeve komplekse, Komandanti e njeh rajonin. Unë jam duke folur për rajonin e Azisë Perëndimore, i njohur gjithashtu si Lindja e Mesme, dhe veçanërisht për Siriaë, Libanin dhe Palestinën, por veçanërisht Libanin. Punët rajonale janë jashtëzakonisht komplekse dhe shumica e politikanëve dhe mendimtarëve në rajon bëjnë gabime në vlerësimin e situatës. Sidoqoftë, gjatë dyzet viteve të fundit kemi parë që çdo analizë e Komandantit është e saktë dhe logjike. Çdo pikëpamje e tij për vendet e rajonit ishte e saktë, ndërsa edhe popujt e këtij vendi nuk mund të analizonin punët e tyre. Kjo është diçka e pazakontë.

Sipas mendimit tim, një nga karakteristikat e tij dalluese është besimi i tij absolut tek Allahu i Madhërishëm. Ne nuk po flasim për dikë që shkon në izolim dhe adhurim, ose që merret me veprimtari mësimdhënieje ose mësimore dhe pretendon të ketë besim absolut në Zot. Prova e vërtetë është të jesh po aq i përgjegjshëm sa Komandanti, të udhëheqësh Republikën Islamike, të udhëheqësh Umetin, të përballesh me SHBA-në, imperialistët dhe forcat arrogante në botë, të ndihmosh të shtypurit dhe të privuarit, të hysh në luftërat më të vështira , dhe të thuash se unë vërtet besoj tek Allahu. Ky është dallimi. Ky është besimi i vërtetë në Zot dhe trajnimi i të tjerëve në këtë drejtim. Kjo do të thotë jo vetëm të pretendosh të kesh këtë besim, por edhe të krijosh dhe ushqesh këtë besim në zemrat dhe mendjet e të tjerëve si Hezbollah Libanez. Në hijen e këtij besimi, fitorja do të arrihet me përparim, vetëdije dhe guxim për hir të Allahut. Falë këtij besimi, populli iranian dhe të rinjtë iranianë ishin në gjendje të qëndronin kundër SHBA-ve dhe të përballeshin me vështirësitë. Nëse vetë Komandanti nuk do të kishte pasur një shkallë kaq të lartë besimi te Zoti, ai nuk do të ishte në gjendje t'ua transmetonte të tjerëve.

Ka shumë pak mendimtarë muslimanë intelektualë në botën islame sot. Ekziston një ndryshim midis një mendimtari dhe një personi të arsimuar. Kemi shumë studiues myslimanë që shkruajnë libra dhe japin leksione, por nuk kemi mendimtar myslimanë si Dëshmori Mutahhari apo Bekir Sadr. Sot, numri i mendimtarëve myslimanë në botën islamike është shumë i vogël. Nuk ka dyshim se dikush që i dëgjon fjalimet e komandantit, lexon librat e tij dhe dëgjon shpjegimet dhe këshillat e tij, veçanërisht kur takohet me grupe të ndryshme gjatë Ramazanit, do të kuptojë se ai është një intelektual i shkëlqyer mysliman. Ndoshta nuk ka asnjë të ngjashëm me të në botën islame. Pra, asnjë intelektual mysliman aktualisht nuk mund të krahasohet me të.

Sigurisht, karakteri shkencor i Komandantit dhe pozicioni i tij midis studiuesve të tjerë në fushat e jurisprudencës dhe fikhut nuk pasqyrohet sa duhet. Unë nuk kam asnjë pretendim të jem dijetar, por unë e di se shumë vëllezër të ditur dhe muxhtehidë të cilët ishin vetë studiues dhe morën pjesë në ligjëratat e komandantit të fikhut dëshmuan ekspertizën e tij në ligjin islam dhe komandën e tij të ixhtihadit dhe fikhut. Nuk është vetëm një veprim emocional të dorëzosh jurisprudencën e tij. Bazohet në prova, kërkime dhe studime serioze shkencore.

Lufta vazhdon edhe sot. Kush po lufton me nevojat e shkencës, dijes, mendimit dhe përcaktimit real të çështjeve me dimensione politike, ekonomike, sociale, kulturore, ushtarake dhe të sigurisë? Kush po e vazhdon këtë luftë që kërkon intuitë dhe guxim të thellë? Disa mund të kenë intuitë, por u mungon guximi dhe fryma e sakrificës me jetën dhe gjakun. Cilët janë udhëheqësit me të gjitha këto tipare? Kjo është një përmbledhje e veçorive të Komandantit. Sidoqoftë, kushdo që dëshiron të punojë në tiparet e tij të veçanta dhe dalluese do të mësojë shumë.

Ju folët për guximin e tij. Sipas mendimit tuaj, cili ishte vendimi më i guximshëm i Ajatollah Khamenei në lidhje me çështjet në rajon?

George Bush dhe neokonservatorët ishin shumë të zemëruar pas ngjarjeve të 11 shtatorit në SHBA. Ata shfrytëzuan zemërimin e popullit amerikan për të shkatërruar të gjithë kufijtë ligjorë dhe normat ndërkombëtare. Në ato ditë, George Bush bëri deklaraë për botën: "Ju jeni me ne ose kundër nesh.” SHBA dërgoi trupat e saj te fqinjët e Iranit. Ne nuk po flasim për vendosjen e trupave amerikane në Brazil, për shembull. Ne po flasim për vendosjen e ushtarëve amerikanë në detet me vendet fqinje që rrethojnë Afganistanin, Irakun dhe Iranin. Bush e bëri këtë si një shfaqje e vrazhdë dhe e zemëruar e armiqësisë.

Ai donte të eleminonte këdo që i dilte në rrugën e tij. Shumë njerëz në rajon ishin shumë të shqetësuar dhe të frikësuar sepse menduan se SHBA do të vinte dhe do të merrte përsipër rajonin. Më kujtohet, artikujt e shkruar në atë kohë pretendonin se rajoni do të binte nën dominimin amerikan për 200 ose 300 vjet dhe se askush nuk mund të përballej me Shtetet e Bashkuara dhe ta mposhtte atë. Kush doli kundër SHBA-së? Udhëheqësi. Ky qëndrim nuk kërkon vetëm një virtyt historik, njohuri politike, devotshmëri dhe sinqeritet. Kërkon gjithashtu guxim të madh. Ai u përball me të vetmen fuqi arrogante imperialiste në botë. Një forcë që është lloj i zemëruar dhe nuk i bindet asnjë rregulli. Ai i ballafaqoi ata me një qëndrim agresiv, jo të bindur. Si rezultat, ai u bë Komandanti i cili luftoi kundër projektit Amerikan në rajon në vitet e fundit.

Përveç kësaj interviste, ju e përshkruat vendimin e tij për të ndërhyrë në Siri si një vendim shumë të guximshëm.

Sigurisht, të gjitha vendimet e tij ishin, natyrisht, mjaft të guximshme. Por ju më pyetët për vendimin e tij më të guximshëm. Vendimi i tij më i guximshëm ka qenë të qëndrojë kundër uraganit të frikshëm, të dhunshëm dhe krejtësisht të çmendur amerikan, të refuzojë të gjunjëzohet ose të dorëzohet përballë tij, dhe në fund të fundit ta eliminojë atë.

Le të flasim për librin Fitorja Padyshim Vjen Me Durim', të cilin e përmendët në ceremonitë e përvjetorit të Revolucionit Islamik. A mund të na tregoni pika interesante ose fraza që ju mbani mend nga libri?

Së pari, ky libër nuk ishte versioni përfundimtar kur e mora dhe e lexova të njëjtën natë. Dielli po perëndonte kur mora librin. E lexova atë natë me shumë entuziazëm. Së pari lexova hyrjen me shkrim të vetë Komandantit. Ishte një hyrje e shkruar në arabisht, si dhe persisht. Unë kam qenë i befasuar. E dija që komandanti kishte një arabisht të rrjedhshëm, por oratoria ishte në nivelin më të lartë dhe frazat ishin kuptimplota dhe ekspresive. Sot, nuk mendoj se dikush, gjuha amtare e të cilit është arabisht, mund të shkruajë një tekst kaq të bukur dhe kuptimplotë arabisht. Kjo ishte gjëja e parë që vura re në fillim të librit.

Po kështu, gjuha dhe shprehja ishin gjithashtu shumë të rëndësishme, siç thuhet në hyrje të librit. Sepse e kam dëgjuar këtë nga vëllai im Dr. Azersheb: “Ky tekst arabisht u shkrua nga Komandanti dhe unë thjesht bëra ndryshime të thjeshta. Teksti i librit është i mrekullueshëm dhe shumë i rëndësishëm për sa i përket letërsisë arabe dhe pikëpamjes. Ulemaja mënjanë, edhe shumica e shkrimtarëve arabë nuk mund të shkruajnë një tekst me një oratori dhe elokuencë kaq të përsosur.

Një tipar tjetër i librit është përshkrimi i qartë dhe i hollësishëm i ngjarjeve. Meqenëse libri është një botim persisht, komandanti ka shkruar bukur ngjarje, shumë prej të cilave janë të reja për botën arabe, nëse jo për iranianët. Kisha lexuar një koleksion me shumë libra për kujtimet dhe jetën e komandantit. Sidoqoftë, ishte hera e parë që po lexoja një libër të hollësishëm të shkruar në arabisht nga vetë Komandanti. Ishte shumë mbresëlënëse. Dhe sigurisht, presioni, dhimbja, mërzia dhe vetmia që Komandanti dhe vëllezërit e tjerë duruan ishin të dukshme për njerëzit. Por në çdo rast, ai po shkruante kujtimet e tij, jo të të tjerëve, gjë që nuk është tema jonë për momentin. Është e qartë se populli i Iranit, udhëheqësit fetarë, zyrtarët dhe të gjithë ata që morën përgjegjësi bënë sakrifica për Revolucionin Islamik.

Çfarë gjuhe përdoret në bisedat tuaja me udhëheqësin?

Unë flas arabisht, ndërsa ai persisht. Sidoqoftë, ndonjëherë në fillim të takimit ai bën disa pyetje në arabisht. Për shembull, ai bën pyetje në arabisht se si jemi dhe si janë familja dhe vëllezërit e motrat tona. Pastaj vazhdon në persisht. Në fakt, kjo ishte një marrëveshje në krye të udhëheqjes së tij dhe madje edhe gjatë presidencës së tij, por kryesisht gjatë udhëheqjes së tij. Sepse unë kuptoj persisht. Disa nga vëllezërit e mi në këshill gjithashtu kuptojnë persisht deri diku. Për këtë arsye, ata përdornin një përkthyes në takimet me Komandantin. Komandanti na kërkoi që në fillim të përdornim një përkthyes. Sidoqoftë, në një takim ku ishin të pranishëm libanezët dhe disa vëllezër iranianë, ai tha: 'Ne nuk do të përdorim më përkthyes. Iranianët duhet të mësojnë arabisht dhe libanezët persisht për të kuptuar se çfarë po thoni. Kështu që ata nuk kanë nevojë për përkthyes.' Që nga ajo kohë, ne nuk kemi pasur një përkthyes në takimet tona me Komandantin.

Është e qartë që ju keni shumë kujtime me Komandantin. Këto kujtime, disa prej të cilave ju i tregoni, kanë të bëjnë me diskutime politike ose ushtarake. Tani, në fund të bisedës sonë, çfarë do të ishte nëse do t'ju kërkonim të ndani me ne një nga kujtimet tuaja të shumta që janë të ëmbla dhe interesante për ju?

(Sejid Hasan qesh) Tani duhet të mendojmë. Të gjitha kujtimet janë të mira. (Sejid Hasan qesh) Është e vështirë të zgjedhësh njërën. Ju i dini vitet 1990, ishte viti 1997 ose 1998. Ne po hynim në një kohë të vështirë sepse ishim shumë të lodhur me të gjitha vështirësitë, sfidat dhe shumë rreziqe. Ne ishim në një situatë të vështirë si në Liban, ashtu edhe në çështje që kishin të bënin me punët e jashtme dhe Izraelin dhe fqinjët tanë. Sigurisht që atëherë isha i ri, mjekren e kisha plotësisht të zezë dhe ngarkesa mbi shpatulla ishte mbi kapacitetin tim. Ndonjëherë udhëtoja në Iran. Unë i thashë komandantit: 'Komandanti ynë! Çfarë të bëj?' Atëherë Komandanti m’u përgjigj: 'Ju jeni akoma i ri dhe mjekra juaj është plotësisht e zezë. Si duhet të ankohem për lodhjen kur mjekra ime është plotësisht gri? ' Ai po ashtu tha: “Është e natyrshme që njerëzit të përballen me sfida, vështirësi dhe rreziqe, herë nga armiqtë e tyre dhe herë nga miqtë e tyre. Vështirësia nga miqtë shpesh është më e dhimbshme se ajo e armiqve. Si rezultat, shumë gjëra na kufizojnë. Ndonjëherë një person është i lodhur mendërisht dhe ka nevojë për dikë që ta udhëzojë dhe udhëheq atë. Ndonjëherë një person ka nevojë që dikush të mbajë dorën e tij. Ndonjëherë ai ka nevojë për dikë që ta qetësojë dhe t'i japë paqe shpirtërore dhe morale. Ndonjëherë ai ka nevojë për dikë që të rrisë forcën e tij dhe të mbështesë vendosmërinë e tij. Në fakt, ne nuk kemi nevojë për askënd përveç Allahut të Madhërishëm për të gjitha këto gjëra që na duhen. Ne kemi Zotin e Plotfuqishëm. Allahu i Madhërishëm na lejon të flasim me të kudo dhe kurdo.’

Të gjitha këto fjalë ishin ato që tha Komandanti pa zyrtarizëm. Ai vazhdoi: ' Prandaj ju rekomandoj ta bëni këtë sa herë që ndiheni të lodhur ose të rraskapitur. Shkoni në një dhomë të vetmuar dhe flisni me atë Zot të Plotfuqishëm për 5, 10 ose 15 minuta. Ne besojmë se Zoti ekziston, dëgjon, sheh dhe di, dhe se Ai është i aftë, gjeni dhe dijetar. Pra, Zoti ka gjithçka që na nevojitet. Prandaj bisedo me të. Nuk ka nevojë për lutjet e Profetit (a.s) apo të Imamëve të pafajshëm për ta bërë këtë. Jo, në gjuhën tuaj. Flisni në gjuhën tuaj, duke peshuar atë që keni për të thënë në zemrën dhe mendjen tuaj. Zoti do të dëgjojë dhe do të shohë. Ai është bujar, i mirë, falës dhe i dhembshur. Shtë burimi i udhëzimit dhe njohurisë. Nëse e bëni këtë, Allahu do t'ju japë paqe, besim dhe forcë. Ai do të të mbajë për duar dhe do të të udhëzojë. E them këtë me përvojën time. Provojeni dhe shikoni rezultatin.’

Pastaj i thashë se do ta ndiqja këshillën e tij, dashtë Zoti. Që atëherë, unë e kam bërë këtë herë pas here dhe kam parë bekimet e këshillave dhe udhëzimeve të këtij Komandanti. Pavarësisht se sa të mëdha janë vështirësitë, nëse gjejmë strehë në këto mjete, dyert e hirit të madh hyjnor do të na hapen. Kjo ishte gjëja më e rëndësishme që bëmë në luftën 33 ditore. Si unë ashtu edhe vëllezërit dhe motrat e mia futemi në një cep dhe strehohemi tek Allahu dhe e lusim që të na udhëzojë, të na ndihmojë, të na japë këmbëngulje, forcë dhe guxim. Zoti i Plotfuqishëm është shumë bujar.

Faleminderit shumë. Në fund të këtij fjalimi, unë do t'ju kërkoja të thoni disa fjalë në persisht për popullin iranian.

Kjo është e vështirë për mua. Unë flas persisht në intervista private, por duhet të jem i kujdesshëm pasi kjo intervistë është për shtypin.

Ne nuk mund t'ju falënderojmë mjaftueshëm për kohën tuaj, për orët që kaluat dje dhe sot për ne. Ne jemi mirënjohës ndaj jush dhe, me lejen e Allahut, kjo intervistë do të jetë një mjet i mirësisë dhe vullnetit të mirë për njerëzit e Iranit dhe Umetit Islamik. Allahu ju dhëntë shëndet. Ju jeni një burim krenarie për të gjithë muslimanët.

FUND

Burimi : Mukavim