Një Fjalim Me Ajetullāh Mir Bākirīn Mbi Vendin Në Rjedhën e Përsosmërisë Së Historisë Së Shfaqjes Së Të Nderuarit Imām Mehdīu (Pjesa e Parë)

Publikuar në Qershor 14, 2020, 10:14 p.m.

Teksti i mëposhtëm është marrë nga fjalimi i kryer me Ajetullāh Mir Bakirin mbi vendin në rrjedhën e përsosmërisë së historisë së ndodhisë së “ḍḥuhrit” (shfaqjes) të revistës me titull: “Meu‘ūdi” (Fjala e Dhënë) dhe e botuar në numrat 42-43 të kësaj reviste.

Prezantuesi: Me emrin dhe ndihmën e Allāhut, Gjithëmëshirshmit, Mëshirëplotit. Falenderimi i takon Allāhut. Përshëndetja dhe paqja qofshin mbi të nderuarin Muḥammed Muṣtafain (p.q.m.t.) të dërguarin besnik të Allāhut (f.m.t.), familjen e tij të dëlirë dhe bashkëkohësit e tij të përgjedhur.

Teksti i mëposhtëm është marrë nga fjalimi i kryer me Ajetullāh Mir Bakirin mbi vendin në rrjedhën e përsosmërisë së historisë së ndodhisë së “ḍḥuhrit” (shfaqjes) të revistës me titull: “Meu‘ūdi” (Fjala e Dhënë) dhe e botuar në numrat 42-43 të kësaj reviste.

Prezantuesi: Cili është vendi i shfaqjes së të nderuarit Imām Mehdīu (p.m.t.) në lëvizjen e përsosmërisë së historisë?!

I ftuari: Edhe mbi ju qoftë paqja! Kërkoj mbrojtje nga Allāhu (f.m.t.) i Cili dëgjon dhe di gjithçka, prej shejtanit të mallkuar dhe e nis programin me ndihmën e Allāhut, Gjithëmëshirshmit, Mëshirëplotit. Ndodhia e shfaqjes, në përcjelljet tona është komentuar si ndodhia e kohës së fundit. Sigurisht se ka dy kohë të fundit. E para është epoka ku e kota do të shfaqet në rruzullin tokësor, deri në atë masë sa në këtë epokë aftësia e iblisit të mallkuar, do ta mbushë mbarë botën deri në pikën e fundit me dhunë dhe kjo pikë është dhe fillimi i rënies së tij të dukshme në këtë botë. Më pas do të ndodhë shfaqja (dalja) e Imām Mehdīut (p.m.t.) dhe kujdestaria hyjnore do të vijë dhe do të mbretërojë në skenën e shfaqjes së kësaj bote. Kjo etapë është fundi i historisë në këtë botë. Me etapën e fundit kemi për qëllim shekullin e fundit të historisë, jo dy ose disa shekuj. Largësia mes shfaqjes dhe ḳijāmetit nuk është bërë e ditur shumë qartë; megjithatë sipas asaj që kuptohet nga disa përcjellje shfaqja është një epokë e gjatë pas shekullit, në të cilën do të jetësohet qeverisja e vërtetë dhe kujdestaria e lajmëtarëve dhe kujdestarëve dhe veçanërisht në boshtin e dritave të dëlira të pafajshmëve (p.m.t.), shekull ky i cili është shekulli i lutjes. Shekulli i shfaqjes nuk do të thotë shekulli i fundit i historisë. Kuptimi i kësaj është shfaqja e kujdestarisë hyjnore në këtë botë, marrja fund e kujdestarisë së iblisit të mallkuar, përfundimi i mbizotërimit të jashtëm të shtetit të kotë në këtë shekull, si dhe shfaqja dhe robërimi në tëra fushat e jetës njerëzore të robërimit ndaj Allāhut.

Prezantuesi: Një numër i madh shkollash të larmishme që bëjnë fjalë për filozofinë e historisë, qofshin perëndimore, qofshin lindore, qofshin të lashta, qofshin të reja në një mënyrë kanë bërë fjalë për fundin e historisë dhe njeriut, apo për botën e të ardhmes, kanë bërë fjalë për një njeri dhe botë që do të marrë jetë në pikën e përsosmërisë së historisë. Në këtë gjendje kjo pyetje vjen në rend të ditës: “Çfarë veçorish zotëron njeriu dhe bota e të ardhmes në filozofinë e historisë islame dhe cilat janë dallimet e saj me njeriun dhe botën ideale që kanë përshkruar shkollat e tjera?!”

I ftuari: Nëse do të pranojmë se gjatë tërë historisë njerëzore kanë qenë të pranishme dy rryma të ndryshme si e vërteta dhe e kota, besimi dhe mohimi, rishtas se e vërteta dhe besimi do të mbizotërojnë në fund dhe se kujdestaria hyjnore do të shfaqet në mbarë botën; atëherë natyrishëm duhet të pranojmë se do të ketë njerëz të ndryshëm të shoqërisë që iu është dhënë fjala, dëshira, vullneti dhe idealet e këtyre njerëzve do të jenë të ndryshme, nga dëshira, vullneti dhe idealet e njerëzve që jetojnë në shoqëritë e të kotës.

Ashtu siç e dini në sistemet e të kotës, njeriu zvogëlohet në përmasën e jashtme, ai shndërrohet në një qenie në kufi me botën e dhéut dhe sillet në gjendjen e prirjeve epshore të tij dhe robi i dëshirave të tij. Sipas tyre të tëra mundimet e njeriut janë arritja e tij në përsosmërinë e marrjes së kënaqësisë nga kjo përmasë. Si rrjedhojë idealet që ndiqen në frontin e të kotës, ndonëse ua ka vënë emrin mirëqenie dhe rimëkëmbje janë plotësisht të kufizuara me drejtimet e kësaj bote të njeriut. Që të tërë kërkesat e tyre - me kuptimet e sqaruara të tyre - përmblidhen me mirëqenien, sigurinë dhe lirinë lëndore. Mirëpo edhe përshkrimet e lajmëtarëve dhe kujdestarëve ndryshojnë në shoqërinë ideale. Domethënë njeriu mund të rendë dhe pas kënaqësisë; por përfundimi i kësaj kënaqësie nuk është gjë tjetër përveç kënaqësisë së adhurimit dhe është forma e zbatuar e kësaj lutjeje: “Për të tëra kënaqësitë që ka ndjerë përveç përmendjes Tënde, për të tëra lumturitë përveç përafrimit me Ty, për të tëra qetësitë përveç miqësisë Tënde dhe për të tëra punërat e mia përveç bindjes Tënde, më fal!” Të tëra lëvizjet e një njeriu kënaqësia e të cilit është në përmendje, lumturia e të cilit është në përfarimin me të Vërtetin, qetësia e të cilit është në miqësinë me Allāhun do të jenë në drejtim të urdhrave hyjnorë. Ai nuk është gjë tjetër përveç se asaj që do Allāhu i Cili e vë në lëvizje; ai tanimë është mbytur në gjërat që do Allāhu. Ai është një rob i rëndësishëm që e shikon të rëndësishëm vetëm robërimin ndaj Allāhut. Që të tëra çështjet e tjera janë hollësitë e robërimit për të. Një njeri i edukuar nga të dërguarit është i ndryshëm nga një njeri i edukuar nga shkollat lëndore (materialiste). Këto shkolla duan që të edukojnë një njeri që arrin në sipërfaqen e natyrës së gëzimeve dhe lumturive lëndore, që të tëra idealet e përshkruara për njeriun janë në shkallën e kësaj bote. Krahas kësaj të dërguarit (p.q.m.t.) duan që ta çojnë njeriun në kufirin e “‘ubūdijjetit” (robërimit), ata duan që ta bëjnë rob atë pas lirimit nga të tëra lidhjet dhe kufizimet e tij. Rob i vërtetë është ai njeri që ka shpëtuar nga të tëra lidhjet e kësaj bote dhe ai i cili është i zënë vetëm me Zotin e tij. Pikërisht ashtu siç ka cituar dhe Prijësi i Besimtarëve (p.m.t.): “Nëse një shoqëri robërohet (falë dashurisë së tyre) për të falenderuar Allāhun, ja pra ky është robërimi i të lirëve”. Njeriu që është i lirë është ai njeri që i robërohet Allāhut; por qëllimi i robërimit të tij nuk është përfitimi i çdo lloj interesi ose shpëtimi nga çdo lloj rreziku. Qëllimi i tij është është vetëm Allāhu, dashuria për Allāhun dhe falenderimi i Tij. Ja pra të dërguarit (p.q.m.t.) duan që ta çojnë njeriun në këtë shkallë.

Atëherë nënvizojmë se njeriu i shekullit të shfaqjes është ai njëri që ka gjetur veçoritë që kërkojnë të dërguarit (p.q.m.t.). Por më elegantja e tyre është pasqyrimi i këtyre veçorive në mbarë përmasat e jetës shoqërore. E thënë ndryshe njerëzit nuk janë robër vetëm në këndvështrimin e shfaqjeve të brendshme. Harmonia e jetës së tërë njerëzimit në shekullin e shfaqjes është harmonia e “‘ubūdijjetit” (robërimit). Pra pikërisht ashtu siç ka cituar dhe Prijësi i Besimtarëve (p.m.t.) në këtë urdhër: “Derisa punërat dhe përmendja ime të bëhen një përmendje e vetme, gjendja ime le të jetë e vazhdueshme në shërbimin Tënd”. Shprehem kështu sepse në atë shekull marrëdhëniet shoqërore dhe adhurimet shoqërore do të jenë engjëllore. Që të tërë njerëzit do ta adhurojnë Allāhun me të tëra qëndrimet dhe sjelljet e tyre. Në të vërtetë shfaqja e kujdestarisë së kujdestarit të Allāhut (p.m.t.) shfaqet në të tëra përmasat e jetës njeriut dhe kjo shfaqje dhe ky “‘ubūdijjet” (robërim) është zanafilla e jetës dhe dritës. Unë nuk dua që të them se ndodh “m‘asūmijjeti” (pafajësia). Pafajësia është nga dritat e të pafajshmëve të dëlirë (p.q.m.t.) por gjatë tërë shekullit të shfaqjes dhe shoqëria e madhe shī’īte arrin në atë vend të lartë sa të tëra sjelljet e tyre marrin formë me bindjen ndaj kujdestarit të Allāhut (p.m.t.) dhe jeta e tyre shoqërore merr jetë në vullnetin e kujdestarit të Allāhut (p.m.t.) dhe dritën e kujdestarisë. Si rrjedhojë njeriu më i fundit është njeriu i rritur nga të dërguarit (p.q.m.t.). Jeta shoqërore është shfaqja e kujdestarisë së kujdestarit të Allāhut (p.m.t.). Drita e “‘ubūdijjetit” (robërimit) drita e robërimit ndaj Allāhut shfaqet në të tëra fushat e jetës.

Prezantuesi: Shumë shkrimtarë kur duan që të përshkruajnë shekullin e shfaqjes, bëjnë me shenjë në përcjelljet që kanë të bëjnë me rritjen e mirëqenies lëndore, me shumimin e mirësive lëndore si prodhimet e bujqësisë dhe blegtorisë, teprimin e pasurive dhe thesareve, asgjësimin e varfërisë, sigurimin e barazisë dhe drejtësisë. Shumë mirë por a mund të përmblidhet i tërë dallimi i shekullit të shfaqjes me shekujt e tjerë, vetëm me rritjen e mirëqenies lëndore dhe qetësisë së njerëzve dhe shumimin e pasurisë dhe thesarit?! Vallë a nuk do të ndodhë asnjë ndryshim cilësor në njeriun dhe botën?! Cili është dallimi më kryesor dhe themelor i këtij shekulli nga shekujt e tjerë, që është kaq i çmuar dhe që njerëzit e kanë pritur me shekuj me radhë ardhjen e tij dhe janë përballur me dhjetra mundime, shqetësime dhe vështirësi?!

I ftuari: Pohoj se nuk ka asnjë dyshim se do rriten mirësitë lëndore dhe mirëqenia në shekullin e shfaqjes. Kjo çështje do të jetë kështu dhe në Xhennet. Megjithatë dhënia e mirësive ndaj kujdestarëve të Allāhut dhe besimtarëve në Xhennet, as që mund të krahasohet me dhënien e mirësive e banorëve të kësaj bote në këtë botë në pikëpamjen e jashtme dhe cilësore. Gjithashtu dhe dhënia e mirësive ndaj besimtarëve në shekullin e shfaqjes, - që shprehet dhe quhet një shkallë nga shkallët e Xhennetit që shfaqet në këtë botë - as që mund të krahasohet me dhënien e mirësive ndaj tyre përpara shfaqjes. Them kështu sepse dhe Xhenneti nuk është gjë tjetër përveç një shkallë e kujdestarisë së Allāhut të Madhëruar dhe në të zë vend dhe kujdestaria e kujdestarit të lartë të Allāhut. Çdo njeri në Xhennet është në shtëpinë e gostisë dhe miqësisë së kujdestarit të Allāhut (p.m.t.). Ata kanë fatin e zotërimit të shkallës së faljes në kujdestarinë e kujdestarëve të Allāhut dhe u jepen mirësi.

Në këtë pikë mendoj se do të jetë me vend hedhja e një syri një përcjelljeje të përcjellur në veprën me titull: “Usūl mine’l-Kāfi” (Metodologjia e Mjaftuesit) e Imām Kulejnit (m.m.t.) me synimin e kuptimit sa më të mirë të çështjes. “‘Ammār Sabāti thotë se ne i drejtuam pyetje Imām Ṣādiḳut (p.m.t.)në lidhje me komentimin e ajeteve kuranore: “A është i njëjtëai që iu bind Allāhut dhe kërkoi kënaqësinë e Tij, me atë që tërhoqi kundër vetes hidhëriminemadh nga Allāhu dhe vendi i mbërritjes së tij është Xhehennemi i cili është një përfundim shumë i keq?!” Ata kanë shkallë të ndryshme tek Allāhu. Allāhu e shikon shumë mirë ata që veprojnë”. (Ali Imrān, 162-163) Imām Ṣādiḳu (p.m.t.) urdhëroi: “Ata që kërkojnë kënaqësinë e Allāhut janë imāmët dhe o ‘Ammār, shkallët e besimtarëve janë sipas kujdestarive dhe urtësive të tyre...”Si rrjedhojë theksojmë kriteri i njohjes së imamëve (p.m.t.) dhe lidhja me kujdestarinë e tyre u jep formë shkallëve shpirtërore të njeriut dhe krijon përsosmërinë. Ç’është e vërteta dhe Xhenneti është duke u mbytur në shkallët e gostisë së kujdestarisë hyjnore.

Duke marrë parasysh këtë mund të themi se megjithëse mirësitë lëndore e kësaj bote do të zgjerohen në shekullin e shfaqjes, sërish çështja më themelore në këtë shekull është ndryshimi i konceptit të nevojës dhe kënaqësisë. Herë-herë nevoja dhe kënaqësia formësohen sipas boshtit të mendjemadhësisë dhe shejtanllëkut (djallëzisë). Në këtë gjendje nevoja dhe kënaqësia është përfitimi nga kënaqësitë lëndore dhe mbytja në veten. Ndonjëherë nevoja dhe kënaqësia zhvillohen në boshtin e robërimit. Nevoja dhe kënaqësia këtu ka të bëjë me konceptet e përafrimit dhe robërimit ndaj Allāhut. Pra tanimë mendjemadhësia nuk shihet në asnjë kënaqësi. Shija e kënaqësisë është kënaqësia e robërimit ndaj Allāhut të Madhëruar. E thënë ndryshe ajo është kënaqësia e kujdestarisë hyjnore. Pra kënaqësia e brendshme nuk është gjë tjetër përveç gëzimit të kujdestarisë. Njeriu mëkatar është i kënaqur me kujdestarinë e iblisit, pra kujdestaria e iblisit shfaqet në kënaqësinë e tij. Kënaqësia e njerëzve mëkatarë është në përpjestim me përhapjen e kujdestarisë së iblisit. Ajo është një lumturi dhunuese, e errët dhe e poshtër. Por lumturia e besimtarit është në përpjestim me përhapjen e kujdestarisë së kujdestarit të lartë të Allāhut pra me kujdestarinë e Allāhut. Ky gëzim është ndriçues dhe është gëzimi i mëshirës. Sepse në çdo veprim të tyrin ata marrin për kujdestar kujdestarin e Allāhut dhe ndriçimi i Allāhut bëhet përfshirësi i tyre. Përsëri dhe e vërteta e Xhennetit të tyre janë gëzimet që burojnë nga kujdestaria dhe shkallët e përafrimit. Si rrjedhojë herë pas here zgjerimi i nevojës dhe kënaqësisë jetësohet nën kujdestarinë e iblisit. Brenda nevojës dhe kënaqësisë gjendet shumësi dhe njëjësi. Më pas shfaqet ky qytetërim lëndor i çrregullt i cili mbarë nevojat dhe kënaqësitë e njeriut i shikon në epshin dhe joshjen. Kurse ndonjëherë nevoja dhe kënaqësia merr jetë nën kujdestarinë e kujdestarit të Allāhut dhe në këtë botë ndodh një gëzim dhe lumturi engjëllore. Pikërisht ashtu siç ka përkufizuar Prijësi i Besimtarëve në Hutben e Kasias kur ka përshkruar njerëzit e vërtetë të përkushtimit (frikëshpresës ndaj Allāhut): “Zemrat e tyre janë në Xhennete, trupat e tyre janë në punë”. Kjo nënkupton se në këtë çast zemrat e tyre janë të mbytura në mëshirën hyjnore në Xhennete.

Si rrjedhojë vëmë theksin ky njeri, këmba e të cilit shkel në rruzullin tokësor e ka zemrën në Xhennet. Gëzimi i tij është një gëzim engjëllor. Madje dhe ngrënia e ushqimit e njeriut besimtar është e ndryshme me ngrënien e ushqimit të njeriut mohues. Rishtas dhe kënaqësia që ai përjeton nga martesa është engjëllore. Sigurisht se këto janë shpikje të përfytyrimit për njerëzit të cilët nuk kanë arritur në këto shkallë, por sipas mësimeve të të dërguarve (p.q.m.t.) kënaqësia e njeriut besimtar ndodh në shkallët e tij të besimit dhe natyrisht në besimin e tij. Si rrjedhojë pohojmë se konceptet si nevoja, kënaqësia, gëzimi dhe përsosmëria ndryshojnë në shekullin e shfaqjes dhe ecuria e tyre ndryshon. Kur të ndodhë dhe të shfaqet kujdestaria e kujdestarit të Allāhut edhe vetë natyra do të jetë në harmoni të plotë me dëshirën e njeriut dhe natyrshëm natyra do t’ua paraqisë mirësitë e saj njeriut. Nga ana tjetër kur kujdestaria e kujdestarit të Allāhut të shfaqet në zemrat e njerëzve, atëherë njerëzit do të shtijnë në dorë disa “emra të fshehtë” për të cilët herë-herë flitet se janë dituri të fshehta që njerëzimi në këtë çast nuk i ka në dorë. Njerëzit në kornizën e këtyre diturive të fshehta do t’i zotërojnë më thellë shtresat në këtë botë. Ndikimi i dëshirës së tyre, do të përparojë deri në thellësitë e natyrës, mundësia e shfrytëzimit të mirësive të tyre dhe mirësitë e fshehta të qenieve, vihen në gjendje gatishmërie për ta në këtë botë. Ata me gëzim dhe mirësi mbyten në kujdestarinë e kujdestarit të Allāhut. Ata punojnë në drejtim të dëshirës, ata duke kërkuar që të arrijnë në kënaqësitë epshore nuk bëjnë gjëra që bien ndesh me të. Madje dhe kënaqësitë e lejuara të tyre janë të ndryshme nga kënaqësitë e lejuara të të tjerëve. Si rrjedhojë në njërën anë fusha e sundimit të natyrës ndryshon dhe Allāhu i Madhëruar e bën njeriun zotërues të shtresave më të thella në këtë botë. Pikërisht si paraqitja në urdhrin e tij së energjisë që është brenda atomeve në këtë qytetërim lëndor. Dhe njeriu me ndihmën e kësaj energjie fiton fuqinë e mundësisë së kryerjes së shumë punëve. Por dhe natyra ka shtresat e saj të fshehta të cilat me emrat e tyre dhe dituritë e fshehta të tyre paraqiten në urdhin e besimtarëve dhe në këtë mënyrë shtihet në dorë kjo fuqi. Kjo dukuri nuk do të ndodhë për një ose dy besimtarë, por kjo punë përkthehet se të tërë besimtarët do të kenë miësi në shekullin e shfaqjes.

Në këtë shekull mendja do të arrijë përsosmërinë. Dituritë e fshehta, dëshmia e përgjithshme dhe zbulimi i ndërsjellë do të përhapen. Unë mendoj se kjo do të jetë një gjë që mund të arrihet nga mbarë shiitët e Imām Mehdīut (p.m.t.). Pavarësisht të tëra këtyre problemi dhe sprovimi i tyre është ky: “Të tëra këto shfaqje që janë në duat e tyre, duhet të përdoren në udhën e kujdestarit të Allāhut. Derisa ato duhet të mbyten në kujdestarinë e kujdestarit të Allāhut, thelbi i gëzimeve, ato duhet të jenë në kujdestarinë e kujdestarit të Allāhut, ato duhet t’i flijojnë gëzimet, lumturitë dhe ngazëllimet e tjera për atë ngazëllim. Ky sprovim është një sprovim i rëndë në shekullin e shfaqjes.

Si rrjedhojë veçoria më themelore e shekullit të shfaqjes është shfaqja e kujdestarisë së kujdestarit të Allāhut. Kjo kujdestari, është një litar i sigurtë i robërimit. Kurse në shekullin e shfaqjes do të marrë jetë dhe gjykimi i robërimit. Gjithashtu do të ndodhë dhe “ṣirāṭi” (udha) - që dhe kjo është e vërteta e kujdestarisë së kujdestarit të Allāhut (p.m.t.) - në të cilën do të marrin fund të tëra udhët madje dhe udhët e të dërguarve. Drita e të vërtetës, udhëzimi i të vërtetës, jeta etj., do të shfaqen në jetën e përgjithshme të njerëzimit dhe njerëzimi përgatit një vend të ri nga jeta njerëzore dhe drita. “Dijeni me të vërtetë se Allāhu e ringjall sipërfaqen tokësore pas vdekjes së saj. Ne padyshim ua kemi sqaruar “ajetet” (argumentet) duke shpresuar që tëkuptoni”. (Ḥadīd,17); gghh “Në atë ditë Toka do të ndriçohet me dritën e Zotit të saj, libri (shënimet mbi punërat) është vënë pranë, do të sillen të dërguarit dhe dëshmitarët dhe mes tyre do të kryhet gjykimi me drejtësi dhe atyre nuk do t’u bëhet padrejtësi”. (Zumer, 69) Gjithashtu dhe ajetet e tjera në drejtim të komentimit të shekullit të shfaqjes, komentojnë veçoritë e shfaqjes së kujdestarisë së kujdestarit të Allāhut, në boshtin e shfaqjes së tij, shfaqjes së kujdestarisë së kujdestarit të Allāhut dhe shfaqjes së urdhrit hyjnor.

Thelbi i çështjes është ky: “Zemrat e njerëzve që janë mbledhur rreth e rrotull kujdestarit të Allāhut në shekullin e shfaqjes janë ndriçuar me dritën e dashurisë. Dashuria në zemrat e tyre është pasqyruar me një gjuhë të zjarrtë. Ata janë njerëzit të cilët kujdellāhut e shikojnë si të dashurin e tyre të vërtetë kujdestarin e Allāhut. E thënë ndryshe i dashuri i tyre i vërtetë është Allāhu i Madhëruar. Krahas Allāhut të Madhëruar ata duan dhe kujdestarin e Allāhut. Të tëra kënaqësitë dhe gëzimet iu jepen më tepër mirësi se sa kujdestaria e kujdestarit të Allāhut. Sigurisht se është mëse e natyrshme dhënia e mbarë botës në urdhrin e këtyre lloj njerëzve. Pikërisht siç iu është dhënë dhe Xhenneti.

Banorët e Xhennetit, nuk kërkojnë lojë dhe argëtim në botën tjetër, sepse ata janë joshur nga kujdestaria dhe e vetmja gjë që duan është mirësia, e vërteta dhe gëzimi i përafrimit. Shoqëria ideale e qenies së shenjtë e Imām “Zamānit” (të Kohës) (p.m.t.) është shoqëria ideale e të dërguarve dhe kujdestarëve dhe nuk është shoqëria ideale e të ashtuquajturit qytetërimi lëndor. Kjo është shoqëria në të cilën “‘ubūdijjeti” (robërimi) merr kuptimin e saj. Mbarë njerëzimi i drejtohet Allāhut dhe përjeton gëzimin e robërimit ndaj Tij. Njerëzimi arrin në një vend të tillë sa dashuria e Zotit dhe dëshira e zjarrtë e takimit me Të, merr shpirt në qenien e tij dhe i flak jashtë zemrës epshet fëmijërore. Për hir të vërtetës shijimi i mirësive me ta, është shijimi i mirësive me gostinë e përafrimit me Allāhun e Madhëruar. Pra kur gëzimi i njeriut shfrytëzon mirësitë lëndore, këto burojnë si pasojë e shpërblimit të Allāhut dhe qenies së gostisë së Tij.

Ne iu falenderojmë Imzot Ajetullāh Mir Bākirī. Ne iu shprehim falenderimet tona dhe ju ndjekësve tanë të nderuar. Shpresojmë se do të shihemi përsëri. Allāhu iu ruajttë. Paqja, mëshira dhe begatia e Allāhut qofshin mbi ju.

Sqarime të Nevojshme:

(f.m.t.) - falenderimi mbi të
(k.m.t.) - krenaria mbi të
(l.m.t.) - lartësimi mbi të
(p.m.t.) - paqja mbi të
(p.q.m.t.) - paqja qoftë mbi të



Burimi : Medya Şafak