Zoran Gjingjiç  ka jetuar dhe ka arritur për të transformuar  Serbinë në (të paktën në skicë) vend liberal-demokratik, pa këte nuk do të kishte ishte referendumi i Malit të Zi.

Është shumë e mundshme që Gjukanoviç dhe Gjinxhiç të gjejnë një marrëveshje që do të ruajë një lloj komuniteti politik të Serbisë dhe Malit të Zi.

Trembëdhjetë vjet kanë kaluar që nga Mali i Zi, siç thonë zyrtarët në raste solemne, rivendosën shtetësinë. Dhe debati për "nëse ishte" ose "jo i nevojshëm" është ende në vazhdim.

Numri i atyre që pranojnë sot faktin se Mali i Zi është shtet i pavarur është pak më i lartë se numri i atyre që mbështesin idenë në një referendum.      Por edhe numri i atyre që ende duan bashkimin me Serbinë nuk është i papërfillshëm.

Për shkak të një politike të tillë, Fronti Demokratik është më i madhi i Partisë Demokratike të Socialistëve në pushtet. Të cilat, pavarësisht nga shuma e saj të shkatërrimit shoqëror të prodhuar, pavarësisht nga fakti se kjo për institucionet e partisë, nga brenda, është si një kancer, në vend se të ndërtohet, plaçkitet dhe paligjshmëra që ka kohë që të bëhet groteske dhe e çuditshme, pavarësisht përzgjedhjes negative të ushtruar nga, e cila çoi në fakti që udhëheqësit e partisë dhe të vendit, Millo Gjukanoviq, atëherë kur ishte e nevojshme, në atë parti bën gjera koherente dhe efektive të mbrojë - të cilat, unë po ju them, pavarësisht nga të gjitha këto në qeverinë mbijeton ashtu si e vetmja mbrojtje efektive të frontit Demokratik - si kujdestar të pavarësisë së dhe përcaktimi pro-perëndimor i vendit.

Kemi shpëtuar veten nga pavarësia

Debati në fjalë nuk është i arsyeshëm. Sepse është mjaft e qartë se Mali i Zi, siç është sot, është në një vend i mirë dhe në një gjendje më të mirë sesa do të ishte në bashkimin me Serbinë. Edhe në komunizëm, Mali i Zi ishte republika jugosllave më e pazhvilluar. Falë cilësive të tij më të vogla dhe më shumë se të tjerët kanë vetë shkatërruar, Mali i Zi është përpara Serbisë, BiH dhe Maqedonisë sot. Nuk është vetëm për atë që kemi fituar nga pavarësia, por edhe për atë që kemi shpëtuar.  

Vojislav Koshtunica bëri të qartë se do të humbasin referendumin, Serbia insiston në shtet unitar), e  cili, në vend  se të jetë një anëtar i NATO-s dhe anëtari i parë i ardhshëm i BE-së, përzemërsisht mbrojti tezën se "Kosova është e jona", dhe në ndërkohë, ka shumë gjasa, Milorad Dodik aq i nderuar ka dëshiruar qasje në det.

Ajo që unë jam gati të ju tregojnë se është shumë e ndryshme nga narracionit zyrtar shtetëror të "rindërtimin e Shtetit" si rezultat i procesit të maturimit të kombëtar dhe shtetëror ndërgjegjes "në malazezët." Unë mendoj, për ju, se sot, Mali i Zi nuk do të ishte i pavarur, se në vitin 2006 Zoran Gjingjiç ishte në pushtet në vend të Koshtunicës. Po Gjingjiç ka jetuar dhe ka arritur për të transformuar Serbinë në (të paktën në skicë) si vend liberal-demokratik, nuk do të ishte referendumi i Malit të Zi.

Së pari: rinovimin e shtetësisë së Malit të Zi ishte, në një dimension, një masë mbrojtëse, për të cilat Mali i Zi ka vendosur me një vonesë të madhe në raport me republikat e tjera jugosllave, dhe madje edhe të Kosovës (ashtu si Mali i Zi i fundit ka deklaruar gjuhën e vet, si "themelin e kombëtar identiteti ").

Ajo që ndodhi, u humb nga Serbia

Kjo është një tjetër gjë që nacionalistët serbë nuk e kuptojnë: nëse nuk ka nacionalizëm tuaj të trashë dhe të përgjakur, sot nuk do të bërtisni.

Burimi : Al Jazeera