Ushtria pushtuese izraelite nuk ishte në dijeni se prushi i Rezistencës Islamike po fillonte të digjej me shpejtësi nën hirin e sulmeve të saj dhe shtypjes së përditshme mbi popullin e jugut. Në këtë periudhë, kur refleksi i rezistencës dhe qëndresës në Liban dhe në gjeografinë arabo-islame thuajse po shembej, treguesit parashikonin një të ardhme të shëmtuar për rajonin e mbuluar me vellon e dorëzimit dhe nënshtrimit. Sipas këtij skenari, të gjitha pushkët do të thyheshin nën peshën e tankeve izraelite, të cilat kishin pushtuar qendrën e Bejrutit dhe kishin hyrë për herë të parë në një kryeqytet arab.

Thyerja e rrethit dhe këputja e telave

Arabët dhe perëndimorët po fillonin të pikturonin tablotë e fazës tjetër për Libanin Jugor në blloqet e tyre përkatëse. Aq sa Ariel Sharon, i cili udhëtoi nëpër qytetet dhe fshatrat e Libanit dhe mbërriti në Bejrut, u bashkua me grupin e ri qeverisës për të krijuar një model që do të popullarizohej veçanërisht në vendet e rajonit të njohura si shtetet unazore. Ndërsa Sharoni bërtiste se edhe orkestra izraelite mund të pushtonte Libanin, orkestra izraelite po bënte përgatitjet për të luajtur këngën e dytë të fitores pas pushtimit të Palestinës. Kjo këngë strategjike u konsiderua si fillimi i projektit që siguroi që Izraeli dhe Kombet e Bashkuara pas saj të barazonin të gjitha sistemet arabe dhe islamike.

Udhëtimi i Izraelit nuk ishte i lehtë, pavarësisht imazheve të armëve të varrosura dhe flamurit të ulur. Telat e instrumenteve muzikore që luanin melodinë e shkatërrimit dhe të luftës u prenë dhe këpuseshin në rajone të ndryshme. Duke filluar nga jugu, duke vazhduar në rajonet e Sidonit dhe Haldes dhe duke arritur në rrugët e Bejrutit, Izraeli pushtues e dinte se atëherë mund të ndezte zjarrin e luftës. Megjithatë, ai nuk ishte në gjendje të shuante këtë zjarr dhe të kontrollonte krahët përhapës të zjarrit.

Vjeshta izraelite në Sur

Në nëntor 1982, qyteti i Surit, si fshatrat e tjerë në jug, po shtypej nën peshën e praktikave ushtarake të Izraelit. Ushtria armike doli në rrugë dhe kreu bastisje e arrestime kundër popullit. Në këtë atmosferë heshtjeje të dyshimtë, në çdo cep të qytetit u vendosën barrikada fikse dhe të lëvizshme në kërkim të grupeve të luftëtarëve të armatosur të pajisur me furnizime modeste për të qenë zëri i Rezistencës. Kjo gjendje e qytetit, e lyer me ngjyrat e vjeshtës, paraqiste zemërimin e fshehur në fytyrat e njerëzve. Në orën 7 të mëngjesit të së enjtes, 11 nëntor, një shpërthim i frikshëm bëri jehonë në qytet. Ndërsa intensiteti i shpërthimit mbyti zhurmën komplekse të tankeve, avionëve luftarakë dhe pushtimit, njerëzit u ndeshën me një re gjigante tymi të zi që mbuloi qiejt e qytetit. Duke mos kuptuar se çfarë po ndodhte, banorët e Surit fillimisht menduan se ushtari armik izraelit kishte bërë një lëvizje të re. Por këtë herë skena ishte ndryshe. Posta e komandës ushtarake izraelite në rajonin e Detit të Galilesë ishte në gërmadha. Në një kohë të shkurtër u kuptua se ky seli, i cili rëndon plagët e njerëzve me arrestime dhe tortura, i ishte nënshtruar një sulmi kamikaz me makinë bombë nga një i ri 19-vjeçar. Sulmi rezultoi në vrasjen dhe plagosjen e më shumë se 150 ushtarëve okupues izraelitë.

Ditë zie në Izrael

Selia u shemb përtokë, shpërtheu një zjarr i madh dhe një re e madhe tymi u ngrit në qiell. Ushtarët armik që i mbijetuan shpërthimit u plagosën gjithashtu nga zjarri që hapën rastësisht njëri-tjetrit në panik. Britmat e të plagosurve jehonin kudo. Fragmente të kufomave të ushtarëve të okupacionit u shpërndanë në oborrin e ndërtesës. Në vendngjarje janë mbledhur krerët e lartë dhe komandantët e ushtrisë armike, të cilët kanë dalë menjëherë në vendngjarje në një kordon ushtarak dhe në mjedise të rrepta sigurie. Në krye të këtyre drejtuesve ishte komandanti rajonal i veriut, gjenerali “Amir Drori”.

Në një deklaratë të bërë nga zëdhënësi i ushtrisë izraelite, thuhet se 74 komandantë dhe ushtarë, përfshirë administratorë ushtarakë, kanë humbur jetën në sulm, dhe kufomat e 27 prej tyre rezultojnë të zhdukur. Gazetat izraelite, në lajmet e tyre pak ditë pas sulmit, shënuan se bilanci i incidentit ishte 141 të vdekur, 10 prej të cilëve të zhdukur. Zyrtarët e ushtrisë armike, veçanërisht shefi i shtabit të ushtrisë izraelite Rafael Eitan, fillimisht u përpoqën të krijonin një histori të dobët për ngjarjen. Në këtë kuadër, ata kanë pohuar vazhdimisht se objekti është shembur për shkak të një defekti në strukturë. Ata më vonë thanë se shpërthimi ishte rezultat i një sulmi me bombë të vendosur në themelet e ndërtesës. Megjithatë, ata më në fund pranuan se ndërtesa u shkatërrua nga një sulm me makinë bombë. Më 15.11.1982 regjimi armik shpalli zi në territorin e pushtuar. Sirenat e zisë u dëgjuan në të gjithë entitetin sionist. Kanalet televizive ndaluan transmetimin dhe u lanë vend këngëve të trishta.

Ahmed Xhafer Kassir, pushtuesi i periudhës së dëshmorëve të Rezistencës  Islame                                                                                         

Sipas burimeve të rezistencës islame, data e operacionit fillimisht ishte caktuar si 10 nëntor 1982. Megjithatë, për shkak të ndryshimeve në plan në minutën e fundit, operacioni u shty për ditën e nesërme. Dhe në mëngjesin e 11 nëntorit, një sulm vetëvrasës ndodhi në një mot me shi. Ushtarët e armikut, të cilët ishin shpërndarë në kampet përreth në mot të kthjellët, për shkak të kushteve atmosferike të asaj dite u desh të strehoheshin në godinën e shtabit. Moti me shi kishte shtuar numrin e ushtarëve, të cilëve iu bashkua edhe një zyrtar i lartë i inteligjencës. Nga ana tjetër, shumë të burgosur libanezë u transferuan në një ndërtesë tjetër atë ditë. Burimet thonë se “Pallati përbëhej nga tetë kate. Një kat i ndërtesës, ku ndodhen zyrat e lidhura drejtpërdrejt me inteligjencën izraelite, iu nda selisë së njësisë së ndihmës nën komandën izraelite në rajon. Kati i katërt ishte i rezervuar për oficerët dhe zyrtarët e caktuar për detyra specifike si inteligjenca, logjistika dhe ndërlidhja”.

Burime të lidhura me Rezistencën vazhdojnë, “Plani përfshinte dy operacione të njëkohshme për të pasur një ndikim më të madh. Pika e dytë u zgjodh si posta komanduese izraelite në qytetin e Sidonit. Megjithatë, kushtet në terren që u krijuan në momentin e fundit e penguan operacionin e dytë dhe operacioni i Ahmed Kasirit u kënaq. Dy nga miqtë e tij po prisnin Ahmed Kassir-in, i cili iu afrua ndërtesës në Sur me automjetin e tij të bombarduar, afër qendrës.”

Rezistenca dhe krenaria e jugut

Derisa nuk dihej ende identiteti i heroit të atentatit martir, banorët e Surit filluan t'i shkruanin tregime heroike krenare këtij të riu trim. Rezistenca shpalli identitetin e heroit të operacionit më 19 maj 1985. Është raportuar se personi që kreu operacionin në natën e përkujtimit të dëshmorëve në qytetin Deir Kanon en-Nehr ishte Ahmed Cafer Kassir. Që atëherë, Rezistenca Islame feston përvjetorin e operacionit të Ahmed Kasirit, 11 Nëntorin, çdo vit, si ditën e dëshmorëve.

Shenjat dhe pasojat

Sulmi istishhadi i Ahmed Kassirit shënoi një pikë kthese radikale në periudhën e konfliktit me Izraelin pushtues, me kohën e tij, rezultatet në terren dhe kushtet në të cilat u krye operacioni. Ky sulm pati një ndikim të madh në fazën tjetër, më të rëndësishmet prej të cilave janë:

- Armiku Izrael pësoi humbje të mëdha në një lëvizje të vetme. Kjo u arrit me metodën e "sulmit vetëvrasës" - një armë vdekjeprurëse që armiku nuk e dinte më parë. Kjo armë, e cila do të neutralizonte praktikat e sigurisë dhe ushtarake, bëri bujë të madhe në sistemin e luftës, i cili ishte i dëshpëruar për të penguar sulmin vetëvrasës, i cili pranoi vdekjen pa frikë.

- Lëvizja e Rezistencës në Libanin jugor dhe në Bekaa perëndimore u zgjerua. Në periudhat e mëvonshme u thyen barrierat e frikës së njerëzve që hynin në përleshje publike kundër ushtrisë pushtuese. Kjo kontribuoi në përhapjen e frymës së Rezistencës dhe sfidës. Me rritjen e nivelit të sigurisë dhe presionit ushtarak ndaj armikut, pushtuesit mbetën në një mjedis armiqësor. Përballë objektivit të rrethimit popullor dhe të Rezistencës, nuk mbeti zgjidhje tjetër veçse të tërhiqem te armiku.

- Ky operacion ngatërroi letrat e lojës të rregulluara nga armiku Izrael. Sepse Izraeli mendonte se ishte përhapur në Bejrut dhe në rajonin jugor dhe se atje nuk kishte asnjë organizatë të armatosur që mund të kërcënonte ushtarët e tij. Megjithatë, ky sulm dhe seria e operacioneve që pasuan në zemër të territoreve të pushtuara, tronditën tokën nën këmbët e pushtuesve dhe dështuan projektet e tyre.

- Armiku sulmues shtyu të ristrukturonte forcat e tij në Liban. Duke besuar se kjo mund të ndihmonte në zvogëlimin e vëllimit të operacioneve që synonin ushtarët, makineritë dhe agjentët e tij, ai i detyroi ata të tërhiqeshin në të ashtuquajturat kufijtë e "rripit të sigurisë". Ky operacion ishte fitorja e parë e Rezistencës Islame. Dhe kjo hapi rrugën për fitore të njëpasnjëshme.