Shkrimtari dhe profesori Emel Saad, pasi e ka akuzuar Arabinë Saudite se e ka detyruar Kryeministrin e Libanit, Saad Hariri është shprehur se ka qënë rritja e mbështetjes së Hizbullahut për ta nxjerrë atë nga ndalimi i autoriteteve saudite.

AARON MATE: Jemi këtu me “The Real News”. Unë jam Aaron Maté. Tensionet mes Libanit dhe Arabisë Saudite janë duke u përshkallëzuar gjithnnjë e më shumë pas dorëheqjes së Kryeministrit libanez, Saad Hariri. Ditën e enjte, Arabia Saudite është shprehur se Libani në mënyrë efektive ka shpallur luftë kundër saj dhe ka urdhëruar që menjëherë të gjithë qytetarët sauditë të largohen nga Libani. Ditën e premte, kreu i Hizbullahut, Hassan Nasrallah ka deklaruar se Arabia Saudite po e mban Haririn në ndalim kundër vullnetit të tij të lirë në një përpjekje për të shfrytëzuar përçarjet e brendshme dhe për të dobësuar shtetin libanez. Komentet e Nasrallahut vijnë një ditë pasi Departamenti i Shtetit të SHBA-së nxiti spekulime rreth statusit të Haririt, duke refuzuar të thoshte se ai po mbahej kundër vullnetit të tij në Arabinë Saudite.

Zëdhënësi i departamentit të shtetit të SHBA-së: Sa i përket kushteve të ndalimit të tij, situatave që po zhvillohen, apo bisedimeve mes Arabisë Saudite dhe Kryeministrit Hariri, do të më duhet t'ju referoj nëzyrin e shtypit të qeverisë së Arabisë Saudite dhe gjithashtu zyrës së z. Hariri.

Shtypi: Më falni, ju folët për kushtet e mbajtjes së tij. A ndodhet ai aktualisht në paraburgim?

Zëdhënësi i departamentit të shtetit: Unë nuk do të merrem aktualisht me shpjegimin e këtyre koncepteve dhe nuk do të flas në lidhje me këtë çështje. E vetmja gjë që mund të them është se ku ndodhet tani.

Shtypi: Atëherë, ku ndodhet ai? Në ndonjë dhomë të këndshme në hotelinRitz-Carlton?

Zëdhënësi i departamentit të shtetit: Nuk e di ku ndodhet personalisht.

Shtypi: Apo është në  rajon në paraburgim ...?

Zëdhënësi i departamentit të shtetit: Kam dëgjuar raporte të ndryshme. Unë nuk mund të konfirmoj se ku është, megjithatë nga momenti në moment mund të konfirmohet...

Shtypi: Atëherë, ku i ka zhvilluar ai takimet?

Zëdhënësi i departamentit të shtetit: Takimet janë zhviluar, megjithatë nuk mendoj se kamkompetencat e nevojshme për të dhënë këtë informacion. Megjithatë do të interesohem në lidhje me këtë çështje.  

AARON MATÉ: Për të diskkutuar në lidhje me situatën mes Libanit dhe Arabisë Saudite kemi zhvilluar një bisedë me profesorin e Universitetit të Libanit në Beirut, Emel Saad.

Emel Saad, mirë se keni ardhur. Le të fillojmë me Haririn. Hizbullahu është shprehur se ata besojnë se Hariri po mbahet kundër vullnetit të tij në Arabinë Saudite. Arabia Saudite nga ana tjetër shprehet se po e mbrojnë atë nga një komplot për atentat. Çfarë mendoni se po ndodh?

EMEL SAAD: Hizbullahu nuk është i vetmi që është i bindur se Hariri po mbahet kundër vullnetit të tij. Edhe shteti libanez vetë në fakt e ka miratuar këtë pozicion. Madje edhe anëtarët e partisë së tij kanë insinuuar se ky është versioni që edhe ata vetë besojnë gjithashtu, prandaj mendoj se ka qoftë shumë apo qoftë më pak prova të forta tani që Hariri është në fakt një nga shtetasit saudit, duke qënë se ai ka shtetësi të dyfishtë, të cilët janë ndaluar dhe ndodhet nën arrest shtëpiak. Përsa i përket atentateve dhe pretendimevenë lidhje me ato, nuk ka pasur asnjë dëshmi se jeta e Haririt ishte nën ndonjë lloj rreziku në Liban. Kur doli raporti i Al Arabiya në lidhje me këtë histori, tre degë të ndryshme të shërbimeve të sigurisë të Libanit kanë bërë deklaratat e tyre dhe kanë mohuar faktin se jeta e tij ishte me të vërtetë në rrezik. Siguria e Brendshme, Siguria e Përgjithshme, Shërbimet e Inteligjencës së Ushtrisë, e mohuan një situatë të këtillë. Pastaj Al Arabiya ndryshoi narrativën e saj dhe deklaroi se kishin qënë burimet perëndimore që i kishin informuar se jeta e tij ishte në rrezik. Pra, është një histori shumë e dobët dhe e fabrikuar, nuk është e vërtetë dhe askush këtu në Liban nuk e merr seriozisht.

AARON MATÉ: Ditën e enjte, Arabia Saudite, duke urdhëruar qytetarët e saj që të largohen menjëherë nga Libani, ka krijuar një situatë ku ka rritur frikën për një ndërhyrje të mundshëm ushtarak saudite kundër Libanit. Çfarë mendoni se po ndodh atje?

Emel SAAD: Përsa i përket aspektit të urdhrit të ndalimin të udhëtimit, kjo nuk është hera e parë që Arabia Saudite ka marr një vendim të ndalimit të udhëtimit të këtij lloji. Nëse nuk gaboj, kjo ka ndodhur edhe në vitin 2013 dhe disa herë të tjera më parë. Arabia Saudite e bën këtë periodikisht për të bërë presion politik mbi forcat politike brenda Libanit. Përsa i përket asaj që do të thotë në aspektin e përshkallëzimit tëtensionit mes shteteve, ky hap është padyshim një përshkallëzim i tensionit. Unë nuk e di të them se në çfarë do të rezultojë ky hap. Unë dyshoj shumë se kjo do të çojë në një ndërhyrjeje ushtarake të Arabisë Saudite. Do të jetë e pamundur që ata të fillojnë një lloj lufte në Liban pa ndihmën e Izraelit dhe mbështetjen amerikane. Aktualisht, duket se mbështetja amerikane mund të jetë e lehtë për t’u siguruar, veçanërisht pasi Trump duket se e po e ofron vetë këtë mbështetje. Për shembull, nga ajo që kam lexuar sot, Departamenti i Shtetit nuk duket se do ta kundërshtojë Trumpin në lidhje me këtë çështje. Megjithatë, mendoj se CENTCOM ka bërë ​​një lloj deklarate që nuk ishte plotësisht në përputhje me pozicionin e Trump.

Madje, vetë Nasrallahu është se nuk beson se Departamenti i Shtetit është në mbështetje të Trumpit në këtë çështje. Pra, le të supozojmë se bin Selman arrin të marrë mbështetjen e Trumpit për një lloj ndërhyrjeje ushtarake, të dy do të duhet të bindin Izraelin që të bëjë punët e tyre të pista për ta, veçanërisht për sauditët. Dhe kam dyshime serioze se Izraeli nuk është i interesuar tani për tani që të fillojë çfarëdo lloj konflikti ushtarak me Hizbullahun. Izraeli e ka provuar një shije të këtij lloj konflikti në vitin 2006, kur Hizbullahu ishte i prapambetur në aspektin ushtarak krahasuar me arritjen ushtarake që ndodhet tani. Hizbullahu në vitin 2006 ishte një ushtri shumë e fuqishme brenda Libanit. Ishte një rezistencë, ai ishte ende një grup guerilësh, filloi një luftë hibride, por nuk kishte aspak të krahasuar me eksperiencën he përvojë që ka akumuluar deri më sot. Kjo organizatë nuk kishte llojin e armëve që zotëron tani, nuk ka pasur përvojën luftarake që ka tani dhe nuk ka pasur të njëjtin lloj aleancash ushtarake që ajo ka krijuar tani.

Natyrisht, gjithnjë ka pasur një aleancë me Iranin dhe Sirinë, megjithatë situata në vitin 2006 nuk ishte një situatë ku Siria apo Irani do të ndërhynin ushtarakisht. Situata e vitit 2006 ishte një situatë ku Hizbullahu kishte aftësinë për të filluar një kundërsulm në territorin izraelit, për të mbledhur ose mobilizuar trupa jashtë forcës së rezistencës në luftën kundër Izraelit. Kjo është ajo që ndryshon situatën për çdo luftë të mundshme tani, para së gjithash, Hizbullahu është shndërruar në thelb një fuqi rajonale tashmë. Në vitin 2006, ishte një aktor rajonal. Sot, Hizbullahu është një fuqi rajonale. Çdo luftë që Hizbullahu është i angazhuar aktualisht nuk mund të jetë një luftë izraelito-libaneze e izoluar. Një luftë e këtillë do të jetë një luftë që luftohet në disa beteja të luftës në disa arena të ndryshme dhe të gjithë aleatët e Hizbullahut do të marrin pjesë në kërë luftë të ardhshme të mmundshme. Kjo është diçka që Nasrallah vetë e ka deklaruar dhe kërcënuar kohët e fundit kur është shprehur se do të ketë dhjetëra mijëra luftëtarë nga Siria, nga Irani, nga Afganistani, nga Iraku së bashku në krah të Hizbullahut.

Dhe kjo është pikërisht arsyeja pse unë mendoj se është jashtëzakonisht e vështirë që Izraeli të jetë gati të angazhohet në një luftë në fronte të shumëfishta, duke përfshirë edhe vetë territorin e brendshëm të Izraelit dhe gjithashtu me pjesëmarrjen e forcave të tjera aleate të Hibullahut. Kjo situatë do të duhet të zvarritet edhe në SHBA, dhe mendoj se gjithashtu, nuk ka një siguri që SHBA të jetë e gatshme të bëjë një ndërhyrje të këtillë. Unë jam mjaft i sigurt se Izraeli nuk është i gatshëm.

AARON MATÉ: Përsa i përket çështjes se Hizbullahu aktualisht është më i fuqishëm ushtarak se sa ishte gjatë luftës së vitit 2006, a shihni mommentin që ka zjedhur pala saudite për të ndërmarrë një lëvizje të këtillë kundër Libanit dhe Hizbullahut si të ndërlidhur me fitoret e fundit që ka shënuar Hizbullahu në Siri, ku edhe ka zhvilluar edhe një kapacitet më të fortë ushtarak dhe arriti të mundte forcat e deleguara saudite që po luftonin kundër regjimit të Esadit?

EMEL SAAD: Pa dyshim që këto dy momente janë të ndërlidhura me njëra-tjetrën, sepse nuk është rastësi që lëvizjet më të fundit të sauditëve kanë ardhur menjëherë pas çlirimit të Deir ez-Zour dhe të Al-Bukamalit në Siri. Tashmë në kohët e fundit është pasrë se kufiri mes Irakut dhe Sirisë është plotësisht i pastruar nga rreziku. Korridori i Rezistencës, të cilin mediat perëndimore, Izraeli dhe shtetet e tjera si sauditët preferojnë ta quajnë si Korridori Shia është në të vërtetë një korridor i rezistencës mes këtyre vendeve që sigurojnë rrjedhën e lirë të luftëtarëve, armëve, njerëzve, mallrave, të njëjtin lloj për shembull të hapjeve të kufinjve brenda shteteve antare të BE-së. megjithatë, natyrisht, në një kohë lufte është e qartë se një gjë e këtillë është akoma edhe më shumë e nevojshme. Tani që kjo është siguruar, përveç çlirimit të territorit libanez nga Nusra dhe më vonë nga ISIS-i, në fund të kësaj vere, është arritur gjithashtu edhe çlirimi në territoret e Irakut.

ISIS është dëbuar nga rajoni, Fronti Nusra ka humbur shumë nga territori që kontrollonte në Liban dhe në Siri bashkëngjitur këto edhe me humbjet e mëdha që ka shënuar Arabia Saudite në Jemen mund të themi Arabia Saudite gjendet tashmë në një situatë paniku. Tashmë është mëse e dukshme se Arabia Saudite ka dështuar keq në Jemen, pasi të gjithë mund të dëshmojnë se kjo bllokadë të fundit është një lëvizje e dëshpërimit të plotë sauditë për të shkatërruar Jemenin. Rezistenca e Husive ka krijuar një pengesë të vështirë për sauditët në përpjekjen e tyre për të qënë forca dominuese rajonale. Sauditët kanë dështuar në çdo arenë të vetme që kanë luftuar deri më tani. Dhe sot, meqë ra fjala, më lejoni të them gjë këtë para se të më dalë nga mendja, Nasrallahu vuri në dukje diçka mjaft interesante. Ai u shpreh se dhe kjo është diçka që e dimë tashmë, ne e dimë qartë dhe padyshim që Arabia Saudite po i bën presion Izraelit që të pushtojë Libanin, dhe ai u shpreh se ata i kanë ofruar edhe miliona dollarë për këtë qëllim, megjithatë ai vazhdoi duke thënë se në vitin 2006, Arabia Saudite bëri të njëjtën gjë, edhe pse nuk mund t’i veshim të gjithë përgjegjësinë, ata kanë qënë pjesërisht përgjegjës, kjo për faktin Izraeli ka për llogaritjet dhe interesat e veta dhe do të kishte filluar gjithsesi një luftë, megjithatë sauditët pa dyshim po e nxisnin Izraelin që të lufton një luftë kundër Hizbullahut dhe po e mbështeste atë në këtë luftë në mënyrë aktive.

Nga këtu kuptojmë se, Arabia Saudite ka lobuar për një luftë të këtillë për një kohë mjaft të gjatë dhe mendoj se është bërë edhe më e nevojshme kur Arabia Saudite e kuptoi se tashmë i kishte luajtur të gjitha kartat e saj në rajon dhe nuk kanë më asnjë vlerë tjetër për të. Kjo taktikë e fundit, ky është një mjet i fundit në mendimin tim. Nuk ka asgjë tjetër që ata mund të bëjnë për të parandaluar dhe penguar në rrugëtimin e ndikimit në rritje të Hizbullahut. Ata nuk mund të bëjnë asgjë kundër Iranit dhe ky është thjesht një veprimin në dëshpërim e sipër. Imagjinoni se sa e dëshpëruar duhet të jetë një shtet që të ndërmarrë kaq haptazi hapa të këtillë kundër një shteti që e ka aleat të vetin duke i rrëmbeur kryeministrin. Në mendimin tim kjo situatë është shumë e dëshpërueshme.

AARON MATÉ: Hizbullahu ka një popullaritet të gjerë brenda Libanit, megjithatë këtu nuk përfshihen të gjithë. Ka grupe që e kundërshtojnë atë, megjithatë unë po pyes veten se cili është ndikimi i kësaj lëvizjeje saudite në aspektin e opinionit publik në të gjithë anët kur bëhet fjalë për Hizbullahun?

EMEL SAAD: Ju e dini se në të vërtetë, padyshim që zgjedhësit e Hizbullahut janë plotësisht mbështetës të tij dhe po kështu edhe shumica e të krishterëve në Liban, për të mos thënë të gjitha. Ajo që është interesante është fakti se sunitë e Libanit, të cilët në të shkuarën kanë përjetuar një dekadë të tërë etëtensioneve me Hizbullahun dhe nuk kanë qenë asnjëherë mbështetës të mëdhenj të tij madje kështu vazhdojnë edhe sot. Dhe një gjë të këtillë nuk e them duke u bazuar jo vetëm në çfarë tregohet në përgjithësi, por në të vërtetë kam shqyrtuar me kujdes intervistat e mediave, qoftë në median vizive apo në styp të zhvilluar me sunitë, media të ndryshme, jo domosdoshmërisht mediat mbështetëse të Hizbullahut, si dhe nga gjithçka që kam dëgjuar nga studentët që unë u u jap mësim, nga gjërat që kam lexuar, dhe me njohjen e përgjithshme të vendit, dhe mbi të gjitha këto nga Hariri dhe partia e tij, pavarësisht se në deklaratat e tyre që kanë lëshuar kohët e fundit asnjëra prej tyre nuk e mbështet Arabinë Saudite në këtë lëvizje të fundit. Ndoshta disa prej tyre nuk e kanë akuzuar haptazi Arabinë Saudite për rrëmbimin e Haririt, por megjithatë, ata nuk e shohin këtë si në ndonjë mënyrë të dobishme për myslimanët sunitë në Liban.

Në thelb ajo që  Arabia Saudite bën kryesisht nuk mbetet vetëm me largimin e kryeministrit të Libanit nga vendi i tij duke e detyruar atë të japë dorëheqjen dhe në këtë mënyrë të destabilizojë vendin, po ashtu kjo gjë nënkupton edhe se ka rrëzuar nga pozicioni i tij edhe udhëheqësin sunni. Nuk mund të them se Hariri gëzon mbështetjen e një shumice dërrmuese të myslimanëve sunnite, megjithatë ai ka marrë rreth 50% të votave të sunnive në zgjedhjet e fundit dhe e ka gëzuar këtë mbështetje kohët e fundit. Në të vërtetë, në vitin 2009, ai fitoi 65% të votës së ardhur nga myslimanët sunni. Tani kjo përqindje ka rënë dhe është në rënie. Ai ka humbur shumë mbështetje që atëherë, megjithatë, Hariri mbetet sot, lideri që gëzon mbështetjen e një shumicë, nëse jo të shumicës së gjithë popullësisë, ai gëzon mbështetjen e myslimanëve sunni në Liban. Pra, duke e larguar atë nga skena politike libaneze, duke i mohuar atij rolin politik që ka luajtur, Arabia Saudite ka çaktivizuar në mënyrë efektive rolin e myslimanëve sunni të Libanit. Përveç kësaj, partia e vetme që me të vërtetë fiton nga kjo lëvizje është Hizbullahu.

Siç e pamë edhe sot, Nasrallahu në fjalën e tij ka mbrojjtur kushtetutën e Libanit, institucionet e Libanit, legjitimitetin procedural të këtij vendi. Ai po sillet si një burrë shteti i vërtetë dhe po fliste me gjuhën që duhet të përdorë një burrë shteti. Diskursi i tij është identik me diskursin e ndjekur nga Presidenti i vendit, Michel Aoun, i cili po bën thirrje për të njëjtën gjë. Në këtë këndvështrim, Hizbullahu tani është legjitimuar edhe më shumë brenda Libanit përsa i përket apektit popullor. Politikisht, është shfaqur shumë më i fortëse zakonisht. Në të njëjtën kohë, Nasrallahu madje mbrojti në të vërtetë të drejtat e myslimanëve sunni në Liban. Ai ngriti pyetjen: “Pse po i privoni myslimanët sunni libanezë nga udhëheqësi i tyre?” Pra, është ironike që ajo që ka bërë Arabia Saudite është margjinalizimi i sunive, kur po akuzon Iranin dhe Hizbullahun për margjinalizimin e tyre. Kur në të vërtetë këtë gjë është duke e bërë vetë Arabia Saudite duke i rrëmbyer udhëheqësin e tyre dhe duke e detyruar që të japë dorëheqjen dhe kështu duke i mohuar atij ndonjë rol të ardhshëm politik.

Dhe kjo është diçka jashtëzakonisht e rrezikshme, sipas mendimit tim. Në të njëjtën kohë, mendoj se Hizbulllahu do të vazhdojë të regjistrojë fitore nëse Arabia Saudite do të ndërmarrë hapa të mëtejshëm – të cilat në mendimin Arabia Saudite do të vazhdojë t’i ndërmarrë. Nuk po them se do të shkoj në luftë të gjithanshme, kjo nuk është aspak në planet e tyre. Nuk po them se Arabia Saudite do të bëjë një luftë të gjithanshme, por ajo që mund të bëjë është presioni ekonomik naj Libanit, dhe në fund të fundit presioni ekonomik është në vetvete një formë e luftës ekonomike. Ajo mund të përpiqet dhe ta destabilizojë Libanin në nivelin e sigurisë. Ajo mund të dërgojë terroristët në Liban. Ka shumë gjëra dhe mënyra që Arabia Saudite mund të bëjë dhe ndjekë. Ajo mund të luftojë këtë luftë në shumë mënyra të ndryshme, të cilat ndoshta do të përpiqen të paktën t’i prvojë.

AARON MATÉ: Dhe nëse ndodh të ketë një luftë, çfarë prisni që të jetë roli i SHBA-së. Ajo që dua të them është se vetëm sot kemi dëshmuar ato që ka thënë Sekretari i Shtetit, Rex Tillerson është e rëndësishme që të flasin në lidhje me këtë situtë... ai është shprehur se nuk ka vend apo rol legjitim në Liban për nasnjëdonjë forcë të huaj të jashtme qofshin këto milicitë apo elementë të armatosurë, përveç forcat e ligjshme të sigurisë të shtetit libanez, duke nënkuptuar se Hizbullahu duhet të vlerësohet si një forcë e huaj brenda Libanit.

EMEL SAAD: Kjo nuk është hera e parë që Tillerson bën një gjë të këtillë, apo jo? Ai është shprehur kohët e fundit në të njëjtën mënyrë edhe Njësinë e Mobilizimit Popullor të Irakut, të cilët dihen me bindje të plotë se janë irakiane dhe jo iraniane. Ai i quajti ato forca iraniane në atë kohë dhe i bëri thirrje që të largoheshin nga Iraku. Të njëjtën gjë është duke bërë dhe shumë më tepër duke iu referuar Hizbullahut si një forcë e armatosur e huaj apo një milici e huaj, gjë që është qesharake. Nuk e di nëse kjo është një veprim i tij i budallallepsur apo i vjen nga injoranca dhe mungesa e informacionit, apo nëse ai është në thelb thjesht një papagall i deklaratave sektare shumë të rrezikshme të sauditëve, sipas të cilëve të gjithë myslimanët shia shihen si të huaj si iranianë dhe jo si arabë. Për këtë arsye nuk jam me të vërtetë i sigurt nëse kjo deklaratë ishte e qëllimshme apo jo.

Në të njëjtën kohë, ai në fakt u shpreh edhe se SHBA-ja e mbështet Haririn, e cila ishte diçka interesante, gjë që Trump nuk e ka thënë asnjëherë vetë. Në këtë këndvështrim, nuk jam me të vërtetë i sigurt se si Shtetet e Bashkuara si një tërësi do t'i përgjigjen kësaj situate të krijuar. Siç thashë më parë, mund të jetë krijuar një përçarje brenda qeverisë së Shteteve të Bashkuara aktualisht në lidhje me këtë çështje. Ende nuk mund ta dimë, nuk e di nëse vetë amerikanët e dinë tashmë se çfarë do të ndodhë . Nga ajo që arrijë të shoh është se nëse kjo situatë shtyhet deri në një prag, nëse ka një përshkallëzim të sigurisë, një përshkallëzim ekonomik, një politik, ku, dhe mendohet se ky është hapi tjetër logjik që Arabia Saudite do të ndjekë, hapi që do të ndjekë është të ndërpresë marrëdhëniet diplomatike me Libanin. Është shpallur tashmë luftë në Liban. Është sugjeruar në thelb se Libani është një shtet armik.

Pra, hapi i ardhshëm logjik për t’u ndjekur tashmë do të ishte që pas këtij ndalimi të udhëtimit dhe kërkesës për qytetarët e Arabisë Saudite që të tërheqin pasuritë e tyre nga Libani, që të ndërpresë lidhjet diplomatike. Dhe kjo do ta vendoste në mënyrë efektive Libanin dhe tashmë ka filluar ta bëjë këtë, në kampin e rezistencës. Dhe kjo është ironia e situatës, fakti se Libani tani, si një armik i shtetit saudit, bëhet automatikisht pjesë e kampit tjetër. Në të kaluarën, kishte një grup brenda Libanit, një kamp politik brenda Libanit, i cili ishte Hizbullahu dhe aleatët e tij si Michel Aoun dhe të tjerë, të cilët përfaqësonin kampin e rezistencës. Por kjo ishte vetëm një pjesë e Libanit. Ne nuk mund të flasim për “një Liban” që mund të konsiderohej një njësi e unifikuar në atë moment. Megjithatë, tashmë mundemi. Edhe media fillon të përdorë termin “Liban”: “Libani përgjigjet, Libani është i kërcënuar me luftë”, etj.

Kështu, tani më Libani ka marrë në mënyrë të efektshme qëndrimin që Hizbullahu dhe aleatët e tij kanë mbajtur gjithnjë në arenën ndërkombëtare. Dhe kjo është shumë kundër-produktive për sauditët. Kjo është pikërisht ajo që ka ndodhur. Kjo situatë do ta shtyjë të gjithë Libanin gjithnjë e më shumë në kampin e rezistencës nëse ka një përshkallëzim më të madh në këtë aspekt, gjë që pritet të ndodhë. Unë jam duke parashikuar një skenar ku, dhe unë vetë nuk mendoj se do të ndodhë, por nëse ndodh, do të krijohet një situatë kaotike ku do të kemi shumë paqëndrueshmëri, konflikte civile etj. Hizbullahu do të shfaqet si fuqia më e fortë brenda Libanit që mund të rivendosë ligjin dhe rendin, që mund të garantojë sigurinë dhe mbrojtjen për njerëzit nëse shteti bëhet jofunksional. Dhe kjo është një tjetër element shumë i rrezikshëm për Arabinë Saudite për SHBA-në dhe për Izraelin, të paktën, nga perspektiva e tyre, ky është një zhvillim i rrezikshëm.

Dhe kjo është arsyeja pse unë mendoj se është shumë kundër-produktive për sauditët. Është një politikë shumë jo e menduar drejt nga ata. Kjo është një politikë shumë impetuese, impulsive dhe irracionale që ka përfshirë jo veëtëm sauditët por edhe SHBA-në. Mendimi im është që Izraeli mund të përpiqet t'i hedhë poshtë sauditët, është ironike në këtë pikë nga përshkallëzimi i situatës ushtarakisht, sepse Izraeli është pala të cilës po i kërkohet që të vendosë dhe të marrë vendimin nëse do të ketë ndërhyrje ushtarake në të ardhmen e afërt.

AARON MATE: Emel, më lejoni t'ju pyes, kritikat kryesore të brendshme që unë dëgjoj në lidhje me [Hizbullahun] dhe mund të më korrigjoni nëse jam gabim, është se tashmë është vendosur që Libani të kalojë në kampin e rezistencës pa u marrë ende pëlqimi i pjesës tjetër të vendit. Një rast i këtillë, për shembull, është edhe ndërhyrja në luftën siriane pa u konsultuar siç duhet me popullin dhe qeverinë libaneze. Cilat janë mendimet tuaja për këtë?

EMEL SAAD: Para së gjithash, kur Hizbullahu, edhe në çështjen izraelite, kur Izraeli pushtoi Libanin, Hizbullahu kurrë nuk i mori leje libanezëve në lidhje me rezistencën që bëri. Si një lëvizje popullore e rezistencës, ajo kurrë nuk e ndjeu se ishte e detyruar të merrte një konsensus.

AARON MATE: Ky ishte edhe qëllimi i krijimit apo jo?

EMEL SAAD: Po, pa dyshim. Që atëherë, është luftuar kundër Izraelit dhe ende vazhdohet rezistenca, edhe vetë Nasrallah e ka shprehur këtë gjë në shumë raste, se rezistenca e Hizbullahut nuk bazohet në konsensusin kombëtar, sepse natyrisht ka forca brenda Libanit të cilët nuk përfaqësojnë interesat më të mira dhe të larta të Libanit, ose të paktën ka forca që nuk e deklarojnë përfaqësojnë atë që njihet si interesi kombëtar. Kur flasim për interesat e kombit ose për doktrinën e sigurisë kombëtare, gjëja e parë që vjen në mendje është mbrojtja e kufijve, sovranitetit, pavarësisë. Këto janë disa përkufizime themelore rudimentare të asaj që përfaqëson interesin kombëtar dhe asnjë shtet nuk do ta lejojë t’ia prekësh këtë interes. Për fat të keq, në Liban ne kemi pasur shumë forca politike të cilët do të ishin më shumë se të lumtur në çdo lëvizje kundër këtyre interesave, të cilët e kanë ftuar Izraelin që të pushtojë Libanin. Kjo ndodhi edhe në vitin 2006. Për këtë arsye, është shumë e kuptueshme që Hizbullahu nuk do të pezullojë aktivitetin e tij duke pritur që të dalë një lloj konsensusi nga palët e tjera, sepse një konsensus i këtillë nuk do të arrihet pikërisht për faktin se ka parti në Liban që nuk duan që Libani të jetë i pavarur, që dëshirojnë, dominimit politik nga forca të jashtme si SHBA-ja, Izraeli dhe tani edhe nnga sauditët. Kjo është është gjithashtu e njëjtë me rastin e ndërhyrjes së Hizbullahut në Siri. Hizbullahu ishte plotësisht i vetëdijshëm se grupet si Al Kaeda dhe ISIS, ideologjia e të cilëve është e angazhuar për shkatërrimin, në thelb, duke eliminuar ekzistencën e myslimanëve shia në rajon, për të shkatërruar Iranin dhe gjithë rezistencën. Kjo është vetëm pjesë e ideologjisë së tyre. Vetë emri i tyre thotë këtë. Është ISIS, është Shteti Islamik në Irak dhe Siri, që do të thotë se ata duan të dominojnë këtë rajon të tërë.

Pra, edhe nëse dikush dëshiron ta shohë këtë gjë si një lloj parandaluese të luftë lufte – që në fakt nuk është e vërtetë duke qënë se këto grupe tashmë kishin filluar të sulmonin libanezët dhe tashmë kishin filluar të infiltroheshin në të gjithë kufirin, Hizbullahu nuk kishte zgjidhje tjetër përveçse ta bënte këtë ndërhyrje për të parandaluar që Libani të kishte të njëjtin fat me Sirinë. Dhe në fakt, Hizbullahu ka rezultuar të jetë i suksesshëm në këtë ndërhyrje që kreu. Ju e dini, dhe vetë faktet e vërtetojnë këtë, sepse të paktën që nga viti 2014 nuk kemi pasur asnjë bombë terroriste, në Beirut. Beiruti ka qenë imun ndaj çdo lloj infiltrimi terrorist, falë Hizbullahut dhe ushtrisë libaneze si dhe forcave të sigurisë në Liban, koordinimin e tyre të ngushtë, dhe masave të përbashka që kanë marrë kundër terrorizmit. Kjo është ajo që tani Hizbullahu zotëron – përtej rezistencës – e quaj atë një lëvizje të periudhës pas rezistencës tani më, duke qënë se Hizbullahu e ka zgjeruar rolin e tij përtej rezistencës.

Hizbullahu i ka bërë ballë dhe i ka dalë përballë armikut të tij, Izraelit për të mbrojtur kufijtë e Libanit si të ishte një ushtri konvencionale, dhe përveç kësaj, tani është e angazhuar në një kundër-terrorizmit kundër këtyre grupeve xhihadiste në Siri, në Irak dhe në Liban, dhe gjithashtu është përgjegjëse për sigurinë e vendit, për kundër-terrorizmin.

Për këtë arsye, duke marrë parasysh këtë numër dhe lloje të ndryshme rolesh që Hizbullahu ka ndërmarrë, shohim sesi një shtet i dobët si Libani me një ushtri tepër amatore ka rritur të krijojë një shqetësim për shtetet e Evropës, madje shqetësimi arrin deri tek SHBA-ja. 

AARON MATE: Ky është edhe momenti i fundit i intervistës sonë, Profesori pranë Universitetit të Libanit, Emel Saad është autor i librit Hizbullahu: “Politika dhe feja” si dhe i librit që do të publikohet së shpejti “Hizbullahu pas rezistencës”. Faleminderit, profesor Saad.

EMEL SAAD: Faleminderit, Aaron.

 

Burimi : The Real News