Një nga "mësimet" më të mëdha të nxjerra nga lufta korrik - gusht është se koncepti modern i luftës asimetrike, i cili u shfaq në Shtetet e Bashkuara në fund të viteve 1990, ka nevojë urgjente për rishikim. Performanca ushtarake e Hezbollahut gjatë luftës tregon se lufta asimetrike nuk mund të përkufizohet më vetëm në termat e aktorëve politikë që përvetësojnë metoda "jokonvencionale" të cilat "ndryshojnë dukshëm nga mënyra tradicionale e operimit të kundërshtarit" (ky është përkufizimi i dhënë nga ushtria amerikane).

Lufta tridhjetë e tre ditore tregon se Hezbollahu jo vetëm që e ka përsosur artin e luftës guerile, por në të njëjtën kohë edhe e ka tejkaluar atë me një paradigmë të re të luftës që bashkon metodat "jokonvencionale" me "mënyrat normale të operacioneve" të përdorura nga ushtritë konvencionale (shih: Frank G Hoffman, Hybrid Threats: Reconceptualizing the Evolving Character of Modern Conflict ("Kërcënimet hibride: Rikonceptimi i karakterit në zhvillim të punës moderne”)  [Strategic Forum, Instituti Kombëtar i Studimeve Strategjike, Prill 2009]).

Kryesuesit në mesin e atyre që shqyrtojnë këtë model të ri të luftës janë strategët ushtarakë amerikanë, të cilët kanë frikë se modeli i rezistencës së Hezbollahut do të shërbejë si një mjet për të balancuar asimetritë e pushtetit, duke çuar në përhapjen e një "lufte hibride" nՃ mes të aktorëve shtetërorë dhe joshtetërorë anti amerikanë (shih: Paul Rogers, "America's new - old military thinking" [“Mendimi i ri - vjetër ushtarak i Amerikës”, 23 korrik 2009). Pritshmëria është që kundërshtarët joshtetërorë të Shteteve të Bashkuara të imitojnë elementët konvencionalë të hibridit të Hezbollahut, ndërsa shtetet kundërshtare do të huazojnë metoda jokonvencionale.

Në përgjigje të një mundësie të tillë, shumë planifikues të mbrojtjes në Pentagon tani po avokojnë që ushtria amerikane të braktisë atë strategji dhe të ripozicionohet përgjatë linjave të luftës jokonvencionale dhe luftës kundër kryengritjes për t'u ripërqendruar në metodat konvencionale të përshtatura më mirë për të luftuar "kërcënimet hibride" të parashikuara. Prandaj, ndërsa Shtetet e Bashkuara dhe Izraeli ishin të zënë me përshtatjen e ushtrive të tyre konvencionale për t'u përballur me kërcënimet jokonvencionale, Hezbollahu po konvencionalizonte në mënyrë aktive doktrinën, taktikat dhe armët e tij ushtarake dhe rregullonte forcat e tij të armatosura.

Komuniteti strategjik

Udhëheqësi i Hezbollahut, Hassan Nasrallah, njoftoi këtë ndryshim paradigme vetëm disa ditë pas vrasjes së strategut kryesor ushtarak të rezistencës, Imad Mughniyeh, në Damask më 12 shkurt të vitit 2008. Siç deklaroi Nasrallah, rezistenca kaloi në një proces zhvillimi me tre faza dhe ndërsa ishte një rezistencë e armatosur e cila luftonte krah për krah me "rezistencën e gjerë popullore" spontane, ajo u shndërrua në "aksion ushtarak të armatosur të organizuar dhe të përqendruar", dhe në fazën e saj përfundimtare, ajo kishte arritur në nivelin e "një shkolle të re unike lufte që funksionon si një kombinim i ushtrisë së rregullt dhe luftëtarëve gueril". Në këtë sintezë, Hezbollahu duket se ka ruajtur një ekuilibër mjeshtëror në mes të elementeve konvencional dhe jokonvencional në strategjinë, taktikat, armët dhe organizimin e tij ushtarak, duke treguar se ndryshimi është një zhvendosje nga një grup rezistence në një ushtri rezistence.

Në nivelin strategjik, rezistenca e Hezbollahut ka evoluar nga një grup klasik gueril që e detyroi Izraelin të tërhiqej në mënyrë të njëanshme nga Libani jugor në vitin 2000 pas një lufte të zgjatur rrënimi, në një "forcë luftarake gjysmë - konvencionale" që pengoi forcat izraelite të pushtonin përsëri. Nasrallah përshkroi largimin radikal të Hezbollahut nga strategjia standarde guerile duke vënë në dukje dallime në mes të strategjive që qëndrojnë në themel të dy formave të luftës:

"Unë tërheq vëmendjen për ndryshimin strategjik midis një rezistence që lufton kundër një ushtrie të rregullt që pushton vendin dhe organizon operacione brenda vendit kundër saj, pra ndryshimin strategjik në mes të një rezistence që zhvillon një luftë guerile e cila synon shkatërrimin dhe një rezistencë që qëndron kundër një agresioni që dëshiron të pushtojë vendin, e pengon atë nga kjo dhe i bën të shijojë humbjen... rezistenca çliron vendin, por rezistenca që parandalon një sulm ndaj një vendi është një gjë e re."

Deri në vitin 2000, koncepti i Hezbollahut për rezistencën ishte në përputhje me përdorimin tradicional, pra vijën e luftës popullore - çlirimtare kundër një pushtuesi të huaj, misioni i vetëm i të cilit ishte dëbimi i pushtuesve. Në periudhën e pas tërheqjes e cila filloi në vitin 2000, Hezbollahu rishikoi doktrinën e tij ushtarake të përqendruar në çlirimin e tokës, duke miratuar një doktrinë e cila synonte të pengonte Izraelin të sulmonte Libanin dhe në qoftë se strategjia dështon, të mbronte vendin nga sulmi izraelit. Si rezultat, përkufizimi i rezistencës u zgjerua për të përfshirë rezistencën ndaj një sulmi, me fjalë të tjera, rezistencën ndaj kërcënimit të okupimit. Duke rindërtuar konceptin e rezistencës në këtë mënyrë, Hezbollahu i dha vetes misionin e mbrojtjes së territorit libanez nga sulmi, i mbajtur tradicionalisht nga ushtritë shtetërore.

Ushtria teknologjike

Arsyeja pas strategjisë ushtarake të ripërcaktuar të Hezbollahut ishte se Izraeli do të "hakmarrej për humbjen dhe poshtërimin e tij në qershor të vitit 2000". Pas çlirimit, Imad Mughniye filloi menjëherë të bënte përgatitjet për luftën e ardhshme dhe të punonte “ditë e natë”. Raportet e zyrtarëve izraelitë konfirmojnë këto pretendime dhe tregojnë se rezistenca ka bërë përgatitje mbrojtëse shumë përpara luftës së 2006, ndoshta duke filluar nga viti 2000 (shih: Andrew Exum, “Hezbollah në luftë: Vlerësim Ushtarak” [Instituti i Uashingtonit për Politikat e Lindjes së Afërt, Policy Focus 63, Dhjetor 2006]). Siç kishte vërejtur një oficer i lartë izraelit: "Ne u përballëm me një armik i cili ishte përgatitur për një luftë që një kohë të gjatë. Ndryshe nga ajo që hasëm në Gaza dhe Bregun Perëndimor, ishte një armik shumë i vendosur, i pajisur mirë, i aftë dhe i koordinuar." Po aq të befasuar nga përgatitjet e Hezbollahut, vëzhguesit e UNIFIL dukeshin të pavëmendshëm ndaj strukturës bazë, siç tha një oficer: “Nuk i kemi parë kurrë të ndërtonin ndonjë gjë. Ata duhet të kenë sjellë çimenton me lugë."

Edhe nëse një planifikim dhe përgatitje e tillë e avancuar nuk ishte e pazakontë për ushtritë konvencionale, përpjekjet mbrojtëse të përgatitura në mënyrë të përpiktë” të Hezbollahut u ngjanin më tepër përgatitjeve të një ushtrie të rregullt për të zmbrapsur një pushtim, sesa përgatitjeve të një grupi gueril për të përgatitur një sulm dhe për të zbutur ndikimin e një kundërsulmi të parashikuar. Rrjeti i projektuar në mënyrë të ndërlikuar i bunkerëve nëntokësorë të Rezistencës, zonat e rampave të maskuara dhe të fshehura mirë (të cilat quheshin "zona natyrore" nga izraelitët), pozicionet e fortifikuara të zjarrit dhe sistemet e komunikimit të mbrojtura krijuan një infrastrukturë të vërtetë ushtarake të ndërtuar për qëllimin e një fushate të qëndrueshme mbrojtëse.

Prandaj, miratimi i taktikave, armëve dhe organizimit konvencional dhe jokonvencional nga Hezbollahu duhet të konsiderohet brenda kornizës së kësaj strategjie gjithëpërfshirëse të mbrojtjes dhe brenda kufijve të imponuar nga natyra asimetrike e konfliktit. (shih: Stephen D Biddle & Jeffrey A Friedman, The 2006 Lebanon Campaign and the Future of Warfare: Implications for Army and Defense Policy ( (“Fushata e Libanit 2006 dhe e ardhmja e luftës: Implikimet për politikën ushtarake dhe të mbrojtjes”), Instituti i Studimeve Strategjike, Akademia Ushtarake e SHBA, shtator 2008). Ndryshe nga strategjia e mëparshme e çlirimit, e cila përdorte taktika standarde guerile të krijuara për të shtypur armikun për një kohë të gjatë, strategjia konvencionale e mbrojtjes e miratuar nga Hezbollahu duhej të evoluonte me shpejtësi, me burimet dhe kapacitetin e kufizuar që kishte në dispozicion, për të qenë në gjendje të zmbrapste një sulm përpara se të kishte mundësi të kthehej në pushtim. Shprehur në terma operacional, kjo do të thoshte se Hezbollahu mund të përdorte vetëm pjesërisht mjetet e përdorura nga ushtritë konvencionale në përputhje me strategjitë e tij të rezistencës dhe gjithashtu do të duhej të përdorte metoda të stilit guerril, jo konvencionale të formuluara fillimisht për luftërat gërryese kundër forcave pushtuese.

Në nivelin taktik, dukshmëria e paktë e Hezbollahut me forcat e tjera jokonvencionale e ndihmoi atë të arrinte objektivat e tij strategjikë deri në një farë mase, sepse nuk zbuloi objektiva si kazermat dhe tanket dhe as nuk la pas një "gjurmë logjistike" ku mund të goditej. Duke përdorur taktika të kombinuara, rezistenca, siç detajohet në një raport ushtarak amerikan, "do të merrte kontrollin e disa vendeve dhe do të hiqte dorë nga të tjerat, duke kundërsulmuar në disa vende ndërsa do të kishte mundësinë të tërhiqej nga të tjerët".

Nga njëra anë, rezistenca shpërndau forcat e saj në qeliza të vogla të cilat ndjekin taktika të lëvizshme të luftës së bashku me aktorë të tjerë ushtarakë jokonvencionale.

Nga ana tjetër, ajo miratoi taktika të përdorura përgjithësisht për ushtritë konvencionale. Ndryshe nga sulmet goditëse të guerilëve godit - ik, luftëtarët e Hezbollahut bënë po ashtu edhe një luftë pozicioni; mbajtën zonën për një kohë të gjatë dhe nuk pranuan t'ua lëshonin tokën forcave të Izraelit që përparonin. Për më tepër, edhe pse luftëtarët e rezistencës u përzien me popullsinë civile, siç bënë shumica e luftëtarëve jokonvencionale, ata nuk u zhdukën mes tyre, siç bënë grupet guerile. Ashtu si ushtritë konvencionale klasike, luftëtarët e rezistencës mbanin uniforma ushtarake dhe fshiheshin në bunkerë për t'u dalluar nga civilët.

Kombinimi i luftës konvencionale dhe jokonvencionale u pasqyrua po ashtu edhe në gamën e gjerë të armëve të përdorura nga Hezbollahu; armët e thjeshta të cilat shihen në shumë grupe guerile u përdorën së bashku me sistemet e avancuara të armëve që mund të konkurronin edhe me ato të disa shteteve. Por nuk ishte vetëm ky bashkim i së lashtës dhe modernes që vërtetoi kontributin unik të Hezbollahut në luftë, por po ashtu edhe aftësia e tij për të përdorur në mënyrë krijuese armë më të avancuara duke përfituar nga primitiviteti i këtyre armëve. (shih: Amal Saad - Ghorayeb, Hizbollah's Outlook in the Current Conflict" ("Pikëpamja e Hezbollahut në konfliktin aktual") [Fondacioni Ndërkombëtar i Paqes Carnegie, Policy Outlook 27, gusht 2006]).

Hezbollahu ka arritur të paralizojë Izraelin verior me lëshimin e tij të përditshëm të raketave Katyusha me rreze të shkurtër; këto raketa anashkaluan mburojat e mbrojtjes raketore të teknologjisë së lartë të Izraelit, duke i lejuar grupit të nxjerrë vlera të mëdha strategjike nga këto armë taktikisht të pavlera. Lëvizja lëshoi ​​po ashtu edhe raketa konvencionale, me rreze të mesme veprimi në qytetëza dhe qytete të tjera izraelite që dikur ishin jashtë rrezes së saj, duke ofruar bazën për kërcënimet për të goditur Tel Avivin nëse Izraeli sulmonte Bejrutin.

Një ngjarje edhe më e sofistikuar ishte rrëzimi i një luftanijeje izraelite nga Hezbollahu me një raketë lundrimi kundër anijeve të drejtuar nga radari, ndoshta një version iranian i C - 802 kineze. Paralelisht me hibridizimin e raketave, rezistenca përdori si raketa antitank të drejtuara me kabllo të prodhimit rus si AT - 3 Sagger, AT - 4 Spigot dhe AT - 5 Spandrel, si dhe raketa më të avancuara si AT -14 Kornet, AT - 13 Metis - M dhe RPG 29. Në realitet, rezistenca përdori këto municione antitank për të goditur tanket, personelin dhe shtëpitë, bunkerët dhe automjetet e përdorura nga Forcat e Mbrojtjes të Izraelit (IDF), duke shkaktuar një sasi të madhe viktimash në palën izraelite. Të gjitha këto zbuluan aftësinë e Hezbollahut në luftë.

Në fushën e luftës elektronike, Hezbollahu neutralizoi epërsinë teknologjike të Izraelit me "thjeshtësi", siç e tha Nasrallah. Duke përdorur linja tokësore me fibra optike për rrjetin e tij të komunikimit në vend të sinjaleve më të avancuara me valë, Hezbollahu e mbrojti këtë sistem nga përpjekjet e ndërhyrjeve elektronike izraelite. Në këtë mënyrë, lëvizja ishte në gjendje të mposhtte sistemin e famshëm të luftës elektronike të Izraelit dhe të ruante sistemin e komandës dhe kontrollit gjatë gjithë luftës.

Në të njëjtën kohë, Hezbollahu arriti të depërtojë në pajisjet e luftës elektronike të Izraelit me aftësitë e veta të avancuara të mbledhjes së inteligjencës. Përveç avionëve zbulues Mirsad - 1 që fluturonin në hapësirën ajrore izraelite qysh në vitin 2004, lëvizja fitoi elementë të tjerë të teknologjisë së vëzhgimit, duke përfshirë pajisjet elektronike të përgjimit të përdorura për të monitoruar bisedat telefonike hebraike midis rezervistëve izraelitë dhe familjeve të tyre. Për më tepër, Hezbollahu përdori pajisje dhe teknika të tjera për të bllokuar dhe deshifruar komunikimet radio izraelite në mënyrë që të mund të gjurmonte lëvizjet e tankeve izraelite dhe të gjurmonte linjat e furnizimit me raporte të vrasjeve.

Presioni që këto zhvillime i bëjnë Izraelit reflektohet në planifikimin për të filluar përdorimin e sistemit të tij të përdorimit të radarit (TAPS) për të gjurmuar raketat në hyrje; në gusht të cilat 2009, ajo filloi të instalohet në tanket e gjeneratës së fundit Merkava IV, të cilat morën disa goditje të dëmshme në 2006.

Universiteti i rezistencës

Për sa i përket organizimit, rezistenca e Hezbollahut është karakterizuar nga shumë veçori të një force të paorganizuar. Si një lëvizje e bazuar në komunitet, forcat luftarake të Hezbollahut përbëhen nga një bërthamë prej rreth 1000 luftëtarësh profesionistë, përveç një numri të parashikueshëm fshatarësh që veprojnë si rezervë. Fshehtësia e padepërtueshme organizative e ndërthurur me një strukturë komandimi dhe kontrolli të stilit të decentralizuar është tipike për grupet guerile. Megjithatë, këto karakteristika janë të balancuara nga disiplina e rreptë dhe koordinimi i fortë midis luftëtarëve të parë në forcat e armatosura konvencionale.

Për më tepër, kërcënimi i Nasrallah për të lëshuar "dhjetëra mijëra luftëtarë të stërvitur dhe të pajisur" mbi forcat izraelite nëse ato nisin një ofensivë tokësore nënkupton që Hezbollahu mund t'i transformojë rezervat e tij në një forcë luftarake profesionale. Raportet se Hezbollahu nisi një "fushatë gjithëpërfshirëse rekrutimi dhe trajnimi" muaj pas luftës së 2006-ës, i japin një konfirmim konkluzioneve të tilla.

Por pavarësisht suksesit të dëshmuar të modelit të tij të luftës, Hezbollahu vlerësoi përsëri performancën e tij luftarake dhe u përpoq të parashikonte planet operacionale të Izraelit për luftën e ardhshme bazuar në dobësinë e Izraelit. Prandaj, për këtë arsye, strategjia dhe taktikat e ardhshme të lëvizjes do të vareshin nga këto përllogaritje, siç u shpreh Nasrallah: “Ne gjithashtu mësuam diçka nga përvoja e luftës së korrikut dhe, duke bërë vlerësimet e nevojshme, identifikuam pikat e forta dhe të dobëta si nga ana jonë ashtu edhe nga ana e armikut dhe vepruam mbi këtë bazë."

Është pikërisht kjo përpjekje e vazhdueshme për të shqyrtuar armikun e tij që e dallon Hezbollahun nga forcat e tjera në rajon që kanë përfshirë më parë Izraelin në konflikt. Në një stil që të kujton studimin e orientalistëve për "mendjen arabe", Hezbollahu u përpoq të depërtonte jo vetëm në mentalitetin ushtarak të Izraelit, por edhe në mendjen e tij si një mjet për të mposhtur armikun e tij të përparuar.

Një faktor tjetër që siguron suksesin e modelit të rezistencës së Hezbollahut është procesi i vetëvlerësimit dhe vetë-përshtatjes me kushtet dhe nevojat. Në vend që t'i përmbahet një strategjie të ngurtë ushtarake, pavarësisht se sa e suksesshme ka rezultuar në të kaluarën, rezistenca përshtatet vazhdimisht me mjedisin politik dhe ushtarak në ndryshim. Prandaj, forca e Hezbollahut qëndron në miratimin e një doktrine ushtarake jodoktrinare.

Kjo mund të nënkuptojë se rezistenca do të rishikojë strategjinë e saj ushtarake për luftën e ardhshme, duke u zhvendosur nga një doktrinë thjesht mbrojtëse në një doktrinë të bazuar pjesërisht në mbrojtje dhe pjesërisht në kundërsulm, me fjalë të tjera, një që mbetet kryesisht mbrojtëse, por e injektuar me një dozë të fortë të aftësisë sulmuese.

Shumë vëzhgues fillimisht menduan se befasia e Nasrallahut ishte se rezistenca kishte marrë raketa kundërajrore të cilat do t'i përdorte kundër avionëve izraelitë që shkelnin hapësirën ajrore libaneze. Ndërsa dihet se Hezbollahu ka tashmë SA - 7 dhe mendohet se ka blerë SA - 18 më të avancuar në vitin 2002, disa raporte në 2008 zbuluan gjithashtu se ai kishte blerë sisteme të sofistikuara raketore të lëvizshme të mbrojtjes ajrore SA - 8. Megjithatë, edhe pse rezistenca do të përdorë sisteme të avancuara kundërajrore nëse këto raportime janë të vërteta, nuk ka asnjë element befasues në përdorimin e tyre, duke pasur parasysh se Nasrallah ka kërcënuar hapur se do të rrëzojë avionët izraelitë me këto raketa.

Një teori më e besueshme është se ajo që Nasrallah me befasi nënkupton faktin se rezistenca ka miratuar një strategji të re ushtarake dhe taktika të reja, siç shihet në kërcënimet e njëpasnjëshme kundër Izraelit: Ushtria e armikut tonë do të shohë luftëtarë të guximshëm, të ashpër dhe të përkushtuar të rezistencës në fushën e betejës duke përdorur një metodë të paprecedentë lufte, diçka që ata nuk e kanë parë kurrë që nga krijimi i shoqërive të tyre uzurpuese." Nasrallah, në përgjigje të të ashtuquajturës “doktrinë gjeniale” të shprehur nga Gadi Eizenkot, shefi i Komandës Veriore të Forcave të Mbrojtjes të Izraelit, e forcoi sfidën duke riformuluar ekuacionin e vjetër "Bejruti kundër Tel Aviv" në "Gjeniu kundër Tel Aviv".

Taktikat e parashikuara nga Nasrallah mund të përfshijnë gjithashtu sulme në tokën izraelite, siç i thanë luftëtarët e rezistencës gazetarit të respektuar Nicholas Blanford në një intervistë: "Një komandant lokal në Libanin jugor tha se Hezbollahu luftoi një luftë mbrojtëse në vitin 2006. `Herën tjetër, ne do të jemi në ofensivë dhe do të jetë një lloj lufte krejtësisht tjetër` - tha ai. Javad [një luftëtar vendas] thotë se lufta e ardhshme 'do të bëhet më shumë në Izrael sesa në Liban'; ky është një interpretim i shumë luftëtarëve që supozojnë se Hezbollahu po planifikon sulme komando në Izraelin verior.

Megjithëse këto theksime mund të konsiderohen si luftë psikologjike, organizata izraelite e mbrojtjes po përgatitet për një skenar në të cilin komandot e rezistencës do të depërtojnë në zonat në kufirin verior dhe do të vrasin izraelitët.

Lufta e fundit

Pavarësisht nga taktikat e përdorura, Hezbollahu duhet të tregojë se Nasrallah po e mban "premtimin" e tij për të dhënë një goditje vendimtare kundër Izraelit. Siç raportoi lideri i Hezbollahut në vitin 2007, surpriza që ai ka rezervuar për Izraelin ka potencialin për të "ndryshuar rrjedhën e luftës dhe fatin e rajonit" dhe "të arrijë një fitore historike dhe vendimtare". "Fitorja jonë e radhës do të jetë përfundimtare, vendimtare dhe e dukshme," përsëriti Nasrallah një vit më vonë, pasi Hezbollah do të "shpartallonte" pesë divizionet që Ehud Barak kishte kërcënuar se do të vendoste në Liban. Rezultati i parashikuar i luftës së ardhshme u theksua më tej nga Nasrallah duke parashikuar "shkatërrimin" e mundshëm të "komunitetit uzurpator" si rezultat i disfatës së parashikuar të Izraelit.

Në këtë pikë, është e dobishme të krahasohet retorika e Nasrallahut pas luftës me qëllimet e deklaruara të Hezbollahut pas luftës korrik-gusht. Në vitin 2006, lëvizja nuk ndoqi asnjë objektiv ushtarak përveç mbrojtjes së Libanit nga sulmi izraelit dhe parandalimit të armikut nga pushtimi i territorit. Për shkak të kësaj, Hezbollahu ishte në gjendje të vetëmbrohej dhe të shpallte fitoren – të paktën në kuptimin taktik të fitimit specifik të kësaj lufte – dhe të privonte nga fitorja armikun e tij, i cili u detyrua të tërhiqej para se të arrinte qoftë edhe një nga qëllimet e deklaruara të qeverisë së tij.

Por lëvizja tashmë i ka vendosur vetes shiritin strategjik shumë lart për raundin tjetër të konfliktit. Duke e përcaktuar qëllimin e ri si një "fitore vendimtare" me implikime të thella rajonale, Hezbollahu duhet të demonstrojë se ka arritur një përfitim strategjik në luftën e tij të ardhshme me Izraelin. Një luftë e tillë duhet t'i japë fund përfundimisht gjendjes së "luftës së hapur" në mes të dy armiqve dhe më e rëndësishmja, të neutralizojë kërcënimin e vazhdueshëm që Izraeli paraqet për rajonin. Prandaj, lufta e ardhshme me Izraelin duhet të jetë lufta e fundit për Hezbollahun.