III. Ajeti i Mallkimit (Mubahila)

Ky ajet lidhet me një ngjarje epokale, që e tregojnë të gjithë historianët e komentuesit, një ngjarje që u zbuloi myslimanëve pozicionin e shquar të Ehli Beitit dhe pozicionin e veçantë që gëzonte Familja Profetike tek Zoti i Madhërueshëm. Në analet e historisë Islame, kjo ngjarje njihet me emrin ‘Mubahila’, që do të thotë ‘Thirrje e mallkimit të Zotit mbi gënjeshtarët’.

Studjuesit dhe historianët tregojnë për një dërgatë të të krishterëve të Nexhranit, të cilët kishin ardhur tek Profeti i Islamit për të argumentuar vlerat e fesë së tyre. Profeti i Shenjtë dha fakte Kuranike, që tregonin se Jezusi, i biri i Marisë, ishte një qenie njerëzore dhe një profet i Zotit dhe se ishte blasfemi ta quaje Krishtin bir të Zotit, për faktin se Zoti i Madhërishëm qëndron mbi të gjitha cilësitë dhe praktikat njerëzore. Por, me gjithë argumentimin e plotë e bindës që bëri Profeti, delegacioni shfaqi një këmbëngulje të qëllimshme e të pambështetur në besimin fals te karakteri i perëndishëm i Jesusit. Atëhere Zoti zbuloi këtë ajet, i cili i sfidonte të krishterët për t’iu lutur e kërkuar Zotit të lëshonte mallkimin e Tij mbi palën që këmbëngulte në pozicionin e gabuar:

E nëse ndokush të del kundër (O Muhamed) për këtë çështje, pas asaj që të është bërë e njohur, thuaji: Eja, atëhere, t’i thërrasim bijtë tanë e bijtë tuaj dhe gratë tona e gratë tuaja dhe veten tonë (anfusona) e veten tuaj, dhe pastaj le t’i përgjërohemi Allahut e t’i lutemi të lëshojë mallkimin e Tij mbi palën që gënjen. (Kurani, 3: 61).

Këtë sfidë e pranuan të dyja palët. Profeti urdhëroi Salman Farsiun të përgatiste një vend të posaçëm për ballafaqim. Herët në mëngjezin e datës 24 të muajit hënor Zilhixha, ai erdhi aty vetë me Hysenin e vogël në krahë dhe Hasanin për dore (‘bijtë tanë’), i pasuar nga bija e tij e dashur, Fatimeja (‘gratë tona’) dhe, në fund, Aliu (‘vetja jonë’) me flamurin e Islamit në dorë. Kjo pamje rrënqethëse shprehte në mënyrën më kuptimplotë dorëzimin pa kushte të të gjithë pjesëtarëve të kësaj familjeje tek Zoti, si dhe besimin e tyre absolut në vërtetësinë e pozicionit kuranik. Ajo i preku gjithë të pranishmit dhe e tronditi sigurinë e palës tjetër. Pas një këshillimi të shkurtër me njëri-tjetrin, të krishterët u tërhoqën nga ballafaqimi dhe pranuan që të paguanin Xhiza për t’i shpëtuar mallkimit.

Lidhur me këtë ngjarje, Zamakhshari thotë në librin e tij ‘Al-Kashshaf’:

Kur zbriti ky ajet, Profeti i ftoi të krishterët në ‘Mubahila’... Atë natë ata u këshilluan gjithë natën me njëri-tjetrin si të vepronin. Drejtuesi i tyre, Abdul Masihu, u foli në këtë mënyrë:

“Për Atë Zot, o të krishterë, ju e dini që Muhamedi është Profet i dërguar nga Zoti ... dhe ju e dini ... që asnjë komb nuk ka guxuar ndonjëherë të sfidojë një Profet me mallkim, pa i rënë mallkimi mbi kokë. E ky mallkim shpije në humbje jo vetëm ata, por dhe fëmijët e tyre.”

Pastaj Abdul Masihu këshilloi të ndërpriteshin armiqësitë e të arrihej me Profetin një kompromis që do t’u lejonte ta ushtronin fenë e tyre në shkëmbim të disa kushteve:

Nëse doni të mbajmë besimin tonë, të bëjmë një deklaratë e të kërkojmë të mbetemi siç kemi qenë deri tani. Bëni paqe me këtë njeri dhe le të kthehemi në vendin tonë.

Zamakhshari vazhdon:

Të nesërmen në vendin e caktuar erdhën Profeti, duke mbajtur Hysenin në krahë e Hasanin për dore, i pasuar nga bija e tij Fatimeja, pas së cilës vinte Aliu. Profeti i tha me zë të lartë Ehli Beitit të tij: “Kur t’i lutem Allahut, ju të gjithë do thoni: Amen!” Kur pa peshkopi i Nexhranit Profetin dhe Ehli Beitin e tij, iu drejtua njerëzve të tij me këto fjalë: “O të krishterë, po shikoj fytyra, për hir të të cilave Zoti mund të lëvizë malet nga vendi, po të dëshirojë. Mos e pranoni sfidën e tyre për Mubahila, ndryshe do të shkatërrohemi të gjithë e nuk do të mbetet më i krishterë në faqe të dheut deri në Ditën e Ringjalljes”. Pas kësaj ndërhyrjeje, të krishterët i thanë Profetit: “O Abul Qasim, ne vendosëm të mos hyjmë në Mubahila me ju. Ju mbani fenë tuaj, ne do mbajmë tonën”. Profeti u tha: “Nëqoftëse nuk pranoni që të përballeni (me Mubahilën), atëhere pranojeni Islamin dhe merrni atë që marrin myslimanët dhe ndihmoni me atë që ndihmojnë myslimanët”. Të krishterët u përgjegjën se s’kishin dëshirë të luftonin me Arabët dhe propozuan një traktat që garantonte paqen dhe ushtrimin e fesë së tyre. Në shkëmbim të kësaj ata angazhoheshin t’u paguanin myslimanëve një tribut vjetor prej 2000 suitesh, një mijë nga të cilat në muajin Sefer dhe pjesën tjetër në muajin Rexheb, përveç tridhjetë veshjeve metalike luftarake. Profeti e pranoi propozimin e tyre e u tha: “Për Atë që ka shpirtin tim në Dorën e Tij, gjithë këtë kohë mbi njerëzit e Nexhranit ka qenë ngritur shpata e vdekjes. ... Allahu do ta kishte shkatërruar Nexhranin me gjithë njerëzit e tij dhe nuk do të kishte kursyer madje as zogjtë majë pemëve të tyre”...

Më tej Zamakhshari nënvizon pozicionin e Ehli Beitit duke cituar një traditë (të Aishes), sipas së cilës,

kjo provon vërtetësinë e misionit të Profetit, sepse asnjë njeri i paanshëm nuk ka pohuar që ata (të krishterët) guxuan që ta pranonin sfidën e Mubahilas.

Të njëjtën ndodhi e riprodhon edhe Fahrudin Raziu në librin e tij ‘al-Tafsir al-Kabir’. Pasi konfirmon thëniet e Zamakhsharit, ai shton:

Vini re! Të gjithë komentuesit (e Kuranit) dhe treguesit (e traditave të Profetit) janë të njëzëshëm për vërtetësinë e kësaj ngjarjeje.

Duke kërkuar përmbajtjen e termit ‘ata’ në shprehjen Kuranore ‘ata, përmes të cilëve Zoti ka mallkuar armiqtë e tyre’, Allama Muhamed Husen Tabatabai, një tjetër studjues i famshëm i Kuranit, thotë në komentarin e tij monumental ’Tafsir al-Mizan’:

Ata nuk janë tjetër, përveçse Lajmëtari i Zotit, Aliu, Fatimeja, Hasani dhe Hyseni.

Pastaj ai shton:

Kjo ngjarje tregohet nga të gjithë tradicionistët dhe është regjistruar në të gjitha përmbledhjet e traditave, siç janë ‘Sahih’-u i Myslimit, ‘Sahih’-u i Tirmiziut, etj., veç faktit që këtë ngjarje e dëshmojnë edhe kronikat e kohës. Kjo bën që studjuesit ta përcjellin pa asnjë rezervë apo dyshim, duke përfshirë edhe tradicionistë e historianë të tillë të famshëm si Tabariu, Abul Fida, Ibn Kasiri, Sujutiu e të tjerë.

Nga të gjitha këto del përfundimi i padiskutueshëm e i pranuar njëzëri nga të gjithë interpretuesit, që ‘Ehli Beit’ ishin Aliu, Fatimeja, Hasani dhe Hyseni. Fakti që në provën e së vërtetës Zoti i kërkoi Profetit të Tij të merrte me vete pikërisht këta persona, është një tjetër provë e qartë e pastërtisë së tyre. Përderisa konfrontimi bëhej midis të vërtetës dhe të kundërtës së saj, falsitetit, ishte fare e natyrshme që besimi të përfaqësohej nga më të mirët, nga ata, mbi supet e të cilëve Zoti kishte mbështetur Islamin. Zoti i Madhërishëm, që kishte hedhur më përpara mantelin e pastrimit mbi Ehli Beit, i bënte ata edhe një herë tjetër qendër të vëmendjes së të gjithëve, duke vënë në provë nëpërmjet tyre vetë vërtetësinë e Islamit. Pas kësaj duhej të ishte e qartë për të gjithë, se vazhdimësia e misionit Hyjnor nuk merrte fund me Profetin e Shenjtë, por vijonte përjetësisht me pasardhësit e tij të pagabueshëm.

Sigurisht këto fakte janë të mjaftueshme për të tretur çdo dyshim, që kanë mundur të hedhin mbi këto figura të panjolla gjithë këta shekuj hipokrizie. Prej tyre del i qartë e më bindës se kurrë përfundimi se i gjithë trashëgimi i Ehli Beit, i materializuar në mësime, mendime, komente, rrëfime, traktate juridike etj., përbën Islamin e pastër e autentik. Nëpërmjet tyre, Kurani thirri në sfidë kundërshtarët e Islamit dhe sanksionoi një herë e mirë se ata që i kundërvihen Ehli Beitit nuk janë tjetër, veçse gënjeshtarë që meritojnë të mallkohen dhe të ndëshkohen.

Interesante janë edhe disa hollësi gjuhësore në shprehjet ‘gratë tona’, ‘bijtë tanë’ dhe ‘vetja jonë’, që përdoren në këtë ajet. E para prej tyre do mund të krijonte idenë e gabuar se ndër to bëjnë pjesë vetëm bashkëshortet e Profetit, kurse ‘bijtë tanë’ do duhej t’i referohej vetëm Fatimesë, me gjithë mospajtimin faktik të gjinisë. Së fundi do të rezultonte se termi ‘vetja jonë’ duhej të nënkuptonte vetëm Profetin, gjë që do ta bënte krejtësisht të pavend pjesëmarrjen e Imam Aliut në këtë ngjarje. Por Profeti i Shenjtë shmangu çdo mundësi keqinterpretimi duke marrë në sfidë vetëm këta të katër persona, asnjë tjetër. Qëllimi i vërtetë i përdorimit të këtyre formave ishte t’u tregohej myslimanëve se shembulli më i mirë për gratë ishte Fatime Zehraja, ndërsa për të rinjtë - djemtë e saj, Hasani dhe Hyseni. E sa për Aliun, ai e ka vendin në shprehjen aq të bukur e delikate të Kuranit – ‘vetja jonë’, e cila nxjerr në pah, në këtë mënyrë, njëjtësinë e tij me Profetin, duke zgjidhur kështu një herë e mirë çështjen e vazhdimësisë së tij.

Në mbështetje të këtij statusi kaq të lartë të Aliut flasin edhe shumë tradita autentike. Kur e pyetën njëherë për bashkëpunëtorët e tij, Profeti nuk e përmendi Aliun midis tyre. E pyetën: “Po Aliu?” Profeti u përgjegj: “Ju më pyetët për të tjerët, jo për shpirtin dhe veten time”.

IV. Ajeti i Lutjes (Salati)

Sigurisht, Zoti dhe engjëjt e Tij e bekojnë Profetin; O ju besimtarë! Kërkoni bekime (hyjnore) për të dhe përshëndeteni me përshëndetjen që i përshtatet. (Kurani, 33: 56).

Në këtë ajet, myslimanët urdhërohen të kërkojnë bekime për Profetin dhe pasardhësit e tij, gjë që është një tregues tjetër i qartë i pozicionit të tyre qendror pas Profetit. Kujtojmë që ajetet e mëparshme e kanë bërë krejt të qartë se pas këtij emërtimi janë vetëm Aliu, Fatimeja, Hasani dhe Hyseni. Duke e futur këtë element si të detyrueshëm në praktikën e faljeve të përditshme, Zoti i Madhërishëm dhe Profeti i Tij u kujtojnë komuniteteve myslimane jo më rrallë se pesë herë në ditë, se Zoti ka zgjedhur pikërisht Ehli Beitin për udhëheqjen e tyre.

Në komentin për këtë ajet, Fakhrudin Raziu citon në librin e tij ’Tafsir al-Kabir’ përgjigjen që i ka dhënë Profeti pyetjes së një prej bashkëpunëtorëve të tij, për mënyrën se si duheshin kërkuar këto bekime:

Thoni: “O Zot, dërgoi bekime Muhamedit dhe pasardhësve të Muhamedit, ashtu siç i dërgove Abrahamit dhe pasardhësve të Abrahamit; dërgoi mëshirë Muhamedit dhe pasardhësve të Muhamedit, ashtu siç u dërgove mëshirë Abrahamit dhe pasardhësve të Abrahamit; Ti je Zoti i Madh e i Lavdishëm!”

Për këtë çështje, Sujutiu citon tetëmbëdhjetë dëshmi të ndryshme, që vërtetojnë që të gjitha, pavarësisht nga ndonjë nuancim i parëndësishëm, se bekimet drejtuar Profetit duhet të shtrihen edhe mbi pasardhësit e tij. E njëjta gjë konfirmohet edhe nga kompiluesit e gjithë librave që citojnë një numër bashkëpunëtorësh të Profetit, të tillë si Abdulla ibn Abasi, Talhai, Ebu Sa’id Khidhri, Ebu Hureira, Ebu Mas’ud Ensari, Buraida, Ibn Mas’udi, Ka’b ibn Amra dhe vetë Ali bin Ebu Talibi. Këtë e dëshmojnë edhe Ahmad ibn Hanbaliu dhe Tirmiziu, të cilët citojnë Profetin nëpërmjet Imam Hasan bin Aliut:

Është dorështërnguar ai, që s’më jep bekime kur përmendet emri im.

V. Ajeti i Ruajtësit (Vilaja)

Vetëm Zoti është Ruajtësi juaj dhe Apostulli i Tij e ata që besojnë, ata që falen e japin lëmoshë ndërkohë që janë në Ruku’. E kush pranon si ruajtës të tij Zotin e Lajmëtarin e Tij e ata që besojnë, i bashkohet njerëzve të Zotit; e ata me siguri do të jenë triumfonjës. (Kurani, 5: 55-56).

Zamakhshari thotë në veprën e tij ‘Al-Kashshaf’:

Ky ajet është zbritur në favor të Aliut (Zoti ndriçoftë fytyrën e tij) dhe i bën jehonë ngjarjes kur një lypës i kishte kërkuar lëmoshë ndërkohë që ishte në falje e sipër, në pozicionin Ruku’, dhe ai i kishte dhënë (një unazë). Duket se unaza qëndronte lirshëm në gishtin e tij të vogël, sepse lypësit nuk iu desh ndonjë përpjekje e madhe për ta nxjerrë prej tij, ndryshe kjo do ta kishte zhvleftësuar faljen. E nëse pyetet: “Si ka mundësi të jetë në favor të Aliut (ky ajet), përderisa fjalët e përdorura në të janë në formë kolektive”, unë do të thosha që forma është kolektive, megjithëse subjekti i saj është vetëm një person, thjesht për të nxitur njerëzit që të ndjekin shembullin e tij dhe të meritojnë të njëjtin shpërblim, si dhe për të tërhequr vëmendjen në faktin që besimtarët duhet të jenë tepër dashamirës e të kujdesshëm kundrejt të varfërve, dhe se janë të lejuar që të japin lëmoshë edhe gjatë faljes, nëqoftëse një gjë e tillë nuk mund të shtyhet për më vonë.

Në veprën e tij ‘Asbab al-Nuzul’, Vahidi citon Kalbin në lidhje me zbritjen e këtij ajeti:

Pjesa e fundit e këtij ajeti ka parasysh Ali bin Ebu Talibin, sepse ai ka qenë që i ka dhënë unazën një lypësi gjatë faljes, ndërkohë që binte në Ruku’.

Këtë përfundim e konfirmojnë edhe shumë studjues të tjerë të Kuranit e të traditave të Profetit.

VI. Verseti i Shpalljes (Tabligh)

O Profet, shpall çfarë të është zbuluar nga Zoti yt, e në mos e bëfsh këtë, nuk do ta kesh përçuar Mesazhin e Tij; dhe Zoti do të të mbrojë nga njerëzit (dhe qëllimet e tyre të liga) ... (Kurani, 5: 67).

Ajeti i mësipërm shënon një fazë vendimtare në historinë e zbulesës hyjnore dhe është padyshim dëshmia më e qartë e pozicionit të veçantë e të shkëlqyer të Imam Aliut midis myslimanëve. Pasi krijoi këtë botë të madhe e të mrekullueshme, Zoti i Gjithëfuqishëm dërgoi në të një varg të pandërprerë profetësh për të udhëhequr njerëzimin drejt Lumturisë Hyjnore. Hallka e fundit dhe më e fuqishme e këtij zinxhiri të përjetshëm ishte Profeti Muhamed, të cilit iu besua kodi përfundimtar e më i plotë i ligjeve Hyjnore. Kjo është arsyeja pse Profeti Muhamed quhet Vula e Profetëve dhe mbyll vargun e gjatë të Profetëve të Zotit. Sigurisht, ndërprerja e këtij zinxhiri me Profetin Muhamed krijonte një problem delikat, për zgjidhjen e të cilit zbriti verseti i Shpalljes. Në fakt, të gjithë Profetët kanë qenë caktuar në rrugë hyjnore, pra s’mund të bëhej ndryshe me vazhduesit e veprës së tyre. Kjo bëhej domosdoshmëri posaçërisht për Islamin, si mesazhi i fundit që Zoti i drejton njerëzimit. Për më tepër, Krijuesi i Urtë nuk mund ta linte betejën mijëra vjeçare të njerëzimit në dorën e trilleve dhe fantazive të njerëzve, të cilët e kishin kaluar pjesën më të madhe të historisë së tyre në mëkat dhe idhujtari.

Kjo zgjidhje Hyjnore mban emrin e Imam Aliut. Të gjithë historianët dhe kronikanët raportojnë se, rrugës së kthimit për në Medina nga Haxhi i Lamtumirës, Profetit të Shenjtë iu shfaq papritur Kryengjëlli Gabriel në një vend ku ndaheshin rrugët për në pjesë të ndryshme të Arabisë. Pasi mësoi urdhrin Hyjnor, Profeti bëri një ndalesë pranë oazit Ghadir të Khumit dhe i lajmëroi që të gjithë ata që kishin ecur përpara apo kishin mbetur pas të mblidheshin rreth tij. Pastaj Profeti tha se kishte një lajm tepër të rëndësishëm për t’u dhënë.

Pas kësaj ai u ngjit mbi një katedër të sajuar me nxitim dhe mbajti një ligjëratë, me të cilën u kërkoi njerëzve të dëshmonin se ai e kishte përmbushur besnikërisht detyrën e profetësimit, që i kishte besuar Zoti. Turma thirri në një zë: “Ne dëshmojmë, o Lajmëtar i Zotit”.

Atëhere ai pyeti se cili, sipas mendimit të tyre, meritonte bindje më shumë se të tjerët dhe ata iu përgjigjën se Zoti dhe Profeti i Tij e dinin më mirë. Profeti tha:

O njerëz, Allahu është Maula[1] im dhe unë jam Maula i besimtarëve.

Pastaj Muhamedi mori pranë vetes Ali bin Ebu Talibin, ia tregoi turmës së madhe dhe tha këto fjalë të famshme lidhur me vijimësinë e udhëheqjes Hyjnore:

Kushdo që ka Maula Muhamedin, ka Maula Aliun.

Ai i përsëriti këto fjalë tre herë, pastaj zbriti nga katedra i lehtësuar që kishte kryer detyrën e madhe e të rëndësishme, që synonte zhvillim normal të shoqërisë Islame në të gjitha kohët. Turma e madhe e myslimanëve u sul drejt Aliut duke e përgëzuar për këtë vendim hyjnor. Shumë dijetarë të famshëm si Zamakhshari, Nasai, etj, dëshmojnë se i pari që e uroi dhe iu betua për besnikëri ka qenë Omer bin Khatabi, i cili u bë më vonë Kalifi i Dytë.

Pas kësaj Engjëlli Gabriel zbriti për herë të dytë me një zbulesë tjetër, që tregonte se Zoti i Gjithëfuqishëm ishte i kënaqur me Profetin e Tij, i cili e kishte kryer kaq mirë misionin e madh përfundimtar për njerëzimin:

Sot unë kam përsosur për ju fenë tuaj, kam përmbushur bekimet e Mija për ju dhe kam miratuar Islamin si fenë tuaj ... (Kurani, 5: 3).

VII. Sureja Insan (Dahr)

... ata përmbushin zotimin e i frikohen ditës kur e liga do të përhapet anë e mbanë. E nga dashuria për Atë, ata i japin ushqim të varfërit, jetimit e robit (e i thonë): Ne ju ushqejmë vetëm për hir të Zotit; ne s’duam asnjë shpërblim apo falënderim prej jush; e padyshim i frikohemi një dite të ashpër e të trishtueshme nga Zoti ynë. E pra Zoti do t’i ruajë ata nga e keqja e asaj Dite dhe do bëjë që ta presin të lumtur e qetësisht. (Kurani, 76: 7-11).

Këto versete të Kur’anit flasin për anëtarët e Familjes Profetike dhe lavdërojnë përkushtimin e bujarinë e tyre. Ato i referohen përmbushjes së zotimit që ata kishin marrë, për të agjëruar tri ditë me radhë në rast të shërimit të Imamëve të vegjël nga një sëmundje e rëndë. Por, siç e tregon edhe verseti i tetë, në të tre këto ditë dhe pikërisht në çastin e ndërprerjes së agjërimit, në shtëpi u vinte një nevojtar që u kërkonte ushqim - një varfanjak, ditën e parë, një jetim - në të dytën, dhe një rob lufte - në të tretën, e ata i ushqyen me gëzim me ushqimin që kishin bërë gati për vete, kurse vetë i kaluan të tre netët vetëm me ujë. Këtë akt të pëlqyer Zoti e vuri në themel të Suresë Dahr, me të cilën u tregon myslimanëve shembullin e bujarisë së Ehli Beitit.

5. Dëshmi të tjera të Kuranit të Shenjtë

Më poshtë po përmendim shkurtimisht disa ajete të tjera, ku referencat ndaj Imam Aliut dhe Ehli Beitit janë më të tërthorta.

1. Në Surenë ‘El Bekare’ thuhet:

Ne sigurisht do t’ju sprovojmë me gjëra të frikshme e uri e humbje të pasurisë, jetëve e fruteve (domethënë pasardhësve, bijve tuaj); e ju t’u jepni lajme të mira të duruarve, atyre që bien në fatkeqësi e (përsëri) thonë: Ne jemi vërtet të Zotit dhe tek Zoti do të rikthehemi. (Kurani, 2: 155-156).

Sa më shumë që një individ ngrihet në besimin e tij tek Zoti, në virtytet e tij personale dhe në cilësinë e durimit, aq më shumë vihet ai në sprovë, vështirësi e fatkeqësi për të dëshmuar shkëlqimin e tij personal. Ata që nuk vuajnë fare mundime në këtë jetë, nuk janë për t’u përgëzuar shumë, sepse ka mundësi që ky të jetë një sinjal që shpirtërat e tyre nuk konsiderohen të përshtatshëm për t’u vënë në sprovë.

Është fakt i pamohueshëm e i padiskutueshëm që Profeti i Shenjtë e të Dymbëdhjetë Imamët e Shenjtë pas tij kanë dëshmuar nivelin më të lartë të besimit tek Zoti, por është fakt, gjithashtu, që jetët e tyre kanë qenë plot mundime dhe tortura, të cilat ata i vuajtën, që të gjitha, për hir të çështjes së të vërtetës e të rrugës së Zotit. Ky ajet u referohet pikërisht sakrificave të këtyre shenjtorëve dhe në mënyrë të veçantë martirizimit të Imam Hysenit dhe familjes e bashkëpunëtorëve të tij nga kalifët Omejadë.

2. Në Surenë ‘Er Ra’d’ thuhet:

Ti je vetëm një lajmëtar, po për çdo popull ka një prijës. (Kurani, 13: 7).

Tregohet që kur u zbulua ky verset, Lajmëtari i Zotit vuri dorën mbi kraharorin e vet dhe tha: “Unë jam lajmëtari; por për çdo popull ka një prijës”. Pastaj duke dëftyer Aliun tha: “Ti je prijësi Ali. Ti do t’i udhëheqësh besimtarët pas meje”.

3. Në Surenë ‘Es Sexhde’ thuhet:

A është ai që është besimtar si ai që është i pafé? Ata nuk janë të barabartë. (Kurani, 32: 18).

Të gjitha librat autoritative përmendin që ky verset ka parasysh Imam Aliun si besimtar dhe Valid bin Ukban si i pafé.

4. Në Surenë ‘Es Sexhde’ thuhet:

Trupat e tyre e lënë shtratin që me natë për të adhuruar Zotin e tyre me frikë e shpresë ... (Kurani, 32: 16).

Ky verset është zbuluar për Imam Aliun dhe pasuesit e tij (shiat), të cilët, si ai, flinin vetëm dy të tretat e natës, kurse pjesën tjetër të saj e gdhinin në falje e adhurim.

5. Në Surenë ‘Hudë’ thuhet:

Pra, a është ai i ngjashëm me atë që ka dëshmi të qartë nga Zoti i tij e të cilin e kanë pasuar prova të Tij. (Kurani, 11: 17).

Sujutiu në ‘Dur al-Mansur’, Fahrudin Raziu në ‘al-Tafsir al-Kabir’ dhe Hindi në ‘Kanz al-Ummal’ pranojnë që këtu bëhet fjalë për Imam Aliun.

6. Në Surenë ‘Al Muminun’ thuhet:

... të suksesshëm janë besimtarët, ata që harrohen në lutjet e tyre. (Kurani, 23: 1-2).

Objekt i këtij ajeti mendohet të jetë Imam Aliu dhe Ehli Beiti. Ka qenë pikërisht Aliu ai që harrohej aq shumë pas komunikimit me Zotin, sa që ka ndodhur shpesh që ta kenë marrë për të vdekur. Tregohet se në betejën e Ohadit Imam Aliut iu ngul në këmbë pjesa metalike e një heshte. Duke u pëpjekur për t’ia hequr, ajo u thye e pas kësaj Aliu nuk lejoi më njeri ta prekte. Profeti i Shenjtë porositi t’i afroheshin kur të ishte në falje e sipër, dhe kështu u bë. Operacioni shkaktoi hemoragji të madhe, por Imami nuk mori vesh gjë ç‘ndodhi. Vetëm pasi mbaroi pa njollat e gjakut mbi tapetin e lutjeve dhe pyeti i habitur ç‘kishte ndodhur.

7. Në Surenë ‘El Kehf’ thuhet:

Dhe Ne duam t’u japim favoret tona atyre që u trajtuan si të dobët në vend të tyre, e t’i bëjmë Imamë dhe mëkëmbës. (Kurani, 18: 5-6).

Imam Aliu thotë në ‘Nahxh ul Belaga’ se ata që u trajtuan si të dobët në vend të tyre (domethënë ‘në të drejtë të tyre’) janë Ehli Beiti i Shenjtë dhe se ky ajet bën fjalë për ardhjen e Imamit të Dymbëdhjetë, Mahdiut, i cili do të vendosë Mbretërinë e Zotit mbi Tokë.

8. Në Surenë ‘As Saba’ thuhet:

E ata, të cilëve u është dhënë dija, do kuptojnë që ajo që të është zbritur nga Zoti yt është e vërteta e të udhëheq në rrugën e të Gjithëfuqishmit e të Githëdijshmit. (Kurani, 34: 6).

Ata, dija e të cilëve është e lindur bashkë me ta e nuk është fituar nga përpjekje të tyre, janë Profeti, Fatimeja dhe të Dymbëdhjetë Imamët, të cilët nuk kanë mësuar kurrë dhe asnjë gjë nga njerëz të tjerë, e megjithatë ishin burimi i dijeve dhe i urtësisë.

9. Në Surenë ‘Et Tahrimë’ thuhet:

Por nëse ju të dyja mbështetni njëra-tjetrën kundër tij, atëhere është Zoti Ai që është Mbrojtësi i tij, dhe Gabrieli, si dhe i Drejti midis besimtarëve. (Kurani, 66: 4).

Ajeti bën fjalë për dy nga gratë e Profetit, të cilat ia vështirësonin jetën Profetit me intrigat e tyre dhe përflisnin të fshehtat e tij. Të gjithë dijetarët më në zë mendojnë se ‘i Drejti midis besimtarëve’ nënkupton Ali bin Ebu Talibin.

10. Në Surenë ‘El Hakka’ thuhet:

...dhe që veshët që i kapin e mbajnë gjërat, të mund t’i kapin dhe t’i mbajnë. (Kurani, 69: 12).

Sipas shumë dijetarëve, ky ajet i referohet Ali bin Ebu Talibit. Lidhur me të Profeti i Shenjtë ka thënë: “O Ali! Zoti më ka urdhëruar të të mbaj kurdoherë pranë e të mos rrish larg meje - dhe unë i jam lutur Zotit ta bëjë veshin tënd të tillë, që çdo gjë që të dëgjosh nga Fjala e Zotit e çdo dije që të marrësh prej meje të mos e harrosh më, por ta ruash përgjithmonë. Zoti më ka urdhruar të ta përçoj ty çdo dije që marr prej Tij”.

Ishte pikërisht kjo dhuratë hyjnore që e bënte Imam Aliun qendër referimi për të gjitha çështjet, që të tjerët nuk i kuptonin, aq sa mund të sfidonte i qetë çdo lloj kurioziteti njerëzor bile dhe në ditën e ndarjes së tij nga kjo botë, kur deklaronte, megjithëse i plagosur në kokë nga një shpatë e helmuar e me trup të shkatërruar prej helmit: “Pyetmëni ç’të doni përpara se të më humbisni”. Kjo ishte një nga aftësitë më të shquara, me të cilën Zoti kishte bekuar Aliun e që, pas Profetit, i detyronte të gjithë të shkonin e ta pyesnin për probleme delikate e të ndërlikuara. Vetë Kalifi Omer ka thënë publikisht: “Po të mos kishte qenë Aliu, Omeri do të kishte humbur”.

11. Në Surenë ‘Et Tevbe’ thuhet:

Ju e mendoni dhënien e ujit pelegrinëve dhe ruajtjen e Shtëpisë së Shenjtë të një vlere me atë që beson tek Zoti dhe Dita e Fundit e që përpiqet në udhën e Zotit? Ato nuk janë të barabarta në sytë e Zotit; e Zoti nuk udhëheq njerëz të padrejtë. (Kurani, 9: 19).

Të gjithë studjuesit më në zë të Islamit, si Tabariu, Fahrudin Raziu, Sujutiu, Nisaburi, etj., rrëfejnë se ky ajet u referohet pretendimeve të Abas bin Abdul Mutalibit dhe Talha bin Shaibas, të cilët një herë i mburreshin Ali bin Ebu Talibit për detyrat që kishin përkatësisht si furnizues i ujit për pelegrinët dhe si mbajtës i çelësave të Qabesë së Shenjtë. Imam Aliu u tha vetëm se ai ishte falur drejt Qabesë shumë më parë se kushdo tjetër (përveç Profetit), dhe që nuk i kishte ndërprerë asnjëherë përpjekjet në rrugën e Zotit.

Me këtë rast Profetit iu zbulua ky ajet si provë e përparësisë së Aliut mbi të gjithë myslimanët e tjerë.