Para së gjithash duam të themi, se Imam Bakiri (p.m.t.), në çdo rast të duhur, është orvatur në shpalosjen e të vërtetave të hidhura, dhimbjeve në jetesën e muslimanëve shiitë, shtypjeve të ushtruara ndaj tyre, torturave të tmerrshme, të zbatuara nga fuqitë pushtuese, rizgjimin e ndjenjave të njerëzve të humbur dhe zierjen e gjakut të ngrirë në damarët e tyre, si dhe mbushjen me gëzim të zemrave të ngurtësuara. Pra ai po i përgatiste njerëzit, drejt një ndryshimi rrënjësor dhe një revolucioni të ashpër”.

Epoka e Përbërjes Intelektuale Dhe Organizative

Pohojmë se epoka, në të cilën jetoi, imami i pestë i pafajshëm, Imam Bakiri (p.m.t.), është vijimi i arsyeshëm i epokës, në të cilën jetoi, Imam Sexhxhadi (p.m.t.). Tanimë të tërë muslimanët shiitë, ishin mbledhur së bashku dhe ata e ndienin praninë dhe ishn në dijeni të identitetit të tyre. Pas ngjarjes së dhimbshme të Kerbelasë dhe ngjarjeve të përgjakshme, që ndodhën më pas, si ngjarja e Harres dhe lëvizja e Teuuabinëve (Të Penduarve), të cilat ia dolën mbanë, që të ndalojnë dhunimet dhe shtypjet e prijësve abbasitë, thirrja shiite e cila njëherë e njëkohë, përhapej në mënyrë shumë të fshehur, tanimë ishte përhapur, kishte zënë rrënjë dhe kishte tërhequr vëmendjen e shumë njerëzve, në shumë shtete islame, si Iran, Irak, në rajonin arab të Hixhazit dhe atë iranian të Hurasanit. Madje në disa qarqe të kufizuara, mund të themi se kjo gjendjeishte sendërtuar, në një rrymë intelektuale dhe shkencore, në shkallën e një “organizimi institucional”.

Nënvizojmë se tanimë, ditët në të cilat, Imam Sexhxhadi (p.m.t.) ishte shprehur: “Nuk gjenden më tepër, se njëzetë njerëz, që na duan dhe miq, në mbarë Hixhazin” (1) sepse tanimë atë epokë, kur Imam Bakiri (p.m.t.), shkonte në Xhaminë e të Dërguarit (p.q.m.t.), në Medinën e Ndriçuar, një masë dhe një turmë e madhe njerëzish, nga rajoni i Hurasanit dhe rajonet e tjera, mblidheshin rreth tij dhe i drejtonin atij pyetje, që kishin të bënin, me çështjet e jurisprudencës islame.

Figura të njohura muslimane, si Tausi Jemani, Katade Ibn Diameje, Ebu Hanifeja dhe personalitete të rëndësishme, në shkencat fetare, nuk cilësoheshin aspak, si njerëz që besonin në doktrinën e udhëheqjes dhe të dymbëdhjetë imamëve shiitë, por ata kishin dëgjuar, për jehonën e dijes së pakufishme të Imam Bakirit (p.m.t.) dhe shpesh herë këta të fundit i drejtoheshin atij, për të përfituar, për ta mbrojtur, ose për të diskutuar me të. Në veprën e tij më të rëndësishme me titull: “Hashimijjat” (Hashimitë), poeti i shquar Kumejti Esedi, ua ka përshkruar njerëzve, me tërë artin e elokuencës dhe oratorisë së tij, të drejtën, virtytin, diturinë dhe shkallën e lartë të moralit, të Familjes së Pastër të Muhammedit (p.q.m.t.), e cila më pas është përhapur gojë më gojë dhe dorë më dorë.

Ndërsa në anën tjetër, prijësit meruanitë të bashkësisë muslimane, njëzetë vite pas pushtetit të Abdulmelik Meruanit, viti i vdekjes 86 sipas mërgimit islam, kishin shtypur të tëra figurat e shquara shiite, që aludonin për zotërimin, e këtyre cilësive, kishte fikur tërësinë e zjarrit të kryengritjes dhe e ndienin veten mëse të qetë dhe sigurtë. Meqënëse e kishin shtënë lehtësisht në dorë udhëheqjen islame, nuk ia dinin vlerën këtij posti, si prijësit e mëparshëm dhe sërish duke u zhytur në mirësitë e fuqisë së këtij posti, ata nuk përplaseshim me shiitët, sepse në fund të fundit edhe Imam Bakiri (p.m.t.), së bashku me miqtë e tij, deri diku, ishin të mbrojtur nga sulmet e tyre.

Këtë herë rrethanat, kishin ndryshuar, në dobi të udhëheqjes dhe shiitëve, kështu që mund të pohojmë se në epokën eudhëheqjes së Imam Bakirit (p.m.t.), ishin hedhur shumë hapa përpara dhe ishin kryer një sërë orvatjesh, duke e çuar dhe duke i dhënë shtysë, orvatjes në një shkallë më të lartë. Këto ishin cilësitë, që përbënin shtyllën kryesore, të udhëheqjes së Imam Bakirit.(2)

Ndonëse mund të flas gjërësisht, rreth jetesës së Imam Bakirit (p.m.t.), unë do të përqendrohem vetëm, më cekjen e dy pikave gjatë jetesës së tij. Pika e parëështë orvatja e vendosur e imamit, kundër ndryshimeve të mësimeve dhe gjykimeve të fesë islame. Ndryshimi i këtyre ëesimeve dhe gjykimeve, kishte ndodhur në epokat, përpara Imam Bakirit (p.m.t.), në një mënyrë të hollësishme, të gjithëpërfshirëse dhe të përhapur. Vallë çfarë do të thotë orvatja me ndryshimin?! Me këtë kemi për qëllim, sjelljen e mësimeve dhe gjykimeve të fesë së shenjtë islame, në mesin e shoqërisë, së bashku me ajetet e nderuara kuranore, dhe sjelljen e disa cilësive dhe kushteve të përcakuara. Në rast se raca dhe jetesa njerëzore, i kupton dhe i bindet, ashtu siç duhet, ndaj këtyre mësimeve, atëherë njerëzit, nuk mund t’i lejojnë praninë e disa dukurive të liga, në gjirin e bashkësisë muslimane. Si për shembull, ata nuk mund të lejojnë, qeverisjen nga një qeveri e udhëhequr nga një mizor, mëkatar, imoral, ose nga një udhëheqës jofetar. Rishtas kjo bashkësi nuk mund të lejojë, fragmentizimin e saj dhe ndarjen në mënyrë të padrejtë të pasurisë dhe mospërputhjen e trazirave me gjykimet dhe rregullat e fesë islame.

Disa prijës dhe drejtues, që sunduan bashkësinë muslimane, duke përdorur titullin: “Prijësi i Të Dërguarit Të Allahut (p.q.m.t.)”, ashtu siç ishin bijtë e Umejjes dhe meruanitët, nuk ishin asnjëhërë dhe në asnjë mënyrë të denjë, për këtë post të lartë, pra të drejtimit të bashkësisë muslimane. Qeveritë e tyre, ishin qeveritë e një milionë imoraliteteve, mizorive, shtërrimeve, përçarjeve dhe paditurive. Shkurtimisht ata ishin të shmangura dhe të ndryshuara, nga mësimet parimore islame. Nëse gjykimet islame dhe ajetet kuranore, do të ishin shpjeguar dhe do të ishin sqaruar, ashtu siç ishin popullit, kjo do të bënte të pamundur, mbajtjen, vijimin e pushtetit, qeverisjen dhe fuqinë në duart e tyre. Themi se kjo ishte arsyeja kryesore, se përse ata i kryen këta ndryshime. Tanimë ata i kryenin këto ndryshme, nëpërmjet zbatimit të shumë rrugëve. Njëra nga këto rrugë, ishte mashtrimi i disa juristëve, dijetarëve, lexuesve të Kur’anit Famëlartë dhe muhaddithëve të njohur, duke i tërhequr dhe ata në radhët e tyre. Këta prijës ose i jepnin para ose i frikësonin. Ata i detyronin disa nga ata me grykësi dhe joshje, ndërsa disa të tjerë, i frikësonin me qëllimin, e përhapjes së ndryshimeve që donin.

Nëse do t’i hidhni një vështrimhistorisë islame, të shekullit të parë dhe të dytë, të do të hasni një panoramë shumë të çuditshme, si fjala vjen hyrja në shërbimin, e këtyre udhëheqësve dhe drejtuesve mizorë, të shumë njerëzve të shenjtë dhe të përkushtuar, të cilët ikanë mashtruar njerëzit, me dhënien e miratimeve të habitshme, në emër të fesë islame. Tani le të shohim këtë shembull, vallë cili dijetar mund të japë këtë gjykim, duke thënë se ulu’l-emri (autoriteti madhor), duke përdorur një mënyrë ose tjetër, për t’i mbushur mendjen popullit, se këta udhëheqës tiranë, ishin autoriteti madhor, duke dalur jashtë përkufizimit të Allahut të Madhëruar dhe Kur’anit Fisnik, të bindjes sonë ndaj ulu’l-emrit?!Megjithatë këta dijetarë, nuk kanë ngurruar që mes hiles, shpatës, detyrimit dhe diktaturës, të shtrinin sundimin e tyre mbi popullin, duke këmbëngulur se këta ishin ulu’l-emri.

Ky ishte një mendim aq shumë i gabuar dhe çnjerëzor, i cili nuk mbështetej as në fenë islame, as në kredon e njerëzve dhe as në themelet e besimit. Për më tepër ky mendim, ishte hedhur poshtë nga njerëzit. Por kur këta udhëheqës, erdhën në pushtet, i futën mendimet e tyre në Islam dhe nisën përhapjen e këtyre lloj fjalimeve të shëmtuara. Këtu vlen të përmendet fakti, se dy shekujt e parë, të historisë islame, janë të tejmbushur, me këto lloj fjalimesh. Këta udhëheqës, i shfrytëzonin këta figura të shquara, duke i marrë ata lart e poshtë si shpurë, në Mekkën e Nderuar dhe në Medinën e Ndriçuar, duke ia shfaqur këta njerëzve, duke i sjellë në rend të ditës, në mbledhjet e përgjithshme dhe rishtas i shfrytëzonin ata me synimin e vërtetimit të vendimeve të tyre. Kjo ishte një nga mënyrat e ndryshimit, ose e thënë ndryshe, këta njerëz me paraqitje dijetari, juristi, asketi dhe shenjtori, ishin plotësisht, në shërbimin e udhëheqësve dhe shërbenin, si një mjet indoktrinimi i popullit, për të soditur besimin e tyre. Disa nga veprat e tyre të shkruara, kanë arritur deri në ditët tona dhe fatkeqësisht shumë muslimanë, i besojnë ende këtyre gënjeshtrave.

Një rrugë tjetër e ndryshimit, ishte se duke u mbështetur, në fuqinë e pushtetit të udhëheqësve, ishte detyrimi i njerëzve, në pranimin e mendimeve të tyre. Këta udhëheqës bënin të mundur, bërjen e ditur të ndonjë fjale, mendimi ose vendimi, në emër të Islamit dhe më pas e përhapnin atë si një kulturë, derisa ajo të ngulitej thellë, në mendjen e njerëzve, duke e përfolur vazhdimisht, duke e përsëritur disa herë dhe duke e kaluar gojë më gojë, në vendet e botës islame. Pikërisht ashtu siç ishte besimi, ose imitimi i besimit i Haxhxhaxh Thekafiut, ose i disa komandantëve të tjerë të Abdulmelik Meruanit, se posti i udhëheqjes, qëndronte më lart se ai i profetësisë. Të tëra këto ndryshime, i dhanë shtysë si Abdulmelik Meruanit dhe bijve të tij, së bashku me tërësinë e imoralitetit dhe mëkatit të tyre, duke ngritur aludimin se, pasi grabitën udhëheqjen e të dërguarit të Allahut (k.m.t.), të shprehnin haptazi, se posti i udhëheqjes i përkiste vetëm atyre dhe se qëndronte më lart se profetësia e Muhammedit (p.q.m.t.). Ja pra këto ishin disa nga ndryshimet në fenë islame. Faktori kryesor i vijimit të udhëheqjes, së emeuitëve dhe abbasitëve, si dhe dështimi i ardhjes në pushtet, i një qeverie të mirëfilltë islame, ishte rrënjosja në mendjen e popullit, e kulturës së këtyre besimeve të gabuara dhe kultura.

Qëllimi i imamëve të pafajshëm, ishte krijimi i një qeverie islame dhe themelimi i rendit të ndjekësve së Imam Aliut (p.m.t.). Por çfarë duhet të bënin ata?! Pohoj se hapi i parë, që duhet të hidhnin ata, ishte ndryshimi i mendësisë sënjerëzve, çrrënjosja e fjalëve dhe kulturës, që binin ndesh me Islamin dhe vendosja e kulturës së mirë dhe të vërtetë, mësimi i saktë i ajeteve kurore dhe i njëshmërisë Allahut të Lavdëruar. E tërë kjo vlerësohet si një luftë kulturore. Si rrjedhojë, nënvizoj se lufta kulturore, nuk është një luftë e zhvilluar, pa i drejtuar njerëzit dhe pa vendosur pikësynime revolucionare dhe orvatjeje, por vetëm duke qëndruar këmbëkryq dhe duke shpjeguar disa gjykime islame. Përkundrazi lufta kulturore, është orvatja në ndryshimin e mendësisë së njerëzve dhe i kulturës që mbretëron në mendjet e tyre. Vetëm në këtë mënyrë do të hapet udha, e cila të çon drejt qeverisë hyjnore dhe do t’i mbyllet rruga, sistemit të të pafeve dhe të djallit. Imam Bakiri (p.m.t.), nisi punimet e tij pikërisht në këtë drejtim.

Kuptimi i ofiqit: “Bakiru’l-Ulumi’l-Euuelini”, përkthehet se Imam Bakiri (p.m.t.), ishte ai që çau dhe nxorri në shesh, të vërtetat kuranore dhe dituritë islame. Në të vërtetë, ai i sqaronte njerëzve Kur’anin Fisnik. Duke u nisur nga kjo dukuri, theksoj se këndvështrimi i Imam Bakirit (p.m.t.), ndryshonte nga pikëpamja e pushtetarëve të epokës, sepse ishte i pavarur, ai nuk mbante qafore dhe nuk ishte ndonjë kafshë grazhdi për t’u ushqyer. Kështu që klasa e mesme e popullsisë, në epokën e Imam Bakirit (p.m.t.), u afrua së tepërmi, me Shkollën e Ehli Bejtit dhe atë të udhëheqjes dhe sot njihet publikisht dhe tradicionalisht si muslimanët shiitë. Me këtë term nënkuptoj, ndjekësin e rrugës së krijimit të sundimit islam, lartësimin dhe kuptimin e të vërtetave të Kur’anit Fisnik, zbatimin në gjirin e njerëzve të mësimeve kuranore dhe atë të Shkollës së Ehli Bejtit. Secili që kishte lidhje dhe dëgjonte fjalët e Imam Bakirit (p.m.t.), ndryshonte tërësisht mendësi. Ky ishte hapi i parë, i hedhur nga Imam Bakiri (p.m.t.). Sërish ky ishte një hap shumë i rëndësishëm dhe thelbësor dhe hapi të cilit i kushtonte më tepër rëndësi.

Hapi tjetër në jetën e imamit ishte organizimi. Vallë cila është domethënia e saj?! Citoj se këto mësime, ndryshimi kulturor, orvatja kulturore, është njëlloj si një farë, e cila është hedhur në mesin e shoqërisë. Një njeri nëse hedh farëra përtokë, në mënyrë të pallogaritshme, njëra nga këto farëra do të mbijë, një tjetër do të kalbet, njëra pas mbirjes do të thahet, tjetra pas mbirjes do të shkelet nëpër këmbë dhe kjo lloj mbjellje farërash do të jetë shterpë. Ndonjëherë një bujk i zgjuar dhe i zoti, nuk do të mjaftohet vetëm, me mbjelljen dhe rritjen e këtyre farërave, por në të njëjtën kohë dhe do t’i ruajë ato. Por vallë si do ta bëjë të mundur ai këtë ruajtje?! Nëse mbarë bota muslimane, do t’i pranojë të tërë, mësimet e thirrësve dhe prijësve të nderuar, këta të fundit do të zhdukin, tërësinë e problemeve, do t’i sjellin çështjet në rend të ditës, do të shtojnë diturinë, do t’i mbrojnë nga ndikimi i propogandës së armikut, do t’i ndalojnë në rënien në gabim dhe do të ndihmojnë në ruajtjen e lidhjeve.Shkurtimisht ai do të caktojë, një njeri për t’u kujdesur që toka, të jetë në kushte të duhura, që ato farëra të mbillen në mënyrë të shëndetshme.

Edhe ky ishte njëri, nga hapat e Imam Bakirit (p.m.t.). Ai i stërviste disa nga nxënësit dhe miqtë e tij, duke i bërë ata ekspertë, në fushat përkatëse, më pas nxënësit e dalluar të imamit, mbanin lidhje me njëri-tjetrin. Më vonë ata zbatonin, detyrat e caktuara nga imami,me ofiqe të ndryshme siautor, shkimtar, ndihmës dhe zëvendësit e imamit. Ata bënin të mundur, vijimin e sqarimit të mësimeve islame dhe edukimit të veprimtarisë së imamit. Kjo ishte organizata e fshehtë e Imam Bakirit (p.m.t.), e cila ishte krijuar përpara Imam Bakirit (p.m.t.). Megjithatë në epokën e tij organizata, fitoi një përmasë të re emocioni dhe natyrisht ajo arriti kulmin e saj, në epokën e Imam Sadikut (p.m.t.) dhe Imam Musa Ibn Xhaferit (p.m.t.). Gjithashtu ky ishte një tjetër hap i rrezikshëm i hedhur nga imami.

Sipas disa transmetimeve, disa bashkëkohës të Imam Bakirit (p.m.t.), njiheshin si “bashkëkohës të së fshehtës”, pikërisht si Xhabir Ibn Jezid Xhu’fi. Ky i fundit njihej gjërësisht, si një bashkëkohës i së fshehtës. Por vallë cilët ishin këta bashkëkohës të së fshehtës?! Këta ndodheshin në të majtë, në të djathtë, me një fjalë anembanë botës islame. Detyra e tyre ishte drejtimi, zënia për dore, udhëzimi, mësimi dhe ndriçimi i mendjeve të njerëzve. Si rrjedhojë, sistemi pasi i zbulonte këta njerëz, i torturonte me torturat më të rënda. (3)

Duke u mbështetur në një transmetim, që i përket Imam Bakirit (p.m.t.), ne mund ta përmbledhim në këtë mënyrë, udhëheqjen e tij nëntëmbëdhjetëvjeçare, që nga viti nëntëdhjetëepesë, deri në vitin njëqindekatërmbëdhjetë sipas mërgimit islam. Gjatë çasteve të fundit të jetës së tij, i ati i tij Imam Sexhxhadi (p.m.t.), kishte sqaruar se ai, do të ishte imami pasardhës, pra udhëheqësi i shiitëve. Kështu ai e kishte vulosur postin e tij, përpara syve të vëllezërve dhe ndjekësve të tij. Sërish sipas transmetimit i ati i tij, duke i treguar një sënduk, i cili ishte i mbushur plot me dije, (4) ose i cili bartte armën e të dërguarit të Allahut (l.m.t.) i kishte rrëfyer: “O Muhammed! Dërgoje këtë sënduk në shtëpinë tënde”. Më pas ai iu kishte drejtuar të tjerëve dhe kishte bërë të ditur: “Në këtë sënduk nuk ka asnjë lek ose asgjë që i përket kësaj bote, përkundrazi është i mbushur me dije”. (5) Në këtë mënyrë dhe me këto fjalë, ai kishte shprehur se, trashëgimia e udhëheqjes e dijes dhe e kulturës, ishte e barasvlefshme me armën e të dërguarit të Allahut (f.m.t.), ose e thënë ndryshme me udhëheqjen revolucionare.

Që në çastet e para, qëllimi i përmasave, të thirrjes së imamit dhe miqve të tij, kishte fituar një përmasë të re, për sa i përket ndryshimit dhe dhënies jetë nga e para të shiitëve, në një mënyrë gjithëpërfshirëse dhe me një veprimtari të dendur. Kjo thirrje ishte zgjatur edhe jashtë zonave shiite, përveç rajoneve të Medinës së Ndriçuar dhe Kufes, që ishin qendra e udhëheqjes së emeuitëve, pra në rajonë të reja që kishin përqafuar fenë islame, në të cilat ishte përhapur mendimi shiit. Me fjalë të tjera thirrja, kishte përfshirë brenda saj dhe kufinj të ri. Këtu mund të përmendim më shumë, emrin i rajonit iranian të Hurasanit, si pasojë e ndjeshmërisë së lartë, ndaj ndikimit të thirrjes shiite në popull, ishte dëshmuar në shumë transmetime të ndryshme. (6)

Krahas të tërë këtyre orvatjeve të mundimshme, imami dhe miqtë e tij, vijonin në çdo çast lëvizjen e thirrjes së tyre, duke përmbushur kështu, detyrën hyjnore, ditë e natë pa u lodhur, ndërsa e vërteta e këndvështrimit shoqëror dhe intelektual, ishte për të ardhur keq së tepërmi. Këtë e themi sepse përballë tyre, ishte një shoqëri e zhytur në shthurje, si pasojë e përjetimit të saj të imoralitetit, nga një udhëheqje shkatërruese dhe rrënuese, e cila bëhej çdo ditë e më shumë e degjeneruar, njëlloj si udhëheqësit dhe përgjegjësit saj. Kështu që ata nuk ia vinin veshin thirrjes së imamit e cila siguronte shpëtimin.

Imam Bakiri (p.m.t.) shpesh herë thoshte: “Ndonëse do t’i thërrisnim, ata nuk do të na pranonin”. (7)

Në anën tjetër, ishin personazhet djallëzore, që i shërbenin dëshirave dhe epsheve të udhëheqjes emeuiste, që kishin ndryshuar dhe sendërtuar këtë lëvizje, në të tëra fushat si ajo e mësimit, intelektit, jurisprudencës, apologjetikës, hadithit dhe komentimit të Kur’anit Fisnik, të cilët nuk i kishin hapur asnjë derë kësaj shoqërie dhe në qoftë se shiitët, nuk do të kishin ndërhyrë, në thirrjen dhe udhëzimin e tyre, atëherë asaj do t’i mbyllej tërësisht dera e udhëzimit.

Imam Bakiri (p.m.t.) citonte: “Nëse ne do t’i linim ata, ashtu siç ishin, atëherë ata nuk do të kishin asnjë mjet që t’i çonte drejt udhëzimit”. (8)

Imam Bakiri (p.m.t.), pasi kishte perceptuar të vërtetën, mbi mungesën e thelluar të rendit në shoqëri dhe në një kohë, kur fuqitë intelektuale dhe kulturore, pra poetët dhe dijetarët e shitur, të cilët kishin krijuar, këtë atmosferë të dëmshme në shoqëri. Ai përballë qëndrimit armiqësor, i cili sa vinte e bëhej më i qartë, i drejtonte atyre shigjetat e kritikës. Nëse kjo nuk do të bënte punë, atëherë ai krijonte nëj valë dhe një ndjenjë faji, në ndërgjegjien e tyre të fjetur, në mendjet dhe zemrat e tyre të hutuara, duke i sjelur këta të fundit në vete.

Ai u drejtohej shumë poetëve me fjalë të buta si: “Vallë a e lavdëruat Abdulmelikun?!” Ndërsa poetët përgjigjeshin më dinakëri ose me naivitet, duke treguar kështu pendimin e tyre nga mëkatet: “Ne nuk i kemi thirrur kurrë atij, si prijësi i udhëzimit. Ndoshta i kemi thënë luan, diell, det, dragua, mal ose diçka tjetër, por duhet të dini se luani i përket familjes së qenit, dielli është një trup i ngurtë, deti është një trup i pajetë, dragoi i përket familjes së insekteve dhe mali është një gur i fortë”.

Imami buzëeqeshte me një nënkuptim, ndaj këtyre shpjegimeve ndjese dhë të pavend më pas Kumejti, ose siç njihej ndryshe poeti revolucionar, ngrihej në këmbë dhe lexonte njërën nga odetë hashimite. Në të njëjtën kohë, kjo i hapte rrugën të pranishmëve, të cilët e kishin dëgjuar, ose do ta dëgjonin më vonë, që të bënin krahasimin mes këtyre dy poetëve. (9)

Madje Ikrimeja, nxënësi i Ibn Abbasit, i cili ishte shumë i respektuar, në gjirin e popullit, shpesh herë shkonte për të vizituar imamin dhe mbetej nën ndikimin e personalitetit të tij të ndërgjegjshëm, moral, shpirtëror dhe intelektual. Për më tepër, ai hidhej në krahët e imamit dhe e shprehte kështu habinë e tij: “Unë jam Ikrimeja, i cili ka takuar dijetarë të mëdhenj si Ibn Abbasi, e megjithatë nuk jam sjellur kurrë kështu me ta”.

Ndërsa Imam Bakiri (p.m.t.) ia kthente: “Turpi qoftë mbi ty, o skllavi i Shamit (Sirisë). Ti qëndron në një shtëpi të ngritur, me lejen e Allahut dhe në një shtëpi në të cilën përmendet Allahu”. (10)

Para së gjithash duam të themi, se Imam Bakiri (p.m.t.), në çdo rast të duhur, është orvatur në shpalosjen e të vërtetave të hidhura, dhimbjeve në jetesën e muslimanëve shiitë, shtypjeve të ushtruara ndaj tyre, torturave të tmerrshme, të zbatuara nga fuqitë pushtuese, rizgjimin e ndjenjave të njerëzve të humbur dhe zierjen e gjakut të ngrirë në damarët e tyre, si dhe mbushjen me gëzim të zemrave të ngurtësuara. Pra ai po i përgatiste njerëzit, drejt një ndryshimi rrënjësor dhe një revolucioni të ashpër.

I fortnderuari (p.m.t.), i jepte këtë përgjigje, burrit i cili e pyeste: “Si agove, o i biri i të dërguarit (p.q.m.t.)?!” Ai thoshte: “Vallë a nuk ka ardhur koha, që njerëzit të kuptojnë, se çfarë njerëzish jemi dhe si agojmë?! Shembulli ynë, është i ngjashëm me atë, të shoqërisë së bijve të Jakubit, të cilëve firauni u vriste djemtë dhe u linte gratë të jetojnë. Duhet ta keni të qartë, se bijtë e Umejjes, i vranë djemtë tanë dhe i lanë gratë tona të jetojnë”.

Më vonë kjo dukuri do të shpaloste, përparësinë e qeverisë së shiitëve dhe të Ehli Bejtit, e cila ishte çështja më mbresëlënëse dhe më motivuese. Imam Bakiri (p.m.t.) vijonte: “Bijtë e Umejjes, kanë pranuar mendimin se arabët, qëndrojnë më lart se irakianët, sepse sipas tyre Muhammedi (p.q.m.t.), i përkiste fisit Kurejsh dhe ata duke u nisur nga kjo mburren. Nëse ata kanë të drejtë në këtë çështje, atëherë ne shtojmë se dhe ne kemi të drejtë, sepse në qëndrojmë më lart, se të tërë degët e tjera të fisit Kurejsh, sepse ne jemi djemtë e Muhammedit (p.q.m.t.) dhe jemi familja e tij dhe se askush nuk është i barabartë me ne në këtë çështje”.

Më pas burri jashtë mase i ngazëllyer kumtoi: “O anëtarët e Ehli Bejtit. Betohem në Allahun se në ushqejmë dashuri për ju”. Pas kësaj Imam Bakiri (p.m.t.), tha fjalën e tij të fundit sendërtuese dhe ndriçuese, si shenjë e lidhjes së dorëzimit të plotë, intelektit dhe zemrës duke e ngitur këtë të fundit, në kufirin e kujdetarisë: “Atëherë bëhu gati për trazirat. Betohem në Allahun, se trazira është më afër ndaj nesh shiitëve, se sa është përmbytja, në këmbët e malit. Në fillim ajo, do të vijë tek ne dhe më pas tek ju. Në të njëjtën mënyrë dhe qetësia e sigurisë, do të na arrijë ne fillimisht dhe më pas ju”.

Ndërsa në një rreth më të kufizuar dhe më të sigurtë, ishte lidhja e veçantë e imamit me shiitët. Në këtë marrëdhënie vëmë re, se imami i ngjante aparatit të trurit, i cili mendonte dhe drejtonte një trup të gjallë, duke siguruar kështu, mbarëvajtjen e organeve të tjera dhe si organi i zemrës, e cila me rrahjet e saj, ushqen të tërë trupin e njeriut.

Ne jemi në dijeni, të skemës së marrëdhënies së imamit me shoqërinë, në njërën anë ai ishte përfaqësuesi i hapur, në fushën e stërvitjes intelektuale dhe në anën tjetër, ai ishte shfaqja e lidhjes së pjesëmarrjes mes atyre dhe tij, në një mënyrë të organizuar me saktësi.

Fudejl Ibn Jesari (11) ishte i dashuri dhe ndjekësi më i ngushtë i të fortnderuarit (p.m.t.). Sërish ai ka kryer udhëtimin, e adhurimit të haxhxhit së bashku me të. Imami i shihte haxxhhinjtë teksa rrotulloheshin, rreth Kabesë së Bekuar dhe shprehej: “Ja kështu rrotulloheshin dhe në epokën e padijes! Ata duhet të vijnë tek ne, ashtu siç janë urdhëruar. Ata duhet të na tregojnë dashurinë, lidhjen dhe ndihmën e tyre ndaj nesh. Kur’ai Fisnik, në gjuhën e Ibrahimit (p.m.t.) urdhëron: “O Allahu im! Drejtoji zemrat e njerëzve tek ai”.

Në takimet e para Imam Bakiri (p.m.t.), e urdhëroi ndjekësin e tij Xhabir Xhufin, që të paraqiste veten si një banor i Medinës së Ndriçuar dhe jo si një banor i Kufes. I fortnderuari (p.m.t.) me këtë sjellje, sikur e kishte perceptuar që në fillim, aftësinë e tij për të ruajtur, të fshehtat e udhëheqjes dhe të shiitëve. Si rrjedhojë, ai e kishte stërvitur atë, në fshehjen dhe ruajtjen e të fshehtave. Nxënësi i tij Xhabir Xhufi, ishte aq i aftë sa më vonë, është cilësuar si njohësi i të fshehtave të imamit (p.m.t.) dhe e ka çuar edhe më përpara, çështjen e sistemit të udhëheqjes së shiitëve.

Numan Ibn Beshiri citon: “Unë isha së bashku me Xhabir Xhufin, gjatë udhëtimit të haxhit. Ai u takua me Ebu Xhaferin (Imam Bakirin (p.m.t.)) në Medinën e Ndriçuar dhe në ditën e fundit ai u nda shumë i gëzuar, pas dhënies së lamtumirës imamit. Më pas ne morëm rrugën drejt Kufes. Në njërën nga ndalimet tona për t’u qetësuar, një njeri erdhi pranë nesh. Pasi Numan Ibn Beshiri, përshkroi cilësitë e këtij njeriu dhe bisedën e zhvilluar me Xhabirin, shtoi se ai dorëzoi një letër këtij të fundit. Xhabiri pasi e mori, e puthi dhe vendosi në mes të syve, e hapi dhe e lexoi. Unë vura re se, sa më shumë e lexonte letrën, aq më shumë fytyra e tij vrenjtej. Pas leximit të letrës, ne vijuam rrugën dhe arritëm në Kufe, megjithatë Xhabiri ishte tej mase i mërzitur.

Një ditë pas mbërritjes në Kufe, unë shkova tek Xhabiri për vizitë dhe hasa në një panoramë tejet befasuese dhe të çuditshme. Ky i fundit, kishte hipur mbi një kallam si fëmijtë dhe kishte varur një kockë deleje në qafë. Më pas ai nisi të recitonte, poezi pakuptim dhe ashtu doli nga shtëpia. Më hodhi një vështrim dhe nuk më tha asgjë, as unë nuk i thashë asgjë. Megjithatë nuk munda ta mbaj veten dhe shpërtheva në lot. Fëmijtë u mblodhën rreth meje dhe mes tij, ndërsa ai vijonte rrugën i qetë. Më tej ai arriti në Rahbe (12) ndërsa fëmijtë e ndiqnin atë gjithandej. Njerëzit thonin se Xhabir Ibn Jezidi ishte çmendur.

Pasi kaluan disa ditë, letra e Hisham Ibn Abdulmelikut, mbërriti në duart e prefektit të Kufes. Përmbajtja e letrës ishte: “Nis kërkimin për gjetjen e Xhabir Ibn Jezid Xhufit, arrestoje dhe vrite atë. Më pas dërgomë kokën e tij të prerë”. Prefekti dhe shpura e tij, u nisën drejt Xhabirit. Ata thanë: “Mirëmbetsh o prijës! Ai ishte një njeri i nderuar dhe një muhaddith i madh. ai ka kryer për shumë vite haxhxhin dhe tani është çmendur. Në këto çaste ai ndodhet në Rahbe, i ka hipur një kallami dhe fëmijtë po luajnë me të”. Numan Ibn Bishri citon: “Prefekti pasi dëgjoi këto fjalë shkoi pranë Xhabirit dhe fëmijëve. Pasi vështroi se ai kishte hipur mbi kallam dhe duke luajtur me ta tha: “Falenderimi i takon Allahut që më shpëtoi nga vrasja e tij”. (13)

Pohoj se ky është një shembull, i lidhjes së afërt, të të fortnderuarit (p.m.t.), me bashkëkohësit dhe nxënësit e tij dhe në të njëjtën kohë, është një shfaqje e organizimit me saktësi, të kësaj lidhjeje, si dhe tregon qëndrimin e qeverisë, ndaj këtyre bashkëkohësve. Citoj se është mëse e dukshme, se ata mendonin fuqizimin dhe sigurimin e mëtejshëm, të sitemit të udhëheqjes, me tepër se gjendjes së tyre. Udhëheqësit emeuistë, ishin pak a shumë në dijeni, të lidhjeve dhe marrëdhënieve të imamit (p.m.t.), me bashkëkohësit e tij si dhe dyshonin deri diku për këta, kështu që ata orvateshin që t’i kundërpërgjigjeshin. (14)

Ditë pas dite, ngrinin krye shkallë-shkallë, kundërshtimet në jetën e të të fortnderuarit (p.m.t.) në veçanti dhe në atë të shiitëve në përgjithësi. Kjo dukuri përgëzonte, fillimin e një epoke të re në jetën e të të fortnderuarit (p.m.t.) dhe imamëve Ehli Bejtit.

Ndonëse në historinë islame, në përmbledhjet e hadithëve dhe në burimet e tjera të fesë islame, nuk flitet të veprimtaritë, kundër Imam Bakirit (p.m.t.), nënvizoj se kjo ka arsyet dhe mangësitë e saj përkatëse për këtë dukuri. Por më e rëndësishmja, e cila vinte si pasojë, e shtypjeve të sistemit, ishte detyrimi i zbatimit të takijjes (fshehjes së identitetit), nga ana e ndjekësve të tij. Ata janë dëshmitarët e vërtetë të ngjarjeve, në jetën politike të imamit.  Armiku i ndërgjegjshëm, duke  u nisur nga llogaritjet e reagimeve, mund të zbulojë veprimtaritë e të tjerëve.

Historianët të cilët kanë shënuar, prijësin emeuist, Hisham Ibn Abdulmelikun, si sundimtarin më të fuqishëm, mizor dhe tiran. Megjithatë them se nëse ky i fundit, do të ishte përballur ashpërsisht, me Imam Bakirin (p.m.t.), ose me ndonjë tjetër, nuk ka dyshim se ai, do t’i perceptonte si kërcënim, mënyrat dhe veprimtaritë e tij dhe nuk do ta toleronte praninë e tij.

Nënvizoj se nuk ka dyshim, se nëse Imam Bakiri (p.m.t.), do të vijonte jetesën e tij intelektuale dhe strukturore dhe jo vetëm kështu që udhëheqësit, e regjimit të udhëheqjes, nuk do ta kishin marrë parasysh, sjelljen e ashpër dhe të egër kundër tij. Si fillim këta udhëheqës, do të hakmerreshin, në mënyrë të pamëshirshme, kundër të të fortnderuarit (p.m.t.) dhe këtë e përjetojmë, duke soditur kryengritjen e Husejn Ibn Aliut “Shehidu’l-Fahut” (Dëshmorit të të Rinjve) (p.m.t.).(15) Pikë së dyti miqtë, ndjekësit dhe besimtarët e imamit (p.m.t.), një grup i cili nuk ishte aspak në numër i vogël, do të ishin zemëruar, kundër sistemit dhe do të shkaktonn trazira. Shkurtimisht mund të përmendim se, gjatë epokës së fundit, të udhëheqësve emeuistë, sa më të ashpra bëheshin, sulmet e këtyre të fundit, aq më të prera ishin dhe reagimet e imamit (p.m.t.) ndaj tyre.

Dërgimi i Imam Bakirit (p.m.t.) Në Siri

Një nga ngjarjet më të njohura dhe më të rëndësishme, gjatë viteteve të fundit, të jetesës së Imam Bakirit (p.m.t.), ishte dërgimi i të të fortnderuarit (p.m.t.), në kryeqytetin e udhëheqjes së emeuistëve në Siri. Me synimin e bërjes të ditur, të mbajtjes së qëndrimit, të sistemit të udhëheqjes kundër imamit (p.m.t.), ashtu siç kalon në disa transmetime, udhëheqësi emeuist dha urdhrin e arrestimit dhe më pas dërgimit në Siri, të të djaloshit të ri të të atit të tij. Kështu që imamin (p.m.t.), e dërguarin në pallatin mbretëror të prijësit. Ky i fundit pra Hishami, i kishte dhënë urdhër të pranishmëve dhe të afërmve në mbledhje, që kur të takoheshin me imamin (p.m.t.), të dinin se si të silleshin dhe çfarë të thonin. Fillimisht të pranishmit dhe të afërmit e prijësit, këta të fundit ishin të tërë njerëz të nderuar dhe udhëheqës, kishin vendosur që të nisnin, fushatën e vjelljes së vrerit, të shpifjeve dhe kritikave kundër imamit (p.m.t.). Pra me këtë lojë, ai kishte synuar jetësimin e dy dukurive:

E para ishte, përgatitja e terrenit të duhur, nëpërmjet mbajtjes së qëndrimit të egër dhe fjalëve të shëmtuara, me qëllimin e dobësimit, të fusiqë morale dhe shpirtërore të imamit (p.m.t.). E dyta ishte dënimi dhe përulja e imamit (p.m.t.), duke e përçmuar atë, pas zhvillimit të një diskutimi, të shkallës së lartë, mes dy fronteve armiqësore. Përmes kësaj loje dinake, do të futeshin në përdorim  tërësia e veglave, ose autoparlantët dhe tellallët e prijësit, që presin gjithmonë të gatshëm nën urdhrat e tij, siç janë hatibët, thirrësit, oratorët dhe spiunët vetjakë të tij, duke u orvatur në dorëzimin dhe nënshtrimin e armikut, në këtë rast të imamit.

Imami erdhi në këtë mbledhje dhe në kundërshtim, me përshëndetjen e të pranishmëve, siç ishte bërë traditë dhe zakon, ndaj prijësit të besimtarëve (p.m.t.), ai u kthye ndaj të pranishmëve në mbledhje dhe duke ua bërë me dorë atyre, si për t’i thënë se po i drejtohesh atyre u thotë: “Selamun alejkum”. Më pas ai ulet pa marrë leje.

Si pasojë e kësaj sjelljeje, zjarri i armiqësisë dhe i xhelozisë, në zemrën e prijësit emeuist Hishamit, u ndez dhe nisi programin me fjalët: “Ju djemtë e Aliut, e keni prishur gjithmonë bashkimin e muslimanëve, me thirrjen tuaj drejt përqafimit të doktrinës suaj, ju keni mbjellur përçarje dhe dyfytyrësi në mesin e tyre. Ju keni pranuar si prijës dhe udhëheqës, mendjelehtësinë dhe padijjen tuaj”. Pasi i shprehu këto fjalë ai qëndroi i heshtur. Më pas shërbyesit dhe ortakët e tij, mbajtën fjalime dhe secili orvatej që të shpikte dhe të kritikonte imamin.

Ndërsa imami qëndronte i qetë dhe i ulur, gjatë tërë këtij harku kohor. Më pas kur të tërë, mbaruan së foluri, ai u ngrit në këmbë, duke u kthyer drejt të pranishmëve dhe pasi falenderoi Allahun e Madhëruar dhe përshëndeti të dërguarin e Tij (l.m.t.), ai mori timonin e anijes së mëkatit të të pranishmëve, duke e çuar atë në një objektiv pa drejtim, me anën e fjalive të shkurtra por tronditëse. Më tej ai i fshikulloi ata në fytyrë, duke ia bërë të qartë, se ata ishin mbledhur këtu, jashtë dëshirës e tyre. Si rrjedhojë, ai tronditi edhe njëherë moralet e tyre të shthurura, duke përmendur pozitën e tij dhe të familjes, duke u mbështetur në normat më të mira islame, si në të shkuarën ashtu dhe në atë epokë, duke vënë në pah veprat e tyre të lavdëruara dhe mahnitëse, duke shpjeguar se udha e tyre, ishte më e mira dhe ajo e cila meritonte që të ndiqej, sepse përmbante sunnetin e Muhammedit (p.q.m.t.).

Pastaj ai vijoi: “O ju njerëz! (16) Ku po shkoni?! Çfarë kërkoni?! Allahu nëpërmjet nesh, ka bërë të mundur, udhëzimin tuaj në të shkuarën, si dhe vula e veprave tuaja, gjendet në duart tona. Nëse ju keni në zotërim shtetin sot, ai shtet nesër, do të kalojë në duart tona dhe pas shtetit tonë, nuk do të jetë më shteti aksujt. Në jemi ata të cilët do ta gëzojnë të ardhmen, sepse Allahu urdhëron: “E ardhmja i përket të përkushtuarve”. (17)

Në këtë fjalim të shkurtër dhe kuptimplotë, në të cilin janë gërshetuar bashkë, mizoria, gjykimi, kërcënimi, argumentimi dhe kundërshtimi, duke i hapur rrugën karizmës, në mënyrë që nëse ky fjalim do të përhapej dhe do të shkonte, në veshin e njerëzve, këta të fundit, do ta kishin të pamundur që ta mohonin. Për t’iu përgjigjur këtyre fjalëve, duhet të kesh besim në vetvete dhe trimëri dhe asnjë nga këto, nuk gjendej në biseduesit e imamit. Në këtë gjendje atyre, nuk i mbeti rrugë tjetër përveç ushtrimit të egërsisë dhe tiranisë.

Si rrjedhojë, kështu që prijësi emeuist, Hisham Ibn Abdulmeliku, urdhëroi burgosjen e imamit, ose e thënë ndryshe, ai shfaqi dobësinë praktike të shpirtit të tij dhe tregoi pamjaftueshmërinë e arsyetimit të tij. Por Imam Bakiri (p.m.t.), vijoi ndriçimin e të vërtetave edhe gjatë kohës së burgut dhe të tërë shokët e tij të burgut, iu nënshtruan ndikimit të tij, deri në atë shkallë sa të tërë, të burgosurit iu nënshtruan tërësisht, fjalëve të tij që nga koka, deri tek këmbët dhe ia dorëzuan atij, çelësat e zemrave të tyre.

Më pas rojtarët e burgut, ia raportuan këtë gjendje Hishamit. Kjo çështje, nuk ishte një gjendje e përballueshme, për banorët e Sirisë, të cilët kishin qëndruar për vite të tëra, larg thirrjes së ndjekësve të Imam Aliut (p.m.t.).

Kështu prijësi Hisham Ibn Abdulmeliku, urdhëroi nxjerrjen nga burgu, i të fortnderuarit (p.m.t.) dhe i ndjekësve të tij. Për ata nuk kishte, asnjë vend më të përshtatshëm, se sa Medineja e Ndriçuar për të jetuar, natyrisht se kjo e fundit, mbahej më shumë në kontroll, në krahasim me herët e tjera, si pasojë e shtimit të vështirësive. Për më tepër, emeuistët rrinin në heshtje, në pritje të dhënies së goditjes e fundit, në shtëpinë e shtratit të armikut të tij, me synimin e marrjes përsipër, të asgjësimit fizik të imamit dhe për më tepër synonin shfajësimin nga kjo përgjigjësi.

Hisham Ibn Abdumeliku, kishte dhënë urdhrin, e hipjes së shpejtë të tyre mbi kuaj dhe dërgimin e menjëhershëm të tyre në Medinën e Ndriçuar. Më pas ai kishte dhënë dhe urdhrin, se përgjatë rrugës askush, të mos krijonte lidhje, me këtë grup “të shkalluarish”, si dhe të mos u jipte atyre as bukë dhe as ujë. (18) Kështu që ata udhëtuan, në këtë mënyrë për tre ditë e tri net rresht, pa ngrënë asnjë kafshatë bukë dhe pa pirë asnjë gllënkë ujë.

Më në fund ata arritën në dyert hyrëse të Medinës. Banorët e saj, duke zbatuar urdhrin e prijësit, ua përplasën atyre dyert në fytyrë dhe ngurruan që t’u shisnin atyre diçka për të ngrënë. I fortnderuari (p.m.t.) dhe miqtë e tij, tanimë ishin të rraskapitur, nga uria dhe nga etja. Më pas Imam Bakiri (p.m.t.), u ngjit në majën e kodrës më të lartë dhe i bëri thirrje, në këtë mënyrë medinasve, më sa zë që kishte në kokë: “O ju banorë mizorë të qytetit! Unë jam ai i cili, Allahu ua ka lënë ju në dorëzim! Allahu për këtë urdhëron kështu: “Nëse jeni besimtarë, aj që u ka lënë Allahu është më e mirë për ju!” (19)

Ky guxim dhe kjo ndërgjegjie e fuqishme, e shfaqur në kohën dhe në vendin e duhur, e shkatërroi komplotin e thurur. Një njeri nga qyteti, e zgjoi popullin e gënjyer dhe të mashtruar, duke u përplasur atyre në fytyrë, shembullin e frikacakëve, në epokën e Shuajbit (p.m.t.), pra duke bërë të ditur se dhe këta të ditëve të sotme, u përngjanin pikërisht, atyre frikacakëve të asaj epoke dhe se ata duhet të perceptonin mesazhin se, ndodheshin në të njëjtën sfidë, në të cilën gjendeshin dhe ata. Pra këta njerëz të atyre ditëve, mallkojnë ata të cilët, kishin lënë mënjanë, mesazhin e atyre të asaj epoke. Po është mëse e vërtetë, se historia përsërit vetveten. Me këtë mesazh, dërguesi i atij mesazhi, kishte vulosur kujtimi e tij me këto sjellje. Këto fjalë të shprehura në vendin e duhur, ndikuan dhe zunë vend në zemër. Kështu që ata i hapën dyert dhe i pranuan ata, pavarësisht kërcënimeve të rënda të sistemit të udhëheqjes. (20)

Ky transmetim historik, duhet të shqyrtohet në shumë këndvështrime, njëra nga ato është dhe qëndrimi i veçantë i Imam Bakirit (p.m.t.), përballë politikës shtypëse dhe idiote, të sistemit të udhëheqjes emeuiste. Pjesa e fundit e tij është si vijon: “Kur ndodhitë e Medinës, shkuan në veshin e Hishamit, ai përpara së gjithash, urdhëroi asgjësimim fizik të atij njeriu, i cili guxoi kundërshtimin e planit të opozitës së regjimit, i cili zgjoi njerëzit nga kllapia dhe tradhëtoi sistemin e tyre djallëzor. Më pas ai u vra, me urdhrin e drejtpërdrejtë të tij”.

Pavarësisht këtyre sjelljeve dhe veprimeve çnjerëzore, Imam Bakiri (p.m.t.) e përmbajti veten dhe u orvat me të tëra mënyrat, që të mos përplasej fizikisht me fuqinë sunduese. Ai nuk e nxorri shpatën, nuk u nxitua dhe madje i ndaloi duart, që donin të nxirrnin shpatën nga milli. Ai i tërhoqi duart, që donin të ngrinin shpatën dhe i detyroi ata që të tregoheshin më të matur dhe më të kujdesshëm, duke i bërë të ditur se përdorimi i shpatës, nuk është zgjedhja e vetme në zgjidhjen e problemeve, duke i lënë kështu në vijimin e dremitjes, brenda mundësive që kishte. Për më tepër i fortnderuari (p.m.t.), nuk miratoi as lejen e kryengritjes, së vëllait të tij Zejdit, i cili ishte mposhtur nga hidhërimi dhe ndjenjat.

Ai më tepër iu drejtua, veprimtarive kulturore dhe intelektuale, më shumë se sa pervojës së fuqive të papërjetuara, në marrëdhëniet e zakonshme të jetesës.Në të njëjtën kohë, ai ka vijuar, si hedhjen e themeleve të ideologjisë, ashtu dhe mbarëvajtjen e detyrave të fshehjes së identitetit fetar dhe politik. Por ashtu siç përmendëm shkurtimisht dhe më lart, zbatimi i këtyre taktikave të urta, nuk u bënë asnjëherë pengesë, në ringjalljen e zemrave të fjetura, në sjelljen në rend të ditës, të çështjes së udhëheqjes dhe mbështetjes, orvatjeteve të panumërta, në bërjen të ditur, të vlerave të doktrinës shiite, të qëndrimit dhe të prirjes, së bashkëkohësve të tij të ngushtë shiitë, në përhapjen dhe ushtrimin, e vlerave të madhe që bart doktrina shiite, në themelimin e rendit islam dhe të qeverisë së ndjekësve të Imam Aliut (p.m.t.). Madje dhe në në rrethanat e duhura, ai u orvat në rizgjimin e ndjenjave dhe emocioneve, brenda mundësive të paraqitura.

Njëra nga mënyrat shpresëdhënëse, të Imam Bakirit (p.m.t.), ishte përgëzimi i tij, i të nesërmeve të premtuara, që nuk ishin shumë larg, duke hedhur ështu, themelet e diturisë, së përcaktimit të shkallëve, duke ecur hap pas hapi, të lëvizjes së muslimanëve shiitë. Transmetuesi citon: “Unë isha së bashku, me të fortnderurarin Ebu Xhafer (p.m.t.) dhe shtëpia ishte e mbushur me njerëz. Më pas erdhi një i moshuar dhe pas dhënies së përshëndetjes tha: “O i biri i të dërguarit! Betohem në Allahun, se unë ju dua si ju dhe miqtë tuaj. Sërish betohem në Allahun, se dashuria ime nuk buron nga pritshmëritë e kësaj bote. Armqitë tuaj janë dhe armiqtë e mi dhe unë i qëndroj larg atyre. Armiqësia ime me ta, nuk rrjedh nga ndonjë gjakderdhje në mesin tonë. Betohem në Allahun, se unë i kam pranuar urdhrat dhe ndalimet tuaja dhe tanimë jam në pritje, të ardhjes së epokës në të cilën ju do të korrni fitore. Tani dua t’iu pyes: “Vallë a ka ndonjë shpresë për mua?!” Le të flijohet shpirti im për ju”.

Pas citimit të këtyre fjalëve, imami (p.m.t.) e thirri të moshuarin dhe e uli pranë vetes dhe i kumtoi: “O i moshuar! Këtë pyetje ma bëri dhe Ali Ibn Husejni. Im atë iu përgjigj duke i thënë: “Nëse ndërron jetë gjatë kësaj pritjeje, do t’i bashkohesh Muhammedit (p.q.m.t.), Aliut (p.m.t.), Hasanit (p.m.t.), Husejnit (p.m.t.) dhe Ali Ibn Husejnit (p.m.t.).Pra le të freskohet zemra, le të ndriçohet shpirti dhe dhe le të shkëlqejnë sytë, sepse ti do të jesh në siguri dhe freski, së bashku me robërit më të përkushtuar të Allahut. Nëse jeton atëherë, do të shikosh ditë të tilla, të cilat do të të shkëlqejnë sytë dhe atë ditë ti do të jesh, në vendin më të mirë në mesin tonë dhe pranë nesh”. Pas ikjes së të moshuarit, imami hodhi një vështrim pas tij dhe urdhëroi: “Nëse keni dëshirë, që të shihni një banor të Xhennetit, atëherë shiheni këtë të moshuar”. (21)

Madje ndonjëherë, ai caktonte një datë të saktë, për korrjen e fitores, duke konkretizuar kështu dëshirën e kahershme të shiitëve. Ebu Hamza Sumaliu thotë: “Kam dëgjuar Ebu Xhaferin (p.m.t.) duke theksuar: “Allahu për këtë punë, pra për themelimin e qeverisë së Aliut, ka përcaktuar vitin e shtatëdhjetë. Në ditën në të cilën u vra Husejni, Allahu u zemërua me njerëzit, e sipërfaqes së tokës dhe e vonoi këtë datë, për vitin njëqindedyzetë. Ne ua rrëfyem këtë të fshehtë ju, që ishit miqtë tanë të ngushtë, por ju e zbuluat këtë dhe e hapët perden e së fshehtës. Pas kësaj Allahu, nuk përcaktoi më kohë dhe premtim për ne. Allahu shkatërron atë që do dhe fuqizon atë që do”. Më tej Ebu Hamza nënvizon: “Unë e kam pyetur Ebu Xhaferin rreth kësaj dhe ma ka vërtetuar duke më dhënë përgjigjen: “Po”. (22)

Deklaratat e llojit, si rendi islam dhe qeveria e Aliut, të bëra në atë mjedis mbytës, vrasës dhe shtypës, çoi në lindjen e një fije shprese, në zemrat e shiitëve dhe të një shkëndije, e cila çoi në kalimin e një lëzizje ndaj mizorive, të kryera ndaj shiitëve, pikërisht siç ndodh në një ëndërr. Ai i pranonte të nesërmet, si të vërteta të pandryshueshme dhe në këtë mënyrë, ai shtonte qëndrimin e tij të distancuar, ndaj fuqisë sunduese dhe ndaj atyre që u ishin dorëzuar.

Kështu pra duke iu përmbajtur, kësaj vize të drejtë dhe të hapur, kaluan të nëntëmbëdhjetë vitet e jetës së së imamit. Ai gjatë këtyre nëntëmbëdhjetë viteve, ia doli mbanë në ndezjen e zjarrit më të fuqishëm, të mësimeve ideologjike, strukturore, taktikave të orvatjes, themelimit të një organizate, ruajtjes dhe vijimit të vizës politike, si dhe të fshehjes dhe shpresës. Shkurtimisht ai ka jetuar në një rrugë, të epokës së tij nëntëmbëdhjetë vjeçare, të mbushur me mosmarrëveshje dhe vështirësi.

Si rrjedhojë, në fund të jetës së tij të shkurtër por të begatë, armiqtë e përbetuar të lëvizjes aleuite, duke pandehur për një çast, se do të lëkundnin, nga themelet e kësaj lëvizjeje, do të merrnin frymë lirisht dhe do të shpëtonin nga proganda shiite, duke pandehur se do të linin pas vetes, shqetësime dhe vështirësi të panumërta, si nga brenda ashtu dhe nga jashtë. Por ata u gabuan, sepse ndodhi e kundërta, duke qenë se hiri përvëlues dhe vdekjeprurës, i kësaj lëvizjeje të zjarrtë dhe djegëse, u derdh mbi regjimin e emeuitëve.

Pohojmë se e tërë jeta e tij, kaloi në shpjegimin dhe zbulimin e të fshehtave, kështu që dhe pas vdekjes së tij detyra e vijonte. Ai i ka ndriçuar njerëzit me jetën e tij dhe ka vijuar ndriçimin e tyre dhe me vdekjen e tij. Ai ka sjellur një lajm të ri dhe të freskët, për miqtë dhe për popullin e paditur, i cili ishte i etur, në mësimin dhe konceptimin e intelektit të tij. Themi se ky mesazh, është pikërisht si jeta e tij, i qetë dhe i thellë, pra ai ishte i dobishëm për miqtë dhe nevojtarët dhe i zgjonte nga gjumi armiqtë. Kjo në ato kohëra të veçanta, ishte një shembull i fshehjes së Imam Bakirit (p.m.t.) dhe është një shfaqje, e shkallës së sjelljes dhe lëvizjes së tij.

Më pas historianët, që shkruan jetën e imamit (p.m.t.), ose nuk kanë qenë në dijeni, të kësaj lëvizjejeje të madhe, duke u nisur nga kjo ngjarje, ose e kanë anashkaluar qëllimisht atë. Vallë a mund të thuhet se nuk e kanë parë?! Gjithsesi të mos e zgjasim. Imami kishte urdhëruar, caktimin e tetëqind dirhemëve, për një hark kohor, prej dhjetë vitesh, për vajtimin e dhe mbajtjen e zisë, për praninë e të birit Xhafer Ibn Muhammedit. Sërish ai caktoi vetëm, që vendi i mbajtjes së zisë, të ishte Minaja dhe të kryhej në sezonin e haxhxhit. (23)

Në kohën e haxhxhit, njerëz nga vende të largëta, të cilët nuk e njohin njëri-tjetrin, vijnë dhe japin zotimin e tyre. Me mijra njerëz, gjejnë mundësinë, e mbledhjes së bashku, në të njëjtën vend dhe në të njëjtën kohë. Këta njerëz ndonëse, nuk flasin të njëjtën gjuhë, bartin ndjenja të njëjta, gjuha e vetme e folur, ishte përkujtimi i Allahut dhe janë dëshmitarë, të mrekullisë së mbledhjes së bashku, të popujve nën një flamur të vetëm. Nëse botës islame, do t’u përcillet një mesazh, nuk mund të gjehet, asnjë rast më të volitshëm se sa ky.

Në atë epokë, adhurimi i haxhxhit, kryhej në disa ditë dhe në disa pika. Vallë cila ishte dita dhe vendi më i volitshëm?! Mekkeja ishte një qytet, në të cilin njerëzit shkonin, vinin dhe gjenin strehim. Për më tepër në atë qytet, njerëzit ishin të zënë, me adhurimet e haxhxhit si rrotullimi, ecja dhe falja e namazit... Pra ky qytet, është gjithmonë i zënë dhe nuk të jep shumë mundësi njohjeje, ndërsa Minaja është njëri nga këto ndalime.

Rishtas Arafati, është njëri nga këto ndalime, edhepse është ditë, është për një epokë të shkurtër, vetëm një mëngjes, e cila sjell së bashku edhe lodhjen e kësaj lëvizjeje. Si rrjedhojë, vendi më i volitshëm është Minaja. Haxhxhinjtë në këtë vend, kthehen nga Arafati dhe qëndrojnë për tri net rresht, duke gjetur rastin e duhur, për t’u njohur dhe për t’u afruar me njëri-tjetrin. Kush është ai i cili, merr përsipër rraskapitjen, e vajtjes dhe ardhjes për në Mekkë?! Këtu është vendi dhe koha më i përshtatshëm, i qëndrimit dhe i vizitimit të secilit grup. Natyrisht të tërë pjesëmarrësit, janë të lajmëruar, për zhvillimin e mbledhjes së përvitshme të vajtimit në këtë shkretëtirë. Dalëngadalë njerëzit, që vijnë nga larg, bëhen familjarë me këtë vajtim.

Ka vite që disa banorë të Medinës, besimtarë, juristë të mëdhenj dhe muhaddithë, këtu në këto ditë zhvillojnë mbledhje vajtimi. Vallë për kë?! Të tërë këto ceremoni vajtimi, mbahen për njërën nga figurat më të zgjedhura, të botës muslimane, Muhammed Ali Ibn Husejnin. Ai ishte një personalitet i madh, i familjes së të dërguarit të Allahut (f.m.t.), juristi dhe muhaddithi më i lartë dhe mjeshtri më i nderuar i juristëve dhe muhaddithëve më të njohur. Vallë cila është arsyeja, që ata vijnë dhe flasin këtu?! Çfarë duan të thonë në të vërtetë?! Vallë a nuk kishte pësuar ai një vdekje natyrale?! Vallë kush e vrau atë ose e helmuan?! Por përse?! Vallë ç’kishte bërë ai ç’kishte thënë?! Vallë a kishte ai një pretendim?!

Vallë a përbënte ai një rrezik për udhëheqësin?! Vallë, vallë... Të tërë këto pyetje, dyshime dhe kureshtje të njëpasnjëshme, për ata të cilët ishin në dijeni, të këtyre ngjarjeve përgjigjeve, të cilët vajtonin këtë rast, rridhnin si një vërshim. Lumi i njerëzve që kishte vërshyer, nga Medineja për në Kufe, kishin ardhur për dhënien përgjigje të këtyre pyetjeve. Me synimin e shfrytëzimit të këtij rasti të pashoq, muslimanët që ishin derdhur, nga të katër anët e botës muslimane, kishin ardhur për shpjegimin e kësaj çështjeje. Në të njëjtën kohë, ata gjendeshin në atë vend, për të parë vëllezërit dhe kujdestarët e tyre, për të sjellur lajmet e reja dhe për të marrë urdhrat e tyre. Mijra njerëz në atë epokë, ishin të pranishëm aty, për të përcjellur thirrjen shiite. Ky ishte plani i suksesshëm i Imam Bakirit (p.m.t.), i cili vijoi orvatjen e luftës dhe pas vdekjes së tij, sepse prania jetesa dhe vdekja e tij, ishin në rrugën e Allahut të Madhëruar. Ashtu siç thuhet në Kur’anin Fisnik: “Nuk ka rëndësi se ku ndodhem, sepse unë jam i bekuar. Përshëndetja qoftë mbi të, në ditën kur lindi, në ditën kur do të vdesë dhe në ditën kur do të ringjallet”. (24)/(25).

Burimi: Vepra me titull: “Njeriu 250 Vjeçar”, (Historia e Orvatjes 250 Vjeçare e Ehli Bejtit (p.m.t.), Që Nga Epoka e Muhammedit (p.q.m.t.), Deri Tek Imami i Fundit (p.m.t.)), e Ajetullah Sejjid Ali Hameneit, Përktheu në Turqisht Muaz Pazarbaşı, fq. 26-29, Shtëpia Botuese: “Feta” (Djaloshi), viti i botimit 2015, Stamboll, Turqi.

 

Burimet e Referuara Për Këtë Artikull:

 

1- Imam Aliu (p.m.t.), “Sherhu’l-Nahxhu’l-Belaga” (Shpjegimi i Oratorisë së Qartë), vëll. 2, fq. 104;Dijetar Mexhlisi, “Biharu’l-Enuari” (Lulishta e Dritave), vëll. 46, fq. 143.

2- Imam Sadiku (p.m.t.), “Pishuaji’s-Sadiki” (Udhëheqës Sadiku), fq. 32, 33.

3- Nga Fjalimet e Datës: 31.08.1987.

4- Dijetar Mexhlisi, “Biharu’l-Enuari” (Lulishta e Dritave), vëll. 46, fq. 229.

5- Dijetar Mexhlisi, “Biharu’l-Enuari” (Lulishta e Dritave), vëll. 46, fq. 229.

6- Njëri nga këta është transmetimi, i Ebu Hamza Sumaliut, i cili është si vijon: “Ebu Xhaferi (p.m.t.), pranoi një njeri dhe më pas, disa nga banorët e Hurasanit. Ai fliste me ta, ndërsa këta të fundit, i drejtonin pyetje, rreth adhurimit të haxhxhit”. Për të përfituar, më tepër dituri, rreth fjalimit të mahnitshëm dhe shembullor, të një dijetari nga Hurasani, me udhëheqësin emeuit, Umer Ibn Abdulazizin, mund të drejtoheni veprës me titull: “Biharu’l-Enuari” (Lulishta e Dritave), vëll. 46, fq. 336.

7- Dijetar Mexhlisi, “Biharu’l-Enuari” (Lulishta e Dritave), vëll. 46, fq. 288.

8- Dijetar Mexhlisi, “Biharu’l-Enuari” (Lulishta e Dritave), vëll. 46, fq. 353.

9- Ibn Sherahshubi, “Menakibu Ali” (Rrëfenjat e Aliut), vëll. 4, fq. 207.

10- Dijetar Mexhlisi, “Biharu’l-Enuari” (Lulishta e Dritave), vëll. 46, fq. 258.

11- Për sa i përket, lavdërimeve të Imam Fudejlit, hidhni një vështrim veprës me titull: “Kamusu’r-Rixhali” (Fjalori i Muhaddithëve), e Imam Tusteriut, vëll. 97, fq. 343, 344, 345.

12- Dera e hyrjes për në Xhaminë e Kufes.

13- Imam Tusteriu, “Kamusu’r-Rixhali” (Fjalori i Muhaddithëve), vëll. 2, fq. 329, 330; Dijetar Mexhlisi, “Biharu’l-Enuari” (Lulishta e Dritave), vëll. 46, fq. 282, 283.

14- Kjo e vërtetë, pra ngjarja e Xhabirit dhe ngjarjet e ngjashme si kjo dhe përveç kësaj është dhe përcjellja e mesazhit kërcënues, e cila shërben si dëshmi e, sunduesit të Medinës së Ndriçuar, Abdullah Ibn Muaujie Xhaferit, ndaj Imam Bakirit (p.m.t.).

15- Husejn Ibn Ali, ose siç njihet ndryshe, Husejn Fehu, është i biri i Ali Ibn Husejn Ibn Hasan Muxhtebasë, nëna e tij është Zejnebeja, e bija e Abdullah Ibn Hasanit.Nipi i Mensurit, në epokën e Musa Hadit, ka kryer një kryengritje, në një vend të ngushtë, të quajtur Feh në Mekkën e Nderuar.

16- “O ju njerëz!” është një thirrje, që është përdorur, kur i drejtohet autoriteteve më madhore të shtetit, në një mbledhje kaq delikate, në të cilën qëndronin në pritje, të pranishmit dhe shërbyesit e udhëheqësit, që kishin për qëllim, mbrojtjen e këtij të fundit.Pra në të vërtetë,imami i kishte bërë thirrje, ashtu siç e meritonte kjo shoqëri të paedukuarish, duke i hedhur poshtë, vlerat e këtyre shtypësve, të cilët zbatonin sistemin e djallit.

17- Dijetar Mexhlisi, “Biharu’l-Enuari” (Lulishta e Dritave), vëll. 46, fq. 264.

18- Sipas këtyre transmetimeve, disa njerëzkishin përhapur fjalë, se si Muhammed Ibn Aliu dhe Xhafer Ibn Muhammedi, ishin shndërruar në të krishterë. “Biharu’l-Enuari” (Lulishta e Dritave), vëll. 46, fq. 306. Një ngjarje e ngjashme si kjo, kishte ndodhur gjatë lëvizjes për pavarësi të Indisë, në mesin e shekullit të XIX-të. Njëri nga dijetarët besimtarë dhe nga muslimanët e parë, të kryengritjes “Meulana”, u cilësua padrejtësisht me vulën si “uehhabist” dhe një kundërshtar i kryengritjes, nga një grup dijetarësh. Kjo shpifje ishte kryer, me synimin e zhvlerësimit, të figurave më të shquara dhe të dashura të kryengritësve, në sytë e një shoqërie të paditur dhe të privuar nga ndërgjegjia. Ky ishte një mjet shumë i volitshëm, që i shërbente shpifjes uehhabiste.

Melodia e re e borizanit të kolonializmit, ideologjia uehhabiste, si pasojë e shkatërrimeve, të besimit dhe të veprave, vulosja e një njeriu si “uehhabist”, ishte mëse mjaftueshme për njollosjen e figurave më të dashura të botës muslimane. Shumica e popullit, ende nuk ishte në dijeni se çfarë ishte, ku ishte përhapur dhe se çfarë thoshte ideologjia uehhabiste. Vallë si ishte e mundur, që këta dijetarë, të cilët ua kishin përkushtuar jetët e tyre, kundër kolonializimit britanik, të clësoheshin si “uehhabistë”, ose me fjalë të tjera, kukulla në duart e britanikëve?! Ata e dinin shumë mirë, se ideologjia uehhabiste, ishte e gabuar dhe e shmangur, ndërsa tani ata dëgjonin, se ishin cilësuar si dijetarë “uehhabistë” dhe se kjo ishte e mjaftuesheme për ta. Unë personalisht kujtoj, me keqardhje dërgimin për në Siri dhe shpifjen e ndyrë, se Imam Bakiri (p.m.t.) dhe Imam Sadiku (p.m.t.), na qenkan shndërruar në të krishterë, duke patur parasysh, gjendjen dhe vendin, para njëqind viteve të Indisë. Këtë gjendje po e ilustroj, me fjalën e urtë arabe: “Njerëzit janë gjithmonë të njëjtit dhe se koha është gjthmonë e njëjta kohë”.

19- Sureja Hud, Ajeti: 86.

20- Dijetar Mexhlisi, “Biharu’l-Enuari” (Lulishta e Dritave), vëll. 46, fq. 264. Një transmetim nga vepra me titull: “Usulu Mine’l-Kafi” (Metodologjia e Mjaftuesit), e Imam Kulejnit.

21- Dijetar Mexhlisi, “Biharu’l-Enuari” (Lulishta e Dritave), vëll. 46, fq. 361, 362.

22- Imam Kulejni, “Usulu Mine’l-Kafi” (Metodologjia e Mjaftuesit), vëll. 1, fq. 368.

23- Dijetar Mexhlisi, “Biharu’l-Enuari” (Lulishta e Dritave), vëll. 46, fq. 215, 220.

24- Sureja Merjem, Pjesë të marra nga ajetet 15 dhe 31.

25- Imam Sadiku (p.m.t.), “Pishuaji’s-Sadiki” (Udhëheqës Sadiku), fq. 33-54.

Burimi : www.intizar.web.tr