A po përjeton bota myslimane “xhahilijetin” e ri?

nga Muhamed Jusić | Publikuar në Jan. 6, 2017, 1:50 a.m.

Bota myslimane sot më shumë përngjan asaj bote në të cilin ka lindur profeti i islamit Muhamedi a.s dhe i cili me misionin e tij fisnik u përpoq ta  ndryshojë. Ajo periudhë në traditën islame është quajtur xhahilijet ose periudha e injorancës dhe shirkut. Në të vërtetë Karen Amstrong e ka një koment tjetër jo vetëm të nocionit xhahilijet por edhe asaj se çfarë ka prezantuar misioni i profetit Muhamedit a.s dhe në cilin mënyrë e ka ndërprerë këtë periudhë të errtë në historinë arabe. Në librin e saj “Fushat e gjakut, religjioni dhe historia e dhunës”, ajo shkruan: “Myslimanët tradicionalisht e quajnë periudhën paraislame xhahilijet, i cili zakonisht përkthehet si”koha e paditurisë”.  Por, kuptimi burimor i rrënjës XH-H-L do të thotë “vrullshmëri” ose  “acarueshmëri”, ndjeshmëria e rreptë në nder dhe prestigj, arroganca tejmase dhe mbi të gjitha prirja kronike në dhunë dhe hakmarrje. Mesazhi fundamental i Kur’anit nuk ishte ndonjë doktrinë e paqartë, sikurse ajo e cila ka shkatërruar Bizantin, por thjeshtë një “përkujtim”, shkruan Amstrong, në atë që e bën shoqërinë e drejtë, e që e sjell në sfidë dhunën strukturale e cila krijohej në Mekë, se është e gabueshme të grumbullohet pasuria private, ndërsa është e mirë që pasurinë të ndajë me të varfëritë, ndaj të cilëve duhet  sillet me drejtësi dhe respekt. Myslimanët kanë përbërë një ummet, një bashkësi e cila ka siguruar alternativën lakmisë dhe padrejtësisë sistematike të kapitalizmit mekas. Në fund të fundit religjioni i ithtarëve të profetit Muhamed do të quhet Islami, sepse ka kërkuar që individët t’i nënshtrohen me tërë qenien e tyre Allahut. Myslimani ishte thjeshtë burri apo gruaja të cilët i janë nënshtruar dorëzimit Allahut. Por, në fillim feja e re është quajtur tezekka, fjalë e cila mund të përkthehet në burim sikurse “spastrim”. Në vend të grumbullimit të pasurisë dhe mospërfilljes së gjendjes së rëndë të varfërve, myslimanët janë inkurajuar të marrin përgjegjësinë njëri për tjetrin dhe të ushqejnë të vobektët, edhe atëherë kur vetë ishin të uritur. Vrullshmëria e xhahilijetit është zëvendësuar me virtytin tradicional arab hilm, pajtueshmëri, durim dhe butësi.

Duke u kujdes për të dobëtit, duke liruar robërit dhe duke kryer vepra të vogla të mirësisë çdo ditë, bile edhe orë, kanë besuar se shkallë shkallë do të arrijnë shpirtin e besueshëm dhe të mëshirshëm dhe do të pastrohen nga egoizmi. Për dallim nga përkatësia fisnore të cilët e kthenin në mënyrë të dhunshëm edhe në një provokim më të vogël, myslimanët nuk kanë guxuar të kthejnë, dhe hakmarrjen ia  kanë lënë Allahut, vazhdimisht duke u sjell ndaj të gjithëve me butësi dhe mirësi. Myslimanët e sotshëm janë të bindur se periudha e xhahilijetit është prapa tyre, por po të kishin guxim të mjaftueshëm intelektual që të vështrojnë realitetin e botës do të kuptojnë se, edhe pse profeti i tyre shpesh për këtë i ka paralajmëruar, ata janë kthyer prapë në periudhën e xhahilijetit. Ky xhahilijeti i ri i ummetit islam nuk është vetëm në atë që e kanë anashkaluar mësimin, jo vetëm atë fetar por edhe dijen e përgjithshme, intelektualizmin, etjen për njohuri, të cilët si të tillë janë të dukshme në të gjitha parametrat e zhvillimit shoqëror të shoqërive të tyre. Ky xhahilijeti i ri duket në teket e tyre dhe eksluzivitet ndaj çdo gjëje tjetër, konfliktet e tyre të brendshme dhe jo aftësisë të udhëheqin me dallimet e tyre. Përsëri në pjesët e ummetit, bashkësisë globale myslimane ka triumfuar shpirti fisnor i xhahilijetit të cilin islami e ka fisnikëruar dhe mbi të cilët u përpjek t’i ngrit. Prapë në mes tyre ka kapluar ajo asabija negative për të cilin ka shkruar ibn Halduni i madh në veprën e tij Mukadimah. Është ajo asabi e cila është referuar në solidaritetin e përgjithshëm, ndjenjën e unitetit dhe përkatësisë si bazë e jetës shoqërore e cila me kohë është transformuar në besnikërinë e verbër identiteteve dhe bashkësive partikulare dhe të vogla të cilët e tërë jashtë rrethit të tyre konsiderohen armiqësore. Ky është triumfi i klanit fisnor të mendimit, dominimi i reaksioneve emotive refleksive mbi arsyen, logjikën dhe urtësinë.

Përsëri disa myslimanë janë kthyer atij parimi  të xhahilijetit” ndihmo vëllait tënd kur i bëhet dhunë, por edhe kur ai vet është dhunues”. Kur kemi parë herën e fundit se myslimanët janë të gatshëm të pranojnë gabimet e tyre dhe të dënojnë ata në mes tyre të cilët kryejnë dhunë? Në rast se ka pas gjykime të tilla, sikurse është rasti me krimet e kryera të ISIS-it, ato shpesh herë janë bërë, për shkak të presioneve të fuqive botërore, nga frika për pasojat e mundshme dhe të cilët janë përcjell me relativizimet e ndryshme të krimeve. Askush nga myslimanët nuk flet më për unitet, por forcon dallimet. Ka bashkësi të tëra në mes myslimanëve të cilët konsiderojnë se çdo gjë që është e dallueshme është armiqësore, nuk pranojnë kurrfarë pluralizmi mendimesh në vet korpusin e brendshëm mysliman, ndërsa betohen në unitetin e myslimanëve. Duke u thirrur në sunet (praktikën e profetit) dhe  gjeneratave të para të myslimanëve ata e kanë ringjallur shpirtin më të keq të xhahilijetit. Myslimanët në provokime reagojnë, të përkujtojmë vetëm reagimet në karikaturat e profetit Muhamed në mënyrën si kanë reaguar arabët paraislam, në mënyrë agresive duke sakrifikuar të gjitha vetëm që të ruajnë krenarinë e tyre e cila ishte konstrukt imagjinar i zhvilluar brenda dinamikës shoqërore fisnore. Larg ishte reaksioni nga ajo për të cilën myslimanët besojnë se Allahu i madhëruar nëpërmjet dërguarit i ka mësuar në xhahilijetin e mykur banorët arab. Në Kur’an lexojmë:” E kur i thërrasësh në rrugë të drejtë ata nuk dëgjojnë, i shikon se si me kureshtje vështrojnë ty, por ata nuk shohin. E ti mbahu faljes, thirr në të mirë dhe qëndro larg injorantëve “El-Araf 198-199. Në vend tjetër në Kur’an Zoti i thërret arabët me teke të heqin dorë nga rrethi i hakmarrjes dhe të durojnë faljet” An-Nahl, 128-129, dhe të kryejnë të parët vepra të mirë ndaj atyre me të cilin janë në armiqësi për të i shndërruar në “miqtë të përafërt”. Fusilet, 34. Kur’an.



Burimi : Al Jazeera